Adventsretraite
Advent 2024: Zie, Ik begin iets nieuws!
Steun ons‘Zie, Ik begin iets nieuws’. Iets nieuws, een ommekeer, het zal anders worden en het is al begonnen. De Schrift staat vol met verhalen die dat vertellen. ‘Iets nieuws verrichten’ of ‘beginnen’ is wat God in de Schrift steeds doet. Zo gaat het in het scheppingsverhaal waar God de aanzet geeft en de mens er vervolgens mee aan de slag mag gaan.
In het volbrengen van zijn belofte schenkt God ons zijn Zoon. Bij Hem kunnen we inspiratie halen. Tweeduizend jaar geleden maar ook vandaag. We hunkeren naar meer rechtvaardigheid, gemeenschap, aandacht voor zwakkeren, zorg voor kwetsbaren, bewustwording van kleine vreugden, toekomstvisie voor de jeugd en van een aarde die duurzaam is. De Schrift vertelt ons in de advent een verhaal waar God ruimte schept, maar waar het aan de mens is om die ruimte te benutten en op pad te gaan. En al gaande, merken we trouwens bijna vanzelf dat het ‘al begonnen is’. God blijft ons nabij en stapt met ons mee.
We kozen ervoor om samen met jullie mee te stappen tijdens deze adventsretraite. Wie zijn wij? Bruno Standaert en Ginette Van Bogaert, 37 jaar geleden getrouwd, ouders van drie kinderen en grootouders van twee kleinkinderen. Sinds 2008 zijn we lid van de Gemeenschap van Christelijk Leven (GCL), een wereldwijde lekengemeenschap die geïnspireerd wordt door de ignatiaanse spiritualiteit. Elke maand komen we samen met een kleine groep tochtgenoten om te delen over waar we God op het spoor zijn gekomen in ons leven in de voorbije periode.
We nemen jullie in vier stappen mee door deze periode van advent.
In de eerste stap staan we stil bij onze dromen. Hoe ziet een levengevende en vredevolle wereld eruit in 2024? Waar heeft de schepping nood aan?
In de tweede week, houden we halt bij onze innerlijke voorbereiding. Welke ballast schud ik van me af? Waar wil ik meer waakzaam zijn? Hoe kan ik innerlijk vrijer worden om het Kerstgeschenk in ontvangst te nemen?
Tijdens de derde week maken we het stil om signalen te ontdekken. Ze zijn er al, maar we zien ze (nog) niet. We scherpen onze innerlijke zintuigen aan om meer gevoelig te worden voor de wegwijzers die ons in een richting sturen. Een richting die naar de kribbe wijst.
Tenslotte, in de vierde week, laten we ons dankbaar verrassen door het nieuwe, door de ommekeer, dat we ontdekken in en rondom ons. We zijn dankbaar voor het kwetsbare Kind dat opnieuw in ons wordt geboren.