Gastenboek

Maria schreef op 14 maart 2019 om 17:24

Dankbaar voor alle hulp onderweg!

Agnes erk schreef op 14 maart 2019 om 15:12

Beste moderator, ik vind mijn reacties op het gastenboek niet terug. Ben ik teveel afgeweken van de retraite ? Schrijf ik te ketters ? Het is toch ook mijn zoektocht en stukjes ervan . Ik weet dat ik de dagelijkse vragen niet beantwoord maar zijdelings toch wel. Toch ben ik dankbaar voor de gekregen teksten, dat moet een immens werk zijn. Dank u daarvoor.

Lucia schreef op 14 maart 2019 om 14:30

Vanmorgen mocht ik de tafel dekken voor mijn vader(93) en wat heerlijk om zo een ontbijt te hebben met twee mensen , gelijk gestemden, om over onze Schepper te praten en tot hem te bidden. Ik dank U, Vader voor deze dag. Ik voel mij blij en goed, twee stapjes verder de berg op.

Agnes erk. schreef op 14 maart 2019 om 12:43

Jezus beklom de berg om alleen te zijn met zijn vader. Is het zo,n berg dat ik moet zoeken ? Alleen met God. Ik heb andere mensen nodig, ander leven. Zelfs mijn worstelingen wil ik delen (gastenboek) Nee, ik wil mij nog tonen, mij nog laten horen. Alleen met God zijn , ik kan het niet. Ik ben liever tussen de kudde schapen onder Zijn hoede. Ik zou beter niets meer zeggen en stil zijn. Misschien kan ik zo uit mijn ikje kruipen en Hem aanbidden. Mag ik Luis Weel danken en alle anderen.

Bernadette schreef op 14 maart 2019 om 12:08

Soms krijg ik onverwachts iets moois, waarvan ik de waarde pas later ontdek.
Dan voel ik, vreugde, het lijkt of God dan héél dicht is gekomen.
Ik wil je danken, loven en prijzen Heer voor zoveel Liefde.

bep schreef op 14 maart 2019 om 11:38

De eerdere vragen deze week:
Wie riep mij terug…waar wanneer of van wie kreeg ik leiding … wat voedt mij…waar krijg ik nieuwe.moed…en waar ben ik dankbaar voor?
Vandaag geeft de stilte een eenduidig antwoord::

Een overwegende woorduitleg betreffende een zondaglezing in zomer 2017 werd in verband gebracht met AFLEGGEN van onze IKKIGHEID…echter met BEHOUD van ZELFvertrouwen. Ofwel de eigen schoenen blijven aan (oo)
Dit is daarna elke dag bij me gebleven.
De uitleg kwam eropneer dat ikkigheid loslaten een vereiste is om het echte (goddelijk) leven werkelijk te ontmoeten of er deel van te zijn.
Minofmeer vrij van ikkigheid zou God ruimte krijgen om dynamisch aan onze eigenheid te werken en om “”vonken verleden”” schoon te wassen. Zodat we zelf iets nieuws aan de (familie) geschiedenis kunnen toevoegen….(oo)
Een uitleg die de ogen gewassen heeft, vreugde en moed geeft en om eeuwig dankbaar voor te zijn. Zeer zeker vandaag…

Wel blijft dit een aanmoediging en al is er besef met God op de goede weg te zitten…blijft het een dagtaak om WIJ.te leven in een IKwereld.
Ook in deze 40 dagen tijd.
De stilte voelt vandaag dankbaar voor de uitleg. Ontikken blijft om samen aan te werken. Geloven blijft een werkwoord

((Op de retraite site veel IK lezen, blijft functioneel))

John schreef op 14 maart 2019 om 11:20

Here God, het is bijna niet te beschrijven hoezeer ik ‘weet’, voel en ervaar dat U altijd aan mijn zijde verbleef en verblijft. Vanuit de radeloze angst die ik ook zo enorm gekend heb (en soms nóg ken) wil en kan ik er nog niet volledig op vertrouwen dat u ALTIJD bij mij was en bent, zoals bij ieder mensenkind. Gelukkig, ik leer en ben in staat om meer en meer los te laten wat mij niet meer dient en steeds dieper de Heilige verbinding met U, Jezus, aan te gaan en écht te omarmen. Deze vastentijd doet mij voelbaar goed. Ik kan U slechts aanbidden, wat ik voorheen moeilijk vond. Wonderbaarlijk. Duizendmaal dank! Hopelijk herken jij, medebroeder, medezuster, je erin of bemoedigt het je. Van harte!
Geef nooit op. Nooit! Al is de tunnel nog zo donker en heel lang, er IS licht dat zich openbaart. Voor niemand uitgezonderd.
Bid, vergeef (ook jezelf). God Heelt en Zijn Wonderen zijn Groots. Thuiskomen; dé Goddelijke Belofte voor élk mensenkind.
Wat een Glorie! Dank U! Dank ook aan iedereen. Samen Eén, met de Heilige Drie-Eenheid. de Heiligen, Engelen, Moeder Maria en allen die ons voorgingen. Een paradijselijk beeld, dat ooit Aards zal worden. Halleluja! LIEFDE………………………..

Georgette schreef op 14 maart 2019 om 10:25

Wat was ik aangedaan om deze mooie Bijbeltekst van vandaag. Mijn man en ikzelf zijn biezonder dankbaar om de genaden die wij vorig jaar ontvangen hebben, hij is namelijk genezen van een zware kanker. Wij hebben ten volle beseft dat dit niet evident was en dat de Heer ons biezonder genadig is geweest. Het heeft ons ook sterk aangezet om geloviger en dankbaar te leven. Lof, Eer en Dank aan de Heer.

Maria Vandebroek schreef op 14 maart 2019 om 10:14

Iedere dag lees ik : “Het leven is geen zonnig strand maar een berg om te beklimmen”. In mijn situatie op dit ogenblik (kans dat ik mijn woning ga verliezen) is dat een troost. Die woorden zijn niet enkel voor mij bestemd, er zijn nog mensen die tegen de toekomst opzien als tegen een hoge berg waarvan men niet weet wat er boven wacht. Maar als ik dit lees, dan denk ik dat Jezus mij bij de hand neemt en ook in uiterste nood niet in de steek zal laten tot ik de berg overwonnen heb.

lilian schreef op 14 maart 2019 om 09:57

Heer, terugkijkend op mijn leven zie ik de vele momenten dat u er voor mij was. In vreugde maar ook in verdriet. Ik ervoer uw nabijheid en vond er kracht. Ik dank u voor deze momenten. en bid tot u, dat u ons altijd nabij zal zijn.

Truus schreef op 14 maart 2019 om 07:27

Heer sta mijn bij er overlijden mensen in mijn omgeving en er zijn mensen ernstig ziek ook een heel jong iemand van nog geen dertig. Soms vind ik dit zo oneerlijk.Waarom zo jong?ook dit is oor mij de berg op naar U, U heeft nooit gezegd dat het makkelijk zou zijn.en dan denk ik maar stil hoe U voor ons hebt geleden aan het kruis.

doke schreef op 14 maart 2019 om 02:14

Steeds weer voel ik de nabijheid van de Vader.. Op alles kan ik een antwoord vinden. . Ik weet dat Hij ervoor zorgt dat er altijd iemand is die in zijn naam bijstand verleent. daar twijfel ik niet aan.en dat heb ik gisteren weer ervaren. God is goed! Soms is het moeilijk te verstaan wat Hij van ons vraagt maar mijn geloof en vertrouwen in Hem helpt mij met oplossingen in dit leven waar ik niet zonder meer een antwoord op vinden kan. Vader ik zou niet weten hoe anders het leven eruit zou zien zonder U. Laat mij het geloof en vertrouwen in U Niet verliezen..hoe moeilijk het soms ook lijkt. In Uw handen leg ik alles in mijn leven, Geef me inzicht en wijsheid U te verstaan.zodat ik aan Uw hand de berg verder mag beklimmen. Dank U Heer …Amen

Annemarie schreef op 14 maart 2019 om 01:08

In psalm 138 vers 1 en 3 zingt David een loflied voor God uit dankbaarheid voor de wijze waarop God hem in zijn nood in het verleden heeft bijgestaan. Als er iemand in de Bijbel is geweest, die van God veel hulp ontvangen heeft, is het David wel geweest, omdat hij keer op keer Gods bescherming ondervond, ondermeer tegen de plannen van Saul om hem te doden en later zelfs het koningschap uit handen van God ontving. David was een bevoorrecht mens, ook al was hij allesbehalve volmaakt.
Niet iedereen is een zondagskind zoals David: Hoe oprecht je God ook zoekt dat betekent niet zonder meer dat je Gods stem in je leven altijd zo goed kunt horen. Voor sommigen, zoals ik, is er een vorm van genade nodig, voordat ze werkelijk hun relatie met God dieper persoonlijk ervaren.
Ik was onder de indruk van het levensverhaal van Dag Hammerskjöld, de in 1961 op een vredesmissie verongelukte secretaris-generaal van de Verenigde Naties. Hij beschrijft de vreugde die hij vond – na een leven met gevoelens van zinloosheid en depressiviteit – toen hij een innerlijke ommekeer doormaakte op een bergtocht in de stilte, het licht en de wind op de berghellingen van Zweden. Dat beschrijft hij in zijn spirituele dagboekaantekeningen, in zijn boek ‘Merkstenen’. Hij voelde daarna zijn zware diplomatieke werk tijdens de Koude Oorlog als een roeping en vond daarin de zin van zijn leven. Hij beschrijft het begin van zijn relatie met God bijna zoals het ja-woord van een bruid of bruidegom.
Het jezelf na zo’n ommekeer durven toevertrouwen aan God, op Hem rekenen in nood en voor God zinvol en dienstbaar met je leven willen omgaan herken ik persoonlijk – al is het op veel bescheidener voet, want we zijn niet allemaal geroepen op een manier als Dag Hammerskjöld -.
Een geloof zonder daden is niet van deze tijd, schreef ook deze Dag Hammerskjöld. Eigenlijk is dat door de eeuwen heen nog nooit zo geweest, vermoed ik. Een relatie met God kan niet op zichzelf staan.
Moeder Teresa, de grote heilige van onze tijd als het om naastenliefde gaat, leert ons, dat een glimlach al een daad van liefde voor je naaste kan zijn.

olivia schreef op 13 maart 2019 om 21:52

Heer Jezus, moge ons hart vervuld zijn met uw aanwezigheid, met de mensgeworden goedheid van God. Moge wij dan, vanuit deze goede schatkamer, goede vruchten voortbrengen: Gods vruchten. Vruchten van liefde en vrede, van vergeving en barmhartigheid, van eenheid en broederschap. Kom heilige Geest.

lieve 2 schreef op 13 maart 2019 om 21:08

Ik sluit me graag aan bij de lofzang van de psalmist, uit heel mijn hart en heel mijn leven reeds. Vaak was ik me er niet sterk bewust van. Heel dankbaar, ook al zegde ik het niet altijd nadrukkelijk tegen de Heer zelf. Eergisteren was er zo’n moment waarop ik onverwacht nieuwe moed kreeg. Meer dan eens zelfs na die vorige pechdag. Er gebeurden wondere dingen, jammer dat ik ze hier niet uitvoerig kan vertellen . Mensen (engelen?) hielpen me, onverwacht, heel concreet en doelmatig. Dankbaar dat ik was en nog ben. God is altijd de levende, persoonlijke ondergrond van mijn leven geweest, een stevige, machtige hand die me optilde en die me naar de juiste richting wendde. Of als een krachtige levensbron. Vreemd dat ik Hem nu hoog op een berg ga zoeken.

kees schreef op 13 maart 2019 om 20:25

Ik ben tot nu toe vol van vreugde over de teksten die mij worden aangereikt. De Heer dankbaar dat Hij de schrijvers zo heeft geïnspireerd.

marja boet schreef op 13 maart 2019 om 19:32

Door het bidden wordt ik rustiger.Toen de 40 dagen net begonnen was het verleden, oud zeer.dat steeds boven kwam.
Nu heb ik dat opgelost,door te handelen naar het verleden .bel op ,schrijf,en Pasen zal ik meemaken met mensen uit het verleden.Er is een berusting en het bidden gaat veel rustiger en ontspannener

Temina schreef op 13 maart 2019 om 17:42

Heilloze wegen: het overkomt mij vaak, gewoon allerdaagse gebeurtenissen, dan is er sprake van een innerlijke worsteling die gepaard gaat met gebrek aan liefde een zekere mate van onrust, gekwetst ego en noem maar op.
Tja een menselijk verschijnsel, jammer van alle negatieve energie en zeker irritant dat ik niet wat sneller tot inzicht kom. Wat zou het mooi zijn, als je eerder doorziet dat je de verkeerde afslag hebt genomen. Heer schep in mij een zuiver hart. Komende weken ga ik proberen wat meer met mijn hart te zijn in plaats van mijn hoofd. Liefde en vergeving zijn volgens mij de sleutel woorden. Hoe bereik ik dat: richt mijn blik steeds opnieuw op de Heer, Ik kan het mooi verwoorden, de geest wil wel, maar het vlees is zwak. Mijn gedachten dwalen af naar mijn psygisch zieke broer, u kent hem, wilt u hem vrede geven en rust schenken en mag ik voor hem eem lichtpuntje zijn, amen.

luís Weel schreef op 13 maart 2019 om 17:37

Vandaag ziet de berg met zijn wolken en een eenzaam mens er donker uit. Ik identificeer me met Jonas die er helemaal geen zin in had om gehoor te geven aan de roepstem die hem vroeg om naar Ninivé te gaan en daar een oproep tot bekering te doen. Hij kwam in het donkerte van de walvis terecht, maar tegen wil en dank in werd hij uitgespuugd en doorkruiste de stad roepend: Bekeer je en doe boete…
Maar al te vaak voel ik me een zwartkijker, die het benauwd krijgt bij de ervaring van de huidige tijd met zijn hang naar materialisme, alleen maar aan welvaart denken, eerst ikke en de rest kan stikken, een wereld met steeds dieper wordende kloof tussen arm en rijk, zucht naar oorlog en geweld, eigen gelijk zoeken en ga zo maar door. Ik wil vandaag niet zozeer naar de wereld om mij heen kijken, maar naar mezelf! In de praktijk voel ik me een gevangene van deze wereld en draag bij aan de vervuiling om mij heen. Ik voel me een farizeeër, want ik ben geen haar beter dan de rest en heb geen moed om tegen anderen te zeggen “Bekeer je” als ik zelf me te klein voel en me niet als een echte bekeerling weet te gedragen. Ik zie zoveel mensen om me heen die beter zijn dan ik in het nastreven van het goede te midden van zoveel pijnen en beproevingen die zij te doorstaan hebben. Ik ben niet meer dan een gezapige christen die zich ook laat meeslepen door wat me in deze wereld bekoort. Dus houd ik mijn mond
Daarom voel ik vandaag de waarheid van het spreekwoord “Verbeter de wereld, begin bij jezelf.” Maar waar moet ik beginnen? Er is zoveel onvrede in mezelf. Er zijn zoveel fouten die ik gemaakt heb, zoveel bekoringen waar ik aan toegegeven heb, zoveel schijnheiligheid.
Meer bidden, biechten, vasten en onthouden, de eucharistie vieren. Ik probeer het, maar toch….Misschien moet ik me maar op één zwakheid of verslaving van mezelf richten.
Ik zing en bid zachtjes een lied:
“Wek mijn zachtheid weer. Geef mij terug de ogen van een kind. Dat ik zie wat is en mij toevertrouw en het licht niet haat.” (Huub Oosterhuis).

lilian schreef op 13 maart 2019 om 16:32

Heer U zag de mens terug keren tot u, we hebben het slechte af gezworen en willen in vrede uw weg gaan.Heer wees mij nabij met uw liefde en schept in mij een zuiver hart,mijn God.

Joke schreef op 13 maart 2019 om 15:56

Heilloze wegen ken ik wel in mijn leven. Ook dat ik ben terug geroepen door Jona (s).

Recent raakte ik in een conflict met een medewerkster bij mijn man op de afdeling. Hieraan had ik mede schuld.
Daar ging ik nogal onder gebukt. Zonder dat te beseffen bevond ik mij op een ‘doodlopende weg’.
Door een telefoongesprek over dit voorval opende zich een weg (Jona?), een weg die niet gladjes oogt, maar wel begaanbaar lijkt.
‘ Er openen zich weer wegen’, die ik niet voor mogelijk had gehouden.
Nu hopen op een zuiver hart. Schep mij die mijn God! ( Psalm 51)

lilian schreef op 13 maart 2019 om 15:42

De Heer is mijn gids, op moeilijke momenten bad ik tot Hem.Hij staat mij bij en geeft mij kracht.Ik dank Hem voor zijn liefde voor de mens . { door een computerstoring kon gisteren niet meedoen.}

Maria schreef op 13 maart 2019 om 12:41

Tijdens de meditatie werd heel oud zeer aangeraakt. Ik ben op weg, ik rust uit en ga verder op weg. Het oude zeer kan zacht worden. Ik ben blij dat ik steun ervaar bij het vinden van de weg of het terugkeren op mijn schreden als dat nodig is. Om de steun echt te kunnen ervaren heb ik de innerlijke stilte nodig. het lukt me beter dan gister de ruis van buitenaf weg te laten vloeien.

Annemarie schreef op 13 maart 2019 om 11:05

“Heilloze wegen, ik raak er gemakkelijk op verzeild. Waar was ik in het verleden op een doodlopend pad terecht gekomen?”
Dat is een vraag waarvan ik uit ervaring weet, dat ik niet goed ben in het vooraf goed inschatten of een weg misschien doodlopend zal zijn. Het is dus een aantal malen in mijn leven gebeurd. Er staat niet altijd een waarschuwingsbord, zoals in het verkeer, in het echte leven. Soms lijkt een keuze zelfs heel goed aan het begin, maar loopt toch uit op een teleurstelling of erger: Je stelt zelf een ander teleur of laat een ander in de kou staan. Het kan ook zijn dat sommige wegen gewoon vooral heilloos zijn voor jezelf en tot zelfbeschadiging leiden.
Het vergt soms veel innerlijke strijd (zeker voor een perfectionist) om toe te geven dat je gefaald hebt of tekort geschoten bent. Dat te erkennen en neer te leggen in gebed bij Jezus helpt. Gaandeweg durf je om Zijn vergeving te vragen, maar ook om jezelf te vergeven. Dat kan een lang proces zijn, als het om ernstige gebeurtenissen in je leven gaat.
Daarom is de psalmvers vandaag zo mooi en hoopvol, dat we niet alleen staan in dat gevecht met onszelf: “Schep in mij een zuiver hart, mijn God. (Psalm 51,12) ” Als God zelfs bij wrede en erg slechte mensen, zoals de bewoners van Ninevé destijds bekend stonden, medelijden kreeg en hen spaarde, toen zij berouw toonden, dan hoop ik ook op vergeving voor wat ikzelf verkeerd in mijn leven deed en vooral vanwege de pijn die ik een ander pijn deed.
Als het om gidsen gaat: Jona was tegen wil en dank de gids voor de bewoners van Nineve in het Oude Testament. Jezus is de Gids in het Nieuwe Testament die voor ons gekozen heeft uit vrije wil en uit pure Liefde, tot Zijn Kruisdood aan toe, daar bovenop de Kalvarieberg.
Daarom probeer ik uit wederliefde voor Hem zoveel mogelijk op mijn hoede te zijn voor “heilloze wegen” en ik vraag Hem daarbij om hulp en beter inzicht. Soms komen er goede mensen op je weg die je daarbij de goede richting uitwijzen, soms zonder dat zij hun belang voor jouw leven altijd zo beseffen. De omgeving van een mens is nu eenmaal zijn directe medemens. Soms zie je zelf hun waarde pas achteraf in. Dat zijn mensen om dankbaar voor te zijn, dat ze op je pad kwamen. Het leven is eigenlijk heel mooi, als we echt met mildheid en liefde naar elkaar durven kijken: Ubi caritas et amor, deus ibi est (Waar barmhartigheid en liefde is, daar is God).

Annie schreef op 13 maart 2019 om 09:51

Ik heb heel harde en moeilijke perioden meegemaakt op mijn tocht.Ik weet nu dat Hij er altijd was en is om me de weg te tonen. Soms zag ik het maar nadien, maar ik weet nu dat Hij mijn vriend is die me de weg toont, troost en steunt als ik zelf geen uitkomst zie. .
Ik bid vandaag en de komende weken voor de mensen die het vandaag heel zwaar hebben op hun tocht.

bep schreef op 13 maart 2019 om 09:31

::HEER LEER mij aub bidden tot U::

Van Ignatius begrijp ik dat het wijs is….om in elk gebed een verlangen uit te spreken.

Vandaag bij het openen van de 40 dagen mail valt ogenblikkelijk het (voor mij) allesomvattende gebed uit de Keltische traditie in::

Neem mij aan zoals ik ben
Zuiver uit wie ik zal zijn
Druk Uw zegel op mijn ziel
En leef in mij.

Dit gebed en de psalmtekst van vandaag : SCHEP IN MIJ EEN ZUIVER HART, verwoorden een verlangen.
In aardse woorden: Mag ons hart blij en gezond blijven? en uw zegel de deur van onze zielen openen zodat de (on) mogelijkheden voor ons te herkennen zijn.

In de bijbeltekst vandaag licht op:: GOD KREEG SPIJT…
en dat sluit aan bij de overtuiging dat God en wij ELKAAR nodig hebben.
Anders zou er geen sprake kunnen zijn van een Godsrelatie.
Gods liefde raakt in mijn overtuiging niet uitgeput… maar het werk dat God aan ons mensen verricht vraagt om wisselwerking. OVER GAVE is een 2 ledig woord…. dat (mij) aanspoort tot…

Lucia schreef op 13 maart 2019 om 07:55

Vader , wederom mag ik bij U komen voor een volgend verlangen .
Bij U alleen Heer vind ik de rust in hoofd en hart en mag ik
van U kennis ervaren om wijs te handelen. Moeilijk proces ,
ja onderwerp, om te benoemen maar u kent mijn hart en geloof
en vertrouw erop dat U mij daarin bijstaat , ik weet dat u bij mij bent
en mijn roep hoort als ik bid. Het gaat om mijn naaste .
Geef inzicht Heer door Uw H.Geest , opdat ik deze morgen een
oplossing vind voor dit geval . Ik ben nog maar een kwart de berg op !
Laat mij sterk zijn Heer en volharden ,
mijn vertrouwen groter zijn, Blijf mij nabij .Amen .

Lieve schreef op 13 maart 2019 om 07:47

Van jongs af aan heb ik Uw aanwezigheid ervaren Heer! Telkens weer mocht ik U ontmoeten. U hebt me steeds geleid. Dat weet ik. Ook heb ik het geluk gehad veel geestelijke mensen te ontmoeten in mijn leven. Mensen die van U getuigden, die Uw liefde in zich droegen. Daarvoor ben ik dankbaar. Laat mij op mijn beurt ook een licht zijn voor anderen Heer. Laat me op de één of andere manier van U getuigen en zo anderen tot U brengen. Dat is mijn grootste verlangen.

Nadia schreef op 13 maart 2019 om 07:32

De ervaring dat mijn pad dood loopt hoeft niet altijd negatief te ervaren worden. Het is een waarschuwing voor mezelf om na te denken als mijn pad op een andere manier hoort bewandeld te worden door verandering in te brengen of te rusten zodanig dat ik zicht krijg.
Jona ken ik niet. In verbinding staan met jezelf, je logos zal je weinig afdwalen van het pad en als je onbewust afdwaalt, leer je eruit om bewuster te leven.
Als je zelf vertrekt met respect en gelijkwaardigheid dan start je al met de zuiverheid in je binnenkant en handel je al uit het ethische goede maar wilt nog niet zeggen dat we ethisch juist handelen, ook al denken en willen we dat. Rekening houden met de buitenkant en zeker met de ander is een kunde.

Temina schreef op 12 maart 2019 om 23:01

Wie zijn mijn gidsen: de dominee, de patoor, de paus, destijds mijn ouders, maria, moeder theresa, de gelovige medemens, de bijbel. Ik heb zeker ervaring opgedaan dat ik geleid wordt. Hoe ziet Gods weg er voor mij uit, God liefhebben en omzien naar mijn naaste. Toch worstel ik vooral met het laatste, ik doe veel mantelzorgtaken, zomaar een voorbeeld ik word moedeloos en boos iz de zorg in instellingen, vorige week weer de zoveelste teleurstelling en aanvaring met de pber van mijn gehandicapte zus. Waarom maak ik mij zo druk, ben ik te kritisch, waarom houdt het mij zo bezig. Misschien doe ik mijn taken teveel met mijn hoofd ipv mijn hart, mogelijk verwacht ik waardering, waarom loop ik op mijn tenen, kom ik toch weer bij mijn hart uit. Waarom bots ik vaak met verzorgenden, ga er maar aan staan. Tja ik heb nog een lange weg te gaan. Heer toon mij mijn gebreken. Heer sta alle mensen nabij die omzien naar hun naasten.

Tatjana schreef op 12 maart 2019 om 22:08

Stil worden is heel fijn, ik verlang er steeds meer naar. Ik merk dat ik door de dag heen aan U denk. Dat wil ik vasthouden. Ik wil zo graag meer voor u doen en meer voor u leven en ik besef dat ik dagelijks werk ook aan u kan opdragen. Mijn spreken en handelen. Dat wil ik vast houden

lieve 2 schreef op 12 maart 2019 om 21:56

Ik zie als heilloze wegen op mijn pad heel duidelijk routine, defaitisme en zelfbeklag. Ik ben niet altijd die wegen ingeslagen. Het zijn langere perioden , soms zonder aanleiding. Ze gaan samen met niet kunnen bidden en ongewone verstrooidheid, ook zonder aanleiding of reden. Was er nog maar een Jonas om het duidelijker te maken in deze, mijn huidige levensperiode. Ik denk dat de enige Jonas nu DEZE RETRAITE is en daar ben ik dankbaar voor. In mijn parochie is de veertigdagentijd volledig identiek aan de actie Broederlijk Delen, waar iedere vereniging, de scholen enz.een activiteit organiseren om geld te verzamelen. Heel goed, maar niets anders. En voor mij niet genoeg

Joke schreef op 12 maart 2019 om 21:50

Gidsen in mijn leven zijn er velen geweest, en zijn er nog. Mijn ouders sommige familieleden.
Leerkrachten vrienden en vriendinnen. Ook zoals dat vroeger werd genoemd, biechtvaders, later geestelijke begeleiders(ters), waar ik mijn ziels roerselen meedeelden en deel en mij opweg hielpen en helpen.
Maar ik moet het wel zelf doen met de raad of inzichten die mij dat hebben opgeleverd.
En natuurlijk was ik ook wel ‘ns eigenwijs … en viel ik mijn eigen buillen, maar ook om weer op te staan om weer verder te gaan. Achteraf ervaarde ik dan, dat ik op cruciale momenten dat ik het toch niet alleen hoefde te doen.
( ik denk nu aan de Emmausgangers) ‘ had ik niet gevoeld dat Hij met ons was’.

Gods weg is de weg die Jezus moest gaan.
Maar ook in mijn weg zie ik daar iets van terug. Ik kan wel van alles willen en verzinnen. Maar het gaat om het hier en nu, het leven van alle dag.Daar mag ik het mee doen. Dat is de weg die ik moet / mag gaan. Natuurlijk zijn er duizenden andere wegen. Maar het accepteren van dat wat je is gegeven, en daar het beste van maken. En hopen en vertrouwen op Zijn hulp. Dat is, denk ik,mijn godsweg. Ja zeggen tegen het hier en nu.
En dat is knap lastig!

cathy schreef op 12 maart 2019 om 21:03

Ik ben me bewust dat al wat ik doe:zuchten,stappen werken ,met mensen dieren en planten omgaan,alles wat ik doe ziet God.Als ik pijn doe ,doe ik God pijn want Hij heeft alles geschapen.Alles is zuiver wat God doet,Hij geeft en neemt!
Deze dagen waren heel zwaar maar ik verlaat mij op U Heer,en voel me leeg ,misschien is dat juist goed,dan kan God die leegte vullen en mijn ziel zal vreugde uitstralen.
Nu zal ik kunnen loslaten wat me teveel van Hem verwijdert.
Zeer geliefde Jezus sta toe dat ik rust in U
zo boven alles verheven,
boven ieder schepsel,boven alle engelen,
boven alle lof,boven alle vreugd en opgetogenheid,
boven alle eer en hoge waardigheid,
boven alle hemelse machten.
Want Gij alleen zijt de allerhoogste,
Gij alleen in macht en goedheid verheven boven alles.
kom tot mij en troost mij,
Maak mijn boeien los en verleen mij de vrijheid.
Want zonder U is mijn vreugde onvolkomen,
zonder U is mijn tafel leeg.

LBK schreef op 12 maart 2019 om 20:34

De weg die God voor mij heeft is wellicht perfect, maar ik dwaal vaak af. Toen ik koos voor het huwelijk en gezin, had ik me daar volledig voor moeten gaan. Daarin ben ik gezakt. Maar toch heeft Hij andere deuren voor mij geopend. Ik kan blijkbaar goed schrijven, goed leren, goed onderzoeken — maar het ontbreekt mij aan volharding. Ik probeer teveel paden tegelijk te volgen. Ook wil ik me volledig op de Heer en zijn weg voor mij richten, heb ik de verantwoordelijkheid om ook de puin te ruimen die ik zelf heb gemaakt. Hoe kom ik hier ooit uit?
Guide me, o Thou great Jehovah, pilgrim through this barren land.
I am weak, but Thou art mighty. Hold me in Thy powerful hand.

Tracey schreef op 12 maart 2019 om 20:31

Ik heb lang gedaan over psalm 122, maar ook die van de goede herder.het was een ervaring tijdens het gebed God naast mij te weten. Is dat niet de bedoeling van een retraite Jezus meer en meer in je leven te ervaren en na de retraite daar nog lang wat aan hebben .Ik heb nooit een gids gehad, een echte gids. Had ik die maar. Het ligt ook aan mijn geslotenheid.

ity van der veen schreef op 12 maart 2019 om 19:30

In de HSV staat in 2 Samuel 22: 33: Hij heeft mijn weg volkomen gebaand, daar kan ik me meer in vinden dan dat Hij mijn weg volmaakt maakt; alhoewel Gods weg voor mij wel degelijk volmaakt is. Daar zit voor mij wel een verschil in.
Deze week werd ik heel erg bemoedigd door Psalm 43:3 en 4: Zend Uw licht en Uw waarheid, laten die mij leiden, mij brengen tot Uw heilige berg en tot Uw woningen, zodat ik kan gaan naar Gods altaar, naar God mijn blijdschap, mijn vreugde.
O God, mijn God! HIJ IS GOD!!!!

Cilia schreef op 12 maart 2019 om 16:04

Ik ervaarde dat de tocht niet recht opwaarts. Ik had veel gepland en ik was ziek. Ik dacht daar gaat mijn tocht….
Na een tijd wist ik ook dit behoort bij de berg. Ik dankte Jezus daarvoor.

Nadia schreef op 12 maart 2019 om 12:58

De antwoorden op de vragen wie er mij begeleide tijdens mijn levensweg was ikzelf. Ik heb niet het geluk van ouders te kennen die mij een goede richting konden bieden maar wel het geluk gehad dat hierboven mij altijd met de voetjes op de grond wees. Als ik nu stil sta, dan was ‘God’ hier aanwezig bij mij, ook al had ik daar geen besef van. Jaren zijn voorbij gesneld en stel ik mezelf de vraag hoe ik was tegenover mijn eigen kinderen. Hebben zij veel tekorten opgelopen? Hoe is hun gehechtheid in tijden van moeilijkheden? De toekomst zal het bewijzen.

Annemarie schreef op 12 maart 2019 om 12:44

Heb ik de ervaring opgedaan in mijn leven dat ik geleid wordt? Ik denk, dat ik hoor bij degenen die Jezus altijd wel hebben willen volgen, maar niet altijd wist hoe. Soms was het verlangen om Hem te volgen tijden zelfs op een laag pitje, doordat ik innerlijk afdaalde.
Mijn ervaring is, dat op een dag mijn ogen geopend werden, dat ik wel steeds kon denken dat ik zelfJezus al dan niet volgde en dat dat dan mijn eigen besluit was. Maar op een dag besefte ik, dat het Jezus is, die mij in elk geval had gevolgd -ook op de zijpaden- en dat Hij altijd dichtbij me, vóór me en áchter me was geweest. Ik weet dat dat inzicht een kwestie van genade moet zijn geweest. Ik was al bijna 55 jaar; dus ik ben een erg trage leerling, zo kan je wel stellen.
Het woord ‘godsgeschenk’ las ik een aantal keer in de vaak ontroerende gebedsverhoringen die we met elkaar delen. Is het geen wonder dat wij als mensen anno 2019 nog altijd geschenken van God ontvangen? Zou ikzelf iemand kadootjes blijven sturen als ik nooit iets terug zou horen? of zelfs jaren niets van iemand had gehoord ? Toch doet God dat wel met ons. God heeft duidelijk veel geduld met ons. Laten wij ook geduld hebben met God!

Henny schreef op 12 maart 2019 om 11:35

Mijn eerste gidsen waren de verzorgsters van het Christelijke weeshuis na de oorlog .Mijn hele fam: doet niets aan geloof heb dus in de loop van mijn leven graantjes op gepikt van het geloof .Ik heb heel sterk ervaren dat GOD zelf de honger naar Hem in mijn hart geplant heeft .Na aan leiding van de tektst er is een kinder liedje dat heet Gods weg is de beste de beste altijd .
Gehoorzaam zijn roepstem neem je kruis op en volg Hem .Gods weg is de beste Altijd ik kan daar van ganser harte Amen op zeggen

Maria schreef op 12 maart 2019 om 11:28

Ik heb vele gidsen in mijn leven. De natuur is een belangrijke gids en er zijn mensen in mijn leven en soms zomaar even die met hun wijsheid in woorden of met hun manier van zijn gidsen voor mij zijn.
Tijdens de meditatie werd ik overspoeld door beelden. Concrete beelden van wat in de toekomst zou kunnen zijn. Het lukte me niet in de stilte te blijven. Toch was het fijn.

luís Weel schreef op 12 maart 2019 om 11:23

Ja, wie zijn eigenlijk mijn gidsen geweest in de loop van mijn leven?
Het zijn er zoveel geweest: mijn ouders die me opgevoed hebben, familie ver en dichtbij die me hielpen om te dromen over een toekomst, saaie en interessante leermeesters, zoveel geloofsgemeenschappen waar ik bij betrokken ben geweest. En toen…. je moet een weg zoeken die leidt naar een goed doel! Onderweg moet je steeds de weg vragen om niet te verdwalen. Ik heb goede leermeesters gehad die mijn denken en voelen gemaakt hebben tot wat ik nu doe en probeer te zijn.
Och nee, geen van die leermeesters had de wijsheid in pacht. De volmaakte leermeester onder hen heb ik niet ontmoet, maar nu, achteraf gezien, ben ik allen dankbaar. Uiteindelijk heeft elk van hen een lichtje ontstoken, waarmee ik verder kon gaan en getoond dat er maar één weg is die naar de waarheid en de onvoorwaardelijke liefde leidt: “Jezus, weg, waarheid en leven.”
Maar dan begint het pas: Dat volgen van hem is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Elke dag opnieuw probeer ik me weer op te laden en al te vaak word ik daar doodmoe van en komen de twijfels van wat haalt het allemaal uit. Zoveel dingen lijken zinloos. Ik denk dat ik tot mijn laatste dag hier met deze verzuchting zal moeten worstelen.

John schreef op 12 maart 2019 om 11:00

Ik heb het heel lang geprobeerd op eigen kracht. Het heeft nooit wezenlijk gewerkt. De afgelopen jaren heb ik geleerd te zien en te ervaren hoe magnifiek God mijn hele leven geleid heeft. Adembenemend wonderlijk! Slechts ikzelf ben het die dat diepe besef soms blokkeert door mijn denken, ego, trots. Wat een Zegen om steeds te ‘weten’ dat ondanks alle feilbaarheid, ik, een ieder, onvoorwaardelijk bemind en gekoesterd wordt door de Heer! Hij in mij en ik in Hem. Stapjes bergopwaarts. Dé perfecte tijd om in Heilige Stilte te volgen. Zonder vragen.Luisterend. Eigenlijk kinderlijk eenvoudig, zoals de Heer ons ook voorhield/voorhoudt. Tevens in Eénheid met iedereen. Dank je wel, broeder, zuster. Met liefdevolheid….

cathy schreef op 12 maart 2019 om 10:57

Wat is de berg lastig vandaag,ik ben moedeloos heb veel verdriet.Als ik de afbeelding zie,dan zie ik Christus,maar ik ben gaan zitten.Wat heb ik nog veel balast mee te sleuren!Ik zie zeg wel dat ik op Hem vertrouw maar toch blijft het verdriet en wat ik moet achterlaten groot.Jezus is steeds mijn gids geweest,mijn leven geven voor de anderen!Ja ik ervaar dat ik geleid word,maar dat het ook veel verdriet meebrengt.Op dit ogenblik is Gods weg bijna niet te volgen.Ik weet dat het voor mij de enige weg is,ikmoet zoals de H Thérèsia zij: laat niets je storen,laat niets je schokken.Alles gaat voorbij.God wordt nooit anders.Geduld kan alles aan.Hou je aan God,danheb je niets te kort.God alleen volstaat.
Wat ik dan op dit ogenblik voel is dat al wat ik gedaan heb in mijn leven lucht is!
Ik voel me uitgeput maar toch rustig,ik weet dat ik bij Hem mag schuilen.Hij zal me helpen rechtstaan.

Uagnes erk. schreef op 12 maart 2019 om 10:45

De vragen, het nadenken over verwarren mij maar. Dan verzeil ik in mijn ego, in mijn ik. Antwoorden krijg ik toch niet. Dus gewoon maar de heilige woorden laten weerklinken en meenemen in de dag, dat is genoeg. Dat geeft mij vrede en zelfs vreugde. Ik doe niets het werkt in mij… Daarom ben ik dankbaar. Klimmen met zijn woorden ” leef in Mijn Aanwezigheid en vertrouw Mij” nu ik dit geschreven heb is het alsof ik iets heel dierbaars prijs gegeven heb aan de wereld. Waarom doe ik het dan ?, Uit behoefte om te delen wat er in mij gebeurt ,

bep schreef op 12 maart 2019 om 10:28

Vertrouwen dat God er IS. Dat er ergens door God op ons gewacht wordt..is een terugkerend motto in deze internetretraite.

Op een nachtelijk uur schoot mij zomaar te binnen…dat zoals de 10 geboden bedoeld zijn als GAVEN waar we iets mee mogen.!
Er ook iets mag met de eigen gave om te delen.

Ooit..op een punt van bewustwording in het leven dat geestelijke zaken “aan ons gebeuren” ..schreef ik::
Te voelen dat we ooit op een hoog gelegen overzichtspunt zullen komen…waar we alles mogen overzien.
Tot dan dacht ik redelijk in schoolse vakverdelingen. Hokjes als het ware, alsof het hele leven aan een soort hogere wiskunde zou hangen met ontwikkelen als sleutelwoord…
Met Afzonderlijke hokjes voor werk..voor gezin..voor de kerk…voor de cijfers en letters..voor sport en geld…voor leuk…voor vervelend….voor boeken..voor reizen..voor aardr.kunde..voor de geschiedenis etcetc.
Alleen de pijn??? …die paste nergens in en dus OVERAL in. Die overheerste…
Nog steeds…

Waarschijnlijk kwam op dat moment de bewustwording op gang…. dat alles NU is. Dat God NU is..dat wij NU ZIJN.

Tenslotte heeft de loop der jaren geleerd…dat het overzichtspunt waarover ik! filisofeerde…weleens God zou kunnen zijn.
Op dit moment geloof ik…dat God het overzicht IS…en ook OP en IN het overzichtspunt is. En vooral de volmaakte Weg ernaar toe( bijbeltekst vandaag)..

God is alles …overal….en kan dus ook (N)ERGENS) zijn.

In het neerzetten van deze ” aangereikte woorden” …schuilt de verbinding met God.
Met God als helper…en schepper van alles.
Ook van deze woorden…
Het weekthema is dankbaar steun in de rug…

.

Marjolein schreef op 12 maart 2019 om 10:01

Gisteren ging ik voor het eerst door het gastenboek. Iemand sprak over het niet alleen zijn, als je God kent. Afgelopen nacht kwam iets bij mij terug. Er is een boek: Wie gelooft is nooit alleen. Het is een bloemlezing met teksten van Paus Benedictus XVI samengesteld door Tom Zwaenepoel. Een jaar lang heb je iedere dag een lezing. Het deed mij destijds veel goed.

Truus schreef op 12 maart 2019 om 09:44

De weg vind je niet alleen.Sommige mensen zijn samen met je opweg en inspireren je om het goede te doen.Zij zijn het voorbeeld op je levenspad naar God. Die weg is zeker niet volmaakt, maar je moet proberen je best te doen.

Lut schreef op 12 maart 2019 om 08:55

Als ik terug ga in de tijd zie ik een klein meisje toen al gevoelig voor “de dingen van God”.
Ik herinner me de roze wolken met Lichtmis, toen ik met mijn grootmoe in de vroegte naar de mis ging. Ik herinner mij dat ik mijn moeder vroeg om nog een extra gebedje te doen voor een man uit ons dorp die net begraven was. Ik weet nog die keer met papa in de kerk hoe ik de zon in de glas-in-loodramen zag spelen.
Ongetwijfeld waren deze mensen mijn gidsen. Of waren zij eerder mijn begeleiders voor
Iets wat ik als pure genade al mocht kennen? Nu ik daaraan terugdenk, ben ik zeer ontroerd. De weg van God is volmaakt, terwijl mijn weg niet over rozen ging. Ik heb Hem steeds gezocht en Hij heeft mij geleid. Dat weet ik zeker. Ik dank U, God, met heel mijn hart. Heer, laat mij voor Uw altaar komen, Gij die mijn blijdschap zijt vanaf mijn jeugd….
Dank om ons met deze mooie teksten terug naar de Bron te brengen.