Gastenboek

Linda schreef op 14 december 2016 om 10:07

Lieve God en Vader, Ik dank u voor een nieuwe dag. Ik dank u voor al de mensen om mij heen.
Ik dank u dat ook ik een rank mag zijn aan uw wijnstok. Ik blijf in u en dan blijft u ook in mij. En dan draag ik vruchten en kan ik altijd verder op mijn weg. Want zonder u kan ik niets. Ik vraag u dat ik alles in uw handen mag leggen. Ik bid voor de mensen in Oost Aleppo en overal in de wereld die het zo moeilijk hebben. Dat er oplossingen voor hen komen. Dat ze zich gesterkt mogen zijn van uw eeuwige liefde. Ik bid ook voor allen die meedoen aan deze retraite. We komen allen af en toe duisternis tegen. Maar als we er zijn voor elkaar en in God blijven dan zal het licht altijd overheersen.

Ron schreef op 14 december 2016 om 09:03

Als ik naar mijn leven kijk, vind ik helemaal niet dat het spreekt van veel vrucht.
Ik voel me ergens onderaan de wijnrank zitten, ‘hanging on for dear life’.
Zo van: “Niet teveel opvallen, want voor je het weet… knip! Of…snij! En weg ben ik”
God kijkt naar mijn hart en niet door een westerse bril van succes.
Ik ben Zijn geliefde kind, rein door wat Christus heeft gedaan.
Ik mag rusten in Zijn werk en hoef me niet druk te maken om de vruchten.
Het is het leven van Christus in mij dat vruchten voortbrengt ‘op zijn tijd’.
Daarom vestig ik mijn aandacht op Hem alleen.
En weet ik dat geen ‘schaar of mes’ mij ooit zal kunnen scheiden van de liefde van God,
gegeven in Christus Jezus, onze Heer!

Johan Maria schreef op 14 december 2016 om 08:20

Goede Jezus , hartelijk dank omdat Jij houdt van kerken en groepen die Jou bij hen willen. Zo kunnen ze Jou in andere groepen helpen en aanstekelijk worden om Jou na te volgen

Lucia Wong Loi Sing schreef op 14 december 2016 om 06:46

Het verhaal van de wijngardenier , heeft mij altijd al geraakt .
Als jonge vrouw werd ik eerst wat angstig ervan en na goede
uitleg , groeide ik ervan . Nu zie ik de bijgesnoeide ranken,
die steeds meer vrucht dragen en blijf ik geloven dat als deze gaan rijpen
de Heer bij mij is om de vruchten te controleren en ze mee te nemen.
En dat ik zal blijven groeien in Hem , die IS en blijven zal van eeuwen tot eeuwig.
Jezus Christus . ik dank U wel , Blijf snoeien Heer zodat ik nog meer vrucht mag dragen . Amen .

petra schreef op 14 december 2016 om 00:59

Ik ben blij dat ik U weer steeds meer kan toelaten in mijn leven. Ik ben zo dankbaar dat ik zo gezond en vrolijk ben deze winter sinds jaren.
Veel sterkte gewenst voor al mijn vrienden die op het moment zo ziek zijn. Wil hen ook bijstaan.
En voor alle mensen waar ik zielsveel van hou. Mijn man, kinderen, neefjes,nichtjes,, vader,zussen etc.

Luís Weel schreef op 13 december 2016 om 23:18

Een ontroerend verhaal: een vrouw toont haar liefde voor Jezus. Jezus kent geen vooroordelen. Hij ziet haar niet als een hoertje, die het aanlegt met een man, zoals wij dat dan vaak denken. “Zonde: Jezus gaat met een zondares en laat dat zomaar begaan.” En dan nog onder het mom van vroomheid zeggen we erbij: “Dat geld had beter besteed kunnen worden aan de armen.” Jezus schat haar blijk van genegenheid op waarde en laat haar rustig begaan.
Toestaan dat iemand zijn genegenheid voor jou toont en voelen dat die genegenheid doorgaat tot in de dood, is iets wat ontroerend is. Ik denk aan iemand, die haar man verzorgde tot boven haar krachten en alleen maar ondankbaarheid en woede moest incasseren ten gevolge van zijn ziekte van Altzheimer. Niets was haar teveel.
Ik betrap mezelf erop dat ik vaak niet weet te waarderen wat anderen voor mij gedaan hebben en hun blijken van genegenheid niet wist te beantwoorden.
Liefde weten te geven is iets moois, liefde weten te beantwoorden kan nog mooier zijn.
Heer, laat me groeien in liefde voor U tot in de dood.

Hendrik schreef op 13 december 2016 om 22:00

Ik wil meer wandelen in het licht en Jezus volgen. Maar alles prijsgeven omwille van Hem is moeilijk.
Ik maak mij vlug kwaad en ben opstandig. De nederigheid, geduld en liefde geven is niet eenvoudig. Ik wil het proberen, en zo Hem beter leren kennen en beminnen.

doke schreef op 13 december 2016 om 21:36

De ranken zijn wij. En we zijn bij de doop aan de wijnstok bevestigd. Door de wijnstok worden we gevoed om zo vruchten te kunnen dragen… en als dat niet gebeurt worden we door de wijngaardenier gesnoeid..Neen daar wil ik niet bij horen want dan kom ik op de brandstapel terecht. Wij mogen allen licht zijn voor elkaar….. Heer leer mij op uw pad te blijven zodat ook ik mag horen tot al degenen die u willen volgen…

Maria schreef op 13 december 2016 om 21:29

Eeuwige, sta in godsnaam het arme volk van Syrië bij.
Zij smeken de wereld iets te doen, maar de wereld zwijgt en kijkt toe
Ik heb alleen maar mijn gebed, maar vind nauwelijks woorden, zie geen licht
waar alleen dood en vernietiging is.
Moge de strijdende partijen bij zinnen komen!!
Amen.

Lieve schreef op 13 december 2016 om 20:10

Lieve God,met alles wat in mij leeft mag ik bij U komen,U bidden,smeken,dank zeggen.Ik noem de namen van mensen die mij ter harte gaan,de zorgelijke gebeurtenissen waar ik van wakker lig.Ik dank U voor al het goede van de voorbije dagen.Nee,ik ben helemaal nog niet onbezorgd,ik laat U nog te veel op uw honger zitten in duizenden mensen die lijden,terwijl U alles hebt gedaan en nog doet wat U kunt,liefhebben tot het uiterste.Laat mij vandaag één iemand gelukkig maken,één van uw mensenkinderen,God?Ik weet,het is niet veel,ik ben ook maar klein maar één iemand…met uw genade,uw kracht?Dat moet lukken.Dan zal uw vrede die alle begrip te boven gaat vanavond mijn hart vervullen.Ik kan ‘geen pleister op vele wonden zijn’maar één iemand blij maken door een bevestigend woord,een troostend gebaar of door te geven van mijn overvloed,dat moet toch haalbaar zijn,Zegen mij,God,werk in mij als in uw wijngaard.
Snoei maar!

marlo schreef op 13 december 2016 om 19:58

Ik voel me klein vandaag. Zou ik zonder te rekenen alles weggeven – ik denk het niet. Eerlijk zijn is lastig. Durf ik te kijken naar het lijden dat ook bij Jezus hoort? Leven en sterven in God onze Heer – aan Hem behoren we toe. Het klinkt zo prima als we dat zingen in de kerk maar soms durf ik het niet te geloven. God wilt U mij helpen het Licht van U te zien zodat ik weer in Uw licht kan wandelen? Dank U.

Nikolaas Sintobin schreef op 13 december 2016 om 19:06

Beste Riet, Ik kan me iets voorstellen bij uw verbazing. Het is misschien goed te weten dat het een heel oude traditie is in de christenheid om het kerstverhaal te lezen in het licht van het passieverhaal en om beide dus naast elkaar te leggen, ook in gebed.

Riet schreef op 13 december 2016 om 18:03

Wat jammer! Ik kan me totaal niet voorbereiden op Kerst!
Verwachting? Vreugde? Je open stellen op de komst van???
Het zijn teksten voor Pasen..
Nee, erg jammer. Maar dit past niet in deze tijd! Sorry

jeanne. schreef op 13 december 2016 om 17:16

Ik heb al lang mijn leven aan U besteed en ga nog altijd met U mee. Vroeger hing er een spreuk in onze gemeenschap leer me geven zonder tellen zonder er later spijt van te hebben, maar ik besteed nog altijd mijn leven aan diegenen die lijden vooral aan die geestelijk lijden te verduren hebben. De vrouw in het evangelie had het gevoel dat Jezus lijden en dood op handen was vrouwen zijn daar gevoeliger aan.Elke dag is een nieuwe dag ik weet niet of er nog een komt,waar ben ik zeker van? Het lijden dat zo dicht bij mij is elke dag in deze gemeenschap
maar ook daar buiten ik kan er niet ongevoelig voor blijven. Mijn gebed is als de olie van de vrouw uit het evangelie indachtig de woorden van Jezus : mij heb je altijd bij je:

lilian schreef op 13 december 2016 om 16:50

Wij komen nu bij het lijdensverhaal, de vrouw die iets voelt van het komende lijden van Jezus, en giet de kostbare olie over zijn hoofd. Jezus zei tegen de mopperende mensen om Hem heen.”” zij heeft iets goed voor mij gedaan. De vraag is of ik ook zo moedig ben om met Hem mee te gaan en het kostbaarste in mij leven aan Hem te geven? Ik ben bang te moede dat ik het niet zal durven. Ik kan alleen bidden tot Hem om vergeving voor deze lafheid.

Hanneke schreef op 13 december 2016 om 15:25

Gister het evangelie van Johannes over de graankorrel ….. sterven om vrucht te dragen.
Op de wal voor mijn huis zijn twee weken geleden, heel onverstandig in deze tijd, drie sparren geplant.
Drie dagen geleden was er een omgezaagd en meegenomen. Omwonenden hingen ieder voor zich zo hier en daar een engel, een ster, een kerstbal in de andere twee. Vanmorgen was ook de twééde boom verdwenen en alle versiering meegenomen. Ik kocht bij de kringloop voor 2 euro een dóós vol versiering en begon op te tuigen …. buren kwamen helpen , voorbijgangers stapten van hun fiets , er ontstonden gesprekken. Sommigen wilden een bord plaatsen met daarop : BLIJF ER MET JE TENGELS VAN AF ! of, wat Christelijker : GOD ZIET ALLES !
Maar ’t leek me beter dat we lieten ZIEN dat we er iets móóis van maakten . Twee afgezaagde bomen , maar de derde moet maar uitstralen : zonder HOOP geen KERSTMIS !

Demey Anne schreef op 13 december 2016 om 14:36

Leid vriendelijk licht te midden t duister dat mij omringt. leid Gij mij voort
De nacht is donker en ‘k ben ver van huis. Leid Gij mij voort
Richt Gij mijn voet . Ikvraag niet om de verre einder te zien, een stap is mij genoeg…

Lia schreef op 13 december 2016 om 10:42

De vrouw wilde iets voor Jezus zelf doen. Haar liefde voor Hem springt er voor mij uit.
Ze wilde geen goede daad in Zijn naam verrichten, geven aan de armen, ze wilde haar liefde voor Hem uitdrukken. Hoe ver kon ze meegaan in zijn lijden?
Dichterbij dan dit kon ze niet komen. Ze hoeft het lijden ook niet zelf te ondergaan.
Hij deed dat voor haar…….voor mij!
Dat besef maakte dat ze zoiets kostbaars wilde geven! Liefde en dankbaarheid!
Jezus zag het en zei: ze heeft iets goeds voor mij gedaan, wat ze kon heeft ze gedaan.
Zo ver ging ze met Hem mee!
Hoever wil ik met Hem meegaan? Wat wil ik aan Hem besteden?
Hoe kan ik mijn liefde voor Hem uitdrukken?
Heer, laat die liefde in mij groeien. U bent het waard!

Linda schreef op 13 december 2016 om 10:09

Lieve God en Vader, Wat hebben wij U toch hard nodig. U alleen kan de stormen die wij meemaken stillen. U bent liefde en u blijft altijd in ons. Ik vraag u Heer dat ik altijd oor en oog zal hebben voor uw woord.
Heer ik kan niets zonder u. Blijft u mij leiden en allen ook die meedoen aan deze Advents retraite.
Laten wij een licht zijn in deze wereld. God bescherm ons. Laten wij niet vrezen. U bent bij ons. U laat ons nooit alleen. Dank U Vader.

Ron schreef op 13 december 2016 om 09:01

Naarmate het lijden dichterbij komt, stap ik meer in de rol van toeschouwer.
Ik heb reserves, ben terughoudend, becijfer.
De olie druppelt naar beneden en ik kijk toe.
Dan draait Jezus zich naar mij om en kijkt mij aan.
Ik lees geen enkele veroordeling, teleurstelling of aanmaning in zijn ogen.
Enkel liefde.
Ogen vol liefde die mij niets anders doen dan uitnodigen Hem te volgen.
Ja, dat is wat ik ten diepste wil. Zijn weg is de beste.

Riet kersten schreef op 13 december 2016 om 05:11

Het wordt alsmaar bedroefder in mijn hart Zijn we op weg naar Pasen ,terwijl ik zo verlang naar DE GEBOORTE
Van HET LICHT .Samen onder weg zijn naar deze geboorte -tilt me weer omhoog eenmaal in deze ontmoeting
Dat ik zien moge o, maak liefde mij in de ontmoetingen zoals een kind wat vertederd Dank U Vader om de geboorte van UW ZoON … GOD en Mens geboren met alle obstakels die mensen hebben Ogaan naar Het Licht
Naar DE LIEFDE wAARIN we opgenomen worden

Lutgarde schreef op 13 december 2016 om 05:04

Het verhaal van de fijngevoelige vrouw met het albasten vaasje ontroert me. Zij voelt dat Jezus’einde nadert en ze wil nog iets liefs voor hem doen. Terwijl ik dit lees, is mijn moeder in het wzc stervende. Ik wil voor mijn moeder ook nog iets doen: bidden. Zelf kan ze dat niet meer. Dat onze goede Vader haar spoedig uit dit lijden mag komen verlossen. Dat ze in Zijn Vriendelijk Licht mag opgenomen worden en Hem zien waar ze heel haar leven voor in de waagschaal heeft gezet..Amen.

Anamaria schreef op 12 december 2016 om 22:49

De tijd is vervuld, zijn aanschijn mag over ons lichten,door zijn zoon, Jezus.
Ieder mens heeft zijn eigen weg te gaan en alleen, op die zeer eigen weg kan hij bestemming en geluk vinden.Wat er op die weg ook liggen man, ontzegging,armoe,lijden,rusteloosheid,verdreit,pijn na pijn…
Daarin juist moeten wij schoonheid leren zien,wel de hoogste schoonheid die wij kunnen vinden.
Ik weet dat het moeilijke opgave is, maar het helpt….God heeft ons zo veel gegeven door zijn zoon …zijn lijden .. rozen onderweg,LICHT, verlichting voor ieder mens op aarde.

doke schreef op 12 december 2016 om 21:35

DE advents tijd is een tijd van verwachting. Wachten op de Heer die komen zal.. In de afgelopen zondagse Mis zagen we ook duidelijk dat er iets op komst is. De paarse kaars werd vervangen door een rose.
Is dat niet een teken voor ons om ons te verheugen en niet zo bij de pakken blijven zitten. Als Christen ben ik hoopvol gestemd. Kijk uit naar positieve veranderingen die we allen nodig hebben.
De lezing over de graankorrel voert me terug naar de lezing die gedaan werd toen mijn dochter werd begraven. De graankorrel die sterft om dan vruchten voort te brengen. Maar nu is het tijd voor:: O kom o kom Emanuel…We wachten op en kijken uit naar Hem die komen zal. Bidden we dat de korte tijd die ons nog scheidt van het grote moment ons zal helpen om naar dat moment toe te leven… Amen

Anton schreef op 12 december 2016 om 21:25

Natuurlijk vind ik rust en inspiratie in het gebed en meditaties.Het meeste nog in de H.Eucharistie,waar Hij altijd aanwezig is,ja in stilte,maar dat geeft me juist die onverklaarbare kracht.
Het gaat niet alleen om mij en dat maakt me weer onrustig,als ik denk aan die echte armen in onze gemeente,die ik namens onze Kerk een pakketje voor Kerstmis mocht afgeven.Zo dichtbij…en geloof me echte armoede bestaat in uw eigen omgeving!Ik heb het daar erg moeilijk mee.Bidt a.u.b. voor mij en hen die in stilte lijden in de H.Eucharistie.

Luís Weel schreef op 12 december 2016 om 21:17

De tekst over het zaad dat in de aarde valt en sterft, brengt vrucht voort. wat is dat een prachtig en bemoedigend beeld. Toch vraag ik me vandaag af: en al diegenen die zo zinloos sterven als slachtoffers van oorlog en geweld, kinderen die omkomen van honger, wat voor vruchten kan dit voortbrengen? Zal de wereld hiervan leren? De geschiedenis van het zinloze lijkt zich steeds te herhalen. Het is om moedeloos van te worden. Vandaag ben ik moedeloos. Alles lijkt zo zinloos en leeg. Ik probeer te doen wat ik moet doen, maar het gaat niet van harte.
Heer, ontsteek in mij het vuur van uw liefde zodat ik niet verval in doffe onverschilligheid en de dagen van mijn leven een passief wachten wordt tot het einde..

marlo schreef op 12 december 2016 om 20:01

In de graankorrel is alles aanwezig. Het is wel nodig dat de korrel in de aarde valt – dan pas kan hij groeien en weer nieuwe vruchten opleveren. Ik voel me wel verantwoordelijk voor het zorgen voor die aarde, voor het watergeven als er droogte is ed. Natuurlijk mogen we vertrouwen op Gods Liefde maar er wordt ook iets van ons verwacht. We mogen zelf wandelen – in ZIJN licht en liefde. Fijn om te weten als het soms zo donker is.

jeanne. schreef op 12 december 2016 om 19:00

Wie zijn leven bemint als de de graan korrel die niet in de aarde valt blijft alleen het geheim van de graan korrel is sterven alleen in die donkere aarde als hij in de aarde valt zal hij sterven en op nieuw gaan leven en door zijn groei kracht op nieuw gaan leven en veel vruchten voort brengen. Ga uw weg zolang het nog licht is-als een waarschuwing dat de duisternis u niet mag over vallen de duisternis van onbegrip van onmeetdogenheid-van eenzaamheid en liefdeloosheid wie ontmoet dit niet zijn leven. Want wie in het donker loopt weet niet waar hij gaat en waar hij uit komt. IK geloof in het licht-want Uw licht is mij licht genoeg. maar ik heb altijd het gevoel als hel lijden aanwezig dat de kiem kracht in mij minder aanwezig is en ontbreekt het om meer vruchten voort te brengen vruchten van liefde en geduld

lilian schreef op 12 december 2016 om 15:41

Het spijt dat ik drie dagen afwezig was. Deze week gaat het over de grenzeloze liefde van God voor ons mensen. Ook voor mij ,zelf wil ik Hem blijven volgen maar dat is niet altijd makkelijk. Je overgeven aan het lijden zoals Hij ben ik bang dat het niet zal lukken. Alleen door je aan Hem toe te vertrouwen krijg je kracht om de smalle weg te gaan .

Geert Claeys schreef op 12 december 2016 om 15:18

Als Jezus die woorden zelf heeft gesproken dan dacht Hij allicht al aan zijn eigen sterven. En weer die sterke woorden: je moet je leven haten om het voor het eeuwige leven te behouden. We zijn hier bij evangelist Johannes voor wie de kruisdood tegelijk het gloriemoment van Jezus aardse leven was. Mysterieus allemaal. Wie weet meer?

Ron schreef op 12 december 2016 om 08:01

Hem volgen op Zijn weg en zijn waar Hij is. Waar is Hij te vinden in deze wereld?
Welke weg bewandelt Hij? Zo vaak heb ik het idee dat Hij mij moet volgen op
mijn weg. Een zelfbedachte weg. Comfortabel, zeker en veilig. Een brede weg die
leidt naar een steeds kleiner wordende ruimte, totdat ik mezelf gevangen zie in een
eenmanscel waar geen beweging mogelijk is. Geen ruimte voor God en zijn liefde
en geen ruimte voor anderen.
Zijn weg is altijd smal en Zijn plek is altijd klein. Maar zodra ik Zijn weg bewandel en
de kleine plek betreed, ontmoet ik Hem in een onmetelijke ruimte vol liefde en vrijheid.
Dat is waar mijn hart ten diepste naar verlangt.

Jenneke schreef op 11 december 2016 om 22:43

Afsluiten met een ‘Dona Nobis Pacem’ canon: https://www.youtube.com/watch?v=9fhJ6XrZ4jg. Wat heerlijk!

Godelieve schreef op 11 december 2016 om 21:29

Ik heb het er moeilijk mee dat ik zo weinig direct verband zie met de adventstijd in de gekozen teksten en suggesties . Misschien zien anderen dat anders. Ik hoop elke dag een nieuwe tekst te vinden waar ik meer “verwachten, verlangen, uitkijken naar …’ aantref.. Deze zondag las ik wel als link de tekst over Johannes, het evangelie van die dag. Maar zelfs daar weinig adventsgedachte . In de kerkdienst vergat men zelfs de derde adventskaars aan te steken. Niet zo belangrijk, maar toch…

Luís Weel schreef op 11 december 2016 om 21:29

Als ik naar Johannes de doper luister, bekruipt me altijd een gevoel van onrust en schuld. Ik denk dan: “Hij heeft gelijk, maar jammer genoeg slaag ik er niet in mezelf te veranderen of minstens mijn koers in het leven te wijzigen.”
Jezus is zo anders. Ik kan me zo levendig voorstellen dat de twijfel en onzekerheid Johannes de doper bekruipt.
Zowel Johannes als Jezus willen de mensen leiden naar Gods wegen. Bij Johannes gaat het om boete en bekering die nodig zijn om naar Hem toe te gaan. Johannes herkent in de handelswijze van Jezus niet de daadkracht en twijfelt. De vraag van de leerlingen: Bent u het werkelijk die moet komen, of vergis ik me en moeten we een ander verwachten?…
Het antwoord van Jezus is: Kijk om je heen; zieken worden genezen, armen gevoed. Kijk naar de tekenen van nieuw leven en hoop op een betere toekomst voor de mensen. Daar gaat het om: nieuw levensperspectief aanreiken voor een generatie die verloren rond lijkt te lopen in de wereld.
Voor mij is Jezus de bron die me mee zuigt in zijn liefdesstroming. Hij maakt ook dat ik, ondanks het feit dat ik ver weg ben van zijn rijk van leven en liefde, me aanvaard voel. Dat geeft me kracht, moed en hoop op een goede toekomst, wat er ook mag gebeuren in mijn leven.

do schreef op 11 december 2016 om 21:21

We verwachten de komst van onze Heer. Verheugt U is de uitnodiging van de derde week. . De groei is nauwelijks te merken van hetgeen waar ik naar toe steven. Het is nog donker. Heel langzaam wordt het licht. Door gebed en retraits heb ik me verdiept in wat van mij als mens wordt verwacht. Maar ik ben er nog lang niet..De dagelijkse beslommeringen eisen een tol op me. Net wanneer ik me vooneem om me op de positieve dingen te concentreren word ik weer afgeleid. Maar het komt zeker goed. Mijn zwakheid speelt hierbij een grote rol.Daarom steun ik op de belofte van God Emanuel..Ik blijf bij jou, Ik zal er voor jou zijn..Bid ik dat ik dan ook Hem mag herkennen op mijn pad om waar te maken wat Hij van me vraagt en ik tot nu toe niet ten volle kan geven. .Geef mij het Vertrouwen en de Hoop dat U Heer altijd met ons bent zodat ook ik ,al is het een klein schijnsel van het licht mag zijn ,die de wereld mag helpen verlichten..

lisette schreef op 11 december 2016 om 21:11

Zaterdag.
Hier herken ik mezelf in de farizeeër. Al weet ik van mezelf dat ik meer de splinter van de andere zie lukt het me niet om meer naar het goede te kijken van de andere te kijken. Ik ben snel jaloers. Hoe de mensen over mij spreken. Wie ben ik echt in God zijn ogen? Wie ben ik echt? Moeilijke vragen. Een moeder en grootmoeder. Een echtgenote, soms een vriendin een zus enz. Wat ben ik voor God? Iemand die zoekend is. Iemand die graag het op het smalle pat van het Evangelie wil verder gaan. Ja een blinde, een dove,een lamme.
Zondag.
Ja ik heb een blinde vlek. Toch zie ik God aanwezig in mensen. God zijn aanwezigheid zie ik in andere mensen op momenten van verdriet, ziekte, eenzaamheid. Of op momenten van vreugde. Soms zie ik hem niet.
Of het Jezus Christus is die komen moet voor mij weet ik niet. Zonder zijn woord zonder de bijbel,de kerk loop ik verloren. Als het me lukt om mijn boosheid, jaloersheid, verdriet , angst, te overwinnen is het door het gebed. Vooral het onze Vader en de evangelies. Door mijn opvoeding is dat het zo is. Een atheïsten of humanisten in alle mensen kan ik God aan het werk zien. Maar ik heb duidelijk iemand nodig. Wat ben ik alleen? Niets. Wat ben ik in God zijn ogen. Hopelijk zijn kind. En ja een Vader zorgt voor zijn kinderen. Hij zal geen steen geven in plaats van brood. Hij zorgt voor zijn kinderen. Zijn kinderen zijn we allemaal. Gelovige of ongelovige. God, de schepper van de wereld. Hij die liefde is. Daar waar liefde is God aanwezig. Wat is er mooier als het kleine kindje dat niets dan liefde uitstraalt. Dat kindje moet er ook zijn voor mij. Dat kindje heb ik nodig. Het nieuwe leven in mij. Opnieuw geboren worden zo als Jeanne mooi verwoord. Heer geef me liefde Uw liefde in mij. Waarom vergeet ik het altijd? Heer blijf ons nabij met Uw liefde. Amen. Dank aan allen.

jeanne. schreef op 11 december 2016 om 16:32

Bent U die komen die komen zou of moeten we een ander verwachten? hoe vaak heb ik dat vers in mijn leven al gehoord en waar ben ik blind voor geweest? Ik neem geen aanstoot aan U en toch ben ik blind waar ik aan ik blind ben weet ik niet goed en zou dat voor mij zelf helderheid in willen hebben.Ik zie heel goed en duidelijk Gods werk in mensen handen in mijn omgeving en gaan er blij mee om.het is voor mij heel duidelijk dat HIJ opnieuw in mijn leven komt in het gesprek met de rabbi Nicodemus zegt Hij me je moet opnieuw geboren willen worden in geest en water ook al ben je volwassen het Kerstkind geworden heeft ons dat beloofd in zijn gesprek met de rabbie uit Galilea. Op nieuw geboren willen worden met alle pijn ook als het voor mij een lijdens weg wordt zoals onze Godmens uit het evangelie.

Ron schreef op 11 december 2016 om 12:23

Jezus moest komen voor mij, wilde ik niet reddeloos ten onder gaan aan
het najagen van mijn geluk buiten God om. Nu is Hij hier. Met mij in deze
wereld.. Alles is gebroken en valt uit elkaar, maar te midden van dit alles
vraagt Jezus mij om te zien en te geloven dat Hij alle dingen nieuw zal
maken. Uit het slechte doet hij het goede voortkomen, het goede zal
niemand van mij af kunnen nemen en het beste ligt in het verschiet.

bml schreef op 11 december 2016 om 00:45

Lieve God, de Heilige Geest,
ik spreek weinig met U
maar juist U
zorgt voor het vuur
dat Elia bezielde
het heilige vuur
innerlijk
het vuur dat ons aanzet
tot gebed
dat ons keert naar God
om zijn Liefde te ontvangen
en uit te delen
ons te verzoenen
te vergeven
keer op keer
steeds weer
warmte, vrede, leven
Zoon van God
met U sta ik in de Jordaan
en de Vader heeft mij lief
O God hoe laag bent U gedaald
voor ons
in het kerstkindje
de opdracht in de tempel
de doop door Johannes
vervuld van de Geest
van Elia
de Geest van God
het Woord
en wie ben ik
om daar naast U te staan?
ik zou dan beter knielen
en vergeving vragen
voor mijn zonden
en toen
uw kruisdood
Lieve Jezus
open toch de ogen van
alle mensen
voor wat U voor ons hebt gedaan
amen

doke schreef op 10 december 2016 om 22:45

Veel moeilijker is de lezing van vandaag om te begrijpen wat van ons gevraagd wordt. Blinden kunnen weer zien,
Als we dieper in ons zelf kunnen en willen kijken zullen we toegeven dat we niet volmaakt zijn. Is dat de blinde vlek in mij, dat ik mijn eigen fouten en tekortkomingen niet kan zien?? Ik weet dat die er zijn en wil dan mijn best doen om hier verandering aan te brengen. Helpe me daarbij Heer dat ik dit kan inzien en toegeven zodat ook ik in het licht mag wandelen zonder vrees en zonder blaam.

Luís Weel schreef op 10 december 2016 om 22:14

Iedere keer kom ik zoiets tegen in het evangelie. De weduwe die een paar centen in het offerblok doet en de rijke die een flink bedrag stort. Die arme Lazarus en de rijke met zijn rijk gevulde tafel. Als je bidt, doe dat dan in stilte en denk niet dat het om veel woorden gaat. Jezus voorkeur is duidelijk: het gaat er niet om om door de wereld gezien te worden. Jezus kijkt met een andere bril dan de mensen. De laatsten zullen de eersten zijn bij hem.
Ik denk niet dat we de tekst van de farizeeër en de man achterin de kerk te moralistisch moeten zien, alsof de een niet zou deugen en de ander wel. Het gaat erom dat Jezus het niet duldt dat wij discrimineren, uitsluiten, de ander in een hoek drukken. God is het die de waarde van iemand bepaalt. Met deze tekst laat Jezus zien, dat hij oog en hart heeft voor ieder mens. Het is die liefde die het leven van iemand die zich veracht of buitengesloten voelt een nieuwe impuls geeft. Jij mag er zijn. Jij bent welkom. Jij bent geen nietsnut. Je hoeft geen minderwaardigheidscomplex te hebben. Wees wie je bent. Het is goed, zoals je bent.
Heer, help me om vanuit deze visie te leven met mijn minderwaardigheidscomplexen en laat me deelgenoot worden van uw vreugde.

Arnolda schreef op 10 december 2016 om 21:17

Hoe dichter we bij Kerstmis komen, hoe meer ik me verwonder over de Sdhepper van hemel en aarde die genoren wordt in zo’n kwetsbaar hummeltje als een baby toch is. Zo’n hummeltje dat ik als mamma én als oma alleen maar wil vasthouden en beschermen… Dat grotemensenleven van Jezus zoals in de gegeven teksten….
het is of ze aan me voorbijgaan. Wat is dat in mij dat ineens die baby Jezus, Zoon van God, in onze tijd wil beschermen? Tegen wat? Tegen wie?

Anton schreef op 10 december 2016 om 20:52

Ik vind het zwaar om rustig te zijn en vooral in stilte alles te overwegen,wat zo helder geschreven staat.
Hoe kom ik los van alles wat in de wereld gebeurt: zoveel leed,zoveel verdriet,zoveel honger en eenzaam sterven.
Ik bid in stilte,dat de Verlossing ook voor hen die dat alles meemaken,nabij mag zijn.
Blijft toch moeilijk,blijf met mij bidden,voor al die lijdende mannen,vrouwen en kinderen a.u.b. in de H.Eucharistie.

jeanne. schreef op 10 december 2016 om 15:28

Farizeer of tollenaar?
Wie ben ik in dit verhaal ,wie van de twee God ik dank U dat U weet hoe ik ben ik durf niet eens mijn blik ten hemel wenden en bid wees Uw dienares genadig. Ik zeg je ga naar huis en wees genadig in mijn ogen.Het is gemakkelijk om te oordelen over een ander als hij of zij er niet bij is
maar wie ben ik echt durf ik een gesprek te staken als het over een ander gaat die niet in een gemeenschap hebben geleefd durf ik voor hen op te komen als er negatief over hen gepraat wordt ik heb daar een zwak voor. Want wie ben ik echt in de ogen van God durf ik de smalle weg blijven volgen? want wie ben ik echt in de ogen van God .Wie van de twee ben ik dan?

Graus Bert schreef op 10 december 2016 om 12:44

Na twee weken Ignatiaans bidden voel ik me verbonden met enkele duizenden mensen, wereldwijd. Wij krijgen dezelfde boodschap uit de Bijbel aangereikt en laten ons over het algemeen leiden door dezelfde vragen voor bezinning. Ik dank de mensen die samen met mij deze adventsviering beleven.

Michel schreef op 10 december 2016 om 11:21

De deur naar de hemel is een smalle deur, doch wat ons kan kan troosten, is dat die deur “wagenwijd” openstaat dank zij God’s liefde en barmhartigheid.

agnes schreef op 10 december 2016 om 11:10

Heer, oordelen over anderen is gemakkelijk. Wij weten echter niet welke inspanningen mensen doen om steeds, vriendelijk, attentievol en hartelijk over te komen. het leven drukt soms zwaar. Ziekte en tegenslag kan een mens klein krijgen. De moed mogen we niet laten zakken omdat we weten dat Gij Heer met ons de smalle weg van het leven gaat.
Heer geef uw steun en moed aan allen die lijden om psychische, fysische en sociale redenen. Geef dat zij mensen ontmoeten die voor hen al het goede wensen en doen.

Lisette schreef op 10 december 2016 om 10:18

Jammer maar de dagen zijn te druk. Als grootmoeder kan het soms onverwachts druk zijn. Nu lees ik Jezus laat zijn moeder buiten staan. Wel dat zal Maria pijn gedaan hebben. Ook ik voel soms dat de kinderen mij buiten laten staan. Ergens sta ik toch in zijn kring. Maar zal me nooit beter voelen dan die buiten staan. Hier begrijp ik Jezus niet. God is toch in iedereen aanwezig. Dit uit het evangelie van Vrijdag. Nu roept de plicht. Graag had ik nog een uurtje gebeden. Toch heel dankbaar voor de retraite. Voor de tijd die ik heb om te bidden. Ook dankbaar voor het delen van de gebed ervaringen. Dank aan allen. Heer blijf ons nabij. Amen.

doke schreef op 9 december 2016 om 22:37

Ja het is makkelijk om eigen situatie met anderen te vergelijken. Kijk hoe het met mij gaat ,en dan zie je die en die zo lijden.etc…alsof de andere een straf ondergaat….
Niet eerlijk te doen alsof God dus meer van jou houdt dan van de anderen.. Daar vergelijk ik nu de lezing over farizeer met onze situatie. God houdt van ons allen als zijn eigen kinderen en zal de ene niet anders behandelen dan de andere. Maar wij zien het natuurlijk met andere ogen en trekken te gauw eigen conclusies. Nog enkele weken hebben we om ons daar over te bezinnen en ik weet dat ik nog niet op dat punt ben om in het volle licht te mogen staan.. Verheugt u want het komt wel allemaal goed. Daarom bidden dat de komende weken meer licht op mijn pad mag schijnen zodat ik daar mag zijn wanneer de Heer weder geboren wordt. Amen

Luís Weel schreef op 9 december 2016 om 22:28

De tekst van vandaag doet me denken aan een lied: “Alle Menschen werden Brüder”. Het besef dat allen die het woord van God horen en bewaren, broeders en zusters van Jezus zijn heeft er mede toe geleid dat ik ook mijn familie achterliet en mijn eigen weg ben gegaan, zonder veel acht op hen te slaan. En toch….ik weet niet of ik de diepste kern van Jezus woord wel echt geleefd heb. Vaak twijfel ik aan mezelf of ik werkelijk naast de ander ging staan om hand in hand te gaan of om, zoals de barmhartige samaritaan mijn eigen reis te onderbreken en de wonden van slachtoffers te behandelen. Nu zie ik dat anderen in mijn familie die daadwerkelijk hun leven gedeeld hebben met mijn ouders zoveel solidariteit geleefd hebben en hen gedragen hebben tot het einde toe. En dan nog, ze zijn helemaal niet zo kerks en vroom.