Gastenboek

Trees schreef op 18 februari 2021 om 21:03

IK dank u Heer voor deze avond met U. U was bij mij deze dag in de spanning rondom de ziekte van mijn broer
IK vertrouw hem deze avond aan u toe U weet wat voor hem en de familie het beste is ik denk het is goed voor hen vandaag gebeden te hebben Nu vind ik rust bij U Laat mij altijd tijd nemen om naar de verdrukten te luisteren in huis of elders per telefoon Trees

Christianne schreef op 18 februari 2021 om 20:55

De tekst van Jesaja doet me meer dan ik dacht. De hongerige iets schenken van wat ik zelf nodig heb…..dat herken ik. Honger naar erkenning, naar verdieping, naar een luisterend oor. En dan de verdrukte…wie is dat dan? De verdrukte door angst, bijvoorbeeld voor het virus, voor besmetting, maar ook angst om er niet bij te horen, niet gehoord te worden.? Van mijn kostbare tijd, aandacht, luisterende houding schenken vind ik niet moeilijk, maar ik moet daarin ook mijn grenzen weten. Dat licht van het middaguur, daar zie ik zo naar uit! En als ik stil ben, me open zet voor Gods woorden, voel, zie ik het schijnen, steeds groter, steeds feller.

luís Weel schreef op 18 februari 2021 om 20:05

“Wie zijn leven verliest omwille van mij..” Ik den aan de liefdesverklaring van Petrus. Echter, toen puntje bij paaltje kwam, ontkende hij de band met Jezus! Ik vind het moeilijk de vraag te beantwoorden of ik mijn leven wil (kan) verliezen omwille van Jezus. Soms lijkt het me een sprong in het duister. Vaak denk ik terug aan een woord van dom Helder Câmara: Niemand kan voorspellen wat er met je gebeurt als je tengevolge van je keuze voor de armen omwille van Jezus met de dood bedreigd wordt. Ik wil graag mijn gesloten deur openen om Jezus binnen te laten. Probleem is dat ik de sleutel nog niet gevonden heb. Dan blijft er maar één ding over: blijven zoeken en geloven…..

Folkert schreef op 18 februari 2021 om 20:03

Als ik mijn leven verlies omwille van Hem, mijn wil verliezen om zijn wil te ontvangen .

Jacqueline pompe schreef op 18 februari 2021 om 20:00

Vanochtend ging ik zitten in het licht van uw gelaat. Ik was aan het einde van de meditatie en toen kwam de geestelijke communie langs, Ik deed mijn ogen verbaasd open en dacht…: Nu eet ik uw brood. Ik legde mijn open linkerhand op mijn open rechterhand en bleef ernaar kijken… Mijn gevoel was verbazing. Dank voor het brood!

Mylamar schreef op 18 februari 2021 om 19:43

Je leven laten omwille van Hem. Ik vind dat lastig te volgen. Wat betekent dat? En hoever gaat dat dan? Of moet ik dit vooral symbolisch zien?

Wouter schreef op 18 februari 2021 om 19:09

Gelukkig worden van het vervulde verlangen om te geven. Echt vrij zijn lukt nog niet. Duidelijkheid is zeer gewenst in donkere tijden.

Magda schreef op 18 februari 2021 om 19:06

God laat me niet los. Dat is duidelijk. Nog maar amper bekomen van de adventsretraite en Hij dient zich opnieuw aan.
De vorige retraite, mijn eerste, vond ik zalig en ik nam me voor om minstens één dag per week met een evangelietekst te bidden. Maar…van dat voornemen is er niets terecht gekomen. Hoe kwam dat? Om welke reden ook… ik weet het niet.
Ik voel me tegelijk een beetje triest. Door mijn hoofd spoken de woorden van Jezus in het Hof van Getsemane: ‘Kan je dan niet even met mij waken en bidden?’
Dus, ik wil het opnieuw proberen, met deze vastenretraite. Ik voel dat Hij er is en dat Hij me liefdevol aankijkt.
‘Het licht van uw gelaat’… Ik word er stil van.

José van Boxmeer schreef op 18 februari 2021 om 18:53

Hoe moeilijk is het vaak te speuren naar antwoorden in de context God en de mensen die mij nodig hebben. Mogelijk helpt ook deze vastentijd en de retraite de juiste woorden en antwoorden te vinden.

Madeleine schreef op 18 februari 2021 om 18:47

Blijf Heer, mij aankijken met Uw liefdevolle, barmhartige, helende blik. U wil ik toelaten ,ik verlang niets liever. Mag ik mij meer bewust zijn dat Uw gelaat zich weerspiegeld in iedere mens , maar vooral in hen met wie ik dagelijks omga. Schijn in mij .Schijn door mij .Geef dat ik mijn gelaat niet afwend van het Uwe. Amen.

Anne Marie van Wieringen schreef op 18 februari 2021 om 16:13

Dat wij aan onszelf gegeven zijn, kostbare parel, om te koesteren, om telkens weer voor te kiezen desnoods tegen de verdrukking in. Ik voel me dankbaar en gesterkt om met deze woorden in mijn rugzak verder te gaan, samen met alle retraitanten. Anne Marie

hvs schreef op 18 februari 2021 om 14:55

“Het licht van uw Gelaat” : dit treft mij diep. Ik verlang al heel lang om uw Gelaat te zien. Het Gelaat van een God die met mij is, die bekommerd is om mij. Ook in momenten dat ik mij verlaten voel.Nu mijn jongere broer overleden is na een slepende ziekte. Nu, nu voelt dat Licht als warmte en dat doet deugd in de koude van de winter.
Het doet ook deugd de woorden te lezen van andere retraitanten : het geeft een gevoel van steun.
Dank U.

Antonia schreef op 18 februari 2021 om 14:35

God toelaten is de ander, je medemens, toelaten. In het gelaat van de ander ontdek je God (of niet). Waar liefde is, daar is God. Dit hangt ook af van je eigen gesteldheid. Soms kan ik voor een ander openstaan zoals een bloem opengaat. Maar soms sluit ik me af….net zoals een bloem zich weer sluit als de zon ondergaat. Alles op zijn tijd!

Wilma schreef op 18 februari 2021 om 13:46

“Meer dan verliezen gaat het om laten en loslaten”. Voor nu wil ik in de stilte en rust bij Hem zijn, zonder woorden. Mij laven aan Zijn aanwezige tederheid, daarin verkeren.

AgnesErk schreef op 18 februari 2021 om 13:06

Laat ik God toe ? Heer, laat mij U horen.
Als ‘een in de menigte , ver weg, hoor ik uw stem. Ik kan niet anders dan komen luisteren. Ik voel diep ontzag, ook al is de ruis van twintig eeuwen in mijn oren, ik sta in de menigte en luister geboeid en aandachtig. Wat zeg je toch Jezus . Als ‘een in de menigte, zo ver verwijderd en zo onwetend ga ik naar huis.
Wie zijn leven verliest, omwille van mij, zal het behouden’ ik voel mij overdonderd, wie helpt mij Jou te verstaan ? Vandaag mijn leven verliezen, mijn leven dat zo vastgekleefd zit aan de wereld. Moeilijk en onmogelijk ? Misschien kan ik vrijwillig mijn ‘rust’ verliezen, omwille van de broederlijkheid en mij vrijwillig verdiepen in de chaos van de wereld. Mijn genoeglijke leven verliezen in naam van de menselijkheid. Heer, blijf ons nabij.

Mia Scholte schreef op 18 februari 2021 om 12:54

wat bij mij binnen kwam was het volgende:” accepteer zoals het is, laat los zoals het was, geloof in wat zal komen.”
ik verlies mij te veel in het verleden en dit houdt mij nog te veel af in wat zal komen. De liefde van God en de mensen.
Ik ben dankbaar voor deze overweging.

sylvain verbeeck schreef op 18 februari 2021 om 12:05

VASTENGEBED 2021

Heer Jezus,
geef ons een tijd van stilte

beroer оns hart tot inkeer,
soberheid en eerlijkheid.
Sterk onze wil
naar Uw goedheid en mededogen
om Uw heilige Wil te volbrengen
en breek onze nukkigheid,
onze afkerige weerstand
om anderen lief te hebben
door onszelf te vergeten.
Leer ons te offeren,
onszelf te offeren
in liefde voor U
en de anderen.
Dit vragen wij U
door onze hemelse Moeder Maria,
onze heiligste Voorspreekster bij U.
Amen.

Kees schreef op 18 februari 2021 om 12:01

Laat ik God toe ??? Eigenlijk niet.
Wel ben ik met andere mensen in contact om over de waarde van God te spreken. Kom daar mensen tegen die de Heer sinds kort hebben gevonden. Als ik hierover echter met mijn vier zussen spreek , net als ik katholiek opgevoed, dan stuit ik op onbegrip, waar ben je mee bezig wordt er gezegd. Heb toch gisterenavond as op mijn hoofd laten strooien. Ik blijf de retraite volgen.

annelies schreef op 18 februari 2021 om 11:51

Ik zoek Uw gelaat in mezelf
ik zie Uw gelaat
In stilte

Joke schreef op 18 februari 2021 om 11:42

‘Het licht van uw Gelaat’
Ik ken een tekst, die mij al heel vaak heeft geholpen om bewust te zijn van -wat er werkelijk toe doet-.
Die wil ik graag met jullie delen, omdat ik denk dat hij mooi aansluit bij het thema van de retraite.

“ Staan voor Zijn gelaat, om vanuit Zijn blik mijn bloei te krijgen”
(Maria Christina O.P.)

Wanneer ‘Licht Zijn gelaat Op’? Voor mij is dat als je er werkelijk kunt zijn voor een ander. Vaak heb je dat niet in de gaten om dat je het dán belangeloos uit liefde ( Zijn liefde? ) doet.
Maar er is nog een weg gegaan… ook de Corona -tijd biedt kansen!
Zoeken naar een mogelijkheid om er toch voor die ander te kunnen zijn, ook al kan je niet op bezoek.
In deze ‘woestijn periode’ elkaar maar vooral mezelf vinden, om er voor de ander te kunnen zijn.
Een mooie zinvolle retraite voor iedereen!

( zo fijn en zo blij, ben ik, met deze mooie kans om op weg te zijn en op weg te gaan samen met jullie!)

Cas schreef op 18 februari 2021 om 11:29

Deze PKN protestant doet voor het eerst mee. De eerste dag al een geweldige ervaring.Lezend in de aangegeven teksten en de ingezonden regels verdwijnt het contact met het platvloerse onbelangrijke waar het dagelijks leven vaak vol mee zit.
Er ontstaat innerlijke verdieping. Dat wens ik jullie allemaal ook toe!

Martine schreef op 18 februari 2021 om 11:26

Het is voor mij een hele opluchting om te horen dat God niet de enige is die binnenkomt. Met het ouder worden is bidden steeds gecompliceerder en moeilijker.Je luistert naar een informatie en er komt al andere mee binnen. Wat komt van God, wat niet…? Wat wil God van mij, wanneer? Waarom laat hij al deze dingen tegelijk op mij afkomen? Help mij om dit wat te plannen! Ergens denk ik dat het een les is want ik ben niet enkel Gods interactie met de wereld maar Hij staat ook aan mijn zei om met mij te werken. Dat laatste vergeet ik zo vaak. Ik moet dat leren: vertrouwen…

Joop schreef op 18 februari 2021 om 11:24

Durf ik mezelf echt te verliezen? durf ik mezelf los te laten? Troost: Ik mag weten dat onder mij Eeuwige armen zijn, de armen van de Vader, hij laat mij niet vallen!!!!

Lisette Jail schreef op 18 februari 2021 om 10:30

Wat een mooie vandaag.
Wat heeft een mens eraan als hij zich zelf verliest? Zo juist. Onze Vader weet wat we nodig hebben. Hij onze Vader houd van ons en wijst ons de weg. Maar eerst vraagt Jezus om ons leven te verliezen omwille van Hem. Hem met een hoofdletter Hem de Vader. Hij, onze Vader verlangt dat wij gelukkig en vrij zijn. Dank U Heer en blijf ons nabij amen.
Is er iets waarop ik mijzelf verlies of schaad? Heel moeilijk.
De angst is wat me het meeste schaad.

Machteld schreef op 18 februari 2021 om 10:19

Mijn leven verliezen is voor mij God meer toelaten in mijn leven en de zorgen loslaten. Dat betekent God meer vertrouwen in de dagelijkse beslommeringen die op mijn weg komen. Vertrouwen op een goede afloop, ook al zie ik niet waar de oplossing vandaan moet komen. Vertrouwen is moeilijk voor mij door mijn ervaringen met mijn familie. Te leren vertrouwen op God, omdat Hij daarom vraagt, is ook genezing. De Heilige Geest helpt mij daarbij.

Toos vergouwen schreef op 18 februari 2021 om 10:12

Ik probeer Jezus toe te laten in mij en ik probeer mijn wil los te laten en Zijn wil toe te laten en probeer deze laatste te gaan kennen.

irène schreef op 18 februari 2021 om 10:03

Laten: God toe laten, Het laten gebeuren. Het toelaten van onze Lieve Heer in het leven dat je deelt met andere. Nu we volop in corona zitten. Voor mij moeilijk We zien bijna niemand zijn dikwijls op ons zelf. De sociale contacten die ik normaal heb vallen weg. Het engagement in de eucharistie vieringen is niet meer nu er geen vieringen zijn. En ik vraag me af. Zet ik de deur open? Laat ik het toe? Soms zijn we de pedalen kwijt. Maar dan maak ik het stil en bid. Ben heel blij met dit retrait. Zo ben ik weer wat meer bewust bezig met het toe laten en nadenken over de teksten van het evangelie en heb ik iets om mee te werken om op weg te gaan naar Pasen. Een gezegende dag aan u allen. … Irène

Tineke schreef op 18 februari 2021 om 09:46

Dank je wel Camilla voor je leuke suggestie! God is voor mij geen man en ik vervang alle mannelijke woorden door God of heilige geest. Anders word het voor mij te sinterklaasachtig, te concreet en gaat het mysterie verloren.

Nellie schreef op 18 februari 2021 om 09:33

De woorden laten en loslaten!goede morgen lieve mede- retraitanten(is dat een goed woord?)dat is een heel ding voor mij die gericht ben op oplossen en niet tevreden zijn met onvolmaaktheden.
Wat nog meer binnenkomt zijn Uw woorden dat U wil dat we gelukkig zijn en vrij! Vrij gekocht door Uzelf. Vrij van alles wat ons belemmerd: zonden , wonden , ziekte en dood
Help ons allen daar in het hier en nu al op te richten..op het volmaakte dat komt.En zeker hen die belemmerd worden door lich.en geestelijke pijn!Wees genadig Heer!ontferm!

Viviane schreef op 18 februari 2021 om 08:56

Ik heb het gevoel dat deze voorbereidingstijd weer EIGENTIJDS zal worden. Toch zal het niet zo eenvoudig zijn om in deze moeilijke, verwarde tijden de witte lichtknoop in ons hart steeds open te houden. Met het volste vertrouwen in de Heer durf ik het aan!
God leeft in mij en Jezus leeft tussen de mensen…. Hij is mijn beschermer !

Renske schreef op 18 februari 2021 om 08:47

Al bijna een jaar geen kerkdiensten, geen Pasen, Kerst, carnaval.. Geen askruisje en straks 50 worden in mijn eentje en daarna waarschijnlijk weer Pasen met een eenzame paus op het Sint Pietersplein. Mijn geloof leef ik al heel lang via de pc door deze en andere omstandigheden. God bij me toelaten? Absoluut! Maar… Zal Hij mij nog wel willen toelaten?

Alice van Nimwegen schreef op 18 februari 2021 om 08:31

Het aangezicht van God zoeken raakt me het meest, want het gaat er om deze levende God in mijn leven te laten komen. Ook deze weg van af-laten en toe-laten raakt me. Het maakt me verdrietig en vreugdevol tegelijk . Dank voor deze verwachtingsvolle 40 dagen tijd.

Elfi schreef op 18 februari 2021 om 08:11

God toe laten? Laten gebeuren, niet afdwingen. Gewoon open maken. Altijd weer

Anita schreef op 18 februari 2021 om 05:36

Ik kies de Heer boven alles.
Tegelijkertijd vraag ik sterkte en hulp van Boven want alleen kan ik niet in praktijk brengen het dagelijks leven.
Gemengde gevoelens: heb ik gedaan wat goed is? Heb ik voldoende alles toevertrouwd en blindelings volgen wat bestem is voor mij. Wat mijn pad is volgens de Heer. Hoe weet ik dat?

Harry Neslo schreef op 18 februari 2021 om 02:58

Ik mocht vandaag met Gods genade een herdenkingsdienst leiden naar tevredenheid van de familie

Karen schreef op 18 februari 2021 om 01:59

Het gemis van eucharistievieringen – meer bepaald de afwezigheid van de consecratie – voelde vandaag als een pijnlijk vasten. As over me heen gestrooid krijgen en nadien kunnen bidden aan een open tabernakel verdreef de pijn en omringde me met genade. Me – eens terug thuis – mogen verdiepen in de retraite, voelde als een warm sluiten van Aswoensdag waarin zien voelen en voelen zien was.

janne schreef op 18 februari 2021 om 00:31

Het is een warboel in mijn hoofd ,zoveel tekst en informatie voor mij ,de eerstekeer dat ik mee doe met Vastentijd .
Kan ik de rust en vertrouwen vinden om mij te verbinden met Jezus , Wie weet kan deze Vastentijd mij helpen

An schreef op 17 februari 2021 om 23:57

“Heer zie mij”, deze zin raakt mij enorm. Ik bid, gericht aan God. Maar ziet hij mij? Laat ik hem wel toe? Hier ben ik Heer… zie mij.

“Ook die gevoelens die mij onrustig maken laat ik toe. Ik weet dat het de profeten en heiligen van weleer ook onrustig maakte. Naar hen wil ik kijken om te zien hoe zij bleven vechten voor de gerechtigheid”, ook deze zin raakte mij. Hoe kan je nederig zijn, en toch leiden?

Hilda schreef op 17 februari 2021 om 23:48

Jezus heeft zich laten zien in al zijn lijden. En keek mij lachend aan; ja hij staat mij bij in deze tijd. God laat het gelaat stralen en geeft mij verbinding met zijn Zoon. Ik voel me zeer opgenomen.

Olivia schreef op 17 februari 2021 om 23:25

We proberen vandaag op Aswoensdag onze eerste stap te zetten, om ons levensritme aan te passen. Helaas deze keer zonder askruisje, maar dan toch in gedachte op weg naar Pasen. Met elke dag een moment van bezinning.

claire schreef op 17 februari 2021 om 23:15

de heer heeft mij gezien…
de heer ziet mij…ik ben “graag” gezien, al zolang…

Wilma schreef op 17 februari 2021 om 23:06

“Laten”……God bloeit ook op. Zijn hart en gelaat gaan ook naar mij uit, we zijn elkaars beminden, dit geeft intense vreugde. Lieve mede retraitanten, ik wens jullie en mezelf een zegenrijke 40-dagentijd, in verbondenheid met de Eeuwige en elkaar. Veel inspiratie!

CJ schreef op 17 februari 2021 om 23:03

“Laat ik God toe”? Daar had ik niet eerder bij stilgestaan, dat is wel diepgaand onderzoek! En dan de smeekbede “Laat het licht van Uw gelaat over ons schijnen”, zoveel vrede als dat geeft, dat zelfs de gedachten even zwijgen! Veel dank aan jullie die ons deze 40-dagen retraite schenken!

Jenny schreef op 17 februari 2021 om 22:47

Ik heb een identieke tweelingzus, maar er is geen relatie meer. Ze is afgedreven, uit zicht voor haar familie. Er is veel pijn, onuitgesproken. Bij haar en bij mij, bij andere familieleden. Zij voelt zich niet gezien en voelt zich altijd slachtoffer. Ik voel mij niet gezien maar ben geen slachtoffer, ik wil geen slachtoffer zijn. Wel ben ik kind van God.
Wat heb ik gedaan vandaag ‘om gezien te worden’? Oud zeer boven laten komen, was niet de bedoeling, maar het was er, zomaar ineens. Het heeft een uitweg gezocht en gevonden in negatief gepraat over mijn zus. Mijn onzichtbare pijn wil nog steeds gezien worden. Soms, op kwetsbare momenten, laat het zich nog steeds zien. Maar het is niet wie ik ben. Leren wandelen met God heelt wonden, geeft rijkdom en liefde. Een gezegend mens ben ik. Voor mijn zus bid ik dat God voor haar zorgt.

Maria schreef op 17 februari 2021 om 22:24

Ik aanschouw Jezus die zich door Johannes liet dopen, uit de hemel klonk een stem, jij bent mijn geliefde zoon, in jou vind ik vreugde, meteen daarna dreef de Geest hem de woestijn in, waar hij door de satan op de proef werd gesteld.
De 40 dagen-tijd een tijd van inkeer, soberheid, bezinning en loslaten. Dank voor deze retraite, “ Laat het licht van uw gelaat over ons schijnen “ een mooie gedachte om vast te houden en mij ten ruste te leggen.

Elke schreef op 17 februari 2021 om 22:12

Veertigdagentijd…
Drie “S” – woorden wil ik centraal stellen
Soberheid
Solidariteit
Stilte

En écht kijken en luisteren
Me door God te laten raken met Zijn liefdevolle en helende blik…

Godelieve schreef op 17 februari 2021 om 21:58

Mijn leven verliezen om Hem. Wat betekent dat voor mij? Niet naar een bepaalde culturele activiteit kunnen gaan om beschikbaar te zijn voor iemand van de gemeenschap bij voorbeeld en zo zijn er talloze voorbeelden. Telkens opnieuw de vraag: wat wilt U dat ik doe? En de vernieuwde overgave: doe met mij wat U goedvindt.

Angeline schreef op 17 februari 2021 om 21:50

Huiveringwekkend (mysterium tremendum et fascinans) het idee dat Jezus mij ziet. Zo heb ik het niet eerder gevoeld, omdat ik meestal wanhopig om Jezus roep (Heer, haast U mij te helpen) en dan in de stilte de Verborgene hoop te kunnen horen.

Christine V schreef op 17 februari 2021 om 21:41

Vandaag zag ik een 38-jarige die vroeg of ik gevallen was. Hij kende het askruisje op mijn voorhoofd niet. Ik heb hem een korte uitleg gegeven en hem gezegd: “Je moet het zelf willen om God binnen te laten”.

Rita schreef op 17 februari 2021 om 21:27

“Het licht van uw gelaat,”: laat mij zien wat in mijn leven belangrijk is en wat ik kan en wil ver-assen om verrassend herboren te mogen worden.
“Zie mij”: doet me den ken aan “Delf mijn gezicht op” en wees mij genadig.
Ik schreef me vorige vastenretraites ook in maar bleef niet “trouw” aan de dagelijkse bezinning.
Dit gastenboek zal mij een steun zijn (zo neem ik me nu toch voor), een verbindende schakel… dank allen!