Gastenboek

lilien hilaire schreef op 18 maart 2017 om 04:15

Gods barmhartigheid is is zo groot ik ben daar zeer dankbaar voor omdat ik die onverdiende goedheid steeds weer mag ervaren in mijn leven.

doke schreef op 18 maart 2017 om 00:54

Zo is God nu eenmaal. Vanaf de schepping heeft Hij zich altijd bezorgd gemaakt over ons. Hij is de herder die niet EEN schaap hulpeloos achterlaat. En zo voel ik me ook , beschermd door Hem omdat ik weet dat Hij van mij houdt zoals ook al de anderen die hij zijn kinderen noemt. Hoe goed is het gevoel dat te weten en te ervaren… In alles ontdek ik zijn aanwezigheid. Ik weet dat ik slechts kan luisteren naar zijn stem en en mag vertrouwen op zijn Woord.
Heer wil mij helpen het geloof niet te verliezen maar daardoor gesterkt verder te gaan aan Uw zij.. Dank U Heer Amen.

lieve schreef op 17 maart 2017 om 23:09

Jezus ziet de mensen dolen, Hij begint hen te onderrichten…
Dank je wel Jezus, dat je onze noden ziet, dat je weet wat we nodig hebben. Het woord van de Heer Jezus werkt bevrijdend, het voedt ons. Jezus laat je niet in de steek. We mogen hierop vertrouwen.

Luís Weel schreef op 17 maart 2017 om 20:35

Bij het mediteren over de beschrijving van Ezechiël aangaande van de geboorte van het kind en de levensomstandigheden zie ik maar al te vaak soortgelijke omstandigheden voor kinderen en volwassenen die voor de meest moeilijke uitdagingen in hun leven zijn komen te staan. Op dat moment denk ik steeds: “Hoe zou het mij vergaan zijn, als ik door die hel van het leven had moeten gaan vanaf mijn geboorte?”
Ik krijg dan medelijden met die mensen die door een dergelijk lot getroffen werden. Ook komen er vragen op: waarom moest hen dit overkomen, zulke weerzinwekkende dingen? Dan denk ik ook bij mezelf: Gelukkig is dit alles me bespaard gebleven en waarom zij wel en waarom ik niet? Ik zou niet graag met hen willen ruilen. Ik besef dan ook hoe dankbaar ik moet zijn omdat er altijd zo goed voor me gezorgd is en als de nood aan de man kwam, er ook steeds iemand opgestaan is om me uit de penarie te helpen. God zij dank. Hij is er en maakt zich op zoveel manieren zichtbaar in mijn leven. Dat geeft vertrouwen….
Ik denk aan een arm meisje, Cida, dat al heel jong haar ouders verloor en zelf haar weg moest zoeken in het leven. Ze groeide op bij religieuzen en al jong maakte ze deel uit van een groep meisjes die samen als een gezin leefden, baden en en werkten. Ze is onderwijzeres geworden, organiseerde het catechismusonderwijs in het bisdom. Tot nu toe is ze nog steeds de drijvende kracht achter het evangelisatiecentrum van de basisgemeenschappen in sítio Cruz in het Noordoosten van Brazilië. Altijd blij en opgewekt, ongelofelijk toegewijd aan de mensen, een pareltje van levenslust.
Soms denk ik dan: hoe is het in Godsnaam mogelijk dat zij zo is? We praten hier altijd zo meewarig over mensen met allerlei trauma’s als gevolg van een droevige jeugd en die daardoor aan lager wal geraakt zijn, maar we zien niet hoe duizenden die het echt niet zo best gehad hebben in hun kinderjaren tot prachtige mensen zijn uitgegroeid.
Ga door, mens en straal leven uit. Dat is wat de Heer bedoeld heeft voor ieder van ons.

Hanneke schreef op 17 maart 2017 om 19:55

Ik had nogal wat moeite met de tekst van vandaag . Pak er altijd mijn eigen Bijbel bij en ontdekte : ó , dat verhaal ken ik , gaat over Jerusalem, de overspelige vrouw. En dan volgt er toch een tirade van die Oud-Testamentische God ….. tot vers 60 !!! Gelukkig vergeeft Hij haar daarna weer . Lastig mediteren op zo’n uit z’n verband gerukt stukje tekst.
Maar dat ‘Leef !’ is natuurlijk prachtig , en dat Hij het verbond niet opzegt natuurlijk ook.
Maar : ‘Ze [ Jerusalem, ik dus,] zal zich wel schamen en geen woord durven zeggen’ , luidt de Godsspraak van Jahwe, de Heer. Tja …. terug bij af ?

Conny schreef op 17 maart 2017 om 18:36

Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik een kind was dat echt gewild was en toch…. God heeft er vast een bedoeling mee gehad. Vrouw van Bart, moeder van 4 kinderen en oma van 10 schitterende kleinkinderen. En ik voel dan ook dat God bij ons iedere dag aanwezig is. In blijde en verdrietige omstandigheden weet ik me toch gedragen door Hem. Soms komt het verleden weer boven maar ik probeer het dan maar af te geven aan Hem en ga weer verder.

lilian schreef op 17 maart 2017 om 17:58

Leef, blijf leven zegt Hij tot elk van ons. Ik was gewild door mijn ouders, Dat voelt goed. IK ben dankbaar voor zijn liefde . Hij roept mij elke dag opnieuw, en schenkt mij vreugde. Ik voel me gezegend.

Truus schreef op 17 maart 2017 om 17:29

Heer dankbaar voor Uw liefde en het leven.

Godelieve schreef op 17 maart 2017 om 17:16

Ik kende die tekst van Ezechiël niet. Mijn spontane gedachte bij dat ongewenste kind: ” Het was zeker een meisje, in bepaalde culturen … Meestal laat men het niet zo ver komen: abortus …”. Het schokt me dat het kind in die psalm levend geboren werd, onwelkom en dan zo in onverschilligheid moet lijden en sterven. De Heer brengt leven. In de tijd of in de eeuwigheid voor dit kindje? – Het was zeker niet zo bij mijn geboorte, ik was meer dan welkom en hoorde later de verhalen hoe mijn vader bijna gek van vreugde reageerde. Toch heeft de Heer die woorden “Leef! Blijf leven! over mij uitgesproken heeft toen ik als kleuter op de rand van de dood stond door ziekte. Nu staat de geneeskunde veel verder, toen was mijn genezing haast miraculeus. Ik was nog te klein om het te beseffen, maar mijn ouders wisten het wel en gaven die boodschap aan mij door. Niet te vergelijken met de situatie uit de psalm, maar toch: de rol van God, zijn liefde, zijn bekommernis is er voor elke mens.

hella schreef op 17 maart 2017 om 16:25

Ezechiël ontleent de woorden die hij in hfdst,16 tot Jeruzalem richt, aan een menselijke situatie. Ook in zo’n verschrikkelijke situatie zijn we door God gezien en gewild, maar niet zelden gaat er bijna een mensenleven vol verdriet en vol strijd overheen voordat we door Gods genade op een dieper niveau mogen ervaren dat het waar is. Dat is reden tot diepe dankbaarheid.

Juliette schreef op 17 maart 2017 om 16:14

Wat een fantastische tekst! Ik werd er ontzettend door geraakt. Hoe prachtig is het om te weten dat ieder van ons een geliefd kind van God is en dat God in Zijn Grote Barmhartigheid en Liefde zo ontzettend veel van ons houdt.
en ons omarmt. Ik heb niet zulke slechte herinneringen en dank God hiervoor. Ik wens alle mensen die het wel hebben of nu ervaren, Gods Liefde toe en de Troost dat Hij er voor ieder van ons is, No matter what. Thank you dear God in the Name Of Jesus.

Mirjam schreef op 17 maart 2017 om 15:08

Soms durf ik het woord God niet meer uit te spreken. Om te getuigen van zijn zorg en liefde en nabijheid……alle dagen van mijn leven…. (en ook daarna). Als ik zie hoeveel ellende er is, hoeveel we elkaar te kort doen.. waar blijft die liefdevolle kracht de ons allen draagt. ik probeer daarom dan ook maar vanuit dankbaarheid te leven, Hoe moeilijk soms ook. Maar het woord GOD is me het dierbaarst van alles 🙂

lieve schreef op 17 maart 2017 om 14:57

Ik heb nooit het gevoel gehad ongewenst en onbemind te zijn en voel me hierdoor toch wel een zondagskind. Toch is het goed om weten en voelen dat God er altijd is voor ons en weet wat we nodig hebben. Iedereen maakt in zijn leven situaties mee, waardoor we het niet meer zien zitten. Maar, we realiseren ons dan niet altijd of meteen dat God er op dat ogenblik is voor ons. Dank u Heer!!!

Br.. Bavo, Gustaaf Van Dingenen schreef op 17 maart 2017 om 14:03

Staf
De tekst van Ezechiël 16,4-8 is eerder een rare tekst. Maar voel ik die in zekere zin als toepasselijk in mijn leven.

Niet dat ik ook op een akker werd achtergelaten bij mijn geboorte, in tegendeel: iedereen was bezorgd bij mijn moeilijke geboorte en de eerstvolgende maanden en jaren. Zodanig dat mij vader en moeder meermaals op bedevaart gingen om me te mogen houden.

Dat werd me pas duidelijk toen ik, al in de 40 jaar oud, uit mijn missie in Azië met verlof kwam en ik bij mijn moeder, die ondertussen weduwe was geworden en alleen in haar huisje woonde, aan de koffietafel zat.

Ze bekeek me nadenkend en met een zweem van verwondering en zei: S… ik kan het nog altijd niet geloven dat gij nog leeft. Hoe dikwijls hebben we niet gedacht, toen ge nog klein waart, dat we u zouden moeten afgeven, met al uw kinderziekten en stuipen…

Ook voor mij komt zo het woord van de Heer als toepasselijk voor:
“… Ik zag je… en Ik zei tegen je: Leef! …Blijf leven… Ik liet je groeien als een bloem in het veld…” Dat stemt me telkens tot dankbaarheid, tegenover mijn ouders, en tegenover God, de Heer.

Ria schreef op 17 maart 2017 om 13:44

Ja… Ik ben misbruikt… heb dit ondergaan… maar weet ook dat dit niet van God komt!
Het misbruik heeft te maken met mensen..
God ziet me… zegt ‘leef’ als ik het moeilijk heb…
Geeft me kracht wanneer ik het nodig heb…
Dank U wel Heer… dat U er bent voor mij… Amen

Carla schreef op 17 maart 2017 om 11:21

Het maakt mij zo stil, het is eigenlijk niet te begrijpen dat dit kan.
“Ik vergeet jou nooit. Ik heb je in mijn handpalm gegrift, je staat Mij steeds voor ogen.”
Dank U Heer dat ik dit mag weten, het geeft mij de veerkracht om door te gaan.
In stilte ga ik verder op deze dag….

Geert Claeys schreef op 17 maart 2017 om 10:57

Nu wij steeds beter zicht krijgen op hoe het er in de natuur aan toe gaat via de onvolprezen BBC documentaires wordt het voor mij almaar moeilijker om een alles en allen liefhebbende God te poneren. De natuur is vol geweld en doodslag met het oog op het eigen overleven. Meer nog. De beelden van hongerende en stervende kinderen ten gevolge van extreme droogte en menselijke agressie grijpen een mens naar de keel. Hoe daarin God zien die voor alles zorg draagt?
Ik wil ook graag dieper inzicht in het mysterie van de Goddelijke Vader die zijn Zoon prijsgeeft aan de gruwelijkste dood ’ter vergeving van de zonden’. En Jezus gaat hierin blijkbaar mee. Denk aan zijn gebed in de olijfhof, de nacht voor zijn lijden. Ik sta open voor elke mogelijke en min of meer aannemelijke verklaring.

mia schreef op 17 maart 2017 om 10:31

heer gij weet hoe deze man lief en dankbaar was maar nu opgenomen in het ziekenhuis help hem en sta hem bij in
deze moeilijke periode

Monique schreef op 17 maart 2017 om 10:06

Wat een mooi geschenk krijg ik vandaag

Ron schreef op 17 maart 2017 om 08:48

Leef!
Ik lees het als een oproep aan mij. En misschien ook wel als een opdracht.
Het woord zegt zoveel meer dan alleen ‘levend’ te zijn.
Ik moet denken aan de woorden van Jezus: “Ik ben gekomen om je leven te geven in al zijn volheid.”
Hij roept mij op om elke dag opnieuw Zijn geschenk van leven te ontvangen en het in al zijn volheid te leven.
Met vreugde, met dankbaarheid, met tevredenheid.
Volop te leven zoals Hij dat heeft bedoeld. Zoals hij mij heeft bedoeld.
Genieten van de momenten en niet te leven in het verleden of in de toekomst.
Genieten van God tot eer van Hem.

Jochanan schreef op 17 maart 2017 om 08:14

Zoveel liefde!
Zo gewenst!

Danny v schreef op 16 maart 2017 om 20:59

Ik stel mij een God voor die ikzelf gevormd heb door de jaren heen, gevoelens emoties die we onszelf aanmaken en eigenlijk daar in vast zitten maar niks te maken heeft met de God.Er is geen evolutie zonder revolutie, het niets toelaten, de crisis toelaten ni wegvluchten naarGod, geen puber blijven, maar de pijn van het leven omhelzen de pijn voelen de angst toelaten voorbij de angst de leegte betreden van niets maar daar juist blijven inzitten en wachten.pas daar zul je de Onmetelijke de leegte die de vervulling is

Christine schreef op 16 maart 2017 om 19:20

grote dankbaarheid…..ik heb 4 dagen aan een stuk gebeden voor een goede vriendin die werd opgegeven afgelopen vrijdag door uitzaaiingen in de lever….waarvan wist men niet…..wel dat zij geen kans zou hebben dit te overleven…..!!!.ik geloofde het niet,,,,,,deze vrouw heeft al een bijzonder moeizaam en liefdeloos leven door moeten worstelen en het nooit opgegeven………..en wat gebeurt er…….vanochtend kreeg zij de verbijsterende en onverwachte uitslag……..er is geen kanker waar dan ook te vinden…….de gezwellen zijn er, maar blijken goedaardig…….!!!!!Zooooo opgelucht en oneindig dankbaar…..

Godelieve schreef op 16 maart 2017 om 18:03

Het volk Sion dacht dat God hen verlaten had, niet langer met hen meetrok door de barre woestijn. Misschien gaf Hij hen die indruk omdat ze het nodig hadden op dat moment. Rekenden ze er niet teveel op dat de Heer alles voor hen zou opknappen.? Verlangden ze nog wel naar het beloofde land, maakten ze nog plannen? Hadden ze nog een heilig ideaal of was dat afgegleden naar zich stellen wat elke dag hen vanzelf aanbood?- Ik heb ook bij tijden de indruk dat God veraf is, . Dan denk ik: “Och, dat is tijdelijk, die vreugde om de Heer komt wel terug”. Ik spreek dat ook wel uit in gebed, maar zeker niet voortdurend. Ik ken ook het antwoord van de Heer, zoals Jesaja het uitdrukte. Dan denk ik: “Ja, dat weet,ik al lang, Heer”, zonder er bij stil te staan. Ik aanvaard dan die leegte, wellicht te passief.

lilian schreef op 16 maart 2017 om 17:20

Nee, een vrouw zal nooit haar kind vergeten, het is een groot geschenk die je als moeder mag ontvangen. Zoals U Heer geen enkele schepsel zal vergeten. Onze namen staan geschreven in Uw hand. U bent ons steeds nabij in goede en slechte dagen. Ik dank U voor dit alles.

Luís Weel schreef op 16 maart 2017 om 17:03

Tot nu toe geeft uw retraite steeds opnieuw teksten van de heilige Schrift die me nauw aan het hart liggen.
Het gevoel van “verlaten zijn door God en mens”. Ik denk dat ik niet de enige ben die maar al te vaak overvallen word door dit gevoel. Wel is het zo dat ik me dan steeds weer uit de put probeer op te trekken door te denken aan Jezus, die op het kruis zei: “Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten” Verlaten door God en verloochend door de menigte,, blijft er niet veel over…. Toch is dat niet zijn laatste woord; er volgt: “Vader, in Uw handen beveel ik mijn geest.” Daar denk ik dan aan: de sprong in het duister wagen en je vol vertrouwen overgeven.
Op ons kerkhof hebben we bij het strooiveld een granietplaat gelegd. De koptekst luidt: “Hun namen staan geschreven in de palm van mijn hand”. Ieder die de as van een dierbare overledene wil uitstrooien kan op deze plaat de naam laten graveren van de overledene met vermelding van geboorte- en sterfdatum. Het is maar om aan te duiden dat je moet sterven om te leven, zoals Jezus ons toont.
Ik heb maar al te vaak moeilijkheden met “verplicht” allerlei voorgeschreven gebeden op te zeggen. Het lijkt wel of ik dan niet in staat ben om dieper door te dringen tot de inhoud van de teksten. Het blijven teveel een oneindige rij van woorden en zinnen die als zaad op een kurkdroge aarde vallen waar geen mogelijkheid is tot kiemkracht is, zoals nu het geval is in Somalië en Somaliland of elders in de wereld in het Noordoosten van Brazilië waar ook grote gebieden met dorre vlaktes overdekt liggen met de karkassen van koeien en geiten en de mensen wanhopig zoeken naar water. Velen vluchten en wachten af tot er weer eens een keer regen komt. Hoop doet leven in de dood.
Dan hoor ik een stem die weerklinkt en zich nestelt in mijn hart:
“Niemand leeft voor zichzelf. Niemand sterft voor zichzelf. Wij leven en sterven voor God onze Heer. Aan Hem behoren wij toe.”
Dank U, Heer

agnes schreef op 16 maart 2017 om 15:01

Heer,” als een moeder haar kind zou verlaten Ik verlaat u nooit”. Dat zijn uw woorden.
Wat ben ik blij dat ik steeds bij jou terecht kan. Hoe eenzaam zou het zijn zonder met U op weg te gaan. Uw gelaat te aanschouwen en te erkennen bij mensen die ik ontmoet, waarmee ik leef. Heer, ga met mij de weg ten leven. Help mij in mijn grote nood. Ik heb u zo nodig.
Dank u , Heer

lieve schreef op 16 maart 2017 om 10:59

Toch fantastisch dat de Heer er altijd is voor ons, ook al voelen we dit niet altijd meteen. We mogen hierop vertrouwen. Onze naam staat geschreven in de palm van Gods hand. Dank u Heer, dat ik me altijd tot U kan richten, omdat U er altijd bent.

Lida schreef op 16 maart 2017 om 08:44

Het is zo’n genade te weten dat God mij ziet, mijn Vader weet waar ik ga of sta. U ziet van uit de hoge hemel op ieder mensenkind neer. Ik dank U met heel mijn hart

Ron schreef op 16 maart 2017 om 08:41

Ik had een plan. Ik bad er voor. En ging, in vertrouwen dat God mijn plan zou zegenen.
Het ging niet zoals ik had gepland en ik was verbolgen en teleurgesteld.
Zie je wel. Als het er op aankomt is God de grote afwezige.
Als het er op aankomt, moet ik het zelf doen. Goed dan. Het zij zo. Dan doe ik het wel alleen.
En ik deed het alleen. “God als U me nodig hebt, hoor ik het wel…”

Opstandigheid. Dat was het. God voor mijn karretje spannen.
Alles behalve overgave aan zijn volmaakte liefde.
En al tijd stond ik steeds voor Zijn ogen. In Zijn handpalm gegrift.
Hij had mij niet verlaten, was al die tijd dicht bij.
Hij wachtte geduldig en liefdevol.
Net zolang tot ik tot de ontdekking kwam dat ik geen moment zonder Hem kan.
Niet wat ik wil. Niet mijn plan. Niet mijn doelen.
Ik geef me over en kom tot rust.
Wat God geeft is wat ik nodig heb.
Als een zonnebloem die zich keert naar de zon om te ontvangen,
zo keert mijn hart terug naar God die mij geschapen heeft voor Hem.
“Heer doe Uw wil.”

Ghislaine schreef op 16 maart 2017 om 07:26

als ik me door God verlaten voel, ‘weet’ ik tegelijkertijd ook, dat ik Hem op een ‘verkeerde’ manier zoek. Me door Hem verlaten voelen spoort me aan om Hem te zoeken om Hemzèlf en niet om wat HIj voor mij zou moeten ’toveren’: verkeerde beelden, ideeën en gedachten etc over Hem te proberen lòs te laten. .Augustinus zegt dan dat we in het zoeken naar Hem al gevonden hebben waar we naar zoeken: want je kunt niet zoeken naar iets zonder al enig idee te hebben wáár je naar zoekt.

LKAM schreef op 16 maart 2017 om 07:15

Vertrouwen
Vele mensen zijn het vertrouwen kwijt in God en geloof omwille van wat zich de laatste jaren heeft voorgedaan in de kerk, omwille van de houding van de kerk jegens gescheidenen , transgenders, celibaat etcc??? Dat is jammer en helaas niet 100% juist. Wij moeten blijven vetrouwen in de Heer in het geloof niettegenstaande moeilijke tijden en juist door te bidden vragen naar vertrouwen . Respect hebben voor die anderen en vergevensgezindheid kunnen opbrengen voor wat fout gegaan is dat is wat God vraagt aan ieder gelovige .

Ria vb schreef op 16 maart 2017 om 00:20

Nu heb ik een raar maar deugddoende ervaring
Na een moeilijke week omwille van een botsing met iemand na veel opgekropte ergernissen is ergens een bom ontploft
Nadien heeft me dat enkele dagen achtervolgd
Ik heb geprobeerd dit in dit gebed en met deze teksten van deze week voor God te brengen
Gisteren en vandaag heb ik geprobeerd me te ontspannen door in de tuin te werken met dit mooie weer en het heeft me rust gegeven
Daarjuist bij het lezen van de teksten van vandaag en de vragen kwam ik tot de conclusie dat God mij heel dikwijls nabij is in mijn leven
Bv als ik een uitvaart moet voorbereiden en op zoek ben naar het juiste evangelie en een bezinning om deze mensen nabij te zijn dan weet ik Hem nabij en helpt Hij mij
Ik kwam spontaan op de tekst van twee paar voetstappen op het strand
Nu doe ik dit gastenboek open en het eerste wat ik lees is die tekst
Toch wel heel toevallig.
Ik kreeg zo n warm gevoel
Dank U God voor dit mooie moment –

lodse schreef op 15 maart 2017 om 21:19

‘Blijf mij nabij in de avond van het leven. Amen’

Ria schreef op 15 maart 2017 om 21:00

De Heer is mijn herder… Hij waakt over mij.. Hij kent mij.. Hij heeft mij gewild.. Hij aanvaard mij.. Hij bemind mij.. Hij heeft mij lief en is mij trouw…
De Heer kijkt liefdevol naar mij. Als ik niet de goede weg ga… De Heer blijft mij trouw en blijft mij liefdevol vergeven…
Dat te weten geeft troost.. Ook in moeilijke dagen…
Ik hoef niet bang te zijn.. God beschermt mij zoals geschreven in het gedicht: voetstappen in het zand

Ik droomde eens en zie
Ik liep aan ’t strand bij lage tij
Ik was daar niet alleen,
Want ook de Heer liep aan mijn zij.

We liepen samen het leven door,
En lieten in het zand,
Een spoor van stappen; twee aan twee
De Heer liep aan mijn hand.

Ik stopte en keek achter mij,
En zag mijn levensloop,
In tijden van geluk en vreugde,
Van diepe smart en hoop.

Maar als ik het spoor goed bekeek,
Zag ik langs heel de baan,
Daar waar het juist het moeilijkst was,
Maar één paar stappen staan.

Ik zei toen ” Heer waarom dan toch?
Juist toen ik U nodig had,
Juist toen ik zelf geen uitkomst zag,
Op het zwaarste deel van mijn pad.. ”

De Heer keek toen vol liefde mij aan,
En antwoordde op mijn vragen ;
” Mijn lieve kind, toen het moeilijk was,
Toen heb ik jou gedragen… “

Karen schreef op 15 maart 2017 om 20:59

Wanneer mijn hart open is, rustig is en bij de essentie is, dan is het bij de Heer. Dan voel ik geen angst, maar enkel vertrouwen en vreugde. Ik hoop dat ik in dat vertrouwen kan blijven staan op momenten dat er in mijn leven een serieuze storm opsteekt, of dat ik de moed en de kracht zal hebben om ernaar te blijven zoeken in al mijn menselijke verwardheid. Want mijn God is zo’n bron van kracht en liefde, zoals ik in mijn leven geen andere ken. Dank U.

Melchior schreef op 15 maart 2017 om 20:26

God.
Jouw psalm over de grazige weiden…
Ik hoor hem op uitvaarten,
mensen lezen hem als tranquillizer met eeuwige rust voor ogen.
Dat mag, het doet ze goed, maar bedoelt je dat?
Is jouw weide wel een eeuwige idylle?
Maar ik lees, dat ik bij jou krachten mag verzamelen,
om veilige wegen te gaan.
Toch: waar lopen die wegen
in het razende verkeer van deze tijd?
Jij bent ‘de weg’, zei je eens,
‘de waarheid en het leven’.
Maar waar zijn die, als ik rondjes rij?
Waar loopt jouw weg als ik in een donker bos ben of in de woestijn?
Of leer je me alleen, dat ik na iedere adempauze mijn weg weer moedig moet wagen,
of ik die nu zelf gekozen heb of niet.
Soms kies ik alleen maar ‘in Godsnaam’, meer eer heb ik je dan niet bieden.
Maar misschien is je dat goed genoeg
en leid je mij ook dan weer naar een van jouw grazige weiden,
in groot vertrouwen, omdat ik ten diepste weet:
de weg kiest ook altijd mij, welke afslag ik ook neem,
je brengt me naar jouw volgende rustplaats.
Kome wat komt.

Carla schreef op 15 maart 2017 om 20:00

Mooie woorden uit Psalm 23 deze dag. De vredige rust die God mij beloofd is zo mooi, maar ook in de onrust van verdriet en zorg is Hij erbij en dat doet mij goed! Dank U Heer dat U is alle situaties met ons meegaat. Gelukkig ken ik de groene weide en de rust, heb ik van God mogen ontvangen. Heer geef mij de kracht a.u.b! Zodat ik moedig voort kan gaan en voor de andere kan zorgen. Dank aan Mirjam die schreef: “We zijn geborgen in de plooien van Gods liefde”. Plooien bieden beschutting en ruimte tegelijk. Fijn om met elkaar te mogen / kunnen delen zodat ik nu ook kan rusten in de plooien dicht bij God als de dood dichter bij komt. Heer dank U wel voor deze retraite.

Godelieve schreef op 15 maart 2017 om 18:05

Wanneer ik overdenk hoeveel armoe, ziekte, oorlog, onwetendheid de hele mensengeschiedenis door en over de hele planeet het leven van ontelbare mensen voorheen en ook nu nog heeft getekend en bepaald, voel ik me klein en beschaamd: wat heb ik in mijn lange leven geluk gehad, zomaar gekregen en genoten. Ik heb geleefd “in groene weiden en aan vredig water”. Meer nog: zelfs als bejaarde voel ik me “op veilige paden en krijg ik nieuwe kracht. Dan volgt er iets wat ik niet meteen kan plaatsen: ” tot eer van zijn Naam” … Dank ik hem genoeg voor mijn vredige levensloop? Draagt mijn gedrag altijd voldoende bij tot Gods naam te eren bij andere mensen?. Er waren soms donkere perioden in mijn leven, maar Hij zocht me blijkbaar op. Dat besef ik al meer en meer.

jail schreef op 15 maart 2017 om 18:01

Als ik lees ik vrees nu geen gevaar meer denk ik aan het lied. Altijd fijn om te zingen. Ha ha ik zie nu dat er nog iemand aan het zingen is.
Vandaag hebben we een mooie dag. Het zonnetje maakt me blij gezind. Lieve Vader ik wil U danken voor deze mooie dag. Toch heb ik U weer enkele dagen moeten missen. Heel gek soms voel ik U niet. Ik de zoekende loop soms verloren. Maar Jij zoek me. Dank U Heer.

Groene weiden en vredig water. Die vind ik door Uw woorden. Door de liefde die ik mag ontvangen van mensen op de dagen dat ik goed kan zien. Er zijn dagen dat ik blind ben Vader, en mijn medemensen liefdeloos bekijk. Vergeef me Heer.
Ik vrees geen gevaren meer. Ja de Heer is mijn kracht. Zijn woorden zijn een wegwijzer. Al loop ik soms verloren.

Vandaag zit ik op de top van de berg en geniet ik van het uitzicht. Dank U Heer.

Vandaag voel ik Uw genade. Wat ik ben, wat ik heb is door U gegeven Vader, Eeuwige . Blijf me nabij Amen.

lilian schreef op 15 maart 2017 om 17:48

Deze psalm geeft mij het gevoel dat ik geborgen ben en dat de Heer van mij houdt. In donkere tijden is Hij er ook en laat mij aan niets ontbreken. Uw stok en uw staf zij geven mij moed. Ik dank U voor zoveel liefde, geschonken aan mij.

Luís Weel schreef op 15 maart 2017 om 17:38

Vandaag is het de dag van de verkiezingen. Heftige discussies over zorg, welzijn, economische groei, klimaatsverandering, ecologie, leefbare aarde. Zelfs de koe “Sijtje”uit de Beemster doet mee en voorspelt de uitslag van de verkiezingen. Als ze stemrecht zou hebben, zou ze ongetwijfeld op de dierenpartij stemmen.
Hoewel ik jarenlang in wriemelende steden rondgetrokken heb, ligt mijn hart vooral in de natuur. Het weidse landschap, de schapen, werkende boeren op het land, de lentebloei, de groei van het graan, wuivende rietstengels, vaarten en sloten, dorpen die opduiken vanuit de uitgestrekte vlakten met liefst nog een hoge kerktoren voor mij een baken is. Psalm 23 brengt mij rust en ik bid of zing hem graag als ik alleen rij op de polderwegen. Wat is de natuur toch mooi, zelfs als het stormt en ik uitkijk over woeste golven op de zee. Dan voel ik het wonder van het leven dat zoveel groter is dan ikzelf en dat doorgaat ook als ik hier niet meer ben.
Is het niet allemaal te romantisch?
De psalm spreekt ook over de donkere dalen waar ik doorheen ga. Ik vrees geen kwaad. Wat een stellige bewering is dat!!!….Is dat wel zo?
Augustinus zegt zoiets als: “Mijn hart zal pas rustig zijn, als het rust in God.” Helaas, zover ben ik nog lang niet. Voorlopig zal ik het nog moeten doen met de heilige onrust, die me voort moet drijven om eraan bij te dragen dat het goddelijk perspectief van echte vrede dichterbij komt in een wereld bezaaid met bommen en vernietigende krachten. Maar, mijn God, wat voel ik me vaak klein en impotent om er wat aan te veranderen. Het zij zo, Heer…blijf mij nabij.

Maria schreef op 15 maart 2017 om 15:57

Fijne tekst vandaag om te zingen, buiten in de zon bij een grasveldje vol gele en paarse krokussen!

Lynn schreef op 15 maart 2017 om 12:07

Het thema van deze week sprak me aan : Er is meer te voelen dan er te voelen is.
Ik ben geen naamloos zandkorreltje, toevallig aangespoeld op het strand van de wereldoceaan.

Een mens kan soms het gevoel hebben dat hij ‘een van de vele’ is. Nietig en klein, onbetekenend. Je zou er zelfs angstig van kunnen worden. Jij tussen die miljoenen mensen op aarde.
Je kan er echter ook een ‘groots’ gevoel bij ervaren. Niet ‘een van de vele, maar, ‘een van het geheel’. Je maakt deel uit van de wereld, van de schepping, en dat is een mooie gedachte !

Lieve schreef op 15 maart 2017 om 11:26

Dank U Heer om mijn Herder te zijn. Bij U voel ik mij geborgen. U roept af en toe… U wil me leiden naar vredige wateren… dienstbaar zijn, me tussen de mensen bewegen,… met de kracht die U geeft, moet ik niet bang zijn. Ik wil mijn hart openstellen voor U, ik wil inderdaad ‘meer voelen dan er te voelen valt’. Ik vertrouw erop dat bepaalde engagementen een antwoord zijn op uw vragen… Ik leef niet zo maar, ik heb als christen een bepaalde opdracht in dit leven. U helpt mij om dit te realiseren. Dank Heer voor Uw nabijheid, Uw steun, Uw kracht. Amen.

lieve schreef op 15 maart 2017 om 11:22

Het is een geruststellend, hartverwarmend gevoel dat er Iemand is, die ons leidt. Hij brengt ons naar… luister maar naar Hem, wat Hij vraagt, waartoe Hij je uitnodigt. Zo ervaar ik dit inderdaad in mijn leven. Hier en daar komt er een vraag… het gevoel is dat die vraag er niet zo maar komt, maar wel een ‘oproep’ is van Hem. Ik probeer hier, meer dan vroeger, op in te gaan, omdat ik weet dat Hij me wel zal helpen, kracht geven om solidair in het leven te staan. Het gaat hier om ‘meer voelen dan er te voelen is’… Hoe krachtig toch! Dank U Heer, dat U ons brengt naar vredige wateren… naar waar het goed is om te vertoeven, tussen de mensen, dienstbaar zijn… wetende dat U er altijd bent!

Mirjam schreef op 15 maart 2017 om 10:23

Mooii die tekst van een herder. Moest erg denken aan woorden van Julian van Norwich “We zijn geborgen in de plooien van Gods liefde”. Plooien bieden beschutting en ruimte tegelijk. Soms schuil ik dicht in die plooien tegen God aan, soms omgeeft Hij me met zijn mantel van liefde… . Om dankbaar om te zijn!

Monique schreef op 15 maart 2017 om 09:44

Het bidden van deze gekende en bekende psalm schenkt mij sterkte om te zeggen:Sprrek Heer,ik luister.

simonne schreef op 15 maart 2017 om 09:41

Al denk ik soms dat ik mijn geloof een stuk verloren ben heb ik vandaag, bij het lezen van de bijbeltekst, een warm gevoel dat God mij nog nooit verlaten heeft.

Monique schreef op 15 maart 2017 om 09:40

Het lezen van die bekende en gekende psalm schenkt mij de sterkte om te zeggen:spreek Heer,k luister.