Gastenboek

E.M. schreef op 22 maart 2016 om 18:12

Waarom is deze zo koud en genadeloos ?
Waarom zijn wij zo als we zijn ?
Waarom kan dat niet anders?
Waarom is zijn lijden dan voor niets geweest?
Omdat wij een vrije wil gekregen hebben ,en denken dat we het zelf wel kunnen ,en geen Gods daarbij nodig achten .
Daarom Heer smeek ik U red deze wereld ! en breng vrede onder alle volkeren .Amen

lilian schreef op 22 maart 2016 om 17:38

Petrus die van uw houdt maar U toch heeft verloochend .in uw barmhartigheid schonk U hem vergiffenis en zegt tot Petrus “”in het huis van mijn Vader is er ruimte voor vele. Ook ik bid tot U , schenk mij ook vergeving in uw barmhartigheid, voor al mijn fouten, wees mij een veilige haven. Heer help mij om ook te leren vergeven,

Anke schreef op 22 maart 2016 om 14:39

Vanuit Jeruzalem: https://www.youtube.com/watch?v=6LY1FCOsGaU
Wat een liefde zo groot! Deze opname wil ik delen omdat ie mij raakt!

Lilly schreef op 22 maart 2016 om 12:06

Petrus is spontaan en gelooft op dat moment ook wat hij zegt . Maar hij overschat zichzelf , Doen wij dat soms zelf niet allemaal ? In en door beproevingen worden wij sterk en leren wij onszelf kennen . Wat ik aangrijpend vind ,dat na het verraad Petrus zich de woorden van Jezus herinnert en bitter weent , want hij hield oprecht van Jezus. Daar waar liefde is , wordt alles overwonnen , ook onze missstappen . Heer , help ons toch barmhartig te zijn en andere zwakkere mensen te vergeven, Wat zou de wereld er anders uitzien !
Lilly

Herman schreef op 22 maart 2016 om 07:16

Met redeneren en een intelectuele benadering vind ik God niet, hoezeer ik het ook heb geprobeerd. Dan maar leunen op ervaringen. Daarna maar genoegen nemen met wandelen met God, Hem ervaren in de dagelijkse omgang. Na deze retraite nog weer ‘minder’, alleen nog maar leven van en uit barmhartigheid. Ik vroeg me af hoeveel God aan mij heeft; kan Hij trots zeggen: dat is er een van Mij? Maar blijkbaar is het genoeg als ik net al Petrus ben. Ondanks zijn verloochening toch een rots. Ik probeer te leven van barmhartigheid.

Cathleen schreef op 22 maart 2016 om 02:06

Ik was in 1997 en 1998 het gekwetste riet. Daarna heb ik nog tien jaar geleden vanwege de gevolgen. God heeft mij weer opgericht, nu al bijna 8 jaren lang. Hij is altijd met me geweest. En hoe heeft hij mij opgericht!!! Iedereen die mij nog kent van mijn gekwestste periode vraagt zich af hoe ik als zwak mens bepaalde dingen heb kunnen realiseren/mijn levensdoelen heb kunnen bereiken. ik geef God alle eer. God is groot en goed! DANK U WEL VADER!!!

Doke schreef op 22 maart 2016 om 01:04

Hoop is wat wij nodig hebben om door te gaan in het leven. Het kan soms zo moeilijk zijn en is opgeven dan de eerste gedachte. Zoals Jezus zich in de Goede week heeft gedragen. momenten waarop geen hoop meer is. Twijfel aan alles. Zelfs zijn vrienden laten hem in de steek.Dat overkomt mij en ook anderen steeds weer. Met wie kan je jouw gedachten delen als iets weer verkeerd dreigt te gaan?Moeten we dat pitje uitblazen en als een geknakt rietje maar afwachten .
Ons geloof is dat we steeds hoopvol gestemd zijn.Geloven in de kracht van het gebed en doorgaan aan de hand van God die ons steeds weer liefdevol zal blijven leiden tot het einde toe. Hij is onze Goede Vader. op wie wij altijd op kunnen en mogen rekenen. Dus niet opgeven maar doorzetten ook op de moeilijkste momenten.

birgitta m schreef op 22 maart 2016 om 00:50

Mijn Heer en mijn Koning
U de zo lang verwachte Messias
Door het fiat van Maria
eindelijk op aarde gekomen
onder ons toen als Mens
in ons nog steeds in de eucharistie
om ons uw genadegaven te geven
Ik kijk op naar het Kruis
met uw lijdend lichaam
al het kwaad op aarde
heeft zich op U gericht
U heeft het toegelaten
U was gehoorzaam aan de Vader
Ik piep en kreun en steun
en wordt boos
bij de minste tegenslag
verraad
wat doet verraad vreselijk pijn
U stond het toe
Spot is vernederend
U stond het toe
Geseling door de soldaten
te erg voor woorden
U stond het toe
Verlaten door vrienden en Vader
U doorstond het allemaal
voor mij, voor ons
Ik wil met U mee op uw weg
Ik wil wenen met de vrouwen
Uw blik opvangen als Maria
Uw gezicht wissen als Veronica
in stilte naar U kijken
De wonderbare GodMens
Mijn Redder
De Liefde in Persoon
De Vergeving,
De Bron
Heer help mij
help ons
opdat allen knielen voor U
Amen

claire schreef op 22 maart 2016 om 00:48

JEZUS ik voel als de kwijnende pit
GIJ ziet mij … gij ziet naar mij om…
in uw blik voel ik warmte…verwarm mij omgeef mij ,ik heb U zo nodig
leer mij BARMHARTIG zijn…
niet roepen
niemand breken
meester worden in het dienen, naar uw VOORBEELD…
HEER JEZUS, hoe wonderbaar zijt…
dank u… ontferm u over mij.

Mary Jane schreef op 21 maart 2016 om 23:30

Als ik me in de steek gelaten v0el, voel ik me verdrietig, soms boos. Ik kan het als onrecht ervaren. Nu ik ouder ben zie ik veel meer de mens die dat doet. Vaak is het niet eens de bedoeling dat ik in de steek gelaten wordt, maar komt het zo beter uit voor die persoon. Ik weet ondertussen ook dat het mettertijd weer goed komt. Met wat geduld van mij. Een ieder heeft zo zijn redenen en ik ben niet het centrum van de wereld. Zou Jezus ook zo gedacht hebben. Mooi vind ik, dat als ik iemand in de steek laat, ik me niet hoef te verontrusten. Hij zal ondanks mijn ‘ontrouw’ begrip hebben voor mij als mens, als de unieke mens die ik ben met mijn motieven, redenen, verlangens. Misschien is dat wel die ruimte voor de vele unieke mensen. Voor ons mensen zijn mensen vaak moeilijk te begrijpen. Met een enkeling kom je tot diepere dimensies van het menselijk zijn en begrip.

Bernadette schreef op 21 maart 2016 om 23:15

Vandaag, begin van de goede week, het lijden wordt voelbaar.
De vastenbezinning ‘Maria, de lijdende Moeder’ door R.P. Etienne Herrebaut O.S.A. heeft me geraakt.
Hij verwoorde het volgende: ‘De bodem van haar hart is omgeploegd’
De korrel van het zaad sterft, om opnieuw te leven.
Maria, is het moederlijk gezicht van God.
Het hart bloed, maar de Liefde overwint.
Maria, staat onder het kruis, omdat wij ons lijden kunnen toevertrouwen.
Wat een Liefde!!!

jeanne.h schreef op 21 maart 2016 om 22:01

Een lang gekoesterde droom. ik had niet gedacht dat de droom die ik over mijn leven had zo zijn uit gekomen ik verwachtte liefde en goedheid maar juist het tegenover gestelde ontving ik mijn verwachtingen waren te hoog gespannen geweest. Veel later roepte HIJ niet tegen mij maar Hij wenkte Hij ondersteunde mij ik behoorde aan hem toe. ik laat mijn stem wel horen het geknakte riet heeft mij niet kunnen breken en het kwijnende vlas pit niet kunnen doven IK voelde me ook als een slaaf altijd door mensen geplaagd en vernederd maar ik voelde me door god aan gesproken te weten en te voelen. Als ik het gekweste riet niet was hoe zou men met mij zijn om gegaan ik leed onder die geestelijke armoede ik deugde nergens voor en niemand zag hoe eenzaam en alleen iemand kon zijn niemand begreep het en ik liet het allemaal gebeuren. Toen kwam iemand in mijn leven mijn die mijn vlas pit niet doofde en het geknakte riet weer kracht weer kracht gaf om weer recht op te gaan Als gebed bad ik vanavond psalm 22.erg geliefd bij mij.

Luís Weel schreef op 21 maart 2016 om 21:49

Uiterlijk kan ik gemakkelijk met kritiek omgaan en lijk me er niet zo aan te storen. Tegenover wie kritiek op mij heeft, kan ik vrij aardig mijn gezicht in de plooi houden en sla niet snel terug. Maar innerlijk doet het me veel: miskenning van dingen die voor mij heilig zijn veroorzaakt wrok, mismoedigheid, gevoel van minderwaardigheid, vooroordelen jegens mensen die ik dan zielig, star, traditioneel of onwetend vind.
Het geknakte riet moet niet gebroken worden, de vlaspit mag niet doven.
Jezus trekt zich ons lot aan. Hij lijdt eronder. Dienstbaarheid en geen heerszucht, jezelf kunnen uitschakelen voor een ander, zoals iemand die in het koude water springt om met gevaar voor eigen leven iemand te redden die in nood is.
Jezus wil ons opwekken, stimuleren om zijn manier van zijn en doen gestalte te laten worden in ons leven. Ik bid dat deze goede week mij bereid maakt om te leven in dienstbaarheid en barmhartigheid

Lieve schreef op 21 maart 2016 om 20:45

Petrus was zeker niet blij, toen hij die woorden van Jezus over zijn komend verraad hoorde. Hij voelde zich vermoedelijk verontwaardigd, onderschat, niet echt gekend door zijn Meester. Met die gevoelens heeft hij waarschijnlijk de volgende woorden niet eens gehoord hebben. – Ik ben wel eens in een dergelijke situatie geweest. Ik voelde me verdrietig en onbegrepen: ze geloofden me niet! Gelukkig was de situatie bij mij toen niet zo dramatisch en wezenlijk.. Dat is vaak een belangrijk aspect wanneer men een rol in een situatie uit een verhaal probeert over te nemen: de dramatiek, de levensechtheid is er niet. En ik weet hoe het verhaal verder loopt met Petrus en die kraaiende haan, Petrus kende dat vervolg nog niet!- En nu met hernieuwde moed en inzet de steile weg naar Pasen op!

Maria schreef op 21 maart 2016 om 19:48

Gisteren op palmzondag heb ik me bij de menigte aangesloten. Eigenlijk houd ik niet van menigten maar ik wilde Hem zien. Ik stond op een plekje waar Hij langs zou komen. Ik zocht zijn ogen opdat hij mij zou zien en ik zou weten: Hij heeft mij lief. Dat is het beeld dat ik heb wanneer ik me tijdens het gebed in Zijn aangezicht plaats.
Een paar jaar geleden was ik door ervaringen op mijn werk het gekwetste riet. Maar hij heeft mij opgericht. Juist in deze moeilijke periode voelde ik zijn ogen op mij gericht. Dank voor Uw aanwezigheid in mijn leven.

Christi Bartelink schreef op 21 maart 2016 om 18:37

Heer, wat is het mooi om te merken hoeveel kracht gebed kan geven. Enkele weken hier thuis waren heel moeilijk en heel zwaar, ik voelde me enorm alleen, heb veel alleen gebeden ook. Nu is, door de kracht van gebed, de rust weer wat gekeerd. Nu kunnen we ook weer samen bidden. Heer, ik dank U dat we met elkaar als gezin weer op een betere weg zijn gekomen. Nu op naar Pasen, en door al die bijzondere dagen heen met de gemeenschap.

Lode schreef op 21 maart 2016 om 18:25

“Doe dit tot Mijn gedachtenis’. Er zijn voor de ander.

marion mreijen schreef op 21 maart 2016 om 18:04

Ik wens iedereen een mooie ,en een goede stille week toe.Een mooie Palmzondag met kleinzoon meegemaakt.En dat was een goed begin van deze week.

lilian schreef op 21 maart 2016 om 16:57

We zijn de stille week ingegaan met de wetenschap dat het voor Jezus een tijd is van lijden voor ons. Door zijn lijden worden wij verlost uit het duister. Vader ik vraag U voor allen die lijden onder eenzaamheid pijn ziekte en gemis dat zij kracht en hoop vinden bij U .Dat U hen door het lijden heen haalt.

Greetje schreef op 21 maart 2016 om 15:07

Juist deze woorden van Barmhartigheid van vandaag (321-3) motiveerden mij om te zwijgen in/door ontstane omstandigheden dit weekend. Dank U dat U de juiste woorden geeft, heel deze retraite door! Dank dat U al mijn gedachte en woorden kent, mijn zitten en gaan en mij zo de juiste weg leert! AMEN!

Carla schreef op 21 maart 2016 om 12:23

Gister een hele mooie dienst meegemaakt op Palmzondag.
Kwam heel diep bij mij binnen.
Nu de hele stille week in gegaan met diensten op Witte Donderdag, Goede Vrijdagen Stille Zaterdag.
De week die mij altijd héél veel doet.

Ik wens u allen een hele mooie, goede stille week toe!

Lilly schreef op 21 maart 2016 om 12:07

Dat voelt beslist niet goed om als gebroken riet behandeld te worden . Helaas , het gebeurd aan de lopende band . Het ergste is ,als het door mensen gebeurd waar je het het minste van verwacht . Zo moet Christus zich dus gevoeld hebben . Zo vreselijk ,, maar hij deed het voor ons en het maakt de last die wij te dragen hebben , toch lichter. Heer ,help ons toch onze last te dragen , hoe moeilijk het soms ook is. , want het verdriet is groot !
Lilly

Lucia Wong schreef op 21 maart 2016 om 08:58

Palmzondag , ja mooie kleurschakering groen met rood ,
maar binnen in mij raakt het zo diep ,
altijd al zo geweest .
Mooi weer spelen en morgen Kruisig Hem .
Neen, wij mensen hebben er niets van geleerd .
Het gebeurd elke dag nog !
Zeker op de werkvloer en zelfs in de kerk .
Dat maakt verdrietig ….heel verdrietig .
Gelukkig is daar die Goede Heer , die dat wel begrijpt !!
En ,….en ……daar aan dat ruw houten kruis , ons mensen vergeeft .
Mensen ,wat heb IK u misdaan ?
Waarmee heb IK u bedroefd ????

Birgitta m. schreef op 21 maart 2016 om 01:24

Lieve Jezus, mijn Heer, mijn Schepper, mijn Redder ontferm U over mij, over ons. Ik voel een los vlotte op de wijde zee. Tot wie kan ik mijn toevlucht nemen? Alleen bij U. Mijn verdriet, mijn lijden schenk ik U, Ik zal het proberen te dragen. Help mij barmhartig te blijven. Zegen hem. Amen

Luís Weel schreef op 20 maart 2016 om 23:53

Als er iets bijzonders gebeurt op straat worden we nieuwsgierig en gaan kijken. Die vreemde stoet met de man op een ezeltje trok natuurlijk bekijks. Veel mensen juichten uitbundig, waaronder natuurlijk de opwinding van de kinderen een handje hielp. Een juichende stoet trekt de stad binnen. Ik ga mee, zoals ik vanavond naar een passieverhaal ging in een kerk. Eenvoudige vertelling, afgewisseld met heerlijke ritmische gezangen. Ik wil in de paasweek met Jezus meegaan en voelen hoe hij door onze straten gaat, bejubeld, gewantrouwd en daarna verraden, verguisd en op het kruis geslagen. Heb ik de moed om die lange lijdensweg tot het eind mee te maken en niet te vervallen in lafheid en ontkenning? Met al mijn geloof in Jezus als Zoon van God en redder van de wereld door dienstbaar te zijn en barmhartigheid uit te stralen, voel ik me niet beter dan Judas, die hem verraadt, Petrus die hem ontkent, de farizeeërs die hem uitlachen en beschimpen en een einde aan het koningschap van de barmhartigheid en dienstbaarheid willen maken om hun eigen positie niet in gevaar te brengen.
Zal ik na bittere tranen over mijn falen tot het einde van mijn leven kunnen zeggen: “Jezus, ik wil bij u blijven, ik heb heb u lief en wil getuigen in een wereld en maatschappij waarin u in vergetelheid bent geraakt. Help mij om er openlijk voor uit te komen dat Uw barmhartigheid het zal winnen van alle grootheidswaanzin in de wereld. Geef me de stem van de Romeinse centurion naast het kruis die zei: Deze is waarlijk de Zoon van God.”.

Lieve schreef op 20 maart 2016 om 21:19

De tekst van Jesaja spreekt me sterk aan. Wat ik daar lees is zo diep en zinvol dat ik dat woord ‘dienstknecht’ niet eens zou merken, wel wat volgt:’mijn uitverkorene, die me welgevallig is’. En dan zeker die troostende, hoopvolle woorden over het ‘gekwetste riet’ en de ‘kwijnende vlaspit’. In dat gekwetste riet herken ik me niet zo direct. Maar die haast gedoofde vlaspit ken ik wel: zo voelde ik me in tijden dat het me minder goed ging, wanneer ik de liefde van de Heer niet gewaarwerd of herkende. Hulp was er dan gewoonweg niet te vinden. Wie zou er zich aan geïnteresseerd hebben of er tijd voor gemaakt?

jeanne.h schreef op 20 maart 2016 om 21:03

Ik hoor het gejuig van de mensen wat een feest de koning komt ik twijfel of ik mee zou doen, ik kijk naar de groep die voorbij trekt en zoek iemand of ik die ken en met wie zou ik meegaan? Hoor mij toch waarom zou jezus mij moeten horen ik zou liever een aleluia laten horen dat voelt beter bij mij dan een hosanna. Ik begin nu te twijfelen wat ik zou zingen? Ik zou U graag een vraag willen stellen waren maar ik ken je toch of niet waar om doe je dat zo. Ze hebben je uit de tempel gejaagd-naar de afgrond gewezen- zoveel wonderen verricht? maar als ik je nu aan kijk jezus kan ik alleen jou stem horen ik doe dit om jou te verlossen met mijn geduldige altijd durende liefde voor jou.

lisette schreef op 20 maart 2016 om 21:01

Zelf tussen het volk ‘hoor mij toch roepen’ dat denk ik niet. Een tegenstander knarsetandend er achter lopen ook niet. Achter wat kijken heel misschien.
Zo moedig zijn om tegen het gezag te durven protesteren zou ik dat kunnen? Opkomen tegen onrecht. Als het zo zou zijn is het door zijn kracht in mij. Ik heb tot mijn grote schande nog nooit met optochten mee gedaan. Nee ik blijf liefst thuis. Protesteren tussen veel volk niets voor mij.

Als kind van God , Zijn Vader en onze Vader in mij, zou ik mee moeten juichen .

Ook kennen we het verhaal. We gaan Hem aan het kruis hangen. Wat een triestige gedachte. Zijn opstanding geeft me op het ogenblik een magere troost. Waarom moet Hij zo lijden? Is toch moeilijk te begrijpen. Welke vader kan dat zijn zoon aandoen.

paul schreef op 20 maart 2016 om 20:10

mijn leven richt zich op mensen en dingen die ” er niet goed voorstaan “; de afhakers, ouderen die beweren dat ” het allemaal niet meer voor hun pensioenleeftijd is “, de kerk die gereduceerd wordt tot het negatieve dat bekend raakt…..
Persoonlijk ben ik een ” egobasher “: mezelf beschuldigen en me daardoor vereenzaamd ervaren. De ontmoeting met Christus in de eucharistie doet me al vele jaren ” deugd ” en geeft me de “” drive ” om verder te gaan.

Rita Blaauw schreef op 20 maart 2016 om 17:38

Tja, dat veulentje……Jezus heeft altijd gezegd, dat hij was gekomen om “de Wet en de Profeten te
vervullen”. Hij doet dat dus ook en dat verwijst o.a. naar het Oude Testament, het boek Zacharias ,
hoofdstuk 9, vers 9.: “Juich Sion, Jeruzalem schreeuw het uit van vreugde! Je koning is in aantocht,
bekleed met gerechtigheid en zege. Nederig komt hij aanrijden op een ezel, op een hengstveulen”.
Jezus kwam niet om te heersen, gezeten op een paard (dat daarvoor model staat), maar om te dienen. Bovendien was het niet ongewoon in die tijd, dat rabbi’s zich verplaatsten per ezel.
Maar waar komen al die mensen plotseling vandaan?
Ik denk wel, dat ik een van die mensen zou zijn, als ik er van gehoord had.
Maar wat, als we de Intocht naar vandaag verplaatsen en Jezus op een landbouwtruck Amsterdam zou binnen rijden…?
Ik ben er niet zo zeker van, dat ik Hem als zodanig meteen zou herkennen en toe zou roepen……
Hoewel ik best wel in die speciale verwachtingssfeer zou willen zijn, zoals toen
het geval was.
Misschien toch een berichtje in de krant van maken?

marlo schreef op 20 maart 2016 om 17:28

Na een week griep weer verder gaan. Waar is mijn vertrouwen toch? God ik vind het zo lastig te blijven vertrouwen in Uw Liefde. Wilt U mij (en anderen) bijstaan in deze week voor Pasen. Dat wij mogen blijven vertrouwen in Uw Liefde – dat U ons niet in de steek laat. Dank U.

Marianne Johanna schreef op 20 maart 2016 om 16:30

Mijn Heer en God,

de manier waarop men U,
de zachtmoedigheid en goedheid zelve,
vernederd, bespot, geslagen en uiteindelijk ter dood gebracht heeft,
kan ik niet bevatten.

Vandaag trekt U Jeruzalem, de stad waar men U ter dood zal brengen, vrijwillig binnen,
gezeten op de rug van een ezelsveulen.
Als Uw blik de mijne zou ontmoeten in de menigte, dan zou ik met stomheid geslagen zijn,
onmachtig om onder woorden te brengen wat ik voor U voel.
Ik zou huilen, van vreugde, van liefde,
want mijn hart is niet groot genoeg om te bevatten wat ik voor U voel.
En ik zou huilen, van diep en onnoembaar verdriet
om wat U te wachten staat,
omwille van ons, omwille van mij.

lilian schreef op 20 maart 2016 om 16:13

Bij de begrafenis van een familie lid was ik te vroeg in de kerk. Er hing mooie kruisweg statiën Ik heb toen alle kruisweg statiën biddend afgelopen. Ik was onder het indruk van de pijn die er vanaf straalde. De pijn van het lijden en ook Jezus gebrokenheid . Ik bad tot Hem, Ik zie de pijn die U ook voor mij geleden hebt Het ontroerde mij. Dank U Heer voor mijn verlossing.

Lilly schreef op 20 maart 2016 om 15:22

IK niet zo een type ,dat langs de kant van de weg gaat staan juichen , dat deden wij als kind met Sinterklaas , maar daar bleef het wel bij . Nee, ik ben meer iemand van de achtergrond , die wel ter plaatse is , maar wel meeleeft en op Goede Vrijdag meelijdt . IK probeer te bidden ,voor de mensen , waar ik verdriet over heb en maar niet van mijn goede en oprechte bedoelingen kan overtuigen . Lieve ,Goede Heer help ons , ik bedoel het goed en U weet het , laat mijn goede bedoelingen toch eens mogen landen ! Amen c
Lilly

E.M. schreef op 20 maart 2016 om 13:59

Stil zijn, niets zeggen,in je hart door laten gaan hoe Hij bejubbeld werdt, om Hem daarna aan Zijn Kruis te laten Hangen . voor wie ? voor ons !
Stil zijn ,in gedachten met Hem mee Gaan .
Stil zijn,samen met Maria onder zijn Kruis staan .
Stil Zijn .Voel de Stilte om je heen !en denk Aan Jezus lijden voor iedereen.

Leontien Bekker schreef op 20 maart 2016 om 13:50

of als het ezeltje dat Hem mag dragen …

Mary Jane schreef op 20 maart 2016 om 12:13

Zo blij ben ik dat Hij in Jeruzalem aankomt. Ik juich. Maar ik weet ook hoe het er van binnen bij mij uit kan zien en dat soms de barmhartigheid ver te zoeken is. En soms ook niet – dan kan ik echt barmhartig zijn. Misschien ook wel tot mijn eigen verbazing. Ik denk dan altijd dat Hij het is die in mij werkt. Een mens heeft toch altijd last van tegenkrachten in zichzelf, door angst, niet geaccepteerd te worden als je iets doet wat een ander niet uitkomt – als is het nog zoiets goeds. Het vraagt moed om consequent barmhartig te zijn, Kijk naar Hem – Hij leefde die moed en die barmhartigheid tot het einde. En Hij kende / kent ons. Hij is mij/ons barmhartig, want Hij is nog steeds aanwezig in mijn leven. Mij onderwijzend en sturend.

Len schreef op 20 maart 2016 om 11:19

• Of misschien als iemand die niet in het verhaal genoemd wordt, maar die er in mijn voorstelling bij behoort te zijn. Bv. ikzelf? Liefste Jezus , als ik toen ter plaatse was geweest had ik zeker meegejuicht en U alle eer gegeven. Nu kan ik alleen maar verdrietig zijn. Verdrietig om de mens die zoekt boven de anderen uit te steken . Die alle eer voor zichzelf wil opstrijken. De mens die wil toegejuicht worden .Vandaag Hosanna en morgen kruisig hem. Behoed mij met de wind mee te waaien. Geef mij altijd bewust te blijven dat wij door lijden en dood de vreugde van de opstanding mogen smaken.

Marjolein Povel schreef op 20 maart 2016 om 06:52

Het afgelopen najaar schilderde ik de icoon van de Heilige Michael. O, wat had ik daar op de duur een moeite mee. Het goede overwint het kwade! Ik werd geconfronteerd met mijn eigen geloof in de verlossing. Dat bleek toch wel heel beperkt te zijn tot mijn schrik. Tijdens deze retraite doen mij de vele woorden uit het gastenboek goed. Het is schitterend om te ervaren hoe ik niet alleen ben met die worsteling en hoe ieder voor zich probeert er een oplossing voor te vinden. Het was een door mij niet eerder ervaren vorm van communicatie. Jezuïeten en gasten, dank jullie wel.

Birgitta m. schreef op 20 maart 2016 om 00:59

Lieve Jezus, vergeef mij want ook ik heb me schuldig gemaakt aan arrogantie. Ook ben ik vernederd Door de arrogantie van anderen. Nu ben ik ouder en wijzer, help mij om eenvoudig en liefdevol te zijn zoals U ons voordeed. Amen

Birgitta m. schreef op 20 maart 2016 om 00:49

Lieve Jezus, vergeven is niet makkelijk. Ik kan mijn boosheid. Verdriet. Teleurstelling niet zomaar opzij schuiven. Maar als ik voor degene bidt die het kwaad aanrichtte, doet U de rest en geneest mijn hart. Dank U Heer. Amen

Birgitta m. schreef op 20 maart 2016 om 00:40

Lieve Jezus er gebeuren wonderlijk mooie dingen. Dankuwel! Ik geniet van de psalmen van David. Ook is hij uw uitverkoren gezalfde koning. Hij kan zijn gevoelens zo goed omschrijven. Hij zoekt U altijd bij alles wat hij doet. Uitverkoren en zwaar beproefd. Lieve Maria bidt voor x om bekering aub. Lieve Jozef heel veel liefs van mij vandaag op uw feestdag!♡ wilt u bidden voor mijn 4 scholieren? Lieve Jezus, morgen wordt U binnengehaald als n Koning. Halleluja ♡ moge uw vrede op aarde komen! Amen

Carla schreef op 20 maart 2016 om 00:01

‘ Mijn God, mijn God waarom hebt u mij verlaten ‘ geeft de vertwijfeling aan wat zeer realistich is.
Een zeer diep verlaten gevoel , een roep uit de woestijn. Bij ‘ Uw handen leg ik me neer ‘ geeft een vorm van vertrouwen en overgave aan.. Zo is Jezus weg ,op weg naar Pasen en weer verder dan dat. Het raakt me deze bezielde mens.

Elli Witteman schreef op 19 maart 2016 om 23:31

Bedankt voor de Bijbelteksten en de suggesties voor het bidden. Ik bid ze elke dag.

Luís Weel schreef op 19 maart 2016 om 22:33

Eens hoorde ik een uitdrukking: “Een arme kan alleen maar vooruit gaan, als de politie achter hem aan zit.” De armsten lijken altijd wel de dupe te zijn, de slachtoffers van de bovenklasse. Soms vraag ik me af: Zijn we in Europa werkelijk zo bezorgd om de vluchtelingen? Het lijkt er meer op dat onze zorg is: hoe sluiten we de grenzen zodat we niet teveel overlast ondervinden. We houden van expansie en produceren onze goederen in het buitenland. Dat geeft meer winst, want de lonen zijn er lager. Maar waar blijft in al die productieprocessen de zorg voor de arbeiders elders, het opbouwen van structuren van welzijn voor de bevolking? De wereld zit vreemd in elkaar! Ik word vaak zo opstandig als ik kijk naar hoe de mensen niets om elkaar lijken te geven en van de ander een nummer maken. Veel structuren in onze maatschappij zijn bolwerken bedoeld om te korten op de zwakkeren.
Jezus komt in opstand tegen deze wereld. Hij sterft in de verdrukking en solidair met de verdrukten die uitgesloten zijn. Zijn antwoord is: hun lot delen, met hen ten ondergaan in de dood.. Zijn Opstanding is het antwoord. Het woord “Opstanding” lijkt me beter op zijn plaats als het woord “Verrijzenis”. Jezus leeft en spreekt in opstand tegen een goddeloze wereld, en maakt zichzelf slachtoffer in solidariteit met alle slachtoffers. Zo is zijn weg naar de opstanding, waarnaar wij uit mogen zien als we met Hem meegaan. De weg die leidt naar het heil is een smal pad vol obstakels. Dat geldt voor ieder van ons. Christus volgen is en blijft een lijdensweg..

jeanne h schreef op 19 maart 2016 om 22:25

het is zaterdag ik praten met God over vandaag ik ben bij de priester geweest voor de biecht na deze retraite,meer had ik niet nodig een woord van vergeving. In het boekje van Andre Loef over vergeving las ik deze tekst over Jezus en Judas :was Judas maar naar jezus terug gegaan was voor hem ook vergeving geweest en met dat gevoel ben ik vandaag naar de priester gegaan. met een blij voel ben ik naar huis gegaan ik had in de trein wel alleluia willen zingen . Hij verwijt mij dat ik afgeleerd heb wat ik geleerd heb van hem. Het is vaak een houding waar ik vaak tegen op loop IK zie de minachting niet zozeer tegen mij maar andere veel pijn van onder vinden en Afrika was duidelijk de ene stam zich hoger achten het kon iemand de kop kosten. Maar als iemand een minachting naar een ander uit en hoe vaak gebeurd dit niet arm zalig gedoe God spaar me als ik het zelf ook doe dan blijf van mijn barmhartigheid niets over als een vroom gebed.

Lieve schreef op 19 maart 2016 om 20:33

Die intrede in Jeruzalem bij het begin van de lijdensweek blijft voor mij toch iets raadselachtigs. Eigenlijk lijkt het op een klucht. Eerder een carnavalgroep dan de plechtige intrede van een koning in zijn hoofdstad. Ik zou wel enthousiast mee geroepen en gezongen hebben, denk ik. Wat kan Jezus daar toch mee bedoeld hebben, Hijzelf, want Hij zorgde zelf voor het rijdier dat allesbehalve koninklijk was. En de leerlingen voerden zijn bevelen uit, blijkbaar zonder te weten wat er ging gebeuren. Wou Hij hun vooraf laten zien dat hun hoop niet zou vervuld worden lijk zij het zich voorstelden? Het zal voor mij een raadsel blijven. Ik ga met moed deze Goede Week in. Wat zijn we gelukkige mensen, wij die weten dat Pasen het glorierijk einde ervan is .

lisette schreef op 19 maart 2016 om 19:04

Deze week was heel moeilijk. Heel persoonlijk.

Zondag: Nee ik ben geen mens van vergeving met het hart. Ik vergeef uit angst, uit gehoorzaamheid. Ruzie maakt me ziek. Vergeven is gemakkelijker. Er is me vergeven. Soms mensen pijn gedaan zonder het te beseffen. Ook kan ik mensen kwetsen bewust uit boosheid. Omdat ik me onrechtvaardig behandelt voel. Oprecht met mijn hart vergeven kan ik niet. Het is erg dat ik zo ben. Dit is een rare bewustwording.

Maandag: Ik denk dat ik zou zeggen als het niet mag, moet je het ook maar niet doen. Toch weet ik niet of als er echt pijnen zijn, ik dood ziek bent, ik dit nog zou zeggen. Pijn en angst maakt me anders. Ik ben iemand die niet zo maar geboden en gewoontes durf te veranderen. Ik weet niet of het goed is. Misschien komt dat door mijn strenge opvoeding. Ik zou bang zijn.

Dinsdag: Mijn man en vele kunnen dit niet begrijpen. Ik wel. Als je al het geluk hebt dat je altijd hebt kunnen werken, de zekerheid van een loon. Geen werk geen zekerheid is echt geen mooi leven. Toch moet ik heel tegenstrijdig toegeven dat ik jaloers en negatieve gedachten heb bij sommige personen. Als ze diensten misbruiken (mijn oordelen) of door een lange arm (zo zegen we dat) beter werk krijgen. Ook hier voel ik boosheid. Maar speel de schijnheilige ik vergeef dan maar niet met mijn hart.

Woensdag:De laatste dagen heb ik mijn terug blik niet in het gastenboek geschreven. Het was te persoonlijk. Ook te emotioneel. Bij Hem ging de barmhartigheid boven alles. Maar daarmee ging Hij in tegen de heiligste principes en gewoontes van zijn dagen. Ik begrijp het zoeken van die mensen toen. Misschien zou ik zelf ook een tegenstander zijn. Wie weet. Ook vandaag doen jullie me terug denken aan moeilijke periode in mijn leven. De hulp die ik kreeg en hulp die ik gaf,werd in een vals daglicht geplaatst. Nu vandaag voel ik het nog gebeuren. Dat doet me verdriet en maakt me boos.

Donderdag : Waarom kunnen mensen als iets echt goed bedoeld is toch met kwaad bestrijden? Ik zie het in mijn leven. Doe ik het zelf ook? Ja jammer genoeg kan ik boosheid voelen bij goede doelen. Uit ondervinding weet ik dat met liefde meer te overwinnen is dan met kwaadheid. Uit mijn opvoeding heb ik geleerd kwaad niet met kwaad te bestrijden. De Bijbel, het geloof in een barmhartige Vader. Het evangelie, de blijde boodschap zijn mijn raadgevers. En inderdaad mijn boosheid gaat over. Al is het niet met een eerlijk hart. Mijn geloof in Hem de oppermachtige geef ik mijn liefde en vertrouwen. Bemin God boven alles. Is dat niet het eerste gebod? Toch voel ik me daar niet goed bij. Ik moet mijn naaste en de armen lief hebben boven God. Hij is in hen. God zoeken in het gelaat van de andere. Wat moet ik nog veel leren!

Vrijdag: Als ik bid vraag ik altijd om hulp voor mijn probleem, of sterkte indien mijn vragen niet beantwoord kan worden . Kracht om mijn kruisje te dragen vraag ik dan. God is voor mij geen tovenaar maar een Vader een Lijder. Hoe ik overeind blijf om het goede te doen (als ik al goed doe?) enkel Hij in mij. Zijn woord in mij. Elke dag heb ik het geloof nodig. Graag in mijn eentje. Ik zou me willen terug trekken, maar deze retraite heb ik heel goed begrepen dat ik een taak heb. Als echtgenoot en moeder, grootmoeder, zus van als gelovige, heb ik verantwoordelijkheden. De momenten die ik kan nemen om te bidden vind ik zeer waardevol. Dan vraag ik elke dag God blijf me nabij.

Zaterdag: Het boek wijsheid las ik veel in de eerste jaren van ons huwelijk. Prachtig boek. Dit heb ik nooit gelezen. Even wijsheid 1,2 lezen. Heel herkenbaar voor deze tijd. Zo denken we. Wie niet mee kan maar weg. Het is soms moeilijk om niet in verleiding te komen. Zelf ben ik een van,de grijze haren,de hoogbejaarde. Onze kracht moet de maatstaf zijn van het recht, want wat zwak is dient kennelijk tot niets. Zo denk ik soms. Welk recht ik nog heb in deze maatschappij. Ik grijze. Ben ik rechtvaardig? Ja deze houding herken ik dus bij mezelf. Wat voel ik voor de demente ouderen in het bejaardenhuis? Hoe groot is mijn angst om zelf tot last te zijn en dement? Worden we soms niet te lang in leven gehouden door de geneeskunde? Moeten de jongeren onze kinderen zo lang voor ons blijven zorgen? Allemaal vragen. Heer dank U dat ik nog wat kan zorgen voor mijn naasten.
.
Zijn barmhartigheid aangevochten. Praktisch van het begin af aan is Jezus op tegenstand gestoten. Bij Hem ging de barmhartigheid boven alles. Maar daarmee ging Hij in tegen de heiligste principes en gewoontes van zijn dagen. Hoe moeilijk was deze week. Hoe waar.
Dit onderzoek naar mijn eigen barmhartigheid heeft me laten inzien hoe moeilijk barmhartigheid is. Heer vergeef me. Leer me barmhartig zijn. U in mij. Zelf ben ik niets. Blijf me nabij. Amen.

lilian schreef op 19 maart 2016 om 17:00

Hij heeft voor ons geleden door de tegenstand die Hij ondervonden heeft niet alleen door vreemde maar ook door eigen volk. Hij had liever barmhartigheid dan offers. Ik wil open en ontvankelijk zijn voor uw liefde en probeer mijn hart open te stellen om te ontvangen uw barmhartigheid. Wees mij nabij Heer.

Rijswijkse Retraitegroep schreef op 19 maart 2016 om 14:24

Slotgebed uit de bijeenkomst van de Rijswijkse retraitegroep van 19 maart, waarin inbreng van de deelnmers is verwerkt.

Goede God, Barmhartige, eindeloos grondende Liefde:
we weten soms niet meer, hoe we de wereld weer in orde kunnen krijgen.
Hoe schieten we soms tekort in barmhartigheid, in gunnend kijken – barmhartigheid, aangevochten in ons eigen hart!
Hoe maakt dit ons drijvend verlangen los tot omkeer,
tot leven in hoop en vertrouwen;
dus op Pasen, in hart en handen.
Moge dit komend jaar zó een jaar van barmhartigheid zijn…