Gastenboek

PiaRachel schreef op 12 maart 2019 om 08:49

Gisteren kon ik mijn zus een groentepakket uit mijn eigen tuin meegeven; ondanks dat het winter is, eten we nog steeds van onze eigen moestuin….pastinaak, biet, prei, wortel en witlof. En dan heb ik het nog niet eens over alle ingemaakte en ingevroren groenten. Iedere dag voel en besef ik hoe goed God voor ons zorgt…..als we zelf een beetje meewerken.

Lucia schreef op 12 maart 2019 om 08:35

Vandaag Vader , heb ik een lijst van verlangen , waar ik zelf van schrik .
Eerst mocht ik bidden tot de H.Geest om mij de woorden van gebed en vraag
voor te leggen. Maar U weet allang wat ik wil vragen .
Ik begon met het Eer aan de Vader en het Onze Vader. de ervaring die daarop
volgde was een golf van warmte en tranen. Wat mij nu te binnen schiet was het danken en nog eens danken
voor wat ik over een paar dagen mag meemaken , als HIJ het toelaat. dan mag ik zijn in het land waar HIJ , Jezus Christus , de Zoon van God gewoond en geleefd heeft, en ook Zichzelf gegeven heeft, voor onze zonden .Wat op mijn hart kwam was om te bidden , veel te bidden voor onze kinderen en kinderen van de hele wereld , omdat zij de toekomst zijn .Maar ook voor de moeders die hun kind zijn kwijtgeraakt door welke omstandigheid dan ook, ook voor beginnend leven .
Vader ik dank U wel , dank U wel dat wij U, Abba Vader, mogen noemen door Jezus Christus Uw Zoon . Amen .

Annie schreef op 12 maart 2019 om 07:53

Vanmorgen voor het eerst een beetje rust ervaren. Er waren zoveel muizenissen in mijn hoofd dat er van rust geen sprake was. Dan komt er ineens een lied in mij naar boven wat ik jaren geleden heel vaak gezongen heb.
Hier in Uw heiligdom
dicht bij Uw troon
vraagt Uw aanwezigheid ons stil te zijn.
Zo komen wij tot U
met heilig ontzag
als uw Geest ons trekt tot U.

Ik ben hier stil van en kan nu zeggen: Als U de weg baant Heer , wie ben ik dan om niet in Uw voetsporen te treden als ik U echt wil volgen. Amen

Marie schreef op 12 maart 2019 om 06:54

Genietend van de heersende stilte en Zijn aanwezigheid zal ik verder gaan. Hartelijke groeten aan allen.

Christine schreef op 12 maart 2019 om 01:30

Zo dichtbij God als ik ben, zo vol liefde voor alles en iedereen,vraag ik om steun in mijn eindeloze vertrouwen dat de eeuwige miscommunicatie die hier heerst tussen mensen die elkaar zo nodig hebben en nabij kunnen zijn, uiteindelijk en voor eeuwig zal mogen oplossen en zonder oordeel overgaan in een liefdevol accepteren van elkaars kwaliteiten en elkaar te zien vanuit het hart…zoals iedereen is bedoeld….Geef mij de kracht om elke dag hiervoor te bidden en het nooit op te geven…..

olivia schreef op 12 maart 2019 om 00:58

Heer onze God, in deze vastentijd worden we er aan herinnerd dat we als mens de weg moeten gaan van bekering…. en ook vaak, stellen we vast dat onze levensweg slechts van korte duur is…. het is dus tijd, om anders te gaan leven…. Meer te bidden, zal een hoofdzaak zijn, en kijkend naar onze medemens, willen we deze meer dan ooit nabij zijn…. niet vertrouwend op onze eigen krachten, maar geloven dat U ons nabij zijt om dat te doen…. We willen ons leven in Uw handen geven, want we geloven, dat U, Heer God, onze kracht zijt, onze vreugde, onze vrede. Amen

doke schreef op 12 maart 2019 om 00:51

Hoe anders kijken we tegen het leven aan wanneer je het grootste deel reeds hebt beleefd?? Ja toen ik jonger was zag ik dingen ook heel anders.. Je kan zoveel zelf doen en maak je dan niet druk over de rest. En toch is er steeds weer gebleken dat wij niet alles zelf kunnen , veel wordt geleid door onze lieve Vader. Maar dat merken we jammer genoeg pas achteraf. Zo zie ik nu hoe vaak ik door God geleid ben, denkende dat ik dat alles zelf voor elkaar kreeg, Nu kijk ik anders tegen het leven aan en ben dankbaar dat ik dit alles heb kunnen doen en bereiken door Zijn genade. Er zijn velen in mijn leven geweest die mij ook door de zwaarste tijden hebben geleid en nu weet ik dat zij door God werden geleid om daar te kunnen zijn wanneer ik hen nodig heb. Dat geeft een dankbaar gevoel waar ik in de rest van de 40 dagen stil wil blijven staan , terugblikken en God danken voor die momenten.. Het zijn er veel dus genoeg stof om zo rustig de berg op te gaan verder geleid door de sterke hand.. Al de jaren die achter me liggen wil ik ergens een plaats geven…als teken van dankbaarheid voor t geloof en vertrouwen dat ik in Hem heb.-Het is nog niet helemaal duidelijk hoe dat moet maar dat komt ongetwijfeld wel..daar zal ik ook een antwoord op krijgen,, God is goed..

Anne schreef op 12 maart 2019 om 00:23

Shalom,
Goede Vader in de Hemel dierbare Jezus -Christus mijn HERDER en REDDER, en jij mijn trouwe Engelbewaarder, in de winter van mijn leven gaan wij nog steeds samen,Opgetild gedragen door turbulente tijden !
Gedragen door het mysterie van te mogen geloven, het weten u Vader Zoon en Heilige Geest ,Drie Ene God in wie alles is en bestaat.Hoger dan Moeder AARDE waarop wij leven/ bewegen.bent u er altijd,al kunt u zich ook verborgen houden,ik weet u bent er altijd overal.Dank voor deze bijzondere genade om zo mijn leven met u te mogen gaan
Het GEESTELIJK voedsel wat aan gerijkt wordt uit de Rijkgevulde mand van de digitale retraite “Jezus ging de Berg op”” maakt mij vrij en blij om met zovelen de berg op te gaan 40 dagen ,bewust minder aarde meer Hemel,Zonder ballast, in zijn liefde en vrede zijn! En de teksten ,ik herlees overdag in de avond ’s nachts.Ik kan er geen genoeg van krijgen.Jammer van die aardse verplichtingen.

luís Weel schreef op 11 maart 2019 om 23:49

De mens leeft niet van brood alleen. Dit antwoord van Jezus aan de duivel doet me denken aan die andere tekst uit het evangelie. “Wat maak je je bezorgd over eten en drinken? Zie de vogels op het veld……en dan jullie, kleingelovigen: Zoek het rijk van God en de rest zal je geschonken worden.”
Hoeveel mensen zijn er niet die zich, vanwege een ideaal b.v. in de sport, alles ontzeggen en zich geheel en al richten op hun doelstellingen. Het falen in het bereiken van hun doel komt harder aan dan alle ontberingen die ze doorstaan hebben.
De focus houden op wat Jezus zegt: “Zoek het rijk van God”, daar draait het om in het leven. Zoeken naar vrede, verzoening, recht en gerechtigheid voor ieder mens op onze aarde en daarvoor jezelf willen inzetten, hoewel ik bliksems goed weet dat ik dit uit eigen kracht niet kan volbrengen. En toch blijven doorgaan, ook al lijkt er niets van terecht te komen. Hij is het die die nieuwe hemel en aarde werkelijkheid laat worden. Er zullen nog heel wat bergen verzet moeten worden en kloven gevuld moeten worden voor het zover is, wat de bergen zijn hoog en de kloven zijn diep.
Vandaag bid ik maar: Heer, laat mij niet bij de pakken neerzitten. Help me om goede keuzes te maken en weerstand te bieden aan die duivel die zich verkleed als God in mijn leven opdringt.

Annemarie schreef op 11 maart 2019 om 23:28

” Mijn God die mijn sterke vesting is baant een volmaakte weg voor mij.” Alles lijkt in mijn huidige situatie op het tegendeel te wijzen. Ik moet geopereerd worden, maar wacht al maandenlang op de noodzakelijke operatie. Het lijkt allesbehalve op een volmaakte weg.
Toch is er vanuit mijn gebedsleven in de voorbije maanden innerlijk een rust gegroeid. Ik houd rekening met de risico’s, maar hoop op het beste. Ik hoop dat God mijn schild zal zijn, zoals God dat ooit voor David was en voor zoveel latere generaties mensen die onder moeilijkheden gebukt gingen en toch uitkomst kregen.
De Bijbel is geen sprookjesboek. Het gaat over mensen van vlees en bloed, zoals wij, en over God die met ons meetrekt. Hij is er. Twijfel niet, hart van mij. Luister maar naar het lied van David!

Temina schreef op 11 maart 2019 om 22:56

Begin van het gebed: ik probeer stil te worden, uitwendig, inwendig. Ik zoek Gods aanwezigheid die er altijd is. God kijkt naar mij en ik zoek zijn blik, zijn liefde. Best moeilijk om inwendig stil te worden, mijn gedachten dwalen af naar vandaag, wat hield mij bezig, waar mag ik dankbaar voor zijn, wat ging er niet zo goed, ( dank u wel, alstubief, sorry ) God help mij deze dag in uw handen te leggen. Iedere dag heeft genoeg aan zichzelf. Wilt u mijn dierbaren en alle mensenkinderen die deze retraite volgen nabij zijn, amen.

lieve 2 schreef op 11 maart 2019 om 22:46

Als God voor mij enkel een ‘sterke vesting’ zou zijn, zoek ik vooral bescherming, zonder gevaar, kunnen rusten,alleen in een stilte met al dat kanongebulder heel in de verte. Gelukkig “baant Hij ook een heel goede weg” uit die burcht, zelfs “voor mij”. Hij is bezig met mij, Hij treedt uit zijn roerloosheid en maakt het me mogelijk datzelfde te doen. Hij treedt daarvoor uit zijn verborgen God zijn. En die volmaakte weg die Hij voor ons baande is Jezus. – Als ik me soms probeer in te leven in verre godsdiensten treft me vooral de grote roerloosheid, de majestueuze grootsheid. De kleine mens bereikt ook wel die heilige plaats, die tempel, het beeld : moeizaam klimmend, soms ook een bergtop … Maar ik zie daar geen weg, geen warme uitnodiging om MEE op tocht te gaan naar het leven toe.

Lieve schreef op 11 maart 2019 om 22:21

Ik was al 40 toen ik de Heer echt vond. Mijn leven is toen veel veranderd. De rugzak die ik al zo lang meesleepte kon ik eindelijk beginnen legen. Beetje bij beetje ontving ik kracht en ging ik weer rechtop lopen. Ik heb geleerd om stil te staan, in mezelf te kijken, te reflecteren, alles voor te leggen aan God die me draagt. Er zijn sindsdien wel nog periodes waarin het lijkt alsof ik het wel alleen kan, dat ik zelf wel sterk genoeg ben, maar telkens kom ik uiteindelijk toch wel weer tot de conclusie dat ik niet zonder God kan. Bij Hem ben ik geborgen, Hij is het Licht op mijn pad. Zolang ik me hier bewust van ben en regelmatig bij Hem verpoos, lukt het me. Ik voel Zijn genade keer op keer.
Ik prijs me gelukkig en dankbaar dat ik in mijn leven mensen ontmoet heb die me op weg gezet hebben in het geloof. Mensen die van Hem getuigden vol liefde en overgave.
Ook vandaag nog ben ik dankbaar dat ik telkens weer mensen op mijn pad ontmoet met wie ik deze dingen kan delen en groeien in geloof. Zoals nu in deze retraite. Dank omdat we samen de berg op gaan!

Eleonora Maria schreef op 11 maart 2019 om 21:45

Liefde, onvoorwaardelijke trouw en zo’n super-ontferming lees ik en proef ik in de gebedstips, citaten en geloofsimpulsen, het maakt mij nederig en ik moet soms huilen.
Etty Hillesum volg ik ook als Jaarretraite bij Christine de Vries (van Shodo), wat inspirerend en een rotsvast vertrouwen heeft Etty. Zo van deze tijd.
Dat alles maakt dat ik het nog steeds heel lastig vind mij in volledige overgave te weten. meer ontroering en zachtheid die zich meester van mij maken. de Liefde voor mijn pasgeboren kleinzoon Lucas en mijn dochter volkomen in de motherhood, ontroeren mij. tegelijkertijd zijn een aantal vriendinnen en mijn jongste broer ernstig ziek en het omgaan van ieder op geheel eigen wijze (de ene berg is hoger dan de andere… 😉 houden mij bezig. het is erg fijn met elkaar deze bergtocht te maken.

Rene schreef op 11 maart 2019 om 21:27

…de veertigdagen tijd is de gepaste tijd om verbondenheid te beleven met ……het deel zijn van een groot levensmysterie, waaraan ook anderen deel hebben, die gewoon mee samen op stap gaan, door wel en wee, maar toch met het gevoel van de nabijheid van de bindende kracht onder ons…met een blikveld steeds op die nabije Jezus van Nazareth…die spreekt over …Zijn Vader …en de Geest steeds aanwezig stelt…

Frans schreef op 11 maart 2019 om 21:16

Bidden met je handen open is ideaal want je opent ook je hart,dan bid je niet alleen maar je ontvangt ook,

Mirjam schreef op 11 maart 2019 om 21:10

Ik denk nog na over wie mij tot gids is. Kom er niet uit.Terugblikkend zie ik wel hoe enkele mensen mij tot steun waren, me in mijn keuzes nabij waren zonder te oordelen. Daarin zie ik Gods hand, Zijn meetrekken in mijn leven. Ben er dankbaar voor. .

Riemke schreef op 11 maart 2019 om 19:35

In onze vakantie zijn we een keer met de kabelbaan “de berg opgegaan”. Wat een ervaring is dat wanneer je boven komt en de stilte ervaart. We zijn nu nog maar aan de voet van de berg maar toch probeer ik de stilte te vinden. Ik weet dat God om mij heen is en er voor mij is. Maar wat neem je mee? Vertrouwen,geloof en hoop dat neem ik mee. Daar moet het mee lukken.

Karin schreef op 11 maart 2019 om 18:20

Vandaag met de auto vol schilderijen op weg naar de lijstenmaker,overal pijn in mijn lichaam gebeden om kracht.
Drie reigers vlogen over.Wat een vreugde en ontroering.
Denk aan het lied:
WEES BLIJ,WEES BLIJ OH ISRAEL,HIJ IS NABIJ IMMANUEL.

DANK U VOOR DE KRACHT DIE MIJ VANDAAG GEGEVEN IS OM MIJN TAAK TE VOLBRENGEN.

Tracey schreef op 11 maart 2019 om 14:04

De psalmist verwacht hulp van God, ik ook. Ik ben van nature zeer gesloten, als het over mijn inwendig leven gaat. mijn beste vriendin is overleden.de gebedsimpuls van week 2 lijkt op mijn half uur gebed deze morgen. God, wat is het moeilijk om een stap op de berg te zetten ik ben met te véél zaken bezig,ik moet iets voor 6 weken stoppen dat zou véél beter zijn.ik ga nadenken

jan schreef op 11 maart 2019 om 12:42

Ter gelegenheid van een pastoraal ziekenbezoek ontmoet ik een oude dame geopereerd voor een zware breuk na een val . Ze bleek haar toestand niet meer te kunnen aanvaarden en vroeg euthanasie .Mijn reactie was “God kom mij ter hulp” . In het gesprek die we dan samen hadden was God inderdaad aanwezig en euthanasie bleek geen oplossing . Kort daarop overleed de zieke met de hulp van God .

bep schreef op 11 maart 2019 om 12:37

De overtuiging dat de relatie met God wederkerig is of tenminste hoort te zijn. Wordt door mij sterker ervaren in deze retraite tijd…
Elke stap met Jesus de berg op….is inspiratie voor God de Vader..de Schepper van Hemel en aarde…
ons een stap nader te komen.
Niemand leeft van brood alleen….ook God niet. Hij heeft ons nodig…zoals wij God…een dynamisch proces is het.
Dat begint en on-eindigt in absolute stilte…daar is God..dat is God.
Met Jesus Chr. als voorbeeld…en Gods Geest als de motor…

olivia schreef op 11 maart 2019 om 12:31

Goede God, dat deze vastentijd ons in de woestijn van het leven mag brengen waar wij doorheen bekoring en beproeving mogen kiezen voor U. Dat de heilige Geest ons hierin mag leiden. Dank U Heer

Jaklien schreef op 11 maart 2019 om 12:28

Het is zo moeilijk, tot nu toe onmogelijk om God te vinden, te ontmoeten. Met zoveel goede moed en overtuiging ben ik met Aswoensdag aan de vasten begonnen in het vaste geloof, dat het dit jaar beter zou gaan dan vorig jaar. Tot nu toe blijft het dor. Ik zoek de stilte, rond mij en in mij. Steeds wordt ik opgeschrikt door gedachten over het materiële. Ik herstel me en probeer opnieuw. Ik heb Gods hulp ooit wen ervaren en weet dus dat het kan. Wat doe ik nu fout, zodat ik Hem niet kan vinden. O God, kom mij helpen.

lilian schreef op 11 maart 2019 om 12:07

Jezus zei ” niet van brood alleen leeft de mens” maar van Gods liefde. Ik voel dat Hij mij nabij is en geeft ons mensen wat we nodig hebben.

Maria schreef op 11 maart 2019 om 11:33

Wat heb ik nodig onderweg? Vertrouwen in het gaan van de weg die voor me ligt, voldoende rust om fysiek uit te rusten, telkens mijn innerlijke stilte opzoeken, de natuur op me in laten werken, de warmte van mijn hart opzoeken als ik dat kwijt ben geraakt, opmerkzaam zijn om de hulp die er altijd is ook te zien en aan te pakken.

Lucia schreef op 11 maart 2019 om 11:23

Ik hef naar de bergen mijn ogen :
vanwaar zal mij komen de hulp?
De hulp komt mij van de Heer,
die gemaakt heeft hemel en aarde .
Hij laat niet wankelen uw voet,
niet sluimeren zal uw behoeder .
Zie , niet sluimert , niet slaapt
De behoeder van ISRAEL.
De Heer , Hij is uw behoeder,

Lucia schreef op 11 maart 2019 om 11:06

Ik vind bergen heel mooi , ze hebben alles wat een mens zich kan wensen, maar ook daar kan je wankelen en terugvallen . Dat mocht ik als kind uit de vijfde klas ervaren , toen wij op schoolreis waren . Iedereen , begon vol ijver en moed de berg op te gaan ,Er was een meisje bij dat heel haastig was en als eerste boven aan wilde arriveren . Zingend ging ze dus vooruit .Ik was nog aan de voet van de berg met de juffrouw.Het gebeurde in Suriname . Aan de bergwand waren steenrotsen in de zandklei grond .Ineens klonk er gebulder en gegil,en dat meisje ,lag daar zo vol moed blijheid , met haar slaap in de rots .Niemand wilde toen meer de berg op , nee ik ook niet . Want voor dat er een dokter kwam was dat meisje er niet meer . Voor mij is dat gebeuren , nog altijd een gebeuren dat de aanwezigheid van God , heel belangrijk is bij elke stap , waar of je ook gaat of bent, elke stap, leiding, krijgt van Hem die belooft heeft, jou te dragen . Dan telt dus elke seconde. Niet de autobaan , de zee (strand ) , niet het vliegtuig ,de fiets enz . Niets is er dat wij als gelovigen moeten doen of mogen doen zonder Hem aan te roepen. Want HIJ is het die ons draagt. (houdt mij ten goede dat meisie
wist dat ook niet ).Bidt : Heer blijf mij nabij, bij alles wat ik in Uw Naam zal ondernemen,geef wijsheid en kracht ,ja inzicht door Uw H.Geest . Mijn ademt stokt en de tranen rollen als ik in uw bewoordingen de bergen in mij leven opnieuw beklim en herbeleef. Ik kan alleen maar danken en nog eens danken dat ik de top bijna bereik , maar alleen door Jezus Christus onze Heer. Door ZIJN liefde en genade. Onder weg groeien nog distels en ander onkruid, maar Hij helpt ze te omzeilen. EEN Gezegende en deuglijke week van de veertigdagentijd. Amen .

Annemarie schreef op 11 maart 2019 om 10:30

“Voor de tocht de berg op heb je proviand nodig”.
Een herinnering komt ineens boven, terwijl ik dit overweeg: Hoe we op een vroege zomerochtend in de Franse Alpen onze rugzak ondermeer vulden met kaas, brood, yoghurt, gedroogde vruchten, flesjes water en zoute bretzels. De dag begon en we waren vol verwachting waar de berggids ons mee naar toe zou nemen. Je hoopte ook op mooie vergezichten en gezelligheid tijdens de rustpauzes of tijd om languit bij te komen van de vermoeidheid.

Als ik mij nu voorstel, dat ik in mijn rugzak geen brood of kaas inpak, maar dat, wat ik in een mensenleven broodnodig vind, dan komt meteen bij mij boven: vriendschap en samen het leven delen. Wat heb je op een bergtocht met een rugzak vol lekkere dingetjes, als je ze alleen voor jezelf houdt. Dat geeft niet die vreugde die je voelt als je samen – soms moe van de tocht – in vriendschap rust vindt bij elkaar en samen deelt wat je hebt om te geven.
Onlangs stierf plots een vriendin van me na een moeilijk, tragisch leven. We kenden elkaar bijna 53 jaar. We hadden vanaf onze meisjesjaren onze dromen, gevoelens en gedachten over het leven met elkaar gedeeld. We hielden van elkaar, ook omdat onze levens, hoewel ze uiterlijk zo verschillend waren gelopen, innerlijk toch zoveel raakvlakken hadden gehouden, doordat we ons keer op keer met elkaar verbonden voelden, soms na een weerzien met grote tussenpozen in de tijd. Wat een godsgeschenk had ik uit haar handen ontvangen!
Wat een verdriet om haar te moeten laten gaan. Dat is nu vasten voor mij. Er is een plek ontstaan, die in mijn leven nooit meer opgevuld zal kunnen worden. Ik hoop dat God goed voor haar zal zorgen…
Als ik straks op het eind van onze retraite op de top van de berg aankom, zal ik haar leven hulde brengen, zoals bergklimmers vaak doen voor hun overleden vrienden, aan de voet van het Kruis, dat bovenop het hoogste punt staat, met een stapel steentjes of met kleine bergbloempjes.

Joke schreef op 11 maart 2019 om 09:53

‘Levens noodzakelijk’ op mijn weg, op de tocht van mijn leven, is de LIEFDE.
Zonder Liefde red ik het niet.

Op zondag morgen hoorde ik een jonge man in het programma ‘ Het vermoeden’ zeggen; ‘Ik voel mij vaak alleen, want ik wordt door niemand begrepen, maar ik ben niet eenzaam, want ik weet dat ik geliefd ben bij God.

Eigenlijk ervaar ik dit ook min of meer zo.
Al kan ik mij niet indentificeren met zijn leven en zijn.
Wel dat hij net als ik en wij, kinderen zijn van God. En wat een geluk dat ook ik dat mag geloven, dat God ons lief heeft.

De beproever, kan alles flink in de war schoppen!
Maar hij biedt ook kansen …
En wat een godsgeschenk te weten dat God er altijd is voor ons, ook als we de proef van de beproeving niet goed doorstaan.
Wij zijn door God bemind!

Elly van der Gulik schreef op 11 maart 2019 om 08:44

Wat hebben wij nodig? We hebben respect nodig, voor God, voor elkaar, voor wie wij zijn en voor wat wij hebben

Wiske schreef op 11 maart 2019 om 08:40

Geloven in vergeving. Het is moeilijk en niet vanzelfsprekend.
Voor mij echter levensnoodzakelijk want het geeft mij vertrouwen en moed om verder te leven Hem achterna..
In de eucharistieviering worden in het begin vergevende woorden gesproken.
In het Onze Vader bidden we samen om vergeving.
Het kan me zo’n deugd doen om op momenten van nood aan vergeving door vele mensen de vredewens naar mij toe te horen zeggen. Mensen die evenals ik geloven in een God die een vergevende Vader is en met mij wil verder gaan.

Carla.. schreef op 11 maart 2019 om 08:35

De stilte zingt U toe, o Here,
in uw verheven oord.
Wij zullen ons naar Sion keren
waar Gij ons bidden hoort.
Daar zal men, Heer, tot u zich wenden,
tot U komt al wat leeft,
tot U, o redder uit ellende,
die alle schuld vergeeft.

Tracey schreef op 11 maart 2019 om 07:57

Heel mijn tekst hetgeen ik geschreven had is ineens weg ik bad psalm 121..Ik krijg mijn hoofd niet helemaal leeg.Heer help mij toch…..Kom mij te hulp. JA, Hij zal mij helpen, ik moet vertrouwen hebben. Ik ga nu …Wat moet ik doen om verder te komen? Ik ga straks mijn rozenkrans bidden daarna heb ik nog eens een half uur om de teksten te lezen

Nadia schreef op 11 maart 2019 om 06:18

De basisbehoeften van een kind is het vertrouwen om te ontwikkelen naar een edelmoedig verantwoord ouderschap. We moeten niks buiten 1 ding. Wie uit vertrouwen geboren is, opgroeit naar een integratie van verrijking die naar waarachtigheid en tedere trouw leidt, mag zich gelukkig prijzen. Uit onze cognitieve kunnen we de bergen in ons hart verplaatsen zodanig dat we precies op een vlakte lopen.

luís Weel schreef op 10 maart 2019 om 22:43

Beste deelnemers aan de retraite,
Wat me opvalt bij jullie geschreven reacties, is het feit dat ze veel uitgebreider en persoonlijker zijn dan de reacties tijdens de Advent-retraite. Bedankt…dat stimuleert me.
Terugkomend op de vraag hoe het staat met mijn geloof in God en de zekerheid dat ik niet teleurgesteld zal worden als ik op hem vertrouw, wil ik wel een paar dingen kwijt wat mezelf betreft:
1. Ik voelde een zekere herkenning toen ik het getuigenis van moeder Tereza van Calcutta hoorde. Heel veel jaren voelde ze de leegte en de afwezigheid van God….en toch ging ze heel haar leven door zonder zijn aanwezigheid te ervaren.
2. Terugkijkend op mijn eigen leven, sta ik er iedere (goede of slechte) dag verbaasd bij stil dat alles in mijn leven gelopen is, zoals het gegaan is en ik mag nog steeds doorgaan!. Dat kan geen toeval zijn. In zijn zwijgen is God altijd meegegaan en heeft een draai aan mijn leven gegeven. Daarom ben ik Hem dankbaar voor alles wat me overkomen is. Ik kan me het leven niet voorstellen zonder Zijn aanwezigheid, ook al voel ik geen ervaring van zijn aanwezigheid, zoals b.v. Elias voelde bij de ingang van de grot, toen een zachte bries hem de ervaring van Gods verschijning voelde.
3. In mijn omgang met allerlei mensen, katholieken, protestanten, heidenen maak ik geen onderscheid. Vaak vragen ze me: “Hoe gaat het met je?” Mijn antwoord is steevast: “Zoals de Heer het wil.” Dan kijken ze me aan en vragen: “Gaat het goed of slecht?” En dan zeg ik: “Ik weet het niet, Hij weet het.”
4. Ik ben ontevreden over mezelf en vaak voel ik me een slappeling die leeft in een zekere tweeslachtigheid van geen radicale ommekeer naar het voorbeeld van de radicaliteit van Jezus die zichzelf helemaal heeft gegeven tot eer van zijn Vader in de hemel, hoewel ik ook zijn zwakte en angsten voel in de hof van olijven en nog sterker vlak voor zijn dood, toen hij uitriep: God, mijn God, waarom heb je mij verlaten.
5. Vandaag bid ik maar: “Geef mij kracht heel mijn leven, Heer. Heer geef mij Uw kracht.”

Lieve schreef op 10 maart 2019 om 22:07

De woorden van Henry Nouwen raken me diep: “Bidden is je handen openen voor God. Het is een langzaam opgeven van de krampachtigheid waarmee je je handen dichtgeknepen hield én een toenemende bereidheid je bestaan te aanvaarden, niet als een bezit dat verdedigd, maar als een gave, die ontvangen moet worden.” Ik herken me er helemaal is. Zo ervaar ik het zelf ook. De krampachtigheid loslaten. Weten dat je zelf niet het laatste woord hebt, maar God. Vertrouwen ontwikkelen, geloof, liefde, overgave… Het maakt het leven zo anders. Het schenkt vreugde in het hart!

Veerle schreef op 10 maart 2019 om 22:06

In goede , maar meer nog in minder goede dagen , voel ik wat ik nodig heb : de nabijheid van mensen . Zo kan ik ook begrijpen wat andere mensen doormaken , in gemis aan menselijk contact . De kracht wil ik vatten , wat me ook in die verwarde toestand bracht , steeds opnieuw het vertrouwen te zoeken bij God , die ons laat zijn wie we zijn , en in onze kleinste afwezigheid nabij wil zijn . Gevoed door het gebed , dat U ons hebt gegeven , om wie U wil bewonen , kom ik keer op keer tot rust . Daarover heb ik wel vaker nagedacht . Het is een godsgeschenk !

Bets schreef op 10 maart 2019 om 21:51

Vandaag in een dienst voor de demente medemensen heel duidelijk gemerkt hoe deze mensen spontaan kiezen om je blij en dankbaar tegemoet te treden , als jezelf daar eerst in kunt voorgaan. Het lijkt of de duivel geen of minder vat heeft op deze mensen.

lieve 2 schreef op 10 maart 2019 om 21:38

Echt belangrijk is mijn geloof levend te houden, het te kunnen beleven samen met anderen. Levend houden impliceert ook erin groeien en steeds andere accenten te leggen in andere omstandigheden van mijn leven. Maar waar zijn die anderen in mijn eenzame ouderdom? Deze week stierven weer twee vrienden. Voeding daarbij? Ik kijk echt uit naar deze retraites, die leggen andere accenten, die maken bekende teksten nieuw voor mij. Als nog vrij actieve parochiaan probeer ik me in te leven. Maar het zijn meestal gebedsdiensten met alle energie gericht op de kindercatechese. Dat er in onze kerk gebiecht werd, is geleden van de jaren ’70. Wat die voeding betreft is het voor mij altijd vasten. Soms voel ik plots onverwacht voedsel in een toevallige ontmoeting. Soms ook als ik ergens uitzonderlijk nog eens mag meezingen in een feestelijke viering met vierstemmige zang.Dan leef ik even weer echt.

Tracey schreef op 10 maart 2019 om 21:27

Ik hoorde op de radio: God, ik wil met u gaan maar denk niet meer aan wat ik vroeger heb gedaan. Dat gaf me zo’n rust en ik vroeg God om vergeving en barmhartigheid.ja,ik ga de berg op,langzaam en ik weet dat Jezus bij mij is. Ik ben dankbaar, heel dankbaar.

Christina A. J. M. Koenders schreef op 10 maart 2019 om 21:13

In Caacupé is de kruisweg op goede vrijdag de moeilijke beklimming can de tafelheer Cristo Rei. Ik heb deze 3 maal beklommen. De 1e keer op Goede Vrijdag met mijn man. 2e keer met zoon lief. 3e keer met mijn osteopaat.Als het God belieft en de Maagd Maria het permitteert zal ik dit jaar de 4e keer gaan, alleen nu de andere kant van de berg, een breder pad. Boven op de berg is een ruïne van een kapelletje.
Voor groepen jongeren die het park Refopar bezoeken, is de berg altijd een geliefde beklimming.

marja boet schreef op 10 maart 2019 om 21:12

De berg beklimmen is heel zwaar voor mij geworden.Veel herinneringen.
Ik moet ermee stoppen.

Conny Nelissen-Visser schreef op 10 maart 2019 om 20:01

Op Aswoensdag kreeg ik een askruisje met de vraag; “wil je Lichtdrager zijn”? En als ik nu de berg op ga, stapje voor stapje met Hem mee ga, heb ik echt het gevoel dat ik Lichtdrager mag zijn. Samen naar boven. En dat het niet uit maakt of ik een goede of slechte dag heb. Als ik maar naast Hem mee blijf lopen.

Mariejan schreef op 10 maart 2019 om 20:00

Ik kon er niets aan doen, maar tijdens de meditatie moest ik me met de duivel bezig houden. De duivel is zeer gewiekst. Ik heb ervaren dat hij me juist beproeft op mijn gevoelige en kwetsbare plekken. En me dan verleidt tot niet-levengevende reacties. Ik denk dat het belangrijk is die beproever en zijn streken te leren kennen. En juiste en adequate reacties te leren ontwikkelen. Dat betekent ook jezelf goed leren kennen, weten waar je pijnpunten en gevoeligheden liggen. In de loop van het leven komt dat. Het is belangrijk de beproever op tijd aan het werk te leren zien. Zoals Jezus goed reageerde op zijn beproevingen. Hij kende hem al en had hem door. Ons komt het vaak onverwacht. De beproever is juist aanwezig op die plekken waar je het niet verwacht. Altijd maar attent en wakker zijn wat dit betreft, lijkt het wel. Als ik hem tegenkom, maar proberen rustig te blijven en ruimte te scheppen. Jezus wees me de weg.

Joke schreef op 10 maart 2019 om 19:54

Het ontroerde mij te mogen lezen dat er toch zovele mensen dagdagelijks worstelen met vertrouwen. Ook ik vind dit een zware opgave.
Ik ben soms bang , angst om wederom gekwetst en teleurgesteld te worden.
Even maar.. Gelukkig heb ik mogen ervaren dat ik gedragen wordt in het leven.
Op momenten dat er hier geen oplossing meer leek te bestaan, droeg hij mij!
De berg op!
Tot ik weer krachtig genoeg was om het zelf te doen.
En toen wist ik, als ik maar vertrouw, een oervertrouwen.
Ik word gedragen altijd weer.
Dank u lieve mensen voor het delen van jullie vertrouwen!

Agnes schreef op 10 maart 2019 om 19:08

God, in het leven moeten we leren vertrouwen, op een vriend, een familielid, een collega. Vertrouwen geven geeft liefde. Het is de liefde die vertrouwen wil geven. Ik vertrouw op de God van Liefde. Hij staat aan mijn zijde. Hij weet wat ik nodig heb. Ik bid elke dag voor de vele intenties i.v.m. de mensheid, de wereld, mijn vrienden, mijn collega’s. Leer ons meer met U verbonden te leven, laat ons leer solidair zijn met elkaar en authentiek staan tegenover dingen die die ons gegeven worden. Dank u God voor het leven dat u mij gegeven hebt..

Carla schreef op 10 maart 2019 om 19:00

Nooit geweten dat God voor mij levensnoodzakelijk is en toch verbind ik me met zijn kracht en liefde omdat deze beleving mij vertrouwen geeft in mijn wandel tot mijn medemens. De overtreffende trap is niet meer van belang omdat ik weet dat we elkaar zien en begrijpen. Inkeer tot Hem doet me goed zodat ik verder kan gaan. De lente en zo veel meer waaronder ook het gedragen lijden van de ander wordt omringd door Zijn liefde.

Paul schreef op 10 maart 2019 om 18:37

Mijn oprechte dank aan de organisatoren en opstellers van deze mooie vastenretraite. Ze is een bron van rust en diepgang in de oppervlakkige drukte van de nerveuze grootstad. Dank u wel.

Agnes erk schreef op 10 maart 2019 om 16:55

Ook deze keer volg ik deze retraite uit eigenbelang. Ik hou zo van de schoonheid van de gekregen teksten, ook voel iMix nieuwsgierig wat de anderen schrijven in het gastenboek. Het ontroert mij dikwijls. Soms wil ik echt mijn leven beteren. Het gaat allemaal nog uit van mijn ego. Wat zou er gebeuren indien ik mezelf kon verliezen ? Dat kleine nietige mensje. Wat zou er gebeuren indien Jezus hier voor mij zou staan ? Maar staat Hij er niet ? Is Hij dan niet aanwezig ? Hoe kan ik Hem toelaten als de realiteit ,? Nu blijft het soms maar een spel, bovenop het gewone leven.