Gastenboek

Joke schreef op 26 maart 2019 om 23:26

‘Bij U gehoor vinden’.
Waar zou dat anders kunnen?

Helpt de retraite mij, om dichter bij God te komen?
De prachtige teksten en vragen laten mij niet onberoerd.
Wel vraag ik mij af, al zie ik, dat dat de ervaring over het mijmeren van de tekst, herkenning oproept, lijkt het toch ook vruchteloos.
In de werkelijkheid van het hier en nu hoop ik God te vinden, in alles wat ons is gegeven. En al wil ik dat wel, het lukt vaak gewoon niet! Alle onvolmaaktheden blijven terug komen.
Al probeer ik het steeds opnieuw met goede moed.
In ons is er het verlangen om Hem te ontmoeten, de weg te gaan die Hij voor ons heeft bedoeld, te doen wat Hij van ons vraagd.
Helaas neem ik nog te vaak zelf de regie, en van tijd tot tijd word ik dan weer teruggefloten.
Toch blijf ik vertrouwen dat het goed komt.

‘Onze God houdt de wacht, als een schaduw over je heen’.
Een geruststellende gedachte!

claire schreef op 26 maart 2019 om 23:04

bij u HEER weet ik me veilig geborgen
ik leef niet echt als ik niet bij u blijf…

luís Weel schreef op 26 maart 2019 om 23:02

De tekst van vandaag uit het boek Daniël laat een wereld van wreedheid en tegelijkertijd heldenmoed zien. Drie mannen worden in een laaiende vuuroven gegooid omdat ze niet willen buigen voor een koning die zichzelf als God beschouwt. Het vuur laaide zo hoog op dat de mannen die de opdracht gekregen hadden om de drie in het vuur te gooien zelf omkwamen, terwijl de drie ongedeerd in het vuur staande bleven. Azarja, één van hen richt zich tot God en vraagt dat God, te midden van alle goddeloosheid en verwoesting van wat heilig is, een berouwvol en nederig hart als offer van verzoening aanvaard. Het verhaal is zo wreed dat je jezelf afvraagt: wat moeten we met al dit soort wrede verhalen uit de bijbel. Hoe kan ik aan God denken bij al dat soort gruwelverhalen?
Dan denk ik ineens, kijkend naar een documentaire over Ruwanda en de slachting in 1994 onder de Hutus en Tutsi, dat het verhaal de hele geschiedenis door gaat over mensen die elkaar afmaken, of het nu gaat over de alles verwoestende wereldoorlogen, Isis, kruistochten, vervolgingen, enz.
De drie in de vuuroven blijven overeind staan en blijven zingen en lijken op het brandende braambos van afgelopen zondag dat niet verteerde.
De moeilijkheid van mijn leven is misschien dat ik me teveel blind staar op wat in de wereld verbrand en kapot gemaakt wordt en te weinig tegengas weet te geven, in tegenstelling tot wat de drie in de vuuroven wel deden in hun onwrikbaar geloof in de Ene en Enige God. en daarom ondanks de vlammen ongedeerd bleven.
Het gebed dat Azarja laat horen is een smeekbede en lofzang tegelijk.
Vandaag denk ik maar: “Wie zingt, bidt dubbel” of zoals ook wel gezegd wordt: “Wie zingt, bestrijdt zijn kwalen.” Laten we het daar maar op houden vandaag en Gods lof zingen ondanks onze stommiteiten. fouten en dwaasheden.

Temina schreef op 26 maart 2019 om 22:52

Al klimmend stuit je op je beperktheden, je wordt stil, je gaat op zoek naar een rustplaats, Gods schaduw over je heen. Gehoor vinden bij God dat is waar ik op hoop, amen. “ Heel toepasselijk en herkenbaar”

jail schreef op 26 maart 2019 om 21:37

Ik hoop op wat meer ootmoedigheid wat meer nederigheid. Wat kan ik me boos maken als mensen me minderwaardig laten voelen. Soms is het misschien zelfs alleen een gevoel van mezelf. Jaren heb ik me minderwaardig gevoeld en dat gevoel was niet fijn. En ja ik heb het woord ootmoedige moeten opzoeken en heb me vandaag afgevraagd of ik ootmoedig voor God sta. Ook over de nederigheid heb ik nagedacht. Wil ik nederig zijn Ja. Gaat het me lukken zonder het gebed zeker niet. Nederig dat ben ik niet. Heer help me nederig zijn. Nederig hoeft niet minderwaardig te zijn hoop ik maar wel niet opdringerig, niet opvallend, onopvallend, pretentieloos, sober, stemmig, terughoudend, voorzichtig. Heer blijf me ons nabij amen.

Veerle schreef op 26 maart 2019 om 20:02

Heer,
U die mij komt vragen … Ik weet wel waarmee ik uw dorst kan stillen , maar op dit moment is het net of ik u niet kan bereiken , laat staan begrijpen . Zoveel emoties gingen vandaag door me heen , maar hierdoor verloor ik de rust om U hier aanwezig te weten . Vergeef me mijn kortzichtigheid , help me in rust te komen en wees me genadig .

olivia schreef op 26 maart 2019 om 19:25

Heer onze God,
Geef ons ogen, die meer zien dan het uiterlijke….
Geef ons een hart, dat open staat voor iedereen….
Geef ons een mond, die woorden spreekt van hoop en vergeving….
Geef ons handen, die delen met hen die tekort komen….
Open, God, ons hele bestaan en geef ons het water waarvan we geen dorst meer zullen krijgen, want Gij God, zijt de bron van ons bestaan. Amen

bienanneke schreef op 26 maart 2019 om 19:02

mijn man heeft de tekst gevonden! het staat in het deuterokanonieke boek Daniel. en ja dit boek staat niet in mijn bijbel. wel in de bijbel van het KBS, die hebben we ook. willen jullie het een volgende keer er bijzetten. dank u.

bienanneke schreef op 26 maart 2019 om 18:51

ik heb de Bijbeltekst ook niet kunnen vinden. Daniel 3 gaat maar tot 33.

lilian schreef op 26 maart 2019 om 17:57

Ik bid dat deze vastentijd mij moed zal geven en dat ik bij de Heer gehoor mag vinden voor alle moeilijkheden. Ik ervaar zijn aanwezigheid die mij kracht schenkt, ik voel mij niet alleen.

Nadia schreef op 26 maart 2019 om 16:00

Nederigheid. Ik denk dat heel wat mensen het woord moeten opzoeken via internet. Laat staan, nederig zijn. Ik heb het geluk dat ik dat woord uitgevoerd heb zonder mijn weten. Mijn hart sprak en deed het. Mijn hersenen dacht achteraf ik heb iets goeds gedaan maar hoop dat het goed blijft.

Maria schreef op 26 maart 2019 om 11:38

vermoeid van de tocht val ik in slaap. Ik wacht.

cathy schreef op 26 maart 2019 om 11:34

Ik voel me ook in de minderheid,en vraag me soms af wat ik nog te betekenen heb!
Door niet voluit voor God te kiezen ben ik zondaar.
De wereld ziet geen echte Christenen meer in ons,we zijn niet meer geloofwaardig.
Door deze retraite en de ervaring die ik van God krijg,weet ik dat al het aardse van geen belang is enkel het leven dat eeuwigheid brengt is van belang.
Ik voel dat als ik gehoorzaamheid hoog acht ,God mij nabij is en helpt.
Dan word ik gedragen en voel ik vrede.Dan kan ik God danken voor wat Hij met mij doet,Hem prijzen en aanbidden en verheerlijken amen.

Margriet schreef op 26 maart 2019 om 09:29

Waar staat de tekst van vandaag? in mijn vier bijbels kan ik hem niet vinden op de aangegeven plaats.
De beelden bij de tekst van mensen op een berg inspireren mij. Ik ben er niet alleen, we zijn samen op weg.

Sylvia schreef op 26 maart 2019 om 09:14

God komt aan mijn kant staan. Hij oordeelt niet en vergeeft met gulle hand. Ik ben op weg, kijkend naar de anderen en mezelf en merk dat vergeven en niet (ver)oordelen mij rijk maakt.

Carla schreef op 26 maart 2019 om 09:08

Gebeurtenissen raken mij, het laten bezinken en deze diepte aanzien kan zwaar zijn en rust geven wanneer ik God ontmoet, Relativeren is niet nodig om mezelf staande te houden, aanvaarden vergezeld met de goddelijke gloed is eveneens een weg.

Truus schreef op 26 maart 2019 om 08:28

Het klimmen de berg op kost steeds meer moeite, zelfs om dichter bij U te komen. Soms bidden we alleen om door U verhoord te worden.En uit dankbaarheid zou op de eerste plaats moeten komen.

bep schreef op 26 maart 2019 om 08:11

Met Jesus de berg op…
Er is flink en best aardig veel geklommen deze vasten weken. Vaak zijn onze ogen opgeslagen naar de top…
Ben zelf helaas nog NIET ver en vandaag best wat moe daarvan!
Door het vele vallen…opstaan…teruggaan en opnieuw verder gaan… is de kans nabij wat achterop te raken.

God blijft waken over wie struikelt…

Komt het moe zijn en vallen door in het ritme van de wereld te willen blijven gaan…dat rust noch stiltes kent? en elke noot keihard kraakt…

Er is veel getwijfeld….
goed en blij gekeken…
naar schoon waar en goed van schepping en schepper.
Aan tekst..impulsen en citaten is in gebed en overleg met god veel ervaren.
Verlangens zijn uitgesproken…
Zwaar is er overwogen…
nederig
ootmoedig
barmhartig
over schuld en onschuld is gemediteerd…
ruimhartig is getwijfeld over alles…
vooral over (me)onszelf …
Het voelt als heenenweergeslinger tussen uitersten ::
hier en daar is wat stress te voelen…
zullen we het redden samen voor het hoogfeest.

Er is behoorlijk behoefte aan schaduw .. Alles zichtbaar in het licht zou te zeer confronteren………………………………….
met het zelf..

De angst
…straks opnieuw als een soort Simon van Cyrene uit de menigte geplukt te worden…dringt zich geleidelijk op.
Al was Simon door het slepen van het kruis….WEL in staat op een bijzondere manier dichtbij te komen en in korte tijd met Jesus dikke vrienden te worden…

Weer helpen torsen en WEER voelen hoe zwaar het kruis voor Jesus is..
Is er een keus…

Geregeld overmand door uitersten blijft het vertrouwen rechtop…dat door de regelmaat van het klimmen inclusief vallen en opstaan . Gods ritme meer en meer het onze mag worden…en we straks met ELKAAR de vreugde van het samenzijn OP de berg mogen ervaren.

Christianne schreef op 26 maart 2019 om 07:54

De tekst bij de gebedssugestie van vandaag: ‘ het klimmen, kijken, het overwegen, het bidden, het kan een mens dichter bij God brengen’ spreekt me in deze dagen extra aan omdat we letterlijk klimmen tijdens een korte vakantie in de Ardennen. Mijn leven en mijzelf als persoon, zoekend naar God, komen in deze dagen speciaal in mijn gedachten. De woorden van psalm 91 ‘ op U stel ik mijn vertrouwen’ , maken mij stil en dankbaar.

Christianne schreef op 26 maart 2019 om 07:20

Deze week ben ik letterlijk een beetje aan het klimmen, op korte vakantie in de Ardennen. Daarom spreekt de meditatie tekst : ‘ het klimmen, kijken, het overwegen, het bidden, het kan een mens dichter bij God brengen’ me extra aan. Ik ga proberen mijzelf en mijn leven in deze dagen te overwegen in het licht van deze tekst, en in dat van het evangelie van de laatste dagen. Maar vooral psalm 91 zal mij speciaal aanspreken: …’ op U stel ik heel mijn vertrouwen’ ! Ik voel me zo bevoorrecht en dankbaar deze woorden in mij te laten komen in dit stuk van de veertig dagen tijd!

Frans schreef op 26 maart 2019 om 04:13

Moge deze vastentijd voor velen een periode van inkeer en helen zijn. De grote inspiratiebron, verwoord in de Schriften, moge onze gids zijn. Elke dag getuigt de Schrift van het leven en werken van Jezus Christus. De grote Voorganger en het voorbeeld wijst ons de weg.

jail schreef op 25 maart 2019 om 23:44

Hoe moeilijk is het om mijn eigen melaatsheid te zien. Maar goed dat God barmhartig is. Vergeven en vergeven worden. De boom niet omhakken maar eerst eens extra verzorgen, dit doen bij jezelf, is ook heel voornaam. Jezelf begrijpen en vergeven dan kan je de andere beter begrijpen en vergeven. Heer blijf me nabij Amen. Help mij, ik ben blind maak me ziende Amen.

Mariejan schreef op 25 maart 2019 om 22:57

Deze tekst Daniel 3:37+39 raakt mij zeer diep. Hij wierp me terug op een zeer moeilijke periode in mijn leven. Deze tekst heb ik uitgesproken voor de groep, die ik ging en moest verlaten met pijn in mijn hart. Vermorzeld heb ik me gevoeld. In die periode en in de periode daarna heb ik alleen werkelijk gehoor kunnen vinden bij God. Hij was erbij en begeleidde me op de weg die ik gaan moest. Zonder zijn steun was ik hier niet doorheen gekomen, niet zoals ik er nu doorheen ben gekomen. Met zijn steun en begrip en liefde kon ik uiteindelijk weer opstaan.

olivia schreef op 25 maart 2019 om 18:06

Heer, open onze harten zodat wij de taal van uw tekenen verstaan. Leer ons begrijpen dat Gij het zijt die met ons gaat uit het land der verdrukking naar een leven in vrijheid.

luís Weel schreef op 25 maart 2019 om 18:04

Vandaag toch ook maar een gedachte over Maria Boodschap. Ze zei “Ja” tegen de onverwachte vrucht in haar schoot die, menselijkerwijze gesproken, haar hele leven op zijn kop zette en verwarring bracht. Toch zingt zij een loflied tijdens het bezoek aan haar nicht Elizabeth: “Hij heeft neergezien op de kleinheid van zijn dienstmeisje en maakt groot wie klein is….”
Naäman, de Syrier, is ziek zoekt en op aanraden van zijn dienaren gaat hij naar het huis van de profeet waar hij niet binnen mag komen. Krijgt slechts een boodschap: “Ga jezelf zeven keer wassen in de Jordaan.” Wat een onzin… denkt hij. Hij voelt zich als man van het koninklijk hof miskend. Maar desondanks, gestimuleerd door de mensen om hem heen, gehoorzaamt hij en het onverwachte gebeurt: hij geneest! Hij wil betalen, maar dat wordt geweigerd en uiteindelijk gaat hij met enkele karrenvrachten met grond terug naar zijn land en erkent dat er een hogere macht is dan alle (af)goden die hij kent en wil de God van Israël in zijn land aanbidden….
Ziekte, pijn, een ongeluk, doodervaring en er toch doorheen komen kan veel doen met een mens en zelfs zijn hele levensinstelling veranderen daarna….
Enkele van dit soort ervaringen heb ik meegemaakt. Daardoor ben ik gaan zien dat er veel meer is tussen hemel en aarde dan ik kan bevatten. De bijbel helpt me om dat “meer” een naam te geven en iets te ervaren van Emmanuel=God met ons(mij).
Anderzijds voel ik dat die kracht nog niet voldoende in me doorwerkt, ben niet tevreden over mijzelf en voel veel pijnen. Ik maak maar weinig goede voornemens omdat ik al bij voorbaat twijfel of daar wel iets van terecht kan komen. Soms denk ik dat God me nog tijd van leven geeft om me helemaal te kunnen keren tot Hem. Hoe, wanneer en of dit zal gebeuren, weet ik niet. Ik ga voorlopig nog maar door “Wachtend op God.”

olivia schreef op 25 maart 2019 om 18:00

Vandaag Hoogfeest van de aankondiging van de Heer Jezus.
Heer God, met de menswording van uw eengeboren Zoon, die ontvangen werd in de schoot van de Maagd Maria, is de aanvang van uw Kerk begonnen. Bevestig in ons het ware geloof Heer.

Lut Pyck schreef op 25 maart 2019 om 17:53

Mijn melaatsheid op dit ogenblik is het verwerken van een groot verlies. Dit drukt mij op dit ogenblik naar beneden. God is soms ver, te ver, en toch blijf ik Hem zoeken….

Johanna schreef op 25 maart 2019 om 17:09

Wat is mijn melaatsheid? Angst…om te durven vertrouwen. Want waar ontleen ik dat vertrouwen aan?

Carla schreef op 25 maart 2019 om 16:23

Hoe een voudig kan het zijn. Zonder oordeel vrij en vruchtbaar leven. God, altijd aanwezig in mij, het maakt mij blij.

Temina schreef op 25 maart 2019 om 16:21

Mijn melaatsheid: gezondheid en mantelzorgtaken. Wat vraagt God van mij: omarmen, vertrouwen, loslaten en liefde. Zeker de bewustwording is er, heel belangrijk, nu nog groeien om de hindernissen te overwinnen, dat zal het zeker dragelijker maken. Ik mag mij gedragen voelen en samen met God optrekken. Heer help Mij , mijn grenzen te bewaken, zodat ik daarna weer flink aan de bak kan, amen.

lilian schreef op 25 maart 2019 om 16:19

Mijn melaatsheid is, dat ik blijf tobben en niet los kan laten. Ik bid de Heer voor zijn erbarming en vraag Hem mij te helpen uit deze moeilijke periode.

bep schreef op 25 maart 2019 om 11:51

Heer Jesus….
De stilte biecht vandaag een eerder dichtgebedje.
Dat fysieke pijn een diepere melaatsheid inhoudt…in de tekst vandaag te lezen….
confronteert zooo zeer (oo) .
Het slaat me neer…
ik durf echt niet op weg de berg op…
het is hier al zooo stil…
wat vraagt U van me heer?

Omdat ook U een moeder had durf ik dit vandaag met U (en in het gastenboek) te delen..
U kent mijn fysieke pijn waar elke dag volop mee geleefd wordt.
Mag het daarom hier..
Vader in de hemel…dank U dat u er bent en om wat u in de pijn legt.
Ik zal er zijn…

Wie neemt mij opnieuw mee op weg de berg op..

ontwaken heel pijnlijk
pijn schijnt gewoon
voelen naar buiten
gewoon
elke dag

pijn als pakketje
als moederdag geurtje
dat morgen weg is
oh pijn is een dag!
vol nieuwe geuren

pijn kiest haar weg
haar stralende weg
maakt nieuwe kleuren
leven een dag
elke dag

pijn voelt het netwerk
de kosmische stralen
mensen een dag
het wordt avond en morgen
gewoon
elke dag

pijn is van het lijden
is nacht van de tijd
wij mensen één mens
ZIJN som der delen
gewoon
elke dag

bep 14/1/2016

Maria schreef op 25 maart 2019 om 11:47

Goddank ik krijg weer woorden om mijn verhaal te vertellen. In de stilte ontstaat het nieuwe. Alles wat ik moet doen is vertrouwen. Onzekerheid verhindert mij voluit te leven. Dat is mijn melaatsheid: bang om mezelf te laten zien. Geen opgepoetste versie van mezelf maar wie ik werkelijk ben.

Nadia schreef op 25 maart 2019 om 11:32

De bijbelsuggestie van vandaag maakt duidelijk dat iedereen voor zichzelf moet zorgen. De 40-dagen tijd zou een periode moeten zijn om verandering bij jezelf in te passen. Voor mezelf moet ik nu duidelijk mijn grenzen maken dat niet iedereen zo maar opbelt om raad en daad.
Ik weet heel goed hoe ik mijn leven wil schikken.

bep schreef op 25 maart 2019 om 10:35

Heer Jesus….
De stilte biecht vandaag een eerder dichtgebedje.
Dat fysieke pijn een diepere melaatsheid inhoudt…in de tekst vandaag te lezen….
confronteert zooo zeer (oo) .
Het slaat me neer…
ik durf echt niet op weg de berg op…
het is hier al zooo stil…
wat vraagt U van me heer?

Omdat ook U een moeder had durf ik dit vandaag met U (en in het gastenboek) te delen..
U kent mijn fysieke pijn waar elke dag volop mee geleefd wordt.
Mag het daarom hier..
Vader in de hemel…dank U dat u er bent en om wat u in de pijn legt.
Ik zal er zijn…

Wie neemt mij opnieuw mee op weg de berg op..

ontwaken heel pijnlijk
pijn schijnt gewoon
voelen naar buiten
gewoon
elke dag

pijn als pakketje
als moederdag geurtje
dat morgen weg is
oh pijn is een dag!
vol nieuwe geuren

pijn kiest haar weg
haar stralende weg
maakt nieuwe kleuren
leven een dag
elke dag

pijn voelt het netwerk
de kosmische stralen
mensen een dag
het wordt avond en morgen
gewoon
elke dag

pijn is van het lijden
is nacht van de tijd
wij mensen één mens
ZIJN som der delen
gewoon
elke dag

bep 14/1/2016

Sylvia schreef op 25 maart 2019 om 08:16

Waarom doe ik dat dan niet? Vaak wel, maar ineens schuift er een bedrieglijk aanlokkelijk landschap voorbij; ja oh ja daar wil ik van genieten. Maar ach, het is niet het ware, niet de werkelijke diepte waarvan ik weet: Daar gaat het om. Met vallen en opstaan; God ik vraag Uw hulp.

Carla.. schreef op 25 maart 2019 om 08:07

De drie vragen na deze tekst pakken mij vanmorgen:
Wat is mijn ‘melaatsheid’? Mijn hindernis om voluit te leven? De steeds weer terug kerende angst om te leven, om het goed genoeg te doen, om mensen te verliezen.
Wat vraagt God van mij om daarvan bevrijd te worden? God vraagt mij om het los te laten!!
Waarom doe ik dat dan niet in deze veertigdagentijd? Ik wil dit graag maar het pakt me zo vaak op onverwachte momenten weer vast.
De stem van God die zegt: “laat het maar los, Ik zal er zijn!”
Ineens is daar het lied: “Heilige Geest van God vul opnieuw mijn hart”, dit is voor vandaag het teken dat ik niet meer hoef te vechten omdat God altijd bij mij is en Zijn Geest heeft gegeven om mij de weg goede weg te wijzen.

Karin schreef op 25 maart 2019 om 07:01

Als je een berg moet beklimmen is het niet handig dat je fysiek niets kunt.
Ik kan niet meer lopen,niet meer staan.
Iedereen om mij heen loopt door,Ik blijf achter.Heb ik in het begin te snel gelopen? En kan ik nu rusten aan zijn zij?
Op krachten komen voor de rest van de tocht.Het is nog lang geen Pasen.Heer laat mij rusten in Uw warme schaduw en niet door willen,kunnen ontspannen,rusten en vertrouwen.
U zorgt voor mij.Voor U is alles mogelijk U beheert de tijd.Hoe moeilijk ik het ook vind om mijn obsessie om boven te komen los te laten.U zorgt ervoor dat ik doorkrijgt wat belangrijk is.Genieten van het samenzijn en de mooie omgeving.
Genieten,mogen genieten van Uw nabijheid en koestering.Heer Help Mij dat te kunnen..

Mariejan schreef op 24 maart 2019 om 23:21

Mijn melaatsheid. Ik versta dit als mijn pijn, mijn ge(ver-)wondheid. Ik heb dit leren accepteren en liefhebben. Zelfs ervaren als een geschenk van God. Daar wil ik niet bevrijd van worden, wel mee leren omgaan. Het is een belangrijk stuk van mij. En ik voel dat ik van daaruit scherper kan zien, waarnemen, dieper kan leven dan ik had gekund als is niet melaats was geweest. Misschien geeft mijn melaatsheid mij juist de diepgang die ik nodig heb.

Karin schreef op 24 maart 2019 om 20:41

Verwarring en twijfel zijn mijn deel waar is het gebleven wat ik voelde.Mijn gelaagdheid,mijn pijn mijn verdriet.
Ik weet niet wat ik moet doen dan wat ik al doe een tentoonstelling houden ter ere van U en om mijn verleden voor eens en altijd een plek te geven zodat na Pasen mijn Melaatsheid plaats heeft gemaakt voor iets anders waar ik het bestaan nog niet van ken.
Ik denk Godsvertrouwen.Toch weet ik dat ik niet hoef te wantrouwen,maar misschien moet ik wat meer samen met andere christenen belijden.
Wij belijden een geloof en een kerk ,breng ons samen een in uw naam ieder is welkom hier binnen te gaan samen een in uw naam geborgen in Liefde die U aan ons geeft.
Nummer van Sela,breng ons samen.
Ook valt mij op dat bij de laatste zin die ik tik.Geborgen in Liefde die U aan ons geeft ik nog te vaak teleurgesteld ben in mijn medemens dat Hij of Zij niet die Liefde kan geven en ik toch maar in die richting kijk in plaats van Uw Liefde te zoeken die altijd vervullende is.
Werk aan de winkel dus.
Ook beter mijn gebed plannen word te vaak gestoord of doe ik dat omdat ik mij niet compleet over durf te geven?

jail schreef op 24 maart 2019 om 20:40

Heb ik de ervaring van God zijn nabijheid? Soms wel. Ik neem me dan voor om het bij mij te houden maar dat lukt me niet. Het gebed en deze retraite helpen me om tot rust te komen, om tot het besef te komen dat als ik Hem het initiatief laat nemen het leven beter is voor de andere en voor mezelf. Heer blijf me nabij amen.

Temina schreef op 24 maart 2019 om 20:38

Tekst: Maar soms, als in een flits komt een gedachte bij mij binnen, welt er iets in mij op dat mijn stappen overstijgt en me aanspreekt, dat is voor mij “ Heilige grond” de ervaring van Gods nabijheid. Herkenbaar, soms weet je gewoon
dit is de juiste weg, het kan op diverse manieren tot je komen, maar je weet gewoon “ Dit is het” je voelt de rust en vrede. Het tegenovergestelde ervaar ik ook, je worstelt met iets, je komt er niet uit, geeft een gevoel van onvrede, niet fijn. God neemt het initiatief, dit kan zich op vele manieren uiten. Hij kent ieder bij naam en doorgrond ons allen, amen.

luís Weel schreef op 24 maart 2019 om 20:18

Vandaag kijk ik naar het plaatje. Het valt me op dat er slechts twee mensen tussen de rotsblokken lopen. Waar is die derde? Waar ben ik? Afgedwaald, verloren in de ruimte en tijd, de weg kwijt, de anderen uit het oog verloren, in de schaduw van de dood en de zonde, of in de schaduw van God?
Vanmiddag was ik in de kerk van Volendam. Op de trappen van het priesterkoor las ik in allerlei talen: a.u.b. het priesterkoor niet betreden. Heilige grond moet je niet betreden. Daarom behandelen de Indianen het oerwoud met zoveel respect: heilige grond, waarin het goddelijke heerst. Daar moet je voor buigen.
In ons land van weinig zon hebben we de neiging om altijd in de zon te willen lopen of liggen. In de zonniger oorden zie je het omgekeerde. De mensen zoeken de schaduw op om rust en verkoeling te vinden.
Mozes begint de dialoog met de woorden “Hier ben ik”. God maakt zijn naam bekend en zegt: “Ik ben: Hij, die er is”. En verderop vraagt Mozes: “Wie ben ik om naar de farao te gaan en uw volk weg te leiden uit de slavernij?”.
Wie ben ik en wat is mijn opdracht in het leven en kan ik dat wel aan? Vaak twijfel ik en vertrouw ik niet voldoende op Gods genade en blijf ik maar liggen waar ik lig zonder op te staan. Er woedt een tweestrijd: ik worstel met mezelf en met God en maar al te vaak geef ik me over aan de bekoringen van de duivel.
Minha culpa, minha culpa, ik heb gezondigd, Heer, wees mij zondaar genadig…

olivia schreef op 24 maart 2019 om 19:07

De Heer is mijn sterkte en mijn kracht Hij heeft me redding gebracht. Hij is mijn Schepper, mijn steun, mijn heil, mijn vreugd.Hij is mijn God, op Hem wil ik bouwen, in Hem geloven; zijn sterke kracht gaat alles te boven. Lof eer en glorie aan U Heer

Frida schreef op 24 maart 2019 om 18:24

Prachtig de overdenking van vandaag. Ik heb veel aan jullie open overdenkingen. Ik heb psychische problemen (eetstoornis) die weerhouden me er van wat te matigen met eten in deze tijd 🙁

Carla.. schreef op 24 maart 2019 om 17:17

Deze retraite maakt mij zo stil.
Ik weet hoeveel moeite het kost om een berg op te klimmen maar nu klim ik niet alleen.
Dit maakt mij zo stil, heb zoveel rust in mijn hart gekregen.
Is dit dan de plaats waar ik dicht bij “heilige” grond vertoef?

Carla schreef op 24 maart 2019 om 12:56

Heilig,heilige gewijde grond betreden. Als kind bracht mij het gevoel van een heilige omgeving licht in me. Iets vlinderachtigs waardoor ik zachtjes het altaar benaderde. Respect hebben voor het ongeziene is het waar ik nu de woorden voor kan vinden. Dank hier voor.

Nadia schreef op 24 maart 2019 om 12:28

God’s nabijzijn kan ik soms heel goed voelen. De afstand kan ver maar het gevoel verzacht. Ik ben blij dat deze retraite er elke dag is om verandering in mijn levensweg te blijven ervaren. Elke dag zou eigenlijk een gebed te voorschijn mogen komen. Elke dag een moment vanuit de bijbel die volgens de dag is. Zelf denken, zelf rust voelen.

Maria schreef op 24 maart 2019 om 10:55

Uit de weg gaan. ik moet zelf uit de weg gaan. Zo voelt het. Ik zit mezelf in de weg. Plaats maken, ruis onder ogen zien en laten gaan. Als ik naar beneden kijk, is het dal heel diep en als ik omhoog kijk kan ik de top van de berg niet zien.
ik vraag om bijstand.

Joke schreef op 24 maart 2019 om 09:52

Het visualiseren van het ‘op de berg zijn’, en dat daar meer gebeurd dan alleen je voeten verplaatsen, dat heb ik al mogen ervaren in deze retraite.
Dat raakt me diep!

‘Dat de grond waarop je staat’, dus de plaats waar je staat in het leven, ‘heilige’ grond is, omdat ik Gods nabijheid ervaar, vind ik groots, en nauwelijks te beseffen.

Dat God mij kent en over mij waakt, dat maakt dat ik mij opgenomen voel in de ruimte van Zijn liefde.
( en dat wij daar allemaal deel van uitmaken, geloof ik ook).

Een goede zondag gewenst!