Gastenboek

Gabrielle schreef op 12 december 2017 om 12:09

Jozef en Maria moesten op weg, op het slechtst denkbare moment. Daar gaan ze, in al hun soberheid en dan voltrekt zich in een stal, onderweg, het wonder. En het hemelse wonder trekt niet alleen hun broeders in eenvoud: de herders, maar ook drie ‘koningen’ met hun kostbaarheden, wijzen die niet door een wereldse maar door de hemelse overheid geroepen zijn een verre tocht te maken. Zij staan voor de beweging andersom, van een wereld die haar rijkdom aanwendt ten bate van het hemelse.
Doe ik dat ook? Richt ik mijn doelen en gaven (geschonken door God…) niet te zeer op het aardse? Moge in alles wat ik doe mijn blik vérder reiken en mijn bewustzijn groeien dat ‘wij leven en sterven voor God onze Heer, aan Hem behoren wij toe’.

Lieve schreef op 12 december 2017 om 11:54

Een thuis voelen, je thuis voelen,… is voor ieder mens belangrijk. Dit wens ik ook ieder mens toe. Laten wij gastvrij zijn voor mensen die zich nergens thuis voelen, die geen thuis hebben. Laten wij in deze Adventstijd ons hart openstellen voor anderen zodat ze voelen, ik hoor er ook bij.

maria schreef op 12 december 2017 om 11:28

Als ik in mijn huis ben, oprecht zoals ik ben, dan voel ik ruimte, kan ik anderen in mijn huis uitnodigen en daardoor voel ik me nog meer thuis. ‘Ik ben een andere jij’, een gezegde en leefwijze van de indianen. We leven samen en verschillen in de kern niet van elkaar. Dat wil me blijven herinneren.

Monique schreef op 12 december 2017 om 10:24

Moest ik mij melden op de plaats waar ik vandaan kom:in minder dan een uur zou ik er zijn!
Ik hoor hier thuis.
Hoe voel ik toch mee met al die mensen die ontheemd zijn,die zelfs niet terug kunnen.
Wat kan ik voor hen betekenen?
Hen nabijzijn,naar hen luisteren,hen steunen,wat vreugde schenken.
Ik voel mij zeer machteloos.
Door zeer bewust te leven,hoop ik dat Jezus zich over hen gaat ontfermen.

Roza schreef op 12 december 2017 om 09:47

Geloven is een werkwoord waar je iedere dag aan moet werken en toch kan ik niet zonder, het helpt mij om iedere dag optimistisch te blijven ondanks dat ik ALS heb maar , samen met mijn man en met God’s hulp redden wij het wel

Marialenn schreef op 12 december 2017 om 08:39

Daar in het diepste duister
vond ik mijn kracht en eigen licht
omdat wij de verbinding aangingen

ik, zo open
U, zo nabij
werden een

ik ben thuis waar ik me vrij voel
waar niets me kan deren
omdat het licht in mij leeft

ik beken
ik erken
ik herken

ja, ik wil

Veerle Loriaux schreef op 12 december 2017 om 07:00

Vader ,
Door het Evangelie leerde ik Jou kennen als een liefhebbende Vader . Dit sluit ook een verbond in ; Jou te beminnen als onze God en onze naasten lief te hebben zoals we onszelf liefhebben . Gelovig zijn is dus nooit vrijblijvend . Maar als ik heel eerlijk mag zijn , moet ik bekennen dat ik ook de ” wereldse ” ondertoon nodig heb , om in staat te zijn mijn leven te richten naar het Evangelie , en in ons mens – zijn elkaar dienend naar het leven te kunnen staan . Zo voel ik het aan . Zo wil ik mijn leven inrichten , met mijn gaven en gebreken .

Gilles schreef op 12 december 2017 om 05:51

Mijn bijdrage aan het ‘Koninkrijk’ – mag ik ook zeggen Gods Volkeren ? – loopt niet via de belastingheffing in het Romeinse Rijk of via die van Palestijnen die hun eigen bezetting moeten financieren en van hun grond verdreven worden. Het kan niet zomaar een allegorie zijn… Jezus, jij had niet eens geld op zak om af te dragen. Je vroeg je uitdagers op het Tempelplein, om zelf die munten met de keizer-afgod erop mar eens te tonen en raadde ze subtiel aan, ze niet meer op zak te hebben en ze maar liever aan die Keizer terug te geven. De Lutherse Palestijnse theoloog Mitri Raheb herinnert er ons aan, dat ‘bezetting’ sinds Jezus , en eigenlijk nog veel langer, voor het Heilige Land een aaneengesloten wisselende overheersing en onderwerping betekent; een bezetting die door de tijd heen steeds weer door anderen machten blijkt te zijn uitgeoefend. Hij gebruikt hiervoor het begrip ‘empire’, Nu is het een Israëlisch-Amerikaans ‘empire’, De christenen van het Westen, zegt hij, hebben tot op vandaag niet zelden aan de kant van het ene of andere ‘empire’ gestaan, ook nu weer is dat het geval. Hij spreekt kerken en dus ons aan op ‘kerkelijk geheugenverlies’ in deze. In het bijzonder spreekt hij pelgrims erop aan, te willen beseffen, dat als zij naar het Heilige Land komen, ook zij die schuld met zich meedragen omdat de machthebbers zijn die het meest van hun vrome reizen profijt trekken. Laat dat, denkend aan Bethelehem, vandaag mijn, ons confiteor zijn, Heer. Laat ons andere, kritische pelgrims worden, pelgrims voor vrede en gerechtigheid.

Hilde schreef op 12 december 2017 om 04:00

‘Iedereen moet zich laten inschrijven’, waarvoor heb ik mij ingeschreven? Het volgen van deze adventsretraite om te groeien in een leven met Jezus. In mijn hart alle plaats voor Hem.
Teruggaan naar mijn geboortestad betekent teruggaan naar de oorspron van mijn bestaan. We zijn geschapen vanuit God en door God. Teruggaan betekent die innige band tussen God en mens onderhouden, voeden doorheen het dagelijks gebed. Het leven van de Heer beschouwen, overwegen en Het als leidraad zien om,mee te werken aan het Rijk van God.
Heer ik heb mij ingeschreven om hier op aarde een leven te leiden met U en door U. Laat u leven voor mij een voorbeeld zijn waar ik moed en kracht vind om te volharden en de weg tot het einde te gaan, vooral wanneer het moeilijk wordt door tegenstand van omstaanders en tegenstand die ik ervaar in mezelf. Amen

Mariejan schreef op 12 december 2017 om 00:14

Ik dank, omdat ik even heb mogen voelen hoe welkom ik was in dit leven en de eerste jaren van mijn leven zoveel liefde kreeg van elkaar liefhebbende ouders. Toen we nog met zijn drieën waren. Dit beeld was opeens heel sterk in me. Later werd het allemaal erg ingewikkeld. Toch houdt de kracht van die eerste jaren me overeind in alle levensstormen. En kan ik uitdelen op mijn manier.

doke schreef op 11 december 2017 om 23:39

Waken en wachten op de komst van de Heer. dat gebeurt niet in 4 weken, daar is groei voor nodig om hem te kennen en met Hem in geloof te gaan.
Wanneer ik op weg ben in dit leven,dan ervaar ik dat hoe ouder ik word hoe meer ik besef dat ik de plaats voor hem met meer wilskracht en nederigheid moet bereiden. Tijd maken voor de goede dingen in het leven zoals vergeven, dienen, kortom openstaan voor de medemens. Dat zal dan een plekje zijn in mijn leven om Hem te ontvangen. Dat geloof ik omdat Hij ons dat heeft voorgeleefd…

Agnes schreef op 11 december 2017 om 23:38

Waar ik vandaan kom,waar ik terug wil toch naar mijn kindertijd, zelfs naar de tijd van voor mijn geboorte naar miijn moeder. Die geborgenheid komt nooit meer terug. Daarom voel ik mij nu ook een nomade op deze aarde..

Olivia schreef op 11 december 2017 om 19:39

Goede God, wij danken U om de komst van Jezus, Gij die mens geworden zijt onder ons. Door hem werd het gebod van liefde voor ieder van ons plots heel toegankelijk. Door Christus, inwoning in ons, door ons ja-woord aan hem, zal Hij ons vervullen met zijn vrede, zijn barmhartigheid en zijn liefde. Dank U Heer.

Nadia schreef op 11 december 2017 om 19:33

De komst van God in het mensenbestaan brengt veel beweging op gang, uiterlijk en innerlijk. We worden uitgenodigd om het oude en versletene te verlaten, en weg te trekken naar nieuw leven. Dat kost wel moeite, pijn soms. Maar de kansen die het oplevert zijn groot.

Ik geloof erin en de pijn ervaar ik. Uiterlijk en innerlijke veranderingen, … maar ik geloof erin ! Elke dag ervaar ik iets waarbij ik ’s avonds de mail van retraite ontvang en vandaag ging het over ‘wegtrekken’. Opnieuw heb ik dit vandaag ervaren en de mail was weer bevestigend.

Bernadette schreef op 11 december 2017 om 18:47

Met God op weg gaan is vaak tegen de stroom in gaan.
Loslaten en je laten leiden vraagt nederigheid.
Waakzaam blijven door gebed maakt dat ik kan openstaan voor het onverwachte.
Ik probeer in mijn gebed ook mijn dankbaarheid te tonen, zodat God de plaats krijgt die Hem toekomt.
Gebed maakt me rustig, zonder gebed is het voor mij niet mogelijk.

lilian schreef op 11 december 2017 om 16:46

Heer gij zijt mijn Vader. In stilte ben ik in gebed met U, over alles wat moeilijk is en waar ik geen antwoord weet. Ik vraag U mijn kracht te geven om uw weg te blijven gaan. Schenk mij hulp om tot inzicht te komen, versterkt mijn geloof.
Dankbaar ben ik voor uw goedheid.

Maria De Bie- meeus schreef op 11 december 2017 om 15:55

vandaag wil ik gewoon mijn oprechte dankbaarheid delen
dank voor al het goede dat ik vandaag heb mogen beleven ,onverwacht, ongevraagd , als een warme witte sneeuwdeken over een dag vol vragen, waar ik nu met zoveel dank en een gevoel van vrede kan op terugkijken
vrede op aarde aan alle mensen van goede wil!

Cilia sommen schreef op 11 december 2017 om 15:22

Bij het ontdekken van de kanker, was ik geheel niets meer, alle ondergrond was weg, tot ik een positieve kracht mij deed vragen:” Wijs mij Uw weg Heer en later in mijn angst en benauwdheid:” Geef mij onderscheiding en inzicht, vaste grond vind ik in U.” het blijft en weg van ‘Niet weten’ Telkens me een antwoord onderscheid, kan ik jubelen van dank God, Gij verlaat mij nooit. Nu zie ik een omwenteling: ‘ Hij laat de Zijnen niet in de steek.

maria schreef op 11 december 2017 om 12:00

Vandaag dankbaar voor de handvatten die aangereikt worden. Ik geniet van de momenten van stilte en verlang er naar.
Een deur naar het goddelijke in mij ging vandaag op een kier: ‘Laat het oude strenge achter je en ga de weg van blijheid en plezier. Laat je verzet varen. Je wordt gedragen op je weg. Je fysieke klachten zullen langzaam maar zeker zachter worden. Rust als je moe bent en zorg goed voor jezelf. Anderen zullen meegenieten van jou op je weg van vreugde.’

johan de taeye schreef op 11 december 2017 om 11:03

Ik bid dagelijks doorheen het jaar. Dit bidden met de leidraad van het Ignatiaans bidden, geeft mij dezer dagen toch een surplus, ik had het niet verwacht. Het maakt mij oa vertrouwvol en zeer dankbaar voor al wat ik ontvang. Het verrast mij hoe zinvol het is met zo een kort stukje tekst te bidden. dank u.

Liduina schreef op 11 december 2017 om 10:56

Ik heb het in mijn leven meegemaakt ,dat ik praktisch met lege handen stond en alle zekerheden in het leven verdwenen waren . Een niet zo fijne ervaring! Naar het waarom vragen heeft geen enkele zin ,daar krijg je toch nooit antwoord op . Het enige wat overblijft , is geloof en vertrouwen op de Heer en zijn Moeder . Soms is ook dat moeilijk ,maar je komt er sterker uit , dat is zeker ! En houd op met de Lieve Heer de schuld van alles geven ,iets wat mensen geneigd zijn te doen , Het is niet de Heer , maar het Kwade . DE heer laat het hoogstens toe !

Gerda schreef op 11 december 2017 om 10:45

The Lord is my shepperd,
I shall not want
He makes me lie down
in green pastures
He leeds me beside still waters;
He restores my soul
He guides me in paths
of righteousness for His
name’s sake,even though I
walk through the darkest valley
I fear no evil.for You are with me,
Your rod and Your staff comfort me,
You prepare a table before me
in the presence of my enemies
You anoit my head wuth oil;
my cup overfows, Surely
goodness and mercy shall follow me
all the days of my life and
I chall live in the house
of the Lord for ever
psalm 23

Monique schreef op 11 december 2017 om 10:03

Crisis kan de bakermat zijn voor een omwenteling.
Hoe waar is dit,maar hoe zwaar zolang de crisis duurt.
Stilte helpt om doorheen de duisternis een sprankeltje licht te ontwaren.
Dat lichtje schenkt ons vreugde en moed om verder te leven.
Die vreugde voelden ook Maria en Elisabeth,tijdens hun ontmoeting.
Laten we stil en nederig zijn.

Veerle Loriaux schreef op 11 december 2017 om 07:12

Vader ,
Voor gelovigen is niets vrijblijvend , wil hij aan de inhoud van het Woord gehoor geven . Niet met grote voornemens maar met kleine stapjes probeer ik uit de routine van de dag te stappen , om de verbintenis met mijn nieuwe levensopdracht aan te gaan . Hiertoe zijn mensen ons tot voorbeeld geweest . Het is nu aan mij om vol te houden , zoals Jij me niet los laat . Laat me nooit los , Vader .

Ron schreef op 11 december 2017 om 06:47

Vastigheid, zekerheid, rust.
Hoe vaak zoek ik dat niet buiten God om.
En al die tijd vul ik dan de ruimte waar God graag wil verblijven.
De plaats die Hem toekomt, wordt gevuld met allerlei andere dingen.
Ruimte scheppen. Actief, met een zekere urgentie.
Als een levensbehoefte.
Weggaan bij wie ik denk te moeten zijn.
Het kan alleen als ik elke dag opnieuw,
de stilte opzoek en tijd met besteed aan de voeten van de Here Jezus.
Om met aandacht naar Hem te luisteren en rust te vinden voor mijn ziel.
Dat is het eerste.
Dat is het belangrijkste.
Al die andere dingen zullen mij erbij gegeven worden.

Marialenn schreef op 11 december 2017 om 05:41

Ik sluit mijn ogen niet,
voor gevolgen die mij zullen blijven volgen,
totdat er Vrede is van binnen

verbinding van hoofd en hart,
heen en terug,
de juiste weg

een samengaan,
spleten en keien deren niet
gedragen, opgetild en neergezet

word ik
die ik zal zijn
in dankbaarheid

Mariejan schreef op 11 december 2017 om 00:13

Ben ik beschikbaar om mijn rust te verlaten en het onzekere aan te durven. Kan ik ook weggaan bij mijn oude zelfbeeld. Was dat onvermijdelijk het gevolg van mijn ingaan op Gods uitnodiging. Er is veel veranderd sinds ik ‘ja’ heb gezegd tegen het doopsel. Het was ook zo’n echt innerlijk verlangen. Ik ben er echt voor gegaan. En toen kwam ik van alles tegen en moest ik antwoorden vinden. Ik had nog niet veel antwoorden. Tot het uiterste moest ik gaan. Uiteindelijk me laten vallen in Gods handen. Hij ving me op. Nu word ik op het pad van wijsheid en liefde verder geleid. Ik hoop dat mijn wimpers niet sluimeren.

ICL schreef op 10 december 2017 om 22:38

Nav citaten: ‘Wie het zelfbeeld van de perfecte mens kan loslaten, kan leven in zich voelen waar dat niet meer verwacht werd.’ Ik merk deze dagen dat ik eigenlijk steeds dankbaarder ben dat ik zo diep moe(s)t gaan (hoewel op die momenten afschuwelijk), om – eindelijk, eindelijk dan toch – tot het besef te komen dat ik God (’s vrede en vreugde) – in mijzelf – al zo lang in de weg zit met mijn perfectie- en controle’drift’. En dat het eigenlijk zo simpel is: ja zeggen tegen wat mij overkomt; ja zeggen als het niet is wat ik wil(de), hoopte, zelf bedacht had. Uit de weerstand, niet zo krampachtig vechten om alles naar mijn hand te willen zetten. Gewoon aanzien wat is – ‘het is wat het is’ – en vertrouwen dat het in handen is van de Almachtige en dus precies goed, precies zoals het zijn moet. All is well <3

Olivia schreef op 10 december 2017 om 22:20

Barmhartige, Liefdevolle God, die met oneindige liefde uw Hand reikt naar ons, we smeken U om de genade van bekering, voor onszelf en voor alle mensen die U op onze levensweg plaatst. Genees ons van hoogmoed en elke vorm van ikzucht waartoe de duivel en de wereld ons voortdurend willen verleiden. Help ons om in de stilte van ons hart te bidden en sterk ons om goede voornemers volhardend te volbrengen. Wij vragen dit op voorspraak van de Heilige Maagd Maria, Moeder van alle genade. Dank U heer, Jezus en Moeder Maria

Godelieve schreef op 10 december 2017 om 22:18

In mijn levensloop en mijn verhouding tot God, herken ik een opeenvolging van intensieve ontmoeting, van verlangen naar Hem, van actief met Hem op weg zijn … naar periodes van wegglijden, groeiende onverschilligheid en leegte. Die afwisseling duurt telkens een aantal jaren en ik verlang die niet. Het overkomt me, ik onderga dat en kan er weinig aan veranderen. Intussen weet ik nu wel: het blijft niet zo,het gaat weer op- of neerwaarts. Als het dieptepunt van onverschilligheid bereikt was, gebeurde er telkens iets sterk stimulerend: een ontmoeting, een ontdekking van een nieuwe beweging in de Kerk… En dat trok me terug op weg naar Hem, met Hem, door Hem. Ik heb ook nu zo’n nood aan iets vernieuwend dat me in mijn huidige levensfase overkomt. Ik dank u, Heer, dat u me ook deze keer weer zult helpen “om mijn tent terug te openen en mij te wekken uit mijn slaap”.

Bernadette schreef op 10 december 2017 om 22:15

Vreugde, omdat ik God zo dichtbij mag ervaren, het is me al overkomen.
Zoiets, wil ik delen. Het is vaak zo sterk dat ik het niet voor mezelf kan houden.
Het is ook niet van mezelf, het is een geschenk dat ik krijg.
Door op weg te gaan ontmoet ik mensen die ook mij iets meedelen.
Vader, bedankt voor die mooie momenten!

jail schreef op 10 december 2017 om 21:03

Hier begrijp ik Maria goed. Blij zijn; in verwachting zijn, ook bang zijn. Het willen vertellen. Het mogen vertellen. Het kunnen vertellen. Durf ik God te benoemen bij wat ik beleef? Nee. De dag van vandaag openlijk over het geloof praten is heel moeilijk. Bij samenkomsten van de kerk kan ik het wel. Het geeft een goed gevoel om met andere gelovige over Jezus en het geloof te mogen spreken. Over je twijfels en over je gevoelens. Ook nu in deze retraite mag en kan ik over het geloof schrijven dat doet me goed.

christine schreef op 10 december 2017 om 20:32

“Durf ik God te noemen bij wat ik beleef?”. Het is niet gewoon door God-zij-dank, dat we God benoemen. Echt over Hem durven spreken is wat we te weinig doen. De jongere generatie kent God niet meer omdat ze nooit echt meer over Hem horen spreken. We moeten ons natuurlijk niet opdringen , maar er doen zich vaak momenten voor in een gesprek dat we Hem er toevallig ook wel bij mogen noemen. Het is gewoon een kwestie van “durven doen”.
Heer, in de ontmoeting van Maria met Elisabethdeel ik de vreugde van die beide vrouwen omdat ze één en dezelfde vreugdevolle God loven. Geef dat ik mensen ontmoet die ik deze vreugde mag leren kennen.

Gilles schreef op 10 december 2017 om 18:20

‘God is aanwezig in het geduld’, schrijft Tomas Halik ergens. Zwangerschap is een oefening in geduld. Misschien moeten we zeggen het verbinden van verwachten en geduld. Dan kunnen we de Geest opeens zien aanwaaien.

ciliasommen schreef op 10 december 2017 om 18:01

De teksten van vandaag zijn indringend, zodat ik vanmorgen niets kon schrijven.
Wat mij bij Maria opvalt is; Zij behoud dat grote geheim niet voor zich alleen, maar draagt het naar iemand die ook een geheim mocht ontvangen en zij blijft er in dienstbaarheid.

Arnolda schreef op 10 december 2017 om 14:24

Bij deze ontmoeting tussen Elisabeth en Maria moet ik vaak denken aan al,die vrouwen die ooit ook ongehuwd zwanger raakten en uitgestoten werden. Dan vlucht je wel weg! Over de bergen (zie psalm 121) vlucht Maria wég van de rabbi in Nazareth die haar volgens de wet van toen moest stenigen. En zo brengt Maria Gods Zoon in veiligheid. En natuurlijk is ze veilig bij die andere vrouw die ook zwanger is. Elisabeth, dochter van God is haar naam. Laten we bidden voor ál die vrouwen die ooit haar kind moesten afstaan terwille van de familie-eer.
Dat was, lieve jongere gebedsgenoten, nog in de jaren zeventig van de vorige eeuw zo hoor!

Liduina schreef op 10 december 2017 om 13:23

IK heb de afgelopen 4 jaar zoveel verdriet en ellende meegemaakt ,dat ik wel op weg moet gaan ,maar het is heel erg moeilijk en heeft de nodige tijd nodig. . wel bid ik om steun bij Maria en haar Zoon .Inderdaad ,heb ik ook goed ,nieuwe mensen ontmoet ,die mij steunen en troosten , maar het is en blijft moeilijk !

lilian schreef op 10 december 2017 om 13:12

Heer dat ik deze dag uw nabijheid mag ervaren en de vreugde mag beleven zoals Elisabeth. Mijn hart stel ik open voor Uw zoon .Ik wil U danken voor uw goedheid dat U aan ons mensen schenkt.

Lieve schreef op 10 december 2017 om 13:07

Je vreugde kunnen delen met iemand die je begrijpt, die aanvoelt wat er in je leeft, hoe kostbaar is dit toch! Maar je allerdiepste verlangens, inzichten… kunnen delen met zo iemand, hoe genadevol is dat! Verlangen wij niet allemaal naar iemand met wie wij lief en leed kunnen delen, bij wie we ons helemaal thuis voelen! Heer, laat mij nooit in de steek. Geef me inzicht om je tekens te begrijpen. Amen.

jail schreef op 10 december 2017 om 12:45

Even in de stilte dagen kan ik heel mijn communicatie vermogen stil leggen. Toch echt niet lang. Ik word net Zacharias bang. Bang van het geloof. Ergens altijd de twijfel terug. Heer help me zien ik de blinde. Amen.

Maria schreef op 10 december 2017 om 11:11

Het oude verlaten, oude patronen achter me laten om het nieuwe te verwelkomen. Dat spreekt mij aan. Het oude lijkt wel vertrouwd, heeft zijn zin gehad…het nieuwe is vreemd onbekend…
Om het nieuwe te durven aanvaarden heb ik vertrouwen nodig, overgave, steun?

Fijn om te kunnen delen met woorden.

Monique schreef op 10 december 2017 om 09:47

Wegtrekken,dat moeten we betrachten,in stilte.
Naar een nieuw leven gaan:met vertrouwen,met hoop,met vreugde
De uitkomst?
Het Kerstekind,dat vrede brengt aan mensen van goede wil.

maria schreef op 10 december 2017 om 09:36

stil en rustig zijn afwachten wat komen zal in deze advent Heer blijf me nabij.

Marialenn schreef op 10 december 2017 om 09:23

Deel ik in vertrouwen of deel ik om mezelf bevestigd te krijgen? Wat deel ik eerder: mijn grootste geluk of mijn grootste ellende? Wat zijn mijn diepste geheimen, mogen deze aan het daglicht komen?

Delen geeft me het gevoel van bevrijding. Het licht mag erop vallen en alles wordt minder erg en veel gewoner. De nieuwe energie is de kracht in mezelf om door te gaan. De verlamming verdwijnt alsof de schakelaar wordt omgezet, een nieuwe impuls. Door het vertrouwen te hebben in de ander verdwijnt de angst en is er het vertrouwen in mezelf dat groeit. Dit geeft actie, reageren op, wat de beweging in het leven laat zien. Ik voel, niet God oordeelt maar ik oordeelde mezelf.

Veerle Loriaux schreef op 10 december 2017 om 08:46

Vader ,
Loslaten is moeilijk . Het is meedogenloos hard , verwarrend , de wereld lijkt wel dichtgetimmerd . Maar die stilte ( lees : kilte ) maakt nieuwe kansen levensvatbaar . Dat is kiem – kracht ( Joh. 12:44 ) Dit te mogen ontvangen is voor mij een Godsgeschenk . Opnieuw geboren worden vergt moed en zelfopoffering , maar opent een nieuw perspectief en zendt nieuwe mensen op onze weg , die een eindje zullen mee gaan . Open je hart voor hen …
Moeder Maria , de tijd die jij toen bent gegaan , heb je met vertrouwen aangekeken . Je aarzelde misschien , maar bent toch gegaan . Leer ons vandaag met vertrouwen bidden , opdat we dit nieuwe leven alle kansen zouden willen geven . Maak ons bereidt !

Marie-Anne schreef op 10 december 2017 om 02:32

“God wordt mens in jou”… heeft me enorm getroffen…. een plotse diepe vreugde… Wat gebeurt er ?
Wat moet ik doen Heer? “Wat wil jij dat ik voor je doe” antwoordt Hij….. “Maak dat ik zie Heer”
Daar is Hij, in die vreugde in ons hart, ik word er stil van…
Maar waar moet ik naartoe met die diepe vreugde, Het blijft niet aanwezig maar het is als een herbevestiging van Gods aanwezigheid in m’n leven, Dit is misschien zijn antwoord op m’n vraag “maak dat ik kan zien”

Doke schreef op 10 december 2017 om 00:16

Vertrouwen hebben in een ander. Dat vraagt veel van ons. In deze lezing zijn twee vrouwen blj verrast met wat hen is overkomen en ze kunnen niet wachten deze blijde boodschap door te geven aan elkaar. De blijde boodschap die we over onze God mogen delen. Is niet makkelijk in deze tijdl waar je niet eens meer Merry Christmas aan de andere mag wensen maar daar in de plaats happy holy days moet zeggen uit vrees voor de reactie van anderen.. Wat een rare tijd waar we in leven. Daarom bid ik voor meer vrijheid voor de mens zodat we gelukkig en vreedzaam onder elkaar mogen leven.

Conny schreef op 9 december 2017 om 23:42

Zacharias houdt me bezig. Door mijn verleden vertrouw ik niet zo op mensen. En toch… Als alle mensen van Hem afkomen en ik in Hem geloof dan zou ik ook op mensen kunnen vertrouwen. Ik zit toch nog maar even naast Zacharias.

Johan Segers schreef op 9 december 2017 om 21:59

Heilige Drievuldigheid, veel dank omdat Jij echt houdt van personen en kerken die andere personen en kerken naar Jou toe brengen.

Godelieve schreef op 9 december 2017 om 20:57

Het geurt soms dat we de tussenkomst of de nabijheid van Heer in ons handelen of voelen ondervinden. Vroeger meer dan nu misschien. Het is moeilijk daarover met anderen te praten. Ik voel dan een niet reageren daarop, een zich afschermen, een “gène’ , een duidelijk negeren . Is dat uit onwil, uit onvermogen, uit ‘onbekend terrein’? Het gesprek tussen Maria en Elisabeth is zo begrijpelijk in hun situatie en ondanks) alle problemen , overheerst de vreugde die losbarst in het Magnificat. Ze zijn zo eensgezind in hun geloof en in wat ze beiden pas beleefd hebben, geen scheiding, geen aarzeling. En wij? En ik? Rechtstreeks over God praten , zijn naam vernoemen, ligt soms moeilijk, maar het eigen geloof groeit daardoor.