Gastenboek

Margaret schreef op 11 december 2020 om 17:46

Hallo, lieve vrienden.
Dit is de eerste keer dat ik met jullie mijn gedachten deel in dece retraite. Ik ben 90 jaar oud en voor mij is het Koninkrijk van God letterlijk nabij.
De texten vind ik dece keer bijzonder mooi.DANK ! ! ! aan de schrijver Gregory B.
‘ ik zook Maria op die in verwachting is.’ Op die manier heb ik deze geburtenis nog nooit benaderd.- wat mij heel diep raakt is haar totale overgave met haar ‘JA ‘ zeggen. Zij was jong en verloofd met Josef. Ja, maar mijn God hoe , wat , moet ik tegen Josef zeggen; zal hij mij verlaten ? Hoe kan ik het uitleggen tegen mij familie vriends buren etc.? The verwarring in haar ziel
Moet enorm zijn geweest.;en bezorgde veel pain ? !. Maria aanvaardde uit liefde en vertrouwen in God ,en was berijd alles los te laten.Dat was loodzwaar. Maar ze concentreerde zich op de komst van haar kind who’s naam zal zijn Emmanuel – God met ons.
Zij is HET VOORBEELD hoe wij [ik] het moet doen. Loslaten, met alle Liefde op Hem gericht.

Olivia schreef op 11 december 2020 om 17:32

Lieve Mensen, zowel jij als ik, hebben een leven dat gaat over berg en dal….
Op jaren van sterkte, volgen jaren van zwakte….
Wat zekerheid bood, glipt door je vingers heen….
Een christelijk leven, is een leven waar men in vreugde, de Heer heeft gevonden….
Weet dat Hij het licht is in de duisternis….
De adem die de mensen verwarmt….
Diegene die begrijpt dat je onaf bent….
Diegene die je toekomst geeft….
Diegene die je vrede geeft op je pelgrimstocht….
Diegene die je de zekerheid geeft dat, door alles heen,
Hij je vast houdt en steeds opnieuw zegt : “Ik ben er voor jou”….

Gerda schreef op 11 december 2020 om 13:13

Dank U God, voor de scheppende kracht van kunstenaars. Elke ochtend mag ik me door hun beelden laten raken.

Geertruida schreef op 11 december 2020 om 13:10

Jezus beklaagt zich: “ Ik kan het voor jullie ook nooit goed doen. Wat ik ook doe het is nooit naar jullie zin. “. De ondankbaarheid, de eisen meer en meer, het geklaag…….
Toepasselijke tekst, herkenbaar, de zorg voor mijn zus is te zwaar, ik probeer de raad op te volgen die ik eerder mocht ontvangen, delegeren en bidden voor Rust en Kracht . Ik mag op God vertrouwen, hij is nabij, komt tijd komt raad. Probeer mij op het fluitspel te richten want dat is er ook

Linda schreef op 11 december 2020 om 12:45

Er is fluitspel in mijn leven, omdat God er altijd voor ons is als we Hem maar aanroepen.
Hij wil bij ons zijn, ons van dienst zijn.
Dat wil niet zeggen dat ik geen moeilijkheden in mijn leven ervaar. Maar God heeft ons altijd geholpen.
Ik vraag hem veel, maar dat mag toch?
Ik probeer goed te leven en Zijn wetten na te leven, liefde en barmhartigheid uit te dragen en elke dag de vreugde en liefde van God te zien.

Gerda schreef op 11 december 2020 om 11:34

Jezus keek met mildheid naar tollenaars en oproerkraaiers. Is dat wat God vandaag vraagt van mij? Dat ik met mildheid kijk naar complotdenkers, haatzaaiers, machtmisbruikers? God geef me dan maar heel veel kracht, want dat vind ik nogal moeilijk.

Sylvia schreef op 11 december 2020 om 11:19

Om mij heen en in de samenleving zie ik zowel fluitspel als klaagzang, het mag er zijn. Dagelijks geniet ik van de winterse natuur en houd mij voor ogen: Ik ben de Heer, de God. Ik neem je bij je rechterhand en zeg je: Wees niet bang, ik zal je helpen. (Jes. 41:13).Doet Hij wat ik verwacht? Nee, niet als ik mijn eigen ikje de boventoon laat voeren. Ik kijk naar Maria, verkerend onder moeilijke omstandigheden, vol vertrouwen. Was ik ook maar zo onbevangen. Heer, laat mij toch nooit van U gescheiden worden.

Godelieve schreef op 11 december 2020 om 09:47

Heel dikwijls kijk ik naar mijn onmiddellijke omgeving, maar ook naar de samenleving verder weg. Wanneer het goede aan bod komt – het fluitgezang – dan verheug ik mij en vraag aan de Heer dat mee verder uit te bouwen. Maar wanneer het negatieve overweegt – het klaaggezang – dan welt er in mij enerzijds een groot mededogen op, maar ook heel veel onmacht, soms zelfs kwaadheid die kenmerken van wanhoop in zich draagt.
Maria, ik kom niet zo dikwijls naar u, maar vandaag kijk ik naar uw leven. Ik denk dat u begrijpt wat er in mij omgaat. Daarom durf ik u vragen uw geloof en vast vertrouwen dat alles goed komt, in mij neer te leggen. Wees onze, mijn toeverlaat. Amen.

An schreef op 11 december 2020 om 09:45

Wat is er gaande om mij heen? in mijn leven? Tijdens de animatie voor bejaarden hier werd ons de vraag gesteld: ben je gelovig? doe je er iets aan? De een zegt: ‘Gedoopt, maar doe er niets mee’. Een ander:’ Mijn ouders zijn gelovig, maar ik ben niet gedoopt, het interesseert mij niet’. Zij is nochtans zo liefdevol voor iedereen. Nog een andere goede man: ‘Niks, dood is dood’ En ga zo verder. Mijn hart krimpt omwille van Jezus die voor niemand goed kan doen . In ons katholieke Belgie wordt Hij wel stiefmoederlijk behandeld In onze maatschappij wordt Hij zoveel mogelijk buiten gewipt. Ik wil iets doen voor Hem; maar sta voor een muur. Hier is alles neutraal. Dan ga ik maar bij Maria op bezoek, om te vragen hoe. Bij mezelf beginnen door meer van Hem te houden en getuigen door” stille goedheid “en een dieper kristuslijk leven. Deze Adventsretraite is zeer welgekomen in deze dorre woestijn

Trees schreef op 11 december 2020 om 07:09

Wat een goedheid God .dat u op ons wacht naar ons uitziet. ook ik verlang naar u dank u voor al de mensen die u via deze retraite opnieuw zoeken dank u God voor allen die ons uw woord meegeven help ons ook vandaag oprecht te zijn en naar u verlangen Trees

Anita schreef op 11 december 2020 om 05:41

Voor Stephanie heel veel sterkte❤️

Anita schreef op 11 december 2020 om 05:35

Een confronterend situatie…., ik weet niet of iedereen ooit meemaakten of alleen sommigen.
Het is frustrerend, pijnlijk, stressvol, maar vooral onbegrijpelijk, verdriet en verlammend . Na dit alles een tijd heeft geduurd…. (jaren kan ook) komt de tijd van …., ik doe ook nooit goed, wat ik ook probeer. Punt uit. Ik ga verder…., blij dat ik met volle hart en heel veel moeite heeft gedaan Wat de resultaat ook is, wat ze van vinden…, is niet meer belangrijk…, belangrijker is dat ik alles op alles heeft gedaan. Ik heb geen spijt door maar half te doen. Dat is mijn deel, mijn verantwoordelijkheid. Done!

Roel schreef op 11 december 2020 om 05:29

Zekerheid van het geloof, wat is dat ? Het is een weten en voelen en realiseren dat God met mij is. Het gevoel van onaf te zijn lost op en Jezus kwam ook in dit gebied weer nader.

Hanneke schreef op 11 december 2020 om 01:19

God houdt toch van iedereen ? We mogen niet op elkaar reageren – maar het bericht van Truus ….ik geloof er geen kláp van Truus , dat het aan jezelf ligt . Je bent vandaag 50 jaar getrouwd . Ik zou je daarmee willen feliciteren ! , ware het niet dat het klinkt als iets dat je ‘volgehouden’ hebt. Als dat zo is , dan is dat óók een felicitatie waard !!
Fijn dat je nog dankbaar kunt zijn … ik bewónder je … ik doe het je niet na .
Vergeet ook soms te bidden , maar ik vertrouw er op dat God me dat vergeeft en tóch bij ons blijft. Hij zei:” Ik bèn er.”
Ook voor jou dus.
Hanneke
.

Olivia ♥ schreef op 11 december 2020 om 00:54

In onze keuken hangt een spreuk van Bond Zonder Naam: als je valt, raap dan telkens iets op.
Vallen en opstaan horen bij het leven. Iedereen kent hoogtepunten en dieptepunten in zijn leven.
Vorig jaar was een erg zwaar dieptepunt in mijn / ons leven.
Als je de dag vóór de 23ste verjaardag van je zoon te horen krijgt dat hij kanker heeft, stort je leven compleet in.
Een hele zware chemokuur en bestralingen later, mag ik zeggen dat het momenteel goed met hem gaat.
Ik dank de Heer hiervoor. Hij was mijn troost en toeverlaat in deze zware periode.
Ik vond ook steeds enorm veel steun als mensen me vertelden of een berichtje stuurden dat ze een kaarsje voor onze zoon lieten branden. Dit bracht me steeds veel rust! Dat waren belangrijke lichtpuntjes voor me waar ik nog steeds heel dankbaar voor ben.
Vallen en opstaan: in dit geval heel letterlijk… Dank u lieve Heer voor deze geweldige kans ♥

Hanneke schreef op 11 december 2020 om 00:34

Klaagzang of fluitspel … vandaag maakte een buurman de móóiste foto die ooit van mij gemaakt is. M’n jongere zusje vroeg om een recente foto , om als geschenk naar ons dementerende zusje in Frankrijk te sturen. Voor Kerst …zijn we toch een beetje bij haar ; hopen we. Klaagzang : ’t is natuurlijk immens triest dat ze niet meer zelfstandig kan leven en we haar nu niet kunnen bezoeken. Fluitspel : in geen járen hebben we ons zo betrokken bij elkaar gevoeld als nu. Groot gezin. Ieder zijn eigen weg gegaan , betrokken bij verschillende kerken . Uiteraard zagen we elkaar wel ,maar dít verbindt. Verdriet , maar ook : laten weten middels die foto’s : Hé , je hoort bij óns ! We hóuden van je.
Hanneke

Geertruida schreef op 10 december 2020 om 23:13

God houdt van alle mensenkinderen, zijn wegen zijn ondoorgrondelijk, vaak begrijp ik het niet, toch mag ik erop vertrouwen. Als ik de Natuur, de Mens, de geboorte van een Kind, de Kosmos aanschouw, wordt ik stil en weet ik dat
er een schepper bestaat. Gods is Liefde

Hilda schreef op 10 december 2020 om 23:08

Bij ontij en onrust onvrede en weerzin is het moeilijk U te ervaren U te zoeken. Ik hoop dat U er toch was en mij een weg heeft gewezen. Zeker ben ik wel steeds weer door U opgestaan als iets tegenzat. Berustend accepterend blij krachtig of meegaand,
U heeft mij uiteindelijk nooit losgelaten en Uw kracht geeft mij vleugels. God mijn Vader ik dank U, Jezus Christus en Maria geleiden mij. Amen

Truus de Ruiter schreef op 10 december 2020 om 22:52

Contact zoeken met God, die beloofd heeft er altijd te zullen zijn. Dat is nogal wat en het valt niet mee. Deze retraite kwam op mijn pad toen plotseling mijn man was overleden en mijn hoofd vol zat. Dit brengt de nodige rust. Is dat de hand van God?

Lutgarde schreef op 10 december 2020 om 21:25

In tijd van nood of bij ontreddering, bid ik vaak dit gebed (dat ik graag deel) tot Maria
Maria,
Tot U nemen wij onze toevlucht:
wees onze bescherming,
heilige Moeder van God,
wijs onze gebeden niet af
als wij in nood zijn,
maar verlos ons uit alle gevaren,
Gij, glorierijke en
gezegende Maagd
Amen Kerk in Nood/Oostpriesterhulp

De Moeder van Jezus maakt dagelijks mét Jezus mijn dag goed. Beiden brengen met kracht mijn gebed bij de Vader. Dat geloof ik vast.

Stephanie schreef op 10 december 2020 om 20:44

Ik herinner me nog levendig moeilijke momenten rond de coveuse van mijn oudste dochter. Wat was de lijn tussen leven en dood flinterdun. In mijn gebed heb ik meermaals gevraagd om de kans te krijgen om voor haar te zorgen en haar te leren kennen. Nu 16 jaar later het leven met haar te delen ondanks haar mentale beperking is een waar Godsgeschenk.
Hij heeft tot leven gewekt.
In ons gezin zoeken en vinden we samen haar plekje in deze wereld. De Heer houdt ons vast.

Magda schreef op 10 december 2020 om 20:15

Bij het begin van dit gebedsmoment voel ik leegte, verlatenheid, duisternis.
Ik probeer God uit te nodigen met mij samen te bidden. Maar de stilte maakt me een beetje bang, bang voor mezelf omdat ik het gevoel heb me niet te kunnen openstellen op dit moment. Ik wacht.

De evangelietekst met de vragen overvallen me. Ze lijken op het juiste moment te komen.
Ik stel plots vast dat God mij, toen het moeilijk werd in mijn leven, steeds heeft gedragen! En dat ik sterker uit deze moeilijke momenten ben gegroeid. Het overlijden van mijn vader toen ik 11 was, de depressie waarmee ik jaren later kampte. Onverwerkt verdriet, terwijl ik zelf al mama was van 2 kleine schatten van kinderen. En een lieve man had (en heb) aan mijn zijde.
Daar heb ik U gevoeld, Lieve God. U was er voor mij, in de diepste ellende van mijn leven.

Nu ben ik 60 jaar en met pensioen. De kinderen zijn bijna het huis uit. Mijn leven is nu zo anders.
En plots voel ik heftige emoties diep vanbinnen. Het lijkt alsof U me, mijn God, op dit moment plots even aanraakt. Als een zachte zomerse wind. Er is niks dan Liefde. Zalig dat ik daarin even mocht verblijven.
En ik denk nu te weten… U was er voor mij, toen, U bent er voor mij, nu… Dank U wel, Lieve God!

Wilma schreef op 10 december 2020 om 19:27

Prachtige foto! Onbevangen kids, spelen en pleziermaken met het (L)licht. Als fluitist wil ik daar nog graag fluitmuziek bij horen. Worden als een kind, waar staat dat ook alweer en kunnen wij dat nog?! Ik zie God en de mens als liefdes partners, spelen met en genieten van elkaar. Focus bepaal jezelf en niemand anders.

Riemke schreef op 10 december 2020 om 18:54

Toen ik net mijn rijbewijs had zo’n 10 dagen kreeg ik een ongeluk. Ik had de andere auto niet gezien en hij mij ook niet.
Een vette knal op het kruispunt. Ik had wel dood kunnen zijn maar ik voelde een sterke kracht die het stuur voor mij vast hield. Ik mankeerde helemaal niets. God heeft mij toen niet laten vallen maar mij weer opgericht. Zijn aanwezigheid doet mij goed. ook wanneer je het soms moeilijk hebt is het fijn om te weten en te voelen dat je altijd bij Hem terecht kunt. Hij richt je weer op elke dag.

Truus schreef op 10 december 2020 om 18:46

Als God mij niet goed gezint is, dan ligt het aan mijzelf vergeten te bidden, niet willen volgen. Geen aandacht geven. Dat is soms makkelijk maar je kunt niet om Hem heen.
Veel om dankbaar te zijn ondanks de nare tijd vandaag 50 jaar getrouwd.

John schreef op 10 december 2020 om 18:32

Ik verwacht het onverwachte. Er is klaagzang en er is fluitspel. Wij mensen maken de keuze. In het Goddelijk Plan is dat m.i. essentieel…..Ondertussen ‘weet’ ik dat ik niet van deze wereld ben, maar ik zit er wel midden in. En dat is prima. Laat God Zijn Grootse Plan voltooien. Wel wijs m.i. om mee te werken c.q. Zijn Stem te volgen. En de Grote Barmhartigheid & Liefde van Maria, want die komt er in het gehele christendom bekaaid van af. Gek toch, dat de MOEDER van GOD een karige rol toebedeeld krijgt. Geen oordeel. Ik constateer en……ben Stil. Dag lieverds. Amen!

Viviane schreef op 10 december 2020 om 18:09

God, van voor de geboorte was je bij ons en JE zal aanwezig blijven tot de cirkel rond is… de dood. Heel ons leven worden we geconfronteerd met vallen en opstaan. De ene keer is het gemakkelijker om op te staan dan de andere. Hoe komt dit? Waaraan ligt dat ? Misschien is de ene dag ons vertrouwen sterker en machtiger aanwezig dan de andere.
Ik accepteer mijn leven en voel heel veel dankbaarheid! JIJ stuurt ons JE ZOON om leren wijs om te gaan met mekaar, onze medemens, ” DE ANDERE”. Als we in de andere JOUW LICHT zien kunnen wij ontvangen.

luís Weel schreef op 10 december 2020 om 17:45

Vandaag dacht ik aan een klein kind dat luiers vol poept, zich bevuilt bij het eten, bij het spelen in een ommezien zijn schone kleertjes smerig maakt, later om de haverklap kattenkwaad uithaalt. En dan die houding van vader en moeder die af en toe zo tot wanhoop raken dat ze dat ondeugende bengeltje achter het behang zouden willen plakken…En toch, mijn ervaring is dat ze keer op keer op de bres springen om hun kind buiten de gevarenzone van het leven te houden. Hun liefde voor hun kind kent geen grenzen. Ik denk dat God op deze manier bezig is met ons. Hij geeft het niet op om ons op het rechte spoor te brengen en vergee(f)t al het kwaad. Gelukkig zijn we af van dat oude idee dat God een straffende rechter is over ons doen en laten. Hij blijft bezig met ons te verschonen en ons de hand te reiken om zo de kans te vergroten dat wij overtuigd raken dat Hij het goede met ons voorheeft. God is goedgunstig, barmhartig, geduldig, ons uitdagend om nieuwe wegen te zoeken en zo te groeien naar Hem toe op aarde en in de hemel.

Olivia schreef op 10 december 2020 om 14:39

Goede God, dank U voor de warmte van de zon die de kou in ons verjaagt en ons warm maakt vanbinnen. Dank U voor het licht dat alles groeien doet, dat het donkere in ons verjaagt en ons vrolijk maakt. Dank U voor de positieve dingen in ons leven, die ons moed geven en gelukkig maken. Geef dat we ze altijd zullen zien. Dank U voor alle lieve mensen om ons heen die licht uitstralen en warmte geven. Geef dat ze er altijd zullen zijn. Goede God, wees voor ons als de zon, verwarm ons met uw liefde, maak ons leven licht, geef dat ook wij op onze beurt de zon laten schijnen voor anderen.

Wees altijd blij. Bidt zonder ophouden. Dank God voor alles. Dit is het wat God van ons verlangt in Christus Jezus.

Godelieve schreef op 10 december 2020 om 14:08

Leven: vallen en opstaan, telkens en telkens weer. Er zijn zoveel mensen die mij daarmee helpen: door een woord, een gebaar, een voorbeeld… maar ook een Schriftlezing, een biechtgesprek… God zelf die mij daartoe aanzet vanuit mijn diepste binnenste. Daar geloof ik in of beter gezegd dat wil ik ook telkens weer geloven. Te mogen opstaan, wat een bevrijding, wat een weelde. Heer, hoe kan ik U danken?

Harald schreef op 10 december 2020 om 12:56

In een huis met thuiswerkende en studerende gezinsleden is het soms moeilijk stil te worden. De concentratie op een zekere leegte waarin God ervaren kan worden wordt nogal eens onverwacht onderbroken. Ik wissel van tijdstip, maar zelfs in de nacht is er altijd wel iemand die komt vragen wat ik aan het doen ben. Dat geeft niet, het is goed bedoeld, er is betrokkenheid en liefde onder ons. Af en toe vind ik stilte alleen tijdens de dagelijkse boswandeling met de honden, dat geeft altijd weer ruimte, en ik besef dat God overal is. Dus ik geef niet op en iedere dag opnieuw leer ik iets nieuws, verdiep ik mijn inzicht. Ik besef dat ik maar een kleine gelovige ben, maar mijn intentie is goed. Opnieuw: ik geef niet op.

Anita schreef op 10 december 2020 om 12:05

Blijf bij de Heer …., ook tijdens verdriet.
Vallen …., en wanneer ik weer opsta …, is kleine mirakel gebeurt. Niet te zien, maar wel te voelen en te ervaren van binnen.

Gerda schreef op 10 december 2020 om 11:37

God, Uw aanwezigheid is dichtbij mij. In het flakkerende vlammetje merk ik dat U er bent. Zonder zuurstof gaat het lichtje uit. Dank U dat U met Uw adem dichtbij bent. Dank U dat mijn geloof een beetje is als dat vlammetje. Het is er weer. U heeft het opgericht. Dank U.

Nellie schreef op 10 december 2020 om 09:45

Vandaag wordt de Nobel-prijs voor de vrede uitgereikt.Ik wil de Heer Prijzen en Eren voor het zenden van Zijn Zoon DE VREDEVORST!En dat doe ik het meest denk ik om Hem te volgen in Zijn Opstandingskracht! Na vallen weer opstaan.Opnieuw beginnen!De satan geen kans geven: die wil ons richten op (oude)zonden en wonden.Dan komen we niet verder.Met de Vredevorst uitnodigen in ons hart wel.Toen ik 42 jaar geleden belijdenis van het geloof aflegde zongen we: psalm 17: 3 ber.Ik zet mijn treden in Uw spoor, omdat mijn voet niet uit zal glijden;wil mij voor struikelen bevrijden; en ga mij met Uw heillicht voor”Dat is nogal wat…Wat tegenwoordig een mooi lied is:”ik zal er zijn” van “Sela”Help me vandaag Heer Uw vrede te zoeken!

Carla schreef op 10 december 2020 om 09:43

God, houdt mij wakker en dat voelt goed.Fijn dat u er bent.Dank hiervoor.Uw koninkrijk kome.

Wiske schreef op 10 december 2020 om 09:32

Doorheen verkeerde beslissingen heeft God mij geleid naar voluit gelukkig leven. Vandaag kan ik Hem/Haar oprecht daarvoor danken.

Roger VH schreef op 10 december 2020 om 09:28

Roger heeft goed kunnen meevieren en blijft dankbaar.!!

Tineke schreef op 10 december 2020 om 07:52

Francine, God aanduiden als hem en hij vind ik ook niets. Ik vervang deze woorden en gebruik ze niet. Lees nu opnieuw Etty van Hillesum en herken veel in haar godservaringen. Vergeven kan ook te vroeg zijn, forceer het niet. Geef jezelf de tijd om verdriet en boosheid te voelen. Deze retraite doet me goed.

Trees schreef op 10 december 2020 om 07:22

Wie verwacht ik? Jezus ook deze morgen zeg ik u dank. U zelf wil mens worden in ieder van ons ook in mij. ik wil u nu al welkom heten verlicht mij deze dag om u een waardige plaats voor te bereiden laat ook mij de ander zien met uw liefdevolle ogen Tees

Joke schreef op 10 december 2020 om 01:27

Mezelf verliezen in onbelangrijke zaken van het leven. Mee gaan in de flow van het hier en nu.
Dat zou ik graag rechtzetten.
Met uw hulp o God.
Het ontroerd me, dat het steeds weer mogelijk is om opnieuw te mogen beginnen.
Vallen en opstaan.
Morgen, nee nu, weer een nieuwe kans!
God zij dank!

Laetitia schreef op 10 december 2020 om 00:01

Ik wil iedereen die iets heeft geschreven in dit gastenboek bedanken want iedereen schrijft wel iets dat me raakt. Zelf zit ik teveel in de knoop met zware moeilijke problemen die me beletten de bidden. Ik lees hoe ik de retraite moet doen, ik lees de geloofsimpulsen en de gebedsimpulsen, ik lees soms de gebeden, lezingen en evangelie van de dag, maar stil worden en bidden lukt me gewoon niet. Te onrustig, te weinig op mijn gemak, tenzij ik echt helemaal alleen in huis ben maar dat is niet vaak. Ik probeer de psalmen en bijbelteksten online te vinden maar ik vind ze nooit. Dus heel erg bedankt voor de you tube link en voor de troost die ik put uit jullie berichten.

luís Weel schreef op 9 december 2020 om 23:56

Vandaag uitgebreid stil gestaan bij het leven van de heilig verklaarde Azteek Guan Diego uit Mexico, die op verzoek van Maria in verschijningen de eerste kapel bouwde ter ere van Onze Lieve Vrouw van Guadalupe, bedevaartsoord in México. Het was voor mij een gelegenheid voor een gewetensonderzoek: mijn hart moet helemaal gericht zijn op Jezus, maar steeds vecht ik met mijn tweeslachtigheid: gehechtheid aan de aardse dingen en verlangens enerzijds, en anderzijds mijn zoeken naar de enige liefde die een nieuwe werkelijkheid zal worden. Dat is God die ons zozeer bemint dat hij ons Zijn eigen zoon Jezus zendt om ons lot te delen. Hoe kan ik beter deze liefde beantwoorden in mijn persoon en doen en laten?
De last die ik vandaag bij Jezus wil neerleggen is mijn zoektocht naar een onverdeeld hart dat wegens Gods liefde zich sterker met jezus levenstocht en de wil van Zijn Vader verenigt.

Christine V schreef op 9 december 2020 om 22:15

Heer, we gaan gebukt onder de last dat we geen eucharistievieringen meer kunnen bijwonen. Je gaf me rust doordat ik vandaag de petitie kon tekenen om de vraag om terug de eucharistievieringen te mogen bijwonen .

Olivia ♥ schreef op 9 december 2020 om 21:52

Dankbaarheid, geruststelling, rust,…
Iemand die er altijd voor ons is, die ons nooit moe wordt, waar we altijd bij terecht kunnen.
Iemand die ons vertrouwen waard is en ons vertrouwen nooit zal beschamen!
Heer, help mij opdat ik mij ook dienstbaar kan opstellen voor u, voor anderen, voor iedereen die hulp nodig heeft of een vriendelijk of liefdevol woord of gebaar kan gebruiken.
Misschien dat mensen nu ook meer openstaan of meer tijd kunnen vrijmaken om Uw komst deftig voor te bereiden, nu Corona toch heel wat beperkingen oplegt aan de jaarlijkse koopjacht.
Ik spreek hierbij dan ook de wens uit dat mensen terug de echte boodschap van Kerstmis leren kennen.
Help ons allen hierbij lieve Heer!

Wilma schreef op 9 december 2020 om 20:42

“Gods activiteit is scheppen, doen opstaan”. Vorige jaar had de RK pastor in de liturgie gezet ‘lieve God help ons altijd een keer meer op te staan dan dat wij vallen’. Het was een dienst in de gevangenis, ik zelf speelde er dwarsfluit. Juist in die context raakte de tekst mij toen, een mens is altijd meer dan zijn daden. Onze God is een barmhartige God. Nu raakt het me weer, we hebben de ‘opstandingskracht’ in ons. Sta op en schitter!

Jelmer schreef op 9 december 2020 om 20:20

Op basis van de aangeleverde retraite mail heb ik een vaste routine. Ik lees de aangedragen teksten in de Bijbel en neem wat rust voor de vragen ter overdenking. Op internet zoek ik er dan wat nadere teksten bij en lees de bijbel wederom. Het zijn geen grote springen die ik daar bij maak. Het past goed in mn dagelijkse en wekelijkse routines. Vandaag vond ik op internet de tekst van de psalm op een mooie wijze voorgedragen. Die wil ik graag met jullie delen. Het is in het engels: https://m.youtube.com/watch?v=LP7lnlQkSAc

Hanneke schreef op 9 december 2020 om 19:27

Toen mijn kinderen pony leerden rijden vielen ze er soms vanaf. Vooral als ze over barricades moesten springen.
Meestal waren ze alleen geschrokken en zette ik ze meteen weer op hun paard. Sterkte hun zelfvertrouwen !
Jaren later las ik op de scheurkalender van Klooster Wittem :” Het is geen schande om te vallen , het is een schande niet óp te staan !” En dan lees ik nu de tekst voor morgen …. is het de warme moeder/vaderhand die ons als kinderen weer in het zadel helpt ? [ zoals de tekst zegt] , of is het een ‘schande’ om niet op te staan ? Verwarrend …

Magda schreef op 9 december 2020 om 18:49

‘Ik zal er zijn!’ een mooie troostende gedachte dat God er altijd is. Rondom mij, in mij, naast mij in alles en iedereen.
Alleen voel ik dat niet altijd zo. Soms voel ik mij als de ongelovige Thomas die eerst moet zien…
Dat vind ik heel egoïstisch van mezelf. Alsof God te bewijzen is. En dan schaam ik me voor deze gedachte.
Maar de woorden van Jezus vandaag, om onze lasten bij hem neer te leggen, bemoedigen me. Ik ben toch niet alleen!
Ik krijg hulp, steun, vertrouwen zomaar in mijn schoot geworpen.
De mooie foto bij de gebedsmail doet mijn hoop weer opflakkeren! Het wordt al licht in de verte en de botten staan al klaar om te kiemen.
Hoop om U God, verwacht of onverwacht, te mogen ontmoeten.
Daar ben ik dankbaar voor.

John schreef op 9 december 2020 om 18:40

Hilde, het is/komt goed met je hoor! Zelf ken ik angsten maar al te zeer. Overgave is voor mij de sleutel………
Onze Lieve Heer, hoe Wonderlijk dat ik werkelijk STEEDS de Kracht kreeg om weer op te staan. En nog steeds valt het mij soms zwaar….En toch….hoef ik nooit te twijfelen, want die Liefde, die Trouw, die Omhelzing is er ALTIJD, juist als ik het het minste verwacht, lijkt het wel. Ballast, die achterblijft. Dat staat gemakkelijker op. Maar werkelijk NIETS zonder de onvoorstelbare Hulp van U. D A N K ! ! ! Niets te verklaren……Volgen én dienen. Dank jullie ook, medebroeders en -zusters! Het is net een voettocht: het gaat zoveel gemakkelijker met elkaar op te lopen! Amen!

Godelieve schreef op 9 december 2020 om 17:32

Alles bij Hem neerleggen. Ook daarvoor gebruikt de Heer mensen. Hoe mooi was het toen ik mij mocht uitspreken bij iemand. Daar was Hij aanwezig voor mij. Is dat ook geen geheim van ” menswording” in onze tijd? Ik ben er nog altijd heel dankbaar voor.