Gastenboek

Annie schreef op 10 maart 2019 om 16:50

Voor mij is ‘God’ altijd moeilijk geweest:: een mysterie . Ik bid altijd tot Jezus, Hij was een mens van vlees en bloed, zoals wij. Van Hem heb ik veel geleerd . Met Hem wil ik door het leven gaan.
Hij weet wat het is een ‘mens’ te zijn en de lasten van het leven te dragen. Hij spreekt in heel concrete woorden van de Schrift tot mij.. Woorden die me raken, waaraan ik me kan vast houden. Hij leert me leven in de concrete,soms moeilijke omstandigheden van het leven.
En nu maak ik deze tocht met Hem. Ik sta open op wat Hij me zeggen zal.
Jezus blijf mijn steun, mijn gids, mijn houvast..

cathy schreef op 10 maart 2019 om 15:52

Ja God komt mij helpen
wij beseffenniet genoeg wat een geluk we hebben.Ons hart slaat sneller als we voelen hoe God ons lief heeft.Op een bepaald moment in mijn leven was ik zoo eenzaam en heel mijn leven stortte in.Dan heb ik tot God gebeden en gevoeld dat Hij aanwezig was en mij gedragen en getroost heeft.Jezus ik vertrouw op U,in de storm van mijn leven heb ik Uw vrede gekregen.Ik heb naar U geluisterd en vergeven .Het is nog steeds zwaar maar ik probeer mijn last aan u te geven zo zal ik op de berg geraken

Annemarie schreef op 10 maart 2019 om 15:39

Bij de gebedstips staat, dat Ignatius aanmoedigt om voordat je gaat mediteren stil te staan bij het verlangen wat je drijft en om dat verlangen dan aan God aan te bieden.
Momenteel heb ik pijn en dan kom ik niet altijd zo goed tot gebed, ook al is het verlangen er wel, maar ik kan wel nadenken:
Wat drijft mij in deze Vastentijd om te willen bidden? Ik denk, het verlangen om in de diepste kern van mijn wezen, daar waar niemand anders kan komen, God te ontmoeten op Zijn manier, terwijl ik me voor Hem open stel om plaats te nemen in mijn hart.
Ik moet hierbij denken aan de schildering van Michelangelo van de schepping van de mens, en het moment dat de mens zijn ziel van God ontvangt; magistraal afgebeeld in die twee handen die naar elkaar reiken, de een van God, de ander van de mens. Zo kan gebed bezielen en herscheppen. En dat roept het verlangen op om steeds weer te zoeken naar die Bron. Bezield worden zoals het in de psalm staat: ‘ Schep in mij een zuiver hart, o Heer, en geef mij weer een vastberaden geest! ‘

jail schreef op 10 maart 2019 om 15:13

Redding van de heer is voor mij kunnen leven, geen overleven maar echt leven in de goede en in slechte dagen. Me niet levend dood voelen. Liefde voelen altijd liefde kunnen geven. Verwondering blijven hebben voor de schepping van de Heer. Voor de mens, dieren en planten. Door te bidden tot Jezus of tot God hoop krijgen, hopen dat mijn zelfzucht en hebzucht en heerszucht niet de bovenhand krijgen. Dat Zijn barmachtigheid en liefde mijn leven vruchtbaar maakt. Heer blijf ons nabij amen.

lilian schreef op 10 maart 2019 om 14:36

Wat mij geraakt heeft is dat uw weg de berg op ons uw kruis en lijden toont. Ik roep uw naam en weet dat ik altijd op uw mededogen mag rekenen. U heeft mij nimmer teleurgesteld. Heer help mij ook mijn kruis te dragen en wees mij nabij.

olivia schreef op 10 maart 2019 om 14:11

Heer, Gij hebt uw volk in de woestijn geleid om het te louteren in de beproeving. Gij hebt het gevoed met brood uit de hemel. Bevestig ook ons in deze trouw aan U, schenk ons nieuwe levenskracht en voer ons binnen in het paasmysterie van Jezus Christus, Onze Heer. Maar laat ons bidden in het verborgenen tot de Vader, dat Hij zich in zijn barmhartigheid over ons ontfermt en ons reinigt van onze zonden. Dank U Heer

Temina schreef op 10 maart 2019 om 13:58

Bemoedigende teksten, mooi begin van een nieuwe week. Want al wie de naam van de heer aanroept zal gered worden, amen. Redding betekent voor mij eeuwig leven in nabijheid van God. Wat ik verwacht van God is dat hij mij nabij is. Tot slot een lastige vraag ben ik in mijn godsvertrouwen weleens teleurgesteld, als ik het op mijzelf betrek zeg ik met zekere aarzeling in zijn algemeenheid nee, wil niet zeggen dat ik alles begrijp, geen vragen en twijfels heb. Kijk ik naar de wereld waar ik ook deel vanuit maak en alle wonden, lijden en pijn aanschouw, dan zie ik een parallel met Jesus aan het kruis “ O God waarom heeft u mij verlaten” maar ik geloof ook in de verrijzenis, de dood heeft niet het laatste woord.God heeft het laatste woord.

Mieke schreef op 10 maart 2019 om 13:55

Niemand die in God gelooft zal worden teleurgesteld.”
Het zijn gevaarlijke woorden. Dat heb ik wel aan het leven geleerd. Ze moeten met grote voorzichtigheid gebruikt worden. We hebben heel wat mensen gesproken die, doordat hen dat toegezegd was, of ze daarin geloofden, God verloren zijn. Ze ondervonden immers dat hun roepen, bijvoorbeeld om de genezing van hun kind, niet werd gehoord. Ons werd destijds geleerd dat dat dan betekende dat je iets verkeerds gevraagd hebt. Maar wie kan een vader of een moeder uitleggen dat de genezing van een kind iets verkeerds zou zijn? Of, erger nog, dat je niet met genoeg vertrouwen gebeden had, waardoor je ook nog de schuld kreeg.
Ik denk dat alleen vanuit het weten dat God niet almachtig is (of van die almacht afstand doet – cf Kasper; of niet in de natuurlijke orde tussenkomt, Roger Lenaers) er zinvol betekenis gegeven kan worden aan het ik-zal-er-zijn wat er ook gebeurt, van God, aan het geschreven zijn van onze namen in de palm van zijn hand.

Johanna schreef op 10 maart 2019 om 12:49

Ben ik in mijn vertrouwen wel eens teleurgesteld? Ik weet het niet maar in tijden van lijden, wanhoop, waar was God! Ik heb op die momenten niet ervaren dat er redding was. En sinds een tijdje weet ik, dat kan ook niet. Het begint altijd met vertrouwen, en dat was er op die momenten niet. God’s aanwezigheid is altijd antwoord op vertrouwen. Vandaag zit ik stil, met de vragen bij de gebedssuggestie, keer naar binnen en ervaar, dat God dit vertrouwen is. Zo eenvoudig kan het zijn, is het, en zo vaak schiet ik daar overheen. Ik hoor het gedicht van Henriette Roland Holst, dat begint met ‘De zachte krachten zullen zeker winnen’, en eindigt met ‘Dit is het zeekre weten: naar volmaakte Liefde stijgt alles op’ Ik weet in mij is eindeloze vreugde en liefde. Dank U!

Marie schreef op 10 maart 2019 om 10:09

Of ik in Godsvertrouwen weleens teleurgesteld ben geweest ? Nou ik krijg niet steeds wat ik wens. Maar dat hoef denk ik niet, want God weet wat goed voor je is. Dus moet ik dit ook aanvaarden. Hij is immers als een Vader. Je krijgt ook niet altijd wat je vraagt of wenst. Je moet ook weten wat je vraagt. Iets voor mezelf is wel iets moeilijker te krijgen, (misschien vraag ik dan teveel) dan iets te vragen voor een ander. Wat ik verwacht of verhoop ik van God ? Dat God me kracht geeft opdat alle mensen die ik ken en leert kennen, geluk, liefde, hulp en vriendschap mogen ervaren in familiekring, op werk en omgeving, zelfs voor al diegenen die nu ook schrijven en niet ken. Ik kijk niet al te ver, dat doe ik heel bewust want moesten alle mensen gespreid over heel de wereld zich ook tot God wenden en hetzelfde vragen. Dan weet ik, zal hele de wereld geluk en blijdschap ervaren. Dat betekent ook voor mij ook het houden van je naaste. Voor mij is wat te ver weg ligt ook onbereikbaar wordt. Maar dat geluk, vriendschap en vrede kun je pas verkrijgen als je bereid bent om het goede te doen. Dit vraagt ook inspanning omdat niet iedereen is verschillen in zijn denken, voelen … zelfs ons verstandelijke mogelijkheden verschillen. Vraagt acceptatie, geduld, meeleven, luisteren … in een woord respect voor elkaar, dit wordt handelen.
De belofte dat ik gered wordt houd voor mij in : dat ik mag opstaan uit de dood. Rechtvaardig wordt beoordeeld of veroordeeld (wie weet). Maar dat ik als het kan een klein plaatsje verkrijg in het paradijs en uiteindelijk van het hemels geluk mag genieten. Dat geluk zal groter en immenser zijn dan wat we hier op aarde kunnen bekomen. Maar in de loop van vele jaren heb ik ook geleerd dat ongelukkig zijn, verdriet hebben, pijn voelen nodig zijn om inzicht te krijgen in de betekenis van geluk, vreugde, gezond zijn enz… te kunnen begrijpen. Ik vrees dat men dit niet volledig kan verbannen.

Marie schreef op 10 maart 2019 om 10:07

Of ik in Godsvertrouwen weleens teleurgesteld ben geweest ? Nou ik krijg niet steeds wat ik wens. Maar dat hoef denk ik niet, want God weet wat goed voor je is. Dus moet ik dit ook aanvaarden. Hij is immers als een Vader. Je krijgt ook niet altijd wat je vraagt of wenst. Je moet ook weten wat je vraagt. Iets voor mezelf is wel iets moeilijker te krijgen, (misschien vraag ik dan teveel) dan iets te vragen voor een ander. Wat ik verwacht of verhoop ik van God ? Dat God me kracht geeft opdat alle mensen die ik ken en leert kennen, geluk, liefde, hulp en vriendschap mogen ervaren in familiekring, op werk en omgeving, zelfs voor al diegenen die nu ook schrijven en niet ken. Ik kijk niet al te ver, dat doe ik heel bewust want moesten alle mensen gespreid over heel de wereld zich ook tot God wenden en hetzelfde vragen. Dan weet ik, zal hele de wereld geluk en blijdschap ervaren. Dat betekent ook voor mij ook het houden van je naaste. Voor mij is wat te ver weg ligt ook onbereikbaar wordt. Maar dat geluk, vriendschap en vrede kun je pas verkrijgen als je bereid bent om het goede te doen. Dit vraagt ook inspanning omdat niet iedereen is verschillen in zijn denken, voelen … zelfs ons verstandelijke mogelijkheden verschillen. Vraagt acceptatie, geduld, meeleven, luisteren … in een woord respect voor elkaar, dit wordt handelen.
De belofte dat ik gered wordt houd voor mij in : dat ik mag opstaan uit de dood. Rechtvaardig wordt beoordeeld of veroordeeld (wie weet). Maar dat ik als het kan een klein plaatsje verkrijg in het paradijs en uiteindelijk van het hemels geluk mag genieten. Dat geluk zal groter en immenser zijn dan wat we hier op aarde kunnen bekomen. Maar in de loop van vele jaren heb ik ook geleerd dat ongelukkig zijn, verdriet hebben, pijn voelen nodig zijn om inzicht te krijgen in de betekenis van geluk, vreugde, gezond zijn enz… te kunnen begrijpen. Ik vrees dat men dit niet volledig kan verbannen.

Jacob Vlier schreef op 10 maart 2019 om 09:54

‘Na een gebed kan ik mij wassen’ (bedankt Marja)
Onder aan de berg komt het water samen, nu ik hier zit aan de voet van de klim, hoor ik het stromen. Ik heb de rivier lang niet gezien en vraag me af of hij, buiten de verhalen, ooit wel heeft bestaan.
Maar dat geluid is onmiskenbaar water, en misschien stroomt toch iets ervan over mijn land, en kan ik mij straks ook ergens wassen. Maar uit welke richting in hemelsnaam komt dat geluid vandaan?

Joke schreef op 10 maart 2019 om 09:53

Het lastige, zo besef ik, is niet dat ik niet geloof, of niet met mijn ziel en zaligheid op het Zijn, onze God vertrouw.
Ik denk n.l. dat ik dat wel doe … alleen weet ik niet steeds zeker of dat werkelijk zo is.
Zijn mijn verwachtingen wel de zelfde verwachtingen als die God van mij heeft?
Want steeds ben ik toch weer zelf aan het uitvinden.
Vaak bid ik: ik leg het in uw handen God.
Maar als ik dan toch weer zelf de regie neem …

Eigenlijk terugkijkend op mijn leven, ben ik wel door mezelf te vertrouwen, maar niet door Gods vertrouwen teleurgesteld.

Hoop heb ik, omdat ik vertrouw dat God mij kansen biedt, om te zien waar het in mijn leven beter zou kunnen.
Daarom ben ik niet meer zo bang voor beproevingen, omdat daarin ( denk ik) de redding zit, waarop ik hoop.
Dat bemoedigd mij.
Gods liefde is dichterbij dan wij denken !
( misschien toch weer een stapje verder op de berg)

Mieke schreef op 10 maart 2019 om 09:43

“.Niemand die in God gelooft zal worden teleurgesteld.”
Het zijn gevaarlijke woorden. Dat heb ik wel aan het leven geleerd. Ze moeten met grote voorzichtigheid gebruikt worden. We hebben heel wat mensen gesproken die, doordat hen dat toegezegd was, of ze daarin geloofden, God verloren zijn. Ze ondervonden immers dat hun roepen, bijvoorbeeld om de genezing van hun kind, niet werd gehoord. Ons werd destijds geleerd dat dat dan betekende dat je iets verkeerds gevraagd hebt. Maar wie kan een vader of een moeder uitleggen dat de genezing van een kind iets verkeerds zou zijn? Of, erger nog, dat je niet met genoeg vertrouwen gebeden had, waardoor je ook nog de schuld kreeg.
Ik denk dat alleen vanuit het weten dat God niet almachtig is (of van die almacht afstand doet – cf Kasper; of niet in de natuurlijke orde tussenkomt, Roger Lenaers) er zinvol betekenis gegeven kan worden aan het ik-zal-er-zijn wat er ook gebeurt, van God, aan het geschreven zijn van onze namen in de palm van zijn hand.

Annemarie schreef op 10 maart 2019 om 09:20

Zal mijn God mij komen helpen? Kan ik Hem vertrouwen? Dan denk ik aan het beeld van onze retraite, dat Jezus onze gids is. Voor een groep bergbeklimmers die op een bergetappe overvallen wordt door bijvoorbeeld mist of regen, is het van levensbelang goed te luisteren naar hun gids, anders is de kans op ongelukken groot. Je moet niet in paniek raken en vooral: Je moet je gids echt vertrouwen, dat hij weet wat hij doet.
Noem het koppigheid maar zo probeer ik op Jezus te blijven vertrouwen, ook al heb ik niet altijd goed zicht op wat Hij doet of hoe Hij in mijn leven mijn soms moeizame weg toch misschien meer bepaalt en me meer helpt, dan ikzelf kan zien. Soms zie je het ook pas achteraf, als je verder in je leven bent gekomen, dat er als het ware kabels in de wand van de rotsen waren geslagen om je aan vast te houden – juist op die plekken waar het pad te smal was om er in je eentje veilig langs te kunnen komen.
Op Gods hulp hoop ik en ik blijf koppig zeggen, ook als alles tegenzit (en dat doet het momenteel soms door ziekte): Jezus, ik vertrouw op U.
Ben ik dan een dwaas? Ja, een dwaas van God. Daar kies ik voor. Ik ben ervan overtuigd dat God hoe dan ook het vertrouwen van een mens die op Hem bouwt niet zal beschamen. Noem het koppigheid, noem het dwaasheid. Jezus heeft het ons beloofd, ook al gaat de tocht niet over rozen. Ik blijf zoeken hoe ik verder kan gaan en welke weg Hij me wijst ook deze dag. Misschien was Hij met de anderen al een eind vooruit en komt Hij me halen omdat ik vandaag de zwakste klimmer ben. Hij zal me niet achterlaten. Dat doet een gids niet, laat staan Jezus. Hij zal helpen.

Johan schreef op 10 maart 2019 om 08:40

Wat een heerlijke belofte. Roepen doe ik bijna nooit. Zeker niet naar U. Ik neem mij voor om te gaan oefenen.

Christine schreef op 10 maart 2019 om 08:36

Wat is godsvertrouwen? Zijn het mijn eigen wensen, verlangens, verwachtingen die al of niet uitkomen? Als ik zo denk, word ik meermaals ontgoocheld in het “godsvertrouwen”. Nee, God is er om me aan te sterken, om kracht te geven in moeilijke omstandigheden. Hij is er, gewoon altijd! Die zekerheid heb ik. En ik moet leren het onverwachte teken te zien als een schaduw van God. Wat is hierbij Zijn bedoeling? Ik moet het trachten te achterhalen. Soms is mijn verstand er te klein voor. Geduld is hierbij een mooie deugd!

Agnes erk schreef op 10 maart 2019 om 01:14

Heb het inzicht veel fout gedaan te hebben door jeugdig egoïsme, dit inzicht is pijnlijk. Ook dacht ik dat ik het goed deed. Wat een pretentie en overmoed. Ja, het is pijnlijk dit te moeten toegeven aan mezelf. Ik liep op hoge poten.. En nu moet ik op blote voeten verder. Is dat mijn beklimming ? Als ik in Jou geloof dan zijn mijn zonden vergeven, maar hoe vergeef ik mezelf ? Mijn beperktheid nederig aanvaarden maar dat is moeilijk. Heilige Geest van Jezus ik aanbid U. Amen.

doke schreef op 10 maart 2019 om 01:05

Door te lezen wat de anderen zoal beleven of denken kom ik tot mijn eigen bezinning. Wat is het toch moeilijk om zonder meer en heel alleen te mediteren op de diepere zaken van het leven. Het vertrouwen in mijn God is heel groot dat ik hem soms zelf te kort doe. Ik leg alles in zijn had en weet dat het wel goed komt. Wanneer ik s morgens mijn gebedje doe en luister naar de morgen wijding en lezing van de dag dan ben ik dankbaar en blij dat ik weer een nieuwe dag mag zien dan begin ik de dag door te zeggen. “Heer ik leg alles in Uw handen, geef me de wijsheid en inzicht om het tot een goede dag te maken”.. ..Misschien is dat dan het afschuiven van mijn zorgen ?? Heer vergeef het mij als dit niet genoeg is ..Maar t vertrouwen in U is zo groot dat ik alles zonder meer naast mij neerleg en zo met U aan mijn zij de dag kan beginnen .. Hier moet ik dieper over nadenken en recht trekken waar t krom is gegaan en waar ik U tekort doe… Op U vertrouw ik Heer, sta mij bij in mijn zwakheden..AMEN

monique schreef op 10 maart 2019 om 00:41

Dank uHeer voor uw trouw voor ons. U voorziet ons steeds van uw hulp als we dreigen te verdrinken in veel verdriet.Ik heb mijn moeder roza verloren op 6maart het begin van aswoensdag.Ze is nooit een moeder voor me willen en kunnen zijn.Daardoor zijn er diepe wonden in onze beide gezinnen geslagen en het is nooit kunnen hersteld worden.Volgende week di is het,het definitieve afscheid met een burgerdienst te Willebroek.Ik bid dat de Here Jezus aanwezig mag zijn en er iets pozitiefs mag gebeuren. Amen

Mariejan schreef op 9 maart 2019 om 23:14

Mijn redding zal zijn: als ik vrij geworden ben van wantrouwen waar dat niet nodig is. Het leven is een mysterie (en God, de Levende bij uitstek, ook), dus vertrouwen is niet zomaar vanzelfsprekend. We worden maar in dat mysterie geplaatst en we moeten maar ontdekken wat dat allemaal inhoudt. Een hele weg.

lieve 2 schreef op 9 maart 2019 om 22:50

Daar ik zo zelden aan de Heer iets vraag, zonder een directe aanleiding, kan ik moeilijk teleurgesteld zijn als een wens niet zou vervuld worden. Maar in een echt moeilijke situatie , als ik er zelf niet uit geraak, als ik me sterk in nood gevoel, klamp ik me wel aan zijn belofte vast en weet dat Hij me zal redden. Zo was dat eens op een bergwegeltje (toevallig, zeg!)met net voor mij een gangetje dat verderop terug op dat weggetje kwam, voorbij de verzakking: daar hadden mensen gelopen, planten vertrapt. In het klimmen was die spleet niet zichtbaar. Onze gids vooraan wist dat natuurlijk wel! Ik trof hen iets hoger terug en heb het hun niet eens verteld. Stel u voor dat ik die sprong wel gemaakt had…Dit is een beter moment voor die getuigenis.

Annie schreef op 9 maart 2019 om 21:05

‘Ik sla mijn ogen op naar de bergen. Zal iemand mij komen helpen?’
Woorden die me diep raken na maanden van ziek zijn, opstaan en weer hervallen. en het gevoel van alleen zijn dat soms knaagt

Nadia schreef op 9 maart 2019 om 20:38

We mogen als mens blij zijn, dat we veel vergeving krijgen. Een bergtop bewandelen is met vallen en opstaan. Als je valt, heb je ’s anderendaags dubbel zoveel motivatie om de top te bereiken door door te zetten.

Annie schreef op 9 maart 2019 om 20:37

DANK voor deze vastenretraite die zo heel dicht bij mijn leven staat. Ik voel me diep getroffen en geraakt door de teksten.
Dank ook aan de maker van de zo mooie vormgeving; Beelden zijn voor mij belangrijk en de beelden van dit jaar zijn heel poëtisch en indringend tegelijk!.Ze zijn een steun bij de teksten!!

luís Weel schreef op 9 maart 2019 om 20:04

“Zeg maar ja tegen het leven”. Na het afstuderen kwamen bij mij de twijfels over welke weg te gaan in het leven. Er waren zoveel wegen die open stonden en ik wist niet meer waar ik heen moest gaan. Ik kon ook nergens enthousiast voor worden. Uiteindelijk koos ik voor een bepaalde richting. “Je moet toch wat met je leven!…” In een later stadium kwam diezelfde twijfel terug: “Is dit het wat ik wil met mijn leven?”
Ik keer vandaag terug naar het tolhuis en mijmer over Levi die zijn tolhuis achter zich laat “om Jezus te volgen”. Ik denk aan Petrus en zijn metgezellen, die alles achterlieten om Jezus te volgen en vraag me af, hoe dat allemaal in zijn werk is gegaan oftewel hoe zij hun dagen doorgebracht hebben na hun impuls gevolgd te hebben om met Jezus in zee te gaan. Dan denk ik dat ze ook wel eens hun twijfels hebben gehad en crisis gekend hebben in hun leven! (Of is dat maar een projectie mijnerzijds?) Wel is het voor mij duidelijk dat ik dagelijks met Jezus contact moet houden en elke dag opnieuw vorm probeer te geven aan een onvoorwaardelijke navolging van wat hij me openbaart. En voor de rest: alles is genade.

Riemke schreef op 9 maart 2019 om 19:38

De persoon Levi werd door de joodse gemeenschap veracht en was waarschijnlijk uit de synagoge verbannen.
Wat een drama is dat geweest voor zijn ouders. Ze komen waarschijnlijk uit de stam Levi en hadden hele andere verwachtingen van hun zoon. Hij is niet werkzaam in de tempel maar is in dienst van de bezetter van het land. Jezus kijkt altijd dwars door ons heen. Hij weet jou gedachten en jou verlangens maar misschien lukt het niet om de eerste stap te zetten om je leven om te gooien. Ieder mens is waardevol voor God ook al denk je soms zelf dat je een buitenbeentje bent en dat je geen “doorsnee katholiek” bent. Bestaan die eigenlijk wel? Ik denk het niet. God houdt van diversiteit. Bij Hem is iedereen nodig. Laten we Hem proberen te volgen. Samen gaan we de berg op.

Tracey schreef op 9 maart 2019 om 18:46

Ik heb een heel vredig gevoel, ja Jezus neemt me bij de hand om de berg op te gaan, langzaam, dag voor dag. Ik voel me dankbaar dat ik heb doorgezet met Jezus. Ik ben blij.

Karin schreef op 9 maart 2019 om 18:31

Vandaag uitnodigingen,visitekaartjes en stukje voor de website gemaakt.
IK BEN AAN HET WERK,VOOR GOD MET GOD.
Met Pasen is mijn tentoonstelling,over een berg gesproken.Het lijkt of het me eindelijk gaat lukken om iets tot stand te krijgen in mijn leven.
Het helpt mij enorm om dag voor dag mij af te stemmen op God,de stilte waarin er rust is in Alles.
Dank U dat u mij leidt en behoud voor Paniek.Ondanks alle Twijfel en Onzekerheid,weet ik dat U mij helpt om overeind te blijven.JESU,JESU,JESU ADORAMUS TE,JESU,JESU,JESU ADORAMUS TE.GODDANK!!!

marja schreef op 9 maart 2019 om 18:10

Met deze retraite gebeurd iets geks met mij.Ik wordt teruggetrokken naar het verleden.mijn jeugd,puberteit jong volwassene.
Bel mensen de er nog zijn.En tracht te begrijpen..Ben benieuwd wat nog meer komt met het klimmen.Ik word geleid.Ben een beetje bang.Er is ook zoveel gebeurd.maar ik ben niet alleen.Na een gebed kan ik mij wassen.

Truus schreef op 9 maart 2019 om 17:22

Moeilijk Heer om alles los te laten. En U te volgen. Ik wil dit wel heel graag de berg op. Zal hier zeker mijn best voor doen.

Temina schreef op 9 maart 2019 om 17:11

Eerst mijn complimenten voor de organisatie, ik heb de gewoonte om veel in de bijbel te lezen, jullie vragen helpen mij te mediteren over de teksten om vervolgens een spiegel aan mijzelf voor te houden.
Wederom een lastig onderwerp” het tolhuis” tegelijktijd een mooie uitdaging zo aan het begin van de berg. Tja mijn tolhuis, gewoon alle dagelijkse beslommeringen groot en klein en vaak moeilijk om van los te komen, Jesus volgen is een besluit wat ik al eerder heb genomen, de praktijk is vaak wat weerbastiger, bid om vrijheid, los te laten en te volgen, dat is een mooie uitdaging voor de 40 dagentijd. Meestal gaat mijn gebed over persoonlijke noden, het gebed vermag veel, God draagt mij bij het beklimmen van de berg, daar mag ik op leren vertrouwen.

lilian schreef op 9 maart 2019 om 16:15

Jezus roept ons om Hem te volgen, kan ik dat wel?. Innerlijk heb ik ook bergen,en ik vind het moeilijk om ze te beklimmen, maar ik ervaar de kracht die zijn roep voor mij betekent en bid tot Hem om liefde.

Annabella schreef op 9 maart 2019 om 13:46

Mooi om in alle hektiek even op een rustige plaats te kunnen gaan zitten, naar de lucht te kijken en op zoek kan gaan naar de stilte..

En om dan na de nodige onrust in je gedachten deze rust en aanwezigheid van God uiteindelijk toch eventjes te ervaren… dank u God! Voor wie u bent!

Maria schreef op 9 maart 2019 om 12:02

Ik voel me geroepen een taak te volbrengen, loop verder de berg op. De bergen om me heen liggen deels in de zon en deels in de schaduw. Ik zoek een plek om te rusten.

manon schreef op 9 maart 2019 om 11:37

• Ik verplaats mij in de situatie van Levi. Wat is in mijn leven het tolhuis dat mij bezig houdt en bindt?
• Hoe reageer ik op de roep van Jezus: ‘Volg Mij’?
• Aan het begin van de klim omhoog bid ik om vrijheid, om los te kunnen laten, om te volgen.

De problemen van alledag kunnen ons zo opslokken en tijd afknabbelen van spirituele verdieping en onze verbinding met God. Is het het wel waard om zoveel tijd te besteden aan het werelds leven?
Alles achterlaten, Jezus volgen en het verleden los laten durf en kan ik dat?

Natuurlijk vraagt dat om offers maar vooral om liefde, liefde om ruimte te maken voor Jezus.
Er zijn bergen in de buitenwereld maar ook bergen in mijn innerlijk: soms lukt het niet ze te beklimmen, soms lijken ze hoger en groter dan ze zijn. Zo blijft de eerste stap altijd het belangrijkste, de kracht om steeds weer opnieuw te beginnen en de roep om vrijheid te volgen.Ik ben niet volmaakt maar mag altijd weer opnieuw beginnen.

Maria Anna schreef op 9 maart 2019 om 09:57

Tijdens deze retraite probeer ik ook om mijzelf dingen te ontzeggen. Het zijn soms kleine offers, zoals een lekkere chocoladekoek bij een vriendin op tafel niet te nemen. Of door niet in te gaan op uitnodigingen die via de social media binnendruppelen. Om mijn oog en hart op Jezus gericht te houden. Ieder klein offer dat ik breng voelt alsof ik hem dichter nader.

Annemarie schreef op 9 maart 2019 om 08:15

Geroepen worden door Jezus en daarop zelf antwoord geven in je leven, zoals Levi, door alles achter je te laten en Hem te volgen. Dat kan een revolutie in je hart zijn die zich voltrekt in een enkel moment, waardoor het verleden je niet meer vast kan tegenhouden, want je wil maar één kant uit en dat is hier en nu Jezus volgen. Bestaat dat? Is dat mogelijk? Ja, ik geloof dat dat mogelijk is door de enorme kracht die van Zijn roep uitgaat, als Hij in je leven voorbijkomt en jou ziet. Als je als mens ineens beseft, dat Hij jou nietige, miezerige kleine ’tollenaar’ inderdaad petsoonlijk ziet en je dan ook nog bij zich roept.
Levi vond daarna zijn werkelijke roeping. Levi de tollenaar werd Mattheüs, een van de vier evangelisten. Mattheüs betekent geschenk van God. Misschien gaf Jezus hem zelf wel die naam, zoals hij een visser uit Galilea die zijn netten in de steek liet Petrus, Zijn steenrots, heeft genoemd.
Kan ik vandaag zoals die visser en die tollenaar mijn tolhuis loslaten en Hem gewoon volgen? Ja, ik kan het toch op zijn minst proberen om op(en) te staan en op zoek te gaan naar mijn diepere, werkelijke roeping. Wat houdt mij tegen? Het verleden? Doe ik mezelf dan niet tekort? Wie weet wat er in de toekomst nog wacht aan vergezichten, als ik Jezus volg als gids.
In het Evangelie van Mattheüs geeft juist deze vroegere Levi een uitspraak van Jezus aan ons door, als een geschenk van God: ” Komt tot mij, jij, die belast en beladen bent en ik zal je rust geven voor je ziel”!
Toen ik deze woorden voor het eerst écht hoorde enkele jaren geleden (na een burnout), heb ik op een zondag in een kerk in Frankrijk nog een keer flink mijn ogen uitgehuild en heb ik het daarna kunnen afsluiten, wat mij nog vasthield. Het was in het weekend van de Goddelijke Barmhartigheid. Dat betekent niet dat ik geen littekens heb overgehouden, die soms nog weleens pijn doen, maar dat moet ik accepteren en dat hoort bij mij. Toch hoor ik desondanks of misschien wel juist daardoor, zoals Levi, bij degenen die Jezus probeert te volgen. Toegegeven: Het is soms best afzien om met Hem iedere dag een stukje verder de berg op te gaan, maar ik probeer het een dag tegelijk.

Joke schreef op 9 maart 2019 om 06:24

Ben ik wel op weg? Klim ik al?Ben ik wel voldoende uitgerust om die berg te beklimmen?
Vast ik al? Besef ik wel waar mee ik bezig ben?
De vraag over ‘mijn leven in het tolhuis’ helpt misschien om meer zicht te krijgen op de berg die ik gaan moet of mag gaan.
De allerdaagse beslommeringen houden mij bezig, dat is mijn tolhuis.
Beslommeringen noem ik het, maar er zíjn voor mijn demente man, is dat niet.
Doen wat er te doen staat, zorg verlenen, opkomen voor zijn belangen.
Zo simpel en eenvoudig kan het zijn
Maar is het niet.
Omdat het altijd beter kan.
Dit is het grootste deel van mijn leven in het tolhuis.
Daarin ervaar ik Zijn roep om Hem te volgen. Zeg ik ‘ja’ tegen het leven in het hier en nu. Daarin -vast- ik ook, zo besef ik nu.
Want ik onthoud mij van iets, van wat ik soms wel liever zou willen gaan doen. Ik maak mezelf leeg van een andere behoefte, om vol te gaan raken van wat mij is toevertrouwt.
Daarin huist de lastige klim op de berg .. Daarom kijk ik maar niet te vaak omhoog, maar blijf ik het liefst maar met beiden voeten op de grond. Ieder keer maar wat, en hopen dat het het goede pad is dat ik volg. Samen met jullie onderweg, waar van ik hoop dat ik een reikende hand kan zijn, en dat ik die af en toe ook krijg toegestoken. Soms een arm om je heen omdat, ook al heet het een eenvoudig bestaan, het bestaan loodzwaar kan zijn. Dat Gods liefde ons mag vergezellen, dat hoop ik, en daar vertrouw ik op.

olivia schreef op 9 maart 2019 om 00:49

Heer Jezus, schenk ons dat inwendig vuur, dat ons in staat stelt er voor U te zijn, zoals Gij er voor ons zijt , omwille van U goedheid en liefde. Dank U Heer.

Temina schreef op 9 maart 2019 om 00:03

Best een moeilijke tekst vandaag, wat is het vasten dat God van mij verhoopt: omkijken naar mijn naasten, in mijn familie veel zorgbehoefenden, ik doe mijn best, de waarheid is dat het eigenlijk te zwaar is, zeker ik ervaar Gods aanwezigheid en ja Ik sta Gods aanwezigheid ook zelf in de weg. Waarom is het te zwaar, gewoon omdat ik verre van volmaakt ben.Toen mijn vader nog leefde vroeg ik hem hoe hij het allemaal volhield, zijn antwoord was simpel, verzamel schatten in de hemel en niet op aarde, hij draaide het om, je bent gezegend als je de ander mag dienen, de eerlijkheid gebied mij te zeggen, dat ook hij regelmatig moeilijke momenten had. Gods zegen voor allen mensen die naar hun naasten omkijken.

Mariejan schreef op 8 maart 2019 om 23:56

Ik ben dankbaar voor het inzicht tijdens mijn meditatie. Jezus zei me dat ik vergeten was dat ik het Tolhuis lang geleden al verlaten had. Dat ik daar al vrij van was. Maar dat vergeet ik blijkbaar steeds. Ik draag nog steeds dat Tolhuis bij me, al ben ik me daar niet altijd van bewust. En soms lijkt het net of ik er nooit ben uit geweest en dan is daar weer die worsteling om vrij te worden. Maar Hij liet me vanavond zien, dat Hij me lang geleden al zag en riep en dat ik met Hem mee ben gegaan. Af en toe leef ik nog in dat oude verleden. Ik voel me nu erg bevrijd en ik kan dat Tolhuis opnieuw achter me laten. Maar accepteren dat we ons bewegen tussen vrij en onvrij en vrij. Een soort schommel. Hij helpt ons telkens zien.

lieve 2 schreef op 8 maart 2019 om 22:06

Eerst nog eens dank omwille van die prachtige foto met elke dag andere silhouetten die zo stimulerend zijn. – Ook de leidraad- vragen van vandaag waren sterk inspirerend om te overdenken. Waarom viel een minder opvallend zinnetje mij zo sterk op:” BIJ HET BEGIN VAN DE KLIM bid ik om los te komen…” Het begin? We zijn toch al een paar dagen op weg!”. Ik besef plots dat ik de eerste stijgende stap nog niet eens heb gezet. Ik kuier al een paar dagen rond in een mij bekend Alpendorpje met zo’n lief kerkje, met een bloemenpracht aan elk venster, een kabbelend beekje…en de sneeuwbergen als decor in de verte. Er lopen welgezinde mensen rond, maar mijn gids Jezus heb ik er nog niet ontmoet. De straatjes stijgen of dalen daar niet in dat dal. Ik moet dringend die ene weg vinden die omhooggaat. Als ik die vind en echt besluit die weg in te slaan, zal ik wat breder uitzicht krijgen en daar staat zeker mijn Gids me op te wachten. Hij heeft het toch beloofd!

luís Weel schreef op 8 maart 2019 om 22:06

Ik kon geen “nee” zeggen. Een half gestoorde collega kwam bij mij, op verzoek van iemand, bij mij wonen. Negen jaar hebben we samen doorgebracht. Hij verhuisde zelfs met me mee toen ik vanwege mijn werk ging verhuizen. Twee ontsnapte bootvluchtelingen werden naar mij doorgestuurd. Bijna vijf jaar lang bleven ze bij me in huis en met behulp van mijn hulp in de huishouding, leerden we hen de taal en hebben werk gevonden. Daarna kwam er nog een z.g. vluchteling die, naar ik al redelijk snel door had, niet helemaal pluis was. Gelukkig werd hij na een half jaar, vanwege vervalste papieren op straat opgepakt door de politie, die mij op de hoogte stelde. Mijn reactie: hou hem maar vast, want het is niet helemaal pluis met hem. Ik heb hem daarna nog wel een keer opgezocht in de gevangenis. Ook kwam onverwachts een jonge man, een familielid, bij me wonen. Hij was zoekende naar een toekomst.
Ik heb ze allemaal ontvangen en ben zo goed en zo kwaad als mogelijk met hen opgetrokken, maar ik kan er wel bij zeggen: het ging allemaal niet van harte, en ik voelde me er nooit helemaal goed bij.
Ja, Jesaia kan het soms mooi vertellen, maar om dit soort dingen aan de hand te halen is niet zo gemakkelijk. Ik heb altijd geprobeerd om het van harte te doen, maar echt de situatie omarmen vond ik erg moeilijk. En zo is er altijd iets gebleven van een soort onvrede met mezelf omdat ik leefde met een situatie van “gedwongen” naastenliefde, terwijl mijn hart ver weg bleef.
Ik vraag me nog steeds af: Is dat nou vasten? U mag het zeggen….

marja boet schreef op 8 maart 2019 om 20:45

De berg op gaan doet herinneringen van vroeger doen terugkeren.Als jong meisje de liefde van een vriend van mijn vader ervaren.Ik was het helemaal vergeten.Ik was zo jong en begreep het niet.God helpt mij er nu doorheen.

manon schreef op 8 maart 2019 om 20:29

God is altijd bereid om te helpen. Hij komt te hulp wie Hem daar om vraagt.
Erkennen dat ik hulp nodig heb is noodzakelijk om geholpen te worden.

Wat iets troostend en moois. Het geeft moed. Erkennen dat dat je hulp nodig hebt is idd essentieel.

• Soms sta ik Gods aanwezigheid in mijn leven zelf in de weg.

Door zelfbeklag, het blijven hangen bij mijn kleine ik, stap ik weg uit het licht dat God voor mij bedoeld heeft.

Kristina schreef op 8 maart 2019 om 19:32

Gedragen door God onze Vader.Bemoedigd door zovele bidende mensen om mij heen!

Kristina schreef op 8 maart 2019 om 19:28

Gedragen door God onze vader.Bemoedigd door zovele biddende mensen op mijn weg.

wim verschuren schreef op 8 maart 2019 om 19:19

Wat als je op de vraag moet antwoorden: nee, ik ervaar Gods aanwezigheid niet.
Ik probeer haperend te geloven dat Hij er is.
Zo vaak gen de vragen over of je dit of dat ervaart. Je krijgt makkelijk de indruk, dat als je het niet ervaart, er met jou iets aan de hand is.

Francis schreef op 8 maart 2019 om 19:04

Stil zijn en Gods aanwezigheid voelen. Dat vind ik de uitdaging van de komende tijd.
Dit in een wereld waar je eerder overprikkeld raakt, dan tot rust komt.
In een wereld waarin verwacht wordt dat je moet blijven groeien in werk en persoonlijke ontwikkeling. In een wereld waar burn -out klachten op de loer liggen.

Stil zijn en stil staan bij elke dag die je als cadeau krijgt van onze schepper. De tijd vliegt voorbij, hoe moet ik deze tijd invullen? Wat is de juiste weg die je moet bewandelen met Jezus? Wanneer doe je het goed? Wanneer mag je ook jezelf even de tijd geven, zodat je daarna er weer voor een ander kan zijn?

Nu na een werkdag even proberen stil te zijn, mijn record op 7/3 10minuten. Vandaag 5min met onderbreking hoe we de avond gaan invullen.

Wat gaat mij deze vastentijd brengen? Hoe lang zal ik stil kunnen zijn?

De bergen intrekken met Jezus, daar waar internet niet kan komen. De bergen en de stilte om je heen. Waar je tot Jezus kan praten als je vriend en al je zorgen met hem mag en kan delen zonder veroordeeld te worden.
Waar je Jezus om advies mag vragen, in de bergen….in de stilte. Waar ik zo naar verlang.