Gastenboek

doke schreef op 23 februari 2018 om 00:00

Met Abraham heeft God een verbond gesloten .. en ik denk dat Hij het met een ieder doet maar wij zien en horen het niet altijd . God wil ons tonen dat Hij van ons houdt en veel van ons verwacht.. Ook aan mij heeft Hij een belofte gedaan die Hij niet verbreekt. In mijn leven heb ik Hem vaak heel dichtbij gehad en niet altijd was ik me ervan bewust, Soms glimlach ik om de ontdekkingen en soms is het dat ik niet anders kan zeggen dan” Dank U Vader’. Hij heeft mij de weg gewezen in mijn heel lang leven dat ik achter me heb liggen .Ik vertrouw op Hem omdat mijn ervaringen VEEL zijn, Dank U goede Vader en blijf me vasthouden zodat ik niet afzwak maar versterkt word in mijn geloof. Hij was er ..Hij is er .. en zal er altijd zijn,,,Ik wil hem de plaats geven die hem toekomt en wil in deze speciale voorbereidende weken meer aandacht aan besteden,, HELPE MIJ DAARBIJ OH HEER…Dank U Heer, Ik hou ook van U …

Hij laat mij niet los en ook

jail schreef op 22 februari 2018 om 23:37

Vanmorgen een mooi gebed gelezen uit kerk en leven en zo mijn drukke dag begonnen. Door het gebed en deze begeleiding probeer ik, vertrouwd over Uw wegen te wandelen.
Vandaag een hele mooie Bijbeltekst. Hij is er ook voor ons in moeilijke dagen. Hij kent onze moeilijke dagen.
Dank voor deze retraite samen op weg naar Pasen. Heer blijf me, ons nabij. Amen.

Olivia schreef op 22 februari 2018 om 23:05

Dankjewel Heer, omdat U er altijd bent voor ons. Onze lasten draagt U mee! onze vreugde hebben een oorsprong bij U! U verjaagt dag na dag alle angst, U geeft ons die vrede zelf in soms moellijke tijden, lastige momenten en beslissingen U geeft ons die liefde om ze aan anderen door te geven. Dank u Heer !

Luís Weel schreef op 22 februari 2018 om 22:40

Vaak overkomt het me, wanneer ik de levensverhalen van mensen beluister, dat ik bij mezelf denk: “Wat hebben de mensen toch veel meegemaakt in hun leven en wat hebben ze vaak een zwaar kruis moeten dragen.” En ondanks dit alles zijn ze niet verbitterd geworden maar zijn dankbaar voor hun leven en blij.
Dan denk ik bij mezelf: “Zal dat komen, omdat ze bewust of onbewust zich verbonden weten met Hem, die ons tot leven gebracht heeft en ons niet loslaat of door het geloof en vertrouwen in de verrijzenis?”
Wat kan ik toch veel leren van het voorbeeld en getuigenis van anderen: verklaarde of anonieme heiligen, die mij een weg tonen. Ze geven me moed dat het mogelijk is om te groeien in het absolute vertrouwen op de Heer van het leven met wie wij als met een navelstreng verbonden zijn.
Met behulp van Gods genade hoop ik deze vertrouwensband te versterken.
Paus Fransiscus nodigt ons uit om morgen, vrijdag 23 februari een vastendag te houden voor de vrede in de wereld. Ik wil proberen daar iets van te maken.

lenie schreef op 22 februari 2018 om 20:10

HIJ altijd nabij? ik zou graag willen dat ik zo’n geloof had ….
dan was het voor mij zeker genoeg!

Aurore schreef op 22 februari 2018 om 20:04

Ja Heer, alles wat me maakt is door U van U. Dank U! Dank U dat U me gered hebt! Ik vertrouw U en geef mezelf aan U. Rust zoeken blijft moeilijk, hoe meer voornemens hoe meer tegenwerkingen. Daarom neem ik me niets meer voor alleen U bij me weten, U vertrouwen. De rest zal wel een keer komen.

lilian S. schreef op 22 februari 2018 om 16:54

Heer u roept ons bij name, wij zijn van u. Want u zal ons vrij kopen, een belofte die u niet zal breken. U bent altijd aanwezig en redt ons van alle gevaren en is ons nabij. Het is zo wonderbaar uw goedheid heer aan de mens geschonken. Geef mij kracht om uw weg te blijven gaan.

Geert schreef op 22 februari 2018 om 16:21

Dank U wel Heer dat ik mag weten Uw kind te zijn, soms is het wel eens moeilijk te geloven dat U werkelijk zoveel van me houd en dat U al mijn zonden hebt weg gedaan, zover als het oosten verwijderd is van het westen (en dat is oneindig ver). Dank U Vader voor Uw onvoorwaardelijke liefde voor mij en alle mensen die dagelijks via deze site in stilte tot U komen. IK PRIJS U HEER!!

Truus schreef op 22 februari 2018 om 12:51

Ik ben van U , dat vind ik heel moeilijk. In mijn hart weet ik dat het zo is, maar ik ben zo graag onafhankelijk van mijn man en kinderen en kleinkinderen. En doe ook graag wat ik wil, wil niet rebels naar U zijn maar vind dit moeilijk.ik vind dit wel angstig.

Elizabeth schreef op 22 februari 2018 om 11:51

Ja vanmorgen gaf de Heilige Geest mij antwoord op mijn gebed, dat mij weer kracht gaf om verder te kunnen in grote zorgen en diep verdriet, .Hij sprak tot diep in mijn hart.
Wie maar de goede God laat zorgen,
en op Hem hoopt in ’t bangst gevaar..
is bij Hem veilig en geborgen,
die red Hem Goddelijk wonderbaar!
dit vond ik zo wonderbaar, paste ook zo goed bij de tekst van vandaag over het water en het vuur, waar wij soms doorheen gaan, in dit alles redt God ons echt, als wij maar de tijd voor Hem nemen en in de rust ingaan, die onze Heer ons allen zo graag wil schenken. Hij is onze trouwe Heer Hij draagt echt zorg voor ons, laten wij ons vandaag ook weer aan Hem toevertrouwen, en kracht en troost uit Zijn woord putten.
Het is als koel helder en verfrissend levend water, daar wij van mogen, van mogen drinken en kracht uit mogen putten.
Heb dank hiervoor mijn Vader!
Elizabeth.

Maria schreef op 22 februari 2018 om 11:09

‘Ik ben van U’ roept veel verzet op in mij. Alsof ik van iemand anders ben en niet van mezelf. Ik moet gaan redeneren om dit ‘recht te breien’.
Diep graven en dan komt zo iets als. troostrijke nabijheid, bestemming, mijn natuur.

Monique schreef op 22 februari 2018 om 11:00

Pas in alle rust en stilte ben ik in staat God nabij te zijn.
Hij is er altijd,liefhebbend en geduldig,maar ik ben zwak.
God,geef mij kracht om op U te vertrouwen.

mia schreef op 22 februari 2018 om 10:38

De eerste tien verzen van psalm 139…….zo prachtig neer geschreven……..het begrijpen is mij te wonderbaar, te verheven, ik kan er niet bijn. Zo is de Eeuwige, onze God!

Christianne schreef op 22 februari 2018 om 08:51

Toen ik vanmorgen bij mijn dagelijkse ochtendwandeling de opgaande rode zon zag, voelde ik in het bijzonder de kracht van Hem, die ons geschapen, gevormd, geroepen heeft. De nabijheid van Hem is vol- doende, ik leef ervan. Elke nieuwe dag besef ik dat.
Als vanzelf komen dan woorden van een gebed: bron van leven, bron van liefde, bron van inkeer, bron van hoop. Bron van stilte en bestaan. Richt ons zoeken, wil ons dragen, met uw zegenrijke naam. ‘ Ik zal er zijn ‘!

Wim.S. schreef op 22 februari 2018 om 06:42

Durf ik het aan om te zeggen “Ik ben van U ” JA , Maar ik ben te zwak , het is altijd ik die te kort schiet. Vader , dank voor Uw geduld , maar wilt U mij nog strakker vormen.

doke schreef op 22 februari 2018 om 02:10

Een belofte die Hij niet breekt. Ik zal er zijn voor jou…ook in deze korte zinnen worden we weer eraan herinnnerd… waar je ook zal zijn.. ik zal je vinden. Ik denk dat alleen kan door rustig te zijn en te vertrouwen.. De stilte kan dat met zich meebrengen…En daar kunnen we Zijn stem horen… Hij nodigt ons steeds uit maar niet altijd is het voor mij duidelijk om pas achteraf te beseffen dat Hij er was ook in de bangste uren. Daarom kan ik blijven danken voor de trouw aan Zijn kinderen. Nu aan mij de opdracht..Geef jezelf en ga in volle vertrouwen met Hem..
Laat ik me leiden na zijn uitnodiging?? Daar moet ik voor bidden. En dat doe ik dan in de naam van zijn zoon Jezus Christus, onze Heer en Heiland…AMEN

Luís Weel schreef op 21 februari 2018 om 23:04

Petrus schaamde zich dood, toen hij de haan hoorde kraaien en zich er rekenschap van gaf dat hij Jezus had verloochend. Judas werd tot wanhoop gedreven, toen hij het tipgeld van 30 zilverlingen had aangenomen. Hij gooide het geld weg en hing zichzelf op.
Toch is er een groot verschil tussen de twee. Petrus, ondanks het verraad bevestigde tot 3 keer toe: “Heer, u weet dat ik u bemin.” Hij liet zich zoeken door Jezus ondanks de verloochening. Judas kan de confrontatie met Jezus niet aan.
Vaak voel ik me als Adam en Eva die God wilden ontwijken en zich verborgen in de struiken. Ik vraag me soms af, of ik de naakte waarheid van mezelf wel aankan. Ik schaam me soms dood over mezelf. Dan blijft me slechts één uitweg over: me laten ondervragen door Jezus: “Heb je mij lief?”
Ik vraag vandaag de genade dat ik me, ondanks mijn schaamte, niet van hem wegvlucht, maar gewoon in zijn gezelschap wil blijven.

Olivia schreef op 21 februari 2018 om 22:33

Drie maal, heel bewust en heel langzaam uitgesproken: Spreek, Heer, hier ben ik. Heer God. Gij wacht op mij… tot mijn hart opengaat voor U. Ik wacht op Uw woord… dat mij ontvankelijk maakt… stem mij af op Uw stem op Uw stilte… spreek mij Uw Zoon tegemoet: Jezus het woord van Uw vrede. Lof en dank aan U Heer.

lieve 2 schreef op 21 februari 2018 om 21:35

Het ging moeilijk vandaag. Ik bleef op één gedachte hinken en raakte niet in het beleven van Gods nabijheid. Het ging om die eerste zin uit Jesaja , waar de Heer zegt hoe Hij mij redt uit het water en van verbranding. En meteen ging mijn vraag naar de anderen, de mensen die letterlijk of figuurlijk ten onder gaan , onschuldige kinderen zelfs. Ik dus niet, ik word gered, ik ben van Hem, Hij houdt me in zijn hand, zelfs. in groot gevaar, laat Jesaja de Heer zeggen Dat geloof ik wel, ik heb het meermaals ondervonden. Maar waarom ik? Waarom zoveel anderen niet? Ik voel me helemaal niet opvallend op welk gebied ook. Ik geraak daar niet uit.

Carla schreef op 21 februari 2018 om 20:19

Een aanvullend opmerking; . ‘ Ik ben van u’ betekent voor mij dat dit los staat van de institutionele kerkelijke wet. De innerlijke vebinding dient het belang van de Liefde en dat kan zorgen voor overgave.

Hanneke schreef op 21 februari 2018 om 20:16

‘k Maak weer een Paasraam. Nee, dat wordt niet zo mooi als het Adventsraam met een draak en een jongleurtje dat het LICHT in de hemel gooit en daarmee het kwaad terug doet deinzen. Een buurmeisje van drie kijkt naar de wanhopig-biddende Jezus in Getsemane die ik net uitgesneden heb. ‘Laat deze beker mij voorbij gaan’
” Waar zijn de zeven draken ? En de ballengooier ? “, vraagt ze.
Ik ga de straat op en jongleer , met onzichtbare ballen . Oei, daar valt er een , ‘k raap hem op en begin opnieuw . En dan nu : de ZON in de Hemel !!! Ze schatert !
Een kind kan het onzichtbare nog zíen ! maar zelfs haar moeder keek omhoog …. naar het Licht !
Maar dan het zes uur journaal . In Syrië wordt een kind onder het puin vandaan gehaald . Hij roept :” waar is mama ? !!! ”
De schreeuw van Jezus …..
En dan kan ik nóg zoveel Jesaja 43, 1 – 2 lezen , maar aan die pijn en angst kan ik niets veranderen.
Waar is onze God dan ?

elli schreef op 21 februari 2018 om 19:52

Dank voor uw gebeden. Ik bid ze altijd.

Christi Bartelink schreef op 21 februari 2018 om 19:10

Zo mooi dat Hij mij bij de naam geroepen heeft, en dat ik mag zeggen dat ik van Hem ben: bij Hem weet ik mij veilig. Mijn gebeden gaan uit naar mensen die wel te maken hebben met brand, of teveel water dat hen meesleurde, letterlijk of figuurlijk, help ook hen er weer bovenop. Schenk ook hen vertrouwen dat U er bent, amen

Carla schreef op 21 februari 2018 om 19:06

‘ Ik ben van u’ , zeggen of denken gebeurd vanzelf bij ziekte en die gedachte, wat voor mij inhoudt ‘ik heb het niet in de hand’ zorgt voor overgave. Ik ben van u staat los van ‘ slachtoffer’ zijn , of van afhankelijk zijn.. Het kan juist ruimte geven wegens dit kinderlijk en misschien ook wel naief vertrouwen. Eigenlijk is het een mooie zin als dankbaarheid voor het leven en wat hierna komt. Het geeft mij nu een helder gevoel.

kees schreef op 21 februari 2018 om 19:04

Mooie tekst van vandaag. Ik denk vaak dat wij mensen God binnenlaten, dus de deur opendoen,
maar Hem vervolgens in de gang laten staan. Hem dus niet in de woonkamer van ons hart toelaten. Moge deze vastentijd ons ertoe brengen, daar beter mee om te gaan.

Coenraad JH Janmaat ocds schreef op 21 februari 2018 om 18:56

Laat door niets je verstoren,
door niets je beangstigen,
alles gaat immers voorbij.
Het geduld brengt alles terecht.
Wie God bezit, heeft niets tekort,
want God alleen voldoet.
(Teresia van Avila)

Conny schreef op 21 februari 2018 om 18:42

Ik heb je bij je naam geroepen. Ja inderdaad. In 1974 heeft hij dat heel sterk gedaan en ik ben nog steeds blij dat ik in de Gemeenschap de Hooge Berkt mijn Leven terug heb mogen vinden. Hij heeft me geroepen en ik gaf gehoor. Ik heb nu niet zo’n moeite meer om geroepen te worden en antwoord te geven omdat ik ervaren heb dat het Goed is. Ik hou van Hem. Dank U wel.

Declercq Julien schreef op 21 februari 2018 om 18:30

Ik tracht de weg mij voorgeleefd door Jezus zo goed en zo kwaad als het gaat te volgen. Dat is vooral de weg van de eenvoud en liefde , zeker voor de eenzamen, die ik vaak ontmoet in het woonzorgcentrum waar ik bezoekjes afleg.

Geert schreef op 21 februari 2018 om 17:19

He Knows My Name, Tommy Walker

I have a Maker
He formed my heart
Before even time began
My life was in his hands
He knows my name
He knows my every thought
He sees each tear that falls
And He hears me when I call

I have a Father
He calls me His own
He’ll never leave me
No matter where I go
He knows my name

He knows my every thought
He sees each tear that falls
And He hears me when I call

Jeanne schreef op 21 februari 2018 om 16:35

Heb ik soms de neiging om mij voor God te verbergen, niet naar Hem te luisteren?
Tijdens het gebed komen er soms wel hinderlagen, verstrooidheden waar ik mij achter schuil.
Dit is evenwel van korte duur, want al gauw is er een inwendige stem die zegt:”waar zijt ge, ik wacht op u”.
Dan keer ik mij weer naar Hem toe en vraag om vergeving .
Heer heb geduld met mij,geef mij meer luisterbereidheid, meer liefde.
Dank U, dat U er altijd zijt voor mij, voor ieder van ons.
Dank U om het lange leven,dank U voor uw grote liefde.

lilian.S schreef op 21 februari 2018 om 15:53

Heer, het is fijn te weten dat u ons altijd zoekt. Ik hoef mij voor u niet te verstoppen. Uw aanwezigheid geef mij warmte. Ik voel uw liefde en geborgenheid.

Mariejan schreef op 21 februari 2018 om 13:42

God, hier ben ik. Ik kom tevoorschijn – met alles. Zie mij ‘in uw eindeloos erbarmen’. Mijn plaats is hier bij elke stap die ik zet. Ik ben niet bang om door goedheid gezien te worden. Kan confronterend zijn evenwel.

Carla schreef op 21 februari 2018 om 10:09

Het woord van God kan ik horen door te zeggen ‘ik ben hier’.
Wakker worden voor het woord is een groeiproces voor ieder mens en dan ontstaat er Vrede . Jezus nam woorden van God op zich en stierf omdat zijn Koninkrijk van mededogen, vergeving en los van rijkdom , macht en onderdrukking .onvoldoende begrepen werd.. De verdeelde wereld krijgt ruimte wanneer verdraagzaamheid en oog hebben voor de ander aandacht krijgt. Het ‘ hier ben ik ‘ kan daar toe bijdragen hoe klein het ook is..

nadia schreef op 21 februari 2018 om 10:06

Ik steek mij niet weg voor God want de confrontatie is belangrijk . Bij God wil ik mij geborgen voelen en luister ik naar binnen om mij te beschermen.

Truus schreef op 21 februari 2018 om 09:23

Soms sluit ik mij wel voor U af, en vind ik het moeilijk om mij te uiten.Maar toch zal ik altijd voor U kiezen. Ik weet dat U altijd op mij wacht.

Monique schreef op 21 februari 2018 om 09:01

God zoekt mij.Ik voel dat geregeld.
Tegelijk vraag ik mij dan af,of het een illusie is.
ik moet veel meer vertrouwen hebben en gelukkig zijn dat God mij blijft liefhebben.
Ik blijf mijn kinderen toch ook liefhebben,in alle omstandigheden.

Chris schreef op 21 februari 2018 om 07:20

Dat je mij zou zoeken , is een open vraag,
Wanneer ik zoek vind ik je wel. Diep in mijzelf voel ik jouw aanwezigheid. Deze is warm en iefdevol, zij is bemoedigend om de weg verder te gaan op die weg die soms licht soms ook heel donker maar steeds onvoorspelbaar is.
Zal jij er nog zijn na mijn dood ?
Ik verberg mij niet..
Telkens opnieuw verwacht ik, en soms ben je er soms ook niet.

doke schreef op 21 februari 2018 om 00:11

Hoe vaak probeer ik me te verbergen voor God…door niet te luisteren naar Zijn stem of nauwelijks aandacht besteed aan de manier van bidden. Snel afmaken met een kort gebed waar ik nauwelijks bij na denk wat ik zeg….Ja dat gebeurt ik verwaarloos Hem als goede vader… Maar toch blijft Hij naar me zoeken en vraagt waar ik ben…
Hier ben ik Heer heel dichtbij maar toch zo ver van U af,, Trek mij nader tot U, want ik ben toch Uw kind.
Ja de Heer laat ons niet zomaar los… Hij wil dat we gelukkig zijn en dat kan alleen als we met hem door het leven gaan. dat ik duidelijk..Heer U weet waar ik ben en ook wanneer ik me verberg door ver van U af te blijven.
Help mij de zwakheid te overbruggen en trouw te zijn aan Uw woord zodat ik me niet hoeft te verbergen….maar mij openstel voor Uw wil…

Luís Weel schreef op 20 februari 2018 om 23:18

“Ik leef niet, maar Jezus Christus leeft in mij”
Als hij het hart is dat mij doet voortbewegen op mijn levensweg, dan zal ik moeten zoeken om af te zien van wat een vergankelijke wereld en een voorbijgaand leven als ideaal voorschotelt. Mijn energie moet zich richten op werken van barmhartigheid. In deze vastentijd hoop ik dat er iets van de gezindheid van Johannes de Doper in mij mag groeien; “Hij komt….Hij die groter is dan ik…Ik ben te min om hem zijn sandalen te brengen.”
Open staan voor Jezus doet me zijn weg zoeken en me te laten omvormen zoals de pottenbakker een originele vorm geeft aan een stuk klei.

lieve 2 schreef op 20 februari 2018 om 22:11

Ik heb nooit de neiging gehad om me te verbergen voor de Heer. Ik had toch reeds als kleuter geleerd dat Hij alles ziet, alles hoort, alles weet . Ik ben ook niet bang voor Hem, zelfs als ik tegen beter weten in, zo dikwijls voor het verkeerde, het negatieve kies. Haast onmiddellijk heb ik er dan spijt over en ik leerde ook dat Hij barmhartig is. Hij heeft me nog nooit gevraagd: WAAR ben je? Maar tot mij spreken doet of deed Hij wel, heel duidelijk in sommige perioden van mijn leven. In de laatste jaren niet zo concreet meer en dat vind ik wel jammer. Het was nooit een VRAAG, wel telkens een heel PLOTSE, ONVERWACHTE OPDRACHT om meteen naar een of andere plaats of persoon te gaan. Dat deed ik dan maar, hoe verbaasd ik ook was, en ontdekte dan dat mijn komst daar op dat moment nodig was, al was het er net zo onverwacht. Dat gebeurde toen heel vaak, nu dus niet meer.

Bernadette schreef op 20 februari 2018 om 22:09

Er zijn, voor de kinderen en kleinkinderen als het moeilijk is.
Hen bevestigen en hen laten voelen dat zij van onschatbare waarde zijn.
Kris Gelaude schrijft : Liefde doet mensen over water lopen omdat er op de oever iemand staat die hen in het
wonder doet geloven.
Ik denk dat de Kracht van de Liefde een eeuwigheidswaarde heeft, God is Liefde!

griet schreef op 20 februari 2018 om 21:29

” Heer Jezus…
Jij in mij ,ik in Jouw….
.mysterie van luisterend bidden…
Mijn deur staat altijd open voor U en Uw mensen….Lééf in mij……blijf in mij…
dankend en lievend.,
Uw eeuwig liefde verbond getrouw.

Veerle schreef op 20 februari 2018 om 21:23

Vader ,
U kent mij , beter dan ik mezelf meen te kennen . U kent mijn falen , maar ook mijn opstaan . Na zoveel omzwervingen heb ik begrepen hoe Gij met mij begaan waard én zijt . Er is niets dat ik voor Jou moet verborgen houden . Genoeg inspanning geleverd tegen onmacht , leg ik mijn vertrouwen in Uw handen . Waarom zal ik niet … en vertrouwde ik slechts wat zichtbaar is ? Uw weg met ons is ondoorgrondelijk , maar rechtschapen . Dat ik met U verbonden mag zijn , hoe waardevol is dat niet … Te weten dat alles wat Gij in mij tot stand brengt mij dichter bij de waarheid zal brengen . Vergeef me en houd van mij .

Melchior schreef op 20 februari 2018 om 20:03

God is.
Hoe zou ik me voor je kunnen verbergen God, als je iets bent dat buiten en in me tegelijk is?
Je gedraagt je zelf trouwens, alsof je ‘er’ niet bent.
Misschien omdat je ‘er’ niet bent, maar ‘bent’?
Als een soort ‘gedachtenpunt’ dat mijn normen, waarden en verlangen ordent, richt en toetst?
Luister ik al naar je als ik dat doe? Bedoel je dat? Of wil je meer aandacht?
Ik denk liever aan ‘je’ geboden, je zaligsprekingen en over de deugen en ondeugden om te weten of ik me nog binnen ‘jouw’ lijnen beweeg.
De God van de Bijbel en de theologen is zo paradoxaal, je bent een persoon maar onzichtbaar, je ben ‘een’ maar in drieën, je bent binnen en buiten me, we weten meer over wie je niet dan wie je wel bent, enz.
Vind je het wel goed God, dat ik zo met je praat, zonder dat je iets terug zegt? Moet ik het gewoon zelf uitvogelen?
Je bent niet te bevatten… Maar weet daarom ook: al neem ik soms niet op, ik ‘luister’ meer naar je dan je denkt, jij ook naar mij? Dat hoop ik en geloof ik. We hebben wel een curieuze liefdesverhouding zo…

Anamaria schreef op 20 februari 2018 om 20:01

Ik geloof in U? God in uw stilte
Ik weet dat U stilte het goed zoekt,
het goede doet.
Deze dagen van vastentijd
weet ik dat u altijd er bent
Dank U grote HEER,
Almachtige God.

Adriana schreef op 20 februari 2018 om 19:57

Wegbereiders… ik snak naar één wegbereider! De afgelopen weken is mijn kind in de media belasterd en ik, als moeder, kon en mocht niets doen. Wat wordt háár weg? En kan ik haar wegbereider worden? Kan ik nu in alle verwarring mijn blik op De Wegbereider houden? Ik troost haar. En vanmiddag werd ik in,onze hebedsgroep zelf getroost. ‘Benedictus zegt dat in de scheuren van ons leven Gods Licht kan gaan schijnen. Daar zie ik naar uit…

Melchior schreef op 20 februari 2018 om 19:48

God is.
Hoe zou ik me voor je kunnen verbergen God, als je iets bent dat buiten en in me is?
Je gedraagt je zelf trouwens, alsof je ‘er’ niet bent en ook weer wel.
Waar komt je vraag vandaan, God? Waarom stel je die zo? Misschien omdat je ‘er’ niet bent, maar ‘bent’?
Misschien als een soort ‘gedachtenpunt’ dat mijn doen en laten, mijn normen en waarden ordent, richt en toetst? Ook al denk ik daarbij verder helemaal niet expliciet aan jou?
Luister ik pas naar je, als ik dat wel doe? Maar waarom moet ik dan ‘luisteren’, als ik al luister?
Ik denk eigenlijk liever aan ‘je’ geboden, ‘je’ zaligsprekingen en over de deugen en ondeugden om te weten of ik nog binnen ‘jouw’ lijnen op weg ben. Ik denk er verder liever niet over na God. De auteurs van de Bijbel en de theologen hebben je al paradoxaal genoeg gemaakt: ver weg en ook dichtbij, binnen en buiten, een persoon en ook weer in drieën, enzovoorts… Zullen we het er maar op houden dat je niet te bevatten bent? Ik ben er wel, ook al neem ik niet altijd op. Jij ook?

Olivia schreef op 20 februari 2018 om 18:36

De veertigdagentijd is een kans om ons te bezinnen over het woord van Gods aanwezigheid in ons leven. Maar U Heer, weet hoe moeilijk het soms is voor ons om te bidden. Heer leer ons met het hart te bidden. Opdat we diep vanbinnen mogen aanvoelen wat het betekent in Gods wil te staan. Heer we aanbidden loven en danken U.

Mariejan schreef op 20 februari 2018 om 18:07

Beproefde vriendschappen zijn mijn schatten. Ik hoop dat ik een goede vriend mag zijn. De momenten dat ik onvoorwaardelijke liefde gevoeld heb. Het besef dat wij als mensen die potentie tot onvoorwaardelijke liefde in ons dragen. Dat zijn voor mij hemelse schatten en kunnen mij niet afgenomen worden. Ik zou zelf de enige zijn, die die schatten zou kunnen verloochenen.

Godelieve schreef op 20 februari 2018 om 17:28

Even stil worden en dieper kijken dan het alledaagse. Dank U, Heer, dat ik steeds opnieuw naar U mag komen. U bent toch de grootste schat die ik in mijn leven mocht ontdekken en die ik ook weer telkens opnieuw mag ontmoeten in de stilte, in mensen, zomaar in mijn omgeving, in de gebeurtenissen van elke dag… Toch gebeurt het ook dat ik andere wegen ga. Vergeef mij, Heer, dat ik U dan vergeet.