Gastenboek

claire schreef op 24 maart 2017 om 22:36

wat een wonder gevoel… woorden van vergeving mogen krijgen…
en zegen en VREDE gewenst krijgen…
…………….
liefste liefde die blijft waken…

Ria schreef op 24 maart 2017 om 21:31

Heer, ik dank U voor de vergeving van mijn zonden… U heelt mij altijd weer…
Dank U wel Heer voor Uw Barmhartigheid en tedere liefde..
Via een droom mocht ik genezing ervaren.. Dank U wel voor zoveel genade… Amen

Carla schreef op 24 maart 2017 om 21:05

Bij de tekst van vandaag moet ik alsmaar denken aan het volgende lied:

Hij is een God van liefde en genade,
barmhartigheid en goedheid zijn de daden
van Hem die niet voor altijd met ons twist,
die ons niet doet naar alles wat wij deden,
ons niet naar onze ongerechtigheden
vergeldt, maar onze schuld heeft uitgewist.

Godelieve schreef op 24 maart 2017 om 20:42

Vanavond was ik wel verrast plots een tekst over de Boodschap aan Maria aan te treffen midden in de week over schuld, vergeving … Meteen merkte ik de datum in de loop van het jaar: precies NEGEN maanden voor Kerstmis en de menswording van Jezus. Ik was er blij om, had er geen moment zelf aan gedacht. Waar is de tijd dat hier in onze streken het ritme van het jaar en de samenleving heel sterk afhing van de kerkelijke feesten! Tot mijn verbazing staat ” Maria- Boodschap” toch nog gedrukt op mijn kalender, valt nog mee! – Eigenlijk is deze dag van de boodschap, het ja-zeggen van Maria en meteen de overschaduwing door de Geest een belangrijker moment dan de eigenlijke geboorte. De precieze datum lijkt me minder belangrijk , maar het moment van het toestemmen en het wonderlijke gebeuren zelf heb ik altijd onderschat. Men kan er ook rustiger bij stilstaan dan in de feestdrukte en het lawaai rond Kerstmis. Dank voor dit (voor mij) verrassende onderwerp vandaag in deze vastenretraite.

Truus schreef op 24 maart 2017 om 19:32

God is liefde ook de liefde tussen mensen.Zijn vergeving ervaar ik en dat is denk ik persoonlijk het meest bij de biecht,wat ik ook het moeilijkst vind om te gaan doen.

ton schreef op 24 maart 2017 om 18:54

Ik zeg tegen mezelf: “Kom, prijs de Heer!
Prijs de Heer met alles wat je hebt!
2 Kom, prijs de Heer!”
Ik wil niets vergeten van wat Hij voor mij heeft gedaan.
3 Hij vergeeft alles wat ik verkeerd heb gedaan.
Hij geneest al mijn ziekten.
4 Hij redt mijn leven van de dood.
Hij is altijd liefdevol en goed voor me.
5 Hij stort zijn goedheid over mij uit.
Hij geeft mij de kracht van mijn jeugd terug.
Hij maakt me weer zo sterk als toen ik jong was,
zo sterk als een jonge arend.

agnes.vierendeel@skynet.be schreef op 24 maart 2017 om 14:38

De Heer (God) is de vergeving van mijn zonden, Hij zal mij genezen, keer op keer. Hij roept mijn leven weg uit het graf, omgeeft mij met goedheid en tedere liefde.
Heer, gij wilt dat mensen leven, niet dat ze verkommeren in kwelling en leed. Toen we kind waren werd Gij aangewezen als degene die straft voor elke “zonde”. Ondertussen weten we dat gij een barmhartige, liefdevolle en genadige God zijtt. Steeds gereed om ons te helpen, te steunen, te bemoedigen. Mensen veroordelen mensen. Heer, gij veroordeelt niemand. “Ga, ik veroordeel u ook niet”. Ik heb lang bang geweest voor een straffende God. Vandaag heb ik een heel andere God voor ogen. Ik dank u God voor al de liefde die jij elke mens toedraagt.

zuster marcella schreef op 24 maart 2017 om 13:51

Ik ben ziek en besef elke dag meer en meer . Dat ik de andere nodig heb. zij zijn een geschenk van God..
Hij is mijn alles en alles laat hij aan mij geschieden .
met mijn fouten en tekort komen Hij De heer ziet en vergeeft alles.
Heer ik bid vergeef mij wat ik tegen God en de naaste misdaan heb want gij zijt een liefde volle vergevende God

wim schreef op 24 maart 2017 om 13:01

GOD ZIJ DANK !!! EINDELIJK RUST.

doke schreef op 24 maart 2017 om 12:55

God is liefde.. Hij houdt van zijn kinderen. Dat laat Hij steeds weer merken
Eerst na de zondeval van Adam.
Daarna heeft Noach ingegrepen toen het toch niet ging.. enz enz
Uiteindelijk zond Hij zijn zoon om als gewoon mens onder ons te wonen zodat we Hem beter konden begrijpen…
Hier zien we dan dat Hij ons niet opgeeft maar steeds weer met ons bezig is.
Hij vergeeft en geeft nieuwe kansen waar ik ook van mag profiteren.
Laten we die aangrijpen en Hem de plaats geven die Hem toekomt.
Dank U Heer voor zoveel geduld en liefde ,

lieve schreef op 24 maart 2017 om 12:02

De Heer helpt ons om meer en meer op het rechte pad te blijven. Hij roept op tot ‘leven’. Hij omringt ons met goedheid en tedere liefde. Wij kunnen ons altijd tot Hem richten, ook al zitten we soms op dwaalsporen. Wat een geruststelling, wat een warmte mogen wij ervaren. Dank U, Heer.

lilian schreef op 24 maart 2017 om 09:44

Door tot Hem te bidden en zijn aanwezigheid te ervaren. Ik voel dat Hij dicht bij mij is. Ik bid tot Hem om vergeving. Het ontroert mij Hem zo nabij te weten. Ik dank U voor uw liefde en barmhartigheid, want U vergeeft mij al mijn fouten en gebreken.

Lia schreef op 24 maart 2017 om 09:24

Wat mij vandaag erg aansprak is dat Hij mij zal genezen, keer op keer.
Alle (gedachten)patronen waar ik op dit moment tegen aan loop wil hij genezen.
De afgod van goedkeuring, bevestiging, ect, die ik gezocht heb buiten God om stond mij in de weg en liet me vastlopen.
Maar God vergeeft en zal mij genezen, keer op keer, stap voor stap

Dank U Heer,
Dat U mij vrij maakt
Dat ik zachtjes aan wordt zoals ik echt ben
Dat ik me niet meer hoef te verbergen
Dat ik geliefd ben
Dat het goed is!
Genade!

mia schreef op 24 maart 2017 om 08:54

ik ben een mens met fouten dat beken ik maar ik ben heel gelukkig als er een buurvrouw mij spontaan komt
helpen in de tuin dan voel ik dat god altijd bij ons is en dank ik de heer dat hij nabij blijft .ook als het moeilijk gaat
ik bid dat we elkaar vergeven .

Ron schreef op 24 maart 2017 om 07:03

Het is duidelijk. God heeft het goede met me voor.
Hij wil me genezen, herstellen, vergeven en vernieuwen.
Hij wil mij overladen met schoonheid en geluk.

In mij leeft nog steeds de neiging om iets te moeten doen om dat geschenk te ontvangen.
En eerlijk gezegd ook de gedachte dat God dingen in mijn leven toelaat, omdat ik het verdien.

Niets is minder waar.
Wat ik verdien, de doodstraf, staat niet in Zijn agenda.
Komt niet in Zijn gedachte op.
Ook niet alle afgeleide zogenaamde ‘straffen’ van pijn, ziekte en verlies komen in mijn leven als verdienste.
Nee.
Christus stierf in mijn plaats, kreeg de straf die ik verdiende.
Zodat ik krijg wat ik niet verdien, vergeving en voor eeuwig Zijn nabijheid.
Het slechte gebruikt God om het goede in mij te bewerken.
Het goede zal niemand van mij af kunnen nemen, want dat is God zelf.
Het beste komt nog.

Agnes schreef op 24 maart 2017 om 06:22

Heel goed punt dat met je hart erbij zijn!

Len schreef op 24 maart 2017 om 06:09

Heb ik al de “genezing”ervaren die vergeving teweegbrengt….Na de dood van een bepaalde persoon werd ik sterk gekweld door een vraag om vergeving te schenken aan die persoon. Ik had geen rust meer. Het werd een vergeven met mijn verstand . Het herhaaldelijk uitspreken bracht mij ertoe te vergeven met mijn hart. Van dat moment werd ik gerust gelaten en voelde ik dat die persoon vrede had gevonden. Ook ik werd mij na een tijd ervan bewust dat ik het allemaal had vergeten.Ook ik mocht vrede ontvangen. Hoe dikwijls mocht ik vrede ontvangen en vergeten ….Dank U Barmhartige en genadige God .Dank om Uw vergeving ,keer op keer.Het mooiste geschenk van onze Vader is voor mij de biecht, Zijn geschenk van Barmhartige Liefde.

Luís Weel schreef op 24 maart 2017 om 00:29

Vandaag herinner ik me de laatste dagen van iemand die wist dat het stervensuur nabij was. De persoon zei tegen me: Wat heb ik straks te verwachten? Ik geloof in de toekomst, in het leven, Het zal goed worden, maar ik denk dat ik eerst nog wel een tijdje in het vagevuur zal blijven voor het zover is.
Met hem beaam ik dit: God is goed, schenkt ons zijn zegen en toont ons zijn aangezicht, maar ik geloof niet dat God een goedzak is die zomaar alles wegwuift. Blijft voor mij steeds de twijfel. Ik kan berouw hebben, kan af en toe eens een keer een biecht spreken, maar ook dit sacrament van vergeving en boete, gepropageerd door de kerk lijkt me niet zomaar gerust te kunnen stellen. De magie is verdwenen.
Och, ik probeer maar om er elke dag opnieuw iets van te maken, uit te zien naar de barmhartige God en me onvoorwaardelijk over te geven aan zijn liefde.
Heer, laat uw kracht spreken in mijn zwakheid……..

Melchior schreef op 23 maart 2017 om 22:55

God,
Ik wil naar u toe komen om bij u mijn lusteloosheid neer te leggen,
een van de hoofdzonden.
Ze sluipt soms ineens bij me binnen.
Ik ken het tegengif en dat is de vreugde.
Maar hoe wek ik haar?
Ik weet ook dat achter alle wanhoop, onverschilligheid en verveling een verlies van honger naar jou ligt.
Verrijs in mij, ontsteek in mij jouw vreugde.
Amen

Marjolein schreef op 23 maart 2017 om 22:31

De vreugde die danken voor Gods liefde kan geven. Hoe? Ik wil delen. Ik las psalm 103. Ik ben recent weduwe. De mens vs15 bloeit als een bloem op het veld, de wind waait en weg is debloem en niemandweet waar ze heeft gestaan, maar van oudsher is de liefde van de Heer. Afgelopen weekend heb ik gedurende twee dagen heel ruim God kunnen prijzen op de european Englis Aglow conferentie en wat een vreugde heb ik daar ervaren. Er is geen methode om dichterbij God te komen dan via de lofzang. Laten we dat toch nooit vergeten

claire schreef op 23 maart 2017 om 22:06

LIEFDE wordt niet moe…
en…ik kan zomaar mijn gang gaan…
en dan word ik onrustig… gelukkig komt in de stilte “IEMAND ”
aankloppen… aanhoudend en heel zacht …tot ik herken dat
het JEZUS-GOD is die mijn onrust (zo graag) wil genezen…
KOM heer ,ik heb U zo nodig .

Godelieve schreef op 23 maart 2017 om 20:55

Ik dank God dikwijls, meestal plots en zonder directe aanleiding, gewoonlijk heel kort , zelfs zonder woorden. Louter een plots gevoel van dankbaarheid en in het algemeen :omdat Hij mijn God is en van mij houdt, zoals van alle mensen. Dat Hij mij vergeeft is fantastisch, maar ik herinner me niet dat ik Hem speciaal daarvoor ooit bedankt heb. – Ik heb ook nooit een “genezing ervaren ” na een vergeving, maar wel iets dergelijks. Ik werd onlangs bijna verplicht een paar weken elke dag een vrouw een bepaalde hulp te bieden, ik kon gewoon niet weigeren,het was een onaangenaam vooruitzicht, Zij is een lastig iemand, niemand wil met haar te maken hebben. Ik deed het twee dagen met tegenzin en wou het opgeven.Toen heb ik aan de Heer gevraagd: “Help me. Ik wil nog enkel de goede dingen in haar zien. Ze is zoals ze is. Help me in haar ook kleine, goede kanten te ontdekken”. De Heer heeft me geholpen. Er waren geen echt moeilijke momenten meer, ik kon gewoon met haar spreken. Op een bepaald moment besefte ik zelfs dat we samen stonden te lachen om iets. Ik noem het een genezing na het nemen van een goed besluit. Toen heb ik de Heer wèl uitdrukkelijk bedankt.

jail schreef op 23 maart 2017 om 19:35

Waarom zit het kwaad in mij, in ons? En komt het telkens terug? Als het kwaad op mij drukt is het zo als in psalm 32 . Ik verteer van binnen, vlucht in zelfbeklag. Mijn krachten kwijnen weg. Ik noem mezelf dan altijd leven dood. Het is geen fijn gevoel. Ik voel geen liefde meer.
Elke dag probeer ik met het gebed en zelfonderzoek hulp te zoeken. Je zelf terug een nieuwe kans geven omdat Hij me vergeeft. Ook de andere vergeven. Het kwade niet meer doen. Toch weet ik dat ondertussen ik dit schrijf ik altijd weer fouten maak. Eigenlijk begrijp ik niet waarom. Waarom zit het kwade in mij?
Jaloezie, hoogmoed, egoïsme , hebzucht enz…telkens dezelfde fouten.
Zelfs nu komt het zelfbeklag in me. Is mijn gebed wel oprecht?
Vandaag heb ik het moeilijk met het geloof. Overal hoor je hoe de mensen een afkeer hebben tegen Godsdiensten. Dat brengt mij aan het twijfelen. Je hoort dan de christenen hebben ook gemoord voor hun God. Een man in de cursus was vol afkeer voor alle Godsdiensten. Het is een vriendelijke en eerlijke man. Zit er in hem geen kwaad?
Heer vergeef me de twijfels vergeef me het kwaad. Ik ben een zondaar.

Carla schreef op 23 maart 2017 om 19:14

De weg naar innerlijke vrede is een weg van aanvaarden. ‘ Het is zo als het is’ . Het is niet ,’ Ik ben zo als ik ben’ . Dat zou te gemakkelijk zijn. Wanneer ik me onbehaaglijk voel door mijn gedrag dan komt er meestal een moment waar ik gedachtes krijg aangeboden die me vooruit helpen. Mijn onvermogen wil ik niet belasten door het ‘zonden’ te noemen. Het woord schuld of me ongemakkelijk voelen veroorzaakt bij mij schaamte omdat ik weet dat ik anders had kunnen zijn. Door dat in te zien gebeurd er iets. Dat God hierbij aanwezig is, daar kan ik dankbaar voor zijn. Het steeds opnieuw doen en beleven is misschien wel een Paasbeleving. Nieuw leven is hoopgevend.

Conny schreef op 23 maart 2017 om 18:43

Toen ik een aantal jaren geleden het leven niet meer zag zitten en er maar uit wilde stappen, was Hij er die me op het juiste moment tegen hield. Hij moet wel enorm veel van mij houden. Ik kwam in een Gemeenschap terecht en door mensen heen heb ik zijn Liefde en vergeving mogen ontvangen. Dank U God dat U mij zo vast houd met Uw liefde.

Ria schreef op 23 maart 2017 om 17:10

Ja…, Heer, ik heb mijn tekorten… Soms gevoelens van jaloezie…
Of niet kunnen luisteren naar iemand die naar mijn idee ontzettend overdrijft, ik probeer dan te begrijpen waarom ze dat doet… Maar blijf het moeilijk vinden om dan echt te luisteren…
Of als iemand negatief spreekt over allerlei situaties…
Ik wil U vragen Heer.. Ontferm U over mij..
Leer mij zien hoe het komt dat ik moeilijk kan luisteren..
Heer,…. Leer mij spreken vanuit liefde en mededogen… Amen

lilian schreef op 23 maart 2017 om 16:50

Ik moet bekennen dat ik ook fouten maak. Ik duw alles wat slecht en kwaad is van me weg, en probeer het te vergeten. Ik voel me dan schuldig naar U toe Heer. Ik vergeet hoe barmhartig U bent voor al uw kinderen. Uw vergeef ons onze fouten als wij U aanroepen en vragen om vergeving. Heer vergeef mij want ik heb gezondigd. Dank U voor uw barmhartigheid.

lieve schreef op 23 maart 2017 om 16:03

Het is goed en zinvol dat we regelmatig een gewetensonderzoek doen om het onuitgesproken kwaad, onze fouten te erkennen. Wij kunnen altijd bij de Heer terecht om onze fouten, misstappen aan Hem voor te leggen en Hem om vergeving vragen. Wij mogen dankbaar zijn dat we altijd bij de Heer terecht kunnen. Hij ontvangt ons met open armen. Dank U wel Heer!

doke schreef op 23 maart 2017 om 13:18

Spreek Heer Ik luister.
Wetend dat U op ons wacht om te bekennen dat we soms fout gaan.
Het zijn vaker de kleine dagelijkse dingen waar ik geen vrede mee kunnen hebben die mij anders doen reageren dan ik zou willen.
Daarom wil ik er ook goed opletten en vragen aan mijn Heer dat ik dat voorkom of eerlijk toegeef wat ik toch verkeerd deed.
God de Vader is een goede vader en bij Hem kan ik alles kwijt. Daarom wil ik alles weer alles in Uw handen plaatsen en vragen.
Heer leidt mij en spreek,… ik luister… Dank U voor het geloof en vertrouwen dat ik in U mag hebben..Amen…

Cecile Messely schreef op 23 maart 2017 om 09:24

De Bijbeltekst voor vandaag spreekt me enorm aan omdat ik ook zo’n periode had. Psalm 32

Ron schreef op 23 maart 2017 om 06:26

In plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor wat ik doe of nalaat, is er zelfbeklag.
Ik ren druk heen en weer, vooral in mijn hoofd.
Van alles laat ik binnenkomen. Geen echte stilte, geen uitnodiging naar God.
Het maakt mij doof voor Zijn liefdevolle stem.
En terwijl ik mezelf beklaag en aanklaag en naar beneden haal,
en mijn zelfbeeld verkruimeld op de grond ligt,
verlies ik de levenskracht waarmee ik anderen oprecht van dienst kan zijn.

In de stilte, in het alleen zijn, in de zachte bries spreekt God mij aan.
En ik kan niet anders dan naar Hem toegaan.
Dit ben ik Heer. Ik ben de soort persoon die dit doet en dat nalaat.
Als ik me hoofd ophef en Hem aankijk is het of mijn adem stokt.
Ik zie niets dan liefde en aanvaarding in Zijn ogen.
“Daarvoor ben ik gekomen Ron”, spreekt Hij, “om alles weg te wassen.”
Je bent vergeven.
“Geen moment zal er zijn waarop ik jouw zonden zal gedenken.”
Wat een genade!

Luís Weel schreef op 22 maart 2017 om 23:45

Soms vraag ik me af: “Had ik niet, net als de verloren zoon veel dieper in de ellende moeten zitten om dan ten einde raad maar te besluiten terug te gaan en te erkennen dat ik er niet veel van gebakken heb in mijn leven?”
In het verhaal toont zich de Vader die de hele tijd op de uitkijk heeft gestaan verlangend naar de terugkeer van zijn zoon. En dan die ontvangst….. omarming……nieuwe kleren….een feest vanwege de terugkeer.
Ik herken iets van die houding bij ouders die met een probleemkind in huis zitten, niet weten wat te doen, maar er alles voor over hebben en het verkeerde door de vingers zien uit liefde…..in de hoop dat er een ommekeer komt in het leven!
Hoe kom je tot een ommekeer in het leven? Uiteindelijk komt de eerste stap van de zoon die het besluit neemt om op te staan en zijn vader te zoeken. Misschien is het mijn trots, eigenwijsheid, hebzucht, lafheid, achterdocht of weet ik niet wat de belemmering om die stap te kunnen maken?
Vandaag vraag ik u, Heer, dat Uw genade mijn gepantserde hart mag raken, zodat ik de weg terug naar U aandurf.

Godelieve schreef op 22 maart 2017 om 20:29

“Zolang ik doof was voor de stem van mijn geweten, doofden mijn krachten weg”: hoe kan het ook anders , als ik die stem niet hoor , omdat ik ze zelf smoor, bedek , verstik in eigen zekerheden, excuses en ‘het zo druk hebben! Dan vermindert mijn kracht en mijn levensvreugde en ik ga oppervlakkiger leven. Dan voel ik me moe zonder oorzaak, al heb ik telkens wel een verklaring bij de hand. Wat een lange uitleg over mijn kant van de zaak . De andere kant van die zaak is het werk van God en dat is louter eenvoud: “..En Gij hebt me vergeven.” – Waarom die weerstand om naar de Heer te gaan? Na de overweging van vandaag zie ik er meer ’trots’ in en ook ‘schaamte’ omdat de fouten die ik opbiecht steeds blijven terugkomen, altijd dezelfde blijven.

Melchior schreef op 22 maart 2017 om 20:07

God,
In jouw logica gaat de wereld voortdurend ‘op zijn kop’.
Mensen die menen recht te hebben op de beste plaatsen omdat er niets op ze zou zijn aan merken: ze hebben geen streepje voor. Zij die denken ‘eigen volk eerst’? Jij bent dan al lang bij degenen die door hen afgeschreven zijn. ‘Sukkels’ die niet voldoen aan de eisen van de bureaucratie of niet meekunnen in de rat-race: dat boeit jou allemaal niet, omdat jij toch altijd de beste plaatsen vrij houdt voor hen die geen plek hebben onder de zon.
Maar God, help mij de wereld in jouw perspectief te blijven zien: op zijn kop en daarnaar ook te handelen, want dat Koninkrijk van jou komt er niet van zelf.
Amen.

Maria schreef op 22 maart 2017 om 19:32

De onmenselijke omstandigheden waarin velen in de wereld moeten leven houdt mij erg bezig en ik voel onmacht en pijn. Ik volg deze retraite op een veilige plek en heb iedere dag te eten terwijl velen ontheemd zijn en de wanhoop nabij; daar heb ik het moeilijk mee.
Ik behoor tot het werelddeel dat grenzen sluit en medemensen letterlijk en figuurlijk in de kou laten staan.
Ik kan niet geloven in een schuldige God. Hij heeft de mens immers geschapen met een vrije wil; De mens kan kiezen voor het kwade of het goede. God vertrouwt die verantwoordelijkheid toe aan de mens; een waar waagstuk.
Ik heb veel gehad aan de geloofsimpuls van deze week en kwam tot het volgende gebed:
God, er is zoveel leed en pijn in de wereld
Zoveel mensen leven in vrees en zonder hoop.
De aarde kreunt onder zoveel geweld.
Ik maak deel uit van dat deel van de wereld dat kwetsbare mensen aan hun lot over laat.
Daar heb ik het heel moeilijk mee; ik voel me machteloos.
Jezus heeft zelf lijden aan den lijve ervaren
In zijn gestalte aan het kruis zie ik het leed van de wereld verzameld
en hoor zijn schreeuw: “God, mijn God waarom hebt gij mij verlaten”.
de schreeuw van vele verlatenen in deze wereld.
Hoor hen God en blijf bij hen,
Ik houd mij vast aan de tekenen van hoop:
overal waar mensen niet opgeven, de ander aanzien en
helpen tegen de verdrukking in.
God houdt die hoop in mij levend en geef dat ook ik niet opgeef,
in het licht van Jezus’ verrijzenis
Maak dat ik uw vertrouwen niet beschaam, Amen.

Ria schreef op 22 maart 2017 om 19:19

God houdt onvoorwaardelijk van mij.. onverdiend… wat er ook gebeurt!! Dank U wel Heer… duizend maal dank Heer… Ik geloof Heer Amen

Pierre schreef op 22 maart 2017 om 16:13

Vastentijd is een moeielijke periode voor mij dit jaar,heb zoveel zorgen rond mij en in mijn hoofd dat ik geen rust heb, ik probeer rust te krijgen maar het lukt mij niet,ik dwaal telkens weer af,ik probeer dan weer te bidden en ik word door mijn onrust verstoort.wie kan mijn onrust begrijpen.enkele weken geleden was ik een weekend in de Abdij van Averbode om wat rust te zoeken, dat heeft mij wel wat geholpen, dit zou ik meer moeten doen, langs deze weg probeer ik mensen te vinden die met mij op pad gaan en zo rust te vinden in deze Abdij, wie voelt zich geroepen?,Pierre

Agnes schreef op 22 maart 2017 om 14:45

Het is de eerste maal dat ik deze retraite volg omdat ik De Weg aan het verliezen was, moedwillig.!Vorig jaar probeerde ik mijn geloof op een laag pitje te houden omdat ik het al jaren moeilijk heb met de Kerk en mijn roeping als vrouw binnen die Kerk. Een 5-tal maanden terug ben ik met open armen terug mogen komen in die gelovige gemeenschap. Ik ben zoals Saulus van zijn paard geslagen op de aanstelling van onze nieuwe pastoor. Een gesprek en vooral een biechtgesprek heeft mijn hart verwarmd. Ik heb vergiffenis gekregen van een God die alleen maar liefde geeft aan een zwakkeling.
Vergiffenis krijgen is zo belangrijk maar ook vergiffenis geven is soms zo moeilijk voor ons!
Het sacrament van de biecht kan wonderen doen, jammer dat er zo weinig gebruik van gemaakt wordt.
Ik heb nu vooral steun aan het kruis waar een Man gekruisigd is die zo ontzettend veel van mij houdt en er zoveel voor over had om dit te tonen. Deze vastenperiode is voor mij een terugkeer naar die God die mij roept omdat Hij mij helemaal nodig heeft en vandaar mijn inzet op de parochie.

Pauline Vermeulen - Dekker schreef op 22 maart 2017 om 11:59

In de afgelopen week heb ik de retraite los gelaten. Mijn man werd geopereerd en mijn steun en zorg kwamen op de eerste plaats. In de afgelopen week viel ik terug op het bidden van het getijdengebed en het evangelie van de dag. Gisteren werd ik getroffen door de opdracht van de Heer: om te vergeven, zeventig maal zeven keer. Wat je mag ontvangen van de ander en van de Heer dat zal je ook teruggeven worden. Vanochtend is er weer de rust en het vertrouwen. Vandaag opnieuw getroffen door de barmhartigheid van de Vader. Het is tijd om mijzelf toe te wenden naar zijn liefdevolle gelaat. Ik kijk op naar het kruis van mijn Heer.

Lut schreef op 22 maart 2017 om 11:38

Het citaat van Maurice Zundel sprak me zeer aan, opende mijn ogen voor het kwaad in de wereld. Wij moeten weer op zoek naar ons hart, ons innerlijke, waar God ons doorgrondt. De verloren zoon, die we allemaal een beetje zijn, laat zijn bezitterigheid varen, komt tot inzicht, beseft dat de Vader reeds op hem wacht. Ja, dat Hij hem in zijn hart aanspoort tot ommekeer. Dat Hij de steen van zijn hart wegneemt.
En zo komen we bij wat paus Franciscus zegt: onze oneindige droefheid geneest maar door een oneindige liefde.

lieve schreef op 22 maart 2017 om 11:30

Dank je wel Heer, voor je onvoorwaardelijke liefde. Je bent zo blij als iemand die doolt, Jou terugvindt. Jij ontvangt elke bekeerling met open armen. Wat een liefde voor ons, mensen, niet te geloven en toch is het zo!!!
Zo wil ik ook open staan voor anderen. Iedereen maakt fouten, ik ook. Het doet dan ook echt deugd als mensen je deze fouten vergeven, zodat je opnieuw verwelkomd wordt. Zo moeten we zelf ook doen, mensen nieuwe kansen geven. Zo doet God met ons, zo moeten wij doen voor iedereen. God helpt ons hierbij, daar mogen we zeker van zijn.

lilian schreef op 22 maart 2017 om 10:41

Een kind is het kostbaarste geschenk voor zijn ouders. Ik herken de vreugde om de terugkeer van zijn zoon. Hij vergeeft hem in zijn barmhartigheid. hij mag opnieuw beginnen. Er wordt feest gevierd. Ook voor ons zwakke mensen met al onze fouten en gebreken is Hij barmhartig en vergeef ons, onze fouten. Dit kan alleen de Vader zijn die zijn schepselen bemind. We gaan op weg naar Pasen, eerst het lijden beleven en de pijn die de Heer voor ons heeft ondergaan, om ons te verlossen Ik dank U voor zoveel liefde die U mij schenkt Heer.

Monique schreef op 22 maart 2017 om 09:26

Dat een kind steeds bij zijn ouders welkom blijft,kan ik volmondig beamen.
Maar om te geloven dat God zo handelt tegenover mij,daar heb ik veel vertrouwen voor nodig.!blind vertrouwen,want ik zie Hem nooit.

Christianne schreef op 22 maart 2017 om 09:24

In de gelooofsimpuls van deze week schrok ik van de massale hoeveelheid aan negatieve invloeden in onze wereld. Maar het is de bittere realiteit. Gelukkig eindigde het verhaal met de weg van een andere orde, de weg van de genade. Het grenzeloze mededogen van de vader voor zijn zoon, voor ons, van de tedere barmhartigheid, doet me zo goed. Het uitspreken in het gebed: ‘ spreek Heer, hier ben ik’ geeft kracht. En de Heer is er ook, ook als je dat niet merkt of voelt. Intussen blijf ik veel aandacht geven aan mijn omgeving, aan woorden, aan natuur en muziek, aan de ander. En het werkt!!

Cecile Messely schreef op 22 maart 2017 om 09:07

Ik ben alleenstaande en de eenzaamheid overvalt me zodat ik me vaak down voel.
Toch voel ik dat de Vader – Jezus me steunt en vergezelt. Hij helpt me om me goed te voelen.
Ik bid dagelijks om hulp.

Carla schreef op 22 maart 2017 om 08:34

De Vader uit de tekst is werkelijk blij dat het verloren kind weer terug is en sinds ik me gevonden weet en voel is dit ook werkelijkheid geworden voor mij. God houdt echt van mij / ons mensenkinderen wat er ook gebeurd is in ons leven. We krijgen het om niet! We kunnen het niet verdienen! Gods liefde is een “zotte’ liefde, onvoorwaardelijk en onverdiend. Dank Heer voor UW liefde!
Ook voor mij! Is dat werkelijk zo? Wat belet mij dat te geloven? Ja ook voor mij ik weet dat maar soms komt de twijfel weer boven en zie ik God met de ogen als kind die haar vader niet kon vertrouwen door het alcohol probleem. Dat maakte hem een onbetrouwbare vader maar zo is God niet.
Het lied: Gods goedheid houdt ons staande komt weer boven.
Leer mij Heer te zien met mijn volwassen ogen en er te zijn voor mensen die hulp nodig hebben zodat ik liefde door kan geven. Dank U voor deze mooie nieuwe dag. Amen

Truus schreef op 22 maart 2017 om 08:29

Bij God mag je altijd terug komen wat er ook gebeurd is . Hij wacht op ons.

Geert Claeys schreef op 22 maart 2017 om 08:26

De parabel van de verloren zoon en die van de barmhartige Samaritaan lijken me de twee diepst gravende boodschappen die Jezus heeft gebracht. Kunnen vergeven, maar blijkbaar toch op voorwaarde dat de “zondaar” zelf een stap zet (de verloren zoon) en tussenkomen, zonder meer, als je nood ziet (de barmhartige Samaritaan) lijken me de kern te vormen van de christelijke boodschap. Niet altijd gemakkelijk, maar noodzakelijk als het leven leefbaar wil blijven. Jezus moet met zijn in parabels gebrachte boodschappen de mensen van zijn tijd diep hebben geraakt. Zeker ook omdat Hij geregeld daarbij naar ‘Zijn Vader’ verwees.

wim arons schreef op 22 maart 2017 om 08:17

Om aan ’t egocentrische geween en geklaag te ontsnappen dien ik eerst en vooral mijn eigen ik opzij te zetten. Dan richt
ik mij op God, onze barmhartige Vader om vergeving van mijn zonden te bekomen! Vergeving, omdat ik mezelf op de
voornaamste plaats heb gezet en geen oog had voor Hem die mijn schepper is. Hoe erg is het voor Jesus om altijd ’t
egoïstische geklaag te moeten aanhoren. Vergeef mij Jesus, om mijn eigen egoïstische benadering van uw goddelijke
liefde, die ik tot op heden als zeer normaal heb beschouwd. Leer mij te bidden voor mezelf en mijn naaste. Amen

Ron schreef op 22 maart 2017 om 06:34

“Laat vlug het bad vollopen en pak de shampoo!”
Of.
“Zet vlug de douche aan en geef de zeep!”
Dat zou ik denk ik zeggen…

Maar hier wordt iemand in zijn volle viezigheid bekleed met waardigheid.
Hier wordt iemand onvoorwaardelijke aanvaard en binnengehaald.
Er wordt niets gevraagd. Zo van: waar ben je weest, wat heb je allemaal gedaan?
Er wordt niet van top tot teen met afschuw bekeken en op een ‘veilige’ afstand gehouden.,
Er wordt geen oordeel geveld. Geen enkel oordeel.
Nee, er is blijdschap, omdat iemand thuis is gekomen.
Tijd voor feest, direct!

Hoe goed is om in de armen van de Vader te vallen,
door hem geliefd en aanvaard te zijn.
Hoe goed is het om een thuis te vinden en thuis te zijn.
Alles is vergeven.
Niet verdiend, toch gekregen.
Wat een genade. Wat een God!