Gastenboek

mabo schreef op 13 december 2020 om 22:41

zeer mooie bezinning en mooi gebracht .. natuurlijk moeten wezelf ervoor openstaan .. ik zie het helemaal zitten dit jaar ..
dankjewel

Olivia ♥ schreef op 13 december 2020 om 21:00

Gemeenschappelijk leed baart gemeenschappelijke liefde…
Zo dacht ik in eerste instantie over de Corona-expansie. Maar ik heb me toch vaak ontgoocheld en bedrogen gevoeld.
Ik hoopte en dacht dat mensen het wel konden opbrengen voor elkaar om het veilig te houden. Per slot van rekening zaten/zitten we allemaal in hetzelfde schuitje.
Groot was dan ook vaak mijn frustratie en ontreddering dat mensen bv. bijna op de vuist gingen rond een opmerking over het dragen van een mondmasker. Dit is nu maar een klein voorbeeldje. Ik kan dit soms zo moeilijk begrijpen laat staan aanvaarden.
Wat ik ook heel jammer vind ( consequentie van Corona ) is dat de minstbedeelden, de zwakkeren er misschien nog meer de dupe van zijn dan anderen.
Zo waren er anders toch ook heel wat initiatieven om mensen samen te brengen rond een kersttafel, een lekkere maaltijd te koken voor daklozen, een eenzame mens uit te nodigen, …
Dit kan nu allemaal niet omwille van Corona.
Heer, geef ons inzichten en een hart om ook vandaag de dag openingen te zoeken en te vinden om mensen die het nodig hebben extra te ondersteunen en een beetje menselijke warmte op hun weg te brengen.
De wereld hongert en hunkert naar menselijke warmte; Sommige mensen beseffen het misschien niet eens…
Lieve Heer, kom met Uw Goddelijk licht en geef dat wij dit Licht kunnen uitdelen en verspreiden.
Dank U lieve Heer!

Magda schreef op 13 december 2020 om 20:12

Ik heb het wat moeilijk met de vraag: ‘Als God mij tegenvalt…wat dan?
Die vraag is bij mij niet aan de orde. God is mijn Schepper, naar wie ik met een grenzeloze liefde opkijk. Geen enkel moment in mijn leven heb ik over deze vraag nagedacht. God valt mij niet tegen… integendeel!
Maar ik vraag me wel regelmatig af wat God van mij verwacht? Ik vraag het Hem ook, maar het antwoord blijft onduidelijk.
Daarom probeer ik in deze derde week de weg mee te bereiden voor de geboorte van God onder ons, in een klein teer kindeke. Het kind, waar ik al heel mijn leven van houdt. Hun kwetsbaarheid, puurheid en schoonheid hebben me altijd zo geraakt. Voor hen ga ik door het vuur. Wie niet is zoals een kind…
Zelf heb ik twee volwassen kinderen, maar (nog) geen kleinkinderen. En het is nog maar de vraag of die laatsten er ooit zullen komen.
Mijn verlangen is groot, maar mijn zoon en dochter moeten hun eigen weg gaan, zoals ik de mijne.
Daarom houd ik zo van Kerstmis, het kind in het midden, God onder de mensen naar wie ik elk jaar met een diep verlangen uitkijk!

John schreef op 13 december 2020 om 19:39

Gods Geest heb ik leren kennen, omdat het wereldse aan zogenaamde oplossingen geen soelaas bood. Sterker nog, het bracht mij veel teleurstellingen, angst en veel te veel afhankelijkheid van anderen. Pas toen ik echt de Stilte benutte, mij openstelde en Gods Woord en Beloften ging aanvaarden, kwam er lucht en licht in mijn leven. Een tocht ‘door de woestijn’ van 40 jaar kwam ten einde. Hét besef voor mij: God is zóveel MEER & MACHTIGER, dat alles ten goede, dat ik Hem heel graag volg (en dat vaak ervaar). De wereld biedt mij nog steeds veel, maar ik blijf op de smalle, vaak moeilijke Weg. Daar leg ik mijn vertrouwen in en…ik verwonder mij. DANK, DANK U HERE. AMEN

Riemke schreef op 13 december 2020 om 19:19

Door de drukte loop ik een dag achter met de retraite.
Toch wil ik nog iets toevoegen aan gisteren. Wij zijn in principe allemaal wijngaardeniers die er wat van moeten maken. God wil ons daarbij helpen.
Ik moest denken aan de gelijkenis van de onvruchtbare vijgenboom. Daar heb ik een gedicht over gemaakt.
Nog een laatste kans
bij Lucas 13 vers 6-9
Er staat een vijgenboom in de wijngaard
Met veel bladeren maar geen vruchten.
Wat is deze boom dan nog waard?
De baas zegt hak de boom maar om
Het heeft geen zin om hem te laten staan.
Maar als ik nu nog eens extra mijn best doe
zegt de wijngaardenier
hij houdt de deur zo op een kier
om de boom te redden en wil deze nog een kans geven.
Om vrucht te dragen en zo te blijven leven.
Hoe vaak geven wij een laatste kans aan mensen?
Of zijn we er ook zomaar klaar mee
en zeggen we weg ermee.
Geven wij alles wat nodig is?
Of blijft er nog wat over om te wensen?

Maria schreef op 13 december 2020 om 19:02

De geest van de wereld zie ik daar waar geld en macht samenlevingen ondermijnen. Daar waar mensen slachtoffer zijn van onbarmhartige leiders, overheden en systemen. Ik voel me dan machteloos. Ik bid dagelijks voor de slachtoffers en ook voor hen die onheil aanrichten. Dat de Eeuwige mag doordringen tot hun hart. Want hij is groter dan ons hart.
Voorts onderzoek ik waar ik zelf barmhartiger kan zijn in het dagelijks leven; daartoe is Hij mij genadig.

Madeleine schreef op 13 december 2020 om 18:56

De geleide meditatie is zoals Carla het schreef een prachtig gebeuren. De tekeningen zijn zo liefdevol uit de hand gevloeid ,je kan er blijven naar kijken . Dank voor deze mooie beeldende meditatie en de begeleidende muziek is zo goed gekozen.
Heer, mocht ik U herkennen in hen waar ik het moeilijk mee heb. Ik bid U Heer, maak het stil in mij en rondom mij om U te kunnen ontmoeten.

luís Weel schreef op 13 december 2020 om 17:22

Wat moet er toch veel puin geruimd worden om weer een stapje vooruit te komen!…Elke nieuwe dag zie ik ertegenop om te beginnen en raak in paniek omdat ik me krachteloos en zonder idee voel. Het liefst zou ik onder de grond willen kruipen, maar weet dat dat niet de oplossing is van het probleem. Is de komst van Jezus dan de oplossing? Johannes de Doper begint het zich af te vragen, als hij in de gevangenis zit of Jezus werkelijk de Messias is. Het antwoord van Jezus geeft aan welke richting ik moet gaan om de kribbe te vinden. Het is dan niet belangrijk of ik zoveel kan, maar meer hoe ik een lichtje moet zoeken in de duistere nacht om te zien waar het pasgeboren kind ligt. Ik denk aan Maria die weet heeft van haar kleinheid en bemoedigd door Gabriel zich beschikbaar stelt om het grote Wonder van de geschiedenis te laten gebeuren.
Dank voor de livestream en de tips voor geloofsimpulsen, citaten en gebedstips. Het helpt me om op weg te gaan.

Kristien schreef op 13 december 2020 om 17:14

Ik volg al enkele jaren jullie Adventsretraite. Maar dit jaar vind ik het zoveel mooier…Voor mij is deze retraite veel toegankelijker. De voorbije jaren vond ik de teksten soms moeilijk. De prachtige tekeningen, samen met het bijkomend materiaal zijn hartverwarmend. De geleide meditatie brengt mij tot rust, doet mij nadenken en dankbaar zijn…Dank jullie wel.

Nellie schreef op 13 december 2020 om 16:55

Dat wij zijn als kaarsjes brandend in de nacht…in deze duistere wereld.En dat ieder kaarsje tot Zijn Eer schijnt: jij in jouw klein hoekje en ik in het mijne!Dus dat wij wegbereiders zijn voor Zijn grote Toekomst.Zijn koninkrijk dat komt.Wat een andere wereld en aarde zal dat worden : geen ziekte of dood of rouw! sjaloom!

Olivia schreef op 13 december 2020 om 15:28

Almachige God, laat de dageraad van uw glorie aanbreken over ons. Verdrijf wat nacht en duister is. Laat iedereen het weten dat wij kinderen van het licht geworden zijn door de komst van uw Zoon.

Godelieve schreef op 13 december 2020 om 14:35

Heer, vanuit de gevangenis stuurde Johannes iemand naar u om u te bevragen. In onze pockets of quarantaine kijk ik naar de mensen in mijn onmiddellijke omgeving: teruggeworpen op onszelf, geen bezoeken, bijna geen telefoontjes, nu en dan een klein berichtje langs de e-mail, dat is alles. Is er nog plaats in ons hart voor de kleine vreugden of voor het groot verdriet van de ander? Dat is de vraag di u vandaag aan ons, aan mij stelt. Verwachten wij, verwacht ik nog uw komst om ons,mijn hart te openen voor ieder van hen? Heer Jezus, kom! Laat uw Liefde weer ontbranden! Wijs ons,mij de weg, heel concreet,vandaag. Dan zal het Kerstfeest een ware vreugde zijn. Amen.

Geertruida schreef op 13 december 2020 om 12:43

In gevangenschap twijfelde Johannes de Doper of Jezus de Messias was.
Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, wij mensenkinderen begrijpen het vaak niet, zijn apostelen destijds ook niet, behalve Maria, die wist dat er steun zou komen, het gaat ons verstand te boven. Johannes de Doper was een rechtschapen mens, ik begrijp zijn vraag, hij leefde onberispelijk en verwachtte hulp….Het lijkt wel of Jezus altijd tegenovergesteld reageert. Wat verwacht ik van de komende, “ Wees niet bang, richt je op het licht, puin ruimen,
Hij wacht op mij, totdat ik open ga voor Hem, zoals Hij is. God doet het op zijn manier.

Sylvia schreef op 13 december 2020 om 11:54

Vrijheidsbeperking. Pandemie. Wat hebben we verkeerd gedaan? Hébben we wel iets verkeerd gedaan? Ontbreekt het ons aan respect voor onze planeet en de schepselen die haar bevolken? Aan Jezus leg ik voor dat ik graag zou zien dat de pandemie verdwijnt, maar als het mogelijk is, dan wel met verkregen inzichten over hoe we in eerbied met de wereld en elkaar willen omgaan. Of vraag ik nu teveel? Vooralsnog probeer ikzelf zo te leven, hiervan hoop ik dat het besmettelijk is…

Gerda schreef op 13 december 2020 om 11:48

Heer, gun mij Uw licht in mijn ogen, zodat ik nog intenser Uw Koninkrijk mag verwachten. Kom, Here Jezus, kom spoedig! Amen.

Carla schreef op 13 december 2020 om 11:03

De belofte ‘het licht blijft in ons mensen schijnen’ hoe klein het vlammetje ook mag wezen . Dit vertrouwen is zo essentieel voor mij. Jezus lief, wakker ons aan met een Vreugdevuur van mens tot mens.

Jeanne schreef op 13 december 2020 om 09:44

Soms voel ik mij ver weg of dat er geen verbinding meer is,zo goed als dor.
Onverwachts,soms zonder aanleiding;komt er iets uit een bepaalde hoek waardoor het randje zich herstelt;
Dat doet goed, het voelt goed aan.
Moeder Maria,door Onze Heer Jezus danken wij de Vader voor zoveel liefde en barmhartigheid.

John schreef op 13 december 2020 om 09:44

Zijn Liefde en Trouw, waar ik diep in geloof, zijn mij genoeg!
Mijn liefde en trouw, naar eer en geweten, zijn Hem zonder meer genoeg!
Zo ‘simpel’ houd ik het, nadat ik lang een vervaarlijke achtbaan en een
doolhof zonder uitgang schiep voor mijzelf.
De beweging van hoofd naar hart; tjoe, ja, dát heeft mij zoveel dichter bij
God gebracht. En andersom! DANK U Heer dat U het mij getoond heeft.
Ik buig voor U……………………………. Amen

Anita schreef op 13 december 2020 om 08:14

Heb persoonlijke gedachten, oordelen en gevoelens die ik graag wil delen met de Heer.

Trees schreef op 13 december 2020 om 07:32

Heer u bent het die komen gaat Laat mij u altijd een warme plaats geven Soms vergeet ik u grote liefde voor allen en vraag me af waar is God nu als ik zoveel verdriet om je heen ziet u ziet dat ook Heer en toch gebeurt het dagelijks dat de mensen u vergeten Spreek hen aan Heer dat ook voor hen U gekomen zijt in de wereld Dank U Heer voor zoveel genezingen van het Virus Dank u Heer voor al het personeel dat zich liefdevol inzet voor hen die het nodig hebben Trees

Olivia ♥ schreef op 12 december 2020 om 23:53

Wat een zegen te weten dat God ons nooit in de steek laat, dat zijn Liefde en trouw onvoorwaardelijk zijn.
Wat een zegen te weten dat wij steeds beroep op Hem mogen en kunnen doen.
Wat een zegen te weten dat Hij zorg draagt voor zijn wijngaard en naar ons omkijkt.
Wat een zegen te weten dat iedereen voor Hem telt.
Wat een zegen te weten dat we ook dit jaar ( een erg zwaar jaar met immense beproevingen voor velen ) weer met vertrouwen en vreugde mogen uitkijken naar Zijn komst!
Geef ons de kracht om U te ontvangen en te verwelkomen met een stralend, liefdevol en rein hart.
Kom o kom mijn lieve Heer!

mia schreef op 12 december 2020 om 21:27

mooie meditatie online heeft me doen inzien wat ik moest doen om rustiger te zijn GOD WAS BIJ MIJ .

luís Weel schreef op 12 december 2020 om 20:50

Denkend aan vroeger, bellen blazen: leuke bezigheid met die gekleurde zeepballen die op de luchtstroom drijven. Je wilt ze pakken, maar op dat moment spatten ze uit elkaar. Zo doen we ook met God. Wij willen hem pakken, maar dan lijkt het wel of je in het luchtledige grijpt. En toch….wat is het goed om te leven in het besef dat God ons gemaakt heeft en zorgt dat dat tere leven van ons kan groeien, bloeien en heerlijke vruchten voortbrengt. Dat gaat niet vanzelf. Er is veel te doen om het zo ver te laten komen zoals spitten, planten de groeiende stam geleiden, wat niet deugt korten, krenten van de trossen enz. Ook dan kan het door alle omstandigheden een misoogst worden. De mislukkingen en tegenslagen in het leven zijn een bekoring om alles maar te laten zitten. Na een val kun je blijven liggen. Je kunt ook weer proberen op te staan en verder te gaan. Een spreekwoord zegt: “Je mag rustig vallen, als je bij het opstaan maar iets van de grond pakt…” Zo mag er elke dag een nieuw begin zijn.

Anamaria schreef op 12 december 2020 om 20:21

Al wandelend was ik dicht bij God, en ik dank voor alle goeds en ook bidt ik voor de eenzamen en zieken in deze moeilijke periode. God waakt altijd.

Magda schreef op 12 december 2020 om 19:24

Prachtige meditatie! Zo teder, warm en hoopvol!

lut schreef op 12 december 2020 om 18:18

Bedankt voor de mooie online meditatie

Olivia schreef op 12 december 2020 om 17:13

Almachtige God, sta uw volk bij, maak het waakzaam voor het komen van de Heer. Leer ons trouw te zijn en gereed te staan met een welvoorziene lamp, bereid om bij het eerste teken de Heiland haastig tegemoet te gaan.

Carla schreef op 12 december 2020 om 17:08

Wederom een fijne meditatie. De tekeningen o.a. de spelende kinderen in het bos die de doorschijnende blaadjes proberen te vangen is vertederend. Samen met de ge geleidende muziek is dit een mooi gebeuren. Dank voor dit werk vol aandacht.

Geertruida schreef op 12 december 2020 om 16:39

“ Een wijnstok, door God zelf geplant wat moet ik zonder hulp van de wijngardenier “
Maria is mijn grote inspiratiebron, loslaten en vertrouwen op God, aardse zorgen relativeren, ik mag erom bidden, aanschouw de vogels en probeer hun voorbeeld te volgen.
Kleinzoon en zoon zijn een weekendje te logeren, proefdraaien de tweede is op komst, altijd aandoenlijk Gods kleine schepseltjes. Gezellig zuurkool met worst in de oven, lekker sudderen met glaasje wijn
Vandaag

Wilma schreef op 12 december 2020 om 14:22

Kerst: Jezus. Het was tederheid dat God een plan bedacht om weer intimiteit te kunnen hebben, hier en nu, met jou en mij.

Godelieve schreef op 12 december 2020 om 14:00

God, soms heb ik het gevoel dat u ver weg bent, dat ik u niet kan bereiken, dat het zo leeg is in mij en rond mij. Kom, en neem het roer over, talm niet langer. Meer en meer verlang ik naar u, verlang ik vrucht te dragen in uw wijngaard. U hebt mij zoveel rijkdom gegeven. Ik wil er zo graag van delen, mensen gelukkig maken, maar zonder u is dat boter aan de galg.Heer, neem mijn goede wil als Kerstgeschenk voor velen. Amen.

Anita schreef op 12 december 2020 om 10:54

Machteloos …. erkennen…., accepteren!
Er is nog maar één uitweg, de enige.
De Almachtige, buitengewone, boven alles wat er is. G O D
Zover ik de kans krijg …, terug en weer en weer … nogmaals terug naar een “thuis”

Mariek schreef op 12 december 2020 om 10:25

God “ voelt” ver weg. Gij overstijgt al mijn voelen, denken, weten.
En toch is er een zeker weten, wat er ook is of op me afkomt, ik zal het aankunnen want HIJ is er.
Ik ontmoet Hem in liefdevol bezig zijn van anderen, in mijn hunkering naar Hem, wanneer Zijn Geest in mij werkzaam is.

Gerda schreef op 12 december 2020 om 10:22

Tijdens deze meditatie kwam een lied van Huub Oosterhuis boven. Liedboek 656. Ik zing het vandaag en typ het eerste vers. God is nabij, al voelen we dat niet altijd.

Ik ben de wijnstok,
mijn vader de wijngaardenier.
Gij zijt de ranken,
dus blijf in mij, ik blijf in u
dan vindt Hij vruchten hier.
Zing voor de Vader,
de wijngaardenier,
dus blijf in Mij, Ik blijf in u
dan vindt Hij vruchten hier.

Christiane. schreef op 12 december 2020 om 10:10

ZOALS ELK JAAR HERDENKEN WIJ DE GEBOORTE VAN JEZUS . DAAR BIJ DENK IK AAN ZIJN LEVENSWANDEL,.
WAT EEN PRACHTIG MENS OM NA TE VOLGEN IK DOE MIJN BEST OM EEN BEETJE HEM NA TE VOLGEN.
IK DENK OOK DIKWIJLS AAN ZIJN WEDERKOMST.
JEZUS RICHT MIJ ALTIJD OP,VROEG OF LAAT, MIJN GODS VERTROUWEN IS GROOT, HIJ STEUND MIJ ALTIJD, DAAR TWIJFEL IK NOOIT AAN.
DE BEELDEN VAN DE RETRAITE EN ZOOM ZIJN ZEER MOOIE, PRACHTIGE LICHTGEVENDE PASTELKLEUREN .
DANK U VOOR DE MOEITE.

Mirjam schreef op 12 december 2020 om 10:04

Dank voor de fijne meditatie. Een half uurtje dieper op de Adventsretraite ingaan. Het doet me goed, brengt me verder…

Wilma schreef op 12 december 2020 om 08:19

‘De psalmist doet een beroep op Gods trouw’. We mogen Hem ook herinneren aan Zijn beloften. Ik ben mensen tegengekomen in mijn leven die ondanks alles wat er gebeurd was in hun leven Hem trouw bleven. Soms denk ik wel is dat hij juist met Zijn meest dierbaren bepaald niet zachtzinnig omgaat. Wellicht te menselijk gedacht, waarom laat Hij zich zo moeilijk vinden en is Hij zo lastig kenbaar, al die mensen die zo naar Hem verlangen en Hem nodig hebben. Kom Jezus, wij willen U graag ontvangen, verhoor onze gebeden. U laat geen enkele bidder die U aanroept in de kou staan, dat is Uw belofte!! We willen en kunnen niet zonder de wijngaardier.

Nikolaas Sintobin schreef op 12 december 2020 om 08:10

Hier kunt u die alle terugvinden: https://www.ignatiaansbidden.org/categorie/archief/

Hilda schreef op 12 december 2020 om 08:04

God, geeft u mij Uw licht en warmte zodat ik kan groeien. Mijn wijngaardenier is Jezus Christus.
Uw hulp heb altijd nodig op deze woeste grillige aarde. Laat mij uit uw naam de wijnstok goed beheren. Amen

Trees schreef op 12 december 2020 om 07:11

goede morgen Mijn Heer en God Vandaag zegt u mij ik ben altijd bij je op mij kun je rekenen Soms vraag ik wel eens waar bent u God ?hoort u het roepen niet van de aarde waar zoveel mensen sterven aan de corona of ziek zijn en alleen Toch bent u ook hier aanwezig wij zijn het stekje door u geplant . ja dat wij aan u blijven geënt en laat ons groeien in liefde Trees

Christine V schreef op 11 december 2020 om 23:39

fluitspel zijn mijn medemensen waarin God werkzaam is en bij wie ik vreugde vind in ons gezamenlijk geloof.
klaagzang zijn mijn medemensen die God niet willen kennen en bij wie ik belachelijk gemaakt word omwille van mijn geloof.
Kunnen we het overgrote deel van de mensen van deze (huidige) generatie vergelijken met de klaagzang?
Kunnen we voor onze eigen kinderen, kleinkinderen nog goed doen of iets betekenen?
als Jezus al vindt dat Hij het ook nooit goed kan doen, ‘Wat ik ook doe, het is nooit naar jullie zin.’ wie ben ik dan?
En toch … wil ik Zijn voorbeeld blijven volgen.

Hilda schreef op 11 december 2020 om 23:29

De opmerking die Jezus maakte heb ik vaak als puber gebruikt gewoon omdat ik van alles probeerde maar toch weer kritiek kreeg. Jammer.
Nu bid ik dat God er voor ons allemaal is en dat de klagers eens zijn glorie mogen ervaren. Amen.

Hilda schreef op 11 december 2020 om 23:27

Het leven is zo somber; regen, donker, Corona beperkingen, chronische aandoeningen, zwaar werk, kortom is het om mij heen een en al klaagzang.
Ik krijg door dat ik me ferm opstel hierin en vooral alles relativeer. Mijn eigen probleempjes van alledag zet ik om in noeste verdraagzame volharding en handel per minuut. Niet denken aan wat nog moet. Bekend fenomeen denk ik. Dank voor alles wat we wel hebben en het is mijn eigen fluitspel, ja ja ik ben eigenlijk opgegroeid met de fluit, die alles vrolijk houdt.
De opmerking die Jezus maakte heb ik vaak als puber gebruikt gewoon omdat ik van alles probeerde maar toch weer kritiek kreeg. Jammer.
Nu bid ik dat God er voor ons allemaal is en dat de klagers eens zijn glorie mogen ervaren. Amen.

Marie schreef op 11 december 2020 om 23:13

Beste,

De teksten van vandaag heb ik wellicht uit verstrooidheid verwijderd. Is het mogelijk om deze alsnog te ontvangen?
Ik zal u heel dankbaar zijn.
Marie-Anne

Olivia ♥ schreef op 11 december 2020 om 22:49

Vandaag heb ik 18 snoepzakjes gemaakt voor de cliënten uit mijn leefgroep;
op zich niets bijzonders…
Maar voor mij heel erg noodzakelijk om dit te kunnen doen: een fluitspel, een eerbetoon aan de mensen ( met een mentale beperking ) die 6 weken lang op hun kamertje gezeten hebben omwille van een aantal besmettingen in de leefgroep.
Ofschoon zij ons konden ‘ bellen- oproepen ‘ hebben ze dit raar of zelden gedaan.
Het waren voor iedereen stressvolle tijden maar ik ben zo trots op hen allemaal!!! Zonder klagen hebben ze dit gedragen, hebben ze dit ondergaan. Geen klaagzang dus!
En wij waren al lang blij dat we iedereen van tijdig van eten en drinken konden voorzien, dat temperatuur en saturatie een aantal keer/dag werd opgenomen en geregistreerd, dat we het voor iedereen veilig konden houden.
Je zag hun ogen oplichten iedere keer dat ze een glimp van ons zagen, bijna in een harnas ingepakt of wanneer we even op hun kamer waren voor de nodige verzorging.
Ik denk niet dat ik die blik in hun ogen ooit zal vergeten… ik denk ook dat ik hier immer zal proberen aan terug te denken wanneer ik me dreig te verliezen in een nodeloze of nutteloze klaagzang.
God toont zich aan ons in andere mensen en ik hoop dat ik mijn hart hier ook steeds voor open kan blijven stellen.
Dank u wel lieve God!!!

luís Weel schreef op 11 december 2020 om 22:45

Kinderen bezig zien, of het nu fluitspel of treuren is, wekt bij mij altijd vertedering op. Maar het is vaak moeilijk om me dusdanig in te leven dat ik mee doe met hun spel. Te vaak blijft het bij alleen maar toe kijken. Totale overgave Mijn gedachten gaan uit naar Maria en haar situatie. Wat te doen bij deze onmogelijke en menselijkerwijs ongewenste zwangerschap? Ze wordt niet gedwongen het kind te ontvangen. Ze aanvaardt het met alle risico’s van dien en haar verloofde eveneens. Wat menselijkerwijs zo moeilijk te aanvaarden is, wordt werkelijkheid dankzij hun beider geloof en overgave aan Gods wil.
Hun voorbeeld helpt me om niet te zoeken wat mij het beste lijkt, maar steeds opnieuw te bidden: Heer, mij geschiede naar Uw Woord. Maar dan…. wat kost het elke dag veel inspanning om het in praktijk te brengen en mee te doen aan het fluitspel of de treurzang van de kinderen.

Carla schreef op 11 december 2020 om 22:15

Lieve God, dank voor Uw ontferming.Amen

Magda schreef op 11 december 2020 om 18:50

Fluitspel, klaagzang? Ze zijn er allebei. Het speciale is dat het fluitspel me goed afgaat. Ik kan dan met gemak met anderen meelopen, meegenieten. Het lijkt alsof ik God dan niet nodig heb.
Klaagzang, ik ga ook dan met mensen op pad of probeer dat toch maar vraag dan vaak aan God om met me mee te gaan.
Als God er altijd is, waarom dank ik Hem dan niet als alles goed gaat met de mensen rondom mij? Tijd dus om veel meer dank je wel te zeggen!
Dank ook aan de andere retraitedeelnemers. Jullie zeggen heel vaak krachtige dingen die mijn ogen openen en me verder helpen op mijn pad.

Christianne schreef op 11 december 2020 om 18:48

Zojuist de teksten voor morgen al gelezen. En die intrigeren me in hoge mate. Zoals die vraag wat ik moet doen zonder hulp van de wijngaardenier? En dan die van het vaste vertrouwen op het feit dat mij vandaag niets overkomt dat Hij en ik samen niet aankunnen. Dat houdt me bezig. Want ik denk dat het hier gaat om iets heel groots, iets zwaars, en als de wijngaardenier er dan óók moeite mee heeft…..!? Maar de woorden van psalm 80 , over de vraag of God zich wil bekommeren op zijn wijnstok, de stek, het kind, maakt dat ik me nederig voel, en dankbaar dat er een wijngaardenier is, dat God zich om mij bekommert, dat ik er mag zijn zoals ik ben. Dat het fluitspel in mijn oren klinkt en me moed geeft.

John schreef op 11 december 2020 om 18:14

Ik vertrouw op U Heer!!!