Gastenboek

Henk schreef op 11 december 2019 om 13:09

“Steppe”
een gebied waar geen bomen en struiken groeien waar slechts gras is, waar alles slechts gras hoog is, een land zonder schaduw en net genoeg regen. In religietermen: een land zonder profeten, waar men niet verder ziet en oordeelt dan de hoogte van gras. Een land waar men kortzichtig inquisitair kort houdt, waar Gods Geest klein en gekerkerd gehouden wordt. Dat lijkt vredig, alles hetzelfde, geen verschil in leer en opvatting, een land waar voor profetie en profeten de deur gesloten heeft! Hoezeer kenmerkt dat landschap deze tijd. Hoe mooi steppe ook lijkt, hoe droevig het is, aan hen die daar leven: Baan de Heer een weg door de steppe, want doet men niet dan zal de Heer wegblijven en uiteindelijk zal, daar het land geen “koren oplevert, aan het vuur gelaten worden. Men denkt dat men rijk is en in werkelijkheid erger dan straatarm. Een een weg banen is een nieuwe weg aanleggen: Nieuwe Wijn! en Nieuwe Wijn komt niet van oude struiken en doet men ook niet in oude zakken(regels), Nieuwe Wijn komt van de Gods Bron, Gods Geest zoals de Nieuwe Wijn bij de bruiloft van Kanaän!

Stephanie schreef op 11 december 2019 om 09:38

Ik begrijp de onmacht en eenzaamheid van het volk van God. Komen we dat niet allemaal eens tegen in ons leven?
Maar telkens opnieuw de blik oprichten en kijken naar waar God werkzaam is in mensen, heeft hoop en troost.
Vergeet in de duisternis niet wat je in het licht hebt gezien.
Mooi gezegde die me telkens weer ademruimte geeft.

Nikolaas Sintobin schreef op 11 december 2019 om 08:47

Beste Nicole, De mails zijn waarschijnlijk bij de spam terechtegekomen. Vindt u ze naar niet, ga dan gewoon naar de archiefsectie van onze website. Daar vindt u ze ook allemaal: https://www.ignatiaansbidden.org/categorie/archief/https://www.ignatiaansbidden.org/categorie/archief/. Mvg, Nikolaas

Viviane schreef op 11 december 2019 om 08:40

Als ik als mens ” vertrouwen ” heb in GOD dan geloof ik dat Hem niets ontgaat, wetend dat ik een zuiver Goddelijk kind van God ben vol LIEFDE en LICHT.
Het is aan mij om hulp en troost te durven vragen in mijn zwaktes , zonder te vergeten dagelijks mijn dankbaarheid te betuigen om ook maar het allerkleinste.

Nicole hoedemakers schreef op 11 december 2019 om 08:00

Dag heren ik heb vandaag geen nieuwe tekst gekregen het is al de derde keer dat er telkens een dag wordt gemist dus woensdag 11 november niets ontvangen sorry en dank om het toch nog lhhoop ik te mogen ontvangen groetjes nicole

Christianne schreef op 11 december 2019 om 07:42

Het volk mopperde, zag God niet….hoe veel mensen mopperen en klagen hier ook over?! Maar als de weg, de schepping, de schouder, de liefde van God, hoe klein ook, wel zichtbaar en voelbaar is, ben je rijk. Je zou die rijkdom willen delen, zo bijzonder als het is, voelt. Dat is ook te lezen in verschillende reacties in dit gastenboek. Jesaja heeft veel losgemaakt.

Anita schreef op 11 december 2019 om 05:22

Pijnlijk is om te missen wat beter was. Wat het beste In mijn ogen was. Het ervaren van een gemist het machteloosheid om te grijpen het slechter en slechter voelen dieper zakken.
Dat was alles uit mijn ogen, wanneer IK centraal staat….
Ben ik in de achtergrond, dan zie ik in de verte een sprankje licht wat verlichting in mij geeft wat zelfs beter gevoel maakt (in de zelfde situatie waar ik was en ben)
Ballingschap is wanneer ik verloren ben in mijn eigen ik. Ik die van mij is. Ik die anders verdiende. Ik waar het om gaat. Ik ik ik.

luís Weel schreef op 10 december 2019 om 23:20

“Baan de Heer een weg door de steppe”
Vandaag voel ik deze oproep als een aansporing en bron van hoop. Groot deel van mijn leven heb ik geploeterd om die weg aan te leggen zonder te voelen waar dit op uit zou lopen en kreeg de neiging om het bijltje er bij neer te gooien. Ik voelde me onmachtig, gefrustreerd en ongelukkig. Het feit dat ik tot nu toe doorgegaan en uit allerlei gevaren gered ben zonder wanhopig te worden, heeft me tot het besef gebracht dat ik het nu als een uitdaging zie om door te gaan in mijn zwakke pogen en vele misstappen.
Een zin uit een lied komt boven: “Je moet de weg gaan van alle zaad en zo vindt je genade en dan erken ik: De Heer wijst de weg en komt me tegemoet. Het zal goed komen.

Mariejan schreef op 10 december 2019 om 23:04

Smeekbede van God aan mij om zijn stad te troosten. Zijn mensen. Daarvoor moet ik een weg banen door de steppe en door de woestijn. Niet gering. Behoorlijke klus. Door het niets heen. Iets vrijmaken wat nog niet vrij is. Veel ongeordende gedachten loslaten misschien. Die leiden nergens toe. Zeker niet tot vrede. Als wij in vrede zijn kunnen wij dan zijn stad troosten.? Maar Hij geeft mij mijn enkelvoudigheid – de vrede in mijn geest – terug.

Carla schreef op 10 december 2019 om 22:44

Mijn ogen zien en mijn hart voelt de geschenken van God, dwart door het lijden heen.Dit gegeven geeft rust in de duisternis dat eveneens aanwezig kan zijn.

Ria Jans schreef op 10 december 2019 om 22:39

Het ontroert me dat God mij al helpt voordat ik iets vraag. Hij is al met de voorbereiding bezig.

maria2 schreef op 10 december 2019 om 21:25

Onze samenleving ervaar ik vaak als een steppe, zoals op de foto: dor en droog. . Het vaak onbarmhartige beleid van de overheid en de bureucratie binnen organisaties waardoor een aanzienlijk aantal mensen vastloopt en buiten de boot valt. Op begrip en compassie hoeven zij niet te rekenen want de burger dient ‘zelfredzaam’ te zijn. Dit te zien maakt mij kwaad en onmachtig. Gisteren bracht ik mijn kwaadheid en onmacht bij God en ik kreeg antwoord: ‘Wees Liefde ‘hoorde ik binnen in mij. Er komt een rust over mij. Treffend dat ik dan in de gebedssuggestie lees dat mij gevraagd wordt in de steppe een weg voor de Heer te banen. Dat geeft mij weer moed en ik weet: Ja, daartoe wordt ik geroepen: Wees liefde. Dank u God. .

Josée Schoofs schreef op 10 december 2019 om 21:21

Het treft míj dat God bij mij wil komen.
Ik moet maar een weg banen!
Misschien moet ik daarom stil bij hem, bij Jezus, vertoeven. Ik doe het deze avond nog.

Joanne schreef op 10 december 2019 om 21:11

Soms bevind ik mij voor mn gevoel ook op zo’n dorre vlakte. Wat doe ik niet goed. Ben ik gewoon te druk met van alles. Toch geloof ik dat God ook in die woestijn bij mij is. Zal Hij me terug leiden naar de Bron. Maar ik zal mee moeten werken. Bidden, rust, keuzes maken. Dat Uw Heilige Geest mij opnieuw mag vullen. Amen.

lieve 2 schreef op 10 december 2019 om 20:59

Het is een vreugde soms God te ervaren. De herinnering daaraan moeten we dankbaar bewaren . Als we Hem niet meer ervaren, beseffen we toch sterker dat Hij er wel IS, dat Hij toch met ons bezig is. Ik geloof en weet dat, ik heb wel te weinig geleerd dat ik meer gericht om zijn hulp moet vragen. Ik besef ook dat er in tijden van nood, oorlog,ballingschap meer aan God wordt gedacht en dus ook meer wordt gebeden en van zijn tussenkomst wordt verwacht. Ik heb momenteel geen noden van die aard, maar ben wel geboeid door die noodkreten van Jesaja, van zijn volk en de problemen in onze wereld nu.

E. van der Gulik schreef op 10 december 2019 om 20:34

Als God maar bij mij is….

Hanneke schreef op 10 december 2019 om 20:17

Eerlijk gezegd vóel ik die ‘afwezigheid’ in de tekst van vandaag niet zo. Natuurlijk kreupel en kwakkel ik net als iedereen weleens. Maar het boek ‘Jesaja’ staat in de Bijbel nà de ‘Psalmen’ ! Die moet de profeet toch óók gekend hebben ….Stiekem reageer ik ook al op de tekst voor morgen . Die riep onmiddelijk psalm 121 bij me op !
“Ik zie op naar de bergen , vanwaar zal mijn hulp komen ? Mijn hulp is van de Heer, die hemel en aarde gemaakt heeft.”
Ook ons, als mensen met een vrije wil. In staat om er te zijn voor je naaste , maar ook om ze wel eens een rotschop te willen verkopen. Soms is dat verschil niet eens zo duidelijk … God deed dat ook met Zijn volk. Even ‘wakker-gerammeld’ te worden is soms een zégen. Laat Hij even weten dat Hij nooit ver weg is …. met al zijn liefde.

Sylvia schreef op 10 december 2019 om 18:48

Als ik in de woestijn ben, dan ga ik de confrontatie met mijn demonen aan en maak intussen een heirbaan voor de Heer, hulp is op komst.

Olivia schreef op 10 december 2019 om 18:40

God is meer met ons begaan dan een herder bezorgd is voor zijn schapen. Een verdwaald schaap is het risico waard om de rest van de kudde alleen te laten. Heer God, Gij hebt uw Zoon gezonden om te redden wat verloren was, wil ons vergeven,en al verdienen wij het niet, kom tot ons in uw barmhartigheid.

Temina schreef op 10 december 2019 om 16:40

Mijn gezondheid is als een steppe. Een weg voor de Heer banen: ik denk aan: Gebed, Biechten, Liefde, Vergeven, Vertrouwen, Loslaten. Heilige Geest help mij en wees mij nabij, amen. God heeft ons onvoorwaardelijk lief en komt naar ons toe.

Monique schreef op 10 december 2019 om 14:57

Wat een troostende tekst. Nogmaals wat een geweldige teksten en vragen hierover komen voorbij. Ben echt geraakt en dat voor het eerst in 3 jaar

Viviane schreef op 10 december 2019 om 14:49

’s Morgens wakker worden en benieuwd naar beneden hollen om zo vlug mogelijk de mailbox te openen…. Dit is al een wonder!
Dagelijks gevoed worden met profetische woorden om door de dag heen even ” me-time ”
te nemen en terug de geest vullen met de lichtgevende gedachten van de meditatie.
Voor mij is dit echt blijven STIL STAAN… ten volle VERTROUWEN hebben in deze bijzondere manier van voorbereiding op de komst van het GROTE LICHT

cathy williame schreef op 10 december 2019 om 11:51

Ik ben al een hele tijd de weg aan het maken door gebed,bezinning.In mezelf gaan zoeken waar ik van God verwijderd was door mijn gedrag.
Geholpen door de Bijbel te lezen,herken ik mijn fouten en heb berouw, door te gaan bichten krijg ik van God vergiffenis en kan ik weer in het licht stappen en worden mijn boeiën losgemaakt.Ik voel me door de H.Geest gedreven om naar de mensen te gaan,om naar hen te luisteren en bij hen te blijven om liefdevol met hen de weg voor God klaar te maken naar Kerstmis toe.

Mia schreef op 10 december 2019 om 10:16

Wat een symboliek op de foto…..de wind in de pluizen, maar het kwaad op de grond…met beiden hebben we te maken als mens. Jezus heeft ons een weg gebaand in de woestijn van ons leven, zodat we ruimte kunnen maken voor Hem en onze “naaste.” Kracht voor vandaag schenkt Hij mij, morgen is nog niet aan de orde……vandaag ben je vrij! Zo te leven is een kunst, zijn in het nu……ik gun het ons van harte!

Maria schreef op 10 december 2019 om 09:50

Vertrouwen is misschien wel de wegbereider.

Mariette van Overloop schreef op 10 december 2019 om 09:43

deze dagelijkse meditaties zijn een hulp om de advent veel bewuster te beleven. Dank

Carla schreef op 10 december 2019 om 09:11

Lucia, dank voor je woorden. De nabijheid van God , het vertrouwen dat Zijn geest neerdaalt geeft troost. Hem danken maakt me nederig en het geeft vreugde. Zijn nabijheid is me dierbaar.

Anita schreef op 10 december 2019 om 07:55

In de woestijn zijn we. Ik zie de wereld als een woestijn. Zelf kunnen we niet veel doen, maar de hulp komt nader. Hulp van buiten ons. Wat we kunnen doen is naartoe leven, naar de hulp die nader komt. De wegen zijn al klaar gelegd, we moeten alleen nog maar bewandelen en wel voor kiezen, bewust.

Olivia schreef op 9 december 2019 om 23:56

Bij God is niets onmogelijk. Zoals ook bij Maria ligt ook ons bestaan in Gods hand. In liefde heeft Hij ons voorbestemd zijn kinderen te worden door Jezus Christus.
Heer God, genees in ons de wonden die het kwaad aan ons heeft toegebracht en waarvoor Gij de heilige Maagd Maria hebt gevrijwaard door het voorrecht van haar onbevlekte ontvangenis.

Pol Bijnens schreef op 9 december 2019 om 23:28

Door de retraite heb meer aandacht voor hetgeen er rondom mij gebeurt Ik denk aan een zin van een dokteres op uitzending een Hart voor Kinderen (ADR).Samen met haar man hebben zij op ongeveer 40 jaar tijd in Peru een modern hospitaal gebouwd, zij werden daarvoor geprezen, hun antwoord was eenvoudig:”als God niet geholpen had dan stond er niets”

Carla schreef op 9 december 2019 om 22:57

Ik heb geen woorden, alleen vertrouwen dat het goed komt in deze wereld voor de mensen in de woestijn. Dat het grote wonder mag konen.

wilfried De Wolf schreef op 9 december 2019 om 22:49

Ik heb het email van de afzender bij mijn contactpersonen gevoegd en zie: de dagelijkse retraite teksten komen in mijn gewone “in” map. Een wonder is geschied. Zelfs in het internetverkeer gebeuren heden ten dage nog wonderen.
Het is mij zo’n een vreugde in het gastenboek de reacties te mogen lezen! Meestal vlot het overdenken van de teksten en de opgave hoe daarover na te denken niet zo vlot, maar dan grijp ik vlug naar het gastenboek, en vind de reacties toch altijd weer fijn en goed om te lezen, hoe verscheiden zo ook zijn!
Dank, dank duizend maal dank!!

Mariejan schreef op 9 december 2019 om 22:26

Het dal moet doorlopen worden. Ik ga maar.

Temina schreef op 9 december 2019 om 20:04

Op de afbeelding zie ik jong en oud, een regenboog omringt door witte wolken en het groene gras. Knikkende knieen en slappen handen, herkenbaar, wij maken het allemaal mee. Troost is weldadig en doet goed, daar kan geen medicijn tegen op. Ik ervaar troost bij God, mag ik een bron van troost zijn voor mijn medemens, amen.

Lucia schreef op 9 december 2019 om 19:44

Dank ,dank , geen woorden genoeg te danken .
Hoe vaak mocht ik U ontmoeten en Uw troost mogen ervaren .
Hoe vaak mag ik ,( nu nog ) mijn hoofd op Uw schouder leggen,
en horen , het komt goed !
Stap voor stap ondervind ik een regel van mijn gebed alsvolgt:
Heer ga met mij mee , houdt mij vast en leidt mij
door dit tranendal; dat niet leek te stoppen.
Dan hoor ik, IK KOM ER AAN !
Dat U er bent, daar dank ik voor !
Ook al ben ik met andere dingen bezig ,
dan hoor ik, en zie ik het kloppend hart ,
waar ik telkens voor mag danken.
Vader ik dank u wel .
Geef mij meer geloof ,
vertrouwen en geduld ,
wetend dat U alles op Uw tijd doet . Amen .

Olivia 5 schreef op 9 december 2019 om 18:04

‘Vat moed en vrees niet!
God komt eraan om u te redden…!”
Deze woorden beroeren mijn ziel en de tranen stromen. Als dit waar mag zijn en mijn zoon mag genezen worden…
Deze woorden geven me ook moed en kracht!
Hierbij wil ik ook van de gelegenheid gebruik maken om Lieve 2 oprecht te danken voor haar bemoedigende woorden en haar gebed: je wijze woorden verwarmen mijn hart. Dankjewel!

luís Weel schreef op 9 december 2019 om 17:54

“Rorate caeli desuper et nubes pluant justum – dauwt hemelen uit den hoge en laat de wolken de gerechte regenen”
Ons gemengde koortje van 14 mensen (leeftijd 75 jaar) en dirigent (85 jaar) zong het uit volle borst als vanouds in het latijn. Voor ouderen geeft dit lied de toon en de sfeer aan van de advent, hoewel ik betwijfel of ze de gezongen tekst begrijpen of dieper ingaan op de betekenis van de woorden. In onze roomse vieringen is vaak het gevoel belangrijker dan de inhoud, dit in tegenstelling tot veel protestanten die zich vastbijten in de betekenis van de schrift-teksten
Het vierde couplet zegt: consolamini, consolamini, popule meus – troost, troost, mijn volk….Het klinkt als een roepstem die me aanmoedigt. Na onze maaltijd, zoals bijna elke dag, breng ik een blinde naar zijn kamer. Ik sta op en zeg dan: ben je er weer klaar voor. Mag ik je blinden geleide hand zijn en dan maar weer een pad banen zonder dat hij tegen de stoelen en rolstoelen opbotst. Relativeren en lachen met en om elkaar ontbreken nooit. En zo kunnen we blij en opgewekt verder gaan, ieder zijn weg.
Troost u, troost u, direct komt uw heil (heelheid). Het relativeren van wat er nu gebeurt in het licht van een nieuwe toekomst die God open legt.

Jaklien schreef op 9 december 2019 om 17:03

De teksten van Jesaja zijn wondermooi. Nog nooit had ik dat zo beseft.
Ook het leidmotief, TROOST, vind ik aangrijpend. Het wordt zo mooi omschreven: warmte geven, de wisselwerking tss behoeftige en wie het aanvoelt en troost geeft. Jezus is de gever.

Lilian R. schreef op 9 december 2019 om 12:53

Krachtige Bijbeltekst die mij erg aanspreekt. Vooral de zin:” God komt er aan om u te redden”. Geeft mij troost en hoop.

Aletha schreef op 9 december 2019 om 11:31

God komt eraan is voor mij persoonlijk te ver weg. Ik zeg tegen mijzelf of een ander liever: ‘God is er.’ Hij geeft mij moed om verantwoordelijkheid te nemen voor de dagelijkse invulling van mijn leven. Kies ik voor perfectionisme of sta ik mezelf toe nederig te zijn. Kies ik voor kritiek of kies ik voor liefde en dankbaarheid. Kies ik voor alles wat ‘moet’ of kies ik voor stiltemomenten. Ga ik voor de goedkeuring van de wereld/ mensen of vertrouw ik op God. Zijn dagelijkse geduld met mij biedt mij troost.

Wilma schreef op 9 december 2019 om 11:20

Omdat Gij leeft, kies ik ervoor U te vertrouwen. Ik verlang zo naar meer van U in mijn leven. Wilt U mij gunstbewijzen, U weet het beste wat ik nodig heb. Dank voor U licht, ik zie ernaar uit en help mij het door te geven!

Roger VH schreef op 9 december 2019 om 10:43

Ons mijmeren over de vele “miseries” die onze medemensen moeten ondergaan, moge ons aansporen te berusten in het vertrouwen tot de liefdevolle Eeuwige.

Maria schreef op 9 december 2019 om 10:19

Troost en goede moed. Past op dit moment in mijn leven, fijn om aandacht te geven.

monique schreef op 9 december 2019 om 08:56

ik ontmoet veel mensen die troost nodig hebben, het maakt mijn hart zacht….dank

monique schreef op 9 december 2019 om 08:55

dank voor deze retraite. tot nu toe vind ik deze retraite het meest begrijpelijke en bevat op het leven gerichte teksten. dank U, heb er veel aan, maak me steeds nieuwsgieriger.

Veerle L. schreef op 9 december 2019 om 06:43

Heer,
De overweging van vandaag deed me denken aan mensen die nood hebben aan menselijke nabijheid. Gevraagd hierbij om Uw aanwezigheid , durf ik over U met hen te praten . Hetgeen er dan gebeurt spreekt van genade , ondanks hun onmacht op het moment.
Ook in mijn persoonlijk leven neem ik soms een onvermogen waar , ben ik diegene met knikkende knieen, en ben ik op zoek naar hoop en houvast , naar geloof waaruit ik kan putten . Op zo’n momenten mag ik U vragen , steeds weer , om mij nabij te willen blijven .
Genade geeft U en kracht , om terug op te staan en te gaan waar U mij zendt .
Dank U Heer , dat U er bent , voor mij en voor een dierbaar medemens .

Anita schreef op 9 december 2019 om 06:41

Ooit had ik gevraagd “ waar is God?”
Toen kreeg ik het antwoord “bestaat God maar” en ik zakte neer, gebroken.
Diep diep diep teleurgesteld, verloren, en BOOS … angst verdriet machteloos.
(Was vóór dat ik troost “ontmoette” …)

Temina schreef op 8 december 2019 om 23:23

Afgelopen maanden ervaarde ik mijn koninginneschap als zwaar, mopperde heimelijk en worstelde ermee, het nam bezit van mij, gelukkig kwam er reflectie door de meditaties en woorden van Jesaja, het verkwikte mij en gaf rust.
Ik probeer met God te wandelen, alleen ik loop te hard en volg mijn eigen koers. Waarom is het zo moeilijk om alles los te laten en mijn zorgen bij u te leggen en ze daar te laten. Heer geef mij meer vertrouwen, amen.

luís Weel schreef op 8 december 2019 om 23:22

Het plaatje is een beetje wazig en op het eerste gezicht somber, net als ikzelf. Ik zie op de achtergrond een stad met een fabriek die verontreinigende stoffen uitstoot; een woestijnvlakte op de voorgrond; 3 zwarte raven in de lucht; een half opgegeten appel en een een man en een vrouw die voort ploeteren in de woestijn van het leven.
Waar ik het meest tegen op zie is opstaan, mezelf verzorgen en dan de kou van de dag te lijf gaan. Wat me opwekt en verlichting geeft is: niet bij de pakken neerzitten en met anderen in gesprek raken. Dan lijkt het wel of alles anders wordt. Anderen lijken van mij een ander en blijer mens te maken en geven troost, vooral op die momenten dat ik voel dat ikzelf vrij, zonder vooroordeel, zonder ergernis over gebreken die we nu eenmaal allemaal hebben, met hen praat, spreek of hulp biedt waar dat nodig is. Het is dankzij hen dat ik mijn leven op de rit houd.
Dagelijks bid ik God om wijsheid en kracht om open te staan voor wat mensen ten diepste bezielt, bezig houdt, verdrietig maakt om zo een weg van hoop en blijdschap te beleven en solidair hand in hand te gaan op onze levensweg.

Mariejan schreef op 8 december 2019 om 23:21

Waarschijnlijk word ik behoedzaam en subtiel getroost – op een gegeven moment. Waarschijnlijk troost ik ook behoedzaam en subtiel. Wees aanwezig. Laat vrij.