Gastenboek

Nadia schreef op 22 maart 2018 om 04:42

Als we God als eerste nemen, gaat de rest vanzelf.
Ons hart is omgeven met het goede en we doen dan ook goed.

Luís Weel schreef op 22 maart 2018 om 00:26

Eerlijk gezegd, voor mijn gevoel ben ik mijn leven lang door donkere dalen zoekend op weg blijven gaan. Er was en is meer donker dan licht. Toch ben ik nooit echt bang geweest. Ik zag wel als een berg tegen allerlei moeilijkheden en uitdagingen op, maar altijd kreeg ik kracht naar kruis en ben de moeilijkheden niet uit de weg gegaan. Zo goed en zo kwaad als het ging, heb ik geprobeerd een draai aan het leven te geven. Of het de goeie draai geweest is, is niet aan mijzelf om te oordelen.
Wel is het zo dat ik elke keer heb mogen ervaren dat er toch, ondanks mijn zwakke pogen, zoveel moois tot stand is gekomen. Ik schrijf dit toe aan iets wat ik in de volgende bewoordingen tot uitdrukking wil brengen:
Tot nu toe heeft Hij mij bijgestaan en daarom vertrouw ik en geloof ik in de kracht van de goddelijke voorzienigheid.
Met overtuiging blijf ik daarom de psalm zingen in verschillende talen:
“Al moet ik door donkere dalen, ik vrees geen kwaad
Uw staf en uw stok zijn mijn troost. Gij zijt steeds bij mij.
Want mijn herder is de Heer
Nooit zal het mij iets ontbreken”.

Veerle schreef op 21 maart 2018 om 23:45

Vader ,
Deelnemen aan het leven is nooit vrijblijvend . Kiezen voor Jou is ook een opgave . Het heeft me – desondanks – sterker gemaakt in mijn keuze , maar ook zwijgzamer . Intussen blijf ik me inzetten ( vanuit mijn ontwikkeling ) voor een betere wereld , waar die begint bij onszelf .

Mariejan schreef op 21 maart 2018 om 22:47

U bent bij mij. En het was op een bepaalde manier goed. Een aanvaarden en de weg lopen. Ik weet niet eens of er hoop was, maar ik wist dat ik door moest / wilde. Er was wel vertrouwen. Maar waarop moest ik hopen. Ik kon alleen maar hopen op Zijn liefde. Ik weet eigenlijk niet of kracht uit hoop voortkomt. Komt mijn kracht uit hoop voort, of leef ik uit Zijn kracht? Ik bespeur tijdens het gebed dat er toch een hoop in mij leeft tot heelwording. Hij heeft mij die hoop gegeven, is a.h.w. ingebakken.

Veerle schreef op 21 maart 2018 om 20:46

Vader ,
Eens door de duisternis heen ,wil niet zeggen dat de strijd geleverd was . Eenzaamheid is het ergste dat me overkwam . Maar ‘k heb me nooit van Jou verlaten .

maria schreef op 21 maart 2018 om 20:03

Ja, eens ging ik door een donker dal. Vanwege een uitputtende situatie op mijn werk zat ik thuis en voelde me onmachtig. Binnen zitten benauwde me dus ging ik lange wandelingen maken in de natuur. Daar heb ik Zijn troostende en heilzame hand gevoeld en wist me geborgen in Hem, de Eeuwige, wat er ook gebeurt. Niet alleen tijdens die periode maar ook nu en altijd. Doorheen die donkere tijd heeft hij mij naar zich toegehaald. Dat ontroert me en vervult me van dankbaarheid.

lilian schreef op 21 maart 2018 om 17:50

Ja, ik mocht ervaren dat in moeilijke tijden dat hij bij mij was. Hij gaf mij kracht en troost Ik mocht verblijven in zijn huis. Ik dank hem voor zijn goedheid en liefde.

jail schreef op 21 maart 2018 om 17:35

Verleden week dinsdag heeft mijn man de griep gekregen. Heel de planning in de war. Dat was al even slikken. Dan komt er de ongerustheid. De dokter moet aan huis komen. Dan voel ik het keelpijn en ja ik ben ook aan de beurt. Toen had ik toch een vraag aan onze schepper waarom hebben wij mensen ziektes nodig? Met de retraite kan ik niet verder gaan. Te ziek te moe. Maar dit gevoel ken ik. Nu verlangt God of de Vader geen gebed ik denk aan Hem en laat mijn gedachten vrij.
Ziek zijn, de pijn, hulp moeten inroepen allemaal moeilijk. Niet echt kunnen zorgen voor mijn man. De kleinkinderen niet kunnen ontvangen. Mijn afspraken waar ik zo naartoe had geleefd moet ik afzeggen. Moeilijk . Heer dan ben ik boos op U. Is het een straf. Want dat zit er bij ons toch nog wat in. Wat doen we verkeerd?
Ik ben toch even beangstig ziek geweest?( Mijn moeder is door een griep aan de beademing machine gemoeten). Nu zie ik mijn man zonder adem en mezelf. Heb ik toen kracht van God gekregen? Krijg ik nu kracht? Mijn neus is weer aan het bloeden. Ach Heer ik weet het niet ik ben te moe om goed na te denken. Ik vraag U enkel blijf me nabij in de donkere dagen. Misschien mag ik vragen voor het gebed van andere dat we vlug mogen genezen. Ik denk dat de Vader van ons houd. Ziek of gezond. Ja ik voel een liefdevolle Vader. Misschien denk ik nu meer aan de liefde van mijn eigen vader. Wat heeft hij van ons gehouden. Toch zag ik dat ook niet altijd. Heer blijf mijn man en mezelf nabij. Geef ons kracht en hoop maar vooral moed. Amen.

Anne schreef op 21 maart 2018 om 17:32

Diepe dalen in mijn leven….nou die ken ik wel….
Zóveel verloren…..mijn dochter, mijn kleinkindje, mijn demente, lieve mamaatje…onlangs mijn goede en altijd zo beschermende schat van een grote broer…
EN TOCH! Laatst vond ik bij het opruimen van de zolder een oud vel papier met een gedicht. Van meer dan dertig jaar geleden.
Ik schreef het toen ik door een heel donker dal ging, vlak nadat na een veel te kort huwelijk mijn dierbare man overleed….

Ik zoek U Heer, hoog boven en beneden
ik zoek U in heden en verleden
ik zoek U vanbinnen, buiten en om elke hoek
U bent het, Heer, naar wie ik zoek…
ik zoek naar antwoord, Heer, als ik met U praat
ik zoek Uw gestalte, Heer, ik zoek naar Uw gelaat…
ik zou zo graag een beeld van U willen maken…
even de zoom van Uw kleed willen aanraken…
Maar U bent toch bij mij in mijn verdriet en pijn?
waarom voel ik mij dan zo hulpeloos en klein…?

En als ik dan even luister, hoor ik een zachte Stem
die in mij spreekt: “Kijk dan eens om, naar Hém…
die jou al weergaloos bemint,
nog vóór je leven een aanvang vindt!
Hij fluistert:
“Ik ben jouw Oorsprong, ’t is daarom dat Ik jou zo ken,
vergeet toch niet dat Ik niets anders dan LIEFDE ben…”

Al lezende besef ik eens te meer hoe mijn Heer en Schepper door heel mijn leven heen met mij mee ging…vóór mij uit, denk ik wel eens! Anders dan zó, kan ik deze woorden van troost niet verklaren…
Heer, dank U, dank U, dat ik zó met U verbonden mag blijven!
U bent mijn hoop, bij U is ALTIJD NIEUW LEVEN….!

Olivia schreef op 21 maart 2018 om 16:17

Heer Jezus, wij zoeken onze toevlucht in U liefdevol hart U bent onze kracht in een tijd van zwakte, en een troost in tijd van droefheid. Heer U komt alle lof eer en macht toe , wandt U hebt alles geschapen. maak ons met Uw wegen vertrouwd, leer ons Uw paden te gaan Heer Jezus.

Temmie schreef op 21 maart 2018 om 15:56

Psalm 23 : 3 en 4 Ik ervaar dat God mij rust, kracht en hoop geeft, toch heb ik ook vele momenten van zwakte,
heel menselijk. Wees niet bang, Heer wilt u mij helpen dat ik meer op u ga vertrouwen en minder op de wereld..
Ik lees uw woord en probeer u te volgen, wat gepaard gaat met vallen en opstaan, geeft niet, zolang ik mij er maar bewust van ben, en het bij u belijdt. Iedere dag biedt gewoon weer nieuwe kansen.

Temmie schreef op 21 maart 2018 om 15:17

Psalm 73: ik leef in onmin met mijn zus, dat raakt mij. Het veroorzaakt bij mij veel pijn, verdriet en gevoelens van boosheid en veroordeling. Ik verlang naar een redelijke verstandhouding.. Vraag vergeving aan U voor mijn tekortkomingen, Mocht er geen goede relatie inzitten, helpt u mij om het bij u neer te leggen en het daar ook te laten., zonder te oordelen. Heer wilt u mij helpen om haar lief te hebben, haar te begrijpen, dat ik mij focus op haar goede eigenschappen, haar mag vergeven. Geeft u mij wijsheid en kracht in deze vervelende situatie. Heer iedereen verlangt naar rust en vrede, u heeft ons beide lief, wilt u ons helpen.

Carla schreef op 21 maart 2018 om 13:23

Bewustwording en respect hebben voor al wat leeft wordt aan de mens geopenbaard. Dit beleef ik als ontvangen licht. Dit licht heet voor mij Goddelijke kracht omdat het verval door onachtzaamheid zo makkelijk voor handen ligt. Dankbaarheid dat psalmen troost kunnen geven, dat psalmen mij wakker maken en ontroeren waardoor wederkerige liefde kan ontstaan voor het woord zodat ik de weg kan volgen.

Mia Nuijen schreef op 21 maart 2018 om 11:13

Mij ontbreekt niets……..Jezus, niet te evenaren, alles bent U!

Nadia schreef op 21 maart 2018 om 10:09

Ja… ik kreeg weer hoop

Monique schreef op 21 maart 2018 om 09:45

Hoe ouder ik word,hoe meer ik van deze psalm hou.
Ik voel mij dan inderdaad veilig..

bea vanderheeren schreef op 21 maart 2018 om 08:59

Tijdens mijn ‘stille tijd’ ontvang ik kracht en moed van God. Super!
Na het lezen van het boekje “Waar, is God” van Imke Bavay heb ik leren kijken met de ogen van het hart.
Ik kijk nu naar het goede van mensen en ervaar de vreugde van God!

Tanja schreef op 21 maart 2018 om 08:45

Terwijl ik vanmorgen bad kwam het oude zondagschoolversje wat we vaak zongen vroeger in gedachte:Ga niet alleen door het leven die last is u re zwaar er is er een die redding kan geven ga tot uw middelaar.Dan ervaar ik Gods troost en liefde.Maar ik ervaar het niet altijd dat God meegaat in de zwaarste periode van mijn leven en dan is de last dubbel zwaar. Dan vouw ik mijn handen en bid om kracht.Heer Jezus kom spoedig

Lilian J. schreef op 21 maart 2018 om 06:57

De tekst en gebedsuggesties spreken mij heel erg aan. Ik kan krachtig antwoorden:””JA”Hij was en is het die mij in de “grote beproeving er door heen heeft gebracht, ook al was ik soms zwak. Hij heeft zijn dienaren om mij heen gezet om mij hier door heen te helpen. Alle eer en lof komt HEM toe. DANKBAARHEID. AMEN. Love you all.

Mariejan schreef op 20 maart 2018 om 23:53

Geen andere God op aarde en in de hemel dan Hij die leven geeft. De eeuwig levengevende. Ook ik wil mij nu en altijd tot het Leven wenden – ook wanneer de dood dichtbij is of lijkt te zijn. Daarbij voel ik dat Hij zich, als ik in nood ben, tot mij wendt. Hij laat zijn steun, levenskracht merken door kleine dingen, die op het moment van gave helemaal niet zo klein zijn, want je kunt er mee voort. Het kan de poes van de buren zijn, de juiste persoon op het juiste moment, een glimlach. Een duif.

lieve 2 schreef op 20 maart 2018 om 22:25

Een donker ravijn ervaar ik niet zo dikwijls in mijn leven. Wel heel concreet een donkere straat waar geen mens te zien in, zelfs geen fietser of auto. Waar je heel alleen door moet om thuis te komen. Weten dat het geen inbeelding is, je hebt er al heel nare ervaringen mee gehad. Voortdurend over je schouder kijken …Dan overheerst bij mij alleen de schrik en voel of ervaar ik de nabijheid van de Heer niet. Die angst vult mij volledig. En toch: het eerste wat ik doe als ik veilig mijn huis bereik en de donkere straat achter mij afsluit is de Heer danken. Dan is er weer een normale ruimte in mij .Ik vergelijk het met een moeilijk rekenwerk of een ingewikkeld zakengesprek: op dat moment zal de Heer ook wel aanwezig zijn, maar ik ben te beperkt in mijn bewuste aandacht. gelukkig dat de Heer dat weet.Hij is oneindig.

Marjolein Povel schreef op 20 maart 2018 om 22:25

Pasen was altijd zo mijn feest. Ik beleefde altijd extra sterk die vreugde om u te kennen. Het is nu zo anders. Deze retraite brengt mij bij de les. Ik heb de weg naar hen die in d hemel zijn nog niet gevonden Help mij met reugd3 op pad te gaan.

Geert schreef op 20 maart 2018 om 21:04

Opwekking 581 – Ik wil heel dicht bij U zijn

Dit is mijn gebed voor vandaag.

Ik wil heel dicht bij U zijn
als een kind bij de vader op schoot.
Ik wil heel dicht bij U zijn;
dat is de plek waar ik hoor.

Til mij op, neem mij in uw armen.
Til mij op, houd mij dicht tegen U aan
Til mij op, ik wil U omarmen.
Til mij op en laat mij niet meer gaan.

Draag mij door het diepe water,
waar ik zelf niet meer kan staan.
In uw armen ben ik veilig,
wanneer U mij draagt,
als ik niet verder kan gaan.

Ik mag heel dicht bij U zijn,
Als een kind bij de vader op schoot.
Ik mag heel dicht bij U zijn;
dat is de plek waar ik hoor

En u tilt mij op, neemt mij in uw armen.
En U tilt mij op,
houdt mij dicht tegen U aan.
En U tilt mij op, ik mag U omarmen.
En U tilt mij op
en laat mij niet meer gaan

Olivia schreef op 20 maart 2018 om 19:38

Heer God, wij geloven dat Gij altijd met ons op weg gaat. Geef ons een warm hart dat steeds in het goede blijft geloven ook al lijkt dat soms dwaas. Heer U draagt zorg voor alle mensen en laat ons nooit in de steek, wij kunnen altijd bij U terecht. Wat zouden wij doen zonder U Heer. Dank voor alles.

Veerle schreef op 20 maart 2018 om 18:17

Vader ,
Ooit ging ik mijn weg , zonder Jou . Het was de weg naar de vrijheid, eindelijk ! Maar ik herkende mezelf niet meer , want een mens moet toch ‘ ergens ‘ bij horen om zich gelukkig te weten . Voor het eerst zag ik de duisternis , de kille duisternis . Oppervlakkig leven en zonder diepgang , Ik heb mijn krachten gebundeld om naar Jou terug te keren .

Luís Weel schreef op 20 maart 2018 om 17:53

Weten dat God de bron is van alle leven, van mijn leven, is één ding. Beleven dat dat zo is en daaruit de consequenties trekken voor een nieuwe manier van leven, is iets anders. Soms sta ik stil bij het hooglied: De bruidegom, die smacht naar de ontmoeting met de bruid, maar vaak blijft de moeilijkheid haar te vinden en de respons van haar hart te horen. Zo gaat het vaak in het leven.
Jezus zegt: zoekt en gij zult vinden. Ik hoop dat dat zal gebeuren op het einde van mijn pelgrimstocht.

Carla schreef op 20 maart 2018 om 17:08

Zoals ik eerder aan gaf staat zingeving voor mij in relatie met interactie met mijn omgeving. Ik zou deze aanvulling nog willen geven. Elkaar begrijpen geeft saamhorigheid. Dit veranderd wanneer dat niet plaats vindt. Ik denk dat open staan voor een andere gedachte, mening een belangrijk aandachtspunt blijft. Jezus vergaf de mens en God gaf hem de kracht. Vergeving geven is een atribuut ten dienste van de Liefde en dat geeft mij eveneens zingeving omdat het struikelen over de woorden van een ander gemakkelijk kan plaats vinden. Op die manier kan ik dicht bij mezelf blijven. Gewoon in gedachte vergeven kan al ruimte scheppen.

lilian S schreef op 20 maart 2018 om 16:42

Heer, U bent de bron en de zin van mijn bestaan. Zonder verbondenheid met u kan de mens niet leven. Al wat ik heb op aarde, bent U mijn Heer, nu en altijd, want U laat ons nimmer los. Ik dank U voor uw goedheid en de liefde voor de mens.

Lilian J. schreef op 20 maart 2018 om 12:46

God, de bron en de kracht van mijn leven. Bij U alleen ik altijd en overal terecht. Er is geen ander. Naarmate de tijd, jaren verstrijken, kom ik steeds dichterbij U. Dank U, dank U, dank U. AMEN

lenie schreef op 20 maart 2018 om 11:54

in heel veel opzichten voel ik de noodzaak en belangbaarheid van verbondenheid …..

maria schreef op 20 maart 2018 om 11:53

Ik wordt geraakt door de berichten van mede-tochtgenoten
in het bijzonder van Tanja: Tanja weet dat ook ik voor u bid.
En het bericht van Wim: moge uw vraag overeind blijven en het
antwoord u gegeven worden in de loop van de tijd.
Jezus wil de mens vast niet klein en onmachtig houden.

Lucia schreef op 20 maart 2018 om 10:25

Wat beteuterd keek ik rond toen ik hoorde ,ik ga een week er tussen uit !
O, geweldig zei ik dan . Eerst een beetje bozig worden en toen …..
o, je bent er dus niet met Goede vrijdag ?
leuk hoor .Is dat wat je gaat doen belangrijker dan?
Ja! zei hij dan ….na alle examens en lessen ,wil ik even weg .
Dat beviel helemaal niet !
Heel zacht diep van binnen hoorde ik , nu is het jouw beurt …..
je hebt 2 weken om het te doen . Even nadenken ,
toen kwam het spijt hebben dat ik boos was
en daarna de opklaring van: het naar de “binnenkamer”gaan .
Loslaten en blij zijn dat ik mijn dag mag indelen zoals ik dat helemaal wilde .
En dat doe ik ook .Dat voelt goed en ik mocht alles wegdoen;
en de tranen rolden over mijn wangen . Ik mocht de opening en de nabijheid
ervaren van de STEM in mij.
Dat mag ik tot aan Palmzondag doen en bidden dat als hij
weer thuis is , ik het met veel liefde ,
ja ,naastenliefde kan doen .
Mijn Jezus ik houd van U , en ga met U mee.
Vader , ik dank U wel !!

Monique schreef op 20 maart 2018 om 10:12

God is mijn houvast,ook omdat veel van mijn geliefden bij Hem in de hemel vertoeven.
Mijn taak is blijkbaar nog niet volbracht.!
In deemoed tracht ik mijn leven te volbrengen tussen de mensen,die ik liefheb.
Innerlijke vreugde verbindt mij met de bewoners van de hemel en de levenden.
Zodoende is de cirkel rond en ervaar ik rust.

Sylvia schreef op 20 maart 2018 om 09:26

Heer, mijn hart en ziel dorsten naar U. Als mijn hart bezwijkt en mijn lichaam vergaat, ook dan bent U bij mij, om mij, in mij…Dank U dat U mij hebt gevonden.

Truus schreef op 20 maart 2018 om 09:26

U bent zeker mijn houvast,maar ik heb een goede vriend gehad die overleden is ook hij gaf mij houvast.Heer ik moet morgen iets doen waar ik erg tegen op zie helpt u mij aub.

MIA schreef op 20 maart 2018 om 09:22

God is iemand die me helpt ook vrienden spreken door god tot ons mijn man is in het ziekenhuis overleden van een
ongeneselijke ziekte -euthanezie -de laatste week voor zijn heengaan is er iedere dag een lieve priester bij hem geweest
hij was opgelucht ook hier was God aanwezig
mooi maar droevig afscheid
dank u heer

Tanja schreef op 20 maart 2018 om 08:58

U bent mijn rots Vader.Mijn geest schreeuwt het uit en mijn armen strekken zich naar U. U hebt alles in Uw hand.Zegen ons Heer zodat we ook tot zegen kunnen zijn.Amen

t ina schreef op 20 maart 2018 om 08:18

…ook als mijn hart vergaat en mijn lichaam verdwijnt…Vrijdag namiddag stierf onze medezuster Godelieve. Na een moedig dragen van een ernstige kanker heeft de Heer haar de “Ware Bron” doen ontdekken en ze heeft er zich aan gelaafd tot het einde. Heer Jezus zo’n dood doet me denken aan mijn dood die me voor eeuwig zal verenigen met allen die ons voorgingen naar U de Eeuwige Bron. Dank U Heer voor dat diep gelovig leven van Godelieve.

Maria schreef op 20 maart 2018 om 07:57

Houvast heb ik gezocht en gevonden. Toch blijft God abstract. Liefde is voor mij het meest concreet. telkens weer terug naar de liefde in mijn hart.

Nadia schreef op 20 maart 2018 om 06:06

God was de enige die mij niet in de steek heeft gelaten buiten mijn grootvader. Ik heb buiten mijn kinderen niemand. Mijn grootvader ging altijd naar het grotje om een kaarsje te branden en om samen rust te vinden. God… ik ben U dankbaar dat ik werd groot gebracht door mijn pépé die ook tot U kwam!!!

claire schreef op 20 maart 2018 om 00:07

Jezus… gave en overgave…
ik wil het zo graag leren van u…
gij zijt er altijd als ik aan u denk…
met u is alles anders …
los van u doe ik veel soms teveel…
maak mij met uw wegen vertrouwd…
blijf in mij… ik wil bij u blijven, in u blijven…

Temmie schreef op 19 maart 2018 om 23:40

Blijf in mij , dan blijf ik in jullie, een mooie gedachte om de nacht in te gaan. De rank en de wijnstok, duidelijker
kun je het niet hebben.

Mariejan schreef op 19 maart 2018 om 22:55

De Levengevende verlangt voor mij dat ik verbonden blijf met mijn oorsprong, met wat mij leven geeft. Als ik losraak daarvan, verdwaal ik. Deze verbondenheid geeft mij kracht en vreugde. Deze wederzijdse relatie is een noodzaak voor mij om alle wederwaardigheden van het leven op aarde te kunnen ontvangen. Hij in mij en ik in Hem – dat voelt heel veilig. Daarbuiten zou ik banger zijn. Het lijkt mij donkerder daarbuiten.

Luis Weel schreef op 19 maart 2018 om 22:26

Gaat het om de wijnstok, of gaat het over de ranken? Ik heb er geen idee van hoe mijn leven eruit zou zien, los van Hem. “U, Heer, hebt woorden van leven, tot wie zou ik anders moeten gaan?” Hij is altijd bij mij, zelfs als ik het zou willen vergeten. Soms denk ik aan de relatie man – vrouw: Hij is de stok, die bevrucht; zij de rank die de vrucht draagt en voortbrengt. De twee-eenheid is het beginsel van vrucht dragen in de verhouding God – mens. De wijngaardenier haalt van de wijnstok de dieven weg, want die belemmeren de groei van de ranken en goede druiven. Ik bid vandaag om de kracht om mijn leven lang vanuit Hem het leven uit te dragen en te getuigen van de goedheid van het leven in en met Hem. Zonder Hem kan ik niets.
Nu ga ik maar de rozenkrans bidden op deze dag van de heilige Jozef, zoals de bisschoppen ons vragen: “Voor de vrede in de wereld en de gezinnen”

mabo schreef op 19 maart 2018 om 21:48

Ja ik heb er nog niet veel van terecht gebracht deze vastenperiode maar wil wel die laatste periode er nog iets aan doen. Alhoewel de kruisdood me afschrikt .. ik vind dat vreselijk dat een Vader ZIJN ZOON heeft opgeofferd omwille van ons … om ons te redden .. die dagen drukken me dan ook te neer … ik kan me niet inbeelden dat een Vader dat vraagt van ZIJN Zoon

Carla schreef op 19 maart 2018 om 19:54

De zin van het leven ervaar ik omdat ik in interactie ben met mijn omgeving. Gewoon met het dagelijkse om me heen in huis en daar buiten. Het zien van de avond zon, een vogeltje dat hipt, het kan me vreugde geven. Evenzo kan een bezoek aan een zieke of een gesprek met iemand me diepgang geven. Zo ook sociaal politieke vraagstukken of filosofische en godsdiens gerichte literatuur. De vraag ‘doe, of ben ik wel goed genoeg’ heeft me lang in onzekerheid gebracht en dat is jammer. De gedachte aan God geeft me nu stabilisatie en ik denk dat het new age gebeuren en meerdere niet religieuze zienswijzen me hebben geattendeerd op de roots die ik heb mee gekregen. God gaf me iets concreets. Zo werkt dat bij mij, ook toen ik mijn ouders verloor rond mijn dertigste en andere dierbaren. God is een stille aanwezigheid geworden en ik hoop dat dit zo blijft.

lilian S schreef op 19 maart 2018 om 16:18

Jezus loslaten is voor mij moeilijk zonder Hem kan ik niets. Door tot Hem te bidden krijg de hulp die ik nodig heb. Hij is voor mij een troost en een houvast. Zoals de wijnrank voel ik mij verbonden met Hem, Tot Hem bid ik om kracht moed en vertrouwen. En dank Hem voor zijn liefde .

Nikolaas Sintobin schreef op 19 maart 2018 om 15:20

Besten, De voorbije gebedsmails zijn wel degelijk alle terug te vinden in de archiefsectie van onze website! Mooi vervolg toegewenst, Nikolaas

Wim Verschuren schreef op 19 maart 2018 om 14:54

In feite kan ik weinig met de vragen naar ervaringen niet veel. Of beter gezegd: ik ben er gauw mee klaar want ik moet er steeds negatief op antwoorden. Ik moet het doen met ik geloof, ik probeer e geloven in plaats van ik ervaar.
Vandaag dan de suggestieve vraag: geloof je dat je zonder Hem niets kunt doen.. Nee, dat geloof ik niet,.Mij is ook een eigen wil gegeven. Ik begrijp niet, hoe iemand kan zeggen (ervaren?) dat hij zonder Jezus niets kan. Misschien kan iemand, die dat wel kan zeggen, me helpen om dat te begrijpen…

Anne schreef op 19 maart 2018 om 13:15

Lieve mede tochtgenoten…
Wat genieten ook wij hier gezamenlijk van deze inspirerende retraite! Toch heb ik nu een klein probleem:
Geheel verbaasd constateer ik dat ik in mijn retraite-werkschrift, waarin ik mijn gedachten elke dag genoteerd heb, één dag heb overgeslagen… Nu is dit niet zo héél erg, maar toch heb ik het gevoel dat er nu een stukje mist op mijn wonderlijke ’tocht’ óp naar Pasen!!! Na haastig speuren in het ‘Archief’ merk ik dat oudere nieuwsbrieven daar al zijn verdwenen. Zo jammer…
Wie kan mij helpen aan de begeleidende Bijbeltekst én de ‘Gebedssuggesties’ voor donderdag 8 maart j.l. ???
Het zou me heel erg blij maken als ik dit zou kunnen aanvullen!!! Dank!!
Anne.