Gastenboek

lilian schreef op 16 maart 2019 om 16:56

Heer u zegt tot ons mensen ” bemint uw vijanden en bidt voor wie u vervolgen” , dat is voor mij soms moeilijk . ik kan soms boos worden als ik oneerlijk en onterecht behandeld word. Maar door uw hulp heb ik geleerd te vergeven,en te bidden ,barmhartig te zijn. Jezus laat mij zien hoe het moet. Ik dank Hem voor de liefde voor de mens.

olivia schreef op 16 maart 2019 om 16:40

Bemint uw vijanden en bidt voor wie u vervolgen. Ja Heer Uw liefde is onvoorwaardelijk. Ze omvat zelfs de vijand. We moeten handelen zoals God doet door iedereen lief te hebben, de rechtvaardige evengoed als de onrechtvaardige, goeden en evenals slechten. God zijn barmhartigheid en genade zijn radicaal,onevenredig en buitensporig. Ben ik hier niet een stuk behoedzamer ? Heer ik vraag de genade dat ook ik in staat ben om op een gelijkaardige manier van anderen te houden. Dank U Heer.

Temina schreef op 16 maart 2019 om 15:29

Bemint uw vijanden en bidt voor wie u vervolgen: wijze woorden, mooie tekst, maar o zo moeilijk om in de praktijk te brengen. God ik heb uw hulp hard nodig, Heilige Geest schenk mij inzicht, de wereld zou er een stuk beter uitzien als mensen hiertoe in staat zouden zijn.

Carla schreef op 16 maart 2019 om 14:55

Eenheid ervaren zijn spaarzame momenten van geluk. De vreugde laat de zon schijnen. Ik keer naar binnen en zoek naar wat verscheurd is en bid voor de aanwezige liefde.

Albert Zuidgeest schreef op 16 maart 2019 om 11:30

U zegt maak geen onderscheid in zij en mij. Maar zegt Christus zelf niet , de kinderen van de duisternis zijn handelen bewuster dan de kinderen van het licht. Wij moeten veel duidelijker laten zien waar Christus hoe Christus ons heeft voor geleefd. Geen zwak doetje maar net als Christus opkomen voor wat God van ons vraagt. Zo deed Christus ook op zijn laatste avond voor zijn dood, als ik iets gezegd heb wat niet juist is, zegt dan wat niet juist is maar als het goed is waarom slaat je me dan. Wij bidden voor de ander op dat zij ook tot Christus zich bekeren, maar geen slap gedoe want daar is God niet voor op de wereld gekomen. Vriendelijke groeten.

Maria schreef op 16 maart 2019 om 11:28

Wij-zij denken…naar buiten toe en naar binnen toe. Een mooi thema. Neem ik mee de berg op. De zon schijnt voor iedereen!

Marie schreef op 16 maart 2019 om 10:47

Het gevoel hierbij is dat je innerlijke rust verdwijnt. Want iemand die iets erg meegemaakt heeft kan niet zomaar de dader beginnen te beminnen. Bovendien voel je je dan ook meteen schuldig omdat je er niet toekomt. De beste oplossing is het voorval in handen uitgeven aan de Heer. Hij is immers rechtvaardig. En dan keert je innerlijke rust.

Wim schreef op 16 maart 2019 om 10:31

Wat ik een goede karaktertrek vind van mensen is dat ze met iedereen kunnen opschieten en niemand afschrijven. Ze kennen geen onderscheid. Ze voelen zich bij iedereen op hun gemak. Zo gaat mijn vrouw bijna dood als ze ergens te laat komt ongeacht met wie ze de afspraak heeft. Ik zie die mensen en ik zie God.

Annemarie schreef op 16 maart 2019 om 10:27

In plaats van “een oog voor een oog, een tand voor een tand” uit het Oude Testament, houdt Jezus ons voor ” Hebt uw vijanden lief”.
Er zijn inderdaad mensen die dit gebod tot naastenliefde, ook voor hun vijanden, hebben voorgeleefd op een indrukwekkende manier. Geen wraak door een hand die zich uitstrekt om de ander, als het even kan met een nog hardere klap, te raken, maar om vijandschap te doorbreken met een gebaar van liefde, vaak beginnend met gebed voor de ander. Het lijkt bijna teveel gevraagd voor mensen in deze wereld en meer iets voor dromers.
“I have a dream”, zei Martin Luther King inderdaad, in zijn burgerrechtenstrijd tegen rassenscheiding, maar hij hield het niet bij dromen alleen. Hij betaalde ervoor met zijn leven.
Onlangs zag ik een film ‘The Railway Man’, gebaseerd op het leven van een Brits officier, Lomax, die als krijgsgevangene tijdens WOII door de Jappen gedwongen werd aan de Birmaspoorlijn te werken onder erbarmelijke omstandigheden. Hij werd afschuwelijk gemarteld, toen de radio ontdekt werd die hij in krijgsgevangenschap gebouwd had. Hij hield er een oorlogstrauma aan over en zijn leven werd ernstig verstoord door zijn oorlogsherinneringen. Lang na de oorlog ontdekte zijn vrouw, dat een van de Japanse soldaten die hem in de oorlog gemarteld had, nog leefde. Ze reisden samen naar Japan om deze man te ontmoeten. Er kwam een bijzondere ontmoeting tot stand, die weer leidde tot meer ontmoetingen. Uiteindelijk kwamen ze samen zover, deze Lomax en de Japanse soldaat, dat zij hun eigen vrede met elkaar konden sluiten en voor het eerst na de oorlog weer écht in het heden konden leven. Ze waren beiden gevangenen van de oorlog, totdat zij elkaar als het ware de vrijheid schonken door vergeving.
Dat is het wonder en dat zie ik in de oproep tot ‘volmaaktheid’ van Jezus, dat wanneer we als mensen onderling proberen de barmhartigheid van God voor alle mensen, niemand uitgezonderd, zelf toe te passen in ons eigen leven, we als het ware iets van de Zon opvangen en weerspiegelen in ons eigen leven. Jezus spreekt ieder in elk geval persoonlijk aan om Hem te volgen op die weg en bij te dragen aan de vrede. Het is een grote opdracht, maar er zijn mensen die laten zien dat het mogelijk is… en vooral Jezus laat, als Gids, zien hoe het moet.

bep schreef op 16 maart 2019 om 10:15

ZON en ZOON schelen slechts 1 letter….

Welsprekendheid voegt aan de ZON 1 letter toe voor (de) Zoon.
Welsprekendheid kleurt woorden wáár… waar de zon ons kleurt en warmt.
ZON en ZOON…als beeltenis één in het herrijzen.

ZOON
van de Vader, geloofd om
Broeder ZON….de gouden bron

De weerman voorspelt dit weekend wat regen en weer zonneschijn!!…..aan vriend en vijand. Voor breed inzicht op de (eigen) bergweg …en helder uitzicht op de berg die geleidelijk op ons toekomt.
Jesus die van alle mensen houdt is aan ieders zijde…

Yuli schreef op 16 maart 2019 om 10:04

Geen gemakkelijke tekst. Geloven! Dank, nú bevalt mij de Bijbeltekst, korte bezinning én de afbeelding erbij.

Joke schreef op 16 maart 2019 om 09:22

Ik zou bijna ontmoedigd worden, wanneer ik de bijbeltekst van vandaag op mezelf betrek.
Gelukkig maar dat niet ik de zon moeten laten opgaan en het laten regenen ….

Ook al wil ik dat allemaal wel, ‘mijn vijanden beminnen en bidden voor wie mij vervolgen’, maar dat gaat niet zo eenvoudig als dat het er staat.
Nee dat lukt me allemaal van geen meter, ook al bid ik dat de geest van God mij dit laat zien. Misschien kijk ik nogsteeds niet goed? En bid/ vraag ik het verkeerde?
Mijn hart zit m.b.t. de bijbeltekst van vandaag, op slot.
Vandaag ga ik bij de ‘pakken neer zitten’!
Het weer is er naar en ik zie, dacht ik, geen lichtpuntje.

En toch … het besef, dat God wél de zon laat schijnen voor iedereen en evenzo het ook laat regenen voor iedereen. ( al heb ik nu wel genoeg regen gezien de afgelopen week)
Maar zelfs de regen nu, zorgt weer dat het grondwater op pijl komt, wat broodnodig schijnt te zijn i.v.b. met de droogte van het vorige jaar!
Wat heb ik dan te zeggen?
Dat ik, ook al zie ik het nog niet, het allemaal toch niet -zomaar- zal zijn.
God ziet vast mijn goede wil, ( al is dat zeker niet voldoende) maar ook mijn pijn van het niet lukken, al hoewel mijn intentie zuiver was!
Is soms het aanvaarden van de situatie zoals die is, misschien ook Gods bedoeling?

En toch, opeens breekt de ZON weer door, en besef ik dat, hoe dan ook, wij allen al zijn verlost van onze te kortkomingen en fouten.
Dat is voor mij Pasen! Openbreken, verlost zijn van je engtes, bevrijding!!

Jeetje, dat had ik niet gedacht, toen ik met het mijmeren van de bijbeltekst van vandaag aan de slag ging….
De ZON schijnt, terwijl ik dacht dat er niets meer overbleef dan om ‘ bij de pakken te gaan neerzitten’.
Zijn geest waait kennelijk ook waar ik Hem niet verwacht!

Dat ik mijn hart mag openen. ( uiteindelijk is je hart geen sluitspier!)
Al besef ik ten volle, dat ik dat niet zelf kan.
God komt mij te hulp, daar vertrouw ik op.

Johan schreef op 16 maart 2019 om 08:20

Bemin je vijanden….Bij U is echt alles anders! Wat houdt U veel van alle mensen.
Ook van Judas. Ook van mij.

Eveline schreef op 16 maart 2019 om 07:57

Als ik niet op zoek maar de stilte ervaar
Als ik verwondering tref en ervaar
Als ik niet ga beredeneren maar ervaar

Dan voel ik soms de rust , hoe klein het ook is, en ervaar……..

doke schreef op 16 maart 2019 om 00:27

Neen ,God maakt geen onderscheid.. Iedereen krijgt een even groot deel waar Hij ons mee overspoelt.
God is goed.. blijft wat Hij beloofd heeft. “Ik zal er zijn voor jou”, voor mij , maw voor iedereen. Wij moeten hem alleen maar erkennen als onze liefhebbende vader. Hoe ver kan ik ingaan op de opdracht om ook zo gul te zijn.?
Wij zijn zijn kinderen en zal ik dus ook moeten proberen te leven zoals hij ons via zijn Zoon Jezus heeft laten onderrichten, Goed doen voor onze medemens, zonder onderscheid des persoons, /// Heer help ook mij dit te onthouden en in practijk te brengen.. Een perfecte tijd nu om me daarin te trainen.. Wil mij daarbij helpen Heer,,,zodat ik me kan blijven richten op het pad van de berg die vaak zo moeilijk is te beklimmen..

Mariejan schreef op 16 maart 2019 om 00:00

Het is heel moeilijk mensen te beminnen, die anderen al dan niet moedwillig kwetsen of schade berokkenen. Laten we bidden voor onszelf, dat wij tot inzicht komen. We hebben allen de genade gekregen van het bestaan. Laten we elkaar dat tenminste gunnen. Het heeft me wel erg geraakt, wat er weer in Nieuw Zeeland gebeurde. Die aanslag in de moskee. Er is weer zoveel verdriet berokkend. Ik kan de dader niet zomaar liefhebben. Ik neem aan dat je liefhebben of beminnen ook niet zomaar doet. Dat vraagt God ook niet van ons. Ik merk bij mezelf dat ik hen die mij schade berokkenen of kwetsen liever niet te dichtbij heb. Het lijkt mij een diep instinct. Het is meer de vraag misschien: HOE wij omgaan met de vijand, de vervolger, de slechterik. Ook die in onszelf. En ondertussen schijnt de zon en regent het.

Temina schreef op 15 maart 2019 om 23:48

Goede relaties zijn ontzettend belangrijk, wat is het fijn als je bij iemande te rade kunt gaan. Afgelopen week een vervelend voorval iz mantelzorg, ik was boos en voelde mij machteloos en onrechtvaardig behandeld. Heb het voorgelegd aan mijn zoon. Hij gaf mij wijze raad, iets wat ik met mijn gekwetste ego niet zelf had kunnen bedenken. Er viel een last van mijn schouder, daar het mijn gemoed flink bezig had gehouden. Dank u Heer, dat u via mij zoon tot mij hebt gesproken.

Hanneke schreef op 15 maart 2019 om 23:19

OEF ! ‘k dacht dat ik er goed aan deed m’n dementerende buurvrouw een beetje te ondersteunen en koos ervoor om dit jaar geen Paasraam te maken. Maar toen kreeg ik een mailtje [ van een jezuïet] dat hij er zó op gehoopt had dat mijn transparant de ‘gaten in zijn leven’ zou dichten, dat ik niet meer weet of ik die tekst van vandaag wel goed toegepast heb… weglopen van mijn broeder ? Voel me niet schuldig, maar wel een beetje alsof ik tekort schoot. Maak wel een een Pinksterraam voor hem…
Hanneke

luís Weel schreef op 15 maart 2019 om 21:38

Ik ben vaak alleen en ik vind het nog fijn ook om alleen te zijn, mijn eigen gang te gaan en te leven zonder de hele tijd door anderen lastig te worden gevallen. Ik dacht erover na met wie ik me moet verzoenen! Ik weet het niet. Natuurlijk zijn er altijd wel een paar met wie ik wat moeilijker door één deur ga, maar eerlijk gezegd, ik ontloop ze niet. Echt diepe wrok tegen wie dan ook heb ik niet. Wat me veel pijn doet is, als ik zie dat mensen elkaar bestrijden, haten, ten koste van alles hun gelijk willen halen, de ander als vijand of tegenstander zien en nooit meer met iemand te maken willen hebben.
Mijn dagelijkse contacten zijn met bejaarden in het zorgcentrum, waar ik meestal ’s middags eet. Zij zijn een zegen en hulp op mijn pad naar boven. Dank zij hen stijg ik vaak boven mezelf uit en lijk soms een andere persoon te worden dan wie ik ben, als ik op mijn eentje zit. Toch zie er vaak als een berg tegenop om waar dan ook de mensen te gaan ontmoeten.
Iemand zei me dat hij al veertig jaar niet gesproken had met zijn broer die 2 kilometer bij hem vandaan woonde. Voor zijn dood wilde hij zich verzoenen en ging daarom deemoedig naar zijn broer toe. Het werd niks. Hij werd niet ontvangen. Wat een trieste situatie…..Voor mij blijft dit staan als een paal boven water: “Als wij het niet met elkaar kunnen rooien en volharden in onze eigen koppigheid, dan heeft het weinig zin om een offergave verder de berg op naar God te brengen.
Vandaag bid ik voor de neergeschoten moslims en hun familie die tijdens het gebed in de moskee in Nieuw Zeeland om het leven kwamen.

Annie schreef op 15 maart 2019 om 21:13

Wat een heerlijke foto: de bergen en mensen die stappen in het licht. Zo mooi! Ik liet de foto gans de dag op mijn scherm staan. Hij deed me bidden en danken en verrast zijn door het licht dat ons gegeven wordt in moeilijke omstandigheden waarin we elkaars hand vast houden. Zoals wij hier thuis nu met jong en oud.

Temina schreef op 15 maart 2019 om 20:32

Best lastig, maar wat een belangrijk onderwerp, waar ik afgelopen jaren behoorlijk mee heb geworsteld.
Het is een feit dat wij allen onvolmaakt zijn, Jezus heeft onze zonde op zich genomen en ons vergeven, zodat ook wij elkaar dienen te vergeven. Wat is het moeilijk om objectief naar jezelf te kijken, zeker ik ben politiek correct geweest, op mijn daden valt niet zo veel aan te merken, maar hoe zit het met mijn hart, mijn heimelijke emoties en mijn ego, God doorgrond alles. In onmin met elkaar leven is heel vervelend, geeft onrust, verdriet en onvrede. Ik en mijn zus kunnen niet goed met elkaar opschieten, afgelopen jaar heb ik echt mijn uiterste best gedaan, toch blijft er zoiets als:ik heb reden tot klagen. Ik heb goed in de spiegel gekeken en vond dat ik correct heb gehandeld, opzichzelf klopt dat allemaal rationeel gezien, maar hoe staat het mijn hart, achteraf denk dat ik daar toch in te kort ben geschoten, woesdag komt zij op mijn verjaardag, Heer kunt u mij helpen om gewoon mijn hart te openen, wij hoeven geen vriendinnen te worden, maar het zou toch heel fijn zijn als er liefde tussen ons zal ontstaan, dat is iets waar wij uiteindelijk toch allemaal naar verlangen.

mariette h; schreef op 15 maart 2019 om 19:51

ps;138 1-3 U wil ik prijzen heer, omdat U naar mijn bidden hebt geluisterd…

soms bid ik met psalmwoorden, Hij geeft dan wat ik op dit moment ervaar als
horend bij mezelf. Af en toe vraag ik echt hulp of inzicht voor het moment;
vertrouwen moet ik telkens weer opbrengen in rustig worden;

Tracey schreef op 15 maart 2019 om 19:28

Het duurde lang , het pakte al mijn tijd om stil te worden.Er spookt van alles door mijn hoofd, hoe kan ik zo God ervaren ,er waren al 20 min. om.op het laatst viel er een rust over mij. Ik keek naar Jezus op het kruis en vroeg mij te helpen.zachtjes ervaar de ik zijn nabijheid. Wat een fijn moment. Dan is het zo! Kom ik niet verder. Wat moet ik dan.Ik

Maria schreef op 15 maart 2019 om 19:25

Dit gedicht van Dag Hammarskjöld vind ik heel toepasselijk bij deze vasten retraite.

Vele wegen kent het leven, maar van al die wegen
is er één die jij te gaan hebt.
Die ene is voor jou, die ene slechts.
En of je wilt of niet, die weg heb jij te gaan.
Met onwil om de kuilen en de stenen,
met verzet omdat de zon een weg
die door ravijnen gaat, haast niet bereiken kan.
Of met de wil om aan het einde van die weg
milder te zijn en wijzer dan aan het begin.
Die weg koos jou, kies jij ook hem.

Ik wens iedereen veel kracht en sterkte met het wandelen
van zijn levens pad.

Tracey schreef op 15 maart 2019 om 19:25

Het duurde lang , het pakte al mijn tijd om stil te worden.Er spookt van alles door mijn hoofd, hoe kan ik zo God ervaren ,er waren al 20 min. om.op het laatst viel er een rust over mij. Ik keek naar Jezus op het kruis en vroeg mij te helpen.zachtjes ervaar de ik zijn nabijheid. Wat een fijn moment. Ik

Karin schreef op 15 maart 2019 om 18:37

Wat een ontzettend moeilijke week.Had het idee dat niks goed ging.Vandaag dieptepunt,maar ook aangekomen bij mij diepste verlangen:Werken voor God,liefst als een goede kunstenares.
Maar wanneer ben je dat ik wilde zo graag de kunstacademie doen,maar ik kan geen perspectief zien,of eigenlijk teveel perspectieven.
Vandaag liep mijn tentoonstelling ook niet echt.
Toen letterlijk God gevraagd iemand te sturen om mij te helpen.
Het lukt ook nogDegene bedankte mij zelfs dat ik aan haar had gedacht en komt zelfs dat weekend van de tentoonstelling helpen.
Ik vond altijd dat ik niet dit soort dingen mocht vragen in gebed en deed dit dan ook met grote schaamte en was zo wanhopig dat ik toch de vraag maar stelde.
Wat een geluk.
Dank U God,Ik probeer meer te vragen wat ik verlang.U meer deelgenoot te maken van mijn hele leven en niet alleen de verheven mooie schone dankbare momenten.
Goede les,help mij niet te vergeten

Truus schreef op 15 maart 2019 om 17:30

Mijn relaties zijn mijn kinderen en kleinkinderen . En hele fijne buren en familie daar ben ik Hem dankbaar voor. Ik weet dat je alles in orde moet maken in deze tijd soms is dat moeilijk . En niet alleen deze tijd maar altijd .en wij hebben gelukkig ook goede vrienden al word de spoeling dun op onze leeftijd.

Maria schreef op 15 maart 2019 om 15:30

Hoe moeilijk is het om al je relaties zuiver te houden. juist in relaties kom ik mezelf en mijn patronen zo tegen.
Ik vraag daarbij hulp onderweg naar de top. Ik hoef het niet alleen te doen omdat ik bang ben dat ik de mensen die ik onderweg tegen kom niet kan vertrouwen.

E.M. schreef op 15 maart 2019 om 14:26

Laat Heer mij van U blijven houden.
Laat mij rusten aan uw hart .

Mia schreef op 15 maart 2019 om 13:05

Hoger dan de sterren aan het firmament, wijder dan de grenzen van het groot heelal is de liefde Gods die ons bij name kent en ons nooit begeven zal. Wat een bemoediging voor ons allemaal!!

Nadia schreef op 15 maart 2019 om 11:53

ziek zijn brengt mij al een paar dagen tot stilstand en rust

jail schreef op 15 maart 2019 om 11:00

Ik wil graag iedereen uit het gastenboek bedanken. De verhalen zijn voor mij heel herkenbaar en geven mij steun en inzicht. Oprecht dank.

jail schreef op 15 maart 2019 om 10:49

Hier probeer ik altijd aan te denken bij het bidden. Op het moment dat ik het onze Vader bid vraag ik oprecht om vergeef ons onze schulden zoals wij ook vergeven aan onze schuldenaren. Dit bid ik dan heel intens en het geeft me dan ook rust. Want ja verzoening geeft rust en onvrede vergalt het leven.
Toch betrap ik er mezelf telkens op dat ik me boos maak op mensen. De ergernis blijft en ik voel me dan onrustig. Het gebed helpt me dan. Ook naar mijn eigen tekort komen kijken helpt me. Kijken naar mijn balk en niet naar de andere zijn splinter altijd een goede hulp. Wel blijft het heel moeilijk en ik blijf de arme zondaar Heer blijf me nabij. Amen.

Lina schreef op 15 maart 2019 om 10:13

Steeds weer ook bemoedigd door de reacties in het gastenboek realiseer ik mij, dat ik eigenlijk nooit iets deel en dat, terwijl we toch samen op weg zijn en elkaar stimuleren en bemoedigen daarbij hoort. Dank iedereen voor de reacties.Dank voor deze mooie retraite en dat ik de rust en de tijd ervoor heb.Wat fijn , dat de berg opgaan met Jezus en met jullie niet alleen soms moeilijk is of zwaar, maar we ook mogen genieten van de uitzichten en de bloemen onderweg.Dat we stap voor stap gaan , Jezus voorop , soms pakt Hij onze hand, we leren volharden, worden sterker , maar ook wie zwak is , is machtig, Hij zal het doen.Dus raak niet ontmoedigt, als iets (nog) niet lukt , Hij richt zijn blik op je, Hij ziet je. En n.a.v. vandaag : vergeven is een wilsbesluit, maar verzoenen kan inderdaad alleen als de ander dat ook wil,maar daarvoor bidden , kan altijd en het vraagt nederigheid om het eigen gelijk los te willen laten. In mijn leven heb ik dat mogen ervaren .

bep schreef op 15 maart 2019 om 09:57

Verzoenen…elke dag
dat ik vermag
Te leven met wat U God ons geeft
en om ons heen leeft

Vonken verleden
heel even in het heden
Om te verzoenen en vergeven
daarbij vragen om Uw zegen

…WIJ leven wordt dan lichter
en onze relatie dichter
dank U wat Uw zoon ons biedt
en voor ons achterliet

Zijn lichaam….zijn bloed
dat ons en elke naaste voedt
een banger hart vervult
Dank Heer met Uw geduld

.

Hans schreef op 15 maart 2019 om 09:05

Daar ik gehouden ben te solliciteren ,ben ik daar dus druk mee. Bidden om wederom werkzaam te mogen zijn is het devies momenteel ;ondanks alle devote mooie en uitgesproken fraaie/fijne ‘randverschijnselen’.(excuse my French)

Marie schreef op 15 maart 2019 om 08:39

Momenteel leef ik rustig, zowel innerlijk als verstandelijk. Had even moeite met een opdracht. Maar deze is opgelost dankzij de Goddelijke inzicht dat ik plots kreeg, ik kan en mag verder gaan in alle stilte. (Die stilte heb ik nu even onderbroken ter verduidelijking)

Christianne schreef op 15 maart 2019 om 07:22

Steeds meer, hoe ouder ik word, besef ik hoe belangrijk goede relaties zijn. Die zijn er in allerlei vormen en hoedanigheden, en het meest worden we ons bewust van de relaties die we elke dag ervaren. We worden gedragen door de naasten, door de mensen die we ontmoeten. Als ik me daarvan bewust word voel ik Gods aanwezigheid intens. De tekst van vandaag nodigt me uit om heel goed om me heen te kijken, naar wie ik ontmoet. Alleen al een glimlach schenken aan hen, ik heb het vaker ervaren, kan al zoveel betekenen.

Joke schreef op 15 maart 2019 om 04:35

Oei, wat een lastige klim vandaag ….

Voor een relatie heb je de ander nodig. Al hoef je niet elkaars vriend te zijn om goed te kunnen samenwerken.
Wél dien je samen een belang, een doel dat je nastreeft.

Het stoort mij, dat ik moet bekennen dat er mensen zijn die ik ontloop. Het is mij nog niet gelukt, (en of het mij lukt) om weer samen op weg tegaan? Wil die ander dat wel? Ook al wil ik het nog zo graag, als de ander niet wil dan lukt het gewoon niet. Wie zijn belang dien ik dan om tepressen? Elkaar ontlopen heeft zin om niet steeds met pijn te worden geconfronteerd, om afstand te nemen van de situatie en daardoor ruimte te vinden, om te kijken, hoe het ook anders had gekund en hoe het nu anders kan. ( ja ik weet, dat ik nu vanuit mijn eigen belang praat) Maar uit ervaring weet ik ook dat dat zo werkt.
Eerst moet je elkaar vergeven, dat gebeurd in je hart. En dat is héél wat anders dan ‘ verzoenen’!
En zonder Gods hulp kom ik dáár niet!

Of het God is die mij uitdaagt weet ik niet, misschien ook wel? In iedergeval is het een deel wat kennenlijk voorkomt in ieders leven.
Ook dat er situaties zijn die je, niet zonder pijn, moet accepteren omdat de ander niet wil, wat jij hoopt; n.l. op verzoening!

Gaat het er dán niet om wat je hoopt in je hart? Die ander het goede gunnen, zoals je dat ook jezelf gunt?
Misschien dat dat dan met Gods hulp wél tot stand kan komen?
En al ben ik ‘gewond’ ik kan dan staan voor Zijn aangezicht!

‘Ik zal God loven met het aangezicht dat Hij mij gaf’!

En mijn gave zal zijn ‘mijn onvermoge onder ogen te zien, en dat te leggen in Zijn hand’!

doke schreef op 15 maart 2019 om 01:22

Ooh oh wat een moeilijke opdracht. Ik wil met iedereen in vrede leven die mij ook de gelegenheid geeft daartoe geeft.
Nu zijn er mensen die ik bewust ontwijk omdat ik weet en soms heb ervaren dat van die kant geen openheid wordt getoond. Moeilijk is het dan om steeds weer te proberen wetend geen succes te hebben. . Mijn oplossing is dan vaak gewoon doen en de persoon te negeren om te voorkomen dat het weer tot vervelende situaties leiden zal. Ik kan daar gewoon geen oplossing voor vinden. Dit wordt een moeilijke opdracht waar de wil misschien niet aanwezig is,, Van mij kant is alles okay maar de uitgestoken hand wordt genegeerd. Hoe wordt dat ooit wel goed.. De Heer zal me een duideijk teken moeten geven dat natuurlijk van beide kanten wordt begrepen. Zullen de overuge dagen daar een oplossing voor brengen. Zo aan de hand van de Heer zou alles moeten kunnen.. Hopend dat ik het nu mag beleven.. Hier sta ik nu midden op de berg en de te nemen stap valt erg zwaar..ik kom geen stap vooruit……

olivia schreef op 14 maart 2019 om 23:50

Heer Jezus, wees onze vreugde. Luister naar ons vasten wanneer we ons afhouden van kwaadsprekerij, ons hart openen voor de mistroostigen en ons door U laten genezen.

Annemarie schreef op 14 maart 2019 om 23:16

” Ga u eerst met uw broeder verzoenen…” staat in Matteüs 5, 23-24. Ben ik daartoe bereid? Ja. Ben ik daartoe in staat? Vergeving is naastenliefde in het kwadraat. Dat is een van de grootste uitdagingen, waar ik op eigen houtje zonder hulp van Jezus niet uitkom. Door te bidden merk ik, dat je soms beter meteen iets eerlijk kunt uitpraten en dan over een meningsverschil heenstappen, maar soms kan het zo diep zitten dat er een lang en pijnlijk proces nodig is. De wil om fouten in te zien moet er ook altijd van twee kanten zijn om tot echte wederzijdse vergeving te komen. Daar gaat gewetensvol zelfonderzoek aan vooraf.
Erg moeilijk vind ik het als je juist door een heel dierbare ernstig bent gekwetst. Dat doet pijn en vergt veel, maar dat is wel wat God van ons vraagt.

Temina schreef op 14 maart 2019 om 22:53

Ik ben een aantal jaren geleden heel erg ziek geweest, toch voelde ik mij gedragen, u gaf mij steeds nieuwe moed. Gelukkig gaat het de laatste jaren een stuk beter. U wil ik prijzen Heer uit heel mijn hart, omdat u naar mijn gebeden hebt geluisterd. Wilt u alle zieken mensenkinderen die u aanroepen bijstaan, amen

Christine schreef op 14 maart 2019 om 21:56

Vanavond sta ik even stil bij het overlijden van onze Belgische emeritus kardinaal Danneels. Zijn groot geloof in de Heer dat hij uitdrukte, ook in de media, zijn zachtheid, zijn vergevensgezindheid, kortom een b/warmhartig priester zijn we verloren. Ooit formuleerde hij het zo : “in de religieuze trein zitten we samen met moslims, christenen, boeddhisten … en wij rijden allemaal in één en dezelfde richting, naar GOD !” Op dit ogenblik dank ik de Heer dat Hij ons zo een fijn mens heeft gegeven, dat we deze priester hebben gekend.

lieve 2 schreef op 14 maart 2019 om 21:01

Ik vrees in herhaling te hervallen…”Goede relaties zijn belangrijk”, lees ik. Het is nu eenmaal mijn probleem dat al mijn relaties weggevallen zijn. Deze week nog 3 overlijdensberichten van kennissen. Het is geen “onvrede” die mijn leven zou vergallen, het is eenzaamheid die het moeilijk maakt. Ik zal dan zeker ook geen mensen ontlopen en evenmin vijanden maken. Iedereen is vriendelijk, ik mag aanwezig zijn en daarbij blijft het. Rond nieuwjaar kreeg ik nog ongeveer 70 wenskaarten, ik sta blijkbaar nog op lijsten. Het maakt me niet angstig, ik ben zeker niet de enige in zo’n situatie. Ik weet ook dat de Heer altijd bij me is en me helpt waar nodig.

Lieve schreef op 14 maart 2019 om 20:07

Onverdiend heb ik zoveel genade van U ontvangen Heer! Al mijn zorgen heb ik bij U gebracht ; mijn angsten, mijn twijfels.. U hebt steeds geluisterd en mij en mijn gezin beschermd. Alles waar ik in mijn leven naar verlangd heb, heb ik gekregen. Ik voel me gezegend in zoveel opzichten. Het meest dankbaar voel ik me omdat ik U mag kennen Heer! U bent het Licht op mijn pad, U bent mijn raadsman. Wat zou ik zijn zonder U? Dank U Heer, omdat U me geroepen en ik U gevonden heb!

Tracey schreef op 14 maart 2019 om 20:04

Wees mij genadig God gij zijt een God vol erbarmen, vergeet mijn daden van vroeger niet.Deze morgen begon ik mijn meditatie en las langzaam psalm 51,maar ik viel in slaap. Deze avond ging het goed, ik las de psalm en ik wist dat Jezus luisterde. Het was een heerlijk half uur, ik voelde mij met God verbonden. Gisteren twijfelde ik, nu heb ik weer moed om door te gaan.

Riemke schreef op 14 maart 2019 om 19:25

Het is fijn om te weten dat God altijd luistert. Het geeft je moed om door te gaan ook al zijn er mensen die jou goede bedoelingen niet altijd begrijpen en snel een oordeel klaar hebben. Ik heb het ze in gedachten maar vergeven.
God help mij om mijn weg met blijdschap te vervolgen.

luís Weel schreef op 14 maart 2019 om 18:04

Vandaag houd ik me maar bij de woorden “U hebt me altijd nieuwe moed gegeven” en dan voeg ik eraan toe. Dat erken ik, zelfs op die ontelbare momenten, dat ik er niet om gevraagd heb en helemaal niet aan God denk. De dageraad is niet mijn favoriet. Liefst wil ik mij ’s morgens weer verschuilen in de donkere warmte van mijn bed. Maar ja, je moet wel. Zomaar wat liggen luieren dat kan ik voor mezelf niet waarmaken. Maar als ik dan eenmaal de hand aan de ploeg sla en begin, komt er altijd weer kracht en vergeet ik mijn ongenoegen. Dan pas zeg ik uit de grond van mijn hart: Ik loof U, Heer, dat ik leef en Uw schepping en de mensen mag zien en voelen. Dank voor de nieuwe dag. Tot nu toe hebt U mij geholpen. En dan ga ik maar weer verder volgens de uitdrukking: “Pluk de dag en de dag komt met je.”

Maria schreef op 14 maart 2019 om 17:25

ik zoek niet meer naar de weg. Mijn voeten vinden de weg als ik maar dicht genoeg bij mezelf blijf in vertrouwen.