Gastenboek

Olivia schreef op 5 april 2017 om 12:45

Eeuwige God, in deze veertig dagen roept U ons op, om op te staan uit de sleur van de dagen en ons los te maken van alles wat ons te veel bindt aan deze wereld. Help ons bij onze tocht in de woestijn, en neem ons mee de berg op, om dat wij een glimp opvangen van wat U met ons mensen voor hebt. Heer, in de stilte van dit moment bidden wij tot U. open onze ogen om echt te zien, open onze oren om echt te horen, open ons hart om oprecht lief te hebben. Laat ons hier leven in het besef dat Uw Rijk komen zal . Amen

lieve schreef op 5 april 2017 om 11:06

Jezus vertelt ons hoe we gelukkig kunnen worden, dan ervaren we ook Gods koninkrijk. We mogen ons bevoorrecht voelen de kennis te krijgen/hebben om evangelisch te leven. Door het materiële los te laten, ons te onthechten… komt er ruimte voor God, voor de anderen. Het is niet altijd gemakkelijk om op het juiste spoor te zitten, maar telkens opnieuw toont Jezus ons welke waarden we best nastreven in ons leven. Heer, help mij om de ware schat te ontdekken in mijn leven. Help mij om door gebed en dienstbaarheid uw weg van naastenliefde te volgen. Geef mij kracht en moed om evangelisch te leven. Dank U, Heer.

Truus schreef op 5 april 2017 om 09:55

Mijn hart is bij onze 4 kleinkinderen ,en bij de zwaar gesrafte mensen in de gevangenis, en bij de honden waar ik zo van hou ,dat is ook onvoorwaardelijke Maar het gaat over Jezus Hij is ook enkel enkel .liefde . Sta hier zeker bij stil, dank U dat U er altijd voor ons bent.

Henk Gadellaa schreef op 5 april 2017 om 08:46

de tekst van vandaag maakt diep bedroeft. Diep bedroeft omdat nu meer nog dan vroeger men door diens eigen geloofsfamilie als uitschot gezien wordt als men die weg gaat omdat men zo farizeïsch in hun leer is. Men wil geen zo levende heiligen en al helemaal geen profetischen/profeten want daar heeft men geen controle over. Daarbij heeft men de deur gebarricadeerd met hun traditie, erger nog dan de apostelen en men is erger dan Thomas want die was nog sceptisch gelovig, die hoorde diens broeders aan en ging ondanks diens neiging naar het kwade kijken. Daarom geen beker zo bitter als die van je geloofsfamilie!

Ron schreef op 5 april 2017 om 07:24

Waar is mijn hart?
Op de stille momenten. Als ik alleen ben. Waar gaan mijn gedachten dan naar toe?
Wat houdt mij bezig als ik niet bezig ben?
En als ik bezig ben, wat is het dan dat mij drijft?
Heer, vandaag wil ik volkomen zorgeloos leven.
Niet bang zijn voor wat mogelijk kan komen.
Zorgen voor morgen maken dat ik vandaag niet leef.
Ik wil vandaag leven, in de wetenschap dat U voor mij zorgt.
Als ik vandaag leef, ben ik beschikbaar en vrij om te ontvangen wat U geeft.
En kan ik op mijn beurt geven aan de mensen om mij heen.
U bent het waar mijn hart ten diepste naar verlangt.
Heer help mij te verlangen om naar U te verlangen.

Linda schreef op 5 april 2017 om 04:35

Heer vergeef mij want ik ben niet altijd een goede samaritaan. Soms zie ik ook iemand in nood maar dan ben ik bang om te helpen.
Soms probeer ik wel.
God is er altijd voor mij. Als ik hem nodig heb wil ik vaak dat ik gelijk hulp krijgt en zo gaat het niet. Heer vergeef. Vandaag terwijl ik mijn Rozenkrans bad kwam er iets tussen en pas later realiseerde ik me dat ik het bidden van de Rozenkrans niet had afgemaakt. Vergeef mij Heer, vergeef mij Moeder Maria.

Godelieve schreef op 4 april 2017 om 21:55

In de korte tekst vandaag zit veel stof om bij te denken en te bidden. Mijn bevinding was dat mijn houding tegenover bezit, bezig en betrokken zijn in het leven nu anders is dan in mijn jeugd en in de verschillende fasen van volwassenheid. Wat geld betreft: ik geef veel uit voor mezelf, maar ben er weinig mee bezig. Ik geef ook veel aan anderen, goede werken hier en elders, en ook dat zonder enige emotie. Mijn tijd? Ik ben druk bezig, elke dag, maar soms verkwist ik dagen aan lectuur. Een plotse leeshonger, waarbij alles wijkt. Het heeft zoveel met mijn leeftijd te maken, er zijn niet veel mogelijkheden meer. Naar wat moet mijn hart nog uitgaan? Familie, vrienden,parochie, verenigingen waar ik me thuis voelde: het viel allemaal weg. Mijn hart gaat nog uit naar God en naar mijn volk. En wanneer ik nu lees “Heer, zeg ook tot mijn hart: Vrees niet! Leef!” dan heeft dat nu een heel andere betekenis dan vroeger. “Vrezen” doe ik eigenlijk niet ,tenzij misschien voor lange ziekte en pijn. Niet voor de dood zelf. Maar “Leef”? Ik probeer het, maar zo’ n denderend leven is het niet als het ene na het andere wegvalt. Een retraite als deze,op de computer, is voor mij de enige stimulans in deze vastentijd.,

Francisca schreef op 4 april 2017 om 21:52

Ik voel mij als de man langs de weg. Mensen die mijn situatie kennen worden bedreigd en laten mij links liggen, zo ook priesters. Hoe kan dat?? Ik wacht op de Barmhartige Samaritaan.

Luís Weel schreef op 4 april 2017 om 20:50

Het zal je maar gebeuren, hoewel…het is me al enkele keren gebeurd: beroving, bedreiging met pistool en mes, maar gelukkig is het altijd goed afgekomen. Ik ben de Heer er dankbaar voor dat ik steeds gespaard ben geweest en er ook geen enkel trauma van heb overgehouden.
Maar neergestoken worden, gemarteld worden en zomaar ergens achtergelaten worden alleen in het donker zonder iemand die komt helpen, dat lijkt me een gruwel, vooral als je bij bewustzijn ben. Toch gebeurt dat elke dag.
En wie ben ik op dat moment, als er zoiets gebeurt en ik ben daar? Sluit ik mijn ogen en loop weg, misschien uit angst of omdat ik het zo druk heb met andere dingen?
De priester en de diaken van de kerk komen er bekaaid af, terwijl zij de eersten zouden moeten zijn om het goeie voorbeeld te geven!….. Ik hoop dat ik het op kan brengen zoals die vreemdeling, de samaritaan die alles doet om deze man te redden. Maar, je weet nooit van te voren of je zo zal reageren. Je moet het aan den lijve ondervinden.
Wel heb ik het diepste respect voor mensen die zomaar te hulp schieten in een noodsituatie, zelfs met gevaar voor eigen leven. Daar hoor je ook dagelijks van en het geeft me moed, omdat er zoveel goeds gebeurt door de toewijding, moed en zorg van zovelen voor anderen.
Dank, Heer, voor zoveel goede samaritanen op deze wereld. Geef mij kracht om ook zo te zijn, als de situatie zich voordoet.

Melchior schreef op 4 april 2017 om 19:58

Je kunt ver, veel te ver gaan in het toepassen van heilige wetten en regels.
Een exegese die ik eens las, verklaarde het gedrag van de priester en de leviet niet uit zomaar onverschilligheid of hoogmoed e.d. Ze kwamen uit Jeruzalem en gingen richting Jericho, hadden zich net ritueel gereinigd om God onder ogen te komen. Dat wilden ze graag nog even zo houden… Daarom dat Jezus de wetgeleerde zijn vraag, hoe het eeuwig leven te verwerven, zelf laat beantwoorden: ‘God en je naaste’. OK, maar ja, wie is je naaste als je denkt dat er een God is die dan voor gaat?
Daarop volgt, bijna voorspelbaar, de vraag van de wetgeleerde aan Jezus : wie is je naaste? Jezus vertelt een verhaal. De les is duidelijk: niet degene die hier de rituele regels nauwlettend volgt, maar iemand die behoort tot een volk met andere gewoontes en waarmee niet eens gesproken werd. Er komt een dag, zei Jezus tegen de Samaritaanse vrouw, dat God niet meer in de Tempel van Jeruzalem en ook niet op hun hoogte wordt aanbeden, maar alleen nog in ‘genade en waarheid’. Dus waar de gewonde man liefdevol wordt verzorgd en verpleegd, daar aanbid je God….
Goede God, laat overal waar je me laat zien in mishandelde, gewonde mensen, hoe dan ook, me weten wat me dan te doen staat, zonder aarzeling.

Carla schreef op 4 april 2017 om 15:12

Leven in liefde. Jezus kon vanuit zijn liefde voor God zijn leven geven aan de mens. Zijn voordoen in de verhalen heeft me geraakt. Zijn opstanding geeft kracht aan het woord. In vertrouwen ga ik verder door te zien, te luisteren en met gevoel in mijn hart. God staat ons nabij.

Ria schreef op 4 april 2017 om 14:43

De Sameritaan reageert menselijk! Hij ziet zijn medemens.. Ook al maakt deze mens geen deel uit van zijn gemeenschap!
Hij doet wat gedaan moet worden..
Hij ziet hem, krijgt medelijden, behandelt hem. Neemt hem mee, zorgt voor hem, en laat voor hem zorgen als hij niet meer voor hem kan zorgen! Hij komt op voor de kwetsbare mens zoals Jezus ook deed!..
Barmhartige God, leer mij zien en handelen zoals Jezus ook deed.. Mag het zo zijn…Amen

Henk Gadella schreef op 4 april 2017 om 11:56

Hoe dikwijls denken te helpen als een barmhartige samaritaan met olijfolie en wijn vruchten van goed en kwaad terwijl Jezus verder gaat en openbaart in Johannes 15: Jezus Gelijk Liefhebben, dat is meer dan de samaritaan dat is zelf met Jezus Heilig Olie en uit den doden opgestaan Bloed, dat is zelf H.Eucharistie Met Jezus zijn. Is niet in Geheiligd blijven het is verder gaan voorbij de wolk die de verrijzenis verduisterde, dat is Overal Vol worden in de H.Geest! Dat is niet Jezus vasthouden in jouw verschijning, dat is Jezus laten zijn in de Hemelse Verschijning! Dat is niet jouw vruchten van Geheiligd goed en kwaad geven, dat is geven zoals Jezus Geeft. daarom is er vasten om te leren om op het kruis van Jezus te leren gaan en met Jezus door versterven heen Volmaakt op te staan uit jouw en anderen hun dood. Dat is jouw denken en doen veranderen in de H.Geest Denken en Jezus Doen! Dan tonen/getuigen wij waar Gods Koninkrijk en Gods Kind Zijn Werkelijk Is!

Joyce Lakwijk schreef op 4 april 2017 om 10:57

Ene, help mij mild te zijn naar mezelf en de ander, en me te onschuldigen, als we (om wat voor reden ook) voorbij gaan aan een mens die hulp behoeft. Laat me open en nieuwsgierig blijven naar wat mijn pad kruist.

ina schreef op 4 april 2017 om 10:54

O Heer, wat ben ik een angstig, calculerend wezen. Altijd smoesjes bij de hand om zelfs de kleinste taken voor een ander niet op mij te nemen. Altijd bang dat er van mij geprofiteerd wordt . Ja, als ik er zelf bij win, wil ik wel eens in beweging komen.
De keerzijde hiervan: zelf nooit om hulp vragen, altijd in mijn eentje door ploeteren, altijd hulp afslaan, totaal in verlegenheid gebracht als iemand mij helpt.
Kan het zieliger?
Wat heb ik te verliezen?
Bevrijd mij Heer.

lieve schreef op 4 april 2017 om 10:35

Zien met de ogen van Jezus betekent dat wij helpen waar hulp nodig is, zoals de barmhartige Samaritaan deed. Ongeacht de huidskleur, religieuze strekking, armoede of rijkdom,… van ons als christen verwacht God dat we mensen in nood bijstaan. Het is natuurlijk gemakkelijker om de ogen te sluiten voor al de miserie in onze wereld. Maar God vraagt ons, naar het voorbeeld van Jezus, om daadkrachtig in het leven te staan. Heer, help ons om Jezus’ voorbeeld te volgen, om evangelisch te leven.

lilian schreef op 4 april 2017 om 10:10

Heer, tot U bid ik dat ik met de ogen van mijn geloof U mag aanschouwen, dat ik altijd een ander zal helpen. Leer mij om de gene die lijden bij te staan. Ik heb mogen ervaren dat toen ik het moeilijk had dat een ander voor mij er was. U gaf mij kracht. Ik dank U voor uw goedheid.

Anke schreef op 4 april 2017 om 10:00

Heer laat U ons zien welke mensen we aandacht en liefde kunnen geven en bewogen mee zijn zoals U bent. Heer leer ons kijken met Uw ogen van Liefde. Vul ons hart met Uw Geest en maak ons een als Christenen zodat U gezien wordt.
Ook mooi in deze gelijkenis is dat de Samaritaan geld geeft om nog nazorg te bieden. Wij kunnen ons hart tonen en ook financieel ondersteuning bieden.

zuster marcella schreef op 4 april 2017 om 09:29

Heer hoe dikwijls gaan wij niet voorbij , aan mensen met moeilijk heden . Hoe graag heer wil ik helpen maar kan het niet om dat het niet in mijn macht ligt Heer ik wil er mij , op toeleggen , zo veel ik kan te helpen want wij zijn mensen en zijn ook graag geholpen dank Heer dat gij mij laat inzien in deze vasten tijd wat de andere voor mij betekenen.

Truus schreef op 4 april 2017 om 09:02

Je laat toch niemand liggen die gewond is .Ook ik zou helpen afkomst maakt niet uit dat ben je verplicht aan je medemens.Als ik daar zou liggen zou ik het ook fijn vinden om geholpen te worden.En ik vind het soms we; moeilijk om te denken zoals Jezus.Kan alleen mijn best daar voor doen.

Len schreef op 4 april 2017 om 07:14

• Ik beeld me in dat ik voorbij kom en de gewonde man zie liggen.
• Ja, wat zou ik doen ?Mijn verlangen om te helpen is groot . Als het een dronken man was dan zou ik een straatje omgaan .Een verslaafde man jaagt mij ook angst aan. Eigenlijk ben ik in mijn droomwereld een straffe maar in de praktijk een laffe. Alleen ,moest ik op dat moment aan Jezus vragen wat Hij zou doen en Hem de moed en de kracht vragen om juist te handelen , dan zou ik nog voor verrassingen kunnen komen staan. Dan zou ik door mij te laten beroeren door de nood van die ander mezelf kunnen vergeten ,ook al was die man mijn vijand of een vijand in de oorlog die me schrik en afkeer aanjaagt .Hoeveel vluchtelingen van vandaag ,mensen met een beperking ,gebroken harten ,geven ons niet de kans om barmhartige Samaritaan te zijn …. Heer ,open mijn hart opdat ik mij mag laten raken door de noden van de mens ,verlaten op de weg van vandaag.

Ron schreef op 4 april 2017 om 06:57

Geloof ik dat God mensen in nood op mijn pad brengt?
Of dat Hij mij leidt op een pad naar mensen in nood?

Ja. Ik geloof dat. En tegelijkertijd besef ik dat ik veel van die mensen over het hoofd heb gezien.
Of dat ik wegkeek. “Nu niet. Ik heb het te druk.”
Te druk met mezelf en met dingen waarvan ik denk dat die belangrijk zijn.

Wat God belangrijk vindt is het tonen van liefde aan de mensen die ik tegenkom.
Wat Jezus van me vraagt is dat ik op zulke moment ‘alles laat vallen’ om te hulp te schieten.
Ik ben niet belangrijker op dat moment.
Mijn taken zijn niet belangrijker op dat moment.

Luisteren naar Gods stem, de wereld zien door Zijn ogen,
open staan voor wat ik tegenkomt op het pad waar Hij mij leidt en
bereid zijn een antwoord te geven op wat Hij mij laat zien.
Want echt zien, maakt verantwoordelijk.

Linda schreef op 4 april 2017 om 04:28

Ik heb vaak de ervaring van Gods barmhartigheid meegemaakt.
En dan wist ik dat God dichtbij was en dat hij mij bijstond. Ik dank dan ook vaak en kijk soms even naar boven. Vaak zijn het kleine maar o zo belangrijke dingen.
En soms was het ook iets heel moeilijk in mijn leven.
Soms kreeg ik niet direct een antwoord, maar tot nu toe is het altijd gekomen.
Hoe groot zijt Gij, mijn Heer, mijn God, mijn Vader. Amen

doke schreef op 4 april 2017 om 01:09

Ik ben de “arme gewonde” geweest die jaren geleden ook “aan de weg” heeft gelegen. Na de dood van mijn man zat ik in een vreemd land met vreemde mensen om me heen waar ik helemaal geen contact mee had. Een vrouw die nms de kerk contact hield met degenen die ziek waren of zoals in mijn geval hulp nodig had (outreach program), Daar stond ze vaak aan de poort om te zien wat ze dan voor me kan doen. Meenemen naar ,waar dan ook , zodat ik niet alleen in het huis bleef zitten.Overal waar ze kon helpen om mijn dag te vullen was voor haar ook de kans om te helpen. Zij was voor mij de barmhartige samaritaan die me weer op de been heeft geholpen en ik zo weer kan participeren in het leven. . Dat heeft mij dan ook de gelegenheid geboden me in te zetten voor anderen . Er zijn dus nog van die een zegen voor anderen kunnen zijn want ik ben nog steeds actief in het werk van de kerk . Dankbaar kan ik dus terugblikken naar die tijd.

Olivia schreef op 4 april 2017 om 00:25

Heer, onze God met al onze kracht bidden wij om uw Geest voor alle mensen. Leer ons verder te gaan op de weg van Jezus. Geef ons daartoe de gave van Uw Geest om een liefdevolle weg te gaan. Dat wij ons inzetten voor een leefbare aarde. Dat wij elke mens en Uw schepping eerbiedigen. Met Uw Geest zullen wij vriendschap sluiten met hen die eenzaam zijn. Met Uw Geest zullen wij verantwoordelijk worden voor een betere toekomst en blijven geloven, ook als het moeilijk wordt. Met Uw genezende kracht kunnen wij altijd opnieuw beginnen en alles in goede zin veranderen. Amen

Hanneke schreef op 3 april 2017 om 23:22

’t Was jaren zestig , ik reed , 21 jaar oud , in een oud volkswagenbusje van het westen naar Friesland om een klein boerderijtje te kopen. Het geld daarvoor had ik contant in de zak van mijn spijkerbroek. Vlak voor mij maakte een auto een rare slinger , raakte de vangrails en dook zó rechts het water in. Kon nog net remmen. ’t Was een heel klus om het portier open te krijgen voor die auto helemaal onder water verdween. De versufte chauffeur vroeg of hij de bloemen die hij achterin had nog op tijd kon bezorgen ! Iemand anders die gestopt was belde bij een telefoonpaal de politie. We bleven bij die man tot de ziekenwagen hem mee nam.
De notaris in het dorpje was stomverbaasd toen ik hem met bebloede handen een kletsnat bundeltje bankbiljetten overhandigde. Na mijn uitleg begon hij over de barmhartige Samaritaan . Hè ? Ik denk dat die Samaritaan ook niet nadacht bij wat hij deed. Gewoon doen wat noodzakelijk is. Pas nu, toen ik mediteerde op mezelf als slachtoffer dacht ik : God ! wat heerlijk dat er mensen zijn die zich om mij bekommeren ! en het drong tot me door dat die er altijd voor me zijn geweest . Maar ook dat het een geschenk was om het andersom ook een keertje te hebben mogen zijn.
‘k Leer een hoop van de retraite !
Maar die notaris vond mij een zeer onverantwoordelijk mens en dat was niet zo’n goeie start in wonen in dat dorpje.

Roel schreef op 3 april 2017 om 22:07

Ik wil waakzaam zijn, er voor zorgen dat mijn lamp gevuld blijft met de olie. Vaak is het alsof het zo goedkoop is. Ik sta critisch tegenover mijn woorden. Ik wil er.een hartelijk oprecht en gemeend gebed van maken. Soms komt dan, gelukkig, de Geest mij te hulp en dan komen de woorden vanzelf en weet ik weer: het is God die het bij en in mij doet. Ik weet dan dat ik mag (en niet moet) komen en met Jezus mag praten. De Geest duwt mij dan voort. Soms komt er dan vrede over mij, innerlijke rust. Dan heb ik niets anders meer nodig om zijn kind te zijn. Het is van kracht tot kracht steeds voort te gaan. Het is God blijven zoeken en Hem te vinden in de gekruisigde. Ik hoef niet teleurgesteld over mijn eigen kunnen te zijn. Ik voel me sterker in Hem en dichter bij Hem. Die opgestane eeuwig blijvende. Ik zal er op gericht blijven zijn weg te zoeken, en klein te worden en altijd vrijmoedig de troon van genade te naderen en altijd weten: Hij is er en zal er altijd en straks ook triomferend zijn.

Godelieve schreef op 3 april 2017 om 21:59

Zelden vindt men in een parabel van Jezus zoveel details als bij de gedragingen van de Samaritaan. Ik heb er vandaag echt bij stilgestaan en hem bewonderd. Er volgde de suggestie om mezelf in zijn plaats te stellen. Dat was moeilijk: hoe zou ik ooit als vrouw alleen op die gevaarlijke weg gereden hebben met zoveel geld bij me. Dan was ikzelf al lang het slachtoffer! Iets in die trant dus en ik alleen als getuige … Dat hoefde ik me zelfs niet in te beelden, het is me meermaals overkomen, ook ’s nachts. Wel, ik denk dat ik telkens deed wat mogelijk was: zonder aarzelen naar het slachtoffer gaan, controleren of hij ( het was telkens een hij) nog leeft. Meestal was het een drinkebroer (in vrieskou!), een paar keren een verkeersslachtoffer of iemand die gevallen was en iets gebroken had …Dan wachten tot er iemand voorbijkomt (overdag), aanbellen aan een huis waar nog licht brandt ’s nachts … overleggen en niet weggaan voor die man thuis is of naar een hospitaal (eventueel zelf meegaan). Dat doet men toch zonder aarzelen! Die Samaritaan deed natuurlijk veel meer.

Melchior schreef op 3 april 2017 om 21:49

Ik ben blij dat bevindelijk bijbellezen geen plicht is.
Het geval wil dat ik me namelijk wel een secuur oordeel moet vormen over iemand van wie zijn financiële gedrag niet lijkt te kloppen.
Ik hoop dat de Heer me helpt recht van slecht te scheiden, niets toe te dekken en niettemin naar barmhartige oplossingen te zoeken.

Luís Weel schreef op 3 april 2017 om 21:23

Eigenlijk is de wet “Oog om oog, tand om tand” nog zo slecht niet! Als je diezelfde wet toepast op de tekst van vandaag: God is barmhartig….dus doe evenzo; Jezus veroordeelt niet…. dus doe evenzo; spreek vrij…..je zult vrijgesproken worden; geef…..dan zal aan jou gegeven worden. We zeggen ook wel: boontje komt om zijn loontje.
Toch kan het niet zo zijn dat ik barmhartig moet zijn vanwege het loon dat ik krijg, nl. Gods barmhartigheid. Berekenen hoe je tot het volle leven kan komen door te doen zoals God is. is eigenlijk niet meer dan je eigen belang behartigen. Je kunt de hemel niet verdienen, je zult hem krijgen. Hoe luid spreekt in mij de farizeeër?. Hij onderhield de wet en prees zichzelf bij voorbaat gelukkig en beter dan die ander, de arme zondaar die maar achter in de tempel bleef en eigenlijk niets verwachtte. “Heer, wees mij zondaar genadig” Het is alleen maar een gebed dat uit zijn hart opborrelt. Verder niets.
Ik bid om de genade van God, dat Hij me altijd laat zoeken naar wie Hij is, ook al weet ik dat ik niet verder kom dan die arme zondaar die zijn ogen neerslaat en zich op de borst slaat en zegt: “Heer, wees mij, arme zondaar genadig.”

Maria schreef op 3 april 2017 om 21:22

Ja, ik heb de barmhartigheid van God en de vreugde hierover ervaren:
Ja, Heer, gij had erbarmen met mij
tijdens een moeilijke periode op mijn werk,
toen ik uitgeput en gekwetst
een periode van rust moest nemen.
U week al die tijd niet van mij vandaan
ik voelde uw hand op mij,
zodat ik genas en weer verder kon.
Dat ik niet verstrikt raakte in wrok en verbittering
heb ik als genade ervaren.
Zo hebt gij mij bevrijd en weer opgericht.
Dit te beseffen vervult mij nog steeds met vreugde.
Dank u hiervoor. Amen.

doke schreef op 3 april 2017 om 20:57

En zo vliegt de tijd voorbij met alle kansen die we hebben gehad om weer bij te draaien. Als je zo verwikkeld raakt in de dagelijke besognes is het niet altijd makkelijk om me goed te concentreren op de dingen en kansen die ik me heb laten ontglippen. Ik heb drie dagen moeten missen door afwezigheid en probeer de draad weer op te pakken. aangezien we in een weekend retraite een heel ander onderwerp hadden. Maar ff op de plaats rust nemen en me geven aan de wil van de Vader me voorbereiden op de verrijzenis van lichaam en geest… Heer sta mij daartoe bij en geef me de kracht en wijsheidme aan uw zijde vast te houden.. ..dan komt t allemaal zeker wel goed. Dank U Heer ..

jail schreef op 3 april 2017 om 18:03

Na enkele dagen verlof is het moeilijk om terug met de retraite te beginnen.
Maandag nog in groep samen gebeden en dinsdag vertrokken. Enkele dagen in de natuur in stilte,samen met mijn man. De natuur was zo mooi dat we er ontroert door waren. Ik heb in stilte gebeden en gedankt. Gekeken naar de natuur, geroken de geur van de lente .
Ps thuis en de zorgen maken me weer bang. Opmerkingen maken me weer boos. Ik voel me niet geliefd. Dan word ik dan weer boos, word ik vals. Ik zou zo graag terechtwijzen.
: Matteus 5, 1-12
Ken ik vanbuiten maar zo leven lukt me niet. Zachtmoedigheid moeilijk. Ik wil gerechtigheid. Ze doen mij onrecht aan en dat doet pijn. Zo voel ik het Heer. Dan bevraag ik me. Wat doe ik verkeert?
Het is voor mij moeilijk om oud te worden, de aftakeling van mijn lichaam. De kinderen hebben hun leven, dat maakt me gelukkig maar ook weer jaloers. Ik voel me buiten gesloten.
Ook is er ongerustheid als ik naar hun gedrag kijk. Doen ze me pijn omdat ze zelf in moeilijkheid zitten?Hebben ze zorgen waar ze ons niet mee lastig willen vallen? Kwetsen ze ons bewust uit boosheid?
Heer voor ik vertrok heb ik gebeden blijf me nabij. Daar in de mooie natuur voelde ik me zo gelukkig. Bewonderde Jou natuur. Naar Uw woord geleefd. En dan plots ben ik weer het verloren schaap.
• Vrijspreken – geven – gul – overvloedig – gratuit – onbaatzuchtig … Is dit niet een bron van vreugde en energie? Voel ik mij daartoe uitgenodigd? Ken ik die vreugde?
Vrijspreken, geven, gul, overvloedig lukt me soms. Maar gratuit, onbaatzuchtig nee eigenlijk als ik diep in mezelf kijk verlang ik iets terug.
Geef, en u zal gegeven worden: een goede, gestampte, geschudde en overlopende maat zal men u in de schoot storten…
Dit gevoel heb ik niet. Is het omdat ik niet onbaatzuchtig kan geven? Is het omdat ik Uw woorden lees en bid om zelf een goed leven te hebben? Altijd ik ik ik?
Heer Jij houd van mij. Dus mag ik gelukkig zijn. Ook als ik treur om de onrechtvaardigheid die me aangedaan wordt. Ja Heer ik weet dat ik zelf ook onrechtvaardig ben tegen mijn naaste. Al is dat heel moeilijk om te bekennen.
Maandag hebben we gelezen over “de zondaar vermanen”. We hebben Jak 5, 19-20 en Ps 51, 12- 15 en MT. 18, 15-17 en MT.18, 12-14. Ik herlees ze. Ook herlees ik “ Ik had helemaal geen vergiffenis gevraagd en het voelde de eerste seconden dan ook alsof ik geen recht had op barmhartigheid. Die ervaring leerde me wel dat vergiffenis ontvangen de ogen van een mens kan openen en zorgt dat men zijn eigen kleinheid durft te zien.
Ook herlees ik wat we samen gelezen hebben. We blijven zondaars. Moet wie dit beseft hierover in paniek slaan? Integendeel. Dit bewust zijn is juist bevrijdend.
Heer vergeef me ik ben een zondaar. Heer geef me inzicht wanneer ik mag terecht wijzen. Niet uit haat of boosheid maar uit liefde. Beseffende dat ik net als de zondaar, zelf ook een zondaar ben. Laat ons er samen uitkomen en naar Uw verrijzenis verlangen.
Heer blijf ons nabij. Dank U Barmhartige Vader om Uw vergeving.
Dank aan iedereen om de mooie getuigenissen. Jullie geven me kracht.

zuster marcella schreef op 3 april 2017 om 16:49

heer leer mij barmartig zijn niet alleen voor mij zelf .Maar ook naar de andere toe. leer mij blijmoedig alles te verdragen en vergeven en barmartig zijn lijk u Heer dank u Heer dat ik altijd op u bermartig heid mag rekenen als ik er om vraag .

Ria schreef op 3 april 2017 om 15:23

Ik geloof in Gods Barmhartigheid…
God is liefde..
Mensen zijn regelmatig onbarmhartig naar medemensen.. Ook ik maak me daar schuldig aan, soms zonder dat ik me daarvan bewust ben…
Ik voel me uitgenodigd om mensen vrij te spreken… Wat zou ikzelf doen in bepaalde situaties??
Er is een spreekwoord: ” Een kat in het donker maakt gekke sprongen “‘!
Wie ben ik om iets te zeggen??… Het is aan mij om mij in te leven en mee te leven vanuit Barmhartigheid…
Heer ontferm U over mij, Amen

lieve schreef op 3 april 2017 om 13:46

Barmhartig zijn betekent: niet oordelen, niet veroordelen, vrijspreken en geven. God is voor ons een barmhartige Vader. Ook wij moeten proberen om barmhartig te zijn tegenover anderen. Op die manier leven wij evangelisch, treden wij in de voetsporen van Jezus. Dank U Heer, dat U ons leert en duidelijk maakt via Jezus, hoe wij barmhartig kunnen zijn in ons leven.

Olivia schreef op 3 april 2017 om 13:23

Heer, bewaar ons van kwetsende uitspraken, help ons enkel gedachten van zegen te hebben maak dat wij zo blijmoedig en attentievol zijn dat elkeen die wij vandaag ontmoeten Uw aanwezigheid voelen . Dank U Heer Jezus

Carla schreef op 3 april 2017 om 10:32

Barmhartig zijn. Gul,vrijgevend en vergevingsgezind zijn. Het kost me moeite als er naar gevraagd wordt, soms gaat het vanzelf omdat dan mijn hart spreekt. Het kan zeker voldoening en vreugde geven omdat er een wisselwerking plaatsvindt. Wanneer ik het ontvang raakt het me diep omdat ik het niet verwacht. Dan kan het me stil maken. Dankbaarheid kan hier tegenover staan.

lilian schreef op 3 april 2017 om 10:20

Heer, leer mij om barmhartig te zijn. om de ander te vergeven. Laat mij niet oordelen over een ander ondanks dat ik mij diep gekwetst voel. Ik vraag uw hulp om barmhartig te zijn en mij open te stellen voor de ander.

Lucia Wong Loi Sing schreef op 3 april 2017 om 07:58

In deze vijfde week van het vasten , overvalt mij alles wat ik daarvoor gelezen heb , opnieuw .
Weer gaat mijn hele leven aan mij voorbij als een film. Ja de hoogtepunten . En gelukkig maar .
Zeker de vraag ….Heer laat mij zien met Uw ogen, kijken naar ….., zien hoe U dat ziet en zou doen .
Dat graven begon . Ik vond een bron waar het water nog troebel was . Ik kon allen nog maar
bidden dat het allemaal helder zou worden. Mijn bewuste en onbewustte fouten benoemen en herhalen
in gedachten ,om ze los te laten en te gooien in een andere poel ,genaamd de herinneringen of ze aan Jezus geven ,
om ze te laten vastspijkeren aan het kruis . Dat laatste leek mij beter, en deed mij goed . Aan de voet van het kruis mocht ik uithuilen …..echt uithuilen van alle verdriet en berouw . ik mocht ervaren , dat uit de bron helder water omhoog borrelde .Ik voelde mij ook lichter en warmer worden. en zong een lied dat ik al lang niet meer gezongen had .Heilige geest van God vul opnieuw mijn hart .
Almachtige vader , ik dank U wel voor Uw Welbeminde Zoon Jezus Christus
de Heilige Moeder van Jezus , Maria en de Heilige Geest en de H. Joseph.
ik bedank ook al degene die deze vijfde week , met uitgekiende zorg hebben geschreven .
God zegen voor allen .Amen .

Luís Weel schreef op 3 april 2017 om 00:11

Steeds opnieuw bekruipt me een unheimisch gevoel bij het overdenken van de zaligsprekingen in het begin van het evangelie en vraag ik me af: wat moeten de mensen wel gedacht hebben, toen ze Jezus zo hoorden praten?
Het lijkt allemaal zo onaantrekkelijk en zo zwaar: treurenden……honger naar gerechtigheid….vervolgd worden omwille van mijn geloof….zuiver van hart…..De moed zakt me soms in de schoenen. Het is allemaal zo zwaar! Hoe kan ik me op die manier gelukkig voelen? Ik word er niet vrolijk van en vraag me af of ik als mens op deze manier wel geluk in mijn leven kan ervaren.
Als het gaat over innerlijke ervaringen van mensen die al het een en ander meegemaakt hebben, merk ik soms dat ze een zware rugzak moeten dragen en dan zeggen ze: “Ja, je moet toch maar verder gaan.
Op de vraag naar gelukservaring scoort Nederland, volgens onderzoekers behoorlijk hoog. 7 0f 8 op de tien zeggen dat ze gelukkig zijn. Voor mij is het echter volslagen onduidelijk, wat ze daarmee bedoelen.
Vandaag wil ik open staan voor “het gelukkig zijn” zoals Jezus het onderricht, maar besef dat er nog heel veel weerstanden in me leven om zijn onderricht over geluk te kunnen beleven.

Marjolein schreef op 2 april 2017 om 22:48

Dienen of gediend worden. Het klinkt zo logisch. Toch heb ik er moeite mee. Mijn grootvader als lid van de generale staf ( hij werd gediend ) streed in de meidagen van 1940 en ging daarna in krijgsgevengenschap, want hij diende Koningin en Vaderland. Hij liet zijn gezin achter. Hij ging niet in op een aansporing om over te lopen, want hij diende koningin en vaderland, maar wel met extra problemen voor het gezin. Van hem heb ik geleerd wat dienen is. Toch werd hij altijd gediend.

Olivia schreef op 2 april 2017 om 22:15

Wanneer iemand je een hand reikt, een schouderklopje geeft of omarmt, voel je de warmte van vriendschap, vergeving, troost of geborgenheid. Dan ervaar je dat je erbij hoort. Waar woorden tekort schieten kunnen handen spreken door een hartelijk gebaar. Geven, aanmoedigen, beschermen, al wat diepmenselijk is. Beklemtonen we met onze handen. Voor al deze mooie momenten vragen we U Heer God ons daarbij te helpen. Dank U Heer

Godelieve schreef op 2 april 2017 om 21:21

“Weest barmhartig …, oordeelt niet ….”:Bij al die raadgevingen kan ik zeggen “Ja, dat doe ik wel”, maar steeds wat aarzelend, niet consequent. Meestal wel dus. Maar dan zal die ‘maat’ als beloning ook niet zo overvol zijn, vrees ik, … al hoop ik op Gods barmhartigheid bij mijn lauwheid. Over die ‘lauwen’ kan men nog meer lezen in het evangelie. — Tweemaal in mijn leven was ik diep weggezakt in lauwheid, onverschilligheid tegenover God, de Kerk, mijzelf, de maatschappij. Heel diep! Beide keren kreeg ik onverwacht een nieuwe kans om te herbeginnen, nieuwe mogelijkheden tot groei en tot intenser gebruik van mijn talenten. Het leek toeval, maar ik zie het werk van de Heer daarin, al zal ik niet zozeer het woord ‘barmhartigheid’ daarbij kiezen. —Bij de laatste twee suggesties kan ik voluit overal ‘ja’ antwoorden. Dié vreugde ken ik.

Carla schreef op 2 april 2017 om 19:44

Wat een geluk dat Mattheus het zo heeft omschreven. Niets wordt opgelegd, het is een leerproces iedere dag opnieuw. Het beproeven en te zijn met de goddelijke genade.

Conny schreef op 2 april 2017 om 19:36

Wanneer je ooit een hartinfarct hebt gehad, ben je daarna je heel bewust dat je het leven niet in eigen hand hebt. Je hebt het gekregen. Elke dag dat ik opsta bedank ik God dat ik er weer mag zijn en ’s avonds vraag ik Hem om weer gezond op te mogen staan. Ik weet en voel dat God mij Barmhartig is geweest en mij al verschillende malen het leven niet heeft afgenomen maar het me juist heeft laten behouden. Ik vermoed dat Hij daar toch een bedoeling mee heeft. Komende week ga ik een week in stilte Iconen schrijven en ga me dan eens echt bezig houden met waarom ik toch af en toe weg loop van God terwijl hij zo barmhartig is voor mij. Ik hoop in die week dan een antwoord te mogen vinden.

lieve schreef op 2 april 2017 om 18:46

De ‘Zaligsprekingen’ vertellen ons hoe we ‘evangelisch’ kunnen leven. Als christen is het zinvol dat we onze evangelische houding enten op deze ‘zaligsprekingen’. Het is een houding die ons vertelt hoe Jezus zelf in het leven stond. Met deze woorden laat Jezus ons een mooi testament na. Leef zoals beschreven staat in de ‘Zaligsprekingen’, want zo leef je naar de wens van God. Dank U Heer voor deze mooie woorden. Help ons hiernaar te leven.

Ria schreef op 2 april 2017 om 17:55

Mensen die het verlangen van hun hart volgen zijn gelukkig…
Ik herken dat in mijn leven…
Voor mij heeft dat met de zin van het leven te maken..
Dienstbaar zijn, maar ook goed voor mezelf zorgen om het vol te houden.. in nederigheid en zuiverheid..
Het gaat om de mens! Jezus is daarin steeds een voorbeeld waaraan ik me kan optrekken…

lilian schreef op 2 april 2017 om 14:48

Heer ik herken uw toewijding en zorg voor ons en ik wil luisteren naar uw woord. Ik verlang ook naar uw nabijheid om U te mogen dienen. Als het moeilijk was ontfermde U over mij en U was mij nabij. U gaf mij kracht en uw liefde. Ik dank U voor uw goedheid.

Francisca schreef op 2 april 2017 om 14:31

Ik dorst naar​gerechtigheid, ben open en eerlijk, nederig, (kan beter), .Ik ben gelukkig dat ik doordat​ ik vogelvrij verklaard ben, veel dichterbij God gekomen ben. Maar niet echt gelukkig. Omdat men ongestraft mij allerlei psychoses heeft toegeschreven, wat totaal niet klopt,. Waardoor men met mij kan sollen. Moet ik gelukkig zijn?? Kan niet, want ook mijn kinderen en kleinkinderen worden belaagd en van mij afgehouden. Ik vertrouw erop dat Jezus ook ons bevrijdt. Dat geeft wel kracht