Gastenboek

Veerle schreef op 19 maart 2018 om 12:20

Vader ,
Zolang ik in Jou blijf , zolang blijf Jij in mij . Het voelt aan als beetje bij beetje mezelf afgeven . Heb ik leren loslaten , dan ?… opdat ik zou leren , leren prijsgeven wat mij na aan het hart ligt . Een smalle weg , doch is er een andere ?

Gerda schreef op 19 maart 2018 om 11:04

Geen verbondenheid voelen met God is alsof Je in een doodlopende straat loopt,

Olivia schreef op 19 maart 2018 om 10:59

Heer Jezus, Gij die het levend hart zijt van ons bestaan, Gij die de bron zijt van onze liefde, in Uw naam willen wij leven, bidden en zingen. Heer Jezus, spreek tot onze ziel ons hart en maak ons vrij om dicht bij U te mogen zijn. Lof en dank U Heer Jezus.

Mia Nuijen schreef op 19 maart 2018 om 10:08

Als de ranken aan de wijnstok zijn we aan U verbonden Heer, U gaf ons de heilige roeping vrucht te dragen tot Uw eer. In onszelf zijn wij onmachtig, zonder U komt niets tot stand, maar wij zullen veel vermogen, zo we in U zijn ingeplant. Help mij Heer in U te blijven, groeiend dag aan dag…..dat mijn leven U ter ere rijke vruchten dragen mag!

Maria schreef op 19 maart 2018 om 08:53

Zonder de allesomvattende liefde is er geen leven mogelijk? Als ik in die stroom van liefde blijf om te geven en te ontvangen dan draag ik vrucht?

Nadia schreef op 19 maart 2018 om 08:52

geschapen naar het beeld van God. Het hart dragen we ook mee van hem. Door in hem te geloven, behouden we ons hart. Door niet aan hem te denken of niet te praten met hem of niet ons te laten geborgen voelen door hem, verliezen we het Noorden’ verliezen we de grond van onder ons voeten, gebeuren er verkeerde keuzes. Nooit laat ik hem uit mijn hart, elke dag denk ik aan Hem want 1 dag niet te converseren met hem is 1 dag een zonde!!

wendy schreef op 19 maart 2018 om 08:23

Overgave is voor mij moeilijk, wanneer het gaat om overgave naar God. Alles wat ik wil vasthouden, loslaten. Diep in mij is een gevoel van recalcitrant zijn geworteld. Als afweermechanisme wellicht.. Dat los te laten voelt als verliezen, want het is mijn bescherming wanneer ik iets ervaar als pijnlijk of afwijzing. Dat laatste stukje overgeven, dat laatste stukje lossnijden.. dat is te moeilijk. Al geloof ik in de belofte dat Hij in mij zal zijn met Zijn liefde en ik in Hem; ik sta nu op de rand en kijk naar de afgrond: maar om te springen en te geloven dat Hij mij zal opvangen, dat is nu nog te spannend. Heer daarom bid ik voor moed, voor dapperheid en voor Uw genade en vergiffenis en dank ik U daarvoor; voor Uw geduld met mij.

Denise De Mol schreef op 19 maart 2018 om 08:14

Dank voor de mooie teksten en ,mooie gebeden.
Ik heb er heel veel aan gehad.
We gaan nu naar het Hoogfeest van Pasen stilaan
Het mooiste Hoogfeest van het jaar.
Ik hoop het nog lang te mogen meemaken hier op aarde.

t ina schreef op 19 maart 2018 om 07:25

Ja zoals de ranken met de wijnstok zo wil en ben ik verbonden met de Heer. Daar uit, put ik héél de kracht, dit is “genade” die mijn leven steunen om met hem de “WEG” te gaan. Graag herhaal ik :”Naar wie zouden wij gaan… Gij zijt de weg… en die weg gaan we samen, innig geent op U.

Nelly schreef op 19 maart 2018 om 07:13

De tekst over loslaten raakt me diep. Loslaten is moeilijk. Veel mensen dragen een verdriet, een zware teleurstelling met zich mee. Iemand in het leven moeten loslaten kan immens pijn doen. Dat kan door ziekte en sterven zijn maar ook door echtscheiding. Het verwerken kost tijd. Veel tijd. Het is soms alsof je ondergaat. Om dit samen met je liefsten te doorworstelen is het geloof en het vertrouwen dat je er niet alleen voor staat, dat God er altijd is, dat je op hem vertrouwen mag dat Hij ook die moeilijke weg met je meegaat, een houvast, een troost.
Loslaten is noodzakelijk maar een lang proces. En elke dag opnieuw bid ik tot U: Vader, wees mijn kracht voor nu en altijd. Heer Jezus, wees mijn vreugde voor nu en altijd. Laat ons nooit los. Blijf ons nabij. Help, sterk en bescherm mijn liefsten en mezelf alle dagen van ons leven.. Amen.

WimS schreef op 19 maart 2018 om 06:34

De relatie met mijn Vader wil ik niet kwijt. Alleen is de verhouding in onze relatie scheef. En dat ligt aan mij. Hopelijk heeft mijn Vader een Engelengeduld.

Lilian J. schreef op 19 maart 2018 om 05:46

Je naaste liefhebben. Lief en leed met elkaar delen uit een oprecht hart.

Hanneke schreef op 19 maart 2018 om 00:46

In mijn slaapkamer hangt een klein schilderij van een lévende, maar lijdende Christus met een doornenkroon op zijn hoofd. Ik kreeg het van een een antroposofische kunstenaar bij de geboorte van een van mijn kinderen. Iedere ochtend als ik wakker word en ik m’n voeten op de grond zet , word ik met dat beeld geconfronteerd. Meestal roept dat een glimlach bij me op en dánk ik dat weer wakker heb mogen worden. Levend dus. Maar soms is de pijn om alles wat er gebeurt in de wereld zo groot , dat ik Hem vraag of het wel zinvol is aan een nieuwe dag te beginnen , omdat ik er niets aan kan veranderen. Die ogen , en glimlach , onder die doornenkroon, zeggen me iedere ochtend weer : Ik deed het, dus jij kan het ook – sta óp , en wéés er voor die ander. Maar als je nu eerst even een kop kop koffie drinkt en een boterham eet , heb je de energie om dat ook te doen. Mijn God, wat ben ik dankbaar voor zo’n nuchtere Jezus die me iedere ochtend weer glimlachend met de voeten op de grond zet.

Luís Weel schreef op 19 maart 2018 om 00:40

Ja, zo is de natuur nu eenmaal: het zaad moet sterven in de aarde om vrucht voort te brengen. Ik denk aan het lied
“Wie als een God wil leven, hier op aarde, hij moet de weg van alle zaad en zo vindt hij genade.”…..
Onthoud die zin, Tanja en zoveel anderen, zo vinden we genade.
In gedachte bereid ik me voor op de dood en dan wil ik begraven worden in de aarde en hoop dat er iets goeds uit mag groeien. Dagelijks probeer ik me te onthechten. Wat een mooi woord! Ik wordt bevrijd van boeien, van dingen waaraan ik me gehecht, vastgebonden heb. Dat vereist oefening en telkens weer wordt ik dan op de proef gesteld zoals bv. niet kwaad worden als iemand me kwetst, als alles tegen zit, als mijn leven bedreigd wordt, als ik me slecht behandeld voel of als ik overvallen word.
Dit alles kan Innerlijke vrijheid scheppen om open te staan voor de liefde van Jezus. De apostelen, in twijfel vragen aan Jezus: “Heer, we hebben alles verlaten om u te volgen. Wat zal ons deel zijn?”….
Voor mij betekenen de woorden van Jezus “je leven haten” niet meer dan: alles durven loslaten, ook je leven op aarde en met de aarde en blijven zoeken in leven tot de dood naar de enige echte schat, waarvan Thomas alleen maar weet te stamelen, als hij na het zien van de wonden in de handen en voeten van Jezus en het leggen van zijn hand in de zijde waarin Jezus met een lans doorboord werd, alleen maar kan stamelen: “Mijn Heer en mijn God.”
Ik hoop op de genade dat wij allen in staat mogen zijn om alles en allen te verlaten en kunnen nazeggen wat Jezus zegt op het kruis: “Vader, in uw handen beveel ik mijn geest.

Bernadette schreef op 18 maart 2018 om 23:17

Ik denk, dat de weg van de graankorrel onze toewijding is aan Christus.
Hem trouw blijven, ook bij ziekte en gemis. Ik wil geloven, dat Hij zijn belofte Trouw zal blijven.

Netty schreef op 18 maart 2018 om 22:55

Wat een mooi week- en dagthema. Sterven om te leven. Het gebeurt dagelijks en ik denk dat er niemand sjachereinig van of door zal worden. De persoonlijke kwaliteit om in loondienst te werken neemt af. Het is erg ineffectief om gehaast en niet gestructureerd karweitjes af te werken. Dat is een verlies van persoonlijke kwaliteiten. Je krijgt wel wat terug. Dat kan zijn creativiteit, bedachtzaamheid of door de geboden hulp kunnen persoonlijke relaties zich verdiepen.
Ik heb zelf de ervaring dat als een van je dierbaren overlijdt, dat deze persoon in een actieve herinnering weer opnieuw wordt opgebouwd. Dit zijn allemaal gestorven graankorrels die duizendvoudige vruchten voortbrengen.

MIA schreef op 18 maart 2018 om 22:12

Vanmorgen in de mis het lied gezongen.
BLIJF ME NABIJ wanneer ik wat verdord en moe ben hij laat me niet aan mijn lot over hij blijft in mij
dat geeft vreugde en kracht
BLIJFT MIJ NABIJ HEER dat alles goed komt

Danny verlie schreef op 18 maart 2018 om 22:08

Loslaten en sterven… Misschien moeten we het eens anders aanpakken de moeilijkste weg eerst en dat is gezonde Zelf liefde voor jezelf, want deze uitspraak stoot waarschijnlijk tegen de borst als ik zeg dat het gemakkelijker is je evenaaste goed te doen dan jezelf volledig lief te hebben. Pas als we die weg afleggen ten volle onszelf lief te hebben en alles in ons te omhelzen, is het niet zo dat we dan pas vanuit die openheid oprecht iemand kunnen beminnen met alle negatieve kanten, want die zijn ook de onze.

lieve 2 schreef op 18 maart 2018 om 22:07

De verbondenheid van wijnstok, rank en druiven is zo evident, zo duidelijk zichtbaar. Allemaal hebben we wel eens een afgerukte druivenrank op de grond zien liggen met de onvolgroeide vruchtjes eraan… We voelen ons als christen: met Christus en met zijn Kerk,één geheel: erin opgegroeid en niet meer los te maken. Niet met touwen eraan vastgehecht,of boeien gevangen, maar tot één plant vergroeid, met hetzelfde levenssap en samen vruchtendragend. Ik kan het me niet anders voorstellen, de vreugde en de kracht daarvan zijn me altijd geweten en voelbaar geweest, al denk ik er niet elk moment bewust of intens bij na. Toch wel bij het nemen van grote en ook heel kleine beslissingen elke dag. Ik ben helaas niet altijd consequent in mijn christelijk handelen.Er is nog veel te doen.

Nadia schreef op 18 maart 2018 om 21:58

Ik denk wel dat ik een nieuwe weg opga door anders te kijken naar de dingen

Veerle schreef op 18 maart 2018 om 20:25

Vader ,
Zolang ik in Jou leef, zolang blijf Je in mij . Het voelt aan als beetje voor beetje mezelf afgeven . Een mens zou zich voor minder onbehaaglijk gaan voelen . Ofwel heb ik leren loslaten … Opdat ik zou leven moet ik prijsgeven , prijsgeven wat mij dierbaar is . Een smalle weg , doch er is geen andere .

Temmie schreef op 18 maart 2018 om 20:22

De graankorrel valt in de aarde. Stilte, zwijgzaamheid, tot rust komen, vrede, ruimte maken en God ontmoeten, mijn hoofd in zijn schoot leggen, overgave en bezinning om daarna weer volop vrucht te dragen.

Olivia schreef op 18 maart 2018 om 19:21

Als wij Jezus liefhebben, zullen wij ook de moed vinden om de weg van de stervende graankorrel in te slaan. Jezus is als een graankorrel gestorven om vrucht te dragen. Hij is voedsel op onze levensweg. Door te eten van Jezus brood en te drinken van de beker, kunnen ook wij,vrucht dragen en deze wereld voeden met Rijkdom van Godswege.

lilian S schreef op 18 maart 2018 om 16:29

Heer door U te dienen zijn wij als de graankorrel die in de aarde valt en sterft om veel vruchten te dragen. Help mij die weg te kiezen, en zo uw liefde te mogen ervaren. Geef dat ik een zegen mag voor een ander. Ik dank U voor uw goedheid en uw liefde.

Tanja schreef op 18 maart 2018 om 15:34

Ik wil ieder bedanken voor de liefdevolle woorden en voor hun gebeden.ja ik ga los laten en een graankorrel zijn.ja ik hoop iets van de liefde en blijdschap en kracht van het geloof te kunnen laten zien.mojn lichaam.gaat sterven maar mijn liefde niet.Ik voel me gedragen en schuil af en toe bij Jezus even bij hem uitrusten en zijn.

Mariejan schreef op 18 maart 2018 om 13:26

Ik heb een hekel aan het woord ‘haat’. Ook zie ik niet waarom er op deze manier onderscheid gemaakt moet worden tussen leven en eeuwig leven. Een mens heeft beide in potentie. En het is goed beide te eren en voor beide dankbaar te zijn. De weg van de graankorrel: het is niet goed alleen voor jezelf bezig te zijn. Het is goed te delen. Goed om op een of andere wijze dienstbaar te zijn aan een groter geheel. Goed om jezelf open te stellen voor je medemens en Het Mysterie. Goed om niet altijd in bescherm-jezelf-modus te staan. Maar het is ook goed om te weten wanneer je dat wel moet doen.
Ik kan ernaar verlangen dat de graankorrel sterft, zodat er meer ruimte komt voor verbondenheid (met Christus en mensen).

annie schreef op 18 maart 2018 om 13:02

Hoe langer ik met U de weg loop, hoe meer ik er achter kom dat ik totaal niets uit mezelf kan.
Zonder uw genade is het onmogelijk dat ik de weg blijf volgen. Loslaten is een levenskunst en moet ik telkens blijven doen hetgeen mij inderdaad veel kost. In gebed en door uw Geest geleid voel ik soms wondertjes die mij helpen toe te geven dat mijn wil is : dat U groter zult worden in mij en ik kleiner wordt. Opgave dus.

Carla schreef op 18 maart 2018 om 11:12

Leven gevend staat naar mijn gevoel haaks op het woord haat. Haat zoals ik het begrijp werkt destructief en dat is niet de bedoeling. Graan is buigzaam en staat stevig in de grond, het voedt vele monden,. De rest verschijnselen worden achtergelaten en vertrapt. Dit met de wetenschap dat het ergens toe heeft bijgedragen. Dat is de kracht van leven door God aan ons gegeven.

Maria schreef op 18 maart 2018 om 08:29

Loslaten vind ik altijd zo’n moeilijk begrip. Het is niet een actieve daad, je kunt het niet afdwingen. het gebeurt aan mij, zonder dat ik het kan volgen. het is zelfs geen streven. Niet vasthouden, ruimte maken, vertrouwen, laten gebeuren,

helpt onbaatzuchtig zijn hierbij?

t ina schreef op 18 maart 2018 om 08:24

Heer Jezus als u aan de Vader zegt :”laat deze kelk aan mij voorbijgaan “dan denk ik telkens aan de lijdende mensen die ik bezoek en herhaal uw woorden voor hen… laat voor haar of hem die kelk voorbij gaan. Maar ja dan sluit erbij aan… als het zaad niet sterft zal er ook geen nieuw leven komen. Vermeerder mijn geloof in ons allen “Verrijzenis”,Amen.

Lilian J. schreef op 18 maart 2018 om 07:42

Prachtige tekst om te overdenken..
Ben ik er helemaal klaar voor om een rank van U te zijn en UW vruchten te verspreiden? Of waar staat mijn ego nog in de weg? De wil is aanwezig, de bewuste keuze is gemaakt, maar waar schiet ik nog tekort? Help mij daarbij HEER. AMEN. DANKBAARHEID

Agnes Erk schreef op 17 maart 2018 om 23:55

Tanja lieve Tanja, hoe erg voor jou … Al die biddende mensen zullen jou omringen. God zegene en beware je.

AgnesErk. schreef op 17 maart 2018 om 23:49

Als ik aan Jezus denk en wat we van Hem nu menen te weten dan voel ik groe eerbied voor Hem. Is dat liefde , kan ik Hem volgen en aan zijn voeten liggen ? Zou ik het gekund hebben toen Hij op de aarde rond liep en nog geen besef had van zijn grote omwenteling. Zou ik Hem achterna gegaan zijn ? Waarschijnlijk zou ik toen mijn kookpotten of mijn weefgetouw wel belangrijker gevonden hebben … En nu vind ik mijn kookpotten en weefgetouw, bij wijze van spreken, weer belangrijker. De Heilige van toen werd verlaten en verraden. En wat iN deze tijd ? Doe je best en probeer lief te hebben, ik voel dat Hij mij troost en mij kalmeert. Of doe ik het zelf. , ?

Mariejan schreef op 17 maart 2018 om 23:29

Lieve Tanja, ik lees je berichtje nu pas. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Hij wil je behoeden!

Mariejan schreef op 17 maart 2018 om 23:21

Als je van Hem houdt, dan vraagt Hij je voor zijn mensen te zorgen, ze te behoeden. Het woord behoeden spreekt me erg aan. Het verlangen om mensen niet te kwetsen, me daarvoor te hoeden. Daar attent op te zijn. Niet bewust willen kwetsen als reactie op onrecht. Maar soms voelen mensen zich toch gekwetst. Waarvoor wil ik mensen behoeden? Dat ze geen onnodige lichamelijke, emotionele en geestelijke pijn lijden. Zorgen dat mensen in een veilige ruimte zijn. Mijn reden om van Hem te houden is dat Hij dat precies doet. Dat hij zo zachtaardig is, maar ook eerlijk en duidelijk.
Tijdens de meditatie herinnerde ik me dat ik ooit iets publiekelijk heb uitgesproken. Een belofte. Ik ben op weg.

Netty schreef op 17 maart 2018 om 21:56

Het zijn mijn ervaringen Tanja,dat je liefde, genegenheid en kracht krijgt en kunt schenken wanneer ieder in jouw omgeving dat nodig heeft. Je zult bovendien worden gedragen. Waar komen deze bijzondere gaven vandaan? Ze zijn
zo intens dat ik ze na 8 jaar nog kan oproepen. Heb vertrouwen.

Marjolein Povel schreef op 17 maart 2018 om 21:29

Het was meer dan een week geleden dat ik het gastenboek geraadpleegd had en ik deel de mening dat de reacties van anderen voor mij een toegevoegde waarde hebben. De graankorrel en het nieuwe leven deden mij grijpen naarBidden onderweg en de daaronder vallende cyclus de spirituele wegvan het ouder worden en met name “nieuwe kansen”. Dan komt de uitdaging van hetnieuwe leven wel heel dichtbij.

lieve 2 schreef op 17 maart 2018 om 21:28

Tanja, ik las uw bericht. Je zal me de komende dagen dikwijls in gedachten komen. Veel sterkte! Lieve 2

lieve 2 schreef op 17 maart 2018 om 21:23

Trekt de weg van de graankorrel mij aan? NEEN. Zeker niet. De graankorrel laat zich ook niet vallen. Hij valt omdat de zaaier hem naar de grond werpt. en die vraagt zijn toestemming niet. Voor mij kan die vraag slechts een antwoord krijgen als ik in zo’ n situatie zou zijn. Ik hoop dan ‘ja’ te kunnen zeggen tegen een nieuw leven. Moeten loslaten kreeg voor mij de laatste maanden de betekenis: het overlijden, het verlies van een ongewoon aantal vrienden en bekenden, soms heel onverwacht. In dat verband is er volgens mij geen sprake van “vasthouden”, ze zijn nu eenmaal weg uit mijn leven dat steeds leger wordt om mij heen. Ik zie in hun verdwijnen ook niet bepaald iets nieuw opdagen. Sorry dat ik zo negatief ben vandaag.

Temmie schreef op 17 maart 2018 om 21:02

Hoed mijn lammeren, aan schaapjes geen gebrek, lig ik er wel eens wakker van, daar ik maar twee handen heb en geen goede gezondheid, kan mij boos en machteloos voelen had meer hulp verwacht, zonde van de negatieve energie, waarom maak ik mij zo druk, waarom is loslaten zo moeilijk. Heer help mij te vergeven en het in uw handen te leggen en het daar ook te laten.

Veerle schreef op 17 maart 2018 om 20:50

Vader ,
Een leven dat gewijd is aan het goede, laat sporen na van die goedheid , dat kan gaan tot vér na een voldragen leven … We zijn allemaal als graankorrels , maar hoe we in het leven staan opdat we rijke vrucht zouden voortbrengen , dat kan enkel afgeleid worden uit onze levenswandel .
In dienstbaarheid mijn leven te mogen delen , geeft me de kracht om vol te houden en er telkens opnieuw in te geloven . Door een doorwrocht vallen en weer opstaan , geleid door gebed en in verbondenheid met medemensen , deel ik in de boodschap mijn levenskracht ooit te zullen verliezen .
Doch het is geen verlies . Wat je gegeven hebt uit liefde kan nooit verloren gaan . Wat ik ervaar is levensvatbaar . Zo hoop ik dat , als mijn weg hier ten einde gaat , dankbaarheid mij omarmt , voor wat ik heb ontvangen en – in Jouw oneindige liefde met ons – mens te zijn geworden . Dat hoop ik ten diepste , Vader . Wil me bijstaan , zo ver ik ga .

simonne schreef op 17 maart 2018 om 20:31

Deze tekst heeft mij vandaag heel erg geraakt . Ik weet dat God me oneindig lief heeft en telkens ik de vraag krijg waarom ik sommige dingen doe kan ik niets anders antwoorden ” omwille van die Jezus “

Gerard schreef op 17 maart 2018 om 20:00

Jezus is overal maar dat wil men massaal in deze niet horen.
luisterden we maar meer naar ons diepste verlangen en naar ons hart, daarna kunnen we het uitvoeren .

Veerle schreef op 17 maart 2018 om 19:55

Met al wie je dierbaar zijn , wil ik me aansluiten in gebed , en vragen om sterkte , maar ook om dankbaarheid voor wat jou in het leven werd geschonken , beste Tanja , en waaruit je kracht kan putten als het moeilijk wordt . Dat de Heer jou genadig mag nabij blijven . Lieve groet .

Carla schreef op 17 maart 2018 om 18:02

Inderdaad, de verhalen van Jezus hebben mijn hart geraakt. Zijn Geboorte vertederde, zijn daden raakten me..
Zijn vervolging beangstigde me en zijn opstanding verlicht mijn hart omdat zijn geest voortleefd .

Luís Weel schreef op 17 maart 2018 om 17:28

Met interesse lees ik elke dag de reacties van andere deelnemers aan deze retraite per e-mail. Het is slechts een bloemlezing van een kleine groep die wil delen. Laatst las ik dat meer dan 100.000 mensen deelnemen aan deze retraite?….Ik vind het fijn om de ervaringen van anderen te mediteren en te voelen dat ieder op zijn(haar) eigen wijze op zoek is om met Jezus op te trekken en de relatie met Hem te verdiepen.
Daarom sta ik vandaag stil bij de vraag die Jezus stelt aan Petrus en aan mij: “HEB JE MIJ MEER LIEF DAN DE ANDEREN?” Dat woordje “meer” houdt me bezig! Ik durf dat niet te zeggen. Wel misschien, zoals Petrus antwoordt: Ik heb u lief en dat moet ik proberen elke dag. Dan denk ik dat er onder jullie, de andere deelnemers van de retraite, wel mensen zijn die het er heel wat beter van af brengen dan ik.
“Weid mijn lammeren” Neem de opdracht op je die je gekregen hebt in je leven en ga daarmee tot je er bij neervalt.”
Zeker is dat er dan meer eensgezindheid en echte Kerk van Christus zichtbaar zal worden als gist in de massa van de wereld, als zout dat een goede smaak geeft aan het eten. Dat is wel nodig, want in de wereld is er heel wat smakeloosheid en afwezigheid van liefde.

lenie schreef op 17 maart 2018 om 16:47

heel veel sterkte Tanja …… ik zal voor je bidden ….

Olivia schreef op 17 maart 2018 om 15:10

Heer Jezus, Gij die de weg zijt, neem ons op in U, en help ons de weg te gaan van Uw liefde . Heer Gij die waarheid zijt die leven zijt neem bezit van ons opdat ons hele zijn vervuld moge worden van Uw leven. Dank U Heer Jezus.

Maria schreef op 17 maart 2018 om 11:01

Als de Weg, de Waarheid en het Leven Liefde is, dan loop ik op die weg. Dan is het ook mijn verantwoordelijkheid Liefde te leven en te verspreiden.
Ik zoek telkens opnieuw naar de vorm.

Tanja schreef op 17 maart 2018 om 09:58

Ik heb deze week gehoord dat ik kanker van de lever heb.het laatste gedeelte van mij weg zal zwaar en moeilijk worden voor mij en mijn familie en vrienden.ik hoop dat mijn geloof kracht gaat geven en dat ik getroost kan worden in gebed en door de nabijheid van Christus Jezus onze verlosser die ons leed gedragen heeft