Gastenboek

lieve 2 schreef op 6 april 2019 om 22:03

Het wordt moeilijker deze tocht vol te houden Waar ik vol verwachting begon, de eerste weken ernaar uitkeek elke dag, valt volhouden me nu zwaar en ben ik geneigd onnodig een dag over te slaan om verder de tocht mee te doen. Ik weet niet vanuit welke krachtbron ik dan toch maar besluit van ‘ja’ te zeggen. Misschien waren er de laatste weken teveel onverwachte, hinderlijke gebeurtenissen in mijn dagelijks leven, die sterker waren en mijn aandacht brutaal opeisten. Schuldig voel ik me niet, maar ik zit vandaag bijvoorbeeld met de vraag waarom God nog altijd blijft houden van de mensen, van ons, van mij?

Mw.Rita Blaauw schreef op 6 april 2019 om 21:14

Ik blijf stilstaan bij de vraag “waartoe heeft Jezus mij tot op de dag van vandaag gegrepen?”
Het is een zeer goede en reflectieve vraag.
Want het is zeker niet gemakkelijk om de Weg te gaan, laat staan de Top te bereiken.Eigenlijk kan je eerst aan het eind van
je leven bekijken , of jij – in jouw, specifieke situatie en levensomstandigheden – die Top hebt kunnen bereiken.
Dus vandaag is de Weg van Jezus belangrijk.
En of je telkens de moed hebt kunnen vinden om(weer) op die Weg te komen en te blijven gaan.
Dus: in het gewone leven van alledag te proberen bewust christen te zijn naar Jezus toe `en naar je medemensen.
Door alle leeftijdsfasen, omstandigheden. ervaringen en verlies van dierbaren heen.
En de “sleutels”daartoe zijn nog altijd: Geloof, Hoop en Liefde.
En God weet, hoe moeilijk dat kan zijn om die te vinden…..

Nadia schreef op 6 april 2019 om 20:33

Wij hebben allemaal licht nodig! We dragen allemaal het licht in ons hart!

Annemarie schreef op 6 april 2019 om 17:26

Dit weekend hoorde ik van een vriendin over een echtpaar in Rwanda, Cyprien en Daphrose Rugamba, die omkwamen bij de volkerenmoord op 7 april 1994. Zij hadden vanuit hun geloof hun huis opengesteld voor straatkinderen, terwijl ze zelf ook tien kinderen hadden. Ze hadden het lef te protesteren tegen onderscheid op grond van etnische afkomst in identiteitspapieren tussen Huti en Tutsi’s. Dat kostte hen uiteindelijk hun leven evenals vele honderd duizenden Tutsi’s die wreed worden vermoord.
Het zaligverklaringsproces voor Daphrose en Cyprien Rugamba is inmiddels gestart wegens hun heldenmoed. Een uitspraak van Daphrose was: ” Ik zal dansend voor de Heer verschijnen in de hemel.”

Ik ben zelf echt geen held. Ik zie op tegen veel dingen en blokkeer soms uit angst, maar misschien leidt Jezus ook mij zo op mijn weg, dat ik gevaren durf te trotseren met opgeheven hoofd, gewoon omdat ik als een kind naar Hem op blijf kijken en mijn ogen niet van Hem laat afdwalen, ook niet als het echt moeilijk wordt. Heer, sta mij bij, wees mij zondaar genadig !
Volgende week ga ik weer het ziekenhuis in. Dag lieve reisgenoten, we gaan steeds verder de berg op, op weg naar Pasen ! Ik volg later.

Olivia schreef op 6 april 2019 om 17:20

Dit stukje uit het boekje ‘ Jezus spreekt ‘ samengesteld door A.J.Russell, is meer dan de moeite waard om het te lezen. Lieve mensen daarom wil ik deze mooie tekst graag met jullie delen. Paasvreugde. Ik leg Mijn liefdevolle handen zegenend op je. Wacht in liefde en verlangen om hun tedere druk te voelen, en terwijl je wacht zullen moed en hoop je ziel binnenstromen en je hele leven bestralen met de warme zon van Mijn tegenwoordigheid. Laat in deze Paastijd alles los. wat je op aarde vasthoudt, zijn zorgen, zijn beslommeringen, zelfs zijn vreugden. Open je handen, ontspan je, en dan zal de stroom van Paasvreugde komen. Zet elke gedachte aan de toekomst en het verleden van je af. Laat alles los om het Paassacrament van geestelijk leven te krijgen. Als een mens om een zegen roept, houdt hij vaak de een of andere aardse schat nog zo stevig vast, dat hij geen hand meer beschikbaar heeft om datgene aan te pakken, wat Ik hem in liefde voorhoud. Pasen is de wondertijd van het gehele jaar. Er ligt een zegen voor je klaar om in ontvangst te nemen. Offer daar alles voor op.

lilian schreef op 6 april 2019 om 15:34

Jezus u bracht licht voor deze wereld. in het duister waarin wij verkeren kunnen we niets doen. De duisternis in mij die mij moedeloos maakt belet mij uw licht te zien. Heer geef mij uw licht en moed om samen met u de berg op te gaan.

E.M. schreef op 6 april 2019 om 14:58

Het is steeds weer een beleven hoe dat Jezus en Maria zo in ons leven nabij zijn .inzoveel dingen die wij normaal niet zouden doen . Dank u Heer voor uw aanwezigheid telkens weer te mogen ervaren .

Maria schreef op 6 april 2019 om 11:55

In het duister vannacht werd ik telkens bij elke beweging misselijk en draaide de wereld om me heen. Ik lijk verlamd. Het is eng. Toch werd het weer ochtend en voel ik me nu moe, maar niet meer verlamd. Daar ben ik blij mee. Ik zet mijn volgende stappen op de weg.

Carla schreef op 6 april 2019 om 10:20

De weg is lang en ik ben gevallen omdat ik denk dat het me te veel wordt.Gelukkig zijn er anderen die volhouden. Leren leven met duisternis en vertrouwen hebben in het wederkerende licht. De hoogste trede rust en vrede.Jezus loopt de berg op stap voor stap en droeg zijn kruis.

Sylvia schreef op 6 april 2019 om 10:12

Als het duister is, dan zie ik de weg niet meer. Radeloosheid bevangt mij, Dan komt er een zekere vorm van rust die mij laat zien dat er lichtopeningen zijn, Daarheen richt ik mijn schreden; God steunt en begeleidt mij. Wat een zegen!

Lilian R. schreef op 6 april 2019 om 09:52

Dankbaar ben ik voor het LICHT. In het duister raken we verdwaald, angstig, bang, onzeker, doelloos …. Licht hebben we bij alles en elke stap in ons leven nodig. Bovenal UW LICHT. Laten we bidden dat dit licht niet in ons leven gedoofd wordt en het aan elkaar doorgeven en tot steun zijn. AMEN! JEZUS ik hou van U! Love you all

Trees van den Aardweg schreef op 6 april 2019 om 07:08

Jezus U bent het licht in de wereld ik geloof dit ,geef aan de priesters uw licht om de blijde boodschap door te geven
geef aan de zieken kracht om hun lijden aan u te geven geef mij de moed om uw wil blij te aanvaarden en samen met u de berg verder te gaan

Annemarie schreef op 6 april 2019 om 00:31

” Wie alleen de vlakke paden bewandelt, hoeft niemand een hand te geven om steun te zoeken, maar wie steile, gladde of moeilijk begaanbare paden wil gaan moet steun zoeken bij zijn tochtgenoten omdat dit eenvoudig veiliger is. (…) Daarom hebben mensen in deze wereld vriendschappen nodig om elkaar tot stut en steun te zijn. ( …) ” Dat schrijft de H. Franciscus van Sales over mensen die vanuit geloof proberen te leven, waarbij hij Godszoekers aanraadt elkaar in vriendschap te steunen op hun zoektocht in de wereld naar het Hogere.
In een boek las ik over een aantal van zulke bijzondere vriendschappen tussen later heilig verklaarde mensen, die elkaar tot steun waren, zoals Franciscus van Assisi en Clara, Teresa van Avila en Hieronimo Gracian en Franciscus van Sales zelf en Jeanne de Chantal.
Niemand van ons is een eiland. Niemand kan alles altijd alleen redden, ook niet in geloof. Zelfs het levensverhaal van heiligen bewijst dat. We kennen allemaal tijden van angst, moedeloosheid, ziekte of andere vormen van ellende.
Een in vriendschap uitgestoken hand van iemand die juist dan een stuk met je oploopt in het leven is een groot geschenk. Dat hebben we allemaal broodnodig op zijn tijd.
Ik ben zelf erg dankbaar voor de vriendschap die ik van een aantal mensen in mijn leven op bijzondere wijze heb mogen ontvangen en de bevestiging die ik daarin vond ook in mijn geloof.
Jezus, help ons Uw licht aan elkaar door te geven, als een van ons in duisternis verkeert, zodat die duisternis nooit vat op ons krijgt!

Mariejan schreef op 6 april 2019 om 00:15

Blijven bidden en waken zodat het Licht in de wereld blijft .Wat zou ik het erg vinden als het voorgoed duister zou worden, geen licht, geen liefde, geen hoop, geen geloof. Het duister in mijzelf onderkennen, ervan schrikken, het niet uit de weg gaan en het laten omvormen door Hem, als ik het zelf niet meer kan. Blijven hopen dat ik me toch steeds weer kan toevertrouwen aan het Licht. Blijven geloven dat Hij blijft werken en in de wereld blijft – ook in de (mijn) nacht. En als ik dat ook niet meer kan, hoop ik toch dat in de diepste grond van mijn ziel iets aanwezig blijft van mijn verbondenheid met het Licht, de Liefde, God – zelfs al weet ik dat dan zelf niet meer. We zullen toch gered worden? En hoe het daarna is?
Ik voel opeens een diepe verbondenheid met allen die aan deze retraite meedoen. Dank dat jullie meedoen. Dat geeft hoop.

luís Weel schreef op 5 april 2019 om 23:56

Wat is onze kennis over Jezus? Zoon van Maria en Jozef, opgegroeid in Nazareth en ga zo maar door. Vanaf 12 jarige leeftijd al zoekend naar het geheim: Wie is mijn vader? Wie is mijn moeder? Wie zijn mijn broers?
Helaas, als mens is het voor ons zo moeilijk om verder te speuren dan onze neus lang is. We kunnen vaak niet meer in hem zien dan een rondtrekkend prediker die indruk maakt. Waar haalt hij zijn wijsheid vandaan? En dan de discussie die tot vandaag doorgaat: “Is hij of kan hij wel de messias zijn? Van deze Jezus weten we waar hij vandaan komt, maar de Messias? Kan er uit Nazareth wel iets goeds komen……..
Jezus voelt zich alleen en beroept zich op zijn goddelijke zending door de Vader. Hij roept het uit met luide stem! Het is niet te begrijpen…..
Zonder geloof en overgave aan hem in een blind vertrouwen, zonder een diepe relatie met hem, blijft de twijfel hangen en gaan we hem verwerpen of gaan we hem onverschillig voorbij.
Als de mensen van hem weglopen vraagt Jezus aan zijn leerlingen: Willen jullie ook weg gaan? Petrus geeft als antwoord: U, Heer, hebt woorden van eeuwig leven. Tot wie moeten we anders gaan?
Alleen maar door met hem samen te leven en samen op te trekken, kunnen we de kracht krijgen om ondanks onze zwakheid door te gaan en uit te zien en te geloven in de komst van de nieuwe hemel en de nieuwe aarde. Hij geeft ons vleugels om boven onszelf uit te stijgen en in Zijn geest door te gaan met het zaaien van hoop in een duistere wereld die smacht naar het ware Licht.

Joke schreef op 5 april 2019 om 22:12

De verbouwing in ons huis vraagt momenteel zoveel aandacht, dat het lastig is om stil te worden.
Het lukt nu even niet, om meer te doen dan dit te schrijven.
Ik loop nu even achter aan…maar volg wel …

Veerle schreef op 5 april 2019 om 22:02

Vader ,
Laat me staan in Uw licht .
Gevoelens van duister maken me angstig . Ook al voel ik me dan weerloos en zwak , wanneer ik de wereld inkijk . Het brengt me nog dichter bij Jou . Daarin weet ik me geborgen , en dat is nieuw in mijn leven . Ik mag zijn wie ik ben , een kind waarnaar Jij omziet , en wie weet hoelang al vooraleer ik dat leerde inzien . Dank dat Je er bent in mijn leven !

Temina schreef op 5 april 2019 om 18:42

Hoe ervaar ik mijn relatie met God: ik voel mij zeker gedragen, maar dien wel zelf naar de overkant te roeien, amen. God is Liefde, Barmhartig, Vergevingsgezind, Almachtig, Volmaakt, Betrouwbaar: kun je van mij niet zeggen, ben een onderdeel van de gebroken schepping, struikel regelmatig, gelukkig word ik mij daar steeds sneller van bewust en buig dan mijn hoofd. De weg naar de top, duurt voor mij een LEVEN lang, met vallen en opstaan via vele omwegen. God spaarde zijn eigen zoon niet, Jezus is mens geworden en heeft alle zonden op zich genomen, hij was gehoorzaam tot het einde. Zijn kruis was onmetelijk zwaar, terwijl hij zonder zonden was, “niet te bevatten” Ik ben geroepen om te delen in de zending, de mantelzorg valt zwaar, het houdt mij teveel bezig, ik leg het bij u, helpt u mij om het daar te laten. Mag er Christelijke hulp op mijn pad komen, zodat wij samen de klus kunnen klaren, amen.

Annemarie schreef op 5 april 2019 om 18:40

Jezus leeft vanuit zijn zending door de Vader. Zo zendt Hij op Zijn beurt ons.

Een missionaris in een kapel, die ik, tot ik ziek werd, vaak bezocht, zei aan het eind van de H. Mis altijd: Wij zijn mensen met een missie. Laten we daar naar leven! Hij zei het altijd vol vuur. Hij had zelf ook vele jaren als missionaris op de Antillen gewerkt.
Mooi, is dat om mee te krijgen, zo’n vurige aanmoediging!

Je eigen zending in het leven te vinden, kan soms moeilijk zijn, vooral als je geneigd bent door je eigen bedrijvigheid die diepere stem in je binnenste te overstemmen en -als je Zijn stem eindelijk hoort – daadwerkelijk gehoorzaam te zijn aan Gods oproep. Onderscheiding der geesten is niet gemakkelijk. Wat staat me te doen? Wat wilt U, Heer, dat ik doe?
Ik weet het vaak niet precies. Daarom leef ik de laatste jaren van dag tot dag en kijk wie God op mijn pad brengt of in welke situatie of omgeving het leven mij brengt. Het lijkt soms alsof ik word voortgestuwd, zoals een steentje in de rivier. Ik laat me meer en meer meevoeren door het water, het Levende water.

lilian schreef op 5 april 2019 om 16:03

Heer .onze God, geef dat ik u mag kennen. Schenk mij uw warmte door Jezus uw Zoon. U heeft Hem gezonden om ons uw woorden te leren verstaan. Jezus geeft ons raad en zend ons ook zoals de Vader hem gezonden heeft.

Maria schreef op 5 april 2019 om 14:47

Alleen zijn en toch niet eenzaam, zo kwam ik net uit de natuur terug. De lente laat zich zien, horen, ruiken en voelen. En als ik de brandneteltoppen zou plukken kan ik de lente proeven in de brandnetelsoep. De weldaad van de natuur. Troost altijd, geeft altijd inspiratie en leert mij dat er voor alles een juiste tijd is.

Nadia schreef op 5 april 2019 om 11:59

Het is inderdaad eenzaam als je niet begrepen bent. Ik begrijp dat compleet maar die eenzaamheid brengt op zekere zin ook zijn vruchten op een andere manier als je dicht een verbonden gevoel draagt in je hart. Als er iemand op mijn pad komt op zo’n moment, dan deel ik de rust, mijn eigenheid en eerlijkheid.

Carla schreef op 5 april 2019 om 11:46

Inderdaad, ik ken God niet. God leren verstaan is van een andere orde en dat is aan de mens gegeven.

jail schreef op 5 april 2019 om 10:02

Met deze zin begin ik mijn gebed.
Hij God zegt dat Hij het kwaad van me afneemt de angst het verloren voelen voor de ziekte van onze vriend.
Hij geeft ons de raad om lief te hebben en neemt mijn boosheid weg. Mijn man is naar een begrafenis van een goede kennis geweest en daar hebben ze het verhaal van de appelbloesemboom gelezen.
Dit gaf me steun. Ook het getuigenissen van het gastenboek hebben me geholpen dus een oprechte dank aan makers en gasten. Waar meer dan een mens tot de heer bidden is God aanwezig hebben we als kind geleerd. Dank U Heer.

Jezus zijn relatie met God en met ons mensen was zo sterk dat Hij de afschuwelijke dood heeft kunnen ondergaan, onze menselijke pijnen gevoeld aan het kruis en ze overwonnen heeft door de Liefde van Zijn en onze Vader in de hemel.

Heb ik die relatie met God onze Vader? Is dat te benaderen? Een overdenking voor vandaag. Heer blijf me, ons nabij Amen.

Het verhaal van de appelbloesemboom.

In een grote boomgaard, woonde er in een jonge appelbloesemboom, een g vinkjes. Groepje vinkjes.
Ze kwetterden en ze kletsten, ze vlogen op en aan het nest en floten en zongen, zoals vinkjes dat kunnen.
Maar op een grijze winterdag was iets heel erg gebeurd.
De vogels zaten samen bij elkaar, als versteend op dezelfde tak, als standbeelden zaten ze daar, en geen één die ook maar iets zei.
Het was en vreemde dag, net zoiets als in een droom. Maar het was helaas geen nare droom, maar het was echt gebeurd. De dag was grauw en grijs en alles voelde toch zo koud aan en verliep zo traag, net alsof de wereld even had stil gestaan.
“ Waar is papa nu?” vroeg het kleinste vogeltje. Eén van de andere vogels slikte even en zei:
“Nu is hij in de hemel.”
“Waar is de hemel?” bleef het vogeltje maar vragen.
“Waar God woont” antwoordde de oma-vogel.
” En waar….” wilde het vogeltje verder vragen, maar oma-vogel onderbrak het en antwoordde reeds op de vraag die het wilde stellen.
“Daar, bij de zon, zie je” verklaarde de oma verder, ”Om te tonen hoeveel God van al Zijn planten en dieren en mensen houdt, laat Hij de zon over ons schijnen.
Door de zon laat God de warmte van Zijn hart schijnen naar heel Zijn wereld. En daar is papa en mama nu; in de zachte warmte van Gods Hart.”
Het kleine vogeltje knikte lichtjes en daarna bleef het weer ijzig stil en koud,
tot opeens eens een lichte zuidoostenwind de zware grijze wolken wegblies en de zon eventjes door het wolkendek brak.
Net alsof ze hadden afgesproken, wipten de vinkjes van de tak, en vlogen ze na lange tijd weer in de lucht, recht in de richting van de zon.
Op hun vlucht voelden ze hoe de zonnestralen lichtjes hun veren verwarmden, en nauwelijks te zien
merkte je op hun bekjes….een glimlach.. +

bep schreef op 5 april 2019 om 00:00

Jezus riep met luide stem: ‘Gij kent Mij en gij weet waar Ik vandaan ben; toch ben Ik niet uit Mijzelf gekomen, maar iemand die waarachtig is heeft Mij gezonden en Hem kent u niet. Ik ken Hem, want Ik kom bij Hem vandaan; Hij is het die Mij gezonden heeft.’

Wij worden verondersteld niet te kennen wie hem zond.
Toch meen ik wie hem zond te kennen als de waarachtige vanwaaruit wij mogen delen in zijn overvloed en genade.

Wat met ons gedeeld wordt… wat we van God ontvangen hoort ons niet toe…
we mogen op onze beurt anderen erin laten delen.
Waar en wat we van God ervaren geven we terug aan de bron.
Vanuit die circle of life…
blijft de bron een waarachtige met levend water.

(Vermeende) Godservaringen kunnen niet gestapeld
Uit onszelf zijn we waarachtig tot weinig in staat
Bezien vanuit dat oogpunt kennen we Hem niet
Ken jij mij? Dan ken ik U…

jail schreef op 4 april 2019 om 23:15

Heer het lukt me niet om te bidden. Onze vriend die A.L.S. heeft zien we achter uit gaan. Ik stel me op in zijn plaats en denk dan hoe kan hij nog uitzien naar de Heer. Hoe kan hij weer opstaan.
Voor hem wil ik bidden wat zou ik nu een wonder God willen hebben.

Is het mogelijk om nog te geloven dat Hij onze Vader het goede voor ons wilt? Blijven hopen als er geen hoop meer is? Waar moet onze vriend nog naar uitkijken?
Ik kan niet meer klimmen vandaag ik zit vast. Heer help onze vriend zou ik U willen vragen. Maar genezen is niet mogelijk. In zijn plaats zou ik niet meer kunnen geloven dat de Heer mijn licht blijft, dat de Heer mijn pat verlicht. Sorry ik ben de weg kwijt.

Uit het gastenboek Annemarie ‘ Jezus, kunt U mij mijn onmacht vergeven om Lijden aan te zien ? Wilt U mij de moed geven om mijn ogen niet te sluiten waar lijden is en mijn hart altijd ingeven wat in mijn macht is om dan te doen ? Help mij, Heer, om U in de ogen te durven kijken, terwijl U daar lijdt – ook voor mij – aan het Kruis.

Dit lees ik in het gastenboek en nu probeer ik samen te bidden met Annemarie. Heer geef me ook ogen die het lijden durft aan te kijken.

Mariejan schreef op 4 april 2019 om 22:36

Ik probeerde me voor te stellen wat het betekent om bij God vandaan te komen. Om je oorsprong in God te weten. Jezus wist dat, hij is dat niet vergeten. Wij zijn ook kinderen van God, maar zijn vergeten wat dat ten diepste betekent. Soms hebben we een vermoeden en delen we in zijn liefde. Soms een moment van kennen. De liefde kan niet anders dan liefde zenden. En wij verlangen naar huis.

Olivia schreef op 4 april 2019 om 21:35

Heer God, geef ons het hart van een kind. Maak ons spontaan. Maak ons eenvoudig in alles wat wij doen, voelen en zeggen. Laat ons geen verleden van bitterheid of eigenwaan met ons meeslepen. Maar laat ieder ogenblik voor ons een nieuw wonder en een nieuw geschenk uit uw handen zijn Heer. O Heer God, aan U zij glorie, lof en eer in alle eeuwen.

Lia schreef op 4 april 2019 om 20:38

Uitzien. Hopen. Opstaan. Zien.
God is mijn Redder. Verhoorder. Oprichter. Licht.
Vele keren val ik, raak ik in paniek, zoek ik uitwegen, uitvluchten buiten God om.
Telkens zegt Hij: Wees stil, wacht, zie uit naar Mij, blijf hopen, ik pak je hand en help je weer opstaan, hoe vaak je ook valt.
Ik zal je weg verlichten, je laten zien waar je moet gaan.
Al zit ik in het duister, weet ik niet wat ik moet doen, U wijst de weg, op Uw tijd. Ik zie naar U uit.

luís Weel schreef op 4 april 2019 om 17:39

Elke dag kijk ik een tijdje naar de steeds veranderende afbeelding van het rotsige landschap: een beetje somber, maar licht gloort als ik verder kijk. Er is toekomst. Ikzelf moet opstaan om naar dat licht toe te willen gaan. Helaas ontbreekt me maar al te vaak de kracht daartoe. Zingend probeer ik vaak mezelf te vermannen:
“De Heer is mijn licht en mijn heil, wie zou ik dan vrezen?
Dat ene vroeg ik van de Heer, dat is al mijn verlangen: daar te zijn in het huis van de Heer, al de dagen van mijn
leven.
Heer, hoor mijn roepen tot U, geef mij genadig uw antwoord. Uw aanschijn wil ik zoeken.
De Heer is mijn licht en mijn heil: Wie zal ik dan vrezen?” (Uit psalm 27)
Vaak vrees ik voor mezelf, mijn kleinheid, mijn fouten en de verlamming die me beletten om te groeien in dit Godsverlangen.

Anne schreef op 4 april 2019 om 17:20

Och Heer Jezus, wat kan het pijn doen als mensen van wie je zielsveel houdt je kil en koud behandelen…onverwacht scherpe verwijten maken, terwijl je het zo lief bedoeld had…
Ik kon even niet meer bidden en door de plotselinge leegte in mijn hart ervaarde ik zelfs U op verre afstand…

Heer, redt me uit deze slavernij van afhankelijkheid van de wereld, van mensen!
Ik bid U, dat U me vrij maakt voor het Ware Leven….
Help mij LOS te laten waar ik mij vastklamp en dat U mij opnieuw kunt openen voor de Weg naar Boven en me helpt al die tegenstrijdige gedachten onderweg op het bergpad achter me te laten…
Oh, schenkt U me dat vertrouwen Heer, dat ik mezelf opnieuw helemaal durf toe te vertrouwen aan U…
Ben ik WELKOM bij U? U, die ZELF zoveel ongeloof, verwijt en pijn aan mensen ervaart….

U zegt: Ik houd van je, kind, Ik heb jou zélf geweven in de schoot van je moeder…
Weest WELKOM, zegt U en U staat daar met wijd geopende armen, als de Eeuwige, de Barmhartige Vader, uw mantel wijd open… en U zegt: Mijn HUIS IS VAN JOU!!

Jezus, U deed afstand van Uw gelijkheid aan God, U hield niet vast, maar deed er afstand van om gelijk aan mensen te worden. (Fil.2, 6-7) U heeft zich naar ONS begeven om onze gebrokenheid te ervaren….
Een groter en intiemer wonder kan ik niet bedenken…ik word er helemaal stil van…

Jezus, dank U voor Uw helende woorden van LIEFDE…enkel Liefde…..

Olivia schreef op 4 april 2019 om 15:04

Heer Jezus, genees ons en bevrijd ons uit de banden van het kwaad. Wek ons tot leven, wij die toch uw eigen kinderen zijn en heilig ons om te komen tot onvergankelijk geluk.

Truus schreef op 4 april 2019 om 14:43

U bent ons voorbeeld,als we vallen helpt U ons weer opstaan. Ook op de berg, op weg naar Pasen. Hoe moeizaam het pad ook is.,hoe steil.U bent er altijd.

Maria schreef op 4 april 2019 om 12:45

Elke ochtend moet ik van ver komen om de berg weer te gaan beklimmen. Ik kan me bijna niet voorstellen dat het einde in zicht is. Toch ben ik zover gekomen. Ik kan niet meer zien waar ik vandaan kom, de top ligt in een dikke laag mist. ik moet elke stap heel langzaam en voorzichtig zetten.

bep schreef op 4 april 2019 om 12:26

Ook in deze lente op de 1e zondag na volle maan
mogen we dan op de berg staan ??
Heel even…op dat punt op die plek
waar alles te overzien is en niets ons te gek
Heel even zijn in het middelpunt
wordt dit ons met pasen gegund?

Het middelpunt van het kruis …
op het middelpunt van de wereld…
denkbeeldig strekken de zijden van het kruis zich liefdevol over ons uit..:
Via dit abstracte beeld van een kruis…
verbindt Jesus als zoon ons met de Vader en H. Geest..

Wie draagt de wereldlast
Wie draagt het kruis

Hoe abstract het kruis en ons gods beeld ook mag zijn::
Nu lopen we stil verder
ieder voor zich…
wie we zijn hoe we leven
het schone ware goede natuurlijk om ons heen

bep schreef op 4 april 2019 om 12:12

Soms binden koorden van fouten ons vast aan het ver-leden
Verlammen jammer een deel van het heden

in het prille lente licht
blijken open deuren zelden echt dicht

schoppen voelt overbodig
vaak is slechts een klein duwtje nodig

wat het kind in ons zeker weet?
lente uitzicht is overweldigend breed

Temina schreef op 4 april 2019 om 09:58

Als ik uitzie naar de Heer, dan zie ik eewige Vreugde, Vrede, Licht, Schoonheid en Volmaaktheid. Opstaan is Goddelijk, “ Die houden wij erin” De Heer blijft mijn licht, dat mij aantrekt en mijn pad verlicht, amen.

sabine schreef op 4 april 2019 om 09:03

Eerst wou ik toch graag eens zeggen dat ik de vastentocht langs deze bergwandeling fantastisch vind! Ik hoop dat deze voorbereiding met de kleurenprenten en de teksten ooit gepubliceerd worden om het de volgende jaren nog te hernemen.
Dank aan de ontwerpers, mooi werk!
Wat mij betreft op deze tocht: het is altijd fijn om blijvend op zoek te gaan naar de nabijheid van God als rode draad en tochtgenoot in mijn leven. Ik ben zo blij te weten dat God er altijd is voor mij en ik weliswaar met vallen en opstaan er ook voor hem probeer te zijn door trouw te blijven aan mijn geloof. In onze seculiere maatschappij niet altijd zo gemakkelijk. Toch is het mijn kracht en mijn geluk die genade te hebben gekregen.
Dit week-end waren we met onze drie volwassen kinderen naar Zeeland. Heel fijn samenzijn maar op een bepaald moment is mijn hart gebroken en be ik toegeklapt als de oudste naar aanleiding van Pasen in alle eerlijkheid en directheid zei dat geloof geen plaats had in haar leven en dat niemand van haar vrienden ermee bezig is. De jongste sloot hierbij aan, de middelste zei niet veel. Ook hier weet ik dat ik moet vertrouwen hebben en dat het God is die roept en niet wij. Omdat ik me hierin zo klein voel, vertrouw ik die ervaring samen met jullie allen die nu op weg zijn naar Pasen toe aan de Barmhartige Vader.
Nog een mooie voorbereiding naar Pasen toe aan jullie allen.

Carla schreef op 4 april 2019 om 09:00

Ik heb lief, ik heb lief, ik heb lief, een geschenk ontvangen van moeder natuur, van God de Vader die woorden bracht en zijn zoon Jezus die ons zijn medemenselijkheid heeft laten zien. Ik wordt wie ik in wezen ben.Liefde door alle tekorten heen.

Nadia schreef op 4 april 2019 om 08:04

Ik ben al veel gevallen maar bezie dat zeker niet negatief. Ik leer altijd bij en mijn hart wordt daardoor brozer.
Mijn broosheid ervaar ik niet negatief en is eigen aan mij. Anderen zien dat als teken van zwakte maar die mensen komen via een bepaalde weg tot bij mij om raad. Ik ben mij daarvan altijd bewust en steeds meer bewuster bepaal ik ook de grenzen. Mijn broosheid mag niet gebruikt noch misbruikt worden om nadien door anderen mijn kennis van mijn hart te gebruiken.

Annemarie schreef op 4 april 2019 om 01:11

Als ik uitzie naar de Heer, waar zie ik dan naar uit?

Ik besef, dat ik er niet naar uitzie om straks onder het Kruis staand naar de gekruisigde Heer op te kijken en Hem te zien lijden. God te zien lijden op een manier die ons menselijk begrip te boven gaat, maakt me bang. Zelfs in gebed durf ik me daarvan geen voorstelling te maken of in beelden op te roepen.

Ik moet erkennen, dat ik niet dapper ben, ook niet wanneer ik oog in oog met menselijk lijden kom te staan.
Daarbij moet ik terugdenken aan een reis naar Lourdes, waarbij ik als vrijwilliger in het ziekenhuis werkte en als brancardier mensen naar de Heiligdommen reed.
Een Nederlandse missionaris, die bijna 40 jaar in Brazilië had gewerkt, lag in het Acceuil op een van de ziekenzalen waar ik werkte. Hij was ernstig verlamd geraakt na een hersenbloeding en kon ook niet meer spreken. Ik kreeg de opdracht om hem iedere dag te drinken en te eten te geven en dagelijks naar de H. Mis te rijden in zijn bed.
Hij lag daar zo stil en keek mij met grote ogen aan. Zijn ogen zochten naar het naamplaatje op mijn uniform. Ik voelde me onhandig en was helemaal vergeten om me eerst aan hem voor te stellen, voordat ik hem begon te voeden. Ik wist niet hoe ik met hem kon communiceren. Hier was ik niet op voorbereid. Mijn ogen vulden zich met tranen omdat hij door mij gevoed moest worden als een kind. Dat vond ik zo erg voor hem. Ik voelde dat hij mij goed bekeek en ook mijn tranen zag. Op de een of andere manier stelde hij mij met zijn vriendelijke ogen gerust. Ik hoorde later van zijn broer, die hem als pelgrim vergezelde, dat deze missionaris, voordat hij verlamd raakte, wel zeven talen had gesproken en voor de jeugd in Brazilië verschillende scholen had gebouwd en voor opvang voor straatkinderen had gezorgd en dat een daarvan de latere topvoetballer Pele was geweest. Daar was hij nog altijd trots op.

Jezus, kunt U mij mijn onmacht vergeven om Lijden aan te zien ? Wilt U mij de moed geven om mijn ogen niet te sluiten waar lijden is en mijn hart altijd ingeven wat in mijn macht is om dan te doen ? Help mij, Heer, om U in de ogen te durven kijken, terwijl U daar lijdt – ook voor mij – aan het Kruis.

Mariejan schreef op 3 april 2019 om 23:53

Licht, verlichting. Geborgenheid voor mijn nietige mens. Het klinkt misschien wat zwaar, maar wat ik uiteindelijk hoop is God te vinden IN mijn lijden. Dat moet haast wel de bedoeling zijn van de Weg.

bep schreef op 3 april 2019 om 23:45

Eerder deze week sprak ik over moe zijn…en twijfel….(zal ons geloof ooit bewaarheid worden)
En daarom rust willen inbouwen .. in de klim…

Het treft me om nu vandaag in de gebedssuggestie i.d. aan te treffen! Blijkbaar is het herkenbaar….

Ben dankbaar dat dit zo samenvalt.!! Mooi….

De twijfel overmande mezelf en het vertrouwen…moemoe…!!
Getroost voel ik me en zeker niet bang voor verlatenheid van Godswege.
Mijn angst is meer..::
HOE houd IK het vol God niet te verlaten en Jesus te blijven volgen.

Onderhouden van vriendschappen in vermoeiende tijden blijkt ook in het dagdagelijkse soms lastig.

Samen onderweg …naar de vreugde van Pasen…!!
Wij zijn onderweg mensen….
een beetje twijfel of we op het goede pad lopen blijkt puur menselijk.
Dat vindt reisgenoot Jesus niet erg…

Hij blijft op de WEG naar Pasen ….vanuit zijn LEVENServaring…naar WAARHEID bewaken…of wij mensen wel blijven GAAN voor het leven.!! Ook in zijn lijdensweek…

lieve 2 schreef op 3 april 2019 om 21:15

“Vallen is menselijk,weer opstaan is goddelijk”… Als ik val, is dat door verstrooidheid, een stommiteit, een me zwak of doodmoe voelen; daarna weer opstaan, recht krabbelen, weer evenwicht en energie verzamelen is voor mij even menselijk. Dan voel ik me zwak, nietig, oud, onhandig. Als daar hulp bij geboden wordt zal dat inderdaad wel van God komen, maar ik ben me daar niet zo bewust van. Ik geloof ook werkelijk dat de Heer het Licht is die mijn pad (op deze berg) verlicht, maar alleen mijn voeten mèrken dat ook echt. Ik ervaar al meer en meer dat ik tussen de mensen moet zijn, midden een menigte zelfs, in het verkeer, een station, een warenhuis eerder dan in een kerk, om er me bewust van te zijn dat ik met de Heer in contact ben, dat ik tegen Hem en mèt Hem praat over wat en wie ik zie. Dat is al jaren zo. Hij is aanwezig in mij èn in al die onbekenden. Ik hoop dat er op onze berg daarboven veel mensen zullen staan.

Lut schreef op 3 april 2019 om 21:11

Vandaag had ik een serieuze dip. Ik was humeurig. Had geen beste dag met God. Mijn hersenen gepijnigd hoe dat kwam.
Je kijkt teveel achterom, zegt mijn echtgenoot.
Voor een stuk heeft hij gelijk.
Als je de berg opklimt, kun je beter niet teveel omkijken. Misschien steekt God wel een hand toe. Moet ik het niet
allemaal alleen doen. Zijn er ook mensen in mijn buurt met goeie tips! “Heer, geef dat ik wat minder zwaar op de hand leef!”

Temina schreef op 3 april 2019 om 20:28

God laat mij nooit in de steek, amen. Tuurlijk voel ik mij regelmatig verwijderd van God, ik klaag dan heimelijk, maar dat geeft geen voldoening en ontspanning. Als ik dan uiteindelijk mijn kop buig, ervaar ik dat er vrede en rust door mijn lichaam gaat stromen. Jammer dat ik vaak eerst met Wereldse ogen ipv Hemelse ogen naar mijzelf kijk. Of mijn gebeden verhoord worden, zeker niet allemaal, maar toch voel ik bijna altijd “ Kracht en Rust ” soms moet je gewoon geduld hebben, wel voel ik mij gedragen, zeker als ik terug kijk. Ook kunnen mijn gebeden via mijn medemens tot verhoring gebracht worden. Als ik moe ben, knaagt het weleens, maar toch, maar toch. God kan mij niet vergeten, daar vertrouw ik op, amen

Temina schreef op 3 april 2019 om 19:44

De gezondheid van dierbaren en mijzelf verlamt mij, genezing voor ziel of lichaam is niet altijd realistisch, ‘”de kringloop van het leven” dien je te accepteren. Gezondheid van de ziel ligt wel binnen ons bereik als wij daarvoor willen openstaan, dit is het allerbelangrijkste het Relativeert en geeft Kracht, Hoop en Uitzicht op eeuwig leven. Iedereen heeft een vrije wil, talenten en struikelblokken. Lastig soms voel ik mij net de oudste zoon van de Barmhartige Vader, het verlamt mij wanneer ik teleurgesteld wordt in mijn verwachtingen, misschien moet ik die gewoon bijstellen, dan komt er ruimte en zeg ik tegen mijzelf “Neem je bed op en Wandel”

lilian schreef op 3 april 2019 om 18:03

Heer, ik weet dat u de mens nooit zal vergeten , u laat uw schepselen niet in de steek. Ik vertrouw mij toe aan uw liefde en genade, en dank u voor uw goedheid. U laat zien dat u van de mensen houdt . Ik vraag mij op moeilijke momenten af, ” wat is de mens dat u zo van hem houdt, het mensenkind dat u zo om geeft. Dit toont mij uw goedheid en uw liefde voor ons.

luís Weel schreef op 3 april 2019 om 18:00

“Kan een moeder haar kind vergeten?…..”
Ik denk van niet, hoewel ik een man ben en geen recht van spreken heb in deze! Maar, zowel via tv programma’s als een aantal concrete gevallen voel ik, hoe sterk die band is en dan niet alleen van de moeder en het kind, maar ook van het kind en de moeder. Hoe tragisch kan het zijn voor het leven van een kind, als die band door omstandigheden niet heeft kunnen bestaan? Een onderzoek bij adoptiekinderen suggereert dat zij in hun verdere leven vaak ernstige groeistoornissen hebben en dat er, na een huwelijk, onder deze groep meer echtscheidingen voorkomen dan bij andere gezinnen.
Nee, God zal me nooit vergeten. Daar ligt voor mij niet het probleem, maar….ik vergeet Hem en misschien daarom maak ik mijn leven moeilijker dan het is! De relatie met Hem gestalte geven, onderhouden en uitbouwen, dat vergeet ik gemakkelijk. Simpelweg de regels van de kerk onderhouden kan me in deze kwestie geen voldoening schenken. Er moet meer gebeuren, maar ik houd mijn oog en hart gericht naar de top van de berg.
“Zoals een hert smacht om stromend water, zo schreeuwt mijn keel naar U, o God
Mijn keel dorst naar God, naar de levende God
Wanneer mag ik bij God komen en Zijn aanschijn zien?
Mijn tranen zijn voor mij voedsel voor de dag en de nacht.
Heel de dag hoor ik almaar zeggen: Waar is die God van jou?
(psalm 42-43)

Lieve schreef op 3 april 2019 om 17:27

Als het voelt alsof God veraf is, dan weet ik dat dit aan mij ligt en niet aan Hem! Soms ga ik teveel mijn eigen weg, doe ik alsof ik het wel allemaal alleen kan, maak ik mezelf als het ware “los van God” Het kan heel eenzaam voelen. Maar ik voel me gelukkig dat ik intussen weet dat er dan iets mis is BIJ MIJ! Ik heb mijn gebed verloochend, Ik heb me losgemaakt, en niet omgekeerd!! Dat te weten is genade! Diep in mijn hart weet ik dat God me NOOIT in de steek laat en dat ik ALTIJD terug naar Hem kan. Maar IK moet het zelf doen. IK moet verbonden leven met Hem, en dan is alles goed!