Gastenboek

Annemarie schreef op 19 maart 2019 om 07:05

God huilt

Blonde haren
bewegen door de wind
van een jong meisje,
nog bijna een kind.
Ze ligt daar op straat
onder een wit laken
roerloos en stil.
Geknakt als een bloem,
door wapengeweld,
alsof een mensenleven
nauwelijks nog telt.

Mensenkind,
ik ben je moeder,
je vader,
je vriend.
Zo’n wrede dood
heb jij niet verdiend.

doke schreef op 19 maart 2019 om 00:37

Hij zal niet slapen Hij waakt over ons. Dat doet goed te weten dat we ons niet al te druk hoeven te maken. Maar toch wanneer er zoveel onrecht gebeurd vraag ik me af hoe dat toch mogelijk is.Nu weer de schietpartij in een tram waar weer zoveel onschuldige mensen het slachtoffer zijn, dood of getraumatiseerd…….God geeft t leven om intens te beleven…waar ga ik met die stelling?? … Een klap voor iedereen die dat gehoord of heeft meegemaakt. Zullen we blijven bidden voor degenen die dit allemaal veroorzaken dat zij tot inkeer komen. Dat in deze wereld vrede mag zijn en wij het leven intens mogen beleven.. God zal niet slapen …Hij waakt over ons….dat is ons beloofd!…
Daarom maak ik vandaag hinkend deze stap die naar de top van de berg leidt . Even diep ademhalen …even uitrusten ..om dan met volle moed voort te gaan…want Hij zal niet toelaten dat ik struikel.Heer houdt mij vast zodat ik niet wankel…

Mariejan schreef op 18 maart 2019 om 23:56

Is de dood niet slechts het afleggen van het stoffelijk lichaam. Het loslaten van iets wat niet meer nodig is. Geldt dat niet voor de hele natuurlijke wereld, inclusief wijzelf. Is God niet het leven zelf en groter dan al het stoffelijke en het tijdelijke. Ik denk eigenlijk dat wij het eeuwig leven hebben. Onze vorm verandert met de dood. De dood is een moment van transformatie. Jammer genoeg hebben wij een angstig beeld van de dood ontwikkeld. Intensief leven zonder angst, hoe mooi is dat. Helaas wordt ons angst aangejaagd door kwaadwilligen. Nu weer die gebeurtenis in Utrecht. Nee, God wil dit niet. Laten we elkaar blijven steunen in onze liefde voor de God van de levenden.

Temina schreef op 18 maart 2019 om 23:53

Wees barmhartig, niet oordelen, niet veroordelen, vergeven. Best moeilijk: het goede nieuws is dat ik mij hier steeds meer bewust van ga worden. Ja ik schiet tekort, voorheen zag ik dit niet zozeer als een zonde, de bewustwording begint langzaam te komen, De maat waarmee ik meet, zal ook bij mij worden gemeten: begin het te snappen. Er is een hoop werk aan de winkel. Wij staan allemaal in het krijt bij God, als hij ons vergeeft, dienen wij elkander te vergeven, God is barmhartig ook als wij het niet verdienen, dan behoren wij het ook te zijn. Uitdagingen genoeg, zal zeker struikelen, maar dan mag ik opnieuw beginnen. Ik ben ervan overtuigd dat als ik hierin mag groeien het voor iedereen een win win situatie is. Door mijn hart meer te openen zal deze uitdaging makkelijker worden

lieve 2 schreef op 18 maart 2019 om 21:24

Een onverwachte tekst en ook onverwachte vragen om te overdenken. Misschien was mijn biddend denken wat te kort. Het ging vooral over de levenscyclus en dan over de vraag wanneer ik me het sterkst voelde leven. Als stadskind zegde een bloemenhof of boswandeling mij minder dan grootvader helpen op zijn ‘akkertjes’ op nog niet bebouwde percelen stadsgrond. Hem helpen bij zaaien of poten, strijden tegen onkruid en ongedierte, bij plukken en uitgraven en opruimen, bij mesten en sleuren met emmers gietwater. En liefst met mijn handen woelend in de aarde.Nu leef ik het meest intens als ik van anderen ontvang en geef, als ik nog iets tot stand breng, hoe klein ook, iets meer in beweging breng, iets ‘scheppen” of verbinden kan. Dank u, Heer, dat dat soms nog mogelijk is.

Truus schreef op 18 maart 2019 om 21:06

Proberen om niet te oordelen vind ik een kunst.iedereen oordeeld wel eens daar zijn we mensen voor . Ik zal wel proberen om dit niet te doen. Maar vind dit heel moeilijk.Heeft alles te maken met respect naar de ander.

Joanne schreef op 18 maart 2019 om 20:51

Vergeven kan soms een zware opgave zijn. Zeker als er zeer ingrijpende dingen zijn gebeurd.
Maar vergeven doet de pijn verdrijven. NIET vergeven brengt schade aan je ziel.
Heer geef dat ik barmhartig zal zijn. En geleid mij verder de berg op met steeds minder bagage en steeds meer zicht op U.

luís Weel schreef op 18 maart 2019 om 19:40

Ik voel me geen haar beter dan welk ander mens ook. Vooral toen ik wat ouder werd leidde dat ertoe dat ik me geroepen voelde om mensen te aanvaarden zoals ze zijn en alles in het werk te stellen om samen met hen op te trekken. Dat was en is bepaald geen gemakkelijke opgave. Hier en daar probeerde ik en probeer ik aan bepaalde kromme zaken in het samenleven en ook in de kerk een draai te geven (soms samen met anderen). Moeilijk…. wat krom is, kun je nu eenmaal niet recht praten!
Terugkijkend op verschillende van dit soort situaties vraag ik mezelf af: waarom zo’n lankmoedige houding tegenover kromme situaties? Kwam die houding voort uit het besef dat ikzelf, misschien op andere vlakken, nog krommer was dan mijn medemens (solidariteit in de zonde), of kwam het werkelijk voort uit het besef dat Jezus zo barmhartig is en ik hem wil volgen?
Op de tv. volgde ik de beschuldigingen over pedofilie van Michael Jackson en de felle reacties van mensen op de onthullingen. De ene dag ben je een wereldster, de andere dag lig je in de goot. De ene dag ben je een nationale held, de andere dag ben je niet meer dan een zeerover of slavendrijver. Het is maar net hoe je het bekijkt. Hoe te handelen?
Ik heb kardinaal Danneels altijd sympathiek, een meelevend, gelovig en wijs mens gevonden en dan doet het pijn als er zulke zware beschuldigingen tegen hem geuit worden. Nee, in de wereld is bepaald niet alles rechtgeaard. Alles is conflictueus.
Hoe kom ik tot de waarheid en de echte onvoorwaardelijke liefde, zoals Jezus mij leert? Ik heb nog een lange weg te gaan en bid vandaag voor de kerk, die terecht of onterecht door velen wordt gezien als een boosdoener vanwege misstappen in het verleden. Hoe kan dat ook anders: het is een instituut van mensen, die in elke tijd opnieuw op zoek zijn en geloven dat “de mens wikt en God beschikt”?
“Onze Vader, die in de hemel zijt. Uw naam worde geheiligd. Uw rijk kome….”

pierre van damme schreef op 18 maart 2019 om 19:27

wat dank ik God dat ik na zovele tegenslagen er nog altijd ben, elke dag dat ik wakker word is er een om er volop van te genieten .

Karin schreef op 18 maart 2019 om 18:46

17 maart
Oh Happy Day Oh Happy Day,oh when
Jesus Gomes,hè was het my soms away.
Vandaag de eerste uitnodigingen verstuurd voor mijn tentoonstelling en ik voelde me net zo gelukkig als de dag dat ik gedoopt ben 3 april 2016,dag van de barmhartigheid.
Uit Uw milde hand hebben wij het brood en de wijn ontvangen.
Ik heb vandaag ontvangen en ik zit er zo vol van dat ik het gevoel heb dat mijn lichaam te klein is voor de grote geven van de Heer.
Zo dankbaar U laat mij op allerlei manieren weten,Heb maar Vertrouwen Het komt heus goed.
Lieve God Dank dat U mij ook echte lieve mensen om min heen geeft zodat ik mij niet meer zo eenzaam voel in de wereld.Blijf mij nabij,omhul mij.
Ik hou van U Ik hou van U en U laat mij van mij houden, Ik hou van ons samen met U ben ik mooier

John schreef op 18 maart 2019 om 18:30

Lieve God, ik leef in, met en door U. Leven-gevend. Ik was er doof en blind voor. Ik leer steeds beter luisteren en zien. Het beeld van de verloren zoon, die terugkeert bij zijn ouders kwam direct binnen. Met elkaar, met iedereen, lopen we op. De Weg, de Waarheid en het Leven. Ja, vele keren zal er nog gestruikeld worden, maar de Roep, Uw Grootse Liefde wint. Ik kom Thuis, wij komen Thuis. Vroeg of later. Dank u enorm voor Uw Wonderlijke Tekens en Aanwezigheid. Niet te bevatten. U prijzen en aanbidden is een intens dankbaar gebaar voor zoveel Schittering. Adembenemend, óók als ik het soms ‘vergeet’. Alle Glorie aan de Vader, de Zoon, de Heilige Geest & Maria, ons aller Moeder!

Nadia schreef op 18 maart 2019 om 17:55

Oordeel niet, veroordeel niet ! Daarmee ben ik geboren. Ik heb niet dat mandaat!

l.sebelon schreef op 18 maart 2019 om 16:42

Heer u spreekt ons toe en laat ons zien uw barmhartigheid. Dat we elkaar moeten liefhebben. Wees ons nabij. Dank u voor uw zoon die ons uw weg wijst.

bep schreef op 18 maart 2019 om 12:56

Het beeld van de foto blijft hangen vandaag.
Alsof er 2 mensen lopen..die elkaar veroordeeld en beoordeeld hebben…
Elkaar vergeven hebben.
Op God , en elkaar blijven steunen.. samen op weg blijven…en verder met Jesus de berg op gaan.

Maria schreef op 18 maart 2019 om 11:18

Duizelingwekkend is het op de berg. De zin van hoe het leven in elkaar zit ben ik kwijt, ik dacht dat ik het wist, maar al mijn oude weten lijkt niet meer relevant. Het is alsof ik in een afgrond val zonder dat ik ergens terecht kom.
Ik ga de natuur opzoeken, zon en hagel wisselen elkaar af, overal staan stinsen in het bos, het voorjaar kan ik ruiken…ben ik toch ergens…?

bep schreef op 18 maart 2019 om 11:04

De bijbeltekst ontroert…
temeer om het feit dat Jesus niet was van het oordelen en veroordelen…
daarentegen zelf ongenadig veroordeeld is.
Zo het dagdagelijks veelvuldig gebeurt. Overal…
We blijven onderwegmensen…

Om de barmhartigheid van God voortdurend te voelen in het onderweg zijn..
vraagt om wakker blijven.
Waakzaam…
zoals Jesus waakzaam blijft in zijn erbarmelijke lijdenstijd…
deels voor het naderende onheil..
deels om aanwezig te zijn voor de barmhartigheid van zijn vader.

Met wakker zijn overwint hij zijn (doods)angst…boosheid? ….verdriet…
en kan hij de barmhartigheid van zijn vader blijven DOORgeven…
tot op de dag vandaag.
Aan wie het nodig heeft….

We blijven SAMEN op weg…de berg op…met Jesus..
stuikelen…opstaan…doorgaan….

Barmhartige God.. aanvaard aub het gebed
Om gewoon elkaar te mogen helpen met leven…
opgevangen worden en elkaar opvangen…
Vooral wie niet direct onze vrienden zijn

De verwondering over UW barmhartigheid die overheerst in de natuur….
blijft een grote inspiratiebron
((on))eindig…

Ingrid H schreef op 18 maart 2019 om 08:06

Als ik samen met de 3 dicipelen de berg op ga, wordt ook ik persoonlijk door Jezus gevraagd om hem te volgen. Ik kies dus niet zelf, Hij kiest mij en ik mag reageren. Jezus is mijn gids naar het onbekende maar ook mijn baken, mijn houvast in de huidige omstandigheden.
Als Abba Adonai spreekt over en tot Zijn Zoon Jezus realiseer ik me dat we deel uitmaken van een oneindige, onbegrensde werkelijkheid, te groot voor woorden, maar zo echt en bewust ervaren. Ook Jezus zie ik dan ineens in die werlelijkheid en ik dank en prijs God en Jezus en de Heilige Geest dat mij dit wordt geopenbaard. Een geestelijk adembenemend uitzicht! Ik mag volgen, stap voor stap, samen met velen en leren, ontdekken, overgeven, loslaten, gesterkt, getroost, vernieuwd worden. Dank u lieve Here Jezus, leer mij Uw weg.

Carla. schreef op 18 maart 2019 om 07:57

Zo stil, zo dankbaar is het in mij nu ik op bezoek ben gegaan bij een familie lid. Dankbaar dat God me de weg heeft laten zien die dit mogelijk heeft gemaakt.
Vergeven ja het is moeilijk maar ik ben er nu los van. De pijn om wat er gebeurd is houd mij niet meer gevangen.
De terug reis zo vredig en stil in mijn hart, mooie liederen gezongen in de auto.
Dank Heer voor Uw nabijheid, U die inzicht geeft als ik stil word.
Wat een mooie retraite, weer een stapje dichter bij God voel ik me nu al, nu we nog maar net op weg zijn gegaan.

Lucia schreef op 18 maart 2019 om 07:48

Vanaf het punt waar ik sta , merk ik niet erg verder gekomen te zijn dan waar ik was .
Wel een stukje verder de berg op .
Ik stond even stil om te kijken als ik de enige laatste klimmer was .
Nee hoor er waren nog veel meer achter mij .
Ik begon te bidden , het ontroerde mij zeer; vragend om kracht ,
ook voor de mensen achter mij ; ieder deed zijn best , hoe moeizaam ook.
De kracht pakte mij…. gaf een geruststellend zetje …..doorlopen jij! Het komt goed .
Blijf bidden ……
Dank U Vader , Dank U Jezus , Dank U o, H. Geest .
Onze Vader ………

Annemarie schreef op 18 maart 2019 om 07:34

Vandaag gaat het eigenlijk weer om de oproep om volmaakt te worden in Lucas 6: 36-38. Ik bemerk dat tijdens het bidden en overwegen van die tekst allereerst als reactie een verzuchting omhoog borrelt: God, ik ben maar een mens! U heeft het niet tegen goden… maar tegen kleine mensen!
Maar dan herinnert me deze oproep ook, – nadat ik dit eerste gevoel van onmacht loslaat-, aan het verhaal van de verloren zoon: Zijn vader was een en al barmhartigheid, toen die zoon na jaren van dwalen en uitspattingen berooid terug naar huis kwam. Zijn vader nam hem niet de maat, veroordeelde hem niet, maar gaf hem juist schone, mooie kleding, liet een feestmaal voor hem bereiden en bovenal: Hij ontving hem met een hart vol liefde en vergeving.
Wanneer ik -bijna als een kind- luister naar de boodschap van dit mooie verhaal, dan roept dit in mij ook een soort kinderlijke wens op om net zoals deze vader te willen zijn: Een mens die bereid is zijn naaste te vergeven en om zelfs meer te geven dan de ander van mij uit zichzelf had durven verwachten, omdat ik het hem gewoon graag geef, met alle liefde die ik in mijn kleine mensenhart kan vinden!
Is dat een sprookje en niet realistisch in het leven van alledag? Ik vrees dat ik dat inderdaad niet dag na dag en op eigen kracht zal kunnen verwezenlijken.
Dan krijg ik gek genoeg -al biddend- het beeld van een zeilboot: Als ik die boot ben en God is de wind, dan zal ik zeilen, omdat Hij mij voortbeweegt. Dan zal ik gaan, waarheen Hij mij leidt! Ik voel vreugde.

Joke schreef op 18 maart 2019 om 04:37

Het klimmen op de berg voelt zwaarder. Welke last draag ik onnodig mee?

Jezus volgen. De perfecte mens. Hij laat mij ook zien dat opkomen voor belangen, zeker als het niet mijn eigen belangen zijn maar die van anderen, dat het daar soms heftig aan toe kan gaan, maar soms nodig is omdat dan pas zichtbaar wordt waar het omgaat.

Niet oordelen, wees barmartig, vergeef … soms lijkt alles in tegenspraak met elkaar.
Want je vindt iets ergens van. Vandaar uit handel je.
Je ziet,omdat je nu eenmaal niet anders kan kijken dan met je eigen ogen.
Je niet anders kan dan zien vanuit jou gezichtspunt.
Je interpreteert,omdat dat niet anders kan dan vanuit je eigen referentiekader.
Je nu eenmaal een mening vormt omdat het voor jou zo is.
Je er nu eenmaal iets van vindt, zo mens eigen.

Wanneer vel je nu een oordeel in de nadelige zin?
‘Een oordeel vellen laat ik liever aan Iemand anders over’, zeg ik altijd wanneer dat aan de orde is.
En ik hoop dat dat ook zo is.

Barmhartig zijn, dat wil ik ook wel.
Vergevingsgezind zijn ook.
Maar werkelijk al mijn goede voornemens en de mooiste idealen kan ik wel vergeten, alleen door Zijn genade kan het tot stand komen.
Zonder Zijn hulp ben ik tot niets goeds in staat.

Ik denk dat het ‘klimmen op de berg’ zwaarder wordt omdat Ik te veel tors, van wat ik los kan laten.
God is mijn hulp mijn steun en mijn toeverlaat, op Hem is mijn hoop gevestigd.

‘Hij zal niet toelaten dat je struikelt, Hij zal niet slapen, Hij waakt over jou’

God zij dank!

doke schreef op 18 maart 2019 om 01:26

Vandaag was de preek echt een die je in eigen hart doet kijken. De vrienden van Jezus die daar op de berg ineens zijn gedaanteverwisseling bemerkte .Hoe verander ik mezelf zodat de goede zijde het mooie transparante van mij zichtbaar wordt?? Hoe maak ik t goed met anderen als zij daar geen plannen voor hebben? Verzoenen moet van twee kanten komen..Hoe vaak probeer ik iemand vriendelijk te bejegenen en wordt daarop bot gereageerd?? dat maakt verzoenen heel moeilijk.. we kunnen niet in het hart van anderen zien dus blijft t altijd een gok. Heel moeilijk soms om vrede te bewaren ..Daarom blijf ik vandaag even steken op de weg die naar de berg leidt en wil ik bidden voor meer begrip en acceptatie . Als dat maar kan, dan komen we een heel eind verder. Ik zal blijven bidden maar raak wel ontmoedigd.. Heer wees mijn hulp en staf waar ik op steunen kan. Amen

Mariejan schreef op 17 maart 2019 om 23:45

Het ligt een beetje aan de mate van mijn innerlijke vrede met welke maat ik meet. De ene keer zal de maat groter zijn dan de andere keer. Maar ik hoop zo dat mijn barmhartigheid en vergevingsgezindheid nooit voortkomen uit onverschilligheid of oppervlakkigheid. Dat ik niet oordeel of oordeel vanuit onverschilligheid. Ik hoop in mezelf op een diepere barmhartigheid en vergevingsgezind. Dat mijn innerlijke vrede zo stabiel kan worden, dan ik ruim van hart zal kunnen zijn met een open oog. Ik hoop op zijn barmhartigheid. Ik geloof in zijn barmhartigheid, die eindeloos wijs is. Ik ben hoopvol.

lieve 2 schreef op 17 maart 2019 om 21:57

Uit de mij al zo lang gekende evangelietekst springt vandaag vers 38 naar mijn volle aandacht met “de maat die je gebruikt” bij dat barmhartig zijn, oordelen, veroordelen, vergeven van anderen. DE MAAT… Gebruik ik daar een vaste maat bij? Is die al die jaren dezelfde gebleven? Hangt die af van welke persoon ik viseer? Het kan nuttig zijn daar eens grondig verder over na te denken. En de feiten zelf: het oordelen en vergeven? Ik heb de indruk dat ik geleidelijk milder word . Dat ik op de persoon van ‘de misdadiger!) vlugger een achtergrond zie, omstandigheden, een voorgeschiedenis. Dat heeft het leven zelf me geleerd over de anderen en over mezelf. – Heer, laat de frisse lucht op deze beklimming nog sterker op me inwerken. Dank U.

Joke schreef op 17 maart 2019 om 21:18

Ook al word ik uit mijn allerdaagse ritme gehaald om met Jesus de berg op te gaan … ik neem wel mezelf mee!
Wat mij raakt, zijn de kansen die we steeds krijgen aangeboden.
Waarom val ik dan in slaap? ( zoals ook in het evangelie van Lucas staat)
En toch mag ik mee de berg op!
Heer geef mij de moed om door te gaan op de weg die Jij voor mij bedoelt.
( dat hoop ik voor ons allen)

luís Weel schreef op 17 maart 2019 om 17:03

Wie ben ik, dat ik uitgekozen zou worden om met Jezus de berg op te gaan? Van de apostelen zijn het maar deze drie, Petrus, Johannes en Jacobus die met hem meegaan. De andere apostelen of wilden niet of kregen geen uitnodiging om deze gevaarlijke tocht te ondernemen. Als de drie terugkomen, reppen ze met geen woord aan hun metgezellen over hun goddelijk mooie ervaring boven op de berg, waar ze zo graag hadden willen blijven. Het was maar een droom bij het ontwaken uit een diepe slaap. En een droom is mooi, maar als het bij dromen blijft in het leven, komt er niet veel van terecht in de harde weerbarstige werkelijkheid van het leven.
Die andere keer mochten diezelfde drie ook een stukje verder mee met Jezus om te bidden in de hof van Olijven. Ook daar sliepen ze tot Jezus hen wekte toen het verraad nabij was. “Waakt en bid….” Kunnen jullie dat niet eens een uurtje samen met mij?
Hoe vaak trek ik me niet terug als puntje bij paaltje komt? Hoe vaak geef ik in mijn lamlendigheid niet toe aan beproevingen en volg de weg van de minste weerstand in het leven of vervloek ik dat nare moment dat alles tegen zit en ik mijn frustratie botvier?…. Dan is Jezus ineens zo ver weg bij me vandaan en ben niet in staat om met Hem mee te leven. Nee, ik ben bepaald geen Dom Oscar Romero die het opnam voor de armen en tijdens het vieren van de Eucharistie met kogels doorboord werd of een pater van der Lugt, die, trouw aan zijn volk in Homs vermoord werd.
Soms denk ik aan de woorden van Paulus in één van zijn brieven: “Wat is dat voor mysterie: het goede dat ik wil doen, laat ik na en het slechte dat ik niet wil doen, doe ik wel.” Wat zit ik toch raar in elkaar…en hoe kan ik dit te boven komen…
Ik ben gedoopt in Jezus naam, maar ben me daar maar weinig van bewust. Mijn eigen doopbewijs heb ik nooit opgezocht.Toch moet de stem van de Vader geklonken hebben: “Dit is mijn wel beminde zoon”. Jij, kind van God, ga met Jezus mee en volg Hem. Vandaag voel ik het alsof Jezus daar alleen boven op de berg staat met de wet van Mozes aan de ene kant en de strijd van Elias tegen de goddeloosheid van de wereld aan de andere kant, terwijl ikzelf nog maar aan de voet van de berg sta, roepend in de woestijn van het leven: Jezus, waar ben je?
“Kom, Heer Jezus, kom spoedig en haast u mij te helpen…”

Linda schreef op 17 maart 2019 om 16:30

Wat een mooie retraite die ons stap voor stap begeleidt in het opgaan van de berg met God.
En vandaag gaan we ook samen met Petrus, Johannes en Jakobus.
We zijn niet alleen. Jezus helpt ons op als we struikelen. Hij waakt costant over ons allen.
We dragen zijn liefde en delen die met anderen. Wat voel ik me gesterkt. Ik word er emotioneel van. God is met ons en laat ons niet alleen.
Amen.

olivia schreef op 17 maart 2019 om 15:37

Barmhartige Vader, geef me meer geduld en vertrouwen als ik probeer diegenen lief te hebben die niet erg lief zijn en probeer genade terug te geven aan degenen die een afkeer hebben tegen mij. Wanneer ik deze dingen doe, weet ik dat ik uw karakter toelaat om in mijn leven te komen. In mijn zoektocht om te zijn zoals U, wens ik niet uw macht, Heer, want U alleen bent God. voer uw wil uit in mijn hart door uw Heilige Geest. In Jezus naan. Amen

lilian schreef op 17 maart 2019 om 14:33

Als ik de berg opga dan voel ik dat rustig word van binnen. Het is stil om mij heen.Ik hoor de wind ruizen en kijk naar de prachtige natuur.Ik bid en dank Hem voor de innerlijke rust die ik mag ontvangen en alle schoonheid die mag zien.Heer ik dank u voor uw goedheid en uw liefde voor de mens.

Temina schreef op 17 maart 2019 om 13:54

Dit is mijn uitverkoren zoon “ luistert naar hem” amen. Stil wil ik worden, loskomen vanmijzelf, mijzelf vergeten, opdat mijn aandacht zich kan richten op u. Heer schenk mij uw genade en help mij hierbij, ik klim verder, neem mijn karakter mee en ontmoet al mijn valkuilen.

Maria schreef op 17 maart 2019 om 12:01

Het beeld bij de tekst van vandaag bleef me bij. Ik voel me het kind dat bij de hand genomen wordt. Dat is een fijn gevoel. Ik werd bij de hand genomen door een herder, die de weg weet en alle gevaren van de bergen kent. Veilig voelde ik me.

bep schreef op 17 maart 2019 om 11:09

Niet met vrienden naar buiten de bergen in….
En neerzakken in een berghut…met apfelstrudel.
Maarr….

Stil. De berg op…
Alleen…
verbonden in samenzijn…
in verbinding met Jesus…die uitverkoren is VOOR te LEVEN…

Met Jesus…die naast het onvermijdelijk en onverdraaglijk angstig lijden dat voor de deur staat een kosmisch breed en oneindig universeel besef heeft ::
Mens…durf te LEVEN…durf wakker te zijn en blijven. Waak met mij (oo)
Durf van binnen naar buiten te gaan…..berg óp berg áf…het universum is zoooooo veelomvattend.
Durf de tijd te aanvaarden en de taal van de tijd gerust te spreken… fluistert de stilte

Het OOK wakker zijn en blijven voor de taal en tijdgeest van de niet “bijbels aangelegde” medemens kweekt naastenliefde en effent mijn bergpad waarop het godsbesef groeit. En de tijdgeest bloeit…

Annie schreef op 17 maart 2019 om 11:02

Dank voor deze heerlijke foto weer!
ik dank je Jezus omdat je me in de moeilijke omstandigheden van het leven nooit alleen gelaten hebt;
Je hebt me de weg getoond als alles donker was, je hebt me op je schouders genomen als ik geen kracht meer had.
Je hebt me nieuwe hoop en nieuwe kracht gegeven, telkens opnieuw!
Ik wil je volgen en proberen te leven zoals jij leefde:vol liefde, geloof en vertrouwen!!

Annie schreef op 17 maart 2019 om 10:59

Wat een eerlijke foto weer!i Gans de dag staat hij hier en ik bid.
ik dank je Jezus omdat je me in de moeilijke omstandigheden van het leven nooit alleen gelaten hebt;
Je hebt me de weg getoond als alles donker was, je hebt me op je schouders genomen als ik geen kracht meer had.
Je hebt me nieuwe hoop en nieuwe kracht gegeven, telkens opnieuw!
Ik wil je volgen en proberen te leven zoals jij leefde:vol liefde, geloof en vertrouwen!!

Annie schreef op 17 maart 2019 om 10:58

Wat een eerlijke foto weer!i Gans de dag staat hij hier en ik bid.
ik dank je Jezus omdat je me in de moeilijke omstandigheden van het leven nooit alleen gelaten hebt;
Je hebt me de weg getoond als alles donker was, je hebt me op je schouders genomen als ik geen kracht meer had.
Je hebt me nieuwe hoop en nieuwe kracht gegeven, telkens opnieuw!
Ik wil je volgen en proberen te leven zoals jij leefde:vol liefde, geloof en vertrouwen!!

Annie schreef op 17 maart 2019 om 10:57

Wat een eerlijke foto weer!i Gans de dag staat hier en ik bid.
ik dank je Jezus omdat je me in de moeilijke omstandigheden van het leven me nooit alleen gelaten hebt;
Je hebt me de weg getoond als alles donker was, je hebt me op je schouder genomen als ik geen kracht meer had.
Je hebt me nieuwe hoop en nieuwe kracht gegeven, telkens opnieuw! Ik wil je volgen en proberen te leven zoals jij leefde:vol liefde, geloof en vertrouwen!!

Tracey schreef op 17 maart 2019 om 10:06

Ik besef nu dat ik het verkeerd heb aangepakt, ik blijf op hetzelfde punt zitten, iedere morgen begin ik opnieuw maar ik voel dat er geen diepgang is. Zo kom ik niet verder. Ben ik er te oud voor,dat kan toch niet. . Ik wil zo graag een intiem omgang met Jezus.Hoe kom ik die berg OP? Heer verberg uw gelaat toch niet voor mij.

griet schreef op 17 maart 2019 om 09:16

Vandaag een heerlijke dag… met de Heer Jezus op de berg..
geen droom maar werkelijkheid..
Ik zou er ook graag een tent bouwen en er verblijven
met allen die mijn levensweg doorkruist hebben……en luisteren…
” weldoende, menslievend en levensnabij “zoals Jezus deed.

Nadia schreef op 17 maart 2019 om 08:40

Door Jezus uitgenodigd worden is een hele grote ‘eer’. Ik zie mezelf niet zo direct zoals Petrus, Johannes, Jacobus maar eerder iemand die luistert naar de woorden die Jezus overal rond zou vertellen. Ik zou overal zijn reis willen volgen en telkens opnieuw naar een uitspraak luisteren, daarover nadenken en hoe ik het in mezelf zou integreren. Rust in je hart vinden brengt offers zoals een verliefde blik, tijd te maken voor een ander, stil te staan naast de ander, handen uit de mouwen te steken, iemand ondersteunen,…

pierre schreef op 17 maart 2019 om 08:24

jezus is mijn beste vriend ,als ik jezus nodig had was Hij er voor mij .

Ina schreef op 17 maart 2019 om 07:37

Vervolg….
Ik kijk verkeerd. Ik kijk naar anderen. Maar aan het eind van het verhaal is daar Jezus alleen. Zoals Hij later tegen Petrus zal zeggen: wat gaat het jou aan hoe het met een andere discipel zal gaan. Volg jij mij….Ik mag Jezus volgen op Zijn weg met mij. Samen.

Ina schreef op 17 maart 2019 om 07:09

Petrus, Johannes en Jacobus waren uitgenodigd om met Jezus de berg op te gaan. Bij Hem te zijn als Hij bidt. Mét Hem te bidden? Maar ze vallen in slaap, net als later in Gethsemane. Daar mochten ook deze drie discipelen een stukje verder mee.
Ben ik uitgenodigd om mee te gaan met Jezus, zoals deze drie? Of moet ik achter blijven bij de anderen? Ik zou me buiten gesloten voelen als ik achter moet blijven. Ik verlang er zo naar om erbij te zijn. Een intieme relatie met Hem te hebben. Ondanks dat ik waarschijnlijk ook in slaap zou vallen.

Micheline schreef op 17 maart 2019 om 06:10

Ook ik mag zulke kleine momenten “als je God heel dichtbij ervaren”, voor mij is zo’n moment de Eucharistie daar gebeurt ook ‘de gedaanteverandering’. Ik zie er meer dan gewoon brood en gewone wijn. Het is het gebroken brood en kostbaar bloed die Jezus tegenwoordigheid worden, liefde die zichzelf in weerloosheid breekt en deelt en geeft. Ik zou in die momenten willen blijven maar telkens wordt ik teruggestuurd met ‘een zending’ . Terug naar de plaats waar ik leef en werk om mij daar te delen en te geven . Telkens gesterkt terug naar de realiteit .

trees schreef op 17 maart 2019 om 02:26

de dagen zijn liefdevol en rustig. Dat gun ik ook mijn kinderen .
In Gods Liefde leven.

Annemarie schreef op 17 maart 2019 om 00:58

De bijbeltekst van Lucas 9: 28 en 35 gaat over de gedaanteverandering van Jezus op de berg Tabor in het bijzijn van drie van zijn leerlingen, Petrus, Johannes en Jacobus.
Dit evangeliegedeelte representeert voor mij de mysterieuze grootsheid en aanwezigheid van God, die zich bovenop deze berg manifesteert.
Het is het evangelieverhaal, dat mijn man en ik kozen op de dag dat wij trouwden. Telkens als ik deze tekst hoor, komt de herinnering aan die dag terug. Een dag van groot geluk en Gods nabijheid; letterlijk zo dichtbij op het altaar, waar wij als bruidspaar die dag mochten zitten.
Ik begrijp de opwelling van Petrus op de berg Tabor, die met zijn grote onstuimige hart meteen tenten wilde bouwen voor Jezus, Elia en Mozes om maar op de berg te kunnen blijven.
Wie wil nou naar het dal en het gewone leven terug, als op de berg God zo dichtbij lijkt, dat je Zijn glans ziet op het gelaat van de Heer en Zijn stem hoort vanuit de wolken? Op zo’n plek zou je toch wel altijd willen blijven?
Toch is deze ervaring genoeg geweest om een leven lang – terug in het dal – als bemoediging te dienen: In het geval van de leerlingen gold dat voor hen om met Jezus op weg te gaan naar Jeruzalem en alles te doorstaan, wat daarna zou volgen tot en met Zijn Kruisdood aan toe en de bange dagen die daarna voor zijn apostelen volgden.
Voor ons als bruidspaar om in ons latere huwelijksleven in goede én kwade dagen samen voort te gaan. Het was niet altijd een kalme reis, maar, zoals het gezegde luidt, Hij heeft ons ooit een behouden aankomst beloofd, in Zijn voetsporen de weg zoekend, weleens struikelend door de moeilijkheden van het leven van alledag.
Jezus is in zijn stralend witte gedaante, als een voorbode van Zijn Verrijzenis, vanaf die eerste dag – soms tot mijn verwondering – met ons blijven voorttrekken en gaandeweg uitgegroeid tot een baken voor onze voeten. Meer nog dan op elkaar steunen mensen zelfs als gehuwden op God. Tot die overtuiging ben ik steeds meer gekomen.

Mariejan schreef op 16 maart 2019 om 23:59

Wat een genade en geschenk om me aan de Zoon te mogen en kunnen toevertrouwen. Aan de Bidder op de Berg durf ik dat wel. Het geeft me heel veel innerlijke rust, ruimte en een nog dieper vertrouwen.

doke schreef op 16 maart 2019 om 23:46

Luister naar hem.. Dat is een goede raad die aan mij wordt gegeven. Hoe vaak denk ik niet dat ik alles wel zelf kan doen en oplossen?? Ik voel me sterk.. en toch ben ik het niet die alles doet. Zonder de leiding en begeleiding kom ik geen stap verder. Ik durf daarom niet alleen te gaan maar bij elke stap steun te zoeken aan zijn schouders. Nog een groot deel voordat we er zijn, maar we schieten op bij het beklimmen van de berg. Maar hoeveel stappen hb ik niet gemaakt en probeer dan met sprongen in te halen. Zo gaat dat niet , ik mis wat , door niet elke dag trouw de berg te beklimmen. Laat me nu de tijd goed besteden en samen met al de anderen de top bereiken. Zal het lukken??? Jazeker luister naar zijn stem dan zal het zeker goed gaan.. In alle vertrouwen en goede voornemens ga ik ervoor.. Misschien was het zijn stem die daar tot mij sprak die zei… Doen en niet twijfelen want ik ben er ook voor jou……

lieve 2 schreef op 16 maart 2019 om 21:50

Aan de drie leerlingen op die berg zegt een stem: “Luister naar Hem”. Dat proberen ze wel en dat proberen we nog steeds eeuwen later. Luisteren met onze oren? Luisteren zoals het tegen mij als kind werd gezegd: “In het vervolg beter luisteren” en dat betekende ‘gehoorzamen’? Hier wordt vandaag eerder verwezen naar ” op Hem vertrouwen”. Wat de persoon van Jezus betreft zal ik Hem in zijn mens-zijn vooral bewonderen, met Hem mee-lijden, Hem steeds duidelijker leren situeren in zijn tijdperk en plaats en concrete levensomstandigheden. Me aan Hem toevertrouwen? Ik denk dat ik daar zelf weinig aan kan verbeteren. Ik heb al meermaals ervaren dat zoiets geleidelijk en vanzelf in mijn leven verandert met de wisselende omstandigheden.

luís Weel schreef op 16 maart 2019 om 21:01

Ja, ik bid voor de man die 48 mensen dood schoot bij die twee moskeeën in Nieuw Zeeland maar dan in die zin dat de duivel die hem blind maakte en hem de macht gaf om te doden wie het niet met zijn opvattingen eens was, uitgedreven mag worden door Jezus. Wat kan ik nog meer doen in deze wereld waarin allerlei gekken zoveel kwaad berokkenen aan anderen? Verder voel ik machteloosheid.
Ineens denk ik aan het evangelie van de tweede zondag van de vasten. Jezus, boven op de berg met drie van zijn leerlingen verandert van gedaante. Wat een heerlijke sensatie voor de leerlingen! wat was het toch fijn daar boven op die berg. Maar er staat ook in het evangelie dat ze met niemand praatten over wat ze gezien en ervaren hadden. Ik doe er maar het zwijgen toe als ik om me heen kijk. De heerlijkheid lijkt nog zo ver weg te zijn dat het bijna niet te geloven is dat hij ooit komt…De weg naar boven is nog lang en smal en zal nog heel wat bloed, zweet en tranen kosten.
Maar ik mag niet bij de pakken neer gaan zitten en me overgeven aan dat gevoel van machteloosheid. Gods water zomaar over de akker laten lopen, kan niet. Maar blijft dan wel de vraag: “Wat moet ik doen?”
Vooralsnog heb ik geen antwoord dan alleen: iedere keer als ik in mezelf de kracht bespeur van de wet van de prairie “oog om oog, tand om tand”, alert blijven en rustig zoeken naar een alternatief om de ander niet in de grond te boren en me laten leiden door een wijsheid die niet uit mezelf komt, maar die mij gegeven wordt als ik daarom vraag. Dat moet ik proberen uit te stralen….

Nadia schreef op 16 maart 2019 om 17:45

We denken niet in wij en zij kaders maar in en/en kader.
Het belangrijkste in het leven is ‘vergeven’. Ik heb dit trouwens van mijn grootvader aangeleerd geweest, a fortiori om zijn waarden te respecteren.