Gastenboek

doke schreef op 22 maart 2017 om 00:17

Als moeder kan ik me het gevoel van de Vader voorstellen in dit verhaal (parabel). Mijn kinderen zijn het rijkste bezit dat ik heb. Dat is het gezegend gevoel dat ik heb en beleef. Als hen ooit iets zou overkomen.. dan ben ik bezorgd ja.. Ik denk dat hoe slecht de verhouding is van ouders tot kind ,de ouder het kind altijd toch met open armen zal ontvangen als het afgedwaald is en tot bezinning komt)
Dat de Vader zich nu zo opstelt is begrijpelijk. Want juist voor de zwakste klopt je hart warmer.
In mijn leven heb ik zeker ook fouten gemaakt maar als ik om vergeving vraag en ook laat zien dat ik mijn leven wil beteren kan ik daar ook op rekenen..God is goed!!! en niet als de mens die toch steeds terug kijkt . Met Pasen in het vooruitzicht is het dus goed om me daarop te bezinnen en me zo voorbereiden op de opstanding, in dit geval weer op staan en opnieuw beginnen.. Dank daarvoor..

Kleine mens schreef op 21 maart 2017 om 23:21

Ik geloof vast in die zotte Liefde van de Vader God! Maar ik ben nog veel te klein om zelf die liefde toe te passen. Ik ben nog veel te veel een kind van de wereldlijke wet… ” Omwille van Uw zotte LIEFDE mijn Barmhartige Papa, durf ik te leven! Ik ben een blij kind van 69 jaar … Eens zal ook ik thuiskomen en zult ge me in Uw helende armen nemen!”

Luís Weel schreef op 21 maart 2017 om 23:06

Uit mijn lagere schooltijd herinner ik me dat één van de spelletjes was: verstoppertje spelen. De bedoeling was om je zo goed mogelijk te verstoppen. Triest was het moment als je niet gevonden werd en vergeten.
Later bracht ik een maand lang door op een eilandje in de rivier Amazonas, samen met 4 jongeren. Zonder radio en communicatie of telefoon. Op een bepaald moment, bij het ondergaan van de zon voelde ik de beklemming en vroeg me af: Nu weet ik niets meer af van het bestaan van andere mensen en niemand weet nog dat ik besta.
De herder die de schapen in de steek laat om het verloren schaap te zoeken en feest viert als hij het terug vindt
Het gevoel dat er altijd iemand is, die mij zoekt en gewoon blij is, als hij mij vindt. Op de momenten van verlatenheid en eenzaamheid is Hij het die me over het dode punt heen helpt.

Lieve schreef op 21 maart 2017 om 22:03

Kan ik geloven dat God zotgelukkig is als hij me vindt? Dat overstijgt zo mijn menselijk inbeeldingsvermigen… wellicht helpen contemplatie en bidden met deze retraite om meer te resoneren met GODS onvoorstelbare liefdeskracht. Dank.

Maurice schreef op 21 maart 2017 om 21:59

In het evangelie volgens Lucas, 15,4, staan de woorden: “op zoek te gaan naar het verlorene”. Voor mij was duidelijk om op zoek te gaan naar Jezus en dat Hij zich laat vinden.

Godelieve schreef op 21 maart 2017 om 21:18

God is eeuwig en zijn liefde is grenzeloos. Waarom zou ze dan niet onvoorwaardelijk en onverdiend kunnen zijn, als Hij dat zelf zo wil ? Ik geloof dus in Gods liefde die zo anders is dan die van de mens. Dat geldt dus ook voor mij. Misschien verbaast het me niet genoeg en denk ik er te weinig over na en vergeet Hem ervoor te danken.

Carla schreef op 21 maart 2017 om 17:31

De mooie tekst van vandaag geeft mij een warm hart. Jezus heeft mij terug gevonden en mij thuis gebracht toen ik helemaal de weg was kwijtgeraakt. Ik wilde zo graag gevonden worden maar voelde me veel te slecht. Maar Jezus houdt van ons mensenkinderen en gaat opzoek en vind ons. Ik wilde niet gevonden worden door mensen die mij nog meer pijn konden doen. Ja, ik geloof dat God zielsgelukkig is nu Hij mij weer gevonden heeft en ik bij Hem mag schuilen met al mijn vragen, twijfel, moeite en pijn.
Gevonden zijn maakt gelukkig en daar wil ik graag over spreken met andere maar dat is zo moeilijk. Ik ervaar tegenstand en ongeloof i.v.m geloven in God. Het is een hele kleine groep mede christenen waar ik mee kan delen en dat vind ik jammer. Heer laat mij een lichtje zijn in deze wereld zodat andere kunnen zien dat er iets in mij leeft wat ik graag zou delen. De man in de tekst ging naar huis en gaf feest omdat het verloren schaap terug gevonden was. Hij vertelde ook en nodigde veel mensen uit. Leer mij Heer om te getuigen van Uw weldaden!!

Ria schreef op 21 maart 2017 om 14:51

Ja…. Ik heb me heel verloren gevoeld…
Het voelde zo…alleen… Zo… alleen…
Ik kon me niet laten vinden.. Ik voelde dat mensen me niet begrepen…
Ik geloof dat God mij zoekt… Door mensen die op mijn pad komen.. èn het zijn er steeds meer…
Ik geloof ook dat God daar blij en gelukkig van wordt…
Dank U wel Heer voor alle mensen die op mijn pad komen… Amen

lieve schreef op 21 maart 2017 om 11:19

Wat ben ik blij dat God me zoekt, als ik op een dwaalspoor ben belandt. Dit te weten, doe zo goed! Wat er ook gebeurt in ons leven, op elk moment wil God ons dragen. Als we verloren waren, Hij zoekt ons en is gelukkig als Hij ons vindt. Hij draagt ons omdat we moe zijn van het dwalen. Hij geeft ons opnieuw de kracht om in zijn voetsporen te blijven. Dank U Heer voor je nabijheid, het nooit opgeven om ons te leiden, te volgen, te zoeken, te omarmen.

lilian schreef op 21 maart 2017 om 09:43

De mens kan verloren raken door verdriet, pijn en narigheid van dit leven. Soms keren we ons af van onze schepper. Maar Hij zal naar ons op zoek gaan, en blijft zoeken totdat Hij ons vindt. Hij neemt ons op niet alleen in zijn armen maar ook in zijn hart. Hoe groot zijt Gij Heer. Gezegend is Uw Naam.

Ma.m.s. Delfgaauw schreef op 21 maart 2017 om 09:35

God hoeft mij niet te vinden ,het is eerst andersom.Ik zoek Hem iedere dag. Want lk heb Hem nodig. Iedere dag.Ook moet ik bidden voor iedereen die niet goed kan zoeken dat ook zij Hem mogen vinden.Wees hieraanwezig God in ons midden.

Len schreef op 21 maart 2017 om 06:46

• God zoekt mij (en elke mens) in mijn verlorenheid tot Hij me vindt: geloof ik dit?
• Kan ik geloven dat God ‘zotgelukkig’ is als Hij me vindt? Als Hij mij mag vinden?
Als iedereen je veroordeeld dan ben je doodongelukkig.Als het kwaad in je genesteld zit is alles donker en koud.Ik heb jaren de psalm “Heer ontferm U over mij in Uw barmhartigheid ,delg mijn zondigheid in Uw erbarmen”.gebeden. Ik ken de psalm helemaal van buiten.Ik heb de psalm met hart en ziel gebeden, ik wilde eruit ,bevrijd worden van al wat me ketende. Hij ,mijn Herder heeft mijn roepen gehoord en zich over mij ontfermd. Ik mocht Zijn geluk als het ware proeven, Zijn warmte,Zijn liefde ,Zijn blijheid om mij van mijn boeien te verlossen ,dat vergeet ik nooit meer.Dank U mijn Verlosser ,mijn Herder ,mijn Liefde.

Ron schreef op 21 maart 2017 om 06:21

Wat drijft mij in het leven? Waarnaar ben ik op zoek?
Wat wil ik zo graag hebben en bereiken waarvan ik denk dat ik dat nodig heb?
Wat is het dat mij doet opstaan, de dag ingaan en bepalend is voor met wie ik omga?.
En hoe ik met de mensen omga die ik gedurende de dag ontmoet?
Wie zie ik over het hoofd, omdat ik te druk met mezelf bezig ben?

Wat Jezus drijft is liefde. Voor iedereen wil hij het goede, niemand uitgesloten.
De rechtvaardigen laat hij in de woestijn achter, om op zoek te gaan naar de zondaar.
“Heer laat Uw liefde in mij, mijn drijfveer in dit leven zijn.
Elke dag opnieuw. In iedere ontmoeting. Bij iedere taak. Bij alles wat ik doe of zeg.”

Ria schreef op 20 maart 2017 om 23:40

Ik wil vooral God danken voor Zijn /Haar tederheid en mededogen en liefde om niet!! Om stil van te worden…

doke schreef op 20 maart 2017 om 23:26

Mijn Heer ,mijn Vader mijn Herder bent U .. afhankelijk van de omstandigheden. Hij kent ons allen en ik weet dat U een ieder naar eigen omstandigheden bijstaat, Niet een meer of minder dan de andere. U zoekt uw schapen op en wil niet een kwijt. Daarom zal het altijd goed gaan als we ons nederig tot Hem keren… Hij is er voor ons allen. zonder enig verschil . We moeten geloven en op Hem vertrouwen …Heer vergeef mij wanneer ik niet met volle aandacht naar U luister..of tot mij spreekt. Ik wil alles in Uw handen leggen en steeds met U gaan waar Gij mij naar toe leidt.U bent de goede Vader. Dank U Heer voor Uw zorg en liefde voor ons….AMEN

Luís Weel schreef op 20 maart 2017 om 19:50

Als ik nadenk over Gods aanwezigheid, mysterie dat zo tegenstrijdig lijkt. Enerzijds praten we over Zijn verscheurdheid om ons die op allerlei dwaalwegen in het leven verkeren en op alle manieren tegen Hem ingaan.
Anderzijds komt ook die vraag op: Maar God, waarom ben ik zoals ik ben en waarom is er zoveel in me dat niet deugt? Waarom ben ik zo geschapen? Ik kom er niet uit en begrijp Hem niet!
Alleen door naar Jezus te kijken opent zich een weg die Gods passie voor ons geluk zichtbaar maakt: liefde tot het uiterste door geloof en overgave.

Maarten schreef op 20 maart 2017 om 19:14

Kroonjuweel

doornen staken
prikten door en
rode druppels
rolden over
bleke huid

Nu spoelt een oceaan
van liefde de dood
het leven uit

I.N.R.I.
Victorie!

claire schreef op 20 maart 2017 om 18:11

heer …hier ben ik !
waarom blijft GIJ van me houden?
waarom zijt GIJ zo bezorgd voor mij ?
DANK DANK…
het kan alleen maar uit tederheid en geduld…

Godelieve schreef op 20 maart 2017 om 17:52

Ik kon die woorden van de profeet Hosea niet meteen situeren en zocht hem op in de bijbel. Ik was blij hem beter te leren kennen, vooral om zijn zo persoonlijke getuigenis hoe hij God ziet en wat God hem zegde. Ik las ook dat Hosea als eerste in de bijbel de Heer woordelijk laat verklaren dat Hij de mens “liefheeft’, sterker nog dat Hij als Vader de mens ‘leerde lopen’. Het greep me aan, het vaderbeeld van God zegde me meer dan anders. Een echte vader zal inderdaad zijn kinderen niet verwerpen als ze verkeerd handelen, zal zelf lijden als ze misdadig zijn. Hij is geduldig en vol mededogen. Mijn ouders zijn er niet meer,maar ik was wel volwassen, toen mijn vader stierf. Toch was ik te jong om een volwassen gesprek met hem te voeren, hem te zeggen wat ik nu zou zeggen tegen hem. Met God spreken (bidden dus) is ook dikwijls nog niet echt volwassen. Als het wat minder goed met me gaat, verval ik wel vlug in de manier waarop ik leerde bidden als kind of als jongere: in formules of oppervlakkig. Mijn eigen vader heb ik nooit bedankt voor alles wat hij me gaf en leerde en voordeed. Doe ik dat als volwassene beter bij God die zo van ons houdt?Ik blijf het proberen.

mia schreef op 20 maart 2017 om 17:27

met de tekst te lezen van jail komt er in mij verbittering ik ben god wel dankbaar dat ik van 10 tot 17 jaar geplaatst ben
bij zusters goede opvoeding gehad ik mis het vertrouwen en toch heb ik mijn leven veel steun gekregen
heer vergeef mij en help mij

lilian schreef op 20 maart 2017 om 15:04

Ik kan begrijpen dat hoe slecht de mens ook is, dat Hij ons nooit zal laten vallen. Hij is geen mens, zijn mededogen voor ons is zo groot ondanks zijn toorn. Ik vraag altijd om zijn hulp in moeilijke tijden. Ik geloof in zijn trouw en mededogen. Hij doorziet mij en blijf bij mij. Ik dank Hem voor zo veel liefde. en zijn trouw.

Carla schreef op 20 maart 2017 om 12:07

Dat God wekrzaam is in de mens wil ik graag geloven. Voor mij is dat een baken en zo zou ik God willen zien. Een universeel baken dat licht geeft aan de mens zodat de mens koers kan houden en niet wegzakt in de modder. Het beoordelen van mijn handelen ligt deels in mijn handen. Me daar bewust van zijn zijn vraagt iets van me. Iedere dag me verbinden met god , mijn gedachtes vernieuwen of tewel verschonen van vertroubelingen. Me laten terugbrengen naar de bron van ‘ het is goed’.

lieve schreef op 20 maart 2017 om 11:55

Als wij ondankbaar zijn, foute dingen doen,… is Gods hart verscheurd. Maar, Hij toont zijn barmhartigheid, en rekent ons het kwade niet aan. Wij kunnen altijd om Hem rekenen en vertrouwen op zijn onvoorwaardelijke liefde. Dank U, Heer!

l. Rommy schreef op 20 maart 2017 om 11:49

Ik omarm Hem en klamp mij met beide handen vast in alle omstandigheden en laat Hem nooit los. Ik kan altijd en overal bij Hem terecht en alles met Hem bespreken. DANKBAARHEID.

Michel Adriaens schreef op 20 maart 2017 om 10:56

Het is een zoete vastentijd, te ervaren dat God ons zo bemint.

Ron schreef op 20 maart 2017 om 07:05

God zal mij niet prijsgeven als een project dat mislukt is.
Hij zal geen afstand van me doen, omdat het resultaat tegenvalt.
Hij zal niet stoppen met Zijn zorg vanwege mijn trots en koppigheid.
Er zal geen moment komen dat Hij zegt: “Er valt geen land mee te bezeilen.”
Ik start iets en maak het niet af.
Ik ga van het één naar het ander.
Ik geef het op als ik het niet meer ziet zitten.
Maar God is geen mens. Hij is en blijft altijd onveranderlijk dezelfde.
Wat Hij begonnen is, maakt Hij af.
Geen moment wijkt Hij van mijn zijde.
Hij blijft me met Zijn zorg omringen.
Hij is bij mij tot aan de voleinding van de wereld.
Niets kan mij van Zijn liefde scheiden.

doke schreef op 20 maart 2017 om 00:08

Als er iets ernstig in ons leven gebeurt zijn we vaak geneigd te vragen waarommm,.. we zijn dan boos op God en alles om ons heen. Ook deze opstandigheid kent Hij en weet dat we gewoon ons zelf niet zijn en daarom roepen om een antwoord. Daarom vergeeft Hij ons ook omdat Hij ons liefheeft en onze frustraties begrijpt. Hij helpt ons door dit donker dal waar we door moeten gaan. Daarom wil ik tot God zeggen dat ik Hem vertrouw en liefheb omdat hij geduldig is en ons nooit in de steek laat. Wij moeten Hem daarom ook vragen om vergeving, geduld en wijsheid.. zodat Hij ons kan leiden…

jail schreef op 19 maart 2017 om 22:55

Deze retraite laat een andere God zien dan de God uit mijn jeugd. Ik ben groot gebracht met goed en kwaad. Met een goede engel en de kwade engel. Best naar de goede engel luisteren. De vergevende God kwam wel in het verhaal van de verloren zoon.
Mijn tegenslagen heb ik nooit gezien als straf van God. Wel probeer ik naar Zijn woord te leven. Dit lukt me zeker niet
Door mijn eigen fouten te zien begrijp ik de andere. Dit altijd na een strijd.
Ik denk aan je niet gewild voelen. Al sinds donderdag moet ik daar aan denken.
Als twee jarige kindje geplaatst bij zusters. Daar ben ik jaren boos om geweest. Me ongewenst gevoeld. Me nog altijd ongewenst voelen. Door dat gevoel pijnig ik ook mensen die me lief hebben. Onbewust maar uit reactie. Wie kan ik vertrouwen? Gaan ze me niet in de steek laten? Dus doe ik het maar zelf. Het is moeilijk voor mij om me aan iemand te hechten. Me geliefd voelen is heel moeilijk.
Ik ben de zusters dankbaar voor hun opvoeding. Ook mijn ouders ben ik dankbaar. Nu begrijp ik dat ze niet anders konden. Nu door te lezen voel je je ooit ongewenst kwam de pijn weer even boven. Het goede er van is dat ik ondervonden heb dat ik zelf mensen van me weg duw die het niet verdienen. Heer vergeef me en blijf me nabij. Amen.

Wie bent U God met die vraag blijf ik zitten. Daar kan ik geen antwoord op geven. God is liefde. Als een vader vind hij vreugde in goedheid en vergeving dat voel ik aan dat geloof ik. Dank U Heer.

Melchior schreef op 19 maart 2017 om 21:43

God leidt ons,
maar niet als schapen.
Ik heb niet zoveel met dat beeld van jou als herder met blatende, bange schapen,
en dan nog wel een die zijn kudde aantreft in en donker bos.
Verwacht van mij liever dat ik constant probeer door jouw bomen jouw bos te zien,
Jouw geheel van bedoelingen met de wereld te mogen zien in een groot bezield verband.
Laat iedere dag een boomplantdag zijn voor jou.
Neem geen genoegen met mijn geblaat, verlang van mij visie en een brede blik,
tot aan de horizon van mijn bestaan en nog verder,
Amen.

Ria schreef op 19 maart 2017 om 21:10

Ik denk dat God een goede liefdevolle God is… Ook God kijkt met pijn in zijn hart naar de mens waarmee van alles mis gaat… Het is niet Gods wil dat dit allemaal gebeurt.. Het is mensenwerk.. Mensen doen mensen de akeligste dingen aan.. Èn als we naar natuurrampen kijken… Hoe misbruiken wij mensen de aarde… Is het dan gek dat de aarde haar gal spuugt?. God ziet de onmacht in mensen en kijkt liefdevol naar ons, naar ons onbewust zijn, van wat we teweeg brengen… Dank U wel Heer, dat U mij /ons liefdevol vergeeft.. Amen

Maarten schreef op 19 maart 2017 om 21:10

Beste Ignatiaanse broeders, de geloofsimpuls van deze week begrijp ik niet goed. Ik mag hopen dat u niet werkelijk gelooft dat macro evolutionaire processen van willekeur het leven en ons hebben gevormd. Genesis 1 leert ons dat wij door God zijn gewild en tot aanzijn geroepen. Onze God is geen wrede God van willekeur en dus zal Hij voor Zijn schepping ook geen wreed en willekeurig proces hebben gebruikt! Vandaag mochten we in onze gemeente het avondmaal vieren. Daarin kwam bij de preek weer eens te meer duidelijk in het licht te staan hoe lief de Heere ons heeft, dat Hij zelfs Zijn Zoon voor ons heeft gegeven. Geprezen zij de Vader, Ecce Agnus Dei!

wim arons schreef op 19 maart 2017 om 18:24

Heer Jesus, leer ons bidden om de genaden te bekomen die wij nodig hebben voor nu en in de eeuwigheid.. Amen.

Godelieve schreef op 19 maart 2017 om 18:14

“Tussen de bomen, midden in het woud”: bij een eerste lezing klinkt dat wel mooi, iets van vakantie en verkwikking. Maar voor een kudde schapen is het juist een verschrikking!Er is geen uitzicht op ontsnapping en geen vergezicht. Geen grazige weiden en geen zonlicht. Ze zien elkaar niet om steun te vinden als kudde. Ik herken maar al te best de situatie waarin de gelovigen hier zich bevinden. En waar is de Herder? Ze zien hem niet of onduidelijk zo in het halve duister, dat ze zelf gezocht hebben. Denkt Hij: “Net goed voor hen! Ze moesten maar op hun weideplaats blijven. Steeds dwalen ze af!”. Neen, Zo denkt Hij niet. In de verhalen over andere goden lees ik nauwelijks interesse in de mensen. Ze hebben het te druk met vechten, ze zijn vol heerszucht, jaloersheid, hebzucht. Het christendom is anders en Jezus zegt: “Ik ben de goede Herder, ik ken mijn schapen.”

Mw. Rita Blaauw schreef op 19 maart 2017 om 18:12

Bij gebed bleef ik nog even stilstaan bij Micha 7:7: “Ik blijf uitzien naar de Heer, ik blijf hopen op de God die mij redding
zal brengen.
Hij zal mij horen, mijn God”.
En ik werd weer geraakt door het vertrouwen en de hoop op ontferming, die hieruit sprak.
Het is ook een bemoediging, dat we de gewenste genade mogen vragen ( of: voorleggen) aan God).
Ik dank Hem daarvoor.
Zoals ook voor de genade-tekenen in “barre tijden”.
Zowel in de wereld, als in het persoonlijk leven.
Ik bid de Heer voor een open hart om die genade steeds te willen en te blijven zien met geloofs-ogen!

Luís Weel schreef op 19 maart 2017 om 17:34

Ik ben, net als zovelen nogal moralistisch opgevoed. Strenge regels om je te behoeden voor het goede pad tussen de bomen zonder te verdwalen. En als stok achter de deur: “God ziet je en als je iets verkeerds doet, ga je naar de hel.” Zelfs van mijn eigen ouders, ondanks dat ze het zo goed met mij voor hadden, nam ik afstand , uit angst voor (verdiende of onverdiende) straf. De catechismus zei: God loont het goede en straft het kwade.
Dit Godsbeeld raak ik niet zomaar kwijt: ik ben me bewust van veel fouten in mezelf en kwaad in de wereld. Ik ben bang voor straf, verberg me en zoek op eigen houtje. Dan verlies ik mezelf en denk ik ook dat die gekke wereld dreigt naar zijn einde te lopen en alles weggevaagd zal worden.
Micha doet een oproep: Heer, neem uw staf om ons te weiden…..(Lost u het maar op) en anderzijds: “Er is niemand die zo barmhartig en goed is als U. U vergeeft alles.
Vooralsnog vind ik het niet gemakkelijk om vanuit dat idee vrijmoedig te leven en gemakkelijk omgang te zoeken.

lilian schreef op 19 maart 2017 om 15:20

Heer ik zie zoveel pijn en verdriet om mijn heen veel leed en geweld ,hongersnood . Hoe kan dit nou, Ik vraag het aan U omdat ik het niet begrijp. Velen van ons zijn vereenzaamd, red ons uw schapen schenk ons uw barmhartigheid. Heer vergeeft ons en omringt ons met uw liefde .

hella schreef op 19 maart 2017 om 14:39

Aan het optreden van Jezus kan ik enigszins afleiden hoe God werkt. En dat betekent eindeloos erbarmen met al mijn tekortkomingen, eenzaamheid en lijden.

RDR schreef op 19 maart 2017 om 10:52

Door God word ik ook omdat Hij in mijn situatie nabij is…
Soms voel ik me zo verloren; niet begrepen; aangestaard als het ware…; ik voel me anders dan mijn omgeving; ik durf haast niet meer mijn mening zeggen… die blik in hun ogen… kortom: ik kan gewoon mézélf niet zijn 🙁
ik voel me dan zo hulpeloos, verdrietig… ik krijg dan de weerbots zo hevig… altijd ’s anderendaags !!!
Ik vertel het dan alweer aan God…en zing het uit:
“Uit diepte van ellende roep ik, Heer, roep ik om hulp tot U, Gij kunt mij redden…” een typisch lied in de Boete-tijd… Dank U Heer, want U begrijpt mij!!

Monique schreef op 19 maart 2017 om 10:04

U bent een God van liefde,Heer en U bemint uw schapen.
Deze gedachte,dit aanvoelen geeft mij vertrouwen om mijn medemensen graag te zien.

Truus schreef op 19 maart 2017 om 09:38

Vind wel vreugde in goedheid, maar zelf vergeven vind ik nog steeds het moeilijkste wat er is. Wilt U mij hier bij helpen Heer .

doke schreef op 19 maart 2017 om 00:38

Hoe moeilijk kan het soms zijn in het leven.. Wij mensen worden soms geconfronteerd met zaken die onoplosbaar zijn.
Plotselinge dood van een geliefde waar zaken nog niet eens besproken zijn voor wat verder zal moeten gebeuren in het geval iets hen overkomt….Dan moet je je echt hulpeloos gevoelen..hopeloos misschien omdat er zo weinig uitzicht is. Daar dool je dan in het woud, ziet en voelt de nabijheid van God dan niet. Dit menselijke kan ons dan t gevoel geven alsof er geen oplossing is..Maar onze vader begrijpt het radeloze en weet dat er hulp komt. Hij helpt en geeft oplossingen .Hij laat ons nooit alleen..Zo is mijn God waar ik op vertrouw en tot wie ik bid.Wat ons ook moge overkomen, ziekte, dood, verdriet, verslaving,overmacht…als we Hem aanroepen en vertouwen komt het altijd goed. Dank U Heer voor zo een goede zorg ..

jail schreef op 18 maart 2017 om 21:47

Hij voel medelijden. Hij ziet dat we verloren lopen. Wat doe ik? Bidden. Naar zijn woord luisteren en er naar leven. Deze week schrijven jullie dat we niet zo maar een soldke achter in de winkel zijn. Dat we belangrijk zijn voor God. Dit probeer ik te begrijpen. We zijn allen belangrijk wij kinderen van God. Heer blijf me nabij. Amen.

Luís Weel schreef op 18 maart 2017 om 21:07

Ik kijk om me heen en zie zoveel onrust in de wereld. Mensen doen zulke rare dingen. De tegenstellingen laaien op, dreigende verdeeldheid op alle fronten, absurde terreuraanslagen, dood, vernietiging, oorlogsdreigingen, wapenwedloop, intimidatie, vervolging,ongeloof in diplomatie. Er komt geen einde aan.De wereld van vrede, eendracht en solidariteit lijkt uiteen te vallen en machtsgrepen en machtsmisbruik maken dat elke geste van meeleven met anderen lijkt op de druppel water op een gloeiende plaats. Verdampt en verdwijnt. Wat heeft het allemaal voor zin? Als je elkaar verscheurt, verscheur je God. En Hij laat zich verscheuren in medelijden, compassie.
Jezus gaat niet bij de pakken neerzitten. Hij begint te onderrichten…. Dan denk ik: “Zijn we (ik) wel in staat om gehoor te geven aan zijn onderricht?” En…. ik in al mijn lauwheid…wat is mijn bijdrage om dit onderricht door te geven aan zovelen, die in het duister rondtasten en in wanhoop elkaar aanvliegen als wilde beesten?
De stem van de kerk(en) wordt niet gehoord, of niet begrepen, of de kerk wordt ter zijde geschoven.
Uit de diepte, o Heer, roep ik tot U. Hoor mijn smeken en geef mij kracht, heel mijn leven……

Tineke schreef op 18 maart 2017 om 19:43

God is getrouw Zijn plannen falen niet. Hij kent de zijnen en Hij roept die allen, die het heden kent de toekomst overziet laat van Zijn woorden geen ter aarde vallen.
Dit lied speelde bij de overdenkingen van deze week door mijn hoofd en bemoedigde me zeer. Wat een prachtige beloftes kregen we afgelopen dagen en ook al zijn wij soms ontrouw de Here is getrouw!!
Deze woorden golden toen in eerste instantie voor Israël en dat blijft ook staan. Laten we ook voor hen bidden

Carla schreef op 18 maart 2017 om 19:17

Ja Heer ik was een dolend, verloren, alleen gelaten schaap …. maar U hebt mij altijd gezien en ben altijd met mij begaan gebleven. Vanavond hoor ik alsmaar : “Leef!”…. je mag leven zoals Ik bedoeld heb. Vrij gekocht ben je en je mag leven!
Dank U Heer en ik kan alleen maar zeggen: Spreek, Heer, ik luister dan kan ik leren hoe ik goed voor U kan leven. Leer mij Heer de juiste weg te gaan, ik wil graag U volledig vertrouwen. U alleen weet wat het beste is voor mij.

Godelieve schreef op 18 maart 2017 om 16:24

Jezus ziet die grote menigte die op hem hoopt: volgelingen van allerlei soort met vaste leerlingen, wantrouwige twijfelaars die toch hopen, nieuwelingen die over zijn wonderen gehoord hebben, gewone nieuwsgierigen…. Hij wordt diep geraakt door hun nood. Sommigen voelen die nood, velen beseffen die nood niet eens. Is dat ook zo niet hier in het oude Europa? En wie zal hen onderrichten? Beseffen we zelf echt onze toestand en onze armoede op dat gebied? Sommigen van die schapen zonder herder gaan nog wel op zoek hier en daar. Zo vond ik deze retraites en ben er heel dankbaar om. Ik hoor de Heer spreken , dagelijks, in bewust gekozen teksten. Ik probeer ernaar te luisteren. Vandaag lees ik bijvoorbeeld Gods antwoord: “Leef!, zegt Hij’ en dat is me niet meteen duidelijk , namelijk het verband met die verloren menigte. Wat Hij daar bedoelt. Maar inderdaad: “Spreek, Heer, ik luister”. Ik probeer dat te doen en het zal de volgende dagen wel duidelijker worden.

Ria schreef op 18 maart 2017 om 16:11

God ziet mij, kent mij, zoals ik ben en wordt zo geraakt door mijn nood.. Bijzonder.. Hij voelt het tot in de ingewanden… Het doet Hem letterlijk pijn… Ik word geraakt omdat God zich zo inleeft in mijn situatie…
Als schapen zonder herder… Verloren… Zo voel ik me ook soms… Als ik me niet begrepen voel.. Omdat ik anders denk dan mijn omgeving! Dan trek ik me terug en voel me alleen staan…
Ik mag mijn situatie voor God brengen.. Ik mag mijn leven. Leven..
Spreek Heer, ik luister.

Carla schreef op 18 maart 2017 om 15:35

De tekst uit Ezechiël 16, 4-8 en de gebedsintenties knepen mijn keel dicht. Toen ik geboren werd ben ik liefdevol ontvangen door mijn ouders en niet achter gelaten in het veld. Maar toen ik 8 was stierf mijn moeder en voelde ik me heel erg verlaten, in de steek gelaten. Daarna veranderde heel veel in mijn leven en ik was doodsbang van God. Later voelde ik me onbemind en werd misbruikt en kreeg een heel slecht zelfbeeld. God zij dank heeft God mij nooit verlaten en mij aangeraakt, genezen door Zijn Liefde voor mij. En werkzaam kwam Hij in mijn leven aanwezig, gaat mee op weg, laat ook mij groeien en bloeien… als een mooie veldbloem…Dank Heer voor Uw Liefdevolle armen waarin ik open mag bloeien en dienstbaar ben mogen worden voor de mensen om mij heen. Amen

wim arons schreef op 18 maart 2017 om 09:54

geloofd zijt Gij, eeuwige onze God, uit uw milde hand heb ik de hergeboorte Gods ontvangen maak ze voor mij
tot een bron van eeuwig leven. God zij dank. (Johannes 3).

ina schreef op 18 maart 2017 om 08:56

geboren in 1940,Rotterdam, omringd door oorlog en angst en later, honger en armoe. Een zeer ongelegen geboorte. Mijn hele leven gevochten met het diepgewortelde gevoel ongewenst te zijn op deze wereld.
Wat voel ik mij nu gezien en gekend! Al die jaren…al die jaren…van gestuntel en gestrompel, Toch was Uw aansporing kennelijk wel doorgekomen: LEEF! En ik zeg: JA!