Gastenboek

Jeanne schreef op 26 februari 2015 om 18:42

Elly, mee dat ik je reactie op Jef had gelezen, dacht ik daar moet ik op reageren. Naar boven scrollend zag ik dat John dat al gedaan had. Het raakt me diep dat er mensen zijn die er echt ZIJN voor elkaar. PRACHRTIG!
De woorden stemmen mij tot nadenken. Voldoende stof voor een meditatie.
Vandaag heb ik mij ook gedragen gevoeld. In gedachten was ik met heel de groep verbonden.
Ben naar de kerk gegaan ( hier is de kerk open) en een kaarsje aangestoken uit dankbaarheid.
Goede God leid ons door en met Uw Geest doorheen deze retraite.
Jeanne

John schreef op 26 februari 2015 om 17:51

Lieve Elly, jouw woorden raken mij. Ik vind het enorm fijn en warm wat je Jef biedt. Tevens geldt de door jouw beschreven waarheid ook voor mij. Mijn hart juicht om dat het werkelijk waarachtig is wat je schrijft. En zo worden
wij door God geïnspireerd en zo mogen wij ons laven aan al die wonderen die God middels mensen tot ons brengt.
Ik dank je uit het diepst van mijn hart en in liefde denk ik aan en bid ik voor mede-mensen. Tenslotte zijn we
ALLEMAAL kinderen van onze Liefdevolle, Barmhartige en eeuwig Trouwe God. Met een dankbaar hart…….

Elly schreef op 26 februari 2015 om 16:34

Lieve Jef, wat bijzonder dat je iets zachts in je gevoeld hebt gisteren. Probeer dáár maar steeds naar terug te gaan. Durf jezelf de ruimte te geven om naar die zachtheid te gaan en er te verblijven. Toen Jezus boven op de berg vervuld werd van licht ontving Hij kracht om de weg die Hij te gaan had aan te kunnen. Hij kon niet boven op die berg blijven,. Dit was voor Hem een topervaring, maar Hij moest weer terug naar beneden, naar het ‘aardse dal’ waar een weg van lijden Hem niet bespaard zou blijven. Door de opgedane kracht kon Hij die weg gaan. Ik begrijp dat jij ook verschillende malen boven op een berg gestaan hebt, waar je gelukkig was: jóuw topervaring! Maar ook jij kan niet leven van een topervaring alleen. Jij moet ook terug naar jouw dal, waar je wellicht geconfronteerd wordt met jouw pijn en moeiten. Herinner je de kracht die je kreeg boven op de berg. En hou je daar aan vast! Neem daar jou EIGEN tijd voor die je nodig hebt om terug te gaan. En…..je stelt die ‘iemand’ niet teleur als je niet gelijk terug gaat. Die ‘iemand ‘ verwacht helemaal niets van jou! En kan dus ook niet teleurgesteld worden. Weet je dat iemand teleurgesteld wordt als de verwachting eigenlijk een verborgen eis inhield,?waaraan de ander had moeten voldoen maar niet deed? Zulke verwachtingen stellen altijd teleur. Als je iets vraagt aan een ander moet er voor die ander altijd de ruimte zijn om daar ja of nee op te zeggen. Jij ben daarin ook vrij Jef. De enige die je teleur kan stellen ben je ( jouw cipier)zélf omdat je dingen van jezelf ‘verwacht’ ( lees: EIST) die je niet waar kunt maken. Dan val je jezel vreselijk tegen! God daarentegen eist NIETS van je, en verwacht ook niets van je ! Hij houdt alleen maar van jou met alle liefde die in Hem is, en zijn verlangen is dat Hij een hart vindt waarvan de deur op een kiertje staat zodat Hij weet dat Hij welkom is! Laat jouw wonden, welke dan ook door Hem verzorgen! Intussen blijf ik voor je bidden en zal juist jou bij onze Vader aanbevelen. Liefs: Elly

Truus schreef op 26 februari 2015 om 15:25

Wat een mooie muziek in deze podcast. Dit hielp mij heel goed om me te concentreren , en U te vinden .

Jeanne6K schreef op 26 februari 2015 om 14:38

Lieve Emelinda,
Dit gebed helpt misschien.
Vertrouw op mij!
Vertrouw op mij , Ik zal je leiden
Ik ben je rots je toeverlaat al komen er ook nare tijden
wees maar niet bang want heus het gaat.
Je weet het toch ik heb sterke armen
Ik draag je en ik weet de weg. Laat mij begaan en kom je warmen
aan het troostend woord dat ik je zeg.
Luister naar Mij! Ik ben toch in je, je bent geen speelbal van het lot.
Geloof in Mij, wordt stil bezin je.
Ik plan je leven Ik je God.
Denk niet aan je tegenslagen, als is het leven ook vaak hard.
Als mensen je soms overvragen kom dan tot Mij. want ook Mijn pad
ging niet voortdurend over rozen.Elk leven gaat door vreugd” en pijn
Maar heb je voor Mijn weg gekozen, probeer dan consequent te zijn.
Ik ben je kracht geef Mij je handen Kijk met Mijn ogen waar je gaat.
Dan zal je hart van liefde branden
voor alle mensen waar je gaat..

Ik vind dit een mooi gebed. Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Het komt uit een parochieblad van de Basiliek van het H.Sacrament, Meerssen.

jeanne6K schreef op 26 februari 2015 om 14:24

Ik vind het moeilijk om goed te bidden.
Maar ik vind het fijn om naar de podcast te luisteren. Ik hoop dat het gebed en de vraag die ik aan God heb beantwoord wordt. en nu ik een aantal reacties van u allen heb gelezen sterkt het mij en wijst mij ook de weg die ik aan God heb gevraagd. Dank God en en aan u die hier reacties schrijft.
Ik ben er blij mee.

Jeanne schreef op 26 februari 2015 om 13:53

Leen, dank u oprecht voor je begrip en gebed. Dank, dank, dank.
John, ook van harte dank voor uw begrip, gebed en bemoedigende woorden. Dank, dank, dank.
Leny, dank je wel voor het brandend kaarsje deze avond, ik zal me zeker verbonden voelen.
Dank voor de tekst van Augustinus, zo waardevol.
Terwijl ik deze dank woordjes uit, rollen wel de tranen over mijn wangen. Ik voel me echt gedragen en verbonden.
Dank u en ook dank aan iedereen die hier meedoet.
Heer, dank voor zoveel begrip, gebed, bemoedigingen en u gedragen voelen van deze lieve mensen waarmee we samen op weg zijn. Samen naar het licht toe.
Ermelinda, ik leef met je mee. Erken dit beeld soms ook in mij.
Ik bid zeker voor u. Veel moed in deze gebeds tijd.
Lieve groetjes aan allen.
Jeanne

Jojanne schreef op 26 februari 2015 om 13:22

Sta ik open voor wat op mij toekomt? Of ben ik teveel verkrampt en te angstig? Deze tekst stemt mij tot nadenken. Help me, Heer, om te leven zoals u mij bedoeld hebt. Laat deze retraite daartoe mogen bijdragen. AMEN.

jef schreef op 26 februari 2015 om 12:44

oei, op het verkeerde knopje gedrukt…. hier ben ik terug met het vervolg van mijn schrijven….Dat heb ik eigenlijk al een paar keer meegemaakt, toen ik in Zwitserland in de winter op de hoge berg stond… alleen… en naar de stilte luisterde – en in het dal zag ik het dorp liggen… ik was gelukkig. Maar nu ik weet dat er iemand aan mij denkt…. en voor me bid, voel ik me ook verplicht om deze ” iemand ” die dat dus meent, niet teleur te stellen en dat geeft me toch een beetje kracht om allert te blijven…. maar oei…… ik weet niet voor hoelang hoor.

jef schreef op 26 februari 2015 om 12:40

Dag Elly, toen ik gisteren avond ging slapen en zoals gewoonlijk mijn gebed deed, voelde ik iets zacht in mij, nl. is wist dat er op aarde iemand was die aan mij dacht en voor mij zou bidden. Het was een raar gevoel. Ik heb dat nog nooit expliciet horen zeggen, dat wil niet zeggen dat men al niet gebeden heeft voor mijn intenties maar dan dat niet verteld heeft. Ik ben op het ogenblik tamelijk rustig maar ik ben nog niet in staat om me kenbaar te maken, misschien tegen het einde van de vastentijd of wie weet wanneer , want ik kom toch telkens terug wanneer de advent of vastentijd aanbreekt. Wat ik deze week lees in het evangelie is die bewuste ” berg” ontmoeting en het licht dat Jezus daar uitstraalt, met de opdracht om naar het dal terug te keren en deze openbaring eerst nog voor je zelf te houden. Dat heb ik eigenlijk een paa

Lilly schreef op 26 februari 2015 om 12:23

Ja, de Heer sluit een verbond met ons ,en dat geldt nog altijd . Merkwaardig, zolang geleden gesloten en toch nog actueel. ! Tijden veranderen ,de mensen niet , al denken ze van wel , maar zoals Augustinus zegt : “Wij zijn de tijden “.De Heer zegt , we moeten de wetten strikt naleven ,en toch geeft Hij ons voldoende speelruimte om onszelf te zijn ,en er soms ook faliekant naast te zitten. Allemaal heel merkwaardig en wonderbaarlijk ! Lilly

Lucia Neus Wong-Loi-Sing schreef op 26 februari 2015 om 11:58

Heer,
Eeuwige,
Almachtige God ,U kent mij en doorgrondt mij.
Ik dank u wel , dat Gij alleen dat kunt . U hebt het VERBOND gesloten ,
dat nog steeds het zelfde is en blijft en voor Ons geldt. Onveranderlijk.
Hoe standvastig en eeuwig!!Groot zijt Gij ,mijn Heer en mijn God, want elke dag opnieuw
mogen wij dit VERBOND met u vernieuwen. Ik dank u Vader dat het Kan en Mag.
Laat mij toch nooit van U gescheiden worden.
Wat mij vandaag treft , is de muziek die uitgekozen is bij de podcast.
Waar zal ik schuilen , of bij wie ,o God ,
Als de nood mij overmant. in Suriname veel gezongen;
een lied dat je pas op de plaats doet maken . Blijf bij ons Heer.

Leny schreef op 26 februari 2015 om 09:35

Ermelinda, je hoeft niet bang te zijn, want altijd is er Gods hand klaar om je te helpen op te staan, klaar om jou verrijzenis te bereiden. god in uw handen leg ik alles, uw hand laat mij niet meer los. laat de dood maar aan je trekken, ook de dood kan een vriend voor het leven zijn.

John schreef op 26 februari 2015 om 09:34

Leny, wat een kracht gaat er van die tekst van Augustinus uit! Wat een bemoediging ook! Dank je wel voor het aanreiken!

Leny schreef op 26 februari 2015 om 09:21

Jeanne, ik brandt iedere avond een kaarsje voor wie het nodig heeft. Vanavond zal mijn kaars voor jou branden.

Een tekst van Augustinus, die mij altijd erg raakt en waar ik gisteren en vandaag meeleef:
“Pas laat ben ik van u gaan houden, schoonheid, oud en toch zo nieuw! Pas laat ben ik van u gaan houden . Ja, u was binnen in mij en ik buiten en daar zocht ik u. Onooglijk als ik was, stortte ik mij op al het mooi dat u geschapen hebt. U was bij mij, maar ik was niet bij u. Het hield me van u weg, wat in u bestond en buiten u niet zou bestaan.
Geroepen hebt u en geschreeuwd, door mijn doofheid bent u heen gebroken. Gestraald hebt u, geschitterd en mijn blindheid verjaagd. Heerlijk was uw geur, ik heb hem ingeademd en ik snak naar u. IK heb geproefd en nu honger en dorst ik naar u. U hebt me aangeraakt en ik kwam in vuur en vlam te staan voor uw vrede.” Uit: Belijdenissen, boek 10, paragraaf 38

Nel schreef op 26 februari 2015 om 09:19

In deze tekst lees ik dat God het verbond sloot met Israël. Israël is het uitverkoren volk van God.Maar of dat verbond nu ook voor mij is?Bij het verbond bij Noach lees ik voor alle levende wezens.Maar dat staat hier niet? Mag ik hier dus wel mijn eigen naam invullen?

John schreef op 26 februari 2015 om 09:18

Lieve, Maria, Len en Jeanne; om uiteenlopende redenen dank ik jullie van harte. Het is zó gaaf om God ook ‘gewoon’ in mensen te ont-moeten, wat natuurlijk voor alle mensen geldt. Het met elkaar optrekken, door de woestijn mét schitterende oases, is op zich al een zegen. God begeleidt ons, zonder ons één moment uit het oog te verliezen.
Jeanne, ik bid voor je. Je bent zo goudeerlijk. Jezus is bij je. Ook dan. Ik bid dat je je ‘vrij’ voelt en zult voelen, omdat Hij
je bevrijdt. Lieve mensen, wat geweldig intensief. Wat een openheid. Wat een zegen. Ik hou van jullie.

Ermelinda schreef op 26 februari 2015 om 09:17

Vandaag voel ik me fysiek zwak, zelfs ademen voelt vermoeiend.
Tijdens het gebed merk ik op dat ik niet hoopvol kan zijn, wel bang, alleen en verlaten.
De dood trekt me op momenten als deze eerder aan dan het leven.
lieve Jezus, zoon van de levende God, neem me bij de hand

Leen schreef op 26 februari 2015 om 09:01

Lieve Jeanne, de angst waarmee je nu te maken hebt, vaak onrealistisch en altijd een slechte raadgever, maar zo aanwezig en allesverterend. Ik weet er alles van. Maar weet dat onze lieve Heer je hier door loodst. Ik bid voor je.

Marc schreef op 26 februari 2015 om 07:52

God, leer mij U zien als de nu levende die met mij, met ons toekomst wil maken.

Len schreef op 26 februari 2015 om 06:30

Met ons heeft God Zijn verbond gesloten , zoals wij hier nu levend en wel bij elkaar zijn. Zijn verbond is blijvend en wordt steeds vernieuwd want God blijft dezelfde . Ja, het maakt mij open voor wat op mij toekomt. Ik voel me echt verbonden met ieder van jullie. Dank voor jullie openheid. Wij zoeken samen om onze God beter te leren kennen en Hem in Zijn Drie eenheid meer te mogen liefhebben. Dank en zegen voor jullie trouwe gezellen.

henri schreef op 26 februari 2015 om 06:01

Lieve God mijn gebed is voor ons allemaal, geef ons de kacht de wijsheid en de liefde.
Lieve God uw weg is de enige juiste die wij moeten gaan……….belangrijk is dat wij inzien dat onze reis belangrijker is dan ons doel..
Gods zegen voor ons allen

Jeanne schreef op 26 februari 2015 om 05:03

Het lukt mij niet goed om iets neer te schrijven.maar dank de Heer dat ik mag deelnemen aan zo’n zinvolle retraite. Probeer dagelijks mee te doen. Vind de podcast een schitterend idee. Heb ook veel aan de oprechte mededelingen van al de deelnemers,soms aangrijpend.
Dank, Heer dat ik de gelegenheid krijg om mee te doen , om dagelijks Uw woord te ontvangen. Het proberen door te laten dringen en er mee te leren om gaan.. Met vallen en opstaan.
Mag ik jullie een gebedje vragen aub. Moet maandag naar de cardioloog en wil er zonder angst naar toe gaan met Jezus aan mijn zijde. En onder de bescherm mantel van onze goede Moeder Maria.
Ben 81 jaar. Mijn leven gaat naar het einde. Maar elke dag, week, maand of jaar is nog welkom.
Veel goede moed voor iedereen die hier aan deze veertig dagen retraite mee doet.
Dank bij voorbaat voor het gebed.
Jeanne

maria schreef op 26 februari 2015 om 00:24

Lieve Jezus, dank U wel dat ik U door deze actie mag ontmoeten in mooie woorden + gebeden. Ja verstrooiingen, wie kent ze niet? Toch wil ik mijn hart steeds weer terugplaatsen voor U. En U danken voor van alles, zoals vandaag dat ik blij van de specialist terugkwam. Dat ik even een momentje had met mijn oudste en met mijn moeder. Dat we t weer bijna hebben gered deze maand, om de eindjes aan elkaar te knopen. Dat ik U meer durf te vertrouwen, meer vrede voel, meer rust. Dank U wel, want alles komt van U. Ik heb alleen mijn wil, die ik U kan schenken, en aarzelend doch ook met een groeiend vertrouwen schenk ik die aan U, mijn Vader. Mag mijn liefde voor U elke dag groeien. Moge de liefde van mijn gezin voor U elke dag groeien. Ontferm U over allen die Uw liefde nog niet kennen. Leer mij vasten en boete doen voor hen, en voor de uitboeting van mijn zonden. Leer mij bidden met vreugde en een rotsvast vertrouwen op U. Amen

Petra schreef op 25 februari 2015 om 23:24

Wat is het mooi en bemoedigend om deel te nemen aan deze retraite, het raakt mij diep. Als ik begin met het gebed, lijkt het wel of ik in vuur en vlam sta. Ik vind het nog wel moeilijk om mijn gevoelens te volgen bij sommige vragen. Hoe bepaald Hij mijn leven, wanneer is Hij bij mij?, het is soms verward en toch voeld met goed.

ina schreef op 25 februari 2015 om 23:08

dank voor wat ik heb kunnen lezen tot nu toe, heel mooi, en wat een mooi verhaal uit Numeri , ben er blij mee, het stemt tot meer bezinning over waar ik zo,n aanwijzing (wolk) kan waarnemen, wil er open voor staan….

ina schreef op 25 februari 2015 om 22:57

heel mooi verhaal- bemoedigend….

Huyge Martine schreef op 25 februari 2015 om 21:28

verwondering om de openheid in ons gespreksgroepje,

Gij trekt mee God!

Len schreef op 25 februari 2015 om 21:18

Een klein lichtje kwam mijn duisternis verlichten…delen is naast brood ook het woord of Woord delen….hier heb ik altijd angst voor gehad en nog…een hele inspanning. Ik vraag U, Woord van de Vader , mij open te breken ,maak mij nederig van hart om uw gedachten in mij op te nemen als gist in het meel , het de tijd te gunnen te rijzen, zodat u er dan een smakelijk brood van kunt maken om uit te delen en een ander tot voedsel te zijn.

lenie schreef op 25 februari 2015 om 21:07

Ermelinda, dank voor je reactie …
Vanavond naar de 1ste vastenmeditatie geweest: “hoe beantwoorden wij verbondenheid”
sluit mooi aan bij de tekst van deze week …..
oprechte aandacht/verbonden zijn met de mensen dichtbij en veraf ….
dit is , denk ik, wat “God” wil …. dan geef je gehoor aan “Zijn Verbond”

Adriana schreef op 25 februari 2015 om 20:28

Dank je wel, Lieve, voor dat mooie idee! Mijn horloge als herinnering aan God….
Misschien dat ik me dan in Zijn handen weet, me laat leiden en vooral leer zien waar ZHij mij wil laten wachten én waar ik mag verder gaan.
Alle tochtgenoten tot nu toe: dank! Dit gastenboek geeft zoveel aan mij.

Frank schreef op 25 februari 2015 om 19:46

When the smoke is oppressive we stay where we are. But it will lift and we will move on to new food. Holy smoke.

Richarda schreef op 25 februari 2015 om 19:06

Leid, vriend’lijk Licht mij als een trouwe Wachter, leidt Gij mij voort!

Bram schreef op 25 februari 2015 om 18:53

Wanneer volgde ik mijn eigen weg, en wanneer die van Hem? Ik denk dat ik mij teveel laat leiden door het alledaagse… wat zowel niet mijn eigen weg is als de Zijne. Doordat ik niet durf te kiezen voor een weg door de woestijn kies ik er eigenlijk voor om de paden van anderen te volgen. Het gebed heeft me laten inzien dat ikzelf degene ben die ervoor kan kiezen te bewegen, omhoog te kijken en de wolk van vuur te volgen. Zijn weg is de mijne, als ik zelf maar de keuze maak.

teresa schreef op 25 februari 2015 om 17:07

Ik vind deze veertigdagenretraite heel inspirerend. Vooral de dagelijkse potcast raakt me diep. Het doet me goed iedere dag weer opnieuw het stil te maken in mezelf en enige tijd met God te verkeren, die van me houdt. Ik beleef de
Veertigdagentijd daardoor heel intens.

Lieve schreef op 25 februari 2015 om 16:18

Als ik mij heel bewust wil concentreren op God,plak ik een sticker op mijn horloge.Iedere keer als ik op mijn horloge kijk om te zien hoe laat het is neem ik even de tijd om God te vragen mijn leven te leiden.Dit is een heel eenvoudige oefening om mij te helpen gedurende de dag God te zoeken.Mijn ervaring is dat dit een fantastische uitwerking heeft op mijn leven.Mijn dagen zijn anders als ik mij telkens opnieuw op God richt. Probeer maar eens !!!

Leen schreef op 25 februari 2015 om 16:14

Ik heb een sterk vermoeden dat ik ‘mijn’ wolk niet gezien heb, ze was er wel maar ik zag ze niet. De vragen bij het gebed van vandaag hebben me dat doen inzien. Ik geloof dat ik te vaak mijn eigen weg gegaan ben en niet de Zijne. Doen wat je moet doen, doen waarvan je instinctmatig weet dat het goed voor je is, zou dat Zijn weg zijn? Een oase in de woestijn. Ook al is mijn redenering niet helemaal juist, toch geeft ze me hoop. Dank U daarvoor, mijn God.

John schreef op 25 februari 2015 om 16:06

Ermelinda, en nog vele anderen; ik ben blij dat je geraakt, aangeraakt wordt. Hetzelfde geldt voor mij. Voel je ook de
Goddelijke, Liefdevolle beweging in je leven. En mocht je dat (nog) niet voelen/ervaren; Jezus is ECHT bij je, ook al
merk je er (helemaal) niets van. Als je dát gelooft/ten diepste beseft met hart en hoofd, gaat het bijna automatisch
makkelijker en komt er meer Licht in je leven. Ik spreek uit ervaring en velen zullen dat beamen. De ‘wijsheid/waarheid’ heb ik echt niet in pacht maar bemoediging, recht uit het hart, een soort zeker ‘weten’ is altijd Goddelijk mooi. Liefde voor jou, mij, een ieder, de mensheid. Daarvoor zijn we op aarde!!! God zij dank!

Tineke schreef op 25 februari 2015 om 15:32

Nu zijn we een week onderweg. Door de woestijn. Zo voel ik het ook. Het zal zijn, omdat ik niet zo geinspireerd wordt
door het Oude Testament. God wordt door het Joodse Volk na eeuwen mondelinge overlevering beschreven in hun
wederwaardigheden. Als brandende braambos, als wolk boven de ark (dat was overigens een ritueel, dat ze van de
Egyptenaren hadden overgenomen) God sprak zo en zo. De Godspraak. Maar met dat idee moordden ze net als hun
tijdgenoten af en toe tegenstanders inclusief vrouwen, kinderen en vee uit, denkende dat het de wil van God was.
Het lijkt griezelig veel op ISIS-praktijken. De ellende in de wereld overweldigd me.
Mijn God, Mijn God, waarom heb je me verlaten.
Hoeveel mensen moeten dit niet verzuchten in Irak, Syrie, Libie, Soedan , in de immense vluchtelingenkampen.
De landen met Ebola

Paus Franciscus zegt:”Als je bidt, laat de Heer dan naar je kijken, naar zoals je bent, met Zijn Liefde,
misschien een beetje saai, misschien val je in slaap, dat geeft niet. Laat Hem naar je kijken.’
Hij begrijpt wat ik bedoel.
Er is voor mij maar één Verlosser die het Woord van God spreekt en dat is Jezus, de ultieme schepping van God !
Ik verlang naar zijn woorden en zijn nabijheid om die andere realiteit te zien, die Hij ziet.
Vader, vergeef het hun, ze weten niet wat ze doen. Mijn Rijk is niet van deze wereld. De acht zaligheden.
Ja, in deze week is dit in me weer duidelijk geworden. Zonder Hem zijn we nergens. Met Hem op pad, dat proberen
terug te vinden en waar te maken. Ik hoop Hem veel tegen te komen in de resterende tijd tot Pasen.

Lilly schreef op 25 februari 2015 om 14:49

De hele lucht is nu bewolkt en dat is niet erg aangenaam ,ongezellig en kil. Zo .is het ook met de Heer, die willen we wel zien ,maar dat lukt ons ook niet altijd. Bij het vuur, kun je je lekker warmen en nieuwe krachten opdoen,
Wat mantelzorgen is ,is me bekend ,ik weet er alles van, daar heb je een hoop liefde voor- en bij nodig . Het is ook zeer voldoening gevend , anders zou het niet vol te houden zijn. Daar doe je het toch allemaal voor , dat is de Liefde , dat is het Vuur , ik vind dit een mooier beeld dan een wolk ,maar ja iemand uit Nederland bekijkt wolken misschien anders dan iemand uit Israel ? Lilly.

Ermelinda schreef op 25 februari 2015 om 14:43

Lenie, net als jij raakt gebedstip 3 me zeer, krijg steeds tranen in de ogen bij het lezen van:
“Als je hart afdwaalt, breng het dan voorzichtig terug naar zijn plaats en stel het weer rustig in Gods tegenwoordigheid. En zelfs als je in je hele leven niets anders gedaan hebt dan je hart terug te brengen en het weer in de tegenwoordigheid van God te plaatsen, ofschoon het iedere keer weer wegliep, nadat je het teruggebracht had, dan heb je je leven goed besteed.”

Ermelinda schreef op 25 februari 2015 om 14:36

Ieder woord in dit gastenboek lees ik zo aandachtzaam mogelijk en ik word geraakt, aangeraakt …
Dank

Isabella schreef op 25 februari 2015 om 14:27

Wat een prachtig beeld, dán weer de Wolk en dán weer Vuur…
Ik ‘mantel’-zorg intensief voor een geliefde zieke, gehandicapte man. Zijn gewaarworden van zijn wereldje om hem heen, is meestal in ‘wolken’ gehuld. Ik weet niet of hij me nog écht herkent. Maar heel af en toe schuift de wolk héél even opzij en zie ik plots een glimlach en iets van tevredenheid in zijn ogen en op zijn gezicht. Dat zijn de momenten die ik als een kostbaar Tabernakel ervaar, die ik KOESTER!! Zoals gisteren, toen hij ineens in stilte mijn koude handen warm probeerde te wrijven. Even was hij mijn moeder en ik het kind… Dat zijn voor mij WARE Godsontmoetingen!!
Maar soms is het ook moeilijk. Dan doet zijn hulpeloosheid zo pijn aan mijn hart, dat de Wolk in Vuur verandert, een schrijnend vuur, maar óók een louterend Vuur, want ik léér zoveel…. beetje bij beetje leer ik wat LIEFDE is…..
Dank U, goede God, dánk U, voor uw Wolk én voor uw Vuur. Ik omarm ze állebei. Naar wie zou ik ánders gaan…..

Elly schreef op 25 februari 2015 om 13:05

DAG JEFF , ik spreek uit ervaring! Heb zo’n 54 jaar op deze manier geleefd. Totdat bij mij als een bom insloeg dat ik reageerde zoals mijn ouders dit altijd van me gewenst hadden, en als ik zelf mijn eigen stemmetje dan hoorde in mezelf dan hield ik die eronder. Ik was een keiharde cipier, die mezelf alleen maar wilde vernietigen. Met wat hulp sloeg ook in: je leeft in een leugen, dat is niet de waarheid. De waarheid is dat jij er bent, en er zijn mag!
Wat moeten deze dagen uithalen bij jou? Zie jij het als een genezingsmiddel, wil je door die dagen te doen genezen? Zo, ja dan ben je verkeerd gericht. Je doet die dagen m.i om te groeien in de relatie met God, en dáár word je hoe dan ook altijd beter van! Omdat Hij je inzichten over jezelf geeft en je leert en onderwijst! Als Gods nabijheid zoekt, om deze reden, dan bestaat het niet dat deze retraite misloopt of mislukt! god is blij met iedere poging, ook al is dat niet iedere dag, en ook al zitten we met onszelf in de knoop, dat we Hem , zijn nabijheid zoeken. Daarin herkent God jouw bereidheid. Als het je zou kunnen helpen…..je mag mijn emailadres wel opvragen bij de pater waarbij we onshebben aangemeld, dan zou ik daar met je wat verder over kunnen praten als je wilt? Voor nu, geef de moed niet op lieve Jeff, God houdt van jou zo je NU bent! Probeer je dáár op te richten! Ik bid voor je!

Jojanne schreef op 25 februari 2015 om 12:53

Vandaag ervoer ik Gods nabijheid, terwijl de regen tegen het raam tikte. Dank u wel,Vader. Help me om zo dicht bij u te blijven. Help me u steeds beter te leren kennen en uw tekenen te verstaan. Amen.

Elly schreef op 25 februari 2015 om 12:50

Vanmorgen toen ik me bewust maakte van Gods liefdevolle blik op mij, bedacht ik dat ik gisteren niet zoveel aandacht en tijd, niet zo de nabijheid van de Heer, besteed had, terwijl ik ziek was en dit wel had kunnen doen! Toen ik dat bedacht schoot een tekst uit klaagliederen (3:23) me te binnen: “Gods barmhartigheden houden niet op, ze zijn elke morgen nieuw. Groot is uw trouw!” Toen ervoer ik blijdschap dat ik elke morgen ook op nieuw mag beginnen.
Wat ik graag wil vasthouden is de zin: je houden aan het verbond betekent bij Hém blijven, Die het verbond met je sloot. Voor mij is dit geen verplichting maar een vrijwillige keuze die ik maken kan en maak, zoveel als in mijn vermogen ligt. Het beeld van een vader die met zijn kind aan de hand aan het wandelen is, kwam hierbij in me op. Welk kind wandelt eigenlijk niét graag aan de hand van zijn /vader? Of zou dat graag willen?

mietje schreef op 25 februari 2015 om 12:27

Dank voor de steun van zovelen, voel mij meegedragen op weg naar Pasen . Mietje

Annette Schoon schreef op 25 februari 2015 om 11:30

Wat een weldaad, dat je de podcast nu ook kunt beluisteren zonder muziek!
Begrijp me goed, ik ben dol op muziek, maar telkens nadat iets uitgesproken is, heb ik behoefte aan stilte om het meer tot mij door te laten dringen. Dank hiervoor. Annette

Frederik schreef op 25 februari 2015 om 11:14

Eerst dacht ik: dat is gemakkelijk: je hoeft alleen maar die wolk te volgen. Maar toen bedacht ik: maar ze moesten dan wel geloven dat die wolk en dat vuur de aanwezigheid en de weg van God aangaven. Toen dacht ik: waar is het vandaag bewolkt, hebben mensen het moeilijk, zien ze de zon niet meer? En waar worden wij verlicht en aangevuurd? Misschien is er in die vragen een aanknopingspunt te vinden voor ons, voor mij om de weg van God te vinden.

agnes erkelbout schreef op 25 februari 2015 om 10:37

ik voel mij dankbaar en zelfs gelukkig dat ik dit bidden mocht ontdekken via een gelovige vriendin.Zijn aanwijzegingen vinden voor Zijn weg te gaan vind ik moeilijk, misschien open staan voor Zijn stem via gebeurtenissen en mensen ?