Gastenboek

bep schreef op 24 maart 2019 om 08:35

Onze Vader, die in de hemel zijt…..::

Uw naam….(IK ZAL ER ZIJN) worde geheiligd..:::
voelt als een oproep aan ons ER TE ZIJN..en onderzoeken WAAR NODIG…want alles aan U is ook van ons…! En om te onderzoeken wat bij ons past…en bij onze naam past.
Welke grond is heilig voor ons..en waar blijven we uit de buurt…

uw rijk kome,
WAAR DE GROND HEILIG IS…EN U AANWEZIG BENT

uw wil geschiede…..
is dit weer een oproep? OM ER TE ZIJN..aanwezig..in gesprek…samen

op aarde zoals in de hemel… ::
ONDERWEG ZIJN WE…struikelend…van bergstation naar bergstation de berg op….
en terug.
.
Geef ons heden ons dagelijks brood…
NIET VAN BROOD ALLEEN…van de bakker…ook het geestelijke manna..
Dagelijks het geestelijke “voedsel” dat we op die dag nodig hebben. Als dat zou kunnen ..graag (oo)en liefst waar we blij van worden. Met een dankbaar hart..

en vergeef ons onze schulden,…MEA CULPA…mea culpa..mea maxima culpa…

zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren….WE ZULLEN ERmee onderweg ZIJN …en blijven

en breng ons niet in beproeving…
EN sterk gaarne onze geest om de goede en mindere bekoringen en verleidingen te onderscheiden..

maar verlos ons van het kwade….
IN RUIL voor een TEDER WAKKER ZIJN…en blijven…zodat we u kunnen voelen en bij u kunnen zijn en uitwisselen met u over de dag…over onze mogelijk en onmogelijkheden…
en om gezellig te kunnen praten met u over onderscheiden wat eigen is of niet…
en om steeds te voelen waarvan onze ziel een huppeltje maakt.
En om te dimdammen met U over de 1e kathechismus vraag:: ..WAARTOE ZIJN WE OP AARDE…
Het kathech. antwoord ligt gegrift…graag nu we al groot zijn haha uw antwoord Heer.
En alles in dankbaarheid…vandaag.
Voor de dag…voor wat is…
Ik (we) zal er zijn…

Christine B schreef op 24 maart 2019 om 00:25

Er moet feest en vrolijkheid zijn, omdat die broer van je dood was en levend is geworden, verloren was en is teruggevonden.’ In onze maatschappij zijn er verschrikkelijk veel dode en verloren zonen; meer zelfs als de zonen die altijd bij de Vader blijven. Wat zouden we blij zijn en feest vieren als de verlorenen terug kwamen in onze geloofsgemeenschappen. Maar dan ook echt terugkomen en BLIJVEN. Alhoewel God altijd barmhartig is, toch mogen we Hem niet als dweil gebruiken om zomaar iedere keer de pootjes op af te vegen’, Zijn barmhartigheid verdient ook verantwoordelijkheid en trouw van onze kant.’. Heer ik bid dat mijn verloren kinderen de weg naar U terug kunnen vinden.

doke schreef op 23 maart 2019 om 23:24

Zo goed is het te ervaren dat het contact met onze Vader heel nauw kan zijn. Hoe kunnen we t ook afslaan of eraan voorbij lopen..??? Hij is degene op wie we zonder meer kunnen rekenen, De zoon keerde in zichzelf en zag dat hij fout bezig is en komt tot inkeer.. Dat ook deze 40dagentijd een tijd mag zijn van inkeer..Nog enkele weken is het Pasen dan mogen wij allen verrijzen uit dat dorre waar ik inwe leven … Dat er bloei mag zijn in t nieuwe leven bewust van God met ons. Heer geef dat ik in deze dagen uw nabijheid wederom mag ontdekken om zo de berg te kunnen beklimmen.

Temina schreef op 23 maart 2019 om 23:15

Temina je bent altijd bij mij, en alles wat van mij is, is ook van jouw. In principe ben ik niet jaloers, wel heb ik een heel sterk ontwikkeld rechtvaardigheids gevoel. Als ik de zoon was, had ik misschien wel hetzelfde gereageerd, weet het niet, de uitleg van de vader klinkt best plausibel, mogelijk was ik overstag gegaan, het zijn gewetensvragen, wat ik wel weet dat ik zijn reactie heel goed kan voorstellen. Ik gun iedereen een plekje onder de zon, zeker bij ziekte, eenzaamheid en de dood, eerlijk gezegd, begrijp ik ook niet hoe mensen zonder God kunnen leven!!!

luís Weel schreef op 23 maart 2019 om 22:47

In het verleden is de aandacht altijd uitgegaan naar de”verloren zoon” en zijn berouw. Dan komen er ook nog uitdrukkingen uit voort zoals “berouw komt na de zonde”. Soms vraag ik me af of het daar in dit verhaal werkelijk over gaat. Eigenlijk gaat het over de bezorgde vader die het beste voor heeft met zijn 2 kinderen, maar in een moeilijk parket verkeert. Hoe weet je de goede vrede te maken met alle twee?
Op de voorgevel van ons huis stond “Vredeoord”. Toen mijn vader overleed, maakten we zijn geldkistje open om te zien wat daar in zat. Een paar vergeelde papieren en een klein codicil waarin alleen maar geschreven stond: “Laat er altijd vrede zijn onderling en zorg ervoor dat de naam “Vredeoord” altijd op de voorkant van het huis blijft staan. Dat was de kostbare schat die hij achter wilde laten en ik zeg er nog bij: Hij heeft het er niet slecht van afgebracht in de opvoeding van zijn gezin. Echte onmin, wrok, jaloezie, elkaar het licht in de ogen niet gunnen, of verdeeldheid heb ik tot nu toe nog niet meegemaakt. Ieder is zijn weg gegaan. Er is veel respect voor elkaar en in geval van nood helpen we elkaar. Ik moet er wel bij zeggen dat we samen nooit zulke feestvarkens zijn geweest. Dat zit nu eenmaal niet zo in onze aard.
Altijd was ik nieuwsgierig naar het antwoord op de vraag: is die vader uit de parabel erin geslaagd om zijn twee zonen met elkaar te verzoenen. Uiteindelijk gaat het om twee verloren zonen: de jongste die nieuwe wegen zocht met het erfdeel van zijn vader en de oudste die altijd netjes opgetrokken had met zijn vader, maar nu zo verbitterd en wantrouwig is jegens zijn broer, zodat hij uiteindelijk niet aan het feest wil deelnemen. Dan denk ik ook nog aan de vader die waarschijnlijk geen feestvreugde kon voelen, zolang zijn kinderen met elkaar overhoop lagen.
Och, wat mezelf betreft is het misschien net zo’n gecompliceerd geval en soms denk ik dat ik er echt nog niet zo happig op ben om naar mijn vader te verlangen en te erkennen dat ik zo zwaar gezondigd heb. En anderzijds misschien leef ik met een innerlijke wrok jegens mensen die me gekleineerd hebben en kom niet verder dan te zeggen: zand erover. We moeten gewoon verder en er het beste van zien te maken.
De weg is nog lang
Is er iemand die naar mij omziet?
Misschien is het niet voldoende dat er iemand wachtend op de uitkijk staat.
Als er niet iemand is, die naar mij toe rent om mij op te vangen, wat dan?
Ik weet niet of en hoe ik de eindstreep zal halen.

Mariejan schreef op 23 maart 2019 om 22:17

Deze tekst spreekt me erg aan. Om te beseffen dat de grond waarop je staat heilig is. Dat maakt eerbiedig. Want je bent al heel dichtbij. Dichterbij komen zou heiligschennis zijn en impertinent.
Ik ben geroepen, maar niet om te verbranden. Ik heb antwoord gegeven. In vertrouwen.

lieve 2 schreef op 23 maart 2019 om 20:46

Dat het de Heer zelf is die het initiatief neemt heb ik vaak ondervonden. Van eigen initiatieven kwam er zelden iets terecht. Maar over dat onderwerp praten is moeilijk,het zou een te lange uitleg nodig hebben. – Die “heilige grond” als ervaring van Gods nabijheid ken ik wel. Het was meestal heel onverwacht en kon me diep aangrijpen. Ik herinner me ook enkele keren dat we dat in groep ervaren hebben. Jammer dat dat voor mij al jaren voorbij schijnt, het zijn slechts gekoesterde herinneringen geworden. Samen ermee kwam ook een dorheid in het persoonlijk gebed, waaraan geen einde, zelfs geen verbetering schijnt te komen.

olivia schreef op 23 maart 2019 om 18:20

Heer Jezus, naar U kijken wij op, U aanbidden wij, van U willen wij ontvangen. Schenk ons die diepe genade te mogen delen in uw liefde voor allen. Niet enkel voor hen die ons sympathiek lijken, maar ook voor hen waar we het moeilijk mee hebben, voor hen die ons het leven lastig maken, voor hen waar we het niet mee kunnen vinden. Leer ons liefhebben, Heer Jezus, zoals Gij hebt liefgehad. Leer ons achter moeilijke karakters de mens te zien die Gij bemint, de mens waarmee Gij geduld hebt, de mens die Gij wilt helen. Schenk ons dat barmhartige hart dat U zo eigen is. Kom Heer Jezus, kom trek ons in die warme gloed van uw liefde. Dank U Heer !

Cilia schreef op 23 maart 2019 om 18:16

Het geeft mij kracht te weten dat de Vader steeds mij aanziet.
Vergiffenis krijgen ervaar ik als een zekerheid, een geschenk. Het is een bijmakende zekerheid.
Bij het verhaal horen van de goede Vader en de twee verloren zonen, klinkt het als een vreugdelied op Gods geluk; wanneer Hij de ene zoon ziet thuis komen of voor de andere zoon naar buiten gaat hem opvangt en zegt:”alles wat van Mij is is ook van jou”

Lieve schreef op 23 maart 2019 om 17:12

“Ik mag altijd bij God zijn”: dit betekent alles voor mij. Het is mijn houvast. Hij vult me met Zijn liefde. Hij geeft me inzicht en wijsheid. Zelfs in het meest donkere moment in mijn leven weet ik : “Hij is er! Hij houdt van mij! Hij laat me nooit in de steek” Wat een genade! Wat een rijkdom! Dank U Heer!

Lieve schreef op 23 maart 2019 om 17:06

Bij het bijbelfragment van vandaag herken ik me soms in de jaloerse zoon : hij die er dagdagelijks was voor zijn vader en plichtbewust zijn werk opnam reageert verbolgen om het feest dat gegeven wordt voor zijn broer die het jarenlang heeft “uitgehangen”… Dat jaloerse trekje herken ik soms wel bij mezelf. Ik ben er helemaal niet trots op.
Nochtans ken ik het gevoel van “thuiskomen”, vergeving ontvangen, een nieuwe kans krijgen, vreugdevol verwelkomd worden na vele omzwervingen heel goed. Ik heb het zelf ervaren, vele jaren geleden. En nog elke dag ervaar ik Zijn genade en Zijn zegen!
Heer, help mij om elke dag bewust te zijn van Uw overvloedige liefde! Laat me leven vanuit die dankbaarheid en help me om negatieve gevoelens jegens anderen achterwege te laten. Ergernis en afgunst komen niet van U, maar van Uw tegenstander. Laat Uw liefde verwinnen! Amen.

lilian schreef op 23 maart 2019 om 17:04

Zo houdt de vader ons voor dat hij er altijd is voor ons. Hij vergeeft ons alle fouten , Hij viert feest met ons en schenkt ons zijn liefde en barmhartigheid.

Nadia schreef op 23 maart 2019 om 16:51

Mijn naaste heb ik altijd van alles gegund maar in onze tijd moet een mens nu jammer genoeg, heel voorzichtig zijn. Het is heel belangrijk grenzen te trekken. Ik weet ook dat ik eens beloond zal worden maar ik kan niet blijven een gevend-mens te zijn zonder ooit iets terug te krijgen. De verloren zoon neem ik altijd terug, alleen is de affectatie verdwenen en werd ik afstandelijker geworden aan mensen die terug keren naar mij. Dit komt omdat mensen alleen maar terug keren als ze iets nodig hebben maar heb niet meer de kracht om hun noden nog te vervullen.

bep schreef op 23 maart 2019 om 10:56

Wat zojuist doordrong
alleen God is oorsprong
Als goud zilver en brons
Ligt alles van God ook in ons

Als God ons ontmoet
in schoon waar of goed
is het zijn liefde
die heel en even aan ons kliefde

Bergop en eraf lijkt soms ook zijn liefde veraf
is het ook God die dat gaf ?
rust reinheid ritme en regelmaat
schenkt ons Gods menselijke maat

Carla schreef op 23 maart 2019 om 10:35

Wanneer ik aandachtig ben voor het vlammetje van god in mij, dan laat ik het oordeel los zowel naar mezelf toe als het dagelijkse dat plaatsvindt. Niets is mooier dan deze gloed eigen te maken.

Maria schreef op 23 maart 2019 om 10:31

De weg ligt voor me, ik weet hoe ik moet lopen en dat ik niet alleen loop en toch…moe en verdrietig loop ik telkens een paar stappen, kan mijn ritme niet vinden. Het liefst blijf ik zitten kijken naar het uitzicht. het is alsof ik wacht. Ik vraag om moed en doorzettingsvermogen en vertrouwen.en een ruime blik.

bep schreef op 23 maart 2019 om 10:13

Heer Jesus:
vandaag is de suggestie:: dat alles van God ook van mij is. Dus van ONS is ….

Het dunkt een niet letterlijk te nemen gegeven op de zaterdag…voor wie gelooft dat ENKEL God OORSPRONG is van al het denken spreken schrijven kortom van al ons doen en laten…

Universeel is het gegeven dat het universum allesomvattend is.
Inclusief God en mens…
Als iets daaruit verloren raakt en wederkomt…zoals de zoon vandaag in Lucas….is dat overdrachtelijk een feest voor ons allemaal.
Zoals Pasen een feest voor allen is.
En de vreugde van de pinkstergeest de vallende ster overheerst…

Heer Jesus,.
uiteindelijk verheldert de stilte dat we verantwoording dragen voor ons hele doen denken en laten, en wij deze niet alleen verschuldigd zijn aan God, uw vader…
Maar vooral aan al onze naasten.

En in de praktijk van alle dag is dit soms een ongenadig hoge BERG van een opgaaf. Wij blijven mensen….en hebben zeer te doen met alle verleidingen en uitwassen.
Al is de dag van de Heer…
Het beeld…van een hofken waar skoon bloemen staan is utopie gebleken.

Onderweg met U en elkaar de berg op blijft er genadig veel te plukken…vanuit een dankbaar hart.
Berg op…berg af…het schone ware goede ligt ertussen in…als OP en AF elkaar maar blijven beroeren.

Joke schreef op 23 maart 2019 om 08:36

Dat Lucas schrijft: ‘Jij bent altijd bij me, alles wat van mij is is van jou’.
Zo ontroerend mooi!
Wat is er dan nog te wensen?

Het geluk van zijn vader bij de terug keer van zijn verloren gewaande zoon, kan de oudste zoon niet delen.
Komt dat voor uit het gevoel of drang dat wij menen dat we ergens recht op hebben?
Jaloersheid komt boven bij de oudste zoon. En eerlijk gezegd begrijp ik dat ook!

In mijn eigen situatie is het zo dat ik gemiddeld 2x per dag naar mijn man ga om bij hem te zijn en hem te verzorgen. Bijna 8 jaar, doe ik dat. Zijn kinderen komen ongeveer 2x per maand, en maken dan muziek met hem. ( zijn do is artiest)
Daar wordt op de afdeling altijd positief over gesproken. Hoe geweldig het is wat zijn kinderen doen, enz. En dat is natuurlijk ook zo.
Mijn man geniet daar ook van.

Alleen het contrast met mijn aandeel is enorm. Ik hoor nooit iets, of zelden. Alles wat ik doe is gewoon.
Ja, ik kan niet ontkennen dat er bij mij ook wel eens een gevoel van jaloezie naar boven komt.
Dat wil ik niet. Maar daarom is het er wel!

En dan nu weer terug naar de tekst van Lucas …. ‘ Jij bent altijd bij me, alles wat van mij is is ook van jou’.
Daar word ik warm van.
Ook in die situatie is God er voor mij.
Ik mag er zijn voor (H)hem doen wat er te doen staat en mij is gegeven, dat is wat telt.
Dat geeft mij vandaag een enorme boost. ( ‘n beetje schaam ik mij ook wel voor mijn jaloezie)

.. ik klim langzaam verder … of ik de top bereik? Maar ik weet mezelf wél in Zijn liefde!
Een goede klim allemaal, het voelt goed om met jullie samen te zijn.

Mariejan schreef op 23 maart 2019 om 00:16

Ik vind het altijd jammer als iemand haar of zijn plekje in de zon afwijst of er niet in gelooft. Om terug te komen op je eigen plek geeft veel vreugde – . Wat is er fijner dan thuiskomen. En als er dan ook nog eens een feest voor jou gegeven wordt, hoe geliefd moet je je dan wel niet voelen. Wie is er niet ooit afgedwaald van zichzelf. Of had geen weet van dat thuis, dat er altijd is. Augustinus: “Veel te laat heb ik U liefgekregen.”

Christine B schreef op 22 maart 2019 om 23:36

God legde Zijn wijngaard aan voor ons, gelovigen en ongelovigen en Hij verpachtte die aan ons. En wat doen wij? Wat doe ik zelf? Als leek voel ik sterk aan dat de leken de Kerk vormen en dat we we de wijngaard gerust stevig mogen snoeien en er voor uit durven komen dat we met slappe vruchten niet veel oogsten. m.a.w. het wordt tijd dat we ons meer laten horen, ook in de media. Ik wil de dienaars van de Heer graag ontmoeten, ze graag ontvangen en nog meer, stevig met hen samen werken in Zijn wijngaard. Heer, geef mij de kracht om een goede dienaar te zijn in Uw wijngaard.

Truus schreef op 22 maart 2019 om 23:12

Voor mij komt het leven van God daar ben ik dankbaar voor ik hou van het leven met al zijn beslommeringen. En God is niet ver , Hij is er altijd in de Eucharistie.En laat de dienaren van de Heer nog maar lang wegblijven wil graag nog een poos leven en onze kleinkinderen zien opgroeien en hopelijk achterkleinkinderen mee maken,als dat ons gegeven is.

luís Weel schreef op 22 maart 2019 om 21:56

Als ik lees dat er bij de wijngaard een wachttoren staat, vraag ik me altijd 2 dingen af: Wie staat er in de wachttoren uit te kijken? En wat doet de wachter op zijn post?
Ik denk dat we allemaal wel eens denken: Och, de Heer, Hij is ver weg…in het buitenland! En dan de conclusie: ik kan mijn gang gaan en leven zoals het mij goeddunkt. Als wachter op de toren kan ik mijn taak vervullen om veiligheid te bieden aan de arbeiders en opletten of er geen gevaren dreigen. Of ik kan daar staan om ervoor te zorgen, dat ik baas blijf in mijn eigen landgoed en zorgen dat de eigenaar van de wijngaard niet aan zijn trekken kan komen. Het is maar waar je voor kiest in het leven: “Aan jou en aan mij de beslissing….” De wachttoren is de kerk, die mij er steeds opnieuw aan herinnert om uit te zien naar de komst van de Heer die er niet is om van mij een slaaf te maken voor zijn wijngaard, maar mij wil behoeden voor de slavernij en me vrij en gelukkig te maken. De wachttoren is geen doel op zich maar helpt me om altijd gericht te blijven op de weg naar Christus.

Martine schreef op 22 maart 2019 om 21:47

Dank je voor de mooie teksten 🙂

lieve 2 schreef op 22 maart 2019 om 20:28

“Ik mag bij God zijn”. Dat “BIJ God” zegt me niet veel, is niet zo duidelijk. Ik werd er me langzaam bewust van gemaakt dat God IN mij is, IN al zijn schepselen. Op bepaalde momenten voel ik dat duidelijker aan. Ik ben er me het sterkst van bewust in elke eucharistieviering wanneer de aanwezigen te communie gaan. Het is zeker geen stil moment, integendeel. Uit de rijen stoelen komen in mijn parochiekerk in twee lange rijen aanschuiven, de hostie ontvangen en terug naar hun plaatsen. Er zijn steeds kleine kinderen mee, baby’s op moeders arm, jonge mensen en ook een aantal invalidenwagentjes …MAAR JUIST DAN BEN IK NOOIT VERSTROOID. IK BEN ER ME STERK VAN BEWUST DAT DE HEER OP DIE MOMENTEN STERK LEVEND AANWEZIG IS IN AL DIE MENSEN: in mij, in elk apart en in allen samen als een door Hem levende gemeenschap. Ik ben dan ook blij dat mijn parochie heel variant geworden is in gewoonten en huidskleur en leeftijd.

Temina schreef op 22 maart 2019 om 20:20

Ik heb mijn leven van God ontvangen, God is niet ver weg, ik ben degene die zo nu en dan een straatje omloopt, hoop dat de dienaren nog even weg blijven, zeker ik zit op de goede weg, echter ik kan meer vruchten voortbrengen, ik leer een hoop, groei zeker in wijsheid en hopelijk ook in liefde, ervaar ook dat ik veel voor andere kan betekenen. Komen ze dan zal ik ze hartelijk ontvangen, amen.

Hanneke schreef op 22 maart 2019 om 20:13

Wat ik nog verder wilde zeggen [ maar toen was kennelijk het ‘kader vol’] : wat me redde was een tekst die in me begon te zingen ? dreunen ? fluisteren ? ,uit ‘de Profeet’ van Kahlil Gibran over kinderen . Of eigenlijk over ouderschap en hoe je de zwáárte daarvan kunt ervaren , en tóch ….
“Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn : want zoals hij de vliegende pijl liefheeft , zo mint hij ook de boog die standvastig is. “

Hanneke schreef op 22 maart 2019 om 19:55

Soms word je verrast en sta je stil. Maar soms ben je verbijsterd en vàl je stil.
Hoe was ook weer het thema van deze week ? ‘ God zal niet toelaten dat je struikelt , ….slaapt niet …. waakt over jou ‘
Sprak vanmorgen met de OK-priester hier over de zelfmoord vorige week van zijn collega in Zeeland. 39 jaar , vrouw en drie kinderen …Hing zich op in zijn eigen kerk. Begaafde jongen ; goede prediker ; doceerde aan het seminarie ….
Liet een briefje achter waarin hij schreef dat hij hoopte , nee ,niet hóópte , gelóófde dat God zou begrijpen dat hij niet meer kon. En hem zou vergeven …. De priester hier , met wie ik al jaren bevriend ben [ ik kom oorspronkelijk uit de OK-kerk] , dacht niet dat hij vergeven zou worden … we spraken lang met elkaar , want ik was het niet met hem eens .Soms vóel je God’s Liefde niet meer , kun je niet meer , en is er geen STEM die je tegenhoudt . Voor mij gelukkig wel …. want ooit , in een ver verleden [ ook ik had al kinderen ] , keek ook ik naar een haak in het plafond met een touw in mijn handen.

bep schreef op 22 maart 2019 om 17:00

vandaag
in Scheveningen aan het strand
ligt een beste BERG zand
zomaar… onbemand.

Blootsvoets die berg op gaan ?
Jesus heeft het WEL gedaan

Stil…
tand om tand…
knarsen er emoties tussen het zand
in Scheveningen aan het strand
vandaag

lilian schreef op 22 maart 2019 om 15:26

Heer, mijn leven heb ik als een geschenk van u ontvangen. Ik weet dat u dicht bij mij bent, en ik sta niet alleen. ik dank u voor uw liefde, blijf mij nabij.

olivia schreef op 22 maart 2019 om 10:56

Heer, ontferm U over uw dienaren. Doe ons zo door dit aardse leven gaan dat wij waardig bevonden worden deel te hebben aan het hemels erfdeel.

Nadia schreef op 22 maart 2019 om 10:21

God is altijd bij mij. Wanneer er zaken gebeuren of onbewust iets op mijn weg valt, zoals ik was eens ziek gevallen en kon niet werken was er juist op dat moment iets gebeurd op het werk en ik was thuis. Ik was toen ziek en beschouwde dat achteraf dat mijn ziek zijn, een teken was om op dat moment op diene plaats niet aanwezig te zijn.
Ik ben dankbaar, altijd dankbaar maar te weinig zeg ik mijn dankbaarheid tegenover God. Mensen rond mij heen doen niks of denken alleen aan zichzelf. Niemand heeft ooit iets gedaan voor mij en op mijn leeftijd zou ik na al die stormen best wel wat ondersteuning nodig hebben. Maar aan de andere kant stond ik altijd alleen en heb altijd alleen mijn boontjes gedopt. God was bij mij op ieder moment van mijn leven. Nu besef ik dat en nu ga ik altijd de normen en de waarden respecteren. Secularisatie heeft veel stuk gemaakt in onze maatschappij. Al dat gedoe van kerkelijke schande maar heeft ooit iemand eens de goede dingen besproken dat de kerk deed? Broeders en zusters mogen nederigheid zijn zonder publiciteit, toch vind ik dat zulke dingen niet onbesproken mogen worden. Daarbij is er meer schande bij andere organisaties maar door de machts- en geldlust worden die dingen toe gedekt. Ik hoop dat God mij vergeeft dat ik niet altijd Hem bedankte.

Christine schreef op 22 maart 2019 om 09:43

Vorig weekend leek de berg voor mij te hoog, te eenzaam, onbereikbaar. De moed opgeven ligt echter niet in mijn aard. En zie: na een inspirerende avond over “catechese vandaag”, voel ik me weer hoopvol.De klemtonen die je als catechist moet betrachten is “catechisanten doen ervaren dat God elk mens graag ziet” en “God de ruimte geven dit te doen ervaren”.(parabel van de zaaier). Meer moeten/kunnen we niet doen. Met een aantal voorbeelden hiervoor kunnen we verder de berg op.

Carla schreef op 22 maart 2019 om 08:10

Omdat ik God heb leren vinden in het woord, in de natuur en bij de mens blijf ik me herinneren. Dat gegeven geeft zin aan mijn leven zowel bij de aangename en bij de moeilijk verdraagzame momenten. Schoonheid beleven en liefde delen is iets om bij stil te staan en dat roept dankbaarheid op. De inkeer laat zien waar ik sta en daar leer ik van. Het vertrouwen dat Gods geest er is en ook bij mij aanwaait heb ik wel nodig. Vreemd maar wel waar.

Joke schreef op 22 maart 2019 om 06:42

Voor Anne Marie, er brandt een kaarsje voor jou!
Alle goeds voor een geslaagde operatie en een spoedig herstel.

Joke schreef op 22 maart 2019 om 06:37

Ons leven hebben we gekregen, dus ook de duur er van.
Als het leven moeilijk is, we ons in een woestijn of donkere nacht wanen, dan voel ik mij alleen.
En toch, dat heb ik steeds zo ervaren, dat God ook dan, met ons is. Ook al voel je dat dan niet.
Het is dan anders dan voelen, je kunt er niet bij komen maar klamp je er toch aan vast, omdat je weet, geloof, dat Hij er is.

Wanneer de Heer of zijn dienaars komen, dan hoop ik dat ik méér kan geven dan dat Hij mij heeft toevertrouwd.
Niet omdat ik boven mijn krachten uit wil komen, maar gewoon liefdevol heb kunnen oppakken wat mij is gegeven. Dankbaar dat ik dank zij Zijn genade, mijn talenten heb kunnen ontwikkelen, de plaats heb mogen zien, die mij is gegeven. Hoe gering of klein ook menselijker wijze gesproken.

Samen verder, de berg op ik ervaar Zijn nabijheid.
God zij dank.

LK schreef op 21 maart 2019 om 23:23

God, steeds weer breidt Gij uw kerk uit door uit alle volken mensen te roepen. Wij vragen U : verleen uw voortdurende bescherming aan allen die Gij door het water van het doopsel reinigt. Door Christus onze Heer

bep schreef op 21 maart 2019 om 23:17

Passend bij de tekst aan het eind van deze retraitedag een stille avondwandeling in een moerassig natuurgebied. Minstens tot de enkels baggeren we door het drassig land…met enkel het licht vd volle maan, haar weerschijn op de plassen en haar schaduw….
het blaffen van de reeën…geluid van kievieten en andere weidevogels…
Een koppel zwanen op de plas die als groep klapwieken op het water..
De maan trekt aan..
Zo stil…
heel dankbaar..

bep schreef op 21 maart 2019 om 23:15

Passend bij de tekst, aan het eind van deze retraitedag een stille avondwandeling dwars door een moerassig natuurgebied. Minstens tot de enkels baggeren we door het drassig land…met enkel het licht vd volle maan, haar weerschijn op de plassen en haar schaduw….
het blaffen van de reeën…geluid van kievieten en andere weidevogels…
Een koppel zwanen op de plas die als groep klapwieken op het water..
De maan trekt aan..
Zo stil…
heel dankbaar..

Mariejan schreef op 21 maart 2019 om 23:04

Het is me een voorrecht in de wijngaard van de Heer te werken, de druivenstruiken te verzorgen, de druiven te plukken en er heerlijke wijn van te maken. Ik voel me verbonden met God. Hij is niet ver weg. Maar hij laat me mijn gang gaan, om er iets moois van te maken. Als de dienaren van God komen, ontvang ik ze met vreugde en geef ik met liefde de oogst mee voor Hem, zodat Hij ons allen te drinken kan geven.

Joke schreef op 21 maart 2019 om 22:58

Vandaag een grote klim gemaakt.

Opeens lukte het om een opening te maken in een vast gelopen relatie.
Dankbaar ben ik voor de genade die ons ten deel viel.
Op zulke momenten vindt ik het leven vruchtbaar.

‘ Beland bij de koelte van de beek’, overweldigt door de ruimte en het uitzicht.
Het is stil. Wat ik hoor is het geluid van de kabbelende beek. Ook al weet ik jullie om mij heen, het is stil.
Stil
Stil
Stil
Ik ervaar Jou, en hervind mezelf.
Geworteld in Jouw liefde.

olivia schreef op 21 maart 2019 om 22:57

De veertigdagentijd is een tijd bij uitstek om in je eigen hart te kijken – zegt God – en om na te gaan of je geloof in Mij vruchtbaar wordt in je aandacht en je zorg voor je medemensen, wereldwijd. Mocht dat niet zo zijn dan wil Ik je uitnodigen de akker van je hart om te spitten en open te stellen voor mijn liefde, want alleen liefde maakt je mooi, heel mooi ! En misschien …. misschien draag je dan volgend jaar vrucht. Ik hoop het – zegt God – en Ik wacht erop ! ( uit : Een vuurwerk van tederheid; Erwin Roosen )

Veerle schreef op 21 maart 2019 om 21:15

Danken

Ik dank …
voor de goedheid onder mensen ,
voor wie niet oordeelt maar handelt ,
voor aangeboden kansen ,
voor tijd die raad brengt ,
voor heilzame stiltes ,
voor het menselijk tekort en verdriet
die wel eens vaker de aanzet is om vol te houden ,
voor al wat is geweest
en vandaag kon worden wat het is ,
voor het besef waarover wij beschikken ,
voor de dienende Liefde
als een trouwe tochtgenoot bij eb en vloed ,
het mag er allemaal zijn .

Tracey schreef op 21 maart 2019 om 20:38

Ik voel mijn leven als een geschenk van God.Er loopt een rode draad door heel mijn leven.God heeft daar zichtbaar de hand in. Hoe dikwijls alles op z’n plaats valt als er moeilijk heden waren. Mijn leven in Afrika 35j.was geweldig, hard werken maar zoveel voldoening . We moesten vluchten, ja,maar God zorgde voor veilig wegkomen. In deze gemeensc hap was ik op mijn plaats. Nu nog, al kan ik nu niet meer zoveel dienst bewijzen. Ni krijg ik meer tijd om te bidden en probeer ik God steeds meer in mijn leven te halen. Soms ervaar ik God naast me,soms is hij afwezig. Ik geef niet op.

Nadia schreef op 21 maart 2019 om 20:37

Het water stroomt altijd bij mij maar het was stil gevallen. Dat het water opeens niet meer stroomde was de betekenis van stil staan en na denken voor verandering.

lieve 2 schreef op 21 maart 2019 om 20:36

Met deze parabel van de landeigenaar heb ik het altijd wat moeilijk gehad. Ik vond die man niet sympathiek en kon in hem weinig gelijkenis met mijn Heer en God vinden. Ook met mijn leven en ervaringen zie ik weinig verband. Gelukkig zijn er voor mij voldoende en stimulerende parabels in de evangelies aanwezig. – In een poging om mezelf in de rol van de personages te plaatsen, in dit geval de wijnbouwers, zie ik me gewoon doen wat overeengekomen is, dat ik in geld of natura zou betalen wat ik beloofd heb. En een borreltje met hen zou drinken. Ik kan er echt niet dieper op ingaan wat mijn leven betreft.

luís Weel schreef op 21 maart 2019 om 18:02

Ineens komt het beeld in mij op van een man die onder de hete zon kilometers loopt aan de rand van een zandpad. Aan het juk over zijn schouder loopt hij met 2 opengesneden petroleumblikken met elk 20 liter water. Jammer genoeg is het blik aan de kant van de bermstrook lek en sijpelt het water beetje bij beetje in de berm. Zo ging dat elke ochtend. De man beklaagt zich erover dat hij geen ander waterdicht blik kan kopen….Ineens hoort hij een stem: “Kijk eens naar de berm.” Opzij kijkend merkt hij ineens op dat in de berm allerlei kruiden en bloemen groeien dank zij dat beetje water dat elke dag uit het blik lekte en zo uit de aarde nieuw groen en bloemen deed groeien.
Ja, ik vraag het me vaak af: wat heeft mijn werk aan vruchten voortgebracht, waar ik blij en dankbaar voor kan zijn? Vaak was het maar gewoon doorgaan, in den blinde, zonder op te merken dat er iets groeide uit dat werk. Toch zijn er zoveel mooie dingen gebeurd in mijn leven, al was het dan meestal een zaaien onder tranen en maar gewoon door sjouwen zonder echte bevrediging te voelen.
Tot nu toe beleef ik 2 dimensies in mijn zwoegen:
1. Het heeft allemaal niet zoveel voorgesteld wat ik gedaan heb. Wat dat betreft ben ik teleur gesteld in mijn leven en voel ik me vaak miskend.
2. Er zijn mooie dingen tot stand gekomen en daaraan mocht ik meewerken. Dat was niet zozeer resultaat van mijn zwoegen, waar ik prat op kon zijn, maar “wonder boven wonder” , de genadige die me doet vallen en opstaan heeft ervoor gezorgd dat een aantal dingen goed op zijn pootjes terecht zijn gekomen.
“Heer, ik ben niet waardig dat U zich om mij bekommerd heb Ik heb het niet verdiend, maar U bent er en ik vraag U: Doe mij eens opstaan in de woestijn van het leven, zoals U Uw eigen Zoon uit de dood hebt doen opstaan.”

Cilia schreef op 21 maart 2019 om 17:57

Ik voel me soms drijven op het water, dat maakt me gelukkig, maar er zijn ook hindernissen, dan vraag ik, ‘geef mij inzicht waar het op aan komt.
Door de bijbel te lezen zie ik hoe vaak het volk andere wegen gaan, zoals ik en dan blijf ik lezen en ontmoet dan weer een barmhartige Vader. Dank God

Temina schreef op 21 maart 2019 om 17:55

“Godzoeker” wat een mooie parabel. Ik dank de Heer voor mijn geloof, mijn ouders hebben mij het voorgeleefd, daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor, op mijn beurt heb ik mijn man geïnspireerd. Ik dank de Heer en verheug mij, dat onze kinderen en schoondochters allemaal een lijntje met de kerk hebben. Katholiek, Evangelisch, Orthodox Katholiek, PKN. Een bont en kleurrijke familie. Een Afrikaanse, een Russin en eentje uit de polder, dank u Heer voor zoveel diversiteit.

lilian schreef op 21 maart 2019 om 16:28

Vader ik dank u dat ik mij voel als een boom geplant op vruchtbare grond. Het geloof dat u mij geschonken hebt geeft mij rijke vruchten . Ik voel mij bemoedigt door uw liefde. Heer, wees mij nabij.

bep schreef op 21 maart 2019 om 15:12

Voor Annemarie….veel sterkte gewenst met de operatie! Wat mooi dat Uw gebeden verhoord zijn.