Gastenboek

Temina schreef op 14 december 2019 om 17:50

De Kerstboom straalt, onder de takken de stal met kindje Jezus, Maria en Jozes, de Koningen, de Herders de Os, de Ezel en de Schaapjes. De Kalkoen is besteld: Ik mijmer wat een Rijkdom, mijn man, kinderen, kleinkinderen, schoondochters, gehandicapte zus vieren gezamelijk Kerst in Christelijke verbondenheid, Evangelisch, Orthodox Katholiek, PKN en Katholiek, “Bijzonder” . Mag ik komende dagen een lichtje doorgeven aan hen die U niet kennen en aan mijn Geestelijk zieke broer en dolende zus, amen..

Olivia schreef op 14 december 2019 om 17:23

Vaak moeten we toegeven dat door onze lauwheid, ons geloof verzwakt is het vuur verdwenen is uit onze liefde en we verder leven met weinig hoop. Heer laat de dageraad van uw glorie aanbreken over ons. Verdrijf uit ons wat nacht en duister is. Ontvlam ons door uw liefde opdat wij klaar staan op de dag van uw komst.

jail schreef op 14 december 2019 om 16:44

Met dank aan allen voor de gebedservaringen. De uitwisselingsgroep Rijswijk heel mooi. Heer blijf ons nabij amen .

Uitwisselingsgroep Rijswijk schreef op 14 december 2019 om 15:22

Slotgebed uitwisselingsgroep 14-12-19
Goede God, grondende Liefde, liefdevolle Stem die mij kent: laat ons, en niet alleen in de Advent, van U in verwachting zijn. Kom in ons aanwezig, zodat ook wij voor elkaar Goede echt aanwezig kunnen zijn, elkaar (als Elia) op weg zetten, in verwondering, eerbied en dankbaarheid. Moge geluk en op-uw-weg-zijn voor ons samenvallen, dat we uw Er-zijn mogen ervaren, juist in het er zijn voor elkaar; dat we mogen zien, ruimte mogen geven, mogen opstaan, mogen tintelen en stralen.

Uitwisselingsgroep Rijswijk schreef op 14 december 2019 om 15:21

Uit de uitwisselingsgroep 14-12-19
• Wij zijn altijd van God in verwachting.
• Geluk en op Gods weg zijn vallen samen.
• De kern: zien – opstaan – stralen. ‘Tinteling’ is aanstekelijk.
• We leven in acceptatie, verwondering, dankbaarheid.
• Deelname aan deze groep versterkt het geloof.
• Laten we de stem horen van elkaars hart.
• We begrijpen net genoeg van God om gelukkig te worden.
• Ik word ‘ontkracht’: ik stuur niet alles zelf.
• Structuren die Gods genade belemmeren maken verdrietig.
• God wil dat we ons ont-wikkelen: groeien.

jan schreef op 14 december 2019 om 11:02

God vraagt me niet onmiddellijk zijn liefde te aanvaarden en door te geven . Hij laat me volledig vrij en troost me wanneer ik er niet in lukt zijn liefde en barmatigheid warm te maken en helpt me steeds wanneer ik niet lukt . Zijn liefde samen met troost en zijn genade die ik beleef in uithouding vermogen doen me zijn liefde uitstralen .

Carla schreef op 14 december 2019 om 10:25

De troost, ik ben een mens met vele facetten die oplichten door de gloed van het leven. Dankbaarheid dat ik het schone van de natuur en het goede in de mens kan zien. In het volle licht van de liefde voel ik me klein, dat mag daar de Liefde groots is. God is liefde en Jezus deed voor. Een ontmoeting van mens tot mens.

Karin schreef op 14 december 2019 om 09:50

Troost.getroost worden.
Ik heb het idee dat de hele wereld mij moet troosten om het gemis niet bij U te zijn te compenseren.
Het is niet eerlijk ik weet het
Ik ben niet helemaal hier.Geef mij het geduld de kracht om uw werk hier te doen en niet alleen maar te smachten naar u.
Laat mij uw nabijheid hier op aarde voelen,zodat ik de mensen echt lief kan hebben en mij echt kan laten liefhebben.
Ik wil via mijn schilderijen weten dat uw werk gedaan wordt.
Geef mij een krachtig lichaam en een sterke geest om wat ik altijd al wist ten volle te leven en zo een voorbeeld te zijn.
Niet door het woord maar door het beeld.
U bent niet te vatten in woorden en beelden,maar wij blijven pogingen doen om een glimpje van de andere werkelijkheid te tonen.
Lieve God ik houd van U omdat U er altijd bent al is mijn blik soms versluierd.
Als kind hoefde ik nooit bewijzen,hoefde het leven nooit anders dan precies wat ik had U en ik in mijn kamer.Maar nu wil ik u graag meenemen uit mijn kamer,uit het verborgene.
Altijd samen in het volle licht.

Lieve schreef op 14 december 2019 om 09:30

Als Elia de komst van Jezus voorbereiden: eerst al in mijn familie die niet zozeer “tegen” is, maar eerder “onverschillig”. Het zegt hen niets meer. Argumenten helpen niet, maar een echt liefdevol nabij zijn. Dat wil ik blijven doen en eigenlijk er nog meer aandacht aan geven. Kom, Heer Jezus, kom!

Anita schreef op 14 december 2019 om 04:28

Als Elia voorstellen voel ik me mislukt. De tinteling wordt steeds minder tot uiting van frustratie. Af en toe dacht ik, ik heb het gedaan, wat ze willen of niet is aan hun eigen keus. Toch moet ik bekennen dat ik teleurgesteld ben. Soms tot verdriet tot zelf de schuld geven. Ligt het aan mij? En soms komt de moed om beter te doen. Het is tot heden een grote strijd als mijn eigen worsteling. Vaak verloren… de tinteling om verder te gaan wordt beïnvloed. Ik zoek antwoorden. En ondanks niet alles beantwoord zie ik wel eens wat ik hoor dat hou ik vast.

Temina schreef op 13 december 2019 om 22:17

God is de schepper en heeft ons een gebruiksaanwijzing geschonken “ De Bijbel” en een Helper en Trooster de “ Heilige Geest” God is Alwetend en handelt uit Liefde. Woestijnen, Worstelingen, Zegeningen, Vreugde, Droogte, Overvloed het treft ons allemaal. Hoewel ik een “ Wormpje “ ben probeer ik Gods wegen te volgen, omdat het Goede het Kwade zal overwinnen, amen.

luís Weel schreef op 13 december 2019 om 21:53

“Ik wil u voeren over de weg die gij moet gaan. Als ge acht gegeven had aan mijn geboden, zou voorspoed u nu reeds omspoeld hebben als een bergstroom”.
Jammer, ik was en ben (en zal blijven?) een stijfkop en doe mijn eigen zin. Dat maakt het me moeilijk om nu te voelen dat de voorspoed me omspoelt als een bergstroom. De weg die ik moet gaan heb ik tot nu toe steeds proberen te gaan, maar helaas, die eigenzinnigheid van me draagt er toe bij dat er vroeger en nu heel wat slippertjes zijn die me beletten om in vrede te leven op de weg die ik tot het einde van mijn leven moet gaan. Als alle lieve mensen, die mij bijgestaan hebben op mijn gekozen weg, zouden weten wat er allemaal misging in mijn leven, zouden ze zich misschien van me afgekeerd hebben. Maar het kan ook zijn dat ze gedacht hebben “och, hij is ook maar een gewoon mens met zijn fouten en gebreken. We blijven hem maar helpen.” Als God er ook zo over denkt, zal het allemaal wel goed komen.

lieve 2 schreef op 13 december 2019 om 21:08

Moeilijk om me in de rol van Elias te verplaatsen , dat zo in het openbaar en luid te verkondigen. Als men mij ertoe verplichtte, zou ik het wel durven,maar vooraf denken dat het niet zal lukken. Het sterkste wat ik zou doen is in gesprekken aanraden om naar de Heer te gaan luisteren …als ik zeker was van de plaats en het uur van zijn komst …Nu pas valt het me op dat Sirach schrijft dat de profeet Elias zijn taak zal volbrengen ” op de vastgestelde tijd”. Dat troost mij een beetje.

Dorine schreef op 13 december 2019 om 17:55

Jesaja wist zijn plaats die God hem had gewezen en kon daardoor zien
Dat ik mag vertrouwen op mijn plaats met uitzicht

Issa schreef op 13 december 2019 om 16:57

De ervaring ver van huis heb ik werkelijk meegemaakt maar, het heeft me veel moed gegeven en heeft me op de juiste pad gebracht om Jezus dichter bij te volgen.

Olivia schreef op 13 december 2019 om 16:03

Onze successen, het menselijk geluk dat wij nastreven, zonder de wijsheid van God is het als kaf dat wegwaait met de wind. Menselijke beweegredenen kunnen ons lauw maken in het volbrengen van Gods wil. Almachtige God, leer ons trouw te zijn en gereed te staan met een welvoorziene lamp, bereid om bij het eerste teken de Heiland haastig tegemoet te gaan.

Mia schreef op 13 december 2019 om 12:45

Geboden…. gaande de weg heb ik leren ontdekken dat onze God, barmhartig en genadig is. In plaats van gij zult niet, zou je het ook zo kunnen formuleren: “ Lieve kind, je zult het toch niet doen, anders kom je verkeerd uit.” Zijn zorg en liefde komt hier zoveel meer tot uitdrukking! Met zo’n Heer durf ik de toekomst in!

Agnes schreef op 13 december 2019 om 12:08

Het kwaad heeft niet het laatste woord
Al tiert het welig, oeverloos
Het is als gras dat even groeit
Maar door de zon al snel verschroeit

Het kwaad heeft niet de heerschappij
Al toont het zich almachtig, vrij
Kleineert het mensen mateloos
Het gaat ten onder vruchteloos

Wie vreedzaam voor het goede kiest
Weet dat hij schijnbaar macht verliest
Maar tedere bewogenheid
Beschaamd het onrecht, wint de strijd

Wie kwetsbaar in het leven staan,
Zij zullen niet ten onder gaan
In hen ontwaakt de levenskracht
Die slechts uit God wordt voortgebracht. Naar psalm 129 uit “letters van uw naam” Henk Jongerius.
Woorden vaan troost !

Keesc schreef op 13 december 2019 om 11:57

Het gaat mij goed. Waar ik zelfs op vrijdag de 13 de dankbaar voor ben. Toch vraag ik mij af of dit komt omdat ik PROBEER Gods wegen te volgen. Ik luister naar overtuigde gelovigen die een rotsvast vertrouwen in God hebben. Die ander zal Gods geboden onderhouden. Voor mij is dit een te grote opgave. Ik blijf mijn twijfels houden. Het Lux Magistra heeft mij nog niet aangeraakt. Blijf Ignatiaans bidden voilgen.

Maria schreef op 13 december 2019 om 11:31

Ik vertaal het naar heel eerlijk zijn en dicht bij mezelf blijven. Oneigenlijke motieven onderkennen en terugkeren naar de bron.

Mariamartha schreef op 13 december 2019 om 10:48

De teksten spreken mij zeer aan dit jaar. Alsof ze op mijn huidige situatie geschreven zijn. Ik put er troost uit.

John schreef op 13 december 2019 om 10:01

Onze Lieve Heer, ik weet van Uw geboden. Ik weet ook héél goed waar en wanneer ik ze overtreden heb. En nog…………
Ik weet ook dat ik U tracht te volgen en dat ik me realiseer dat dát te weinig is. Ik vergeet namelijk VEEL TE VAAK hoe enorm veel U van mij, ieder mens houdt.!!! U heeft ons gemaakt naar Uw evenbeeld en wil o zo graag de liefde voelen, die U mateloos aan ons geeft. Dat maakt ademloos stil en ontroert (mij) geweldig. Ik ben het me zeer bewust, houd vast én……laat los, dat wat verkrampt………
Dank U, dank U Eeuwig voor zóveel Goddelijks goeds. Het ‘vertaalt’ zich onder meer in de weergaloze foto. Zien, horen en voelen tegelijkertijd. Weg uit het hoofd. Geloven is vooral het hart onvoorwaardelijk blij en met Groot Vertrouwen laten spreken; moedig, standvastig. Leer mij Uw liefde, Uw goedheid, Uw moed, Uw schittering. In Jezus Naam. Amen!

Lieve schreef op 13 december 2019 om 09:47

Vergeef Heer, dat ik niet altijd echt luister en zo uw weg ga. Ik word daar niet blij van, integendeel. Dank voor die nieuwe kans van vandaag.

Lucia schreef op 13 december 2019 om 09:05

Druk , druk . druk??? Ik ontmoet in deze drukte een hele aardige mevrouw , waarvan ik eerst dacht , waarom loopt zij achter mij aan ? Ik bekeek kerstspulletjes , waarbij ik dacht wat geef ik de moeders in mijn gebedskring? Ook die mevrouw was druk aan het kijken , toen ze zei : wat zoek je eigenlijk ? Bijna kwam door mijn haastigheid een gekke gedachte in mij op, maar op het zelfde moment hoorde ik ,luister naar wat zij te vertellen heeft. Ik vertelde haar dat ik zocht naar iets kleins voor de moeders in mijn gebedsgroep dat toch het kerstgevoel door alle drukte heen aanwakkert. Zij vertelde dat ze van knutselen houdt en zag al gauw een oplossing voor mij dat niet duur hoeft te zijn. Zij hielp meteen mee zoeken en mee plannen. Kijk zei ze, dit is wel leuk en niet duur . Een mooi versierde kaart met iets van Kerst en je bent klaar. Ik hoefde daar niet lang over na te denken. Zo gezegd zo gedaan . . En ik dank daarom dat ik luisterde naar de snelle aanwijzing die ik kreeg ……luister , zie wat je hoort ! Het is heel klein en mooi geworden . Mevrouw ik dank u wel ! Vader U komt alle lof toe . Blij dat ik dit mocht ervaren.

Anita schreef op 13 december 2019 om 07:30

Heer, mijn God, zoals U mij kent, help U alstublieft door mijn gebreken aan inzicht, wijsheid, verstand, trouw, eer, zodat ik mijn bestemde pad weet te onderscheiden van alle andere en daad werkelijk kies. Wijst mijn pad zonder ophouden een stap voor. In UW handen vertrouw ik mij mijn levenspad zoals U het wil te aanvaarden.

Mariejan schreef op 12 december 2019 om 23:03

Wormpje – wat klinkt dat liefdevol. Echt iets wat je soms zo nodig hebt. Om weer sterk te kunnen worden.

Annie schreef op 12 december 2019 om 21:17

Wat een mooie, sprekende foto’s!
Wat een goed teksten van Isaias. Vaak ben ik ontroerd en diep aangesproken. Dank u!!!

Carla schreef op 12 december 2019 om 19:43

We beïnvloeden elkaar met liefde en in het troosteloze. Wanneer ik de zon zie is het ergen anders donker. Het levenslicht zien is essentieel. We mogen genieten, we mogen geven. Zeuren en klagen komt voort uit de mens. Zij die roepen om meer kunnen een reden hebben. Wat is rechtvaardigheid, wat is recht hebben op? Met wie willen we ons vergelijken? God zij geprezen, zijn zegen over ons mensen in de hoop dat de glimlach de verzuring van het troosteloze overwint.

Viviane schreef op 12 december 2019 om 19:17

Ik kies momenteel ” voor dicht bij huis ” om zo vlug mogelijk terug kunnen ” thuis ” te komen. Thuis vind ik ” het veilig gevoel “, het tot rust komen om me te focussen op ” de bron van ons bestaan” . Het gevoel te ervaren dat God in ons aanwezig is.
Waarvoor dank dit te beseffen!

Olivia schreef op 12 december 2019 om 18:52

Ik help u, zegt de Heer. Wij kunnen bergen verzetten als wij blijven rekenen op de Heer en in Hem blijven geloven. Laten wij nooit opgeven of de moed verliezen. Heer God, geef dat allen die vandaag de heilige Maagd van Guadalupe aanroepen, met een levendiger geloof de vooruitgang van de volkeren nastreven op de wegen van gerechtigheid en vrede.

luís Weel schreef op 12 december 2019 om 18:27

Angst en onzekerheid, gevoel van onmacht bij het te lijf gaan van uitdagingen, er als een berg tegenop zien om aan de slag te gaan, argwaan en boosheid om onbekenden op te zoeken die ik, om welke reden dan ook niet mag, faalangst want ik ben maar een wormpje…Dit alles herken ik in mijn leven. Anderzijds de verwondering en opluchting als ik niet vluchtte voor al die moeilijkheden, maar ondanks alles mezelf in de woelige stroom van het leven gooide en dan achteraf verbazing dat ik het toch allemaal aan kon.
Dit bracht me tot het besef dat bij God alles mogelijk is en dat Hij me altijd bijgestaan heeft en mensen op mijn levenspad gestuurd heeft die geholpen hebben om samen de bergen van het leven te verbrijzelen en een pad te banen. Alleen verwijt ik mezelf dat ik de expliciete dankbaarheid aan God en mens laat zien in woord en daad.

Maes Maria schreef op 12 december 2019 om 17:09

God heeft mij gekneed tot wat ik nu ben . Bereid om mij in te zitten voor het goede doel . Begrip op opbrengen voor mensen die het moeilijk hebben in hun huidige leven.
Ook een hand uit rijken waar het nodig is , een luisterde oor voor wie er nood aan heeft. De Retraite maakt in mij zoveel los . Ik dank de Heer om zijn steun en zijn aanwezigheid in mij .

Bernadette schreef op 12 december 2019 om 15:22

Het ver van huis gevoel…. is voor mij een eenzaam gevoel, een gevoel ver van de Heer.
In de stilte en in het gebed komt er vaak rust en vind ik de weg naar huis terug.

Agnes schreef op 12 december 2019 om 14:32

Ik ga naar buiten en zie een goudsbloem tussen de stenen staan. Wonderlijk een bloem die zich van seizoen vergist ?zij troost de straat en zij troost ook mij. Oshin komt binnen. Ik geef haar een kom soep. De soep verwarmt haar en Oshin (11 jaar ) verwarmt mij.
Een vriendin scHrijft : hoe kan ik een warme, tedere wezensschoot zijn voor mensen, indien ik mij niet oplaad met Zijn tedere wezensschoot ‘ Anselm Grun ( doorlatend worden voor Christus liefde ). Mooi toch.
Laten we een hart tekenen voor de klimaatjongeren.
De profeten van onze tijd ? Zij wijzen ons op onze verspilzucht . Het is moeilijk niet te gaan winkelen met zoveel verleidingen. Gelukkig heb ik een kleine beurs en moet ik wel versoberen zoals zoveel mensen. Ook in mijn familie. We leven in een boeiende maar moeilijke wereld daarom biedt deze psalm mij troost : HET kwaad heeft niet het laatste woord.al tiert het welig, oeverloos, het is als gras dat welig groeit maar door de zo’n al snel verschroeit. En morgen de andere strofen. Psalm 129 ) dank aan luis Weel.

Temina schreef op 12 december 2019 om 14:08

Ver van huis en weer terugkeren, in het klein gebeurt het mij dagelijks, in het groot 2 a 3 keer. Het Geloof, de Onbevangenheid, de Opvoeding, de Verwondering, de Kerk, de Woestijn, de Bijbel, het Gebed, de Steppe, de Troost, de Ouderdom, de Vrede, de Kwetsbare, de Wijsheid, de Liefde, de Zingeving brachten mij weer terug.

Carla schreef op 12 december 2019 om 14:01

Wat wiil ik zien, wat wil ik horen, wat wil ik zeggen en wat heb ik te zeggen. Er is al zoveel gezien, gehoord en gezegd. Het leven gaat voort, zonder licht kan ik niet leven. Ere zij God in den hoge en vrede op aade. Ik word ongeduldig maar dat heeft geen zin. Troost, troost

Lieve schreef op 12 december 2019 om 10:13

Ver van huis, terug keren: verschillende keren kende ik die ervaring, hoe moeilijk soms ook. Maar er waren telkens mensen die mij verder hielpen. Dat is voor mij het bewijs dat God aanwezig was en waarvoor ik mijn hele verder leven dankbaar om gebleven ben. De Menswording is zo concreet in mijn leven! Meer en meer geloof ik daarin. Er is ook hoop dat het zo mag zijn in de toekomst.

Wilma schreef op 12 december 2019 om 09:53

God is de bron van mijn zijn. ‘Ik ben die ik zijn zal’, dat is zijn belofte en daaruit mogen leven en ten volle op vertrouwen in het nu. Hoe dankbaar is mijn hart. Jesaja brengt een boodschap aan het volk. Het volk reageert. Het volk staat op. De boodschap wordt ook hun boodschap. Ze laten zien waar ze staan. Laten ook wij het uitstralen. Het goede nieuws van Gods nieuwe werkelijkheid symboliseren!

Maria schreef op 12 december 2019 om 09:43

Ver van huis zijn. Ik ken het. Van mezelf en van anderen. Troost toelaten of zelf troosten helpt. Warmte, compassie voor wie of wat dan ook helpt om weer thuis te komen.

Nicole hoedemakers schreef op 12 december 2019 om 07:09

Wij kunnen nu aftellen naar Jezus onze beschermer en onze Heer die altijd maar moet klaarstaan om te helpen en te vergeven maar hoe dikwijls moet ik klaarstaan om te bedanken ook vergeet ik dat dan voel ik mij soms schuldig .Maar zo vlug als ik kan geef ik een bedankje laten wij ook eens denken aan die genen die dat niet kunnen zoeken bejaarden enz voort er zijn nog zoveel andere waar ik bij stilsta .Zo zou ik iedereen een Zalige Kerstfeest en een gelukkig en gezond nieuwjaar willen wensen en voor jullie ook die elke dag ietsje opsturen om mij voor te bereiden op dit moie feest danku allen die dit lezen ..

Anita schreef op 12 december 2019 om 05:49

Ver van huis zes lange zware jaren via een berg oneindig hoog. Toen ineens de daling van diepe dalen. Voelde me leven begraven.
De terugkeer was abrupt…, zo maar in een keer…. op een ochtend denk ik oprecht: “hier ben ik, doe maar zoals U wil, zelf de dood accepteer ik als dat U wil is”
Met glimlach uit mijn hart … ging ik verder leven, zelfde zoals het was maar toch anders.
Ik ben niet meer alleen.
Ik voel sterk, wordt gesterkt.
Ik zie en ervaar het als “in goede handen aan mij is toevertrouwd”, en niet alleen hoef te tillen. Ik lijd niet onder. Vrijwillig in vertrouwen.

luís Weel schreef op 12 december 2019 om 00:20

Wie zingt, bestrijdt zijn kwalen op de duistere momenten van het leven. Daarom vandaag en gisteren het lied van Huub Oosterhuis:
“De steppe zal bloeien, de steppe zal juichen en lachen. De rotsen die staan vanaf de dagen der schepping, staan vol water, maar dicht, de rotsen gaan open. Het water zal stromen, het water zal tintelen, stralen, dorstigen komen en drinken. De steppe zal bloeien, de steppe zal lachen en juichen….
Een stem zal ons roepen: Ik open hemel en aarde en afgrond en wij zullen horen en wij zullen opstaan en lachen en juichen en leven.
Dank aan equipe voor de aangeboden teksten en dank aan jullie allemaal die in het gastenboek schrijven. Jullie overwegingen raken me diep.

Mariejan schreef op 12 december 2019 om 00:19

Hij heeft mij geschapen. Hij weet beter dan ik wat mijn wegen zijn en wat mijn wegen nog zullen zijn. Hij kent de bedoelingen van alles, waar ik vaak met vraagtekens sta. Als ik vertrouwen ervaar (de vraagtekens vraagtekens kan laten) dan ervaar ik ook geloof. Mijn recht claimen lijkt me een grote bron van onvrede en verdriet te zijn.

Joke schreef op 11 december 2019 om 23:27

Wanneer ik ‘ver van huis ben’ (was) waren er troostende woorden. Niet lang geleden kreeg ik de woorden van een gedicht van Henri Nouwen, die voor mij ook troostend zijn. Graag wil ik ze met jullie delen.

Ik ben niet wat ik doe
Ik ben niet wat ik heb
Ik ben niet wat mensen over me zeggen
IK BEN GODS GELIEFDE KIND
Dit is wie ik ben.
Niemand kan dat van me afnemen
Ik hoef me geen zorgen te maken
Ik hoef me niet te haasten
Ik kan Jezus vertrouwen
en Zijn liefde met de wereld delen
IK BEN GODS GELIEFDE KIND.

Marianne schreef op 11 december 2019 om 22:02

Het thema troost raakt mij zeer misschien wel doordat ik sinds oktober ziek ben, er is vooruitzicht op herstel maar heel geleidelijk. Voel me daardoor sterk verbonden met allen die lijden, bewaar daardoor vertrouwen en hoop

Bernadette schreef op 11 december 2019 om 19:43

Enkele weken geleden ging ik naar een optreden van Elly en Rikkert. Ze openden met het liedje ‘Het is mooi geweest’
Ze eindigden ook met dat lied. Toen ze het liedje zongen ‘ Een parel in Gods hand ‘ dacht ik :’ wie we ook zijn, Hij wil onze
trooster zijn, Hij heeft het vermogen ons warmte te geven, hoop over te dragen om onze toekomst te openen ‘. Ik wil nu ook
eindigen met de woorden : Het is mooi, bedankt Heer, en sorry dat ik dit soms vergeet.

Carla schreef op 11 december 2019 om 18:49

Wat ik door de jaren heen heb gezien bij dierbaren en bekenden die ziek waren en weten dat ze het leven hier op aarde gaan verlaten hun krach en hun liefde toonden. Het heeft me vertrouwen gegeven in de dood toen ik jong was en in de zorg werkte.
Bij het ouder worden gaf het me troost dat dierbaren jong en oud hun kracht ontvangen en liefdevol afscheid namen.
Steeds weer geeft hun houding mij troost, waardoor mijn onhandigheid en me verdrietig voelen zich kan omvormen tot een zachte gloed van aanvaarden en aanwezig zijn. God sta ons nabij dat deze troost aan ieder mens wordt gegeven.

Olivia schreef op 11 december 2019 om 18:46

De liturgie van de advent toont ons Christus, zacht en nederig, opdat we met eenvoud naar Hem toegaan. Heer God, leer ons Jezus in zijn zachtmoedigheid navolgen en zo een medicijn vinden voor onze boosheid, ons ongeduld en ons gebrek aan hartelijkheid en begrip.

Temina schreef op 11 december 2019 om 15:42

Troost: God houdt van zijn schepping en is ons nabij. De Woestijn, de Steppe, het vertoeven aan de Bron, wij maken het allemaal mee. Heilige Geest sterk mij dat ik blijf hongeren en dorsten naar de Heer. Toon mij uw Rechte Wegen.
“ Wees mij genadig en help mij om op U mijn Vertrouwen te stellen”

Lieve schreef op 11 december 2019 om 13:31

Inderdaad, wanneer ik naar de huidige situatie rondom mij kijk, heb ook ik het gevoelen dat God afwezig blijft. De tekst die Jesaja ons vandaag geeft, nodigt mij uit om te willen geloven dat Hij niet onbewogen blijft, maar heel erg met ons meevoelt. Geloven is voor mij echt een wilsdaad, geen sentimentaliteit. Dank U, God, voor uw aanwezigheid, ook al voel ik die niet. Amen.