Gastenboek

Lut schreef op 8 maart 2019 om 16:31

De tekst daagt mij uit! Ik hou veel van mijn kinderen en kleinkinderen. Van mijn eigen vlees keer ik mij dus niet af.
Maar dat is niet genoeg. Delen doe ik nu en dan. Ik ben dienstbaar, maar zwervers neem ik niet op. Deze keer betrap ik mij er op dat ik de tekst liefst niet te letterlijk neem.
Wil Hij dat ik meer doe? Sta ik toe dat Hij mij helpt?

Nadia schreef op 8 maart 2019 om 16:29

Is God dicht bij mij? Natuurlijk want hij heeft mij geschapen naar zijn beeld. Hulp inroepen en vragen stellen aan God, is de rust bij jezelf vinden en dat betekent dat God in je ‘hart’ is waarbij de krachten vanzelf vloeien om iets op te lossen. Het vasten is een reinigingsperiode om te kunnen groeien!

Maria schreef op 8 maart 2019 om 16:11

Ik ben de berg een stukje opgelopen en word geholpen! Zo duidelijk zijn engelen aanwezig. Ik moet zelf mijn stappen zetten, maar kom op onverwachte manieren steun, vertrouwen en een zetje op het juiste moment tegen. Dat stemt me dankbaar, daardoor heb ik ook de moed nog verder de berg op te gaan.

Aletha schreef op 8 maart 2019 om 14:42

Iedere dag een moment van onverdeelde aandacht voor Zijn aanwezigheid en kracht in mijn leven. DankUwel voor het voorrecht U steeds beter te kennen.

Mia schreef op 8 maart 2019 om 14:10

Jezus zegt:” Kom achter mij en Ik zal maken.” Dat Hij ons verlangen mag worden om op te staan en met Hem mee op te trekken. Niet omdat het moet……maar omdat Hij ons in Zijn liefde zo tegemoet is gekomen, dat we wilden………..

Annemarie schreef op 8 maart 2019 om 09:39

Wat kan het vasten zijn dat God van mij hoopt te ontvangen als offer in deze vastentijd? Misschien is dat: De soms harde kaalheid van mijn huidige levensfase te accepteren en meer de verstilling te zoeken om bij Hem te gaan zitten, als het ware als een pauze tijdens klimtocht, en dan gewoon al mijn eigen woorden en gedachten loslaten om naar Zijn stem te luisteren en ondertussen stil uit te kijken over het dal waar we samen uit omhoog klimmen.

Truus schreef op 8 maart 2019 om 08:04

Ik ervaar niet altijd Uw aanwezigheid , maar dat ligt aan mijzelf ik stel me dan niet open voor U.Omdan door andere dingen er achter te moeten komen en voelen dat U er wel bent Heer ook ik wil de berg op in deze 40 dagentijd.

Marie schreef op 8 maart 2019 om 07:07

Blijf nu even stilstaan om na te denken. Er is in het Bijbelschrijven iets waar ik het oneens ben. Hart en verstand zitten niet op de zelfde lijn. Het lijkt voor me toch niet zo’n goede voornemen. Een zwerver in huis nemen lijkt me toch niet zo’n goed idee. Laatst probeerde iemand in mijn appartement binnen te dringen. Geloof me het is erg akelig als je midden in de nacht zoiets meemaakt. Mijn verstand zegt neen. Mijn hart zegt niet iedereen heeft slechte bedoelingen; dan zegt mijn verstand dat kun je niet aflezen op eerst gezicht. En inderdaad, de inbreker werd gevat en geloof me, het was een nette jongeman. Overdag zou ik hem helemaal vertrouwen. Dus voor mij dit dit echt niet meer in. Ik zou eerder de zwerver wegwijs maken naar plaatsen waar ze kunnen overnachten. Met de andere richtlijnen heb ik geen probleem. Maar daarop volgt dat je dan na deze daden zeer zeker contact krijgt met God. Mijn ervaring is dat zoals in punt 5 beschreven is, Hij is altijd bereid om te helpen. Wie Hem vraagt zal hem dat gegeven worden. Dus vraag ik Hem om de juiste inzicht. Hij weet dat ik niets kan veinzen, maar wel open sta voor inzicht. Het is toch vreemd dat verstand en gevoel vaak met elkaar in strijd komen te staan. Denk dat beiden in evenwicht moeten komen, wil je juist handelen. Maar ik weet ook dat ik me kan vergissen. Het gevoel hierbij is toch niet heel rustgevend. Maar op de berg zal ik waarschijnlijk nog meer obstakels tegenkomen.

Marie schreef op 8 maart 2019 om 07:07

Blijf nu even stilstaan om na te denken. Er is in het Bijbelschrijven iets waar ik het oneens ben. Hart en verstand zitten niet op de zelfde lijn. Het lijkt voor me toch niet zo’n goede voornemen. Een zwerver in huis nemen lijkt me toch niet zo’n goed idee. Laatst probeerde iemand in mijn appartement binnen te dringen. Geloof me het is erg akelig als je midden in de nacht zoiets meemaakt. Mijn verstand zegt neen. Mijn hart zegt niet iedereen heeft slechte bedoelingen; dan zegt mijn verstand dat kun je niet aflezen op eerst gezicht. En inderdaad, de inbreker werd gevat en geloof me, het was een nette jongeman. Overdag zou ik hem helemaal vertrouwen. Dus voor mij dit dit echt niet meer in. Ik zou eerder de zwerver wegwijs maken naar plaatsen waar ze kunnen overnachten. Met de andere richtlijnen heb ik geen probleem. Maar daarop volgt dat je dan na deze daden zeer zeker contact krijgt met God. Mijn ervaring is dat zoals in punt 5 beschreven is, Hij is altijd bereid om te helpen. Wie Hem vraagt zal hem dat gegeven worden. Dus vraag ik Hem om de juiste inzicht. Hij weet dat ik niets kan veinzen, maar wel open sta voor inzicht. Het is toch vreemd dat verstand en gevoel vaak met elkaar in strijd komen te staan. Denk dat beiden in evenwicht moeten komen, wil je juist handelen. Maar ik weet ook dat ik me kan vergissen. Het gevoel hierbij is toch niet heel rustgevend. Maar op de berg zal ik waarschijnlijk nog meer obstakels tegenkomen.

Annemarie schreef op 8 maart 2019 om 01:22

Voel ik de aanwezigheid van God ? Durf ik Hem om hulp te vragen, als ik moet erkennen dat ik het niet red alleen? Dat zijn grote vragen op onze bergtocht die nog maar net begonnen is. Ik moet moed verzamelen om het volgende te delen en er eerlijk op te antwoorden.

Het is menselijk om te erkennen dat ik niet altijd God zo nabij ervaren heb en zoekende was na een periode van eenzaam geploeter in mijn leven. Later hoorde ik eens, dat de H. Moeder Teresa jarenlang niet de nabijheid van God heeft ervaren en toch haar levenswerk voor God met volledige inzet bleef voortzetten. Wat had ik met haar te doen. Zoveel geven, zoals zij deed, en je Geliefde niet zien of nabij weten.
Het wezenlijke van gelovig zijn is misschien dat je er toch van overtuigd blijft, dat Hij er is en dat Hij jou ziet en hoort, zeker als je hem om hulp smeekt.
Dat neemt niet weg, dat ieder mens zich soms eenzaam kan vóélen in de strijd van het leven, ook een gelovig mens, ook al weet je dat je niet alleen bént. Dan word je soms letterlijk gedwongen om op de tast op zoek te gaan naar een nieuw houvast, zoals op een bergtocht op een moeilijk begaanbaar stuk.
De vraag, die ik mezelf nu stel, is: Durf ik ook vandaag mijn hand naar Hem om hulp uit te steken, nu ik erg ziek ben. Mijn antwoord is: Ja, maar dat komt niet doordat ik zo goed kan bidden of uit mezelf zo diepgelovig ben, maar door een bijzondere ervaring: Enkele jaren geleden heb ik het omgekeerde ervaren, anders gezegd: ik voelde me gegrepen door God nog vóórdat ikzelf besefte dat ik een tijd tegemoet ging waarin ik Zijn hulp heel hard nodig zou hebben. Wonderlijk en totaal onverwacht. Ik had niet eens om hulp gevraagd, want ik wist nog niet wat er stond te gebeuren en dat ik zonder Zijn hulp geestelijk de diepte zou zijn ingestort. Het was een overweldigend besef van Zijn Aanwezigheid, zomaar in een kapel, waar ik even in de stilte van de avond alleen was bij het Tabernakel, – enkele maanden voordat mijn dochter en schoonzoon bijna op de oceaan verongelukten tijdens een storm, maar na dagen het nieuws kwam dat zij veilig aan land en gered waren -.

Mariejan schreef op 8 maart 2019 om 00:01

Wie is mijn eigen vlees? Zijn dat familieleden, met wie je nauwelijks contact hebt en met wie je geen warmte deelt. Of zijn dat de vrienden, die in de loop van het leven belangrijk geworden zijn, met wie je je leven in onderling begrip echt deelt. Van wie je warmte ontvangt en aan wie je warmte kunt schenken. Soms gelijkgestemd, maar dat hoeft niet altijd. Soms is er zelfs iets diepers dan dat. Van hen zou ik me zeker niet af willen keren. Vasten betekent voor mij ook grenzen stellen, zonder me af te keren. Het betekent duidelijkheid scheppen. Het is wonderlijk – soms voel ik God sterk aanwezig – in de raad die ik zomaar krijg van iemand, op het juiste moment.

luís Weel schreef op 7 maart 2019 om 23:44

Ik betrap mezelf op koppigheid om mijn kop in de wind te gooien en een eigen weg te gaan in het leven, ofwel het avontuur op te zoeken. Voor een groot deel was het ook vanwege onvrede met situaties waarin ik leefde. Dan kwam telkens het idee: ik moet verder zoeken want ik voel me niet goed waar ik me op dit moment ben. Ik zoek verandering om gelukkig te kunnen worden. Misschien had de jongste zoon van de barmhartige vader ook wel zoiets, toen hij zei: “Vader, geef mij mijn deel van de erfenis. Ik ga weg naar een ver land.” En dan begin je maar.
Stil staande op dit moment vraag ik me af: Werd ik werkelijk gedreven door een zoektocht naar God en zijn koninkrijk, of was het rusteloosheid omdat ik me niet op mijn plaats voelde daar waar ik me bevond? Feit is dat mijn leven een trektocht geworden is.
Wat ik wil proberen in deze vastentijd is: God dankbaar zijn, omdat hij er altijd geweest is om met mij mee te gaan en me te behoeden voor onheil, mislukking in het leven en het pad van de dood te gaan. Hij openbaarde zich ook in de vorm van zoveel mensen, die me al die jaren geholpen hebben om door te kunnen gaan. Ik denk aan de psalm: “Want mijn herder is de Heer, nooit zal het mij iets ontbreken.”

olivia schreef op 7 maart 2019 om 23:34

” Wie mijn volgeling wil zijn, moet mij volgen door elke dag zijn kruis op te nemen.”
Heer Jezus, sterk ons om te weerstaan aan de macht van het kwaad. Geef dat wij ons iets kunnen ontzeggen en kracht vinden in vasten en onthouding.

Temina schreef op 7 maart 2019 om 23:15

Wat is er in mijn leven dood: ik besef mij steeds meer dat ik als mens een onderdeel ben van de gebroken schepping.
Waar ik op hoop is dat ik objectief naar mijzelf kan kijken, vergeving vragen en schenken, wijsheid en vertrouwen mag ontvangen.

Gilles schreef op 7 maart 2019 om 21:48

Zo natuurlijk is het niet voor iedereen om zomaar voor het leven te kiezen. Er kan in een mensenleven al veel ‘dood’ zijn. De vraag naar God die niets doet, luisteren naar een oorverdovende stilte, je moeten overgeven aan een nacht die angstig maakt. Wanneer raak je in die worsteling extreem eenzaam en wanneer juist door goede krachten geborgen? Ik hoop dat God die laatste gesteldheid altijd voor mij bewaart en ik het vermogen hou die goede krachten te vinden, juist waar en wanneer ik bang ben voor een woestijn vol fata morgana’s, leegte en verlies.
Ik bid dat ik zo mag groeien in liefde en dat er mensen zijn die dat bij mij in gang zetten.

lieve 2 schreef op 7 maart 2019 om 21:09

Ik kan met zekerheid getuigen dat ik werkelijk hulp kreeg van de Heer, als ik er om vroeg. Meermaals zelfs en soms tot mijn verbazing en op een andere manier dan ik het verwachtte. Ik weet niet hoe het komt, maar de godsdienstlessen op school brachten mij vooral drie soorten van gebed bij: om vergeving vragen, bidden om te danken en God loven in zang en woorden. Er was ook het ‘smeekgebed” en dat kwam niet echt aan bod. Het komt niet spontaan in me op.En toch , ik zei reeds dat wanneer ik de Heer zo zelden iets vroeg, het mij gegeven werd.Er klopt iets niet Durf ik niet méér vragen dan ik al gekregen heb. Is mijn verlangen niet groot genoeg? Niet hoog genoeg voor een berg met een groots uitzicht?

bep schreef op 7 maart 2019 om 21:04

Heb ..na aarzeling…de weg vam heling en conflict oplossing gevolgd. Met een zuster in Curaçoa….
Aangemoedigd door de retreat van de woestijnbroeders…waarin genoemd wordt te zoeken naar een groe open fysieke ruimte….niet gestoord door prikkels van enig truikgewas…
Masr een open ruimte om te ontmoeten…zo ongeveer .

Geert schreef op 7 maart 2019 om 20:04

Ik hef mijn ogen op naar de bergen,
waar komt mijn hulp vandaan?
Ik hef mijn ogen op naar U, Heer,
die mij bij zal staan.
Mijn hulp is van U, Heer, die alles heeft gemaakt.
U zult voorkomen dat ik wankel of val.

Dank U Heer voor die zekerheid!!

Henk Woelders schreef op 7 maart 2019 om 19:41

Met grote terughoudendheid, maar toch vervuld van een vaste wil, wil ik dit moment markeren. Toen op 5 maart de eerste tekst langs kwam, “ik hef mijn ogen naar de bergen”, werd het mij duidelijk dat ik deze 40 dagen tijd probeer te gebruiken om mijn eigen rijke, maar ook innerlijk verscheurende ervaringen rond mijn afgebroken voettocht richting Compostela in het najaar van 1994 al schrijvende te verwerken. In 1993 ging ik voor het eerst naar een klooster; in de stilte rijpte in deze onwillige, maar ook hulpeloze protestant, een plan. Een pelgrimage langs zwarte madonna’s om op de slotdag, de aankomst in Compostela, de apostel Jacobus te omhelzen op mijn 50e verjaardag. Ik ben op 1 februari jarig; de voettocht ging door het najaar. Na drie maanden eindigde de tocht abrupt, en vlak na mijn thuiskomst gebeurde er nog iets dramatisch. De pelgrim die zich al wandelend van de aarde losmaakte, viel door de aarde; levend begraven. Daarna ging ik verder met wandelen, de kloosterwandelingen en wandelingen voor de innerlijke vrede. Maar ook daaraan kwam vijf jaar geleden een onverwacht einde. Nu, vijf jaar later, lukt het mij in deze vastentijd voor mijzelf de dingen op een rij te zetten. Met ook concrete dingen zoals het opruimen van het archief, de verkoop van boeken, cd’s en dvd’s. Om ruimte te maken, ja voor wat..? Psalm 121 was mijn pelgrimspsalm; elke dag, voor het vertrek, las ik hem hardop voor. En toch….

Ik begrijp wel dat dit een merkwaardige reactie is temidden van al deze uitingen. Maar ik ga op weg…

Joanne van Stijn schreef op 7 maart 2019 om 19:14

Ben opnieuw met de retraite begonnen. Met een flinke rugzak op.Doel….dat als ik aan het eind boven op de berg mag aankomen de rugzak leeg is en mijn hart vol .

Martine schreef op 7 maart 2019 om 18:46

Het is fijn om een gebedsstructuur te hebben. Het Ignatiaans bidden voelt nu alsof ik aan de voet van de Berg Sinaï sta.
In de de tekst van Deuteronomium 30:19-20a vielen de woorden leven en dood me op. Als ik echt voor God kies en het leven dat zal het zijn als een grote zegen.
Ik hoop dat God in mij in de dit leven de kracht wekt om ook in onzekere situaties niet voor negativiteit te kiezen, maar het onbekende/onzekere te omarmen en met vertrouwen het leven door te gaan.

Karin schreef op 7 maart 2019 om 18:43

Genieten en toch in de structuur.Opnieuw ontdekken.Liggen in gebedshouding,wandelen.Wat ontspant mij en maakt mij vrij en open voor God.
Dat ik me durf te laten verrassen,durf te genieten en iets volgen zonder me te verliezen in de methode,maar ook de methode niet wegdoen.Luchtig,met beide benen op de grond me laten leiden.Op weg naar Pasen

Lut schreef op 7 maart 2019 om 16:08

Deze keer probeer ik de retraite vol te houden. Ik neem nota om beter te kunnen focussen. De aangeboden bijbelteksten probeer ik letterlijk te nemen voor de situatie waarin ik nu zit ( Etty Hillesum).
Ik heb altijd geprobeerd voor het leven te kiezen, door goede keuzes te maken. Toch ben ik veel hindernissen tegengekomen. Onderweg ben ik mijn optimisme en blijheid
kwijtgespeeld. Er blijft “ die angel” waarvan de apostel Paulus sprak. Wat kan ik doen om
daar klaarheid in te scheppen? Niet zo zwaar op de hand zijn? Loslaten? Misschien weer
mijn geliefkoosde hobby oppakken? Jezus, laat het mij aub zien! Ik wil mijn blijheid van vroeger terugvinden.

sineke schreef op 7 maart 2019 om 16:07

Tijdens het lezen van de vele reacties, delingen, merk ik in mijzelf dat er meer vertrouwen komt in liefdevolle
verbindingen, in mijzelf, in en met de ander. Delingen vermeerderen zich. Dan juist in het alleen zijn en in
stilte komt er een andere wereld, de wereld van liefde en licht.

Ingrid schreef op 7 maart 2019 om 16:03

Het is de eerste dag, ik voel niets,ga ik er mee door of niet? Natuurlijk wel, ik wil zo graag Jezus meer in mijn leven hebben. Hij is er altijd en soms twijfel ik. Ik moet mijn best doen en tijd nemen om stil te zijn,mijn hoofd leeg maken, hoewel ik, 92 jaar,, nog véél te doen heb. Ik probeer morgen beter. Echt.

Christine schreef op 7 maart 2019 om 15:52

Gij badt op eenen berg alleen,
en…Jesu, ik en vind er geen
waar ‘k hoog genoeg kan klimmen
om U alleen te vinden:
de wereld wilt mij achterna,
alwaar ik ga of sta
of ooit mijn ogen sla;
en arm als ik en is er geen,
geen een,
die nood hebbe en niet klagen kan;
die honger en niet vragen kan;
die pijne, en niet gewagen kan
hoe zeer het doet!
o Leert mij, armen dwaas, hoe dat ik bidden moet! Guido Gezelle

lilian schreef op 7 maart 2019 om 15:35

Mijn hulp komt van de Heer, dat ervaar ik als ik Hem aanroep , op verdrietige en moeilijke momenten. Ik bid en vraag om kracht, dat Hij mij bijstaat en kracht geeft om de berg te beklimmen.

lieve schreef op 7 maart 2019 om 14:27

Deze vastentijd is een uitdaging: met veel goede moed begin ik aan de tocht, zoals de voorbije jaren. Het voelt zo goed om elke dag een stille tijd te nemen en Gods’ woord in overweging te nemen, het eigen geweten te onderzoeken. Ik bid vooral om volharding. Dat ik dit alle 40 dagen mag doen: dat ik niet versaag. In het begin is het gemakkelijk, maar volhouden is voor mij niet evident. Jezus, ik bid om Uw genade en Zegen: opdat ik zou mogen groeien in Liefde, geloof, vertrouwen! Het voelt zo goed om in Uw aanwezigheid te mogen zijn! Ik dank U met heel mijn hart!

agnes erk. schreef op 7 maart 2019 om 14:21

Als ik kies voor Jou dan minder voor het rumoer van de wereld. Maar alles is zo boeiend. Dat evenwicht vinden vind ik moeilijk. Misschien is dat mijn berg beklimmen. Bedankt voor de tip van het boek ‘wij kunnen kiezen om Hem te beminnen’

Maria Anna schreef op 7 maart 2019 om 13:34

Nog maar kort geleden is eem dierbare vriendin overleden. Ik voel mij diep verwond. Met lege handen sta ik voor de kale berg. Kan ik de klim volbrengen? Het geeft mij kracht dat Jezus mij daar opwacht. Mijn opgestane Heer. Dat het ook een blijde beklimming mag zijn. Met lichte bepakking zodat ik mijzelf niet overvraag.

Maria schreef op 7 maart 2019 om 11:31

Ik sta onderaan de berg en ben gaan zitten, letterlijk duizelig als ik omhoog kijk. Ik moet eerst uitrusten. Ik heb hulp gevraagd bij het mogen uitrusten.

olga schreef op 7 maart 2019 om 11:03

Mij raakte gisteren het citaat over de raad van metropoliet Anthony zo dat ik er nog vol van ben: bid niet, ga eenvoudig een kwartier zitten, sla acht op de vrede in je kamer, verheug je daarover. Ja, die raad volg ik op. Dat ervaar ik echt als Aanwezigheid.
Dank!

Marie schreef op 7 maart 2019 om 10:53

Waar ik vandaag even bij stil wil staan is dat ik een blik werp op de berg en Jezus gaat me voor. Zijn tocht was helemaal niet prettig, het was een lijdensweg. Gewond, uitgeput, zijn loodzware kruis dragend, en dit was dan nog niet het ergste, bovenaan werd hij als een misdadiger gekruisigd. Hij die enkel liefde en opnieuw leven gaf aan vele mensen. Dan Voel ik me verdrietig. Hij ging de berg op om ons te verlossen. Dus ga ik met Hem mee om meer vertrouwen te krijgen in de toekomst, me minder wereldvreemd mag voelen en groeien mag in en met deze liefdevolle Heer.

Henny schreef op 7 maart 2019 om 10:50

Wat een belofte als ik voor het leven kies is dat ook voor mijn na geslacht tot zegen .Dank u Jezus voor u voorbeeld op aarde

John schreef op 7 maart 2019 om 10:09

Lieve Heer, ja ik ben bereid. Ik realiseer me dat ik al heel lang onderweg ben………op ‘eigen’ kracht. Ik bid en vraag u met liefde om de trots, boosheid en angst bij mij weg te nemen, opdat ik écht samen met U de (berg)wandeling kan maken. Ik luister. Ik ben bereid. Ik volg. Dank u voor Uw niet te bevatten Trouw, Bescherming en Liefde. Dé Weg, dé Waarheid en hét Leven. Amen.

Geraets Rik schreef op 7 maart 2019 om 10:08

Ik voel me in contact met god.

cathy schreef op 7 maart 2019 om 09:58

Ik ben al een hele tijd bezig met mijn geweten te onderzoeken.Ik ben er niet fier op,als ik zie wat ik door mijn zwakte heb verkeerd gedaan.Nu richt ik mij steeds meer naar het barmhartige hart van Jezus en vertrouw op Hem.Nu bid ik veel meer en bewuster,ik voel dat God mij lief heeft,maar ik moet nog meer tijd maken voor Hem.Dat ik in alles Gods wil mag doen,dat is mijn vurigste wens,maar zelfs dat moet ik loslaten en aan God overlaten.

Mirjam schreef op 7 maart 2019 om 09:16

De berg op, ik zie er als een berg tegenop. Maar weet me bemoedigd elke keer weer. Als je zult gaan door het water het zal je niet overstromen. Door het vuur het zal je niet verbranden.
Ik Ik ben het die jou helpt. En ik weer mijn vertrouwen in God en in mezelf zijn dood.
En ik hoor de woorden in mijn binnenste Voed (geef het vertrouwen te eten) het oud vertrouwen weder. Zoek in de hoogste lof je verlangen.
Tijd om de Waarheid te zoeken opnieuw en opnieuw… en mijn ziel is stil in mij verwonderd…

Mirjam schreef op 7 maart 2019 om 08:44

De berg op gaan! Fijn dat er iemand bij is gekomen op de afbeelding. Maar ik voel de Heer als een zachte hand in de rug: ” ga maar.. “. Hij trekt mee, maar ik zie hem niet.

Annemarie schreef op 7 maart 2019 om 08:36

Pittige kost is deze Bijbeltekst om onze bergtocht mee te beginnen! Er komt een beeld uit de natuur bij me op: Er groeien soms takken aan een boom, die je snoeit omdat het zijscheuten, ‘dieven’, zijn. Zo versterk je juist de kracht van de groei van die boom.
Zo hoop ik, dat het ook met mij als mens zal gaan, als ik Jezus probeer te volgen de berg op. Mijn rugzak zit misschien veel te vol. Die neiging heb ik. Alles meenemen naar de volgende plek, de volgende fase in je leven, want je kunt het nog nodig hebben. Misschien zegt Jezus nu al aan het begin van deze klimtocht: ls dat nou echt nodig? Moet dat nou allemaal in je rugzak die berg mee op? Laat los, wat ballast is en volg me. Je tocht wordt er zoveel lichter door. O Jezus, leer mij onderscheiden wat er toe doet en wat ik los moet laten!

Rachel schreef op 7 maart 2019 om 08:18

Beneden aan de berg zie ik de hoogte, bovenop de berg zie ik de ruimte. Onderweg ben ik alleen maar onderweg, denk niet aan verte, hoogte, ruimte of diepte maar aan doorgaan! Het is belangrijk ook onderweg af en toe aandacht te besteden aan het zijn en om me heen te kijken. Het belangrijkste is niet het doel, maar de reis.

Truus schreef op 7 maart 2019 om 08:00

U vraagt hoe ik mij voel rustig en dankbaar om de berg op te gaan.Op Aswoensdag leren we ook om meer naar andere mensen om te zien. Heer wilt U mij hier bij helpen.

Johan schreef op 7 maart 2019 om 07:51

Kies dan….wij kunnen kiezen om Hen te beminnen.
Tip: boek
De Keuze van E. E. Eger

Dick schreef op 7 maart 2019 om 07:47

Mijn hulp is van de HERE, daar komt mijn hulp vandaan. Naar Hem verlang ik. En Hij naar mij. Maar ook naar al de mensen die HIJ heeft gemaakt. Ook u en jou. Zoek Hem en Hij laat zich vinden.

Corrie Jongejans schreef op 7 maart 2019 om 07:20

Het is een goed gevoel dat ik niet alleen de berg op hoef en anderen mag ontmoeten. Ik wil mezelf van ballast ontdoen om vrijer in het leven te staan.

Nadia schreef op 7 maart 2019 om 07:17

Op aswoensdag hoorde ik de woorden in de mis. Vandaag zetten we het klein stapje om een andere berg te beklimmen gedurende ons leven tot zelf tijdens de dood. Vermoeiende levenstaken waarbij lasten en krachten in evenwicht horen te zijn. De levenspsychologie is dan ook de ziel van het leven om het hart barmhartig te houden.

Joke schreef op 7 maart 2019 om 05:20

Wat vind ik dit een lastige tekst voor vandaag. Deuteronomium 30: 19-20a
Uiteindelijk mag ik zien dat het gaat om de Liefde.
‘Het leven bezitten, door de Heer uw God te beminnen’.
En dan in het leven van alle dag.
Goed bedoeld onderweg, en dan kom je jezelf weer tegen, en ga je weer, voor de zoveelste keer in de fout.
Waarom houd ik zelf de regie, als ik weet dat dat niet goed gaat?
‘Heer geef mij steeds meer liefde’, zoals het einde van de oefening van liefde zegt. ( het vroegere gebed uit de catechismus)
Dat bid ik ook nu maar.
Heer geef mij steeds meer liefde.
Amen

Dorine schreef op 7 maart 2019 om 01:50

Het is wel een hele uitdaging als je de berg zo voor je ziet om dan aan klimmen te denken.
Als je ouder wordt gaat het makkelijker om beneden waarts te gaan. Zelfs een trap op gaat niet gemakkelijk als je dat niet dagelijks doet..Alles wat stijl is valt tegen..In t leven is het juist anders om. Naar boven toe betekent succes en benedenwaarts betekent falen…Daarom zou oefenen door dagelijks een paar treden te nemen uiteindelijk toch leiden tot succes,, Ook deze 40 dagen , een stroef begin op de Aswoensdag… Een klein gebed een klein offertje..heel langzaam aan trede voor trede,,de trap op of ook wel stap voor stap..de berg opklimmen.. Dat vraaag veel van ons ..zal ik dat volhouden?? Dat kan dus zeker.. door vol te houden behalen we het doel zeker wel.. En wat zal dat een heerlijk gevoel zijn het doel te bereiken .de opstanding .op naar Pasen… Zal ik t aandurven?? Alle begin is moeilijk maar de volhouder wint,,.Ik ga ervoor en steun op de kracht van de Goede Geest die me zal leiden, de wil die aanwezig moet zijn…Heer wees mij genadig..

Mia van olmen schreef op 6 maart 2019 om 23:25

Denk dat Jezus de woestijn in trok naar een eenzame plek,om te bidden en te vasten! Als Hij de berg op ging was het om de Blijde Boodschap te verkondigen, te onderrichtten niet zozeer om te bidden.

Mariejan schreef op 6 maart 2019 om 23:20

Hoezeer heb ik het leven lief. Ik vraag me wel eens af of het leven mij liefheeft, mij ook zo liefheeft. Ik kan verlangen naar een beantwoording. Een wederzijdsheid. Misschien ben ik geblokkeerd in mijn ontvangen. Is mijn openheid niet groot genoeg. Kan ik het niet goed horen. Ik denk dat mijn ‘horen’ van wat ik ontvangen mag, nog wat wil groeien. En ik wil groeien in het ‘horen’ van de liefde die de mensen in zich dragen. Het is goed mijn blokkades wat dit betreft op het spoor te komen. Ergens ben ik blijkbaar erg teleurgesteld geraakt. Vandaag zag ik iemand, die heel veel liefde stuurde. Dat zette me aan het denken. Dat gebeurt.