Gastenboek

cathy schreef op 3 april 2019 om 16:49

Ik heb geleerd,dat mijn gebed niet altijd goed geformuleerd is,endaarom niet altijd beantwoord wordt.
ook mijn houding moet beter ,ik moet de tijd geven aan God om te antwoorden en naar God luisteren die me raad geeft.
Ik ben me bewust dat God mij niet vergeet en heel de dag bij mij is,in alles wat ik in zijn naam doe.
Als mijn ego de bovenhand neemt dan voel ik dat ik mij verwijder van God.Maar God wacht steeds op mij tot ik terug naar Hem kom.
In mijn gebed vraag ik dat God mij zou helpen om zijn wil te doen,want zonder Zijn hulp kan ik niets.Dat geeft mij een veilig gevoel,dank U God.

Annemarie schreef op 3 april 2019 om 13:53

In een onlangs verschenen boek ‘Wat zag Jezus vanaf het kruis? ‘ van pastoor Jeroen Smith pr. beschrijft de auteur vanuit het perspectief van Jezus, wat Jezus vanaf het kruis mogelijk heeft gezien: De stad Jeruzalem, de tempel, Getsemane en in de verte de zaal van het Laatste Avondmaal. De voorbijgangers, die Hem soms bespotten, de soldaten en de twee misdadigers naast Hem. En Maria, Zijn Moeder en de vrouwen en zijn geliefde leerling Johannes.
Ziet Hij ons nu ook naderen tot het kruis, terwijl we soms vallen en opstaan en obstakels moeten overwinnen in onszelf of buiten onszelf op onze weg?

Jezus, u kent mijn kleine ziel en mijn angsten en het innerlijk gevecht, dat ik vaak moet leveren om onder Uw kruis ook mijn plaats in te nemen en naar U op te kijken.
Bescherm mij en geleid mij: “Vergeet mij niet, als U daar aankomt in Uw Koninkrijk”.

Annemarie schreef op 3 april 2019 om 13:29

Er worden zulke mooie, vaak heel persoonlijke gebedservaringen gaandeweg in deze retraite met elkaar gedeeld. Dat zijn gaven aan elkaar vanuit grote kwetsbaarheid…
Het roept bij mij de herinnering op aan een boek dat ik jaren geleden kreeg, van Phil Bosmans met de titel ‘Menslief, ik hou van jou !’ met positieve gedichten en gedachten om mensen moed voor onderweg te geven. Sommigen vonden Phil Bosmans te zoetsappig, maar eigenlijk is zijn boodschap allesbehalve zoet. Het ontroert me nog altijd: Durven geven en durven openstaan voor het geschenk is zo wezenlijk, zowel in relatie tot God als tot elkaar, van mens tot mens. Soms geeft de ander je iets vanuit zijn eigen binnenste, dat hij of zij zelf met pijn en tranen heeft moeten bevechten.
Dankjewel, Karin! Ik bid met je mee om antwoord en verhoring van je gebeden.

Maria schreef op 3 april 2019 om 12:31

Mijn angsten doen me bijna struikelen. Ik kijk te veel voor me om te zien hoe ver ik nog moet, draai me te vaak om om te kijken wat ik al afgelegd heb. Ik neem me voor mijn voeten voorzichtig en toch stevig op het pad te zetten. Onherbergzaam is het landschap hier. Indrukwekkend. Ik moet me letterlijk staande houden.
Geef me goede moed!

Joke schreef op 3 april 2019 om 11:48

Er zijn periodes geweest in mijn leven, dat ik werkelijk dacht door God vergeten te zijn.
Dan bad ik tot Maria, of Zij a.u.b. een goed woordje voor mij wilde doen.
Later bleek, hoe ik in die periode ben ‘gedragen’.
( ik schaam mij hier nog voor)

Nu WEET ik, dat ik nooit alleen ben. Ook al voelt dat lang niet altijd zo, ik vertrouw er op dat dat zo is en ik geloof dat dat zo is.
Daar ben ik innig dankbaar voor.
Ook al weet ik soms niet waar ik het moet zoeken, uiteindelijk komen er altijd weer kieren en gaten waar het licht weer doorschijnt!
Het is wonderlijk dat ik kan vertrouwen dat het goed zal komen. Ook al ben ik ongeduldig, of verlam ik mezelf door boosheid of een andere ondeugd, omdat het mij natuurlijk nooit snel genoeg gaat!

Wat een geluk met een trouwe en barmartige God. Daarmee durf ik ondanks de steilte van de berg, wel mee omhoog.
Ik zal Hem lofliederen toezingen, met de adem die ik nog heb en anders doe ik dat in gedachten, en jullie zingen vast mee! En de vermoeidheid, die gaat vast over na een goede nachtrust.
Ik zie uit naar Pasen.

Karin schreef op 3 april 2019 om 10:28

Drie jaar geleden op 3 april 2016.
Dag van de Barmhartigheid.
Jaarheilige zuster Faustina,werd ik gedoopt.
Gisteravond om kwart voor twaalf tot kwart over twaalf gebeden om een wonder dat ik voor eens en altijd wordt genezen van mijn krakkemikkige lichaam dat altijd pijn doet.
Vanochtend werd ik wakker met veel pijn en stijfheid en werd duidelijk mijn gebed is niet verhoord.Toen las ik de geloofsimpuls voor deze week en daar put te ik weer moed uit.
God houdt van mij precies zoals ik ben laat ik mij liefhebben of moet ik eerst beter zijn?
Ik bid dat ik mij kan laten liefhebben in mijn pijn en gebrokenheid en zo Gods aanwezigheid te voelen.
Ik heb pijn maar U houdt toch van mij.Ik hoef niet beter te worden Ik Ben U Goed Genoeg.
Ben ik mijzelf ook goed genoeg,is het oké wie en wat ik ben?

Carla schreef op 3 april 2019 om 09:29

Me toevertrouwen aan God geeft een stil verlangen en diepe rust. Deze nabijheid ervaren is me dierbaar. De glimlach bij de vlinder, onzekerheid bij ziekte, droefheid bij verlies. Dankbaar dat God in me leeft en Jezus ons is voorgegaan.

Truus schreef op 3 april 2019 om 09:13

Voel ik me weleens door God vergeten vraagt u.Hij vergeet ons nooit, wij Hem wel.
Ik vertrouw op U met heel mijn hart. De berg is steeds moeizamer te beklimmen, maar ik ga ervoor op weg naar Pasen.

Nadia schreef op 3 april 2019 om 09:10

Vermoeidheid steekt inderdaad de kop op maar wilt niet noodzakelijk zeggen dat God ons vergeten is. Onszelf verplichten om te rusten is een teken om nadien de draad op te nemen.
Niemand wordt in de steek gelaten en wie zich zo negatief voelt, vond geen rust in het hart. We horen onze krachten en ons verstand gelijk te brengen.

Hennie Diijst schreef op 3 april 2019 om 07:53

Mijn complimenten voor de foto’s. De afbeeldingen verdiepen mijn bezinning, dank!

Ingrid H schreef op 3 april 2019 om 07:40

Ja Abba Adonai, U vergeet mij nooit, sterker nog, U kunt mij niet vergeten. U houdt uw liefdevolle blik voortdurend op mij gericht. Ben ik me daar voldoende van bewust? Ik ervaar dit als geruststellend, soms ook controlerend..toch is de negatieve ervaring mijn eigen visie, U ziet mij altijd in liefde en vol van genade aan.
Leer mij om me altijd goed en veilig te voelen in uw aanwezigheid.
U staat niet toe dat uw kind door het altijd dreigend kwaad ten onder gaat, er kan je dus wel van alles overkomen..als ik naar Job kijk kan dit heel ver gaan.. Toch hebt U het eerste en het laatste woord. U zult mijn ingang en mijn uitgang bewaren. Uw stok en uw staf vertroosten mij, zelfs al ga ik door en dal van diepe duisternis. ( beweging, geen stilstaan!) ik vrees geen kwaad want u bent bij mij. Plant dit in mijn hart Heer, ets dit in mijn ziel en vul hiermee mijn verstand. Uw wil geschiede.

Mariejan schreef op 2 april 2019 om 23:34

God kan mij nooit vergeten want Hij is het zelf. Hij schept mij steeds verder. Hij is het leven in mij. Hij leeft door mij heen. Ik zou niet bestaan als Hij me vergat. Wil niet zeggen, dat ik nooit het gevoel heb dat ik alleen ben en het zelf moet opknappen, zonder steun – ook zonder zijn steun. Het is toch telkens weer een toevertrouwen. Hem weer zoeken is rustig bij Hem zijn. En dan wordt het weer helder.

Danny verlie schreef op 2 april 2019 om 22:15

Verlamd zijn… misschien verwachtingen eraan vasthouden… Helderheid.. verrukking.. dit alles loslaten.. Het zijn als wolken die de zon tegenhouden, we houden er ons aan vast… Laat los ga de leegte binnen niet weten… Pas dan zal iets nieuws ontwaken..

luís Weel schreef op 2 april 2019 om 21:53

“Ik word al wat ouwer en dus niet gauwer”. Het lopen gaat me moeilijk af. Als het licht van de nieuwe dag door de kieren van mijn gordijnen de kamer binnenvalt, voel ik me lamlendig, zonder fut en stap ik met heel veel tegenzin mijn bed uit. Na de douche, een broodje en 2 kop koffie ga ik dan maar weer op pad. Een stem in me zegt: ga niet bij de pakken neerzitten; sta op en loop… En dan is het weer aanpakken geblazen. Zo gaat het iedere dag. Gaandeweg voel ik dan weer kracht. Het duister in me wordt licht en de ontmoeting met allerlei mensen brengt me ertoe iedereen op mijn weg een beetje op te vrolijken of te bemoedigen en dan vergeet ik alle ellende die er in mij en om me heen is.
Zo gaat het eigenlijk al heel lang. Ik heb de jaren niet geteld. Misschien wel meer dan 38 jaar.
Wel is er altijd die stem geweest die zei: sta op, neem je bed en wandel en zonder die stem was ik waarschijnlijk blijven liggen en was ik misschien bij de pakken neer blijven zitten.
De leer is belangrijk, maar het leven gaat boven de leer. Het mooie in het verhaal van de genezen lamme is dat hij zich niet laat kisten door de censurerende wetgeleerden, maar wijst naar de persoon van Jezus als degene wiens woord meer gezag heeft dan van wie dan ook. Een liedje zegt: “Het is weer tijd om op te staan.”
Wel te rusten allemaal. Ik heb weer genoten van jullie schermutselingen met het leven.

lieve 2 schreef op 2 april 2019 om 21:48

Met die woorden “op de Heer vertrouwen” en “me aan de Heer toevertrouwen” was ik lange tijd bezig. We vertrouwen dikwijls op iemand, gelukkig maar. Op wat die zegt, op wat die doet, op zijn standvastigheid daarin. Het is een gevoel van veiligheid en vriendschap , een besef dat het er in dat gezelschap goed aan toe gaat. Op die manier vertrouw ik op de Heer en ook op zijn Kerk; al is die niet volmaakt. Maar het is en blijft EEN GEVOEL, al kan er een wilsactiviteit ondersteunend zijn “Me aan de Heer toevertrouwen” is EEN BESLISSING. Dan heeft de Heer me geroepen en heb ik al dan niet met vreugde ‘ja’ gezegd. Dan gaat het om mezelf en alles wat ik ben en heb volledig onder Zijn hoede en bescherming en bewaring stellen.Wat voel ik me klein.

bienanneke schreef op 2 april 2019 om 19:51

38 jaar chronisch ziek…..willen jullie bidden voor alle zieken die al zo lang ziek zijn……? onze oudste dochter is al 23 jaar ziek en de andere dochter 13 jaar…(erfelijke progressieve hersen ziekte) het gaat nooit meer weg, gelukkig hebben ze wel mensen en hun kerk om hen heen. maar o wat is het soms moeilijk, je verliest ook mensen want die kunnen het niet zo lang met je volhouden. zo pijnlijk. als we ons geloof in Jezus niet hadden……. deze ziekten verlammen mij wel eens en als zij 38 jaar ziek zijn ben ik er dan nog? hoe lang kan ik mantelzorger zijn? als ik dit bijbel verhaal lees denk ik daar altijd aan.

Truus schreef op 2 april 2019 om 19:45

Is er iets dat mij verlamd?Soms dat is een woordenwisseling, die ik in orde moet maken.
Graag wik ik Hem volgen de berg op.Denk hierbij aan mijn overleden moeder, die had vandaag jarig geweest. Zij vond alle mensen altijd gelijk hoe ze ook dachten. Voor mij is dit iets moeilijker.Heer wilt U aub helpen daar een weg in te vinden.

Joke schreef op 2 april 2019 om 19:36

Ik wil iedereen bedanken die deze vorm van retraite mogelijk hebben gemaakt. Het doet mij goed om God’s woord te lezen en wat dan ook nog duidelijk uitgelegd wordt. Het geeft mij veel innerlijke rust en ruimte om de levensvragen die op dit moment aandienen in een , voor mijn gevoel, juist perspectief te plaatsen. Dank hiervoor.

Riemke schreef op 2 april 2019 om 19:33

Bij regels denk ik al snel aan geboden en verboden. Dat kan de levensvreugde van veel mensen wegnemen.
Je moet dit, je mag dat niet, je vrijheid is weg. Toch zijn er wel regels nodig maar wel om deze op een goede manier te gebruiken, zodat je je vrij kunt voelen en deze je houvast kunnen bieden. God wil dat wij ons vrij voelen en Hem volgen de berg op. Hij nodigt ons daartoe uit. Graag voeg ik nog het laatste stukje toe wat ik een paar jaar terug heb geschreven.

Onderweg

Als kerk ben je onder weg.
Je probeert nieuwe wegen te vinden
en kansen te benutten.
Maar wat bepaalt je doel?
Is er wel een eindbestemming
of blijven we onderweg?
Zomaar wat vragen die je bezig kunnen houden.
Gelukkig hoeven we niet alleen te gaan,
want God wil altijd aan onze zijde staan.
Met Hem als gids kunnen we de reis aan.

mia schreef op 2 april 2019 om 19:09

Ik was verwonderd te beseffen dat ik me al zo lang laat verlammen door een stuk gelopen relatie die ik niet in de juiste context kan zien. Ik heb altijd de neiging om te vergoelijken. Dat is niet de realiteit aanvaarden zoals die is.Ik heb uiteindelijk schrik om in de leegte te staan. En toch geloof en hoop ik dat Jezus me uitkomst zal bieden.

Maria schreef op 2 april 2019 om 14:01

Wat verlamt mij? Ik laat mij verlammen door de gedachte dat andere mensen van alles van me kunnen vinden. Veel vaker zou ik mijn mond open willen doen als ik iets hoor wat onrechtvaardig, discriminerend, veroordelend of onheus is. Waar ben ik bang voor/ Ik ben bang agressie over me heen te krijgen, ruzie te veroorzaken, afgewezen te worden of nergens meer bij te horen. Toch wil ik me niet laten verlammen. ik wil zeggen wat er in me leeft als dat zinvol en nodig is op een manier die mensen kunnen horen. Ik vraag om moed daarvoor.

Carla schreef op 2 april 2019 om 12:10

Laten we bidden voor hen die regels doorbreken wegens innerlijke vrijheid. God is liefde en ten diepste eerlijk zijn naar jezelf en naar God toe is een heilige weg. Mijn denken laten verlammen is niet nodig wanneer ik met liefde kijk.Angst voor grenzeloosheid en onjuist gedrag kan omgebogen worden. God sta me nabij om u te eren en dat de mens gezien en begrepen wordt.

cathy schreef op 2 april 2019 om 11:39

Ja heel veel dingen verlammen mij.Jezus had niets en vertrouwde alleen op God.
Help me Jezus om ook in te zien dat ik alleen op God mag vertrouwen.Door mijn toedoen verhef ik mij tegenover anderen en dat mag niet.Maak me nederig van hart Heer.Ja ik volg de berg op naar Pasen.Ik wil de weg naar het licht gaan.Jezus die verlossing brengt.Wij moeten ons vrij maken van alles wat ons tegenhoudt om naar Gods voorbeeld te leven.Niet naar de mens handelen.

Annemarie schreef op 2 april 2019 om 11:38

Jezus doet leven, herleven. Volg ik Hem daarom de berg op, naar Pasen? Deze vraag licht op tussen al het andere ter overweging vandaag. Ik zit alweer moe te rusten onder de icoon van Christus Pantocrator, de Albeheerser, bij ons in de huiskamer. Ik las een keer, dat in het geopende evangelieboek in Griekse letters een tekst staat uit het Johannesevangelie: ‘Ik ben het Licht der Wereld; wie in mij gelooft, zal in de ‘Duisternis niet verdwalen.’
Ik bid Jezus: Wil dat voor mij zijn, Christus: Het Licht in mijn ogen, van dag tot dag en tot over de grens van de tijd.

bep schreef op 2 april 2019 om 10:53

stil neem ik mijn bed op….
neem alleen mezelf mee..
Wandel rustig verder met jesus de berg op

Kleine stappen…
Kijk om me heen
Proef de lente..ah..die smaakt
Ennnnnn….ik neem eens wat meer rust onderweg

Oje ik Kijk omhoog

‘K Laat de twijfel gaan en al wat was…
Stillll
Vandaag ….natuurlijk(oo)

José schreef op 2 april 2019 om 10:51

Ik voel mij gesteund geholpen en blij en vol moed om door te gaan op de weg naar boven

Nadia schreef op 2 april 2019 om 10:01

Verlamming is er geweest. Zie ik dat als negatief? Neen. Eerder een verrijking tot wie ik nu ben. Regels horen we te respecteren alsook de mens de regels heeft om voor zijn fysieke en mentale gezondheid te zorgen zodanig dat hij goed in zijn vel kan voelen om goed te kunnen dienen met het hart.

Lieve schreef op 2 april 2019 om 09:10

Anna, wat mooi wat je schrijft!!

Lieve schreef op 2 april 2019 om 09:07

Wat verlamt mij? Angsten, paniek, overbezorgdheid… Soms heb ik er echt last van en verlammen ze mij.
Dan geef ik al de gevoelens aan de Heer en vraag ik Hem om hulp. Dat helpt.
Dan voel ik dankbaarheid, omdat ik Hem mag kennen, op Hem mag vertrouwen. Omdat ik weet dat Hij me tegemoetkomt en helpt. Wat een zegen! Dank U Heer!

Lut schreef op 2 april 2019 om 08:40

Vandaag is onze trouwverjaardag. Ik maak de balans op. Geen onverdeeld geluk. Veel
klappen gekregen.Veel kwade dagen gekend. Het kruipt in je kleren, maakt je verlamd. Dat kan járen duren. Ergens wéét je dat God meegaat. Maar toch. Geloof moet sterk zijn. Liefde ook. En er is altijd het kleine zusje hoop, zoals kardinaal Danneels zei, ze houdt ons op de been, houdt de moed erin. Zo voel ik het. God nodigt ons uit om niet bij de pakken te blijven neerzitten. Vooruit kijken, verdergaan. De lente is er al.

PiaRachel schreef op 2 april 2019 om 08:11

Hij die mij genezen heeft, heeft gezegd: neem uw bed op en loop! Dus ik loop…en ondanks tegenslag, pijn en moeilijkheden loop ik nog steeds.

Christianne schreef op 2 april 2019 om 07:05

Verlamd zijn,je zo voelen….kan dat ook door dingen als niet weten of je gezond mag blijven? Dat is dan wel iets om je voor te schamen, omdat zoveel zieken deze vraag niet meer kunnen stellen. Maar hebben velen niet een ‘ verlamming’ die niet uitgesproken wordt of kan worden? Een moeizame relatie, ruzie, geldzorgen, onvrede, onrust? Ik bid voor ieder die een verlamming ervaart, hoe groot of klein ook, het bed mag oppakken en verder mag lopen, met Jezus , de berg op.

Joke schreef op 2 april 2019 om 04:14

‘Regels beschermen het leven, maar het leven is er niet om de regels te dienen.’

Dit kwam goed binnen bij mij!
Is dit wat mij heeft verlamd? Het denken goed te weten, maar eigenlijk voorbij gaan aan waar regels voor dienen, n.l. dat zij dienen om ons te beschermen!
En jeetje, hoevaak heb ik de -regels- gediend? Sorry, maar ook in/ door de kerk! ( geen vlees eten op een bepaalde dag b.v.) Maar dat is niet het doel.Het gaat om; dat je je zelf van iets kunt onthouden iets niet te nemen om zo ruimte te maken voor waar het werkelijk om gaat. Dan krijgt zo’ vleesloze dag zin! ( behalve dan dat het nu ook de zin heeft voor het milieu)

Deze retraite werkt bij mij als een gewetens onderzoek. Daardoor kom ik wel dichter bij mezelf.
Jezus volgen, confronteerd mij met de realiteit, Hij laat mij zien, waar ik blind ben, of mezelf verlamd!

Dank goede God dat ik zien mag.
Dank voor dit samen zijn.
Dank voor deze retraite.

Joke schreef op 2 april 2019 om 03:45

‘Als het je kind betreft, dan ga je door het vuur …’.

Wat een geloof heeft die man!
Dat ook mijn geloof zo sterk mag zijn. Voorbij gaan aan alles, omdat je ‘bijna’ zeker weet dat je het goede spoor volgt.
Dat het ons gegeven mag zijn,

Mariejan schreef op 1 april 2019 om 23:36

Vaststaande en vastgeroeste vanzelfsprekendheden verlammen mij. Alles wat onveranderlijk moet zijn uit angst om te leven, verlamt mij. Het is dodelijk. Jezus zegt: kom in beweging, blijf in beweging en neem rust. Genezing door de liefde, die altijd is. Ik mag doorlopen en het nare achter me laten.

lieve 2 schreef op 1 april 2019 om 22:47

Ik voel me vandaag terug meer bij alles betrokken en ben dankbaar daarom. Dank ook, Heer voor deze echte lentedag, we hebben het nodig.Ik blijf wel even stilstaan. bij de vraag, de suggestie van “me verlamd voelen”, in het algemeen dus, niet in een bepaalde omstandigheid. Bij mij lijkt het vooral om mijn leeftijd, mijn ouderdom te gaan. Ik voel me vaak uitgesloten om met iets mee te doen, door dingen die me belemmeren voluit te leven, o.a. de steeds voortschrijdende digitalisering. Ik voel me niet meer bruikbaar en niet meer thuis in die zo heel anders geworden maatschappij. “Neem uw bed op en loop”, zegt Jezus. Welk bed? En mijn ‘lopen’ gaat ook niet zo soepel meer…

bep schreef op 1 april 2019 om 20:39

Eigen aan ons mensen is…aan elkaar te benoemen..::
waar we geweest zijn
waar we zeker nog naar toe gaan
Wat we kunnen
Wat we gedaan hebben
Vooral nog gaan doen…
Wat we hebben..
Wat we vinden..voelen…denken…willen…

Wat we kopen en zeker nog willen hebben
Wat en hoe we geleerd hebben…en hoeveel
Wie we zoal bezoeken..
Waar we lid van zijn…en waarom dan wel..
en vooral geen lid van willen zijn..
Wat we lekker vinden of niet…
Hoeveel we waarvoor betalen…
Minder dan… goedkoper dan..
Mooier dan….interessanter dan..
Welke boeken lezen we en welke krant..
Met wie we omgaan…en wie niet ..
Welke lezingen we houden dan bezoeken…
workshops..trainingen…
Welke arts voor welke ziekte is en wellek hospitaal het wint

Behoudens enkele uitzonderingen zijn we algemeen (on)vrij ikkig..
Verlammend kan opsommen werken en zeker voor de ander.

Juist door dit ik deel lostelaten..
mogen we dynamisch bouwen aan ons zelf…kan er aan ons iets in aanleg her NIEUWd (levend) worden..
Zelf mogen we een ragfijne nieuwe liefdeslijn aanleggen.
In vrijheid verbonden met….

Het ZELF hoeft m.i. geen regels….die kent de eigene ( van gods vrije wege…) en laat regels regels zijn.

De tekst voor morgen plus aanwijzingen vervult enigszins en gaf de impuls voor dit gastenboekdeeltje. Geneest de verlammende twijfel van vandaag en inspireert tot verder gaan…

Kom..! LOPEN… morgen weer fris verder met Jesus de berg op.

Dat het zo mag gaan en een goede nachtrust!!

luís Weel schreef op 1 april 2019 om 20:19

“De wonderen zijn de wereld nog niet uit”. Wat is eigenlijk een wonder?
In de tijd van Jezus waren er ongetwijfeld heel wat mensen in de buurt van het bed van het zieke kind van de koninklijke beambte. Ze haalden opgelucht adem, toen de koorts ineens begon af te nemen en het stervensgevaar voorbij was. Zoiets komt wel vaker voor, zoals ook het omgekeerde. Het lijkt allemaal toeval. “Het heeft zo moeten zijn.” Je kunt er kwaad of blij om worden of je afvragen: Hoe is het mogelijk of waarom dit of dat…? Niemand weet het juiste antwoord.
De vader van het kind gaat er dieper op in. Hoe laat begon er verbetering te komen?… Op het moment dat Jezus sprak: “Het kind is genezen”…en hij geloofde.
Jaarlijks gaan duizenden zieken naar Lourdes, gewone en nuchtere mensen. Ik betwijfel of ze daar heen gaan in de verwachting dat ze ineens van hun kwaal verlost worden. Ze gaan erheen om te bidden en de ervaring leert dat het bezoek hen zoveel troost en blijdschap geeft. Een onvergetelijke ervaring….Wat was het mooi om daar te zijn, te kijken en te bidden bij Maria, wier hart ook door een zwaard van droefheid en lijden is doorboord en dat terug te vinden in de blije gezichten van zoveel mensen, die overal vandaan komen en van wie je de taal niet spreekt.
Het gaat om de ontmoeting met een woord dat Jezus spreekt: “Ik ben de weg, de waarheid en het leven.”
Het geloof in dat woord kan alles wat er ook in het leven gebeurt, een nieuw perspectief biedt: ons leven is een pelgrimstocht naar de volheid van het leven en Jezus op de top van de berg aan een kruis. Hij, volledig mens geworden en Gods zoon tegelijk, is het bewijs van het grote wonder dat LEVEN heet, nu en altijd en tot in de eeuwen der eeuwen.

Olivia schreef op 1 april 2019 om 20:10

Vader, wanneer wij zondigen lopen wij weg van U. En dat gebeurt dikwijls, waarschijnlijk meer dan we vermoeden. Wil op die momenten ons hart aanraken en ons laten weten dat we ons van U verwijderen. Heer zeg het ons, laat het ons voelen. Kom dan met uw Geest diep in ons hart schenk ons die heilige liefde die ons hart weer doet keren naar U, schenk ons de genade te verlangen naar U, help ons op te staan en naar U toe te gaan. We zullen U ontmoeten, Gij die reeds op de uitkijk stond om ons te omhelzen en welkom te heten in uw hart. Laat ons dan ten diepste genieten van het feest dat Gij bereidt voor ieder die naar U wederkeert; Dank U Heer

coleta schreef op 1 april 2019 om 19:33

We gaan een mooie week tegemoet:
een week met blijdschap (Palmzondag); Witte Donderdag vreugde omtrent de instelling van de Eucharistie; Goede Vrijdag verdriet omtrent de lijdensweg van Jezus en dan het Hoogfeest van Pasen de Verrijzenis.
Goede God mag ik die dagen (ondanks mijn verdriet) goed beleven.

bep schreef op 1 april 2019 om 18:19

Ontelbaar keren is gebeden
In heden en verleden..::
Ik geloof in God de almachtige vader

Blijft het geloof in U nu en altijd aanrader?

Vandaag doet transparant en stil zijn pijn
Hoe geraffineerd kan twijfel zijn…

Goede vader

Ligt ergens … (on) zichtbaar ….ragfijn
een steeds weer nieuwe liefdeslijn??

lilian schreef op 1 april 2019 om 17:47

Heer sinds ik u gevonden heb voel ik me gelukkig. U bent zo dicht bij mij. Ondanks al mijn fouten en tekortkomingen voel ik mij door u gedragen. Uw liefde voor ons geeft mij kracht. Ik kan weer proberen de berg op te gaan met u hulp. Wees mij nabij.

Gerard schreef op 1 april 2019 om 17:34

Heel vaak ervaar ik dat God mij als een lichtje laat schijnen bij mensen en oplossingen aan mij doorgeeft voor die mensen die ik zelf niet had kunnen bedenken !
Ik bid en vraag erom en wordt vaak verhoort ?

Annemarie schreef op 1 april 2019 om 16:41

“Ons geluk is steeds een bedreigd geluk”, staat in de leidraad voor deze week. Dat doet denken aan een dichtregel van Lucebert: ‘Alles van waarde is weerloos’.
Zo voelt het leven soms ook: Gezondheid, werk, welvaart, het kan bijna ongemerkt of plots als zand tussen je vingers doorglippen. Gister had je het nog en vandaag is het voorbij.
Dat was vast ook wat de hoveling uit het Johannesevangelie meemaakte. Hij had een zoontje, maar die dreigde te sterven. Hij ging op zoek naarJezus vanuit Kapernaum, omdat hij had gehoord dat Hij wonderen kon doen. Hij wilde Hem vragen met hem mee te gaan om zijn kind te genezen.
Welke ouder zou niet tot het eind van de wereld gaan om genezing te krijgen voor zijn zoon of dochtertje ? Maar we moeten niet op wonderen uit zijn, hoewel we er altijd op mogen hopen. Geloof kan bergen verzetten, zeggen we weleens, maar het draait bij Jezus allereerst om het geloof. Het is ons geloof dat redt en van daaruit -wie weet- komt wellicht een wonder, het onverwachte, voort. Misschien in een vorm die ikzelf niet had kunnen bedenken.
Dit te kunnen geloven in het leven van alledag hangt, volgens mij, onlosmakelijk samen met het je kunnen overgeven in hoop en vertrouwen, ook in tijden van grote tegenslag, aan Jezus, onze helper in de nood. Ik bid ook vaak zoals zovelen tot Zijn moeder, Maria Moeder van Altijddurende Bijstand, en zijn lieve zorgzame vader, tot Sint Jozef, die volgens Thérèse van Lisieux geen enkel oprecht gebed onverhoord kan laten.
Sinds de dagen van Jezus op aarde, heeft Hij ons veel helpers nagelaten, misschien niet zozeer om wonderen te doen maar om ons kracht en uitkomst te geven in dagen dat wij soms totaal weerloos zijn.

Temina schreef op 1 april 2019 om 15:53

Maar God belooft dat hij er altijd is en niet toestaat wie hem zoekt te gronde gaat. Er is veel meer tussen hemel en aarde. Ik zoek God en de wereld zoekt mij, daar de wereld dor is en de noden groot zijn. Mag als een lichtje schijnen
in de wereld, amen.

Linda schreef op 1 april 2019 om 15:37

Mijn God en Vader,
De verloren zoon is de mooiste parabel. We willen allen zo thuiskomen.
Onze God houdt van in alle eeuwen der eeuwen.
God dank u dat u alle kwaad van mij afhoudt.
Ik heb u lief en ben dankbaar dat u in mij wilt wonen.

Neels Luc schreef op 1 april 2019 om 15:19

Zonovergoten op weg gaan, bewust dat je voeten de aarde raken en zo zich verbonden weten met al wat op aarde is ver weg of dichtbij. Dan bewust worden dat ook je hoofd en geest verbonden is met het bovenaardse: de zielewereld waar ook je dierbaren zijn. In die geest al stappend de aangeboden tekst overwegend om na de u toegereikte tijd af te sluiten in een kapel onderweg, verbonden met al die anderen, die ook ignatiaans meebieden. Wat een zegen.

Maria schreef op 1 april 2019 om 13:16

De schoonheid van de natuur om me heen. Ik kan het zien, ruiken, horen en voelen. Ik proef de lente. Levenskracht stroomt door me heen terwijl ik verder de berg op loop.

cathy schreef op 1 april 2019 om 12:09

De heiligen helpen mij om mijn leven te richten op het hiernamaals.
Door een eindeloos vertrouwen te hebben ervaar ik de aanwezigheid van God.
Nu geloof ik dat God mij niet meer loslaat,zolang ik naar Hem verlang,en kan steeds meer dank U zeggen voor al wat Hij aan mij gedaan heeft.
ik begrijp beter wat Maria in haar Magnificat aan ons wil zeggen.
Eer aan de Vader en de Zoon en de H.Geest .
Zoals het was in het begin,nu en altijd en in de eeuwen der eeuwen .Amen

Nadia schreef op 1 april 2019 om 11:57

Leiding van boven is blijkbaar niet bij mij alleen. Het geborgen gevoel te mogen ervaren waarbij hierboven mij een warmte laat voelen en mij een rust gevoel van veiligheid laat ervaren. Onvoorwaardelijk.
Het geluk dat ik heb om deze te ervaren koester ik.