Gastenboek

:Lilly schreef op 28 februari 2015 om 10:15

In de liefde van God blijven , momenteel valt mij dit erg moeilijk ,de pijn en het verdriet zijn zo groot , van vreugde is op het ogenblik echt geen sprake. Ik weet wel ,de Heer lijdt met ons mee , maar het valt niet mee ,ik kan zomaar beginnen te huilen ,maar ik zal toch verder moeten , of ik wil of niet . Dus Lieve Heer. help mij en kom me een beetje te hulp ,!!!! Lilly

Ermelinda schreef op 28 februari 2015 om 09:12

Het valt me nu op dat ieder gebed tot nu toe zoveel in beweging zet binnenin mezelf en hoe moeilijk het voor me is om alles te ‘ordenen’.
Mijn verlangen van dit gebed is U te kennen, één te zijn met U, God.
Ligt God voorbij m’n kleine ik-je? Voorbij alle oordeel over ‘goed of kwaad’?
Plots herinner ik me een citaat van Rumi “‘Voorbij de gedachten van goed doen en kwaad, is een veld. Daar zal ik op je wachten.’
Wat versta ik onder ‘vrienden’? Zij die naar MIJN oordeel ‘goed/juist’ handelen?
Ik vergeet vaak in contact met ‘anderen’ (en vooral zij die me bang maken of pijn doen) dat enkel God de beweegredenen (de ware pijn) kent van die persoon, hoe voorwaardelijk is mijn liefde? Wat ‘verwacht’ ik eigenlijk van die persoon die blijkbaar niet instaat is om mij dàt te schenken? Is het een ‘verwachting’ die iets vertelt over mijn eigen pijn, mijn eigen pijn waar ik niet durf naar kijken? Ben ik ‘daardoor’ niet echt een blij mens? Raakt daardoor het ‘verbonden’ gevoel in mezelf zoek? Verbonden gevoel met anderen, met Jezus, met God?

Dank U God omdat het me gegeven is geworden om even bij U te verwijlen en dank voor de inzichten.

Marc schreef op 28 februari 2015 om 09:04

Weten dat je Vriend hebt bij wie je steeds terecht kunt …. Wat een genade!

len schreef op 28 februari 2015 om 06:31

Bij Hem blijven, in zijn liefde blijven en vanuit Hem ,groeien naar elkaar. Kijk maar hoe wij hier met mekaar omgaan. Ieder verdiept zich in God, in Jezus ,en de Heilige Geest verbind ons in liefde ,want ieder wil hier het beste voor mekaar tot ontroering toe. Dank aan ieder van u, lieve tochtgenoten.

Aafke schreef op 27 februari 2015 om 23:28

VASTE ROTS VAN MIJN BEHOUD? ALS DE ZONDE MIJ BENAUWD? MAG IK STEUNEN OP UW TROUW.,!,,!!!!

Frank schreef op 27 februari 2015 om 23:17

To do his will as best we can. It will not collapse.

Marjan schreef op 27 februari 2015 om 23:10

Voor een aantal weken terug voelde ik mij echt niet gedragen. Ik was van mijn stuk gebracht doordat ik werkloos werd en voelde me nutteloos. Ik voelde een leegte in me en door een kennis besefte ik me dat de veertig dagen tijd weer begonnen was. Ik dacht ik ga er ook mee beginnen, want ik wil graag weer dicht bij God zijn. De eerste dag al dat ik ben begonnen heeft Hij me rust en vrede in mijn hart gegeven. Hij heeft de leegte die ik had weer opgevuld. Dank U Heer, dat U mij draagt.

christine de jong schreef op 27 februari 2015 om 22:53

Graag wil ik delen met jullie, retraite-genoten, dat ik heel dicht bij Jezus alle uitdagingen hier in dit leven aanga uit liefde en dankbaarheid voor alles wat mij is geschonken en waar ik steun bij ondervind elke dag opnieuw, en ik wil graag mijn gebeden opdragen aan alle vluchtelingen in deze wereld zodat ook zij op een keer zich weer thuis mogen voelen, waar en hoe dan ook…..

claire schreef op 27 februari 2015 om 22:38

ook als het stormt in mijn hoofd en mijn gevoelens is en blijft JEZUS
mijn rots… waar ik vaste voet krijg…

dank u wel trouwe tochtgenoten .

Jeanne schreef op 27 februari 2015 om 21:30

Lieve, lieve Adriana, begrijp heel goed dat zulke brieven hard aankomen. Maar wie heeft het recht om jouw leven te bepalen? Jij hebt uw leven, ieder van ons heeft een eigen leven. Probeer niet in te gaan op datgenen wat je zoveel pijn doet. Als je in de stilte diep in je hart kijkt, vertrouw het dan aan onze goede Herder toe.
.luister goed, er zal zeker een belletje gaan rinkelen. Stilaan gaat ook de rust terug keren, geloof mij..
Hij is er om je te dragen en je ter hulp te komen als de belagers op je afkomen.
Ik bid voor je en wees ervan overtuigt dat je door ieder van ons gedragen wordt.
Nog veel goede moed en een rustige nacht toegewenst.
Jeanne.

Margaret schreef op 27 februari 2015 om 21:27

Lieve elly, wat geweldig dat je nue mocht erkennen dat de Heer je door jaren van elende doorheen had gedragen.. Ik dank de heer zamen met je dat Hej je bevriijd had van de pain alles allen te moeten dragen. Ik wens je veel sterkte en moed to. Heb je citat 2 gelesen.? Vooral paragraph. 2. van karl rahner S.J. zal helpvol kunnen zijn. Liefs margaret.

Elly schreef op 27 februari 2015 om 20:55

Ik heb me in het verleden niet altijd gedragen GEVOELD door de Heer onze Rots, maar als ik terug kijk op mijn leven, dat de langste tijd in de overlevingsstand heeft gestaan door ervaringen van verwerping, afwijzing, pesttrauma en chronische ziekte, en ik daardoor het leven als té zwaar en te moeilijk voor mij heb ervaren, kán het niet anders geweest zijn dan dat de Heer mij er Zelf doorheen gedragen heeft. Hij heeft mij gedragen, al die tijd en met mij in zijn armen een weg gebaand op weg naar de Rots, die Hij zelf is, en heeft mij uiteindelijk stevig op de Rots geplaatst. En nu lééf ik ook werkelijk! Ik ervaar het als dat de Heer, na vele lange jaren in een dal geleefd te hebben, en door dat dal te zijn gegaan, mij nú op Zijn Hoogte geplaatst heeft, waar ik standvastig, onwankelbaar mag staan….steeds ovérvloedig in het werk dat de Heer me te doen geeft.
Daarom verraste het mij dat er toch nog iets is dat mij van mijn stuk kan brengen, nl: wanneer mensen mij onterecht van alles verwijten wat niet zo is, en daarmee hun macht willen uitoefen op mij, gelukkig merk ik ook dat ik er steeds beter mee om leer gaan, al reageert mijn lichaam er nog wél op, met twee dagen acute schouder ontstekingen bv (waardoor ik haast mijn armen niet kan bewegen)door gelijk de situatie met mijn Heer te bespreken en Hem te vragen die persoon te zegenen, en voor mezelf of Hij mijn innerlijk wil beschermen tegen “geweld” van buitenaf. Momenteel probeer ik me te oefenen in overgave. In : God in me laten doén. Ik probeer in alles wat gebeurt, dus ook in mijn lijden, en in teleurstellingen e.d en in ieder moment ,God aanwezig te weten, en Hem lief te hebben. En dat helpt me ook steeds beter, om wanneer iemand me onterecht iets verwijt, me bewust te worden, dat ook daarin , en op dat moment God aanwezig is, zodat ik me in deze situatie kan oefenen in mijn focus verleggen van wat er gebeurde, naar Jezus, en die dan ondanks de situatie lief hebben. Het maakt dat dan de pijnlijke gevoelens van gekwetstheid, geen tijd hebben binnen te dringen in mijn hart. En God kan er dan het Zijne mee doen. Is mijn ervaring. Ik dank de Heer voor zijn lering aan mij.

Martin schreef op 27 februari 2015 om 19:42

Fantastisch geschreven, Teresa !

Teresa schreef op 27 februari 2015 om 19:40

Wat mij in de overdenking van deze dag bijzonder trof, is het beeld van God, de rots, onwankelbaar, trouw.
Wat er ook in mijn leven gebeurt, op Hem mag ik bouwen. Hij is mijn steun en toeverlaat. Bij Hem ben ik veilig. Hij laat mij niet vallen, nooit !

Adriana schreef op 27 februari 2015 om 19:21

Vanavond brak ineens die vraag met kracht door mijn afweer: wat brengt jou van je stuk?
Als iemand zomaar, vanuit eigen stress, tegen mij uitvalt.
Als iemand mij mijn huwelijk met deze man haar vader niet gunt omdat hij als weduwnaar volgens haar te snel hertrouwde… Twee jaar na de dood van haar moeder…. Tien jaar ben ik nuna
Met hem getrouwd en nog schrijft ze woedende brieven dat het te snel was náar haar oude vader. Dát brengt mij van mijn stuk en als ik in die gebrokenheid leef en me niet ervan los maak, raak ik,ook de vertrouwdheid met God kwijt. Wat doe ik dan? Maria vragen voor mij te bidden, want mij lukt dat dan niet. Is dat verkeerd, tochtgenoten?

John schreef op 27 februari 2015 om 18:39

‘Zaterdag, 28 februari’; een nieuwe dimensie die zich openbaart voor mij. Een oprechte, (h)eerlijke én open vriendschap met Jezus. Zonder ‘voetstukken’, want dan is het geen échte vriendschap. Elkaar recht in de ogen aankijken.
“Jullie zijn mijn vrienden als je doet wat ik zeg” klinkt streng. Ik ‘lees’; luister naar mijn Wijsheid, die ik je ieder dag toon, op talloze manieren. Luister vooral ook in de Stilte van je Hart. Ik ben daar ALTIJD!!!
Een Verbond, Heilig naar mijn vreugdevolle overtuiging, die zich compleet op mensenniveau openbaart. Ik ben Stil :),
met dank aan geweldige orgelmuziek, die mij ontroert en opent!

Ron Odekerken schreef op 27 februari 2015 om 18:16

Wat ben ik blij met deze vorm van retraite.
Als chronisch zieke met rolstoel is het toch al veel moeilijker om uit huis te komen. Heb vroeger op Rolduc gewoond en gewerkt, en ben zodoende altijd heel actief in mijn geloofsbeleving geweest. Deze vastentijd naar Pasen toe is voor mij ook het grootste feest wat we hebben.
Ik zeg nogmaals dank voor deze geweldige creative en actieve geloofsbeleving.

John schreef op 27 februari 2015 om 18:14

Lieverds! Jeanne, prachtig hoe jij op Ermelinda reageert. Zo duidelijk vanuit je hart. Ik merk dat we een mooie familie aan het worden zijn. Ermelinda, houd contact met de ‘familie’. We hebben nog 30 dagen :). Lilly, heerlijk hoe bijna ‘nuchter’ jij het bracht over je vader, moeder en jezelf. Ik ben zelf Katholiek, dus die opmerking over Blokker: Yes. God is met name de Grootsheid in Ontspanning & Humor. Dat dat uit Liefde voortkomt, hoef ik jullie niet te vertellen.
Ik merk, ook aan mezelf toenemende krachten en meer vertrouwen, juist omdat wij zoveel delen met elkaar.
Het is zo kristalhelder dat God door mensen heenwerkt, juist in hart-tot-hart-verbindingen. Halleluja! LIEFDE!

Jeanne schreef op 27 februari 2015 om 17:46

Lieve Ermelinda, al wat u schrijft is zo herkenbaar.
Ik denk en ondervind dat, als mijn lichaam ziek is en vol pijnen zit, zodat je minder physische krachten hebt, op zo’n ogenblikken kan ik mij niet goed meer concentreren, voel ik mij wat verlaten en hulpeloos, ook op geestelijk niveau. Ben ik dan niet van de berg aan het afglijden?.
Op die momenten mensen rond je heen hebben of alleen in de eenzaamheid zitten, het maakt een zeer groot verschil om je dan gedragen te voelen. Maar telkens als radio Maria op staat wordt ik toch weer door het een of ander geraakt. Neem dan de draad weer terug op . Jezus is weer voelbaar. De vaste Rots onder steunt mij..
Bedankt Ermelinda voor het brandend kaarsje, dank je wel. Ik bid voor u.
Goede Vader in de hemel, wees ons allen nabij. Geef ons de kracht om meer liefde te leggen in ons gewoon ZIJN.op de plaats en in de omstandigheden waar U ons geleid hebt. Amen
Jeanne

"kind van god " schreef op 27 februari 2015 om 17:44

van mijn stuk gebracht door onbegrip…
verdrietig en bang…
waar slaat gij uw tent op heer…
zie naar mij om…

Jojanne schreef op 27 februari 2015 om 17:21

Na een lange en drukke dag thuiskomen in de rust en stilte bij God. Hoe goed voelt dat! Ja, Hij is de rots, het fundament onder mijn bestaan. Vandaag de sterfdag van mijn vader (2013), dus vanmorgen eerst naar de begraafplaats en daarna naar het verpleeghuis waar mijn moeder (92) woont. Alles bij elkaar een volle, maar ook mooie dag. Fijn om het af te sluiten met deze retraite.

Joge schreef op 27 februari 2015 om 17:02

Heer, Gij zijt mijn enige zekerheid.Hoe moeilijk is het soms uw wegen te blijven bewandelen
Als ik uit zwakheid niet doe wat u vraagt of iets doe dat niet strookt met uw woord, dan voel ik mij wegzinken in het niet. Ik verlies mijn innerlijke vrede en vreugde. Ik voel mij dan als de verloren zoon uit de parabel.
Schenk mij daarom eindelijk de genade van de gehoorzaamheid aan Uw Woord.

mark van de velde schreef op 27 februari 2015 om 16:43

In welk opzicht is mijn leven niet geslaagd?
Ten aanzien van God kan ik hem alleen maar dankbaar zijn omdat ik tevreden ben over de mogelijkheden die Hij mij ter beschikking stelde, en die ik bij vallen en WEER opstaan heb getracht te beleven als een Christelijk mens.
Aan deze opdracht wil ik blijven werken en bijschaven. Dank u Heer.

Lilly schreef op 27 februari 2015 om 16:08

Ja, de Heer is als een rots ,dat heb ik al van mijn ouders meegekregen ,en zo een erfenis is niet het slechtste deel !
Mijn vader ging op zijn knieën voor het H. Hart beeld ,als er wat was [ er was natuurlijk altijd wat [, meestal financieel] , en voor mijn moeder was het Maria , daar moest altijd een lichtje bij branden ,en dat doe ik nu ook nog. !
Zo wordt Blokker nog voor een faillissement behoed ! Dit is een grapje ,maar gelukkig kunnen wij katholieken ook nog wel eens een grapje maken , ook in zeer moeilijke tijden , waar ik middenin zit. Anders wordt het leven helemaal niet meer leefbaar ! Dus de rots blijft overeind ,en daar houd ik me aan . ! Lilly

Nelleke schreef op 27 februari 2015 om 14:13

Wat mooi om de verbondenheid met elkaar te lezen in alle berichten. Mijn geloof is dat God door mensen heen werkt. Ik zie dat ook hier gebeuren. Voor elkaar bidden, elkaar bemoedigen, dat maakt deze 40-dagen tijd, deze retraite bijzonder. Dagelijks de tijd nemen om de teksten te lezen en erover na te denken geeft rust in mijn drukke leven. In mijn bijbelgroep spraken wij deze week over het kwaad in de wereld. Onze pastor noemde het: Het mysterie van het kwaad. Zo heb ik niet eerder tegen het kwaad aangekeken, dat zovaak goede mensen treft (prachtig boek van H Kuschner hierover).

Carmelita schreef op 27 februari 2015 om 12:11

Door het lezen van dit gebed heb ik mij altijd gedragen gevoeld in moeilijke tijden.
Erom vragen en loslaten en dan gebeurt dit .
En ik heb het soms heel moeilijk gehad maar het vertrouwen bleef en is er nog en za,l er altijd zijn.
Wij zijn op deze aarde om te leren.
Ik ben gelukkig ondanks de moeilijke tijden die ik geb gehad. Veel geleerd hier van en nog steeds lerende.
En ik dank God hiervoor ik word altijd gedragen hoewel ik soms ook twijfelde maar het geloof is altijd krachtiger geweest.
Ik wens jullie allemaal heel veel liefde en kracht toe en blijf geloven ondanks alles wat in deze wereld gebeurd.
Doe ik ook. Carpe diem. Liefs

Lisette. schreef op 27 februari 2015 om 11:05

De vragen van gisteren spoken nog in mijn hoofd. Ik vind het juiste ritme nog niet om tot een goed gebed te komen.
Elke dag gaat het iets beter. De muziek op de achtergrond vind ik prachtig. Dan laat ik me gaan en voel ik me gedragen. Denk aan zusters of wie ook die tot God zingen. Ik word er rustig van.

Gisteren en vandaag sprak vooral de zin. Niet met onze voorouders heeft Hij dit verbond gesloten, maar met ons, zoals wij hier
nu levend en wel bij elkaar zijn.’
Dan denk ik aan de problemen van NU. Over euthanasie bloedonderzoeken voor onderzoeken. Abortus, homo’s , lesbienne voorbehoedsmiddelen. We leven nu wat denk God daar nu over?

Ook het woord gelatenheid=berusting=lijdzaam.
Of Gelatenheid= zelfzuchtige liefde kan transformeren in onbaatzuchtige liefde. Dit vind je dan op Google; Een prachtige zin heeft veel indruk op mij gelaten.

Wie deze woorden van mij hoort en ernaar handelt, kan vergeleken worden met een
verstandig man, die zijn huis bouwde op een rots.

Dat brengt me dan weer even in verwarring. Hoe moeilijk om God zijn wil in deze tijd te kennen. Tot rust brengt me dan weer de zin.
Want God zelf draagt zijn leven. Soms voel ik me gedragen. Soms niet. Door het gebed voel ik me dichter bij God. Door er naar te handelen. Niet door God gedragen.

Als mijn egoïsme groter is dan naastenliefde. Soms hou ik niet meer van mezelf van niemand. Ik noem mezelf dan levend dood. Als ik geen liefde in mij voel leef ik niet maar overleef ik. Dit gebeurt bijvoorbeeld door angst van ziektes, verlies van geliefde, ruzie. Dan kan ik niet bidden. Probeer ik terug te geloven. (credo) je geven aan = geloven heb ik bij jullie geleerd. Mij laten dragen .

Want God zelf draagt zijn leven. Daar eindig ik vandaag mijn gebed mee.

Ermelinda schreef op 27 februari 2015 om 10:45

Tijdens het gebed van vandaag merk ik op dat ik me vaak niet ‘gedragen’ voel, dat ik er in het ‘concrete’ leven alleen voor sta. Op momenten van crisis is er enkel het gevoel van ‘bedreiging’ en angst, het zieke, niet goed functionerend lichaam brengt me van m’n stuk.
‘Grond onder de voeten’ … juist… hoe krijgt een mens weer grond bij wanhoop en existentiële angst? Door een zekere ‘gelatenheid’, door een vorm van ‘overgave’? Heel soms lukt me dat zoals NU wanneer ik het hier zo mag vertellen aan jullie. Wat is mijn hunkering naar heling, gronding groot.
Jullie zijn zo’n mentale steun voor me danke danke danke om voor mij te bidden
Elly wat heeft de Heer jou gezegend met ‘juiste’ woorden, zo heilzaam te lezen.

Jeanne er brandt hier een theelichtje voor jouw onderzoek maandag

mar schreef op 27 februari 2015 om 10:32

Kleine aanvulling op: Willen zijn waar hij is. Daarheen gaan waar wij Jezus kunnen verwachten.B.v. bij armen, zieken, hulpbehoevenden.Òok in samenzijn van christenen, gemeenschap.

henk moens schreef op 27 februari 2015 om 09:38

ik houd van de rust en inkeer die de dagelijkse podcast mij geeft en de muzikale omlijsting die mij meevoert met alle heiligen nu en in de eeuwen der eeuwen

Leen schreef op 27 februari 2015 om 08:53

Elly , Jij gaf een fijne gedachte op Hendriks gebedservaring. Maar Elly zelf was ik gelukkig van uw antwoord,over de Vrede die de Heer ons geeft te horen.Maar hoe gebruik ik die vrijheid soms? :Op mijn manier dikwijls. Het deed goed dit ook eens van onze mede retraitanten te horen, en een les voor mij. Dank u.

Elly schreef op 27 februari 2015 om 08:21

Dag Hendrik, vind je het goed dat ik inga op jouw vraag en een antwoord geef ( er zijn mogelijk nog andere antwoorden mogelijk): in het N.T schrijft één van de leerlingen van Jezus : HIJ (Jezus) IS ONZE VREDE! Ik heb dat eens zo vertaald: als Jezus onze Vrede is, en God zegt: ” mijn Vrede geef ik je, Mijn Vrede laat ik je” of ” Ga heen in vrede” dan zegt Hij eigenlijk: Ik geef je Mijn zoon Jezus mee, want Hij is jouw vrede! Een vrede die de wereld niet kan roven, een vrede die blijft temidden van alles wat nog niet is. Die Vrede maakt ook dat wij niet bang hoeven zijn voor wat er allemaal gebeurt op aarde. god heeft de mensen eigen verantwoordelijkheid gegeven en een eigen wil en daar we nog in een zondige wereld leven misbruiken we die vrijheid en eigenverantwoordelijkheid. God kan niet ingrijpen, dan ontneemt hij de mens zijn vrijheid en verantwoordelijkheid! Maar wel heeft Hij ons Zijn Vrede geschonken. Met Kerst. Toen Jezus op aarde kwam en de engelen zongen: Vrede op aarde! Jezus op aarde dus! Die in ons mensen een welbehagen heeft. Zeker met Kerst proberen mensen dan eventjes de vrede in bv families te bewaren, maar het gaat om Jezus! Op Hem mogen we ons richten, om de Vrede te bekomen die alle verstand ( en geweld en oorlogen) te boven gaat. Als wij vanuit Hem, die Vrede is gaan leven, zal dat uitwerken naar buiten toe, naar onze omgeving. Dank u God voor uw Hemelse Vrede.

Marc schreef op 27 februari 2015 om 08:18

Dank, God, om de vastheid die Gij mij heeft,
om de keren dat ik dreig te vallen mij opvangt
om de keren dat ik dreig te verzanden mij uit het moeras trekt
Telkens mag ik mij gesterkt weten door te luisteren naar uw Woord
ik mag mij voeden aan de tafel van verbondenheid in de eucharistie

claire schreef op 26 februari 2015 om 23:23

nu is het mijn beurt om mijn VERBONDen heid levend te laten worden…
het WOORD van de HEER aan mij laten gebeuren…blij verrast om dit te ontdekken…
dank dank dank

ina schreef op 26 februari 2015 om 23:16

Ja, dit is een heel bijzondere ervaring – allemaal mensen die zo menselijk zijn…verlangend naar God in hun leven…
Ik geniet ook erg van het begin van de podcast: wees bewust dat God zijn liefdevolle blik op je ( mij) gericht heeft…dit wordt steeds meer realiteit…heel veel dank……

Hendrik schreef op 26 februari 2015 om 23:12

Ik geloof in God en Jezus Christus, maar waarom is er nog zoveel geweld en oorlog in de wereld.
De Heer wil vrede over gans de wereld, maar waarom gebeurt dit niet?
Soms geraak ik er moeilijk uit. Amen.

Lieve schreef op 26 februari 2015 om 22:21

Heer Jezus,hier ben ik weer Even alles achter me laten om alléén met jou te zijn.Alles wat me bezighoud mag ik nu aan uw liefdevolle zorg toevertrouwen.Bij U,mag ik tot rust komen en krachten herwinnen,liefde opdoen om wat de komende dagen met zich meebrengt aan te kunnen.Ik heb uw hulp elke dag en vooral de komende dagen hard nodig.

Adriana schreef op 26 februari 2015 om 22:18

Ja, ik lééf in dat vertrouwvolle verbond met Hem. Tegelijk heb ik een moeilijk te beteugelen depressie. Vandaag ervaar ik dat dit samen kan gaan, zoals deze God van het verbond ook niet, mocht ik dat hebben, een gebroken been zomaar laat verdwijnen als ik in Zijn verbond leef. Ineens mag ik er zijn in dat leven met Hem, depressie of niet. Dank Je wel, lieve Heer!

tochtgenoot schreef op 26 februari 2015 om 21:58

God verborgen door een wolk. In het verborgene aanwezig tijdens zijn leven op aarde. Verborgen aanwezig in de kleine hostie. Verborgen aanwezig hier naast mij, in mij. Een wonder. Voort-Durend Aanwezig. Heer verdrijf alle duisternis uit mij. Wijs mij de weg. Open mijn ogen en mijn oren. Moeder bid ons, Altijd-Durende bijstand. Bid voor onze kinderen, onze priesters. Voor vrede en liefde in ons allen. De echte vrede. De vrede van Christus. Amen

Len schreef op 26 februari 2015 om 21:50

Dank je Elly, ja, de topervaring (en) hebben wij nodig ,om als het minder goed gaat of als wij zijn afgedwaald , aan die ervaringen terug te denken die ons dan het verlangen geven weer te keren naar die liefdevolle God ,naar zijn mateloze liefde voor ons , voor mij …en zo ontvangen wij dan weer de kracht om verder te gaan …omdat je je gedragen en gekoesterd weet. omdat je weet…Hij bemind mij.

Cilia Sommen schreef op 26 februari 2015 om 21:43

Het wordt adembenemend, vooral door de podcast.
Ik beluister ze meermalen, ook van de vorige dagen.
Rots, Petrus, op een rots bouwen, rotsvast. Oer gevoel.

Marjolein Povel schreef op 26 februari 2015 om 21:37

Ja, God is trouw, maar dan…… Ik voel, dat naar mate ik mijn hart meer open naar hem, mijn hart meer geopend wordt naar mijn medemens. Dan schrik ik. De berichten van alle bezoekers laten mij zien, dat ik niet alleen ben in mijn worsteling om steeds te bouwen op God en er voor elkaar te zijn. Voor mij is het gastenboek misschien wel het mooiste van de hele retraite. Laat al deze mooie woorden ons komende nacht dichterbij God brengen. Dank je wel Jezuïeten

vreemde vogel schreef op 26 februari 2015 om 21:34

Ik ben een vreemde vogel. Leef liever rustig ergens apart. Wil Hem danken voor mijn geloof. Het maakt mij anders. Het plaatst mij in vogelvlucht boven het geheel. Wat wil Hij van mij? Ontzag en liefde. Mijn hart. Ik ontmoet Hem in zijn Woord. Dank U Heer. Dank U voor mijn geloof, dat is niet mijn verdienste, maar uw geschenk. Amen

Monique schreef op 26 februari 2015 om 21:32

Ik ben zo ontzettend dankbaar dat er deze keer de podcast bijzit. Hierdoor kan ik persoonlijk stiller worden en beter opnemen. Dank hiervoor.

een mens op aarde schreef op 26 februari 2015 om 21:20

Te snel wil ik alles doen, lezen en luisteren. Ik heb geen geduld om op het einde van de podcast te wachten. Doe t toch. Dwing mezelf. Moet stil worden. Bewust worden van zijn liefdevolle blik op mij. Wat ik verlang? Ik verlang altijd dat mijn kinderen geloven (nu al) zoals wij geloven. Dat ze blij mee gaan naar de kerk. Mee willen op bedevaart. Dat ze verlangen naar Hem. De barmhartige, de liefdevolle, de levende God. Soms ondergedompeld in zorgen of verdriet. Overspannen. Moet meer loslaten en aanvaarden. De mens wikt, God beschikt. Vergeef me Heer, U die met mij meereist, alle onheilige plaatsen waar ik U gebracht heb. De onheilige gedachten, woorden, gevoelens. De boosheid en het zelfmedelijden. De trots. Vergeeft mij, ons. Amen

bir schreef op 26 februari 2015 om 21:04

wat heeft mijn hart geraakt, Brood. Voedsel. Leven. Uit de hemel neergedaald. Huis van brood, Kribbe. Messias. Lam onder de lammeren. De herder zoekt zijn schaapjes. Verbonden in liefde. Veilig. Geborgen bij U. Dank U. Blijf ons nabij, ook bij de andere schaapjes. Amen

Martin schreef op 26 februari 2015 om 20:40

Door wat ik allemaal lees en tot me laat doordringen van de teksten van de retraite voel ik dat God zo nabij is, en door wat ik allemaal meemaak de laatste tijd lijkt Hij ook zo oneindig ver weg…. Dat doet pijn. Toch wil een nieuw verbond met Hem aangaan…

emmeke schreef op 26 februari 2015 om 20:40

Zijn liefde is gericht op ons. Hoe wonderbaar is deze liefde van de Vader voor zijn kinderen. Zeker als je zelf kinderen hebt, kun je t een klein beetje begrijpen. Hoe wij deel uitmaken van een heilige familie. Hoe onwaardig wij zijn. Maar Hij tilt ons op naar Hem. Als wij hem laten. Als wij hem vertrouwen. God de Vader laat mij nooit los! En trek ook allen om wie ik geef tot U, hier en in het hiernamaals. Help ons uw aanwijzingen op te merken en te volgen. Ik dank U voor deze dag. Voor de vogeltjes die ik hoorde fluiten, voor de lieve mensen die ik ken. Voor nieuwe moed om verder te gaan. Zegen deze nacht, en houdt met uw engelen over ons allen de wacht. Amen

Frank schreef op 26 februari 2015 om 20:18

I love the law and rules even though I am not always able to follow them.

Antoinette schreef op 26 februari 2015 om 19:56

Wat fijn om zo in gedachten met U de rust voelen komen in je hart.