Gastenboek

Carla schreef op 9 april 2019 om 12:45

Veel kan ik vragen aan mijn medemens, zo kan ik ook geven aan hen die vragen.Het zelf kunnen doen kan zolang mijn krachten dat kunnen. Steun van God ervaren is een kostbaar geschenk, zo kan ik verder gaan.

Carla schreef op 9 april 2019 om 12:36

God is nabij, Hij ontfermt zich en behoedt me dag en nacht. Ik luister naar Zijn stem, wordt rustig en leef voort met innerlijke Vrede. Iedere dag mag ik hier voor openstaan, wat een dankbaar gegeven.

Maria schreef op 9 april 2019 om 10:53

Alleen. Ja dat ken ik heel goed. ook de foto van vandaag ken ik, letterlijk en figuurlijk: een onherbergzaam landschap. Toch is er telkens iets of iemand uiteindelijk dat of wie weer warmte geeft. Dan is geen enkel landschap meer onherbergzaam. Dan ben ik ergens thuis.

Marie schreef op 9 april 2019 om 10:22

Mijn ervaring met alleen gelaten worden is stilaan verdrinken in verdriet, gevoel van nutteloosheid, zelfmoord gedachten komen en steken op, om de pijn die je voelt in te smoren en kan zelfs leiden tot zelfmoord bij sommige mensen. Maar als je je tot Hem richt, ook al klaag je steen bij been. Stroomt verzachting tot zelfs troost door je heen, het felle verlatenheidsgevoel, smelt.

Truus schreef op 9 april 2019 om 09:10

Alleen gelaten worden is voor mij op je zelf teruggeworpen worden.Net als alleen de berg opgaan.God is overal in alles is Hij er voor ons.Hij is er altijd als je dit wilt zien, in voor en tegenspoed.

Lieve schreef op 9 april 2019 om 08:35

Echt alleen zijn heb ik vroeger (voor ik mijn geloof gevonden had) vaak ervaren. Het is de totale leegte. Het is vreselijk en ik zie veel mensen in mijn omgeving worstelen met die leegte. Ik kan alleen maar zeggen dat dit voor mij is verdwenen door mijn geloofsweg te gaan. Helemaal in het begin waren er nog veel worstelingen en verlatenheid, maar hoe meer ik me openstelde voor God en Zijn Woord, hoe meer ik vervuld werd. De leegte is er in die zin niet meer. Daar ben ik meer dan dankbaar voor. Als ik me “alleen” of “verlaten” voel in de wereld, dan kan ik bij God terecht. Ik kan bij Hem thuiskomen en schuilen. Wat een genade! Dank U Heer!

Nadia schreef op 9 april 2019 om 08:06

Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn. Er werd ook bewezen volgens partnerdynamiek dat iemand met een partner aan zijn zij niet alleen bloeit maar het geluk deelt met zijn partner. Maar in onze tijd zijn er veel alleenstaanden waarbij demografische processen aantonen dat er verschillende vormen van gezinstypes zijn. Sociologisch gezien zien we de verarming door toedoen van onzekerheden en volgens Castel ontstaat er een angstcultuur. Wetenschappen zijn inductieve redeneringen op basis van waarschijnlijkheden en regelmaat. Ongelovige mensen haken van de studie af. Gelovige mensen hebben een anker in het hart maar filosofisch gezien wordt een religie als dualiteit aanzien.

Mariejan schreef op 8 april 2019 om 23:26

Ik vind Gods aanwezigheid in het donker, als ik voorbij mijn verdriet ben. Of het verdriet heb geaccepteerd. Als ik het verdriet niet heb weggeduwd. Of de onmacht. Of de eenzaamheid van het verlaten gevoel. Maar ook in de vrije bossen, waar ik een onuitsprekelijk geluk ervaar. En in de liefde tussen de mensen. Soms als ik heel stil mocht worden, is het alsof er een mantel van behoeding om me heen gelegd wordt. Liefde en vrede lijkt tastbaar om me heen. Of is er een hand die de mijne vastpakt.

Veerle schreef op 8 april 2019 om 22:58

Vader ,
Alleen gelaten worden …, achtergelaten worden … Die momenten zijn me gekend . Iemand missen maakt je tot een ander mens . Niet dat het went . Gemis went niet , maar door de stilte die hiermee gepaard gaat wordt mijn aandacht groter voor medemensen in een kwetsbare situatie . Ik ben dan niet meer zo alleen . Dit zijn momenten , die me de kans geven om dichter bij Jou te komen . Vragen om sterkte , nu eens niet het laatst maar het eerst aan Jou . Stilte doet verlangen naar geborgenheid . Naar wie zou ik gaan , Vader , dan naar Jou , die me doorziet , me beproeft , me laat worstelen , me ook terugneemt om me te helpen , altijd weer .

luís Weel schreef op 8 april 2019 om 22:21

Ik houd van de psalm “Want mijn herder is de Heer”. Ondanks mijn afdwalen van de kudde of liever gezegd, vaak niet weten welke richting te volgen, geeft die psalm me steun in de zoektocht van het leven. Ik hoor het mijn vader nog zeggen, als hij sussend probeerde in de eindeloze discussies of tegenstellingen een oplossing aan te dragen: “Ach, het komt allemaal wel goed.” Soms werd ik kwaad om die woorden. Het was me te zoetsappig en te goedkoop. Het laatste wat ik wil is mijn problemen en de wereldproblemen van de op alle fronten doorgaande onrechtvaardigheid die me de schijnheiligheid van de wereldse machten laten zien en doen voelen, met een dooddoener af te doen. Deze psalm mag ik niet gebruiken als opium om het allemaal maar bij het oude te houden.
Nee, maar deze psalm is veel meer! Een prikkel om door te gaan met de onmogelijke taak om in het klein te handelen om op die manier te getuigen dat God handelend, ons uitdagend, bezorgd en liefdevol met ons bezig is.
Ik ken een echtpaar, waarvan ik weet dat hun huwelijk alleen maar pijn veroorzaakte. Nu is één van de twee in de fase dat internering in een gesloten afdeling de enige oplossing is. De reactie van de partner: Nou kan ik er niks meer aan doen. Dat geeft de laatste grote klap voor me.
Vandaag beveel ik dit echtpaar aan bij de goede herder die ons leidt door de donkere dalen van het leven.

lieve 2 schreef op 8 april 2019 om 21:17

Gods aanwezigheid in mijn leven ervaar ik als een zekerheid. Hij is er, Hij houdt me vast Hij is de grond van mijn bestaan. Die grond is een sterke bodem. Daarop is mijn leven, mijn huis gebouwd. Hij is daar onzichtbaar aanwezig. Maar in het bakstenen huis waar ik woon, ben ik alleen. Het is gebonden aan kalender en plaats, mijn ouderdom, de veranderde mentaliteit in een samenleving die vereenzamend werkt. Het zijn twee realiteiten. Ze zouden sterker moeten samenvloeien, dat moet mogelijk zijn, maar zover ben ik niet. Heb ik echt steeds minder familie en vrienden? Hé, er wordt gebeld. Mijn buurman heeft even tijd gevonden om die beloofde reparatie te komen doen…Dank u, Heer dat U hem net op dit moment eraan herinnerd hebt.

Olivia schreef op 8 april 2019 om 20:01

Goede God, kom ons te hulp, Heer, wees ons nabij. Nu de dag ten einde loopt. Al wat vandaag niet goed was willen wij achter ons laten. Wij willen ons hart voor U uitspreken. Laat ons hart ook een goede zaaigrond zijn voor uw woord. Geef ons, nu wij tot U bidden, een zuiver hart, en een oprechte geest. Dank U Heer.

Lieve schreef op 8 april 2019 om 19:14

Ik herken me helemaal in het citaat van Hetty Hillesum: de eigen onrust die vaak het gebed en de stilte in de weg staan..

Als het me aan niets ontbreekt, waarom ga ik dan toch deze weg?
Omdat ik me moet blijven voeden met Zijn Woord. Indien ik dat niet doe, dan verzwakt mijn geloof en blijf ik niet meer verbonden met Hem. Ik voel Zijn zegen en Genade niet en voel mij verzwakken.
Het vooruitzicht van lijden en dood is niet het einde! Pasen komt nog! Het blijde feest van de verrijzenis!! Dat is hét hoogtepunt en daar richten we ons op! Niet op het lijden en de dood. Daar moeten we doorheen, wetende dat dit niet het einde is!
Wat een hoopvolle gedachte!

Lieve schreef op 8 april 2019 om 19:01

Het doel van deze retraite voor mij: meer verbondenheid met Jezus, tijd maken om stil te staan, te bidden, te mediteren.. Wat sommige dagen toch moeilijk blijkt is werkelijk de tijd nemen om me af te zonderen en de stilte in te gaan. Ik ben altijd met zoveel bezig, er is zoveel beweging om me heen, zoveel dingen die mijn aandacht opeisen.. En toch zijn deze momenten van verstilling, reflectie en gebed van onschatbare waarde. Ze bouwen me op; geven kracht, inzicht, rust, wijsheid..
Als een hert dat verlangt naar water, zo verlangt mijn ziel naar U Heer!

Temina schreef op 8 april 2019 om 17:05

God neemt mij onder zijn hoede, daar mag ik op vertrouwen,amen. Al gaat mijn weg door een donker dal, ik vrees geen gevaar want u bent bij mij. Is dat zo, ik vrees wel gevaar. Komende weken een aantal lastige dilemmas en afspraken het houdt mij teveel bezig. Want u bent bij mij: Mag ik mijn bagage bij u neerleggen en het daar ook laten. “Kunt u mij rust, wijsheid en d.v. de juiste woorden laten spreken, amen “ Wilt u mij zus bijstaan en zorgdragen voor betere zorg. Wilt u er ook zijn voor mijn broer, zus en zwager,hun lichtpuntjes aanreiken en hun harten ontvankelijk maken voor U. Waarom verder trekken: gewoon wij hebben een taak op deze wereld. Ik ontleen mij kracht aan uw woord, de dood heeft niet het laatste woord, maar de opstanding.

bep schreef op 8 april 2019 om 13:31

Verwend door een specht met zijn geklop
klimt een jong vogeltje naar de top
beide langs dezelfde stam
PRECIES toen ik langskwam

Jaja april
maakt mij zo stil…
Alles pluist alles ruikt
Nu de natuur ontluikt

In het dal laat de herder zijn schapen gaan.
Alles heeft hij WEL gedaan

Als straks het voorhang wegscheurt
is het dan echt gebeurd?

Jaja heellll stil doet april
in alle eenvoud wat zij wil

Mia schreef op 8 april 2019 om 11:19

Het is aan mij, om door te zetten hoe moeilijk het soms zij……Het is aan U ……als ik op een muur stuit, om een bres te slaan voor mij. Ik ben van U die mij gekocht hebt en mijn liefde en trouw verdient, ik ben van U mijn Heer en Heiland, Jezus, Redder, Gids en Vriend……….Kom achter Mij en Ik zal maken! Ik wens ons allemaal Zijn Shalom.

Lucia schreef op 8 april 2019 om 11:13

Onze Vader ,
die in de hemel zijt .
uw Naam worde geheiligd .
Uw rijk kome .
Uw Wil geschiede op aarde
Zoals in de hemel .
Geef ons heden ons dagelijks brood .
En vergeef ons, onze schulden
Zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren.
En breng ons niet beproeving ,
en verlos ons van het kwade .
Amen .

John schreef op 8 april 2019 om 11:11

De weg wordt m.i, niet lastiger en onheilspellender! We gaan óók richting de Opstanding. Ja, Jezus heeft Goddank Zijn leven gegeven,maar wil op Zijn beurt echt niet dat wij lijden en een smartelijke dood tegemoet gaan. Een groot misverstand!
Jezus heeft gezegd: “Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven.” Wel zo wijs om dát met hart, ziel, lichaam & geest te omarmen. Er valt dan zóveel weg, wat WIJ mensen ervan maken! “Als kinderen (die nog niet zozeer ‘denken’, maar nog ‘weten’/voelen) zult Gij geloven”; heeft de Heer dát niet gezegd :)! Mijn God, wat hebben wij mensen het nodeloos ingewikkeld gemaakt en onszelf daarmee veel pijn berokkent. Lieve Heer geef mij, een ieder AUB dát Verlossende Inzicht!
Dank U voor Uw grenzeloze Liefde, ook dóór alle lijden heen. U bent ALTIJD bij ons. Niets te vrezen. Totaal ondoorgrondelijk wijs en het Eeuwige Leven belichamend. De Waarheid is ten diepste EENVOUD(IG) en Onvoorwaardelijk Gezegend! Allemaal Kinderen van God, ongeacht ons verleden. Halleluja, op Weg naar Pasen. Ja, in alle eerbied, ontzag én VREUGDE. Alle redenen daartoe. Dag, lief & ONSCHULDIG medemens! Hij in mij, jou. Jij, ik in Hem én Sámen ÉÉN……

Lucia schreef op 8 april 2019 om 11:09

Ik ga mee en bid ook al gaat het niet snel , ik doe het toch.
Aan de hand van mijn Heer mag ik stap voor stap gaan .
In zijn gezelschap dragen en meedragen .
Spoedig raak ik ontroert en bid een beetje hardop ,
voor hen die achter geraken door welke omstandigheid dan ook .
Ik zie wel een heleboel mensen dichterbij komen , niet meer bang,
maar wel wat bezorgd . Ja ik denk het te halen en wil het halen
Vader , Jezus ik dank u wel dat ik mag meelopen met U.
Want U hoort mijn klagen , pakt mij bij de hand en gaan de weg
die U gaat ……op naar de top.Met al Uw pijnen Heer laat Gij niet los.
U bidt harder dan mij en zie de stoet bidt mee. Zwaar, veel pijn en toch
U blijft vergeven. Vader, vergeef het hun….U bidt doooor.!

Maria schreef op 8 april 2019 om 10:50

Een inzicht kreeg ik: overgave is zo moeilijk omdat het lijkt alsof ik dan afhankelijk ben geworden van de willekeur van de ander. Er gloort een andere vorm van overgave, die niets met afhankelijkheid te maken heeft.

Lut schreef op 8 april 2019 om 10:13

Al loopt mijn weg door een donker dal….Twee jaar geleden, bij de uitvaart van mijn moeder die aan dementie leed, koos ik psalm 23 als eerste lezing. Het is mijn lievelingspsalm. Ik leerde naar voorbeeld van H. Nouwen een vereenvoudigde versie uit het hoofd, voor momenten waarop ik het niet meer zag zitten en wat troost kon
gebruiken.Mijn moeder en ik hadden geen goede band. Maar haar lange ziekteweg stemde me milder. Ik vroeg vaak aan God waarom ze dit moest meemaken.
Aan het eind van haar leven, voelde ik geen rancune meer. En ik zou nooit gedacht hebben dat ik na haar dood nog met tederheid aan haar zou terugdenken.
De Heer is mijn/onze Herder…

lieve Van Kerckhove schreef op 8 april 2019 om 10:10

fijne teksten die rust en stilte brengen. De voorstelling van de donkere stenen doen me denken aan Abdij Herkenroden
waar dit stiltebeeld ook rust gaf in een sfeervolle ruimte.
Ik kijk uit naar je teksten.

Carla schreef op 8 april 2019 om 08:45

U bent bij mij, God onze Vader.Jezus loopt de berg op.

Annemarie schreef op 8 april 2019 om 07:33

Al gaat mijn weg door een donker dal, ik vrees geen gevaar, want U bent bij mij (uit Psalm 23).

Vannacht in mijn ziekenhuisbed dacht ik na over het kwaad en al het lijden in de wereld. Ik kan niet anders dan mij nu ook weer vastgrijpen aan deze lievelingspsalm.
Ik moet ook denken aan de zovele levens van mensen, die ons voorgingen in de stellige overtuiging, dat het Kwaad, dat er onmiskenbaar is en in veel gruwelijke vormen bestaat, nooit het laatste woord zal hebben. Denk eens aan Titus Brandsma of Maximiliaan Kolbe, Moeder Teresa, Paus Johannes Paulus II en zoveel kleine ongeziene mensen die goed proberen te doen in hun leven… omdat zij van Gods barmhartigheid uitgaan en Jezus volgen op hun levensweg!
Het Offer van Jezus zou voor niks zijn geweest, als we het Kruis als een teken van een nederlaag zouden zien en niet als van Overwinning. Op mysterieuze wijze heeft Jezus het Lijden overwonnen juist op een verschrikkelijk kruis, door een martelende dood te sterven. Vannacht droomde ik van de zegevierende Jezus ook op plekken van groot menselijk onheil.
Terwijl ik dit schrijf, denk ik terug aan het grote Kruis dat ik zag in een concentratiekamp in de Vogezen op de plek waar ooit vele slachtoffers door hun beulen naamloos waren begraven. Ik was daar met mijn man en een bevriende priester. We zijn biddend teruggelopen, helemaal ontdaan dat de mens tot zoveel gruwelijkheid in staat is. Lijden en sterven waren daar zo inmens aanwezig, alsof de slachtoffers ons in de stilte nog toeschreeuwden vanuit hun nood.
En toch zelfs daar vertelde het Kruis: Jezus overwint !
En toch grijp ik mij vast aan de psalmregel dat God er is tot in de diepste diepten.

Nadia schreef op 8 april 2019 om 07:27

Ieder eindpunt kent een nieuw beginpunt. De uitgangspoorten brengen misschien een stilstand mee maar wie daar dicht bij staat, weet dat er ook een nieuw begin is. De veerkrachtigheid van de gelovige mens hoeft men niet te ervaren als een zwaar karwei als je dicht bij je logos komt te staan om het maximum te streven naar waarachtigheid en eenheid!

Johan schreef op 8 april 2019 om 07:20

Ja Heer, U leidt mij. Ook vandaag, nu mijn nieuwe baan begint.

luís Weel schreef op 8 april 2019 om 00:18

Bidden heb ik altijd moeilijk gevonden. Altijd weer dwalen mijn gedachten af en toch, ik blijf maar proberen. Ik wil zo graag met Hem zijn en met Hem verkeren door in het voetspoor van Jezus te blijven. Ik voel me achter de lange stoet de bergen in aanlopen. Vaak alleen. Ik vind het moeilijk om omhoog te kijken naar de top van de berg: daar staat het kruis met Jezus en ben bang om dat kruis op me te nemen. Geconfronteerd met de dreiging van vernedering, bedreigingen, spot, onverschilligheid, gevangene van mezelf begin ik soms te gruwelen van de weg die ik insla. Het gaat zo vaak tegen heug en meug.
Mensen die samen leven moeten zo vaak lijden met en aan elkaar. Dat is een zware opdracht, maar absoluut de moeite waard om door te gaan. In het samen optrekken zijn er momenten van dialoog, woorden en ook vaak stil naast elkaar verder gaan en soms ook afstand van elkaar nemen, opdat ieder zichzelf kan zijn. Je hebt momenten van alleen zijn, jezelf kunnen zijn en vrij je weg kunnen gaan zonder altijd door de ander gehinderd te worden.
Nee, zelfverloochening is bepaald niet altijd een goede zaak. Misschien is zelfoverwinning belangrijker en niet toegeven aan de neiging om er maar de brui aan te geven.
Heel vaak begeleid ik een blinde man naar zijn kamer. Dan maken we maar grapjes met elkaar of wisselen we de nieuwtjes uit van de dag. Vaak is hij beter op de hoogte dan ik. Als we op pad gaan zeg ik af en toe: Kom op, man, ik zal vandaag je blinden geleide hond zijn, als je dat tenminste goed vindt.

Mariejan schreef op 7 april 2019 om 23:58

Er is gevaar, maar ik ben er niet bang voor, want Hij leidt mij door het donker naar waar ik thuishoor. Waaraan ontleen ik kracht. Lijden en dood is niet het laatste. Ik hoop op een opstaan.
Waar haal ik deze ‘kennis’ vandaan? Wat is die kracht in mij? Levenskracht, zo sterk. Het leven dat wil. Ik kan niet anders denken dan dat er alleen maar leven is. Dat we door het leven heen trekken. Dood en lijden is daar een onderdeel van. Ik probeer maar in contact te blijven met mijn ziel. Het leven trekt door mij heen en ik trek door het leven. Daarin ontbreekt het mij aan niets. Er is niet meer dan dat. Het is wel heel veel.

Temina schreef op 7 april 2019 om 22:57

Voor mij is het doel van deze retraite dichter bij mezelf en van daaruit dichter tot God te naderen. Wat helpt om vol te houden, klinkt paradoxaal, maar tegenslagen helpen hierbij. Wat werkt tegen: “ hectiek van alle dag en emotionele gebeurtenissen” die mij veel te veel aangrijpen. Jezus heeft mij gegrepen om samen op te lopen naar de top.

Olivia schreef op 7 april 2019 om 22:08

Twijfel nooit, zelfs geen moment, aan de vriendschap van Jezus, uw enige Redder, noch aan de liefde voor u van de hemelse Vader. Wat zou u kunnen overkomen met zo’n Vader en zo’n Vriend Jezus, zijn zoon ? Verheug u, en uw vreugde blijve duren.

Karin schreef op 7 april 2019 om 20:23

Vandaag vroeg iemand mij waarom mijn kruisje aan mijn ketting liggen is en niet staand.
Ik wist wel dat dit het kettinkje was wat ik voor God wilde dragen,maar toen ik het haar uitlegde,stond ik zelf verbaasd van mijn antwoord wat zo goed mijn geloof verwoord dat ik blij ben dat ze er naar gevraagd heeft.
Voor mij staat het liggende kruis nl. Voor de weg die Jezus zijn eigen kruis moest dragen en ik vind dat ik daar kan helpen dragen het uiteindelijke lot de kruisiging je lotsbestemming moet iedereen zelf doen maar dat er onderweg mensen zijn die je aanmoedigen,helpen en steunen om jouw levenslot te vervullen is goud waard.Daarom hoop ik ook dat er mensen zijn die mij helpen als ik mijn kruis de berg op moet dragen om daar uit te komen wat God voor mij voor ogen heeft.Dankuwel Geer voor deze zeer bijzondere dag.Genade was overal met mij,DANKUDAARVOOR

claire schreef op 7 april 2019 om 19:05

god heeft me onder zijn hoede
jezus is mijn gids
ben ik lui ?
wil ik nog mee?
welk is mijn plan?
op u vertrouw ik heer,
nooit stelde gij mij teleur

Nicole hoedemakers schreef op 7 april 2019 om 17:57

Ja het blijf toch elke dag moeilijk om de berg te beklimmen de inspanning die een mens elke dag moet inleveren is toch een beetje kruisdragen en wanneer men struikelde moet men de moet hebben om telkens dezelfde weg terug te vinden of onze Jezus zullen wij niet tegen komen .Maar ik neem graag elke dag mijn kruis op want wij kunnen aan onze Heer toch niet altijd geven wat Hij aan ons gegeven heeft daarom ben ik God heel dankbaar voor alles. Want dat doen wij soms te wijzigen onze God danken met deze woorden wil ik ook andere danken die hier aan meegedaan hebben vooral allen en hiermee wens ik ook allen een vrolijk Pasen en dankuwel

Olivia schreef op 7 april 2019 om 15:34

Gij zijt in ons midden, Heer, onze God, Gij kent ons bij onze naam. Heel deze dag hebt Gij onze schreden begeleid. Verlaat ons niet. Laat U licht ons geleiden en brengen naar uw heilige berg, naar de plaats waar U woont. Dank U Heer.

Carla schreef op 7 april 2019 om 15:19

Zonder oordeel het levenslied ontvangen vormt mij en maakt mij vrij waardoor stille aandacht en liefde elkaar ontmoeten.

lilian schreef op 7 april 2019 om 13:51

Heer wat mij helpt om vol te houden is, dat Christus mij gegrepen heeft. Hij laat mijn zien zijn goedheid voor ons mensen. Bij Hem kan ik met mijn zorgen en problemen terecht. Met deze retraite wil ik mijn geloof verdiepen om dichter bij Hem te komen.Door zijn liefde krijg ik kracht om moed en vertrouwen.

Maria schreef op 7 april 2019 om 13:31

Bijna op de top. Duizeliger dan ooit. ik wil uitrusten, kan dat wel nu?
Ik vraag om vertrouwen en goede moed.

Marie schreef op 7 april 2019 om 13:18

@ Mieke grypdonck : ja God is sterker dan het kwaad. God is in een woord liefde. Het reikend hand die hulp bied. Al die gevallen die je daar opsomt zijn mensen die dit aandoen aan anderen, deze mensen zijn immers in de greep van het kwaad. Waarom God wacht totdat mensen zich bekeren is gewoonweg omwille de vrijheid die Hij ons geeft. Als Hij zou ingrijpen zonder je eigen wil, dan was je denk ik en willoos iemand, erger nog gewoonweg zijn slaaf. Denk dat dit een antwoord is op je schrijven. Als ik het fout zie mogen de Jezuïeten mijn antwoord schrappen.

Annemarie schreef op 7 april 2019 om 11:36

We hebben twee handen waarmee we kunnen bidden, elkaar helpen en vergeven door uit te wissen wat in het zand geschreven staat. We zijn zo goed toegerust met die paar handen… nu moet alleen ons hart nog volgen!
God neem ons kleine, bange, soms ontmoedigde mensen onder Uw hoede!

Lilian R. schreef op 7 april 2019 om 10:11

Hoe dichterbij JEZUS, hoe moeilijker en zwaarder de tocht.Makkelijk is het niet. Soms glij ik af, maar met UW hulp ga ik weer voort. Dank U HEER voor UW hulp en de mensen om mij heen. Ik voel en ben nooit alleen.

Mieke grypdonck schreef op 7 april 2019 om 09:36

Is God sterker dan het kwaad dat ons voortdurend bedreigd? Ik geloof het niet. Maar eerst: zijn we voortdurend door het kwaad bedreigd? Er zijn geen legers of benden die ons willen uitmoorden, onze huizen verbranden, de vrouwen verkrachten, praktijken die helaas tot de bedreigingen behoren waar vele van onze mede-wereldburgers aan bloot staan. We moeten niet vluchten voor bombardementen zoals de Syriërs, er loeren geen bommen om iedere hoek, zoals bij de Afghanen. als we in zee dreigen te verdrinken – de kans daartoe is al uiterst klein – wordt alles in het werk gesteld opdat we opgepikt zouden worden, en kijkt men niet vanuit de vliegtuigen en helicopters toe hoe we verdrinken, zoals de door ons verkozen politici in de Europese Unie nu beslist hebben te doen met migranten die de oversteek over de middellandse zee wagen. We moeten geen uiterst moeilijke onderscheiding maken tussen blijven of weggaan, keuze tussen geen toekomst of een uiterst onzeker lot. Als onze kinderen of kleinkinderen ziek worden, kunnen we rekenen op een erg effectieve en efficiënte gezondheidszorg, waarvan aan de rand nog wel wat verbeterend kan worden, maar waar we in het algemeen mogen op rekenen. Ons dagelijks brood is voor de meesten van ons geen probleem. We moeten niet vrezen dat ons gezicht wegens ondervoeding door bacteriën weg zal rotten. Het valt, vind ik daarover nadenkend, met die bedreigingen nogal mee, zeker als we vergelijkend kijken!

Is God dan sterker dan het kwaad? Hoe moet ik dat geloven in deze week van herdenking van de genocide in Ruanda? Is het geen theologie-voor-Auswichz-gedachte? Als we de schepping ernstig nemen, kunnen we niet zeggen dat het waar is omdat God mensen redt over de dood heen. Als God “geen mens veracht”, als onze namen geschreven zijn in de palm van zijn hand (wat ik graag geloof), dan kunnen we niet tegelijkertijd zeggen dat hij sterker is dan het kwaad als mensen telkens weer en massaal uit het leven gehaald worden door dat kwaad. Als een bus bedevaarders in een ravijn rijdt, kunnen we dan zeggen dat God sterker is dan het kwaad?
Ik ben ervan overtuigd dat ik er niet kan op rekenen dat mijn leven goed zal verlopen, dat het goed zal eindigen, dat God mij tegen wat dan ook van onheil dat mij kan treffen kan of zal behoeden. Waarom zou Hij mij, en niet alle anderen behoeden? Dat hij in dat onheil, in de consequenties van wat mij door anderen of door de natuur overkomt er zal zijn, zoals zijn naam die hij zelf bekend gemaakt heeft zegt, dat wil ik graag geloven. In dat geloof wil ik leven en streven.

Nadia schreef op 7 april 2019 om 08:08

Wat mij helpt om vol te houden is tijdig eens rust te nemen en alles bekijken wat ik heb, wat de toekomst kan bieden rekening houden met mijn eigen situatie.
De rust in het hart behouden is van essentieel belang en ieder op zijn eigen manier door het respect te waarderen.

Lucia schreef op 7 april 2019 om 08:01

O, Leven van mijn leven,
en voedsel dat mij voedt.

Lucia schreef op 7 april 2019 om 07:58

Nog een stap …..nog een trede ….
nog een stap en nog een trede , Jezus , help!
Zo ging in daar in Jeruzalem de heuvels op en af .
mijn kuitspieren trokken stijf , maar ik bleef roepen ,
Jezus help, ik wil met U mee naar de top.
Ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel . Smalle treden uit klei
dus moest je ook wel voorzichtig zijn en vertrouwen dat je het kan .
Ik bereikte niet de …DE top maar kwam aardig dichtbij . .
Bij de volgende trip dacht ik : Ik doe het weer, probeer het weer !
Daar op die Golan hoogten.Met de groep, zongen wij een Christelijk lied,allen bereikten wij de top.
Zo kon je in de verte de andere bergen zien, vertelde de reisleider, daar is Syrie .
In de klim van een berg , of een denkbeeldige berg ,
waar wij naar opkijken is je eigen kracht alleen niet voldoende .
Ik mocht echt heel diep ervaren en horen , luister naar mij en VOLHARDT.
Je komt er wel ! Dat maakt gelukkig ! Amen .

bep schreef op 7 april 2019 om 00:32

In alle eenvoud en stilte op weg blijven en delen met Jesus…lijkt een gering doel. Maar naar verluidt staat de komende weken nog menig obstakel te wachten…

Overeind blijven …terwijl vriend en vijand TEGEN je beste vriend is…
in de vurige hoop dat het deze keer echt beter met hem (en dus met mij) afloopt dan andere jaren…
is telkens een dijk van een opgaaf. Die aangrijpt…
Wel stellig overtuigd dat Jesus’ wens is dat we waken met hem…. en toch elke dag levend(ig) , wakker en alert de paasvreugde in het vizier houden…
En onderwijl genietend van de lente rustig doorstappen naar een nieuw bergstation.

En nu is het ZONDAG::

zondagmorgen
zonder zorgen
zie de zon
zij schijnt
het is hoogtij

hoog tijd
waarvoor waartoe waarheen

zondagmorgen
kleine zorgen
proef de zon
zij schijnt
is het hoogtij

hoog tijd
waarvoor waartoe waarheen

zondagmorgen
ziel en zorgen
voel de zon
zij schijnt
dit is hoogtij

hoog tijd
daarvoor daartoe daarheen

Mariejan schreef op 6 april 2019 om 23:31

Ik vermoed dat Jezus me heeft gegrepen om me thuis te brengen, om me een thuis te geven. Een eeuwig thuis. We zijn op weg.

bep schreef op 6 april 2019 om 23:24

De nacht crëeert (in) het duister het licht dat aanstoot en de weg laat zien

Het tere lentegroen (open)baart vandaag zoveel licht…
dat zelfs het bos de bomen ziet

Temina schreef op 6 april 2019 om 22:26

Moedeloosheid,angst, teleurstelling, vormen van duisternis die mij het werken beletten. Een toepasselijke tekst op mijn lijf geschreven. Donderdag en vrijdag emtioneel zware dagen. Als het duister wordt in de natuur of in mijn geest ben ik tot niets in staat. “Jesus laat mij staan in uw licht” werd vanochtend moe wakker, ben gaan bidden. Vandaag kwam onverwacht zoon, vrouw en 2 kleinkinderen eten” Gezellig” ik fleurde helemaal op, wat zijn relaties toch helend, de verlamming werd minder. Vanavond bij andere zoon mijn hart gelucht, hij nam mijn Vertwijfeling weg en zij dat ik goed gehandeld had, hoe geraffineerd is de boze, dat hij mij laat “Twijfelen en Zweten” Waarom laat ik mij misleiden, ga ik twijfelen aan mijzelf. Voel mij nu gelukkig rustig, hoe helend kunnen woorden zijn, dank u Heer, mijn gebed is via mijn kinderen verhoord, amen.

luís Weel schreef op 6 april 2019 om 22:14

Anne Marie schrijft: “Wie alleen vlakke paden bewandelt, hoeft niemand een hand te geven om steun te zoeken, maar wie steile paden wil gaan, moet steun zoeken bij zijn tochtgenoten.”
Het stemt me tot nadenken. Ik loop slecht en heb weinig evenwicht. Vaak ontmoet ik op moeilijk begaanbaar terrein mensen die spontaan op me af komen om een steuntje te geven. Dat geeft een warm gevoel omdat ik dan ervaar dat mensen gevoelig zijn voor de noden van anderen. Wat zijn er toch veel goede mensen die ons helpen. Dank u.
We moeten het samen doen. Vandaag stond ik uitgebreid stil bij de herdenking van de moord op pater Frans van der Lugt, vijf jaar geleden. Zijn ware passie om trouw te blijven aan zijn mensen in Homs zonder onderscheid te maken tussen islamiet of christen. Hij wilde de mensen niet in de steek laten. Het werd hem fataal (in de ogen van de wereld). Maar wat een stralend licht laat hij schijnen voor ons. Het geeft me moed om elke dag opnieuw te zoeken naar die solidariteit met de lijdende mensen om me heen, al stelt dat niet veel voor, als ik mezelf vergelijk met zijn voorbeeld.
Wel voel ik hoe belangrijk het is om met anderen op pad te zijn en hetzelfde ideaal willen bereiken. Hier ontbreekt het me nog aan. Ik ben te gesloten om me met hart en ziel aan te kunnen sluiten bij tochtgenoten. Wat dat betreft voel ik me vaak alleen en word ik somber in mijn kijk op het leven, de samenleving en de ontwikkelingen in de wereld.